Klinik Olarak Mental Kapasite
11. ÖNERİLER
Cinsel istismara uğrayan çocuklarda kısa dönemde psikiyatrik bir bozukluk saptanmasa da, uzun dönemde psikiyatrik bozukluk geliĢtirme açısından riskli
olmaları nedeniyle ilk görüĢmede bir psikiyatrik belirti olmasa bile bu çocukların
düzenli aralıklarla takibinin yapılmasını sağlayacak düzenlemelerin yapılması ve bu
çocukların ailelerini takip ve tedavinin önemi, dikkat edilecek durumlar hakkında
bilgilendirmek için aile eğitimleri düzenlemek
DüĢük anne eğitimi çocuğun suça sürüklenmesi açısından bir risk faktörü olduğu için; kadınlara eğitim sağlamaya yönelik düzenlemeler yapılması
Cinsel istismarın önlenebilmesi için okullarda çocuklara yaĢlarına uygun olarak temel cinsel eğitime ek olarak, kendilerini cinsel istismara karĢı koruyabilmeleri için nelerin cinsel istismar olduğu, böyle bir durumla karĢılaĢtıklarında ne yapmaları gerektiği,
kendilerini korumak için nelere dikkat etmeleri gerektiği hakkında eğitim verilmesi
Okula devam etmeme hem cinsel istismara maruz kalma hem de suça sürüklenme açısından risk olarak belirtildiği için çocuk ve ergenlerin eğitimlerine devamının
82 sağlanması, bir nedenle okula devam edemeyen çocuk ve ergenler için ise farklı bir
eğitim planı yapılması
Çocuk hekimi, aile hekimi, acil hekimi gibi çocuk ve ergenlerle sık karĢılaĢan hekimlere cinsel istismarın erken ve geç belirtileri ile ilgili düzenli eğitimler verilerek,
saklı kalmıĢ istismarın daha erken ortaya çıkmasının sağlanması
12. ÖZET
Amaç: ÇalıĢmamızın amacı adli polikliniğimize adli makamlar tarafından rapor düzenlenmesi için yönlendirilen olguların psikososyal, psikiyatrik ve adli özelliklerinin
değerlendirilerek çocuk ve ergenlerin suça maruz kalma ya da suç iĢleme açısından risk
altında olduğu durumların saptanmasıdır.
Yöntem: Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Adli Polikliniği‟ne adli makamlar tarafından rapor düzenlenmesi için
yönlendirilen ve 01.06.2012-29.02.2016 tarihleri arasında adli kurul tarafından
değerlendirilip rapor düzenlenen 4-18 yaĢ arasındaki 750 olgudan randomize olarak seçilen
150 olgunun tarafımızca düzenlenen dosyaları taranmıĢtır. Olguların yaĢ, cinsiyet, eğitim
düzeyleri, aile özellikleri ve yaĢam koĢulları baĢta olmak üzere sosyodemografik özellikleri,
karĢılaĢtıkları adli süreçler, adli makamların istekleri ve yaĢadıkları adli olayların sonrasında
ortaya çıkan psikiyatrik sorunlar dökümente edilmiĢtir. Olgular cinsel istismar, suça
sürüklenen çocuk ve diğer grup olmak üzere 3 ana grupta toplanmıĢ, yukarıda bahsedilen
sosyodemografik, psikiyatrik ve adli durumları için gruplar arasında değerlendirme
yapılmıĢtır.
Bulgular: CĠ grubunda kız cinsiyet daha fazla iken, SSÇ grubunda erkek cinsiyetin daha fazla olduğu belirlenmiĢ ve gruplar arasında cinsiyet dağılımı açısından anlamlı fark
83 saptanmıĢtır (p<0,001). CĠ grubunda kızların 5-18 yaĢ aralığında ve yaĢ ortalamasının
13,12±3,54, erkeklerin 6-18 yaĢ aralığında ve yaĢ ortalamasının 11,42±3,63 olduğu; SSÇ grubunda ise kızların 14-16 yaĢ aralığında ve yaĢ ortalamasının 14,83±0,75, erkeklerin 13-18
yaĢ aralığında ve yaĢ ortalamasının 15,13±1,31 olduğu görülmüĢtür. SSÇ grubunda yaĢ
ortalamasının CĠ grubunun yaĢ ortalamasından daha yüksek, olay öncesinde psikiyatrik
hastalık varlığının daha fazla, anne eğitim düzeyinin ise daha düĢük olduğu görülmüĢ;
istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmıĢtır (p<0,001). CĠ grubunda %45,4 sıklıkta
psikiyatrik hastalık saptanmıĢ; bunlardan en sık görüleni %21,6 MDB, ikincisi ise %17,5
TSSB olmuĢtur. CĠ olgularının %66‟sında ruh sağlığında kalıcı bir bozulma saptanmamıĢtır.
SSÇ grubunda WISC-R testi sözel, performans ve total IQ puanlarının üçünde de diğer
gruplara kıyasla daha düĢük olduğu, mental retardasyonun da aynı Ģekilde daha fazla olduğu
saptanmıĢtır.
Sonuç: ÇalıĢmamızda CĠ ve SSÇ grubu arasında; cinsiyet, yaĢ, zeka kapasitesi, birlikte yaĢadığı kiĢi sayısı, olay öncesinde psikiyatrik hastalık varlığı ve anne eğitim düzeyi
açısından anlamlı fark saptanmıĢ; diğer özelliklerde ise anlamlı bir fark saptanmamıĢtır.
ABSTRACT
Objective: The objective of our study is to determine the situations in which children and adolescents are at risk of committing or exposure to crime by evaluating the
psychosocial, psychiatric and forensic characteristics of cases who were directed to our
forensic clinic by legal authority fort he purpose of forensic reporting.
Method: The clinical files that were browsed in our study belong to 150 cases that randomly selected amongst 750 cases who were between the ages of 4 to 18 and were
directed to Ege University Faculty of Medicine, Department of Child and Adolescent
84 reporting which were prepared in between 01.06.2012 and 29.02.2016 after clinical
evaluation of forensic council. The sociodemographic characteristics predominantly age,
gender, educational level, family features, life circumstances, the legal processes, orders of
legal authorities, psychiatric problems that occured after forensic events of the cases were
decumented. The cases were categorised in 3 main groups as sexual abused (SA), children
driven to crime (CDC), others and intergroup comparisons were performed according to the
sociodemographic, psychiatric and legal features that were noted above.
Results: While female gender is predominant in SA group; it was determined that male gender is predominant in SSÇ group and gender distribution were found significantly
different (p<0,001) between groups. It was found that girls in SA group were in between the
ages of 5 to 18 and the mean age of that girls was 13,12 +_3,54 and boys in SA group were
in between the ages of 13 to 18 and the mean age of that boys was 15,13 +_1,31. On the
other hand It was stated that girls in CDC group were in between the ages of 14 to 16 and the
mean age of that girls was 14,83 +_0,75 and boys in CDC group were in between the ages of
13 to 18 and the mean age of that boys was 15,13 +_1,31. Relative to SA group it was seen
that the mean ages of CDC group is higher, the presence of psychiatric illness before the
legal situation is more common in CDC and maternal educational level of that group was
lower. Also these parameters were found statistically different in two groups (p<0.001). The
frequency of psychiatric disease in SA group was 45,4 % and the most common psychiatric
diagnose was major depressive disorder (21,6%) whereas the second most common
psychiatric diagnose was post traumatic stress disorder (17,5%). In SA group, it was found
that 66% of the cases have no permenant psychiatric disorder. All WISC-R scores (i.e.
verbal, performance and total scores) were lower in CDC group comparing to other two
85 Conclusion: In our study gender, age, mental capacity, the number of individuals that live together, psychiatric disease presence before the legal event and maternal
educational level were found significantly different in between SA and CDC group, however
other parameters were not found significantly different between the groups.
KAYNAKLAR
1. Biçer Ü, Hancı H. Adli psikiyatri (Birinci Basamak Ġçin Adli Tıp El Kitabı) TTB-
ATUD. 1999, 147-156.
2. Biçer Ü, Tırtıl L, KurtaĢ Ö, Adli Psikiyatri, Klinik GeliĢim Dergisi; 2009 s:126-132.
3. Biçer Ü, Karakaya I, KurtaĢ Ö ve ark. Farik ve Mümeyyizlik Değerlendirmesinde Multidisipliner YaklaĢımın Önemi. Adli Tıp Bülteni, 2002, 7:63-68.
4. Ersoy N, GündoğmuĢ ÜN, ġehiraltı,M “Türkiye‟de Adli Tıp Eğitimin Tarihsel Sürecinde
BeĢ Temel Kaynak (1294-1331)”, Türkiye Klinikleri Tıp Tarihi Dergisi, 1, 127-137 (2001).
5. Kamay BT, Adli Tıp, Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Yayınları, Güzel Ġstanbul
Matbaası, Ankara, 1959.
6. Meran N, Açıklamalı-Ġçtihatlı 5237 Sayılı Yeni Türk Ceza Kanunu, Seçkin Yayıncılık,
Ankara, 2007
7. Biçer, Ü., Hancı H. Adli Psikiyatri (Birinci Basamak Ġçin Adli Tıp Elkitabı) TTB-ATUD.
1999: 147-56.
8. Dinçmen K. Adli Psikiyatri. Birlik Yayınları. Ġstanbul. 1984; 16-9.
9. Sözen ġ. Birinci Basamakta Adli Tıp 2. Baskı, s:73-79.
10. Cantürk G. Çocuk suçluluğunda adli psikiyatrik değerlendirme. Sted 2005; 14:3134.
11. Leverette JS. Enhancing the learning curve in child and adolescent forensic psychiatry:
inter-professional relationships, resource and policy development. Curr Opin Psychiatry,
86 12. Sondheimer A. Teaching ethics and forensic psychiatry: a national survey of child and
adolescent psychiatry training programs. Acad Psychiatry, 1998;22: 240-52.
13. Nedopil N. The role of forensic psychiatry in mental health systems in Europe. Crim
Behav Ment Health, 2009;19: 224-34.
14. Doreleijers TA, Fegert JM. Forensic child and adolescent psychiatry and mental
healthy in Europe. Child Adolesc Psychiatry Ment Health. 2011;5:20.
15. Whitcomb D. Legal interventions for child victims. J Trauma Stress, 2003;16:49-57.
16. Bilaç Ö, ġentürk Pilan B, Orhon Z, Bayrak A. Suça Sürüklenen Çocukların Suç ve Tanı Dağılımlarının Ġncelenmesi: Kesitsel Bir AraĢtırma. Turk J Child Adolesc Ment Health.
2014;21: 115-22.
17. YokuĢ Sevük H. Ceza sorumluluğu ve çocuk yargılama sistemi. Ankara Barosu Hukuk Kurultay Kitapçığı, Ankara, 2000; 238-245.
18. UNICEF (2002) Çocuk Haklarına Dair SözleĢme: Uygulama El Kitabı. UNICEF,
Geneva, 2003.
19. Oto R (1998) Suç, Çocuk ve Ġsnad Yeteneği. Kamu Hukuku ArĢivi, Ekim, s:79-82.
20. CHILD ABUSE PREVENTION ASSOCIATION. (2011). Abuse information. EriĢim:
[http://www.childabuseprevention.org/content/abuse-information]. EriĢim Tarihi: 29.04.2014.
21. Barth J, Bermetz L, Heim E. The current prevalence of child sexula abuse worldwide:
a systematic review and meta-analysis. 2013; 58:469-83.
22. Kempe S. R.; Kempe, C. H. (1980). Child Abuse. London: Fontana/Open Books
Publishing, s.: 18-63.
23. Polat O. (2007). Tüm Boyutlarıyla Çocuk Ġstismarı: Tanımlar. Ankara: Seçkin Yayıncılık, s.: 93-229
24. Cutajar MC, Mullen PE, Ogloff JP. Psychopathology in a large cohort of sexually
87 25. Kır E. (2013). Çocuklara yönelik cinsel taciz ve istismara karĢı önleyici eğitim ÇalaıĢmaları. Ġstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, 1: 785-800.
26. Lascaratos J., Poulakou-Rebelakou E. (2000). Child sexual abuse: Historical cases in
the Byzantine Empire (324-1453 A. D.). Child Abuse & Neglect, 24 (8): 1085-1090.
27. Bilginer Ç., Hesapçıoğlu S. T., Kandil S. (2013). Çocukluk çağı cinsel istismarı: mağdur ve sanık açısından çok yönlü bakıĢ. DüĢünen Adam The Journal of Psychiatry and
Neurological Sciences, 26: 55-64.
28. DÜNYA SAĞLIK ÖRGÜTÜ (2014). Child maltreatment ("childabuse"). EriĢim:
[http://search.who.int/search?q=child+abuse&ie=utf8&site=who&client=_en_r&proxysty lesheet=_en_r&output=xml_no_dtd&oe=utf8&getfields=doctype]. EriĢim Tarihi: 05.04.2014.
29. Viola TW, Salum GA, Levandowski ML. The influence of geographical and economic
factors in estimates of childhood abuse and neglect using the Childhood Trauma
Questionnaire: A worldwide meta-regression analysis. Child Abuse and Neglect, 2016;51: 1-
11.
30. Uğur Ç., ġireli Ö., Esenkaya Z. ve ark (2012). Cinsel istismar mağdurlarının psikiyatrik değerlendirilmesi ve izlemi: Son dört yıllık deneyim. Çocuk ve Gençlik Ruh
Sağlığı Dergisi, 19 (2): 81-86.
31. Elliot M. A. The Minnesota Multiphasic Personality Inventory (MMPI-2 and MMPI-
A) and victims of childhoods exual abuse: A review of the literature. Journal of Professional
Counseling: Practice, Theory and Research, 36(2): 25-37.
32. Barron J. G., Topping K. J. (2013) Exploratory evaluation of a school-based child
sexual abuse prevention program. Journal of Child Sexual Abuse, 22: 931–948.
33. Kurdoğlu M., Kurdoğlu Z., Güler A., Özgökçe Ç. (2010). Türkiye‟nin doğusunda çocukluk çağındaki cinsel istismar olgularının değerlendirilmesi. Türk Jinekoloji ve Obstetrik
88 34. Özer E., Bütün C., BeyaztaĢ F. Y. , Engin A. (2007). Çorum Adli Tıp ġube Müdürlüğü‟ne 2006-2007 yıllarında baĢvurancinsel istismar mağduru çocuk olgularının
değerlendirilmesi. Ç. Ü. Tıp Fakültesi Dergisi, 29 (2): 51-55.
35. Mccarthy J. A. (2010). Internet sexual activity: A comparison between contact and
noncontactc hild pornography offenders. Journal of Sexual Aggression, 16(2): 181-195.
36. Özbay N. (2010). Çocuğa yönelik cinsel saldırıda bulunanların sosyo-demografik ve kiĢilik özellikleri. YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi. Maltepe Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Psikoloji Anabilim Dalı, Ġstanbul.
37. Doğan Ö. Ö. (2009). Cinsel istismara uğrayan ergenlerde bireysel, ailesel ve istismara ait özelliklerin tanımlanarak, istismara uğrama ve psikiyatrik bozukluk oluĢumu üzerine
etkilerinin araĢtırılması: kontrollü bir çalıĢma. YayımlanmamıĢ Tıpta Uzmanlık Tezi. Dokuz
Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Ġzmir.
38. Soylu N., Alpaslan A. H., Ayaz M., Esenyel S., Oruç M. (2013). Psychiatric disorders
and characteristics of abuse in sexually abused children and adolescents with and without
intellectual disabilities. Research in Developmental Disabilities, 34: 4334–4342.
39. Çöpür M., Üneri Ö. ġ., Aydın E. ve ark., (2012). Ġstanbul ili örnekleminde çocuk ve ergen cinsel istismarlarının karakteristik özellikleri. Anatoli n Journal of Psychiatry,13: 46-50.
40. Uğur Ç., ġireli Ö., Esenkaya Z. Ve ark. (2012). Cinsel istismar mağdurlarının psikiyatrik değerlendirilmesi ve izlemi: Son dört yıllık deneyim. Çocuk ve Gençlik Ruh
Sağlığı Dergisi, 19 (2): 81-86.
41. Ġmren S. G., Ayaz A. B., Yusufoğlu C., Arman A. R. (2013). Cinsel istismara uğrayan çocuk ve ergenlerde klinik özellikler ve intihar giriĢimi ile iliĢkili risk etmenleri. Marmara
89 42. Draucker C. B., Faan R. N., Mazurczyk, B. A. (2013). Relationships between
childhood sexual abuse and substance use and sexual risk behaviors during adolescence: An
integrative review. Nurs Outlook, 61: 291-310.
43. Aydın B, Turla A, Dündar C. Cinsel istismar ve çocukluk çağı gebelikler: 111 olguda analitik değerlendirme. Adli Tıp Bülteni, 2010;20: 127-131.
44. Demirci ġ., Doğan K. H., Deniz Ġ. , Erkol Z., Günaydın G. (2009). Ölümle sonuçlanan iki cinsel istismar olgusu. Adli Tıp Dergisi, 23(2): 27-32.
45. Yakut H. Ġ., Korkmaz E. (2013). Çocuklarda cinsel istismar. The Journal of
Gynecology – Obstetrics and Neonatology, 10(39): 1630-1632.
46. Ruiz E. Trauma Symptoms in a Diverse Population of Sexually Abused
Children.Psychol Trauma, 2016.
47. Parks P. (2006). Rescuingthe “Inner Child”: Therapy for Adults Sexually Abused as
Children. London: Condo Books SouvenirPress.
48. Zollner H., Fuchs K. A., Fegert J. M.(2014). Prevention of sexual abuse: improved
information is crucial. Child and Adolescent Psychiatry and Mental Health, 8(5): 1753-2000.
49. Mathews B, Collin-Vezina D. Child sexual abuse: Raising awareness and empathy is
essential to promote new public health responses.J Public Health Policy, 2016.
50. Özdemir B., ÇelbiĢ O. (2012). Cinsel saldırıya uğramıĢ çocukta erken ve geç muayene bulgularının değerlendirilmesi. Medicine Science, 1(1):55-64.
51. Armağan A., Deniz ġ. (2012). Çocuk istismarının sosyal paylaĢım platformlarında temsil biçimleri: Pozantı Cezaevinde kalan çocuklar örneğinin EkĢi Sözlük‟te sunumu.
International Journal of Social Science, 5(7): 69-88.
90 53. Çelik A. Hekimlerin ve Hastanelerin Sorumluluğu. (Ġstanbul Sağlık Barosu Sağlık Hukuku Komisyonu tarafından 28-29 Eylül 2007 tarihinde düzenlenen „Meslek Ġçi Eğitim
Semineri‟ KonuĢma Metni).2007.
54. Demirkapı E. Anglo-Amerikan hukukunda bilirkiĢilik kurumnda yeni eğilimler. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 2003;5:39-75.
55. Gelgör B. Ceza hukukunda bilirkiĢilin önemi. Adalet Dergisi, Yıl:92, Adalet Bakanlığı Yayın Dairesi BaĢkanlığı, Ankara, s:6.
56. ġahin F. Fiziksel Ġstismar. Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Temel Kitabı, Ankara, Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Derneği, s:462-469.
57. Gökten ES. 2009-2011 yılları arasında bir devlet hastanesinde çocuk psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olgular. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi 2011; 18:105-
116.
58. Köse S, Aslan Z, BaĢgül ġ, ġahin S, Yılmaz Z, Çıtak S, ve ark. Bir eğitim ve araĢtırma hastanesi çocuk psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olgular. Anadolu Psikiyatri Derg
2011; 12:221- 225.
59. Ayaz M, Ayaz BA, Soylu N. Çocuk ve ergen adli olgularda ruhsal değerlendirme.
Klinik Psikiyatri 2012; 15:33-40
60. Gökçen C, Dursun OB. Bir Eğitim Hastanesi Çocuk Psikiyatri Birimine Gönderilen Adli Olguların Ġncelenmesi. DüĢünen Adam Psikiyatri ve Nörolojik Bilimler Dergisi 2012;
25:238-43.
61. Göker Z, Hesapçıoğlu ST, Sarp KS, Kandil ST. KTÜ Tıp Fakültesi Çocuk–Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Polikliniği‟ne son iki yılda baĢvuran adli olguların değerlendirilmesi.
Adli Tıp Dergisi 2006; 20:1-5.
62. Aksu H, Demirkaya S, Özgür B. Aydın ilinde bir yıldaki çocuk ve ergen adli olguların değerlendirmesi. Anadolu Psikiyatri Dergisi, 2013; 14:369-377.
91 63. GümüĢtaĢ F, Yulaf Y, Gökçe S, Sağlam S. Adıyaman ilindeki çocuk ve ergen psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olguların bir yıllık geriye dönük incelenmesi.
Cukurova Medical Journal, 2014;39:280-289.
64. Dönmez Y, Soylu N, Özcan Ö, Yüksel T. Cinsel istismar mağduru çocuk ve ergen olgularımızın sosyodemografik ve klinik özellikleri. Turgut Özal Tıp Merkezi Dergisi,
2014;21: 44-8.
65. Vural P, Uçar H, Eray ġ, Çolpan M, Kocael Ö. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanesi çocuk psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olguların sosyodemografik ve
klinik özelliklerinin değerlendirmesi. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2013;39: 49-
53.
66. Finkelhor D. The international epidemiology of child sexual abuse. Child Abuse Negl
1994;18:409-17.
67. Putnam FW. Ten-year research update review; Child sexual abuse. J Am Acad Child
Adolesc Psychiatry 2003;42:269-78.
68. Pereda N, Guilere G, Forns M, Gomez-Benito J. The international epidemiology of
child sexula abuse: a continuation of Finkelhor. Child Abuse Negl 2009;33:331-42.
69. Ayaz M, Ayaz A, Soylu N. Çocuk ve ergenlerde ruhsal değerlendirme. Klinik
Psikiyatri 2012; 15:33-40.
70. Berger L. Income, family characteristics, and physical violence toward children. Child
Abuse Negl. 2005;29:107-33.
71. ġimĢek ġ, Uysal C, Gençoğlan S, Bez Y. Türkiye‟de çocuk cinsel istismarı: Gözden geçirme çalıĢması. Mustafa Kemal Üniversitesi Tıp Dergisi, 2013; 4:39-47.
72. Pinera A, Trujillo B, Millan R, Vasquez C. Prevelance of childhood sexual abuse
92 73. Nickel M, Tritt K, Mitterlehner F. Sexual abuse in childhood and youth as
psychopathology relevant life occurence: cross-sectional survey. Croay Med J. 2004;45: 483-
9.
74. Karagöz MY, Atılgan M, Sargın OÖ, Demirçin S. Antalya‟da suç iĢlediği iddia edilen çocukların sosyodemografik özellikleri. 10 Ulusal Adli Tıp Günleri Paneller ve Poster
Sunuları Kitabı. 2003; 148-154.
75. Paolucci EO, Genuis ML, Violato C. A meta-analysis of the published research of the
effects of child sexual abuse. J Psychol 2001; 135:17-36.
76. Ġçli T. Kriminoloji. Ankara: Bizim Büro Basımevi, 2001.
77. Çengel-Kültür E, Çuhadaroğlu Çetin F, Gökler B. Demographic and clinical features
of child abuse and neglect cases. Turk J Pediatr. 2007;49:256.
78. Demirci ġ, Doğan KH, Erkol Z, Deniz Ġ. Konya‟da Cinsel Ġstismar Yönünden Muayenesi Yapılan Çocuk Olguların Değerlendirilmesi. Turk Klin J Foren Med. 2008;5:43–
9.
79. Syengo-Mutisya C, Kathuku D, Ndetei D. Psychiatric morbidity among sexually
abused children and adolescents. East Afr Med J. 2008;85:85–91.
80. Göker Z, Aktepe E, Hesapçıoğlu ST, Kandil S. Cinsel istismar mağduru olan çocukların baĢvuru Ģekilleri, klinik ve sosyodemografik özellikleri. SDÜ Tıp Fak Derg.
2010;17:15–21.
81. Bahali K, Akcan R, Tahiroglu AY, Avci A. Child sexual abuse: seven years in
practice. J Forensic Sci. 2010;55:633–6.
82. Yıldırım A, Çetin Ġ, Din H, GümüĢ B. Adli tıp anabilim dalı servisine sevk edilen
cinsel istismar mağduru olduğu iddiası olan olguların değerlendirilmesi. Cumhur Med J.
93 83. Anderson J, Martin J, Mullen P, Romans S, Herbison P. Prevalence of childhood
sexual experiences in a community sample of women. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry.
1993;32:911–9.
84. Chen J, Dunne M, Han P. Child sexual abuse in Henan province, China: associations
with sadness, suicidality, and risk behaviors among adolescent girls. J Adolesc Heal.
2006;38:544- 9.
85. Mc Leer SV, Deblinger E, Henry D, Orvaschel H. Sexually abused children at high
risk for post-traumatic stress disorder. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 1992;31:875-
879.
86. Cantürk G, Yorulmaz C, Yavuz E ve ark. (2002) 1997-1999 yıllarında mental retardasyon tanısı konulan olguların ceza ehliyeti yönünden değerlendirilmesi. Klinik Adli
Tıp 2(1): 1-6.
87. Kabasakal Z, Girli A, Okun B ve ark. (2008) KaynaĢtırma öğrencileri, akran iliĢkileri ve akran istismarı. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi 23: 169-176.
88. ġengül HA, Cantürk N, Cantürk G ve ark. (2012) Ankara 1. Çocuk Ağır Ceza Mahkemesi‟nde akran istismarı nedeniyle yargılanan çocukların değerlendirilmesi. Türk
Pediatri ArĢivi Dergisi 47: 283-289.