Burada ilk altı aya ilişkin üretim maliyetleri karşılaştırılmıştır.
Tablo 10. Aylara Ait Sabit Genel Üretim Giderlerinin Karşılaştırılması
Aylar Normal Üretim Kapasitesi Fiili Üretim Miktarı Tam Maliyet Yöntemi Normal Maliyet Yöntemi Ocak 15 000 10 500 80 000 56 000 Şubat 15 000 12 000 80 000 64 000 Mart 15 000 12 750 80 000 68 000 Nisan 15 000 15 300 80 000 80 000 Mayıs 15 000 13 500 80 000 72 000 Haziran 15 000 16 500 80 000 80 000
Tabloda 2012 yılının ilk altı ayına ilişkin, dönüştürme maliyetlerinden sabit genel üretim giderleri karşılaştırılmıştır. Vergi mevzuatımızın 275.maddesinin uygun gördüğü tam maliyet yönteminde sabit genel üretim giderlerinin tamamı olan 80 000 TL, kapasite kullanımı gözetmeksizin üretim maliyetlerine katılmıştır.
Buna karşılık TMS-2 Stoklar Standardının önerdiği normal maliyet yöntemine göre kapasite kullanımı dikkate alınarak, sabit genel üretim giderleri kapasite ile orantılı olarak üretim maliyetlerine katılmaktadır.
Nisan ve Haziran aylarında normal üretim kapasitesinin üzerine çıkıldığından boş kapasite söz konusu değildir. Bu durumda üretim maliyetleri her iki yöntemde de birbirine yakın sonuçlar vereceğinden, TMS-2 Stoklar Standardı tam maliyet yönteminin uygulanmasına izin vermektedir. Bu iki ayda da kolaylık olması amacıyla tam maliyet yöntemi uygulaması benimsenmektedir.
TMS-2 Stoklar standardına göre dikkat edilmesi gereken husus, boş kapasiteden kaynaklanan sabit genel üretim giderlerinin ürün maliyetlerine dâhil edilmemesidir. Standardın önerdiği normal maliyet yöntemi, bu gibi durumların ortaya çıkmasını önlemektedir.
Tabloda görüldüğü gibi, Nisan ve Haziran ayları dışında diğer tüm aylarda normal üretim kapasitesinin altında bir üretim söz konusudur. Bu da boş (atıl) kapasiteyi ortaya çıkarmaktadır. İşte normal maliyet yöntemi sayesinde bu boş kapasiteden kaynaklanan sabit genel üretim giderleri ürün maliyetleri içerisine alınmaz, doğrudan sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Ocak ayında 15 000 birim üretim yapılabilecek iken 10 500 birim üretim yapılmıştır. Yani % 70 kapasite ile çalışılmıştır. Bu durum ise % 30 boş kapasitenin doğmasına neden olmaktadır. Tam maliyet yönteminde sabit GÜG 80 000 TL’dir. Bu rakam ürün maliyetine dâhil edilmektedir. Çünkü vergi mevzuatının 275.maddesi bunu gerektirmektedir. Standardın önerdiği normal maliyet yöntemi ise kapasite kullanımını dikkate alarak sabit GÜG’ ün yalnızca % 70’ine karşılık gelen 56 000 TL’yi ürün maliyetine katmaktadır. Arada boş kapasiteden kaynaklanan 24 000 TL’lik ciddi bir maliyet farkı söz konusudur. Bu tutar da doğrudan sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Şubat ayında % 80 kapasite ile üretim yapılmaktadır. Burada % 20 boş kapasite bulunmaktadır. Tam maliyet yönteminde yine sabit GÜG’ ün tamamı olan 80 000 TL ürün maliyetlerine katılmaktadır. Normal maliyet yönteminde ise % 80 kapasite kullanımını dikkate alınarak sabit GÜG’ ün 64 000 TL’lik kısmı ürün maliyetine katılmaktadır. Boş kapasiteden kaynaklanan 16 000 TL’lik fark sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Mart ayında % 85 oranında kapasite kullanımı söz konusudur. Geriye kalan %15’lik kısım boş kapasite oranıdır. Tam maliyet yönteminde sabit GÜG 80 000 TL’dir. Normal maliyet yönteminde sabit GÜG, % 85 kapasite kullanımı ile orantılı olarak 68 000 TL olarak ürün maliyetine girmektedir.
Mayıs ayında ise % 90 oranında bir kapasite kullanımı mevcuttur. Geriye kalan % 10’luk kısım boş kapasiteye aittir. Yine aynı şekilde tam maliyet yönteminde sabit GÜG 80 000 TL’dir. Normal maliyet yönteminde ise sabit GÜG % 90 kapasite kullanımı ile 72 000 TL olarak ürün maliyeti içerisine girmektedir.
Tablo 11. Aylara Ait Toplam Üretim Maliyetlerinin Karşılaştırılması
Aylar Normal Üretim Kapasitesi Fiili Üretim Miktarı Tam Maliyet Yöntemi Normal Maliyet Yöntemi Ocak 15 000 10 500 365 830 341 830 Şubat 15 000 12 000 403 840 387 840 Mart 15 000 12 750 427 077 415 077 Nisan 15 000 15 300 495 500 495 500 Mayıs 15 000 13 500 447 491 439 491 Haziran 15 000 16 500 529 157 529 157
Bu tabloda dönüştürme maliyetlerinden sabit genel üretim giderlerinin, toplam üretim maliyetlerine olan etkisi çok daha rahat olarak görülecektir.
Yine aynı şekilde Nisan ve Haziran aylarında toplam üretim maliyetlerinin, normal üretim kapasitesinin üzerine çıkıldığında dolayı birbirine eşit olduğu görülmektedir.
Ocak ayında tam maliyet yöntemine göre toplam üretim maliyeti 365 830 TL’dir. Bu ay kapasitenin % 70’inin kullanımından dolayı normal maliyet yönteminde toplam üretim maliyeti 341 830 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki 24 000 TL’lik fark ürün maliyetine dâhil edilmeyip sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Şubat ayında tam maliyet yöntemine göre toplam üretim maliyeti 403 840 TL’dir. Bu ay kapasitenin % 80 kullanımından dolayı normal maliyet yönteminde toplam üretim maliyeti 387 840 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki % 20’lik boş kapasiteye isabet eden 16 000 TL’lik fark sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Mart ayında toplam üretim maliyeti, tam maliyet yöntemine göre 427 077 TL’dir. Bu ay normal maliyet yöntemine göre, % 85 kapasite kullanımından dolayı toplam üretim maliyeti 415 077 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki % 15’lik boş kapasiteye isabet eden 12 000 TL ürün maliyetine dâhil edilmeyip, sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Mayıs ayında ise toplam üretim maliyeti, tam maliyet yöntemine göre 447 491 TL’dir. Bu ay normal maliyet yöntemine göre, % 90 kapasite kullanımından dolayı toplam üretim maliyeti 439 491 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki % 10’luk boş kapasiteye isabet eden 8 000 TL ürün maliyetine dâhil edilmeyip, sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Tablo 12. Aylara Ait Ürün Birim Maliyetlerinin Karşılaştırılması Aylar Normal Üretim Kapasitesi Fiili Üretim Miktarı Tam Maliyet Yöntemi Normal Maliyet Yöntemi Ocak 15 000 10 500 34.84 32.55 Şubat 15 000 12 000 33.65 32.32 Mart 15 000 12 750 33.50 32.55 Nisan 15 000 15 300 32.38 32.38 Mayıs 15 000 13 500 33.15 32.55 Haziran 15 000 16 500 32.07 32.07
Nisan ve Haziran aylarında normal üretim kapasitesinin üzerine çıkıldığından yöntemler arasında bir farklılık ortaya çıkmamaktadır. Dikkatle incelenmesi gereken aylar Ocak, Şubat, Mart ve Mayıs aylarıdır. Çünkü bu aylarda atıl (boş) kapasite söz konusudur.
Ocak ayında tam maliyet yöntemine göre birim mamul maliyeti 34.84 TL olarak hesaplanmaktadır. Normal maliyet yöntemine göre ise birim mamul maliyeti 32.55 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki fark 2.29 TL olarak gerçekleşmektedir.
Şubat ayında tam maliyet yöntemine göre birim mamul maliyeti 33.65 TL olarak hesaplanmaktadır. Normal maliyet yöntemine göre ise birim mamul maliyeti 32.32 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki fark 1.33 TL olarak gerçekleşmektedir.
Mart ayında tam maliyet yöntemine göre birim mamul maliyeti 33.50 TL olarak hesaplanmaktadır. Normal maliyet yöntemine göre ise birim mamul maliyeti 32.55 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki fark 0.95 TL olarak gerçekleşmektedir.
Mayıs ayında tam maliyet yöntemine göre birim mamul maliyeti 33.15 TL olarak hesaplanmaktadır. Normal maliyet yöntemine göre ise birim mamul maliyeti 32.55 TL olarak hesaplanmaktadır. Aradaki fark 0.60 TL olarak gerçekleşmektedir.
Görüldüğü gibi yöntemler arasında birim mamul maliyetleri arasındaki farkın en fazla olduğu ay Ocak ayıdır. Ocak ayında 15 000 birim üretim yapılabilecek iken 10 500 birim üretim gerçekleştirilmiştir. Kapasitenin yalnızca % 70’i kullanılmaktadır. Burada sabit genel üretim giderleri, üretim maliyetlerini doğrudan etkilemektedir. Bu durumun mamul birim maliyetlerine yansıması da 2.29 TL’lik bir fark olarak gerçekleşmektedir.
Fiili üretim miktarının normal üretim kapasitesine yaklaştıkça bu farkların kapandığı görülmektedir. Örneğin Mayıs ayında kapasite kullanımı % 90’a ulaştığında mamul birim maliyetleri arasındaki fark 0.60 TL olarak karşımıza çıkmaktadır.
Tabloda da görüldüğü gibi, tam maliyet yönteminde kapasiteden kaynaklanan, birim üretim maliyetlerinde dalgalanmalar yaşanmaktadır. Bu durum normal maliyet yönteminde görülmemektedir. Çünkü normal maliyet yöntemi, kapasite ile uyumlu hareket eder ve sabit GÜG’ ü kapasite kullanım oranında üretim maliyetine dâhil etmektedir.
5.SONUÇ ve ÖNERİLER
Türk Vergi Mevzuatının 275.maddesinin kullanılmasını uygun gördüğü tam maliyet yönteminde, dönemin üretim giderlerinin tamamı üretim maliyetine yüklenmektedir. Yöntemde; direkt ilk madde ve malzeme gideri, direkt işçilik gideri, değişken ve sabit ayrımı gözetilmeksizin genel üretim giderlerinin tamamını üretim maliyetine dâhil edilmektedir.
Yöntemin en büyük üstünlüğü basit olmasıdır. Genel üretim giderlerinin değişken ve sabit kısımlarının ayrıştırılması gerekmemektedir. Çünkü tamamı ayrım yapılmadan dönemin üretim maliyetlerine dâhil edilmekte ve böylece giderler sınıflandırılmadan mamuller ile ilişkilendirilebilmektedir.
Yöntemin en önemli sakıncası ise, genel üretim giderlerinin mamul maliyetlerine dağıtılmasında sübjektif ölçütlerin kullanılmasıdır. Bu da sağlıklı bir dağıtım yapılamamasına ve böylece maliyetlerin gerçeği yansıtamamasına neden olmaktadır. Yöntemin bir diğer sakıncası ise, üretimde otomasyon arttıkça, üretim giderleri içerisinde sabit giderlerin payı da artmaktadır. Günümüzde üretimin makineler tarafından gerçekleştirildiği bir ortamda amortisman, bakım onarım giderleri, teknik eleman ücreti gibi sabit genel üretim giderleri çok yüksek düzeylere ulaşmaktadır. Bu durum da birim mamul maliyetleri üretim hacmi ile ters yönde dalgalanmalar göstermeye başlar. Özellikle mevsimlik üretim alanlarında daha yoğun bir şekilde hissedilen bu dalgalanmalar, üretim hacmindeki değişmenin büyüklüğüne göre önemli boyutlara ulaşır. Bu da maliyet tutarsızlıklarının ortaya çıkmasına ve işletmenin geleceğe yönelik yanlış kararlar almasına neden olmaktadır.
Tam maliyet yöntemine yapılan eleştirilerin odak noktasında, üretim kapasitesinin kullanımına ilişkin bir değerlendirme yapılmadan, sabit genel üretim giderlerinin tamamının mamul maliyetine yüklenmesi yatmaktadır. Bu durumun ortadan kaldırılabilmesi için çözüm olarak TMS-2 Stoklar Standardı devreye girmektedir.
TMS-2 Stoklar Standardına göre üretim maliyetleri tüm satın alma maliyetleri, dönüştürme maliyetleri ve stokların mevcut duruma getirilebilmesi için katlanılan diğer
maliyetleri içerir. Buna göre üretim maliyetleri; direkt ilk madde ve malzeme, dönüştürme maliyetleri ve diğer maliyetler olarak üç gruba ayrılmaktadır.
Bu maliyet unsurlarından en önemlisi ve çalışmanın ana temasını oluşturan dönüştürme maliyetleri, standardın 12. Maddesinde açıklanmaktadır. Buna göre, dönüştürme maliyetleri, direkt işçilik giderleri gibi, üretimle doğrudan ilgili giderleri kapsamaktadır. Bu maliyetler ayrıca ilk madde ve malzemenin mamule dönüştürülmesinde katlanılan sabit ve değişken genel üretim giderlerinden sistematik bir şekilde dağıtılan tutarları da içerir. Sabit genel üretim maliyetleri; amortisman, fabrika binası ve teçhizatın bakım onarım giderleri gibi, üretim miktarından bağımsız olarak nispeten sabit kalan dolaylı üretim maliyetleri ile fabrikanın yönetim ve idaresi ile ilgili maliyetlerdir. Değişken genel üretim giderleri, endirekt (dolaylı) malzeme ve endirekt (dolaylı) işçilik gibi, üretim miktarı ile birlikte doğru orantılı olarak değişen dolaylı üretim maliyetleridir. Bu madde hükmüne göre dönüştürme maliyetleri, direkt işçilik giderleri, sabit ve değişken genel üretim giderleri olarak kabul edilmektedir.
TMS-2 Stoklar Standardı, sabit genel üretim giderlerinin dönüştürme maliyetlerine dağıtımı, üretim faaliyetlerinin normal kapasitede olacağı varsayımına dayanır. Sabit genel üretim giderlerinin normal kapasiteye göre maliyetlere dağıtılması ile vurgulanmak istenen normal maliyet yöntemidir. Standart normal kapasiteyi tanımlarken, planlanan bakım onarım çalışmalarından kaynaklanacak kapasite düşüklüğünü de dikkate alarak, normal koşullarda bir veya birkaç dönem ya da sezonda elde edilmesi beklenen ortalama üretim miktarı olarak tanımlamaktadır.
Normal kapasitenin kullanılmasındaki temel amaç, atıl (boş) kapasite nedeniyle sabit genel üretim giderlerinin birim mamul maliyetini arttırmalarını önlemektir. Bu da normal maliyet yönteminin kullanılması ile mümkün olmaktadır.
Normal maliyet yöntemi; direkt ilk madde ve malzeme, direkt işçilik ve değişken genel üretim giderlerinin tamamını, sabit genel üretim giderlerinin ise kapasite kullanımına isabet eden kısmını üretim maliyetlerine yükleyen yöntemdir. Kullanılmayan (boş) kapasiteye isabet eden sabit genel üretim giderleri ise doğrudan sonuç hesaplarına aktarılmaktadır.
Normal maliyet yönteminin tam maliyet yöntemine göre üstünlüğü, üretim hacmindeki dalgalanmaların birim mamul maliyetlerini etkilemesine izin vermemesidir. Böylece, tam maliyet yönteminde birim maliyetlerin, üretim hacmine bağlı olarak sürekli değişmesinden kaynaklanan sorunlar, normal maliyet yönteminde yaşanmamaktadır.
Tam maliyet yöntemi ile normal maliyet yöntemi karşılaştırıldığında üç yönden farklılık arz ettiği görülmektedir. Bu farklılıklardan birincisi, tam maliyet yönteminde genel üretim giderlerinin sabit ve değişken olarak ayrımının yapılmasıdır.
İkinci farklılık birim maliyetlerde yaşanmaktadır. Tam maliyet yönteminde üretim hacmine bağlı olarak birim maliyetler sürekli değişerek, bir takım sorunlar yaratmaktadır. Çalışmada normal maliyet yöntemi ile sabit genel üretim giderlerinin sadece kapasiteye isabet eden kısmı üretim maliyetine yüklendiği için daha düşük ve gerçek maliyet verilerine ulaşılmaktadır.
Üçüncü ve son farklılık ise olumlu ya da olumsuz kapasite sapmalarının normal maliyet yönteminde ortaya çıkmasıdır. Söz konusu kapasite sapmaları dönem içinde üretim miktarında meydana gelen değişimlerden kaynaklanmaktadır. Normal maliyet yöntemi ile kapasite sapmalarının neden olduğu maliyet dalgalanmaları önlenebilmektedir. Bir başka ifade ile farklı kapasitelerde üretim yapılsa dahi normal maliyet yöntemi sayesinde, sabit genel üretim giderlerinin mamul birim maliyetlerine düşen payı değişmemektedir. Bu durum özetle, normal maliyet yöntemi ile üretim miktarındaki farklılıkların neden olduğu maliyet dalgalanmalarının önüne geçebilmekte, tahmin edilen, gerçekleşen maliyet analizlerinden hareketle tam maliyet yöntemine göre daha iyi maliyet kontrol sistemi yaratabilmekte ve üretim dönemleri arasında karşılaştırma yapma imkânı sağlayabilmektedir.
Mali tabloların, muhasebe bilgi kullanıcılarının beklentilerini karşılayabilmesi için, içerisindeki bilginin doğru, anlaşılabilir ve güvenilir olması gerekir. Özellikle mali tabloların karşılaştırılabilirliğinin sağlanabilmesi için Türkiye Muhasebe Standartlarına göre mali tabloların hazırlanması, yeni Türk Ticaret Kanunu’nun yasalaşması ile daha büyük önem kazanmaktadır.
Günümüzde halka açık büyük şirketlerde uygulanan Türkiye Muhasebe Standartları artık diğer işletmeler için de bağlayıcı olmaktadır. İşletmeler bu standartları bilip, uygulamak zorunda kalmaktadır.
Doğru vergi matrahının tespit edilebilmesi için, vergi mevzuatı ile standart arasındaki bu uygulama farklılıklarının iyi bilinmesi ve uygulanması gerekmektedir.
KAYNAKÇA
Akdoğan, N., ve Sevilengül, O. (2007). Türkiye Muhasebe Standartlarına Uyum İçin Tekdüzen Hesap Planında Yapılması Gereken Değişiklikler. İSMMMO Mali
Çözüm Dergisi.
Akgüç, Ö. (2011). Mali Tablolar Analizi. İstanbul: Avcıol Basım.
Akgün, A. İ. (2012). TMS 2 Stoklar Standardı Kapsamında Tam Maliyet ve Normal Maliyete Göre Düzenlenen Gelir Tabloları Karşılaştırması. Süleyman Demirel
Üniversitesi İİBF Dergisi , 229-246.
Akın, A. (2001). Maliyet Muhasebesinde Örnek Uygulamalar. Ankara : Türmob Yayınları.
Akyol, M., ve Küçük, M. (2000). Vergi Yönüyle Birlikte Açıklamalı Yorumlu Tekdüzen
Hesap Planı ve Mali Tablolar. İstanbul: Yaklaşım Yayınları.
Altuğ, O. (1996). Maliyet Muhasebesi. İstanbul: Evrim Yayınları.
Bahadır, O. (2012). Stoklarda Değerleme: Ufrs/Tfrs Ve Vergi Mevzuatı Açısından.
Mali Çözüm Dergisi.
Boyar, E., ve Güngörmüş, A. H. (2006). TMS2 Stoklar Standardında Maliyet Yöntemi ve Bir Uygulama Önerisi. Marmara Üniversitesi Analiz Dergisi , 83-91.
Büyükmirza, K. (2012). Maliyet ve Yönetim Muhasebesi. Ankara: Gazi Kitabevi.
Çabuk, A. (2009). Muhasebede Dönem Sonu İşlemleri. Bursa: Dora Yayın.
Çalışkan, A. (2005). Uygulamalı Maliyet Muhasebesi. Ankara: Nobel Yayın.
Demir, Ş. (2012). Türkiye Muhasebe ve Finansal Raporlama Standartları. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Erden, S. A. (2004). Üretim Ortamları Maliyet Yönetim Sistemleri. İstanbul: Türkmen Kitabevi.
Erdoğan, N., ve Saban, M. (2010). Maliyet ve Yönetim Muhasebesi. İstanbul: Beta Yayın.
Gençoğlu, Ü. G. (2007). Türkiye Muhasebe Standartları ve Uygulamaları. İstanbul: Türkmen Kitabevi.
Güngörmüş, A. H., ve Boyar, E. (2010). TMS 2 Stoklar Standardına Göre Standart Maliyet Yönteminin Uygulanması. Mali Çözüm Dergisi.
Hacırüstemoğlu, R., ve Şakrak, M. (2002). Maliyet Muhasebesinde Güncel Yaklaşımlar. İstanbul: Türkmen Kitabevi.
Haftacı, V. (2007). Maliyet Muhasebesi. İstanbul: Avcı Ofset.
Haftacı, V. (2008). Yönetim Muhasebesi. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
Karakaya, M. (2007). Maliyet Muhasebesi. Ankara: Gazi Kitabevi.
Karakaya, M. (1999). Yeni Üretim Ortamlarında Ürün Maliyet Unsurlarının Bileşimi ve Teknoloji Muhasebesi. Muhasebe Bilim Dünyası Dergisi , 72.
Kaval, H. (2008). Muhasebe Denetimi. Ankara: Gazi Kitabevi.
Kaygusuz, S. Y., ve Dokur, Ş. (2009). Maliyet Muhasebesi. Bursa: Dora Yayın.
Küçüksavaş, N. (2006). Yönetim Açısından Maliye Muhasebesi. İstanbul: Kare Yayınları.
Lazol, İ. (2008). Maliyet Muhasebesi. Bursa: Ekin Basın Yayın Dağıtım.
Örten, R., ve Karapınar, A. (2007). Dönemsonu Muhasebe Uygulamaları. Ankara: Gazi Kitabevi.
Özbek, C. Y. (2008). Türkiye Muhasebe Standardı (TMS-2) Stoklar. Muhasebe ve
Denetime Bakış .
Özerhan, Y., ve Yanık, S. (2012). Türkiye Muhasebe Standartları Türkiye Finansal
Raporlama Standartları. Ankara: MU-DEN Yayın.
Samur, M. (2012). Üretim İşletmelerinde Maliyet Muhasebesi Sistemlerinin Kullanılmasının Finansal Raporlar Üzerindeki Etkisinin İncelenmesi Ve Bir Uygulama. Tekirdağ S.M.M.M. Odası Sosyal Bilimler Dergisi .
Selvi, Y. (2009). Seçilmiş Türkiye Finansal Raporlama Standartları. İstanbul: İSMMO.
Sevgener, S., ve Hacırüstemoğlu, R. (2000). Yönetim Muhasebesi. İstanbul: Alfa Basım Yayın.
Şener, R. (2008). Maliyet Yöntemleri Muhasebesi ve Tekdüzen Muhasebe Sistemi
Uygulaması. Ankara: Gazi Kitabevi.
Türker, İ. (2010). IAS/TMS 2 Stoklar Standardına ve Türk Vergi Sistemine Göre Stokları Değerleme. Muhasebe ve Denetime Bakış.
Üstün, R. (1999). Yönetim Muhasebesi. Eskişehir: Bilim Teknik Yayınevi.
Vural, İ. (2003). Dönem Sonu Stok Değerlemesi. Vergi Sorunları Dergisi , 153.
Yereli, A., Kayalı, N., ve Demirlioğlu, L. (2012). Maliyetlerin Tespitinde Normal Maliyet Yöntemi: TMS 2 Stoklar Standardı ile Vergi Mevzuatının Karşılaştırılması ve Uyumlaştırılması. Mali Çözüm Dergisi.