Öğretmenler okul yöneticilerinin müzakere becerilerini yüksek olarak algılamaktadır. Bu durum eğitimsel açıdan iyi bir sonuçtur. Ancak en üst seviyede bir yeterlilikten bahsetmek mümkün değildir. Bu bakımdan okul yöneticilerinin daha üst seviyede yeterlilik sahibi olması için okul yöneticisi adaylarına müzakere becerileri eğitimi verilebilir. Bu eğitim teorik Ģekilde olabileceği gibi örnek olay çalıĢmalarıyla uygulamalı olarak da desteklenmelidir.
AraĢtırmaya göre okullarda öğretmenler düĢük düzeyde muhalefet etmektedir. Bunun sebeplerini sorgulamak gerekir. Yapılacak yeni araĢtırmalarla öğretmenlerin düĢük seviyede gösterdikleri muhalif davranıĢların sebebinin okulların iyi Ģekilde yönetilmesinden mi yoksa öğretmenlerin bazı çekincelerinden mi kaynaklandığı açığa çıkarılabilir. Ayrıca bürokratik sistemin dayatmalarının öğretmenlerin muhalif davranıĢları üzerindeki etkisi de yapılacak araĢtırmalarla ortaya konabilir. Bu araĢtırmalar nicel biçimde olabileceği gibi nitel olarak da gerçekleĢtirilebilir.
Muhalefet etmenin demokratik bir yol olduğu düĢünüldüğünde öğretmenlerin muhalif davranıĢlarını gösterirken doğru, yapıcı ve çözüm odaklı muhalefet etmelerini sağlamaları için bazı eğitimler almaları teĢvik edilebilir. Öğretmenlik mesleğinin gereklerinden biri de iyi Ģekilde iletiĢim kurmaktır. Öğretmenlerin birbirleriyle, yöneticilerle veya okulun diğer paydaĢlarıyla daha iyi iletiĢim kurmalarını sağlamak hem muhalif davranıĢlara neden olan sebepleri azaltabilir hem de eğitimin kalitesini arttırabilir. Bunun gerçekleĢtirilmesi için öğretmenlere hizmet öncesi veya hizmet içi eğitimler verilebilir.
AraĢtırmanın sonuçlarına göre okul yöneticilerinin müzakere becerileri öğretmenlerin muhalif davranıĢları üzerinde sınırlı bir etkiye sahiptir. Bu araĢtırmayı destekleyecek baĢka nitelikte araĢtırmalar yapılarak öğretmenlerin muhalif davranıĢlarına etki eden diğer faktörler üzerinde de çalıĢılabilir. Bu sayede öğretmenlerin muhalif davranıĢları azaltılabilir veya ortadan kaldırılabilir.
Bu araĢtırma imkânlar dâhilinde sınırlı bir bölgede gerçekleĢtirilmiĢtir. AraĢtırmanın sonuçlarının daha genellenebilir olması bakımından daha geniĢ bölgelerde yapılacak farklı araĢtırmalarla bu araĢtırma desteklenebilir. Ayrıca öğretmenlerin branĢlarına göre düĢüncelerinde farklılaĢmaların olup olmadığı konusu da yeni araĢtırmalara dâhil edilebilir.
Öğretmenler ve okul yöneticileri okul örgütünden kaynaklanan sebeplerden memnuniyetsizlik duydukları gibi Milli Eğitim Bakanlığı’nın bazı uygulamalarından da memnuniyetsizlik duyabilirler. Yani okullardaki muhalif davranıĢların sebepleri arasında merkez teĢkilatından kaynaklanan uygulamalar da bulunabilir. Milli Eğitim Bakanlığına düĢen, uygulamaları planlı-tutarlı biçimde gerçekleĢtirmek ve okul yöneticiliğini kariyer meslek haline getirecek adımlar atmaktır. Bu sayede daha donanımlı ve birçok alanda olduğu gibi müzakere konusunda da becerileri yüksek olan nitelikli yöneticiler yetiĢtirilebilir. Nitelikli okul yöneticileri sayesinde öğretmenlerin muhalif davranıĢları iyi Ģekilde yönlendirilebilir ve eğitim-öğretimin niteliği daha da artabilir.
KAYNAKÇA
Açıkalın, A. (1995). Toplumsal Kurumsal ve Teknik Yönleriyle Okul Yöneticiliği, Ankara: Pegem Yayınları.
Adair, W. L., Okumura, T., & Brett, J. M. (2001). Negotiation behavior when cultures collide: the United States and Japan. Journal of Applied Psychology, 86(3), 371. Adıgüzel, Z. (2010). İlköğretim Okullarında Çalışan Fen ve Teknoloji Öğretmenlerinin İş
Tatmini. YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi, Ankara.
Ağalday, B. (2013). İlköğretim okullarında görevli öğretmenlerin örgütsel muhalefete
ilişkin görüşleri. (YayınlanmamıĢ yüksek lisans tezi), Dicle Üniversitesi,
Diyarbakır.
Akada, T. (2015). Örgütsel Muhalefete İlişkin Öğretmen Görüşleri.(YayınlanmamıĢ yüksek lisans tezi), Dokuz Eylül Üniversitesi, Ġzmir.
Akdemir, A. (2009). ĠĢletmeciliğin Temel Becerileri. Bursa: Ekin Kitabevi.
Akdere, M. (2003). The Action Research Paradigm: An Alternative Approach in Negotiation. Systemic Practice and Action Research, 16, 339-354.
Aktan, C. C. (2006). Organizasyonlarda yanlıĢ uygulamalara karĢı bir sivil erdem, ahlaki tepki ve vicdani red davranıĢı: Whistleblowing. Mercek Dergisi, 1(13), 1-13. Allen, N., & Meyer, J. P. (1998). Organizational Commitment: Evidence of Career Stage
Effects. Journal of Business Research, 2, 1-15.
Arslan, M. C., Özgan, H. ve Ağalday, B. (2014). Ġlkokul ve Ortaokullarda Görevli Yöneticilerin Örgütsel Muhalefete ĠliĢkin Algıları. Pegem Eğitim ve Öğretim
Dergisi, 4(3), 35-50. doi:10.14527/pegegog.2014.015
Ashcroft, S. (2004). Commercial negotiation skills. Industrial and Commercial Training,
36(6), 229-233.
Aydın, I. (2003). Eğitim ve Öğretimde Etik. Ankara: PEGEM-A Yayıncılık.
Aydın, M. (2014). Çağdaş Eğitim Denetimi (6. Baskı ed.). Ankara: Gazi Kitabevi Tic. Ltd. ġti.
Aydın, M. (2014). Eğitim Yönetimi (10. Baskı ed.). Ankara: Gazi Kitabevi Tic. Ltd. ġti. Aydın, M. A. (2015). Sınıf Öğretmenlerinin Örgütsel Muhalefet, Örgütsel Politika ve
Politik Davranış Algıları Arasındaki İlişki. (YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi),
Abant Ġzzet Baysal Üniversitesi, Bolu.
Buckner, M. M., Ledbetter, A.M. ve Bridge M. C. (2013). Raised to Dissent: Family-of- Origin Family Communication Patterns as Predictors of Organizational Dissent.Journal of Family Communication, 13(4), 263-279. DOI:10.1080/15267431.2013.823433.
Buckner, M.M. (2015). Parents’ Expressed Educational Dissent in Middle School Education Systems. (YayımlanmamıĢ Doktora tezi). University of Kentucky, Lexington,USA.
Bursalıoğlu, Z. (2005). Okul Yönetiminde Yeni Yapı ve Davranış (13. baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Büyüköztürk, ġ., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, ġ. ve Demirel, F. (2012).
Bilimsel Araştırma Yöntemleri (13. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Chisholm, L. (1999). The democratization of schools and the politics of teachers’ work in South Africa. Compare: A Journal of Comparative and International Education,
29(2), 111-126.
Cliggett, L., & Wyssmann, B. (2009). Crimes against the future: Zambian teachers' alternative income generation and the undermining of education. Africa Today, 25- 43.
Cochran, W. (1962). Sampling Techniques. Newyork: John Wiley Sons Inc.
Cohen, S. (2002). Negotiating Skills For Managers. America: McGraw-Hill Companies,Inc.
Çetin, C. (2002). Müzakere Teknikleri, İlke, Süreç, Uygulama (1. Baskı ed.). Ġstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım A.ġ.
Dağlı, A. (2015). Örgütsel Muhalefet Ölçeğinin Türkçe'ye Uyarlanması : Geçerlik ve Güvenirlik ÇalıĢması. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 14, 198-218.
Dinçer, A. (2017). Eğitimde ve Yönetimde Demokratikleşme İstiyoruz.
https://www.egitimajansi.com/alaaddin-dincer/egitimde-ve-yonetiminde- demokratiklesme-istiyoruz-kose-yazisi-1187y.html sayfasından eriĢilmiĢtir. Dolan, J. P. (2006). Smart Negotiating. Canada: Entrepreneur Press.
Edwards, M. R. (2005). Organizational identification: A conceptual and operational review. International journal of management reviews, 7(4), 207-230.
Eren, E. (2012). Örgütsel Davranış ve Yönetim Psikolojisi (13. baskı ed.). Ġsatanbul: Beta Yayınları.
Eren, E. (2003). Yönetim ve Organizasyon. Ġstanbul: Beta Yayıncılık.
Ergün, H. (2017). Örgütsel muhalefete etki eden başlatici ve araci değişkenler. (YayımlanmamıĢ doktora tezi), Pamukkale Üniversitesi, Denizli.
ErkuĢ, A., ve Tabak, A. (2008). ĠĢ YaĢamında Müzakereler: Kamu ve Özel Sektör ÇalıĢanlarıyla Ġlgili KarĢılaĢtırmalı Bir AraĢtırma. Selçuk Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Dergisi, 20, 381-396.
Ertel, D. (2003). Turning Negotiation Into a Corporate Capability. USA: Harvad Business Scholl Publishing Guide to Smart Negotiation.
Fells, R. (2009). Effective Negotiation. Australia: Cambridge University Press.
Foo M.D., Elfenbein H.A., Tan,H.H. & Aik V.C. (2004). Emotional Intelligence and Negotiation: The Tension Between Creating and Claiming Value, International Journal of Conflict Management, 15, 4.
Fowler, A. (1986). Effective Negotiation. London: Institute of Personnel Management. Fowler, A. (1996). Negotiation Skills & Strategies (2. Baskı ed.). London: Institute of
Personel Development.
Garner, J. T. (2006). When things go wrong at work: expressions of organizational dissent
as interpersonal influence. (YayınlanmamıĢ doktora tezi), Texas A&M University.
Genç, N. (2005). Yönetim ve Organizasyon (2. baskı ed.). Ankara: Seçkin Yayınları.
Graham, J. W. (1986). Principled organizational dissent: A theoretical essay. Research in
organizational behavior.
Helvacı, M. A. (2005). Eğitim Örgütlerinde Değişim Yönetimi: İlke, Yöntem ve Süreçler. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim DanıĢmanlık Tic. Ltd. ġti.
Hoy, K. W., & Miskel, C. G. (2015). Eğitim Yönetimi Teori, Araştırma ve Uygulama (S. Turan, Trans.). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim DanıĢmanlık Tic. Ltd. ġti.
Karasar, N. (2015). Bilimsel Araştırma Yöntemi (28. Baskı ed.). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim DanıĢmanlık Tic. Ltd. ġti.
Karip, E. (2000). Çatışma yönetimi (2. baskı ed.). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Kassing, J. W. (1997). Articulating, antagonizing, and displacing: A model of employee dissent. Communication Studies, 48(4), 311-332. doi:10.1080/10510979709368510 Kassing, J. W. (1998). Development and validation of the organizational dissent scale.
Management Communication Quarterly, 12(2), 183-229.
Kassing, J. W. (2000). Exploring the relationship between workplace freedom of speech, organizational identification, and employee dissent. Communication Research
Kassing, J. W. (2001). From the looks of things: Assessing perceptions of organizational dissenters. Management Communication Quarterly, 14(3), 442-470.
Kassing, J. W. (2008). Consider this: A comparison of factors contributing to employees' expressions of dissent. Communication Quarterly, 56(3), 342-355.
Kassing, J. W. (2011). Stressing Out about Dissent: Examining the Relationship Between Coping Strategies and Dissent Expression. Communication Research Reports,
28(3), 225-234. doi:10.1080/08824096.2011.586075
Kassing, J. W., & Amstrong, T. A. (2002). Management Communication Quarterly
Someone’s Going to Hear About This: Examining the Association Between Dissent- Triggering Events and Employee’s Dissent Expressions (Vol. 16).
Kassing, J. W., & Avtgis, T. A. (1999). Examining the relationship between organizational dissent and aggressive communication. Management Communication Quarterly,
13(1), 100-115.
Kassing, J. W., & DiCioccio, R. L. (2004). Testing a workplace experience explanation of displaced dissent. Communication Reports, 17(2), 113-120.
Katz, R. L. (2009). Skills of an effective administrator: Harvard Business Review Press. Kirk, J. A. (2009). The Naacp Campaign for Teachers' Salary Equalızatıon: African
Amerıcan Women Educators and the Early Civil Rights Struggle. The Journal of
African American History, 94(4), 529-552.
Korucuoğlu, T. (2016). Örgütsel Güç Oyunları ve Örgütsel Muhalefet Arasındaki İlişki. (YayınlanmamıĢ yüksek lisans tezi), EskiĢehir Osmangazi Üniversitesi, EskiĢehir. Kray, L. J., & Haselhuhn, M. P. (2007). Implicit negotiation beliefs and performance: Experimental and longitudinal evidence. Journal of personality and social
psychology, 93(1), 49.
Kreiner, G. E., & Ashforth, B. E. (2004). Evidence toward an expanded model of organizational identification. Journal of Organizational Behavior: The International Journal of Industrial, Occupational and Organizational Psychology and Behavior, 25(1), 1-27.
Luecke, R. A., & Patterson, J. G. (2008). How to become a better negotiator: AMACOM Div American Mgmt Assn.
Lunenburg, F. C., & Ornstein, A. C. (2013). Eğitim Yönetimi (G. Arastaman, Trans.). Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim DanıĢmanlık Tic. Ltd. ġti.
Ma, Z. (2005). Exploring Cross-Cultural Differences In Conflict Management Styles: A Sino-Canadian Comparison. Toronto: ASAC (Administrative Sciences Association of Canada)
McConnon, S., & McConnon, M. (2008). Conflict management in the workplace (3. baskı ed.). Oxford: How To Books.
McShane, S., & Von Glinow, M. (2008). Organizational behavior: Essentials. New York: McGraw-Hill/Irwin.
Milli Eğitim Bakanlığı (2018). Milli Eğitim Bakanlığı Eğitim Kurumlarına Yönetici
Görevlendirme Yönetmeliği.
http://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2018/06/20180621-8.htm sayfasından eriĢilmiĢtir.
Miner, J. B. (1992). Industrial-organizational psychology: McGraw-Hill Book Company. Moore, C. W., & Woodrow, P. J. (2010). Handbook of Global and Multicultural
Negotiation. San Francisco: Jossey-Bass A Wiley Imprint.
Mosterd, I. & Rutte, C.G. (2000). Effects of Time Pressure and Accountability to Constituents in Negotiation. International Journal of Conflict Management, 11, 3. Ogilvie, J.R. & Carsky, M.L. (2002). Building Emotional Intelligence in Negotiations.
International Journal of Conflict Management, 13, 4.
Oliver, D. (2000). Etkili Müzakerenin 101 Yolu (H. T. Dursun, Trans.). Ġstanbul: Alfa Yayınları.
Ötken, A. B. ve Cenkci, T. (2013). BeĢ faktör kiĢilik modeli ve örgütsel muhalefet arasındaki iliĢki üzerine bir araĢtırma. 41-51.
Özdemir, M. (2010). Ankara İli Kamu Genel Liselerinde Görev Yapan Yönetici ve
Öğretmenlerin Örgütsel Muhalefete İlişkin Görüşleri. (YayımlanmamıĢ doktora
tezi), Ankara Üniversitesi, Ankara.
Özdemir, M. (2013). Genel liselerde görev yapan öğretmenlerin örgütsel muhalefete iliĢkin görüĢleri (Ankara Ġli Örneği). Eğitim ve Bilim, 38(168).
Özgan, H., Çelik, Ç. ve Bozbayındır, F. (2010). Ġlköğretim Okulu Müdürlerinin Müzakere Becerilerinin Ġncelenmesi. Bayburt Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5. cilt,
sayı 1-2, 95-103.
Özmen, F., & Güngör, A. (2008). Eğitim denetiminde etik. İnönü Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi, 9(15).
Payne, H. J. (2014). Examining the Relationship Between Trust in Supervisor–Employee Relationships and Workplace Dissent Expression. Communication Research
Reports, 31 (2), 131–140.
Pruitt, D. G., & Carnevale, P. J. (1993). Negotiation in social conflict: Thomson Brooks/Cole Publishing Co.
Robbins, S. P., & Judge, T. A. (2012). Örgütsel Davranış (Ġ. Erdem, Trans. 14. Baskı ed.). Ġstanbul: Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim DanıĢmanlık Tic. Ltd. ġti.
Salman, U. (2014). Öğreten Kadın,Yöneten Erkek.
https://www.memurlar.net/haber/492404/ogreten-kadin-yoneten-erkek.html\ sayfasından eriĢilmiĢtir.
Sternberg, R. J., & Grigorenko, E. L. (2004). Successful intelligence in the classroom.
Theory into practice, 43(4), 274-280.
Stuhlmacher, A. F., & Champagne, M. V. (2000). The impact of time pressure and information on negotiation process and decisions. Group Decision and Negotiation,
9(6), 471-491.
ġekerci, M. ve Aypay, A. (2009). Ġlköğretim Okulu Yöneticilerinin Yönetim Becerileri Ġle Grup Etkililiği Arasındaki ĠliĢki. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, Cilt 15, Sayı 57, 133-160.
T.C. Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Kurumu, Atatürk AraĢtırma Merkezi BaĢkanlığı (2013).
Muallimler Birliği Kongresi Üyelerine. http://www.atam.gov.tr/ataturkun-soylev-
ve-demecleri/muallimler-birligi-kongresi-uyelerine sayfasından eriĢilmiĢtir.
Tabachnick, B. G., & Fidell, L. S. (2007). Using multivariate statistics: Allyn & Bacon/Pearson Education.
Tok, E. ve Sevinç, M. (2010). DüĢünme Becerileri Eğitiminin EleĢtirel DüĢünme ve Problem Çözme Becerilerine Etkisi. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi
Dergisi, 27, 67-82.
Tunçer, P. (2013). Örgütlerde Performans Değerlendirme ve Motivasyon. Sayıştay Dergisi,
88, 87-108.
Tutar, H. ve Sadykova, G. (2014). Örgütsel demokrasi ve örgütsel muhalefet arasındaki iliĢki üzerine bir inceleme. İşletme Bilimi Dergisi, 2(1), 1-16.
Türk Dil Kurumu. (2017). Türk Dil Kurumu Güncel Türkçe Sözlük. http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_gts&arama=gts&guid=TDK.GTS.5b 51a2839525d8.27023564 sayfasından eriĢilmiĢtir.
Türkiye Ġstatistik Kurumu (2018). İstatistiklerle Kadın, 2017.
http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=27594 sayfasından eriĢilmiĢtir. Türkkan, O. (1998). İkna ve Uzlaşma Sanatı (2. Baskı ed.). Ġstanbul: Hayat Yayınları. Uçar, A. (2016). Yöneticilerin Kayırmacı Davranışlarının, Örgütsel Muhalefet Üzerindeki
Etkisi. (YayınlanmamıĢ yüksek lisans tezi), Siirt Üniversitesi, Siirt.
Uğurlu, E. ve Bostancı, A. B. (2017). Öğretmenlerin politik yetileri ile örgütsel muhalefet düzeyleri arasındaki iliĢki. Journal of Human Sciences, 14(4), 4050-4064.
Uys, T. (2008). Rational loyalty and whistleblowing: The South African context. Current
Sociology, 56(6), 904-921.
Uysal, G. (2004). Örgütsel Çatışma Yönetimi ve Türkiye Cumhuriyeti Merkez Bankası'na
Yönelik Bir Uygulama. (Uzman Yeterlilik Tezi), Türkiye Cumhuriyeti Merkez
Bankası Ġnsan Kaynakları Genel Müdürlüğü, Ankara.
Varoğlu, A. K., ve Sığrı, Ü. (2008). İş, yönetim ve diplomasi dünyasında müzakere. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Yıldırım, M. C., Kaya, A., Balay, R., & Yılmaz, S. (2013). Okul Müdürlerinin Müzakere Becerilerine ĠliĢkin Bir Analiz. Electronic Turkish Studies, 8(8).
Yıldız, K. (2013). Örgütsel bağlılık ile örgütsel sinizm ve örgütsel muhalefet arasındaki iliĢki. Turkish Studies-International Periodical For The Languages, Literature and
History of Turkish or Turkic, 8(6), 853-879.
Yıldız, K. (2014). Örgütsel Muhalefet. Akademik Bakış Dergisi, 43, 173-193.
Yılmaz, S. (2014). Okul Yöneticilerinin Çatışmayı Yönetme Stilleri ile Müzakere Becerileri
EKLER