1. Bütün insanların aslında günübirlik hayatlarında farkında olarak ya da olmayarak coğrafyayı yoğun bir şekilde kullandıklarını hatırlatarak coğrafyanın önemini vurgulamak gerekir.
2. Hem tablo 3’te hem tablo 4’te ortak olan coğrafyanın genel eğitime katkısı konusunda çalışmaların az olduğu yönünde. Bu başlık altında çalışmaların sayısının artırılması gerekir.
3. Olaylara bütüncül bakabilmek ve dünyayı anlamak için olan başlıklarda yararlanılan kaynakların çoğunda değinme durumu olmasına rağmen ayrı başlık altında çalışmaların olmaması büyük eksikliktir. Bu konuda çalışmaların artırılması gerekmektedir.
4. Gelişmiş ülkelerin coğrafya eğitimlerine önem veren ülkeler olduklarını dünyadan örnekler verecek şekilde coğrafya ders programlarına koymak öğrencilere coğrafya dersinin ilgi çekici olması bakımından faydası olacaktır.
KAYNAKÇA
Akınoğlu, O. (2005). Coğrafya Eğitimi ve Toplum. Marmara Üniv.Marmara Coğrafya Dergisi, (13), 25-48.
Akınoğlu, O. (2005). Coğrafya Eğitiminin Etkililiği ve Sorunları. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (12), 77-96.
Alkış, S. (2007). Coğrafya Eğitiminde Yükselen Paradigma: Sürdürülebilir Bir Dünya. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (15), 55-64.
Alkış, S. (2010). Sürdürülebilirlik İçin Coğrafya Eğitimi., R. Özey ve S. İncekara. (Editörler). Coğrafya Eğitiminde Kavram ve Değişimler. Birinci Baskı. Ankara. Pegem Akademi, ss.45-75.
Arı, Y. (2003). Amerika Birleşik Devletlerinde Coğrafya Eğitimi Reformu: Türkiye İçin Dersler. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9-12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, s.140-147.
Arı, Y. (2010). Coğrafyayı Neden Çok Boyutlu Olarak Tanımlamaya ve Öğretmeye İhtiyaç Vardır?., R. Özey ve A.Demirci. (Editörler). Coğrafya Öğretiminde Yöntem ve Yaklaşımlar. İkinci Baskı. İstanbul. Aktif Yayınevi, ss.17-38.
Arı, Y. (2010). Coğrafya’nın Genel Eğitime Katkısı., R. Özey ve S. İncekara. (Editörler). Coğrafya Eğitiminde Kavram ve Değişimler. Birinci Baskı. Ankara. Pegem Akademi, ss.9-21.
Artvinli, E., ve Kaya, N. (2010).1992 Uluslar Arası Coğrafya Eğitimi Bildirgesi ve Türkiye’deki Yansımaları. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (22), 93-127.
Biricik, A. S. (1997). Coğrafya’nın Özü ve Önemi. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (1), 1-2.
Cömert, R. (2010). Farklı Soru Sunum Biçimlerinin Öğrencilerin Fizik Başarılarını Ölçmede Oluşturduğu Farklılıklar. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Çelikbağ, S., Yiğit, A., ve Tunçel, H. (2010). Türkiye Coğrafya Bibliyografyası. (1. Baskı). Ankara:Bilecik Üniversitesi Yayınları.
Demirci, A. (2005). Küreselleşen Dünyamızda Coğrafyanın Siyasal Gücü ve Türkiye Ölçeğindeki Rolü. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (12), 1- 16.
Demirci, A., Sekin, S.,ve Ünlü, M. (2002). Mesleki Açıdan Coğrafyanın Önemi ve Türkiye'de Kullanımı. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (5), 171- 185.
Demirci, A. (2005). ABD'de Eğitim Sistemi ve Coğrafya Öğretimi. (1.Baskı). İstanbul: Aktif Yayınları.
Demirci, A. (2005). Globalleşen Dünya'da Türkiye'deki Coğrafya Biliminin, Amaç, Metot ve Araç-Gereç Olarak Kendini Sorgulaması: Coğrafya Eğitiminde Yapılması Gereken Reformlar. Ulusal Coğrafya Kongresi 2005 Bildirileri, 141-149.
Demirci, A. (2010). Coğrafyayı Yeniden Keşfetmek., R. Özey ve A.Demirci. (Editörler). Coğrafya Öğretiminde Yöntem ve Yaklaşımlar. İkinci Baskı. İstanbul. Aktif Yayınevi, ss.1-15.
Girgin, M. (2001). Neden Coğrafya Öğreniyoruz?. Doğu Coğrafya Dergisi, 7(5), 127-143.
Günel, K. (2008). Coğrafya’nın Siyasal Gücü. (4.Baskı). İstanbul:Çantay Kitabevi.
Gürbüz, M. ve Karabulut, M. (2003). Coğrafya’da Sayısal Tekniklerin Kullanılması. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9-12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, 281-286.
İncekara, S. (2007). Ortaöğretim Coğrafya Eğitiminde Uluslar Arası Eğilimler ve Türkiye Örneği. Marmara Coğrafya Dergisi, (16), 109-130.
İncekara, S. (2009). Uluslararası Alanda Coğrafya Eğitimi Araştırmaları ve Türkiye’den Örnekler: Mevcut Durum ve Gelecek Yönler. Doğu Coğrafya Dergisi, 14(21), 123-136.
Karakuyu, M. (2010). Coğrafya ve Hayatboyu Öğrenme., R. Özey ve S. İncekara. (Editörler). Coğrafya Eğitiminde Kavram ve Değişimler. Birinci Baskı. Ankara. Pegem Akademi, ss.209-226.
Karakuyu, M. (2010). Coğrafya Eğitiminde Öğretmen Olmak ve Öğretmen Kalabilmek., R. Özey ve A.Demirci. (Editörler). Coğrafya Öğretiminde Yöntem ve Yaklaşımlar. İkinci Baskı. İstanbul. Aktif Yayınevi, ss.357-379.
Kaya, İ. (2010). Değişen Sosyal ve Bilimsel Bağlam ve Coğrafya’nın Sorumlulukları., R. Özey ve S. İncekara. (Editörler). Coğrafya Eğitiminde Kavram ve Değişimler. Birinci Baskı. Ankara. Pegem Akademi, ss.227-242.
Kayan, İ. (2000). Türkiye Üniversitelerinde Coğrafya Eğitimi. Ege Coğrafya Dergisi, (11), 7-22.
Koç, T. (2003). Yükseköğretim Coğrafya Eğitiminde, Hedef ve Ölçek Eksiği. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9-12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, 92-95.
Kurtbörü, Y. (2010). Türkiye’nin Komşu Ülkeleri İle Olan Dış Ticareti ve Geliştirilmesinde Eğitimin Rolü. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Lacoste, Y. (2004). Coğrafya Savaşmak İçindir. ( Çev. A. Ertan ). Ankara: Doruk Yayımcılık.
MEB (Milli Eğitim Bakanlığı). (2011). Coğrafya Dersi Öğretim Programı (9., 10.,11. ve 12. Sınıflar). Ankara: Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı.
Özçağlar, A. (2000). Coğrafyaya Giriş. Ankara: Hilmi Usta Matbaacılık.
Özçağlar, A. (2003). Araştırmacı Coğrafyacı Kimliği, Mesleki Ünvan Kullanımı ve İstihdam Sorunları. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9-12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, 379-385.
Perouse, J. F. (2003). Fransa’da Coğrafyacı Kimliği ve Fransada’ki Coğrafyacıların Yeni Mesleki Ufukları. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9- 12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, 428-433.
Sekin, S. (2002). Başbakanlık Personel Genel Müdürlüğü’nde Coğrafyacı Kimliği Meselesi. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9-12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, 444-446.
Şahin, B. (2002). Özel Dershanelerin Türk Eğitim Sistemindeki Yeri ve Önemi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü,
Kırıkkale.
Şahin, S. (2010). Coğrafya’da Çağdaş Öğretim Yöntemleri., R. Özey ve S. İncekara. (Editörler). Coğrafya Eğitiminde Kavram ve Değişimler. Birinci Baskı. Ankara. Pegem Akademi, ss.127-161.
Şengör, C. (1999). Zümrüt-name. (1.Baskı). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Taş, H. İ. (2002). Amerika Birleşik Devletleri ve Türkiye’nin Orta Öğretim Kurumlarındaki Coğrafya Eğitiminin Karşılaştırılması. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (6), 53-72.
Taş, H. İ. (2007). Coğrafya Eğitimi. İstanbul:Aktif Yayınevi.
Turoğlu, H. (2003). Coğrafyacı ve Coğrafya Eğitimi. Türk Coğrafya Kurumu, Coğrafya Kurultayı, 9-12 Temmuz 2002, Bildiriler Kitabı, 52-58.
Türk Dil Kurumu. (2000). Okul Sözlüğü. Ankara: TDK.
Üçışık, S. ve Demirci, A. (2002). 21. Yüzyılda Çağdaş Coğrafya Bilimi ve Temel Unsurları. Marmara Üniversitesi Marmara Coğrafya Dergisi, (5), 117-133.
Yörü, S. (2007). Vatan Sevgisi ve Yurttaşlık Bilinci Oluşturmada Lise Coğrafya Derslerinin Yerinin Değerlendirilmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.