Mevlana için

C U M H U K İ* ÜT

I

I

M Ö S E M D

E N

|

Í

evi ân â iç

I

Mevlânâ, asırlar 3nce, Anadolu-nun ortasında, her cins taassubun içinde, kırkından sonra bütün per­ deleri yırtıp, bütün kayıdlarl kırıp, bütün dünyevî kıymetleri bir yana atıp tepeden tırnağa aşkın alevi haline gelmiş; topsuz, tüfeksiz, or- dusuz, adamsız, kimseye, hattâ ken dine hükmetmeğe bile tenezzül et- miyerek kalemsiz, kâğıdsız, şifahî bir hakikat halinde yaşamış; fakat bu yoklukların özünde yarattığı varlıkla duyan insanlığın her cüzü­ ne tesir etmiş, hâlâ aramızda ve gönüllerimizde... Bu ne sırdır, ne sihirdir?. Bu ne içten yakalayış, bu ne yürekten yakıştır?. Bu ne aşk­ tır ki, mâşukunu âşık etmiş? Bu ne şevktir ki, sönüşünden altı yüz »ek­ sen iki yıl sonra ona bir sözllc do­ kunan, neşelerin en coşturucusuna ermektedir? Onu bilip, onu duyup da «bizim içimizde İlâhî bir suret varsa o da sensin.» demiyen kim?!-, istemem, ey gök kubbe, bensiz

dönme, istemem, ey ay, beıısiz doğma, istemem, ey yeryüzü, bensiz durma- Bensiz geçme, ey zaman, istemem.

Diyen Mevlânâya, gene kendi dl- lile şöyle demeden nasıl durabili­ riz:

Sen benimle beraberken Hem bu dünya giizel bana, Hem o düırya güzel, istemem, bensiz kalma Bu dünyada sen,

O dünyaya bensiz gitme, istemem.

Onlar sadece *şk diyorlar sana.

1

YAZAN

H A Ş A N

- Â L İ Y Ü C m

Oysa ki aşk sultanımsın sen benim. Ey, hiç kimsemn vehmine sığnuyan

dost. Bensiz gitme, istemem.

Mevlânâ, ana dilile söyleseydi aşağı yukarı böyle söylerdi; A. Ka­ dir gibi... Ve biz ona türkçe yalvar- saydık böyle yalvarırdık:

Bir tatlı ömiir gibi gitmiye niyet­ lendin, Ayrılık atma eğer vurdun inadına. Ama bizi unutma, hatırla ama. Sen her gece ay değirmisini Başına yaslık edince yollarda, Dizine yattığın geceleri, hatırla

»u m .

Bu kadar derin hasretten sonra ondan böyle bir vuslat istemez olur muyuz:

Ne aklım kaldı benim, ne dinim, Ne kararım kaldı benim, ne sabrım. Gel, ne olur, gel artık.

Ne gönlümün derdini sor bana, Ne sararan yüzümü sor bana, Ne içimin ateşini sor bana, Gel gözünle gör artık...

Abdullah Cevdetln «Dil - mestî-1 Mevlânâ» sim okuduğum gene gün­ lerimi, Mıtrıpta küçük boyumla ayakta durup çocuk ruhuma giren ney, kudüm seslerini yeniden du­ yuyorum, Duyuyorum, her iki eo- larnile... Ve şimdi onun gibi şun­ ları söylüyorum:

Bir vakitler bîr aynaydım, ~ Yüzünden izler toplamadaydım, Şimdi buruştum, sarardım, Gel gör beni, gel artık...

Ahmed EflSki’nin «Mcnâkıb-ül

Prof. Dr Ferit B SAYMEN — Doç. Dr- Halid K. ELBİR

T ü rk E şya H u k u k a

(AYNÎ HAKLAR)

%

i Arifin» i g e n e bilgin Tahsin Yazıcı*

! nm, «Fîhi Mâfih» (Ne varsa, onda) ‘ kıymetli doçent Meliha Tarıkâhya-

nın, «Bu günün diliyle Mevlânâ» şair A. Kadirin güzel türkçelerile başucu kitablarım «Aya öfkelenip türlü üzüntülerle kapkaranlık bir gece olduğum, sultana kızıp çırçıp- lak bir fakir haline düştüğüm» demler, onlardan birini elime alıyo­ rum; cümle âleme isyan etmiş bir zerre gibi her şeyden uzaklaşıp hiç bir şeyi umursamadan onunla derd- leşiyorum- Bir anda geceyken gün­ düz, yoksulken zengin oluyorum; kederlerim siliniyor, neşe bütün varlığımı sarıyor. O zaman Mıtrıbi çağırıyorum:

Gel çalgıcı, gel

Ben yolumdan çıkmışım bir bere. Sen bilirsin yolunu,

Al sazını, vur tclel...

Böyle diyorum. Bugün de böyle dedim. Çünkü bugün, onun öldüğü gün. Yani vuslata erdiği gün. Hak­ ka, sevgiliye kavuştuğu gün. Sazlsr inlemeli hânendeler söylemeli, gö­ nüller dinlemeli... Uydurma şeyler, yapma taklidler neye yarar? Mev- lânâyı anma, sadece onu anlama­ dır.

Prof. Dr. FERİT H. SAYMEN

TÜRK İS MUMUMU

! İstanbul Gazetecilerinin

İstanbul Şehir Üniversitesi Kütüphanesi Ta h a Toros Arşivi