Mevsimlik tarım işçileri düşük ücretle, dışlanmayla, sosyal güvencesiz, barınma, suya erişim, sağlık hakları ihlal edilerek yaşıyor. Yaşadıkları Kürt sorunuyla doğrudan bağlantılı. Abdullah Aysu: Mevsimlik işçiler örgütlenmek, sendikalı olmak zorundalar.
Çiftçi Sendikaları Konfederasyonlaşma Platform Sözcüsü Abdullah Aysu mevsimlik tarım işçilerini "kırsal kesimdeki yoksulların en yoksulu" diye nitelendiriyor.
"Mevsimlik işçilerin neredeyse tamamı Güneydoğulu, Kürt'tür. Bir bölümü de çiftçiyken iflas edip tarımdan kopanlar" diyor Aysu.
"Normal şartlarda kendi topraklarında doyabilirler. Ama çatışma nedeniyle bu gerçekleşemiyor. Yerinden edilmiş olanlar da var. Hayvancılıkla, toprakla uğraşamıyorlar. Üretebilseler, bunu satabilecek mekanizmalardan yoksunlar. Yaşadıkları Güneydoğu politikalarıyla doğrudan bağlı."
İlk iş sendikalı olmak
Türkiye'de iki tür mevsimlik -geçici- tarım işçisi var. Kamu işletmelerinde çalışanlar ve Türkiye İstatistik Kurumu'nun (TÜİK) adlandırmasıyla "Hanehalkı Tarım İşletmelerinde" çalışanlar.
İkinci kesim, sosyal haklarını kullanmaktan yoksun, dışlanmayla ve ölüm riskiyle yaşıyor. Neredeyse hiçbiri, Türkiye Orman-Topraksu-Tarım ve Tarım Sanayii İşçileri Sendikası'na (TARIM-İŞ) üye değil.
Aysu'ya ve tarım alanındaki sendikal uzmanlara göre, mevsimlik tarım işçilerinin haklarını kullanmak için yapmaları gereken ilk şey, sendikalı olmak.
Sayıları kayıtlara göre 190-200 bin civarında. Ama tarım sektörü uzmanları, mevsimlik işçilerin ailecek çalıştıklarını, çocukların da çalıştığını, kayıt dışılığın yüksekliğini hesaba katarak, bu rakamın gerçekte bir milyona yakın olduğunu tahmin ediyor.
Aysu'nun verdiği bilgilerle birlikte, mevsimlik tarım işçilerinin yaşadıkları şöyle.
Çalışma alanları: Büyük toprak ağalarının işlerinde ya da toplama işinin hızla yapılması gereken fındık gibi alanlarda çalışıyorlar. Türkiye'de çiftçilerin yüzde 87'den fazlası işçi çalıştırmıyor. Orta Anadolu'da soğan, şeker pancarı, kayısı, Çukurova'da pamuk, Ege'de yaş sebze, zeytin, Karadeniz'de fındıkta çalışıyorlar. Toplama, çapa, kurutma, serme işlerini üstleniyorlar.
Dört ay: Yılın dört ayında biriktirdikleri parayla geri kalan sekiz ayı da geçirmeye çalışıyorlar.
Düşük ücret: TÜİK verilerine göre, 2005'te erkek bir mevsimlik işçinin ortalama günlük ücreti 18,06, kadın mevsimlik işçininkiyse 13,62 YTL'ydi. En düşük ücret kadınlar için Hatay'da 10,83, erkekler için Aydın'da 12,82 YTL'ydi. Devlet işletmelerindeki erkek mevsimlik işçininki 25,60, kadın mevsimlik işçininkiyse 23,12 YTL oldu.
Aracılara komisyon: Mevsimlik işçiler ücretlerinin bir bölümünü "elci", "dayıbaşı", "çavuş" denen aracılara komisyon olarak veriyor. İşçilerin yaşadıkları yerden çalışacakları yerlere ulaşımını, nerede, hangi işlerde çalışacağını da bu aracılar düzenliyor.
Sosyal hakları yok sayılıyor, dışlanıyorlar: çoğunlukla kamyonların kasalar ına doldurulup, istif şeklinde taşınıyorlar. Genellikle çadırlarda kalıyor. Sağlıklı su ve kanalizasyona erişemiyor. Sağlık sorunlarını kendileri çözmek, maliyetini üstlenmek zorundalar. Bu süre çalışma süresinden sayılmıyor. Sosyal güvenceleri, sigortaları yok. Köylüler mevsimlik işçileri genellikle içine kabul etmez.
