Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin Temel Hak ve Özgürlüklerin

Toplumsal yaşamda, toplumun refahı için temel hak ve özgürlüklerin sınırlandırılması kaçınılmazdır, keza bu gereklilik yukarıda verilen devletin oluşumunu açıklayan teorilerde de mihenk taşıdır. Her ne kadar, bu durum açık bir gerçek olsa da sınırlamanın da sınırlı olması gerekliliği katidir, zira demokrasi dediğimiz kavram dahi oluşturabileceği sıkıntılar düşünüldüğünde çerçevelendirilmiş olmalıdır.

Yukarıda bu çalışmanın amacı olarak, Türk Hukukunda olağanüstü hal rejimlerinde temel hak ve özgürlüklerin sınırlandırılması usulünü her bakımdan göstermek olduğu belirtilmişse de, konunun özünün kavranabilmesi için, bu hususta hem olağan hem de olağanüstü dönemlerde hakların sınırlandırılmasında uluslararası hukukun bakış açısının incelenmesinde fayda vardır. Çünkü insan hakları ifade olunduğu üzere; evrensel, vazgeçilmez, doğuştan kazanılan ve mutlak niteliklere sahiptir ve kendisinden daha alt düzeydeki temel hak ve özgürlüklerin sağlayıcısıdır. Bununla birlikte temel hak ve özgürlüklerde insan haklarının iç hukukta doğrudan kabul edilmiş kısmını ifade etmektedir. Hatırlatmak gerekir ki; insan haklarının uluslararası alanda korunması henüz yeni oluşmuş ve hâlihazırda gelişmekte olan bir çabadır. Bu gelişmede etkin rol oynayan vakıa ise II. Dünya Savaşının doğurmuş olduğu vahim sonuçlardır. İşte bugün uluslararası alanda en etkili örgütlerden birisi olarak karşımıza çıkan BM Cemiyetinin kuruluşu da bu yıllara (1945) tekabül etmektedir.73

Türkiye’nin de 1945 yılında dâhil olduğu BM Cemiyeti, bu zamana kadar insan haklarının korunmasında pek çok sözleşme oluşturmuştur.74

BM’in bu sözleşmelerine taraf devletlerce riayet edilip edilmediği, denetim ve gözetim altına

73

Feyyaz Gölcüklü ve A. Şeref Gözübüyük, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve

Uygulanması, Turhan Kitapevi,11. Bası, Ankara, 2016, s. 4.-5. 74

(1948) İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi

(1966) Akit ve 1976 Yürürlük) Kişisel ve Siyasal Haklara İlişkin Sözleşme (1966) Ekonomik ve Sosyal Haklara İlişkin Sözleşme

(1948) İşkence ve Diğer Zalimane Gayriinsani Veya Küçültücü Muamele veya Cezaya Karşı Sözleşme

27

alınmışsa da, bu denetim ve gözetimin ardından BM’in almış olduğu kararların bağlayıcı olmayışı yani ihlal eden üye devlete karşı etkili bir müeyyidelendirme yapılmıyor oluşu, haklara dair etkili bir koruma sağlanmıyor olmasına sebebiyet vermektedir.75 İşte bu noktadaki eksikliği bir nebze de olsa karşılayan uluslararası koruma, AİHS vasıtasıyla gerçekleşmektedir. Bu sözleşme ise yine özellikle II. Dünya Savaşı sonrasında doğan olumsuz sonuçlar neticesinde 5 Mayıs 1949 tarihinde kurulan Avrupa Konseyince oluşturulmuştur. İnsan haklarının fiilen korunmasında yeni bir dönem başlatan AİHS, 1950 yılında akdedilmiş olup 1953 yılında yürürlüğe girmiştir. Türkiye ise bu andlaşmaya 1950 yılında taraf olmuş olup, 1954 yılında andlaşmayı yürürlüğe koymuştur.76

1982 Anayasasının 90’ıncı maddesi gereği, iç hukukun bir parçası haline gelen bu sözleşme temel hak ve özgürlüklere ilişkin bir güvence sağladığından özel bir değer taşımaktadır. Çünkü bu andlaşma yeri geldiğinde Anayasanın açık lafzı gereği kanunların ve kararnamelerin üzerinde yer almaktadır. Sözleşmenin konumuza dair önemli olması da işte bu husustan doğmaktadır. Ayrıca belirtmek gerekir ki; insan haklarına dair önemli bir koruma sağlayan bu sözleşmenin denetçisi olan AİHM, sadece gerçek kişilerin değil kolektif başvurucularında başvurularını kabul ettiğinden sözleşmeyi klasik insan hakları düşüncesinden ayırmıştır.

AİHS’nin denetim mekanizması olarak kurulan AİHM, üye devletlerin tamamının temsil olunduğu eşit sayıda, tarafsız ve bağımsız hâkimlerden oluşmaktadır ve AİHM’nin vermiş olduğu kararlar, AİHS 46’ncı maddesi gereği taraf devletleri bağlamaktadır. Ne var ki; AİHM’nin, sözleşmeyi ihlal eden taraf devletlere dair müeyyide yetkisi, AİHS 41’inci maddesi itibarıyla tazminattan ibarettir. Bununla birlikte, bugün uygulamada AİHM, zaman zaman sözleşmeye aykırı işlemleri ilga veya değiştirme yoluna da gitmektedir.77

AİHS tanımış olduğu tüm haklar için mutlaklığı kabul etmemekte, olağan dönemlerde tanıdığı kimi haklar için sınırlandırılmayı getirdiği ölçütler çerçevesinde kabul etmektedir. Şüphesiz bu ölçütler, sözleşmeye taraf devletlerin keyfiliğinin

75

Gözler, a.g.e.(2010), s. 414.- 415.

76

Feyyaz Gölcüklü ve A. Şeref Gözübüyük, a.g.e., s. 19.-20.

77

28

çerçevelendirilmesine hizmet etmektedir. Öte yandan AİHS’de, 1982 Anayasasında olduğu gibi genel çapta hakların sınırlandırılmasına ilişkin hüküm bulunmamaktadır. Bu itibarla, AİHS’de sınırlandırılması kabul gören her hak, ele alındığı maddeler de kendisi için getirilen ölçütler çerçevesinde üye devletlerce sınırlandırılabilmektedir. Bu bağlamda, her maddenin kendi içinde ihtiva ettiği bu kriterler, o hak için birincil nitelikte koruyuculuk sağlamaktadır.

Sözleşmenin “Hakların Kötüye Kullanılmasının Yasaklanması” başlıklı 17’nci maddesi ise genel bir ikinci koruma sağlamaktadır.78

Bu hükme göre sözleşme hükümlerinden hiçbirisi, sözleşme ile tanınmış olan hak ve özgürlüklerin yok edilmesi ya da öngörülen sınırlamalardan daha geniş bir sınırlamaya mahal verecek şekilde yorumlanmasına hizmet edemez. Ancak bu durum şüphesiz sadece sınırlamanın mümkün olduğu haklar için gündeme gelebilir. (Örneğin; işkence yasağı, ayrımcılık yasağı, kölelik yasağı mutlaktır-istisnası yoktur.) Bununla birlikte, AİHM’nin sözleşmenin bu 17’nci maddesini işletmiş olduğu örnek bir karar ise kısaca şu şekildedir: “…Komisyon belirtmek ister ki nasyonal-sosyalizm, demokrasi ile bağdaşmaz bir doktrindir ve taraflarının 17’nci maddede sözü edilen tipte amaç güttükleri kuşku götürmez…”79

Mahkemenin, bu kaydıyla, demokrasiyi ihlal eden totaliter rejimlerin sözleşmede yer alan maddeleri kötüye kullanmalarını 17’nci madde kapsamında değerlendirmiş olduğu açıkça anlaşılabilmektedir.

AİHS’nin olağan dönemlerde sınırlamaya ilişkin üye devletlere getirmiş olduğu genel mahiyetli bir diğer sınırlama hükmü de sözleşmenin 18’inci maddesinde yer almaktadır. “Hakların kısıtlanmasının sınırları” başlığını taşıyan bu hüküm ile üye devletlere, sözleşmede tanınmış hak ve özgürlüklerin sınırlandırmalarında ‘amaç saptırma’ yasağı getirilmiştir. Ancak belirtmek gerekir ki; sınırlamanın meşru amaca bağlı kalması gerekliliğini vurgulayan bu hüküm, sözleşme kapsamında tanınan bir hak ve özgürlüğün sınırlandırılmasında tanınan açık ölçütlere aykırılık teşkil etmesi durumunda işletilmektedir.80

78

Feyyaz Gölcüklü ve A. Şeref Gözübüyük, a.g.e. , s. 435. , S. Vakkas Gözlügöl, Avrupa

İnsan Hakları Hukuku, 1. Baskı, Ankara, Turhan Kitapevi, 2014, s. 309. 79

AİHM, 12.10.1989 K.T. , B.H. , M.W. ve H.K./ Avusturya kararı, Başvuru No:12774/87

80

29

AİHS’nin 17’nci ve 18’inci maddeleriyle paralel özellikler taşıyan bir başka hüküm, Türk iç hukukunda 1982 Anayasasının “Temel Hak ve Hürriyetlerin Kötüye Kullanılması” başlıklı 14’üncü maddesinde karşımıza çıkmaktadır. Şüphesiz bu hüküm, AİHS’nin ilgili benzer hükümlerinde olduğu gibi bir ‘dürüstlük kuralı’ ve ‘amaç saptırma yasağı’ örneğidir. Ayrıca AİHS’nin benzer 17’nci ve 18’inci maddelerinde olduğu gibi bu madde temel hak ve özgürlüklerin sınırlandırılmasında ikincil bir koruma sağlamaktadır.81

1982 Anayasasının 14’üncü maddesinin 2001 yılı değişikliği neticesinde yürürlükteki son hali şu şekildedir:

III. Temel hak ve hürriyetlerin kötüye kullanılamaması

Madde 14- (Değişik: 3/10/2001-4709/3 md.)- (1)Anayasada yer alan hak ve hürriyetlerden hiçbiri, Devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğünü bozmayı ve insan haklarına dayanan demokratik ve lâik Cumhuriyeti ortadan kaldırmayı amaçlayan faaliyetler biçiminde kullanılamaz. (2)Anayasa hükümlerinden hiçbiri, Devlete veya kişilere, Anayasayla tanınan temel hak ve hürriyetlerin yok edilmesini veya Anayasada belirtilenden daha geniş şekilde sınırlandırılmasını amaçlayan bir faaliyette bulunmayı mümkün kılacak şekilde yorumlanamaz. (3)Bu hükümlere aykırı faaliyette bulunanlar hakkında uygulanacak müeyyideler, kanunla düzenlenir.

Maddenin lafzından da açıkça anlaşılabileceği üzere, ikinci fıkra AİHS’nin 17’nci maddesiyle önemli benzerlikler taşımakta olup, temel hak ve özgürlüklerin kötüye kullanılmamasında muhatap olarak sadece bireyleri değil devleti de kabul etmiştir.82

Önemle vurgulamak gerekir ki AİHS’nin incelenen bu hükümleri uluslararası hukukta kabul olunan insan haklarının tamamını değil sadece sözleşmenin kendi içinde kabul ettiği hakları korumaktadır ve uluslararası alanda denetim ve müeyyide etkisi ile diğer kaynaklardan ayrılan AİHS’ne ve denetçisi AİHM’ne çok iş düşmektedir.

81

Yunus Heper, “Anayasa Mahkemesi Kararları Işığında 1982 Anayasasının 14. Maddesindeki Temel Hak ve Özgürlükleri Kötüye Kullanma Yasağı”, TAAD, Yıl.5, S:18, 2014, ss.235-266, s. 236.-237.

82

30