352
Bildi¤iniz hikaye; bizim çocuklu¤umuzda pek fazla oyunca-¤›m›z olmad›. Benim en sevdi¤im oyuncaklar›m renk renk bilye-lerimdi. Topu topu 5-6 belki 7; ama kesinlikle 10 taneden az. Tut-tursam hatta iste¤imi üstü kapal› belli etsem mutlaka al›rlard›; ama ne biz bu hakk› kendimizde görür ne de onlar, yani büyük-lerimiz, "neyse ki" bize bu rahatl›¤› sa¤larlard›. Biz de olanla ye-tinirdik. ‹yi ki de öyle olmufl derim hep. Ancak, siz gençler her halde farkl› düflünüyorsunuz, belki de hakl›s›n›z. Bence de¤il. Ama zaten bu akflam konu da bu de¤il. Ben her gece rüyamda, yolda giderken bir sürü bilye bulur onlar› ceplerime doldurur-dum. Tabii sabah uyand›¤›mda kör olas› bir düfl k›r›kl›¤›. Bu oyun öylesine tekrarlan›r olmufltu ki bir süre sonra rüyamda bi-le, "Bofluna heveslenme o¤lum bu rüya. Buldu¤un filan bir fley yok." diye kendi kendimi uyar›r olmufltum. Böylece sabahlar› da daha bir teselli olmufl kalkard›m yataktan.
fiimdi rüzgarl› akflam üzerleri balkondan uçurtma uçuruyo-rum. Erenköy'den Suadiye'ye göz alabildi¤ine benden baflka tek uçurtma uçuran çocuk ya da genç hele hele ihtiyar yok. Herkes ne kadar ciddi. Küçük Prens'teki matematik profesörle-ri gibiler.
Bu akflam da öyleydi. Bir elimde barda¤›m, bir elimde nazl› oyunca¤›m. Derken bir dost telefonu... Uçurtma kaçt›. Önce a¤açlara, çat›lara tak›l›r diye korktum, sonra yoldan geçen ara-balar çi¤ner diye endiflelendim. Neyse ki sahile kadar sa¤ sa-lim vard›. Merakla bakakald›m. Birkaç dakika sonra çocu¤un biri onu havaland›rma derdine düflmüfltü.
Bilseniz ne kadar mutluyum bu akflam...
Oryal Gökdemir, ‹stanbul, Türkiye
Yaz›flma adresi: XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
