İnme Rehabilitasyonu

(1)

İnme Rehabilitasyonu

(2)

Tanım



İnme (stroke): Serebral kan damarlarının tıkanma veya rüptürü sonucu motor kontrol kaybı, duysal değişiklikler, kognitif veya

konuşma bozukluğu, denge bozukluğu veya koma ile karakterize ani oluşan non

travmatik beyin hasarıdır.



Hemipleji: Vücudun bir yarısının felçli olma halidir. Travmatik beyin hasarı, tümör, abse ve nörovasküler fonksiyonel bozukluk

sonucu ortaya çıkar.

(3)

Serebrovasküler olay



Geçici (transient) iskemik atak (TİA): 24

saati aşmayan ve tamamen ortadan kalkan nörolojik kayıp



Geri Dönüşümlü (Reversible) iskemik nörolojik defisit (RIND): 24 saatten uzun süren ancak sonuçta tamamen ortadan kalkan nörolojik kayıp



İnme (stroke): 24 saatten uzun süren ve

sonrasında da devam eden nörolojik kayıp

(4)

Epidemiyoloji

 Ülkemizden sağlıklı veri yok. ABD’de Kalp hastalığı ve kanserden sonra üçüncü ölüm nedenidir.

 İnme erkeklerde kadınlara göre % 19 oranında daha fazladır.

 İnsidansı yaşla birlikte artmaktadır.

 İnmelerin %72’si 65 yaş üzerinde görülür.

 İnmeli hastaların %29’u ilk yılda ölür.

 Bir yıl içinde hastaların %14’ünde tekrarlayan inme veya TİA görülür.

 İnmeden sonra hayatta kalan hastaların %50-70’i fonksiyonel bağımsızlığını yeniden kazanırken %15- 30’unda kalıcı sakatlık gelişir.

(5)

Serebrovasküler olay sınıflaması

1.İskemik SVO (serebral infarkt) (%84) A.Trombotik SVO lar %53

B.Embolik SVO lar %31 2.Hemorajik SVO (%16)

A.Hipertansif intraserebral hemoraji %10 B.Subaraknoid kanamalar %6

-Anevrizmal kanamalar -AVM

(6)

Risk faktörleri

TEDAVİ

EDİLEMEYENLER 1.Yaş ve cins

(erkeklerde fazla) 2.Pozitif aile öyküsü 3.Irk

4.Geçirilmiş SVO 5.Semptomsuz

karotis yırtığı

TEDAVİ

EDİLEBİLİR

1.Hipertansiyon

2.Kardiak patolojiler 3.Geçici iskemik

ataklar 4.Yüksek

hematokrit 5.Orak hücreli

anemi

(7)

İnmenin anatomik patolojisi



Beyne giden kanın % 70’ini karotis sistemi ve onun dalları olan ön ve orta serebral arterler,

% 30’unu vertebrobasiller sistemden çıkan arka serebral arter sağlamaktadır.



İnme sonrası klinik bulgular tamamen beyindeki etkilenen damarsal yapıların yerleşimine bağlıdır.



Gelişen klinik bulgular karotis arterler ve

bunların ana dallarının (Orta serebral arter ve ön serebral arter) oluşturduğu ön dolaşımın ya da arka dolaşımın (vertebrobasiller ve arka

serebral arter ) etkilenmesi sonucu meydana

gelir.

(8)

(9)

(10)

(11)



Olguların %80’inde karotis bölgesinin

etkilenmesi sonucu; vücudun bir bölgesinin tutulduğu, beynin etkilenen bölgesine göre değişen ilgili vücut yarısının yüz, kol veya bacağında kuvvet kaybıyla karakterize nörolojik tablo ortaya çıkar.



Arka dolaşım bozukluğuna bağlı inmelerde,

denge kaybı, kafa çifti sinir felçleri ve diğer

benzer bulgularla karakterize beyin sapı ve

serebellum fonksiyonlarında bozukluk oluşur.

(12)

İnmeye bağlı gelişen fonksiyon bozuklukları



Motor kontrolde kayıp en sık gelişen bozukluktur, ancak tüm olgularda

görülmeyebilir.



Olguların %80’inde farklı şiddetlerdeki kuvvet kayıpları, paralizi, çoğunlukla hemiparezi ve bazen monoparezi veya tetraparezi şeklinde ortaya çıkabilmektedir



Olguların üçte biri veya yarıya yakınında

afazi, bilişsel bozukluklar, disfaji, dizartri ve

diğer nörolojik defisitler olabilmektedir.

(13)

Doğal iyileşme süreci

 Süresi, tipi ve miktarı değişmekle birlikte inme

sonrası çoğu hastada doğal iyileşme süreci gözlenir.

 Motor iyileşme genellikle spastisitenin ekstremitelerin distalinde oluşması ile başlar, daha sonra sinerji ve stereotipik hareket paternleri en sonunda da

ekstremitenin proksimalinden başlayan izole istemli hareketler ortaya çıkar.

 Bu iyileşme herhangi bir evrede durabilir.

Sinerji paterni: Normalde motor fonksiyon kontrolü spinal, supraspinal ve serebral düzeyde kontrol edilir.

SVO gelişince, insanın gelişimi boyunca korunan ancak üst merkezler tarafından inhibe edilen hareket paternleri ortaya çıkar. Bunlar kaba, iyi kontrol

edilemeyen, stereotipik hareketlerdir ve sinerji paterni adını almaktadırlar.

(14)

 Bilişsel ve lisan fonksiyonlarındaki iyileşme daha uzun zaman almaktadır ve motor iyileşme dursa da devam edebilmektedir.

 İyileşme süreci 6-12 ay devam etmektedir (bazı hastalarda daha da uzayabilir).

 Hemorajik inmelerde genelde prognoz daha kötüdür.

 Alt ekstremite fonksiyonları daha erken düzelir. Bunu üst ekstremite ve el fonksiyonları izler.

 Proksimal kontrol distalden daha öncedir.

(15)

Doğal iyileşme süreci mekanizmaları



Ödemin çözülmesi, metabolik ürünler, hemoraji, bası gibi

patolojilerin ortadan kalkması



Hasarlı fakat devre dışı kalmamış beyin hücrelerinin tamiri



Alternatif sinir hücrelerinin veya yollarının, kaybedilmiş olan

fonksiyonları ve ileti yollarını

üstlenmesi (nöroplastisite)dir.

(16)

Doğal iyileşme süreci



Geç dönemdeki iyileşme nöroplastisite ile açıklanır. Beyindeki yapısal ve fonksiyonel reorganizasyon iyileşme mekanizmalarının temelidir.



Plastisite mekanizmaları:

-yeni sinaptik bağlantıların oluşması -dendritik ve aksonal filizlenme

-latent durumda olan fonksiyonel yolların ve

hasar görmemiş nöronal yolların kullanılması

-aksonların proksimal uçlarının rejenerasyonu

(17)

HEMİPLEJİDE

REHABİLİTASYON POTANSİYELİNİ

DEĞERLENDİRME

(18)

Fiziksel potansiyel ve

fonksiyonel kapasite düzeyinin saptanması



Bilinç durumu, mental fonksiyonlar



Hafıza kaybı



Yerinde karar verme yeteneğinde kayıp



İdrak ve düşünmede kayıp



Oryantasyon (zaman, yer, kişi)

(19)

İletişim bozukluğu



Dizartri: Bir taraftaki yüz kaslarının güçsüzlüğü nedeni ile ortaya çıkan konuşma bozukluğu



Afazi: Dominant hemisferdeki lezyon sonucu dil düzeyindeki konuşma

yetisinin kaybolmasıdır. Motor,

sensoriyal, mikst tip olabilir.

(20)

Fiziksel potansiyel ve fonksiyonel kapasite düzeyinin saptanması



Kranial sinir fonksiyonlarının değerlendirilmesi



Eklem hareket açıklığı



Duyusal bozuklukların değerlendirilmesi



Reflekslerin muayenesi (DTR,

patolojik refleksler)

(21)

Fiziksel potansiyel ve fonksiyonel kapasite düzeyinin saptanması



Deformitelerin değerlendirilmesi



Üst ekstremitede:

• Omuz adduksiyon, iç rotasyon

• Dirsek, el bileği, parmaklar fleksiyon



Gövdede:

• Hasta tarafa lateral fleksiyon



Alt ekstremitede:

• Kalça fleksiyon, adduksiyon, iç rotasyon

• Diz fleksiyon

• Ayak bileği plantar fleksiyon ve

inversiyon

(22)

Fiziksel potansiyel ve fonksiyonel kapasite düzeyinin saptanması



Kas tonusu (kas gerimi)



Felçli ekstremite flask mı spastik mi değerlendirilmelidir.



Spastisite Ashworth Skalası ile

değerlendirilir. Kasların pasif olarak uzatıldığında kişinin hissettiği direncin subjektif olarak değerlendirilmesi

prensibine dayanır.

(23)

Fiziksel potansiyel ve fonksiyonel kapasite düzeyinin saptanması



Motor fonksiyonların değerlendirilmesi



Hemiplejik bir hastanın iyileşme sürecinde motor aktivitelerin geri dönüşü bir dizi tipik aşama gösterir.

Brunnstrom bu süreci 6 evreye ayırmıştır.



El, üst ekstremite ve alt ekstremite

ayrı ayrı değerlendirilir

(24)



İnsanın gelişim süreci boyunca korunan ve yüksek merkezlerin etkisi ile inhibe olan ancak SVO sonucu ortaya çıkan, kaba, iyi kontrol edilemeyen stereotipik hareketlere sinerji paterni adı verilir.

Bunlar istemli hareketlerin ortaya çıkması için gereklidir.



Brunnstromda önce sinerjiler ortaya çıkarılır, daha sonra bunlar kırılıp kombine hareket paternleri ve izole hareketler ortaya çıkar.



Üst ekstremitede fleksör, alt ekstremitede

ekstansör sinerji daha hakimdir.

(25)

Rehabilitasyon potansiyelini olumlu etkileyen etmenler

 Hastanın genç yaşta oluşu(<55 yaş)

 Sistemik bir hastalığının bulunmaması

 Önceden SVO geçirmeme

 İdrar-gaita inkontinansının bulunmayışı

 Görsel alanda defisitin bulunmayışı

 Mental bozukluğun azlığı veya olmaması

 His kusurunun olmaması

 Motor fonksiyonlarda erken gelişme

 Özellikle üst ekstremitede elde hareketlerin erken belirmesi

 Ailesel destek

 Rehabilitasyona erken başvuru

 Kapsamlı rehabilitasyon merkezi

 Sosyoekonomik düzeyinin yüksek oluşu

(26)

Rehabilitasyon potansiyelini olumsuz etkileyen etmenler

 Hastanın yaşlı oluşu(>55 yaş)

 Medikal tedaviye dirençli

sistemik bir hastalığının olması

 İdrar-gaita inkontinansı

 Görsel alan defekti

 Vertikalite duyusunun bozulması

 Oturma dengesinin bozulması

 Bilişsel-algısal defekt

 İnatçı bir koordinasyon ve denge bozukluğu

 Devam eden his kusuru ve talamik ağrı sendromu

 Lokalize ağrıların olması

 Yaygın organik beyin

patolojisiyle birlikte mental ve psikolojik bozukluğun

bulunması

 İnatçı flask hemipleji, ağır rijidite ile seyreden ekstrapiramidal sendrom

 Sağ hemipleji ve afazi

 Motor fonksiyonların gelişmemesi

 Spastisite ve deformitelerin birlikte gelişmesi

 Nistagmus

 Rehabilitasyon programına geç başlanması

(27)

REHABİLİTASYON

(28)

Rehabilitasyonun amaçları



Deformiteleri önlemek



Oluşan deformiteleri düzeltmek



Hastayı oturtmak, ayağa kaldırmak ve ambulasyon için eğitmek



Sağlam ekstremite ile GYA’lerini yaptırmak için eğitmek



Felçli ekstremiteyi maksimal aktivite

için eğitmek

(29)

Rehabilitasyonun amaçları



İletişim bozukluklarını gidermek için konuşma tedavisi yapmak



Maksimal psikolojik bütünlük ve stabiliteyi sağlamak



Sosyal aktiviteler için gerekli çevresel stimülasyonu yapmak



Mesleki durumunu belirlemek ve mesleki

rehabilitasyonu sağlamak

(30)

AKUT DÖNEMDE REHABİLİTASYON



İnmenin akut döneminde medikal tedavilere odaklanılmış olmasına rağmen rehabilitasyon tedavilerine de hemen başlanılmalıdır.



Mümkün olduğunca erken

mobilizasyon esastır.

(31)

(32)



Bası yaralarının önlenmesi açısından pozisyon değişimleri önemlidir.



Paralizi, letarji, üriner inkontinans,

dehidratasyon ve malnutrisyonu olanlar bası yarası oluşumuna eğilim gösterirler.



Pozisyon verme, derinin bakımı ve

temizliği, basınç azaltıcı ekipmanın (havalı yatak gibi) kullanımı önemlidir.



Hastanın nutrisyonel durumu ve Hb, total protein, albumin gibi değerleri de

yakından izlenmelidir.

(33)

Pozisyonlama

•

Hasta sırtüstü yatarken üst

ekstremitede gelişebilecek kontraktürler nedeni ile omuz eklemi 90

^o

abduksiyonda ve hafif dış rotasyonda, dirsek eklemi semifleksiyonda ve elde nötral pozisyonda (el bileği hafif

dorsifleksiyonda, MCP, PİP ve DİP eklemler hafif fleksiyonda) olacak

şekilde kol altına yastık konmalıdır. Elin altına yastık konarak biraz yüksekte

tutulur.

(34)

Pozisyonlama



Kalçanın dış rotasyon ve fleksiyonuna engel olmak için bacak dıştan desteklenmelidir.



Diz ekstansiyonda, ayak bileği nötral

pozisyonda (ayak ile bacak arasındaki açı 90

^o

olmalıdır) tutulmalıdır.



Düşük ayak ve ekin deformitesini önlemek için ayak tahtasından yararlanılır.



Aşırı basıncı gidermek için alternatif basınçlı yataklar kullanılır. 2 saatte bir pozisyon değiştirilmelidir.



Kalça ve diz fleksiyon kontraktürlerini

önlemek için hasta aralıklı yüzükoyun

yatırılır.

(35)

Sırtüstü yatma

(36)



Yan yatarken felçli taraf üstte ise; omuz 90

^o

fleksiyonda, dirsek ekstansiyonda iken

alttan yastıkla desteklenir. Sağlam kol rahat bir pozisyonda bırakılır.



Alt ekstremite ise kalça ve diz hafif

fleksiyonda, sağlam alttaki ekstremite kalça ve dizden ekstansiyonda olacak şekilde

yatırılır. Ve her iki bacak arasına yastık

konur.

(37)

Sağlam Taraf Üzerine Yatma

(38)



Felçli taraf altta kalıyorsa; altta kalan üst ekstremitede omuz 90

^o

fleksiyonda, dirsek eklemi ekstansiyonda pozisyonlanır.



Alt ekstremitede ise, altta kalan felçli

ekstremite kalça ve dizden ekstansiyona

getirilir. Üstte kalan sağlam ekstremitede ise kalça ve dizden fleksiyona getirilerek

yatırılır. Her iki alt ekstremite arasına yastık

konur.

(39)

Paralizili Taraf Üzerine Yatma

(40)

Atelleme

(41)



Akut dönemin en temel hedefi erken mobilizasyondur.



Erken mobilizasyon ile DVT, GÖR, aspirasyon pnömonisi, bası yarası, kontraktür, ortostatik intolerans gibi komplikasyonların sıklığı azaltılabilir.



Mobilizasyon, başlangıçta pasif olarak yaptırılan fiziksel aktiviteler ve kısa

zaman içinde hastanın her aktiviteye

katılımının sağlanması ile karakterlidir.

(42)



Yatak içinde dönme, pozisyon değiştirme, yatak içinde oturma,

tekerlekli iskemleye transfer, ayakta durma ve yürüme aktiviteleri örnek verilebilir.



Pasif ve aktif egzersizler; kontraktürleri önlemek, EHA’nı artırmak, propioseptif duyuyu artırmak, fleksiyon/ekstansiyon reflekslerini stimule etmek, kas

kuvvetini artırmak ve kas dengesizliğini

gidermek için yapılır.

(43)



Genel durumu iyi kişilerde

mobilizasyon aktivitelerine 24-48 saat

içinde başlanır.

(44)

POSTAKUT DÖNEMDE REHABİLİTASYON



İnme rehabilitasyonunda

konvansiyonel ve nörofizyolojik tedavi

yöntemlerinden yararlanılır.

(45)



Konvansiyonel yöntemler; eklem hareket açıklığını korumaya, kas güçlendirmeye yönelik egzersizler ve mobilizasyon aktivitelerini içerir.



Nörofizyolojik tedavi yöntemlerinde amaç kaybedilmiş motor

yeteneklerin yeniden

kazanılmasıdır. Bunun için nöromüsküler reedükasyon

teknikleri ve terapötik egzersizler

kullanılır.

(46)



Postakut dönemde de egzersizlere devam edilir. Yatakta oturma dengesi, yatakta

dönme, ip yardımıyla doğrulma öğretilir.



Fleksibilite, koordinasyon, endurans ve denge egzersizleri verilir.



İş ve uğraşı tedavisine başlanır.



Başlangıçta sağlam ekstremitesi ile günlük

yaşam aktivitelerini yapması öğretilir.

(47)



Hastalara yatak kenarında oturma, gövde/baş dengesinin kazanılması ve plejik tarafa yük aktarımı

öğretilir.



Yataktan tekerlekli iskemleye, tekerlekli iskemleden yatağa, tuvalete, tuvaletten iskemleye,

iskemleden paralel bara transferler

üzerinde çalışılır.

(48)

Yataktan Tİ’ye transfer



Tekerlekli sandalye hastanın normal tarafında yatağın ayak tarafında olmalı



Normal eli ile hasta eli karnı üzerine koyar, normal ayağı hasta dizin altına koyarak, normal taraf ile hasta bacağı destekler



Bu konumu koruyarak normal eli ile

korkuluk demirini kavrar, bacaklarını

normal tarafa zorlayarak yan döner ve

oturur pozisyona geçer

(49)

Yataktan Tİ’ye transfer



Yatak kenarında otururken Tİ frenlerini kilitler



Yatak kenar demirini kavrayarak ağırlığını sağlam tarafa vererek ayakta durma

pozisyonunu alır,



Eliyle Tİ’nin uzak kolunun ortasından tutar, ayakları üzerinde dönerek oturur,



Hasta bacağını normal eli ile tutarak tabla

üzerine koyar

(50)

Tİ’den yatağa transfer



Tİ yatağın baş tarafına ve normal tarafa yakın konur



Frenleri kilitler, ayak tablalarını kaldırır, Tİ’de öne doğru gövdesini kaydırır



Tİ kolluğunu veya yatak demirini tutarak ağırlığını sağlam tarafa verip ayakta

durma pozisyonu alır



Ayakları üzerinde dönerek yatak kenarına

oturur, bacaklarını yatak üzerine alır

(51)

Tİ’den tuvalete transfer



Tutamak hasta tuvalete oturduğunda sağlam tarafta kalmalı



Tİ hastanın normal tarafı tuvalete yakın olarak açılı konumlandırılır.



Frenleri kilitler, tablaları açar, pantolonu gevşetir



Normal eli ile kolluk kenarına yüklenerek gövdesini öne alır



Ağırlığını normal tarafa vererek kol

demirinden tutar ve tuvalete oturur

(52)

Tİ’den banyoya transfer



Diğer transferlerin tersine hasta

küvete normal ya da hasta tarafı ile yaklaşabilir



Banyoda kaymayan tabure olmalı



Sağlam taraftan küvete yaklaşırken, önce küvet kenarına oturur, sağlam bacağı küvet içine aldıktan sonra

sağlam eli ile hasta bacağı da küvet

içine alır

(53)

AMBULASYON EĞİTİMİ



Sözel veya işaretle komutları

izleyebilme yeteneği olan, ayakta

durma dengesini kazanan, kalça/diz/

ayak bileğinde kontraktürü olmayan,

tutulan kalça/diz/ayak bileğini istemli

olarak stabilize edebilen ve tutulan

alt ekstremitede pozisyon duyusu

sağlam olan hastaların çoğunluğu

ambulasyonu başarabilirler.

(54)



Tüm hastalar yürüme aktiviteleri öncesinde gövde kontrolü, denge, postür ve plejik tarafa ağırlık

aktarımı çalıştırılmalıdır.



Ambulasyon eğitimine önce

paralel barda ayakta durma ile

başlanır, dizlerin ardısıra fleksiyon ve ekstansiyona getirilmesi

öğretilir.



Önce normal sonra plejik tarafta

denge eğitimi verilir.

(55)

(56)



Paralel barda dengede durmayı öğrendikten sonra ağırlığını

tutulan ekstremiteye aktarması öğretilir.



Vücut ağırlığının bir ekstremiteden diğerine aktarılması, ekstremitenin arkaya ve öne kaydırılması

egzersizlerine başlanır.



Yürümenin başarılabilmesi için kalça ekstansörlerinin istemli

motor işlevinin bulunması gerekir.

(57)



Kalça abduktörlerinin paralizisi varsa

kalçanın lateral stabilizasyonu bozulur. Bu durum karşı ele baston verilerek kompanse edilir.



Dorsifleksiyonda zorluk varsa ayak bileğini nötral pozisyonda tutacak şekilde AFO

kullanılır.



Diz ekstansörlerinin zayıflığında diz ekstansiyonu kalça ekstansörlerince

yapılabilir. Ancak dizin hiperekstansiyonuna (genu recurvatum) dikkat edilmelidir. Bu

durum AFO ile azaltılabilir.

(58)

 AFO ile ayağın iç ve dış stabilitesi sağlanır ve düşük ayak önlenir.

 Paralel bardan sonra hasta üç veya dört destekli bastonla yürütülür ve bunu başaran hastaya tekli baston verilir.

 Bastonu sağlam eline almalıdır. Baston önce öne atılır. Sonra felçli bacak öne atılır, sonra sağlam bacak hasta bacağın yanına atılır (üç nokta

yürüyüşü). Daha sonra bu yürüyüş daha hızlı olarak baston ile hasta bacağın aynı anda öne atılması ve sonra sağlam bacağın diğer bacağın önüne konması haline getirilir.

(59)

(60)



Sonraki aşama merdiven inip çıkma ve yokuş çıkmanın öğretilmesidir.



Tutamak sağlam elle tutulur,

merdiven çıkarken önce sağlam ayak üst basamağa yerleştirilir ve zayıf ekstremite yukarı çekilir.



İnerken ise önce hasta ayak basılır.

(61)

Alt ekstremite rehabilitasyonu

Tredmil eğitimi Robotik tedavi

Görsel ve işitsel biyogeribildirim

Nöromüsküler elektrik stimülasyonu

Tekrarlayıcı görev eğitimi

(62)

(63)

(64)

ÜST EKSTREMİTE REHABİLİTASYONU



Üst ekstremite rehabilitasyonu alt ekstremite kadar başarılı değildir, çünkü üst ekstremiteden beklenen işlevler daha komplekstir.



Üst ekstremitede nörolojik iyileşme ilk 3 ay içinde en fazladır, ilk 3-6 hafta

prognoz yönünden önemlidir.

(65)



Rehabilitasyonun amacı;

kaybolmuş yetenek, ince motor denetim ve duyu algılama

özelliklerini iyileştirmek veya bunların yerine geçecek

becerilerin sağlanmasıdır.



Konvansiyonel rehabilitasyon, nörofizyolojik tedavi

yöntemlerinden yararlanılır.

(66)

Üst ekstremite rehabilitasyonu

 ZKT

 Elektromekanik/robotik araçlar

 Elektrostimülasyon

 EMG Geribildirim

 Sanal gerçeklik

 Bilateral eğitim

 Tekrarlayıcı görev eğitimi

(67)

ZKT

En az 10

⁰

parmak ekstansiyonu olanlarda.

Günde en az 6 saat.

Tutulmamış ekstremitenin günlük %90 kısıtlandırılması.

Hasta kompliansı açısından zor bir tedavi.

(68)

(69)



Erken dönemde EHA egzersizlerine başlanır.



Motor fonksiyon düzeldikçe aktif egzersizler, koordinasyon,

güçlendirme ve beceri egzersizleri eklenir.



Spastisite tedavisi, ortez kullanımı

üst ekstremite tedavisinde etkilidir.

(70)

El bilek ve el ortezi



Statik



El- el bileği istirahat ortezi: El bileği 20-30 derece dorsifleksiyonda, MCP, PİP ve DİP’ler semifleksiyonda

olacak şekilde yapılır.



Genellikle aktif hareketi olmayan hastalarda spastisiteyi azaltmak ve kontraktürleri önlemek amacıyla

kullanılır.

(71)

ÜST EKSTREMİTE

KOMPLİKASYONLARI



Spastisite



Omuz subluksasyonu



Kompleks bölgesel ağrı sendromu (omuz-el sendromu, sudeck atrofisi)



Heterotopik ossifikasyon (kalça, diz, dirsekte)



Osteoporoz



Tromboflebit



Talamik ağrı



Hemiplejik ekstremitenin ihmali (neglect)

(72)

ÜST EKSTREMİTE

KOMPLİKASYONLARI



Yumuşak doku lezyonları



İmpingement sendromu



Bicipital tendinit



Bursit



Osteoartrit



Adezif kapsülit



Rotator manşon yırtığı

