Yurt içinde yapılan araştırmalar

Yıldız (1992) çalışmasını “Okul Öncesi Eğitim Kurumlarında Oyunun Yeri” konusuna yönelik yapmıştır. Öğretmenlerin oyun oynatmadaki bilgi ve yetisinin düzeyi ile okul öncesi eğitim kurumunun bağlantılı olduğu kuruluşlar arasında, çocuğun oyun oynaması ile ilişkili olup olmadığı üzerine eğilmiştir. Sonuçlar öğretmenlerin çocuk için oyunun ne derece önemli olduğunun farkında olduklarını göstermiştir.

Bayazıtoğlu (1996) doktora tez çalışmasında “Hayat Bilgisi Dersinde Bir Yöntem Olarak Eğitsel Oyunların Etkisi” üzerine yaptığı çalışmada ilköğretim 2. sınıf

Hayat Bilgisi dersi “Trafik ve Taşıtlar ile Haberleşme” konulu ünitede geleneksel yönteme göre, eğitsel oyunların daha etkili olduğu sonucuna varmıştır.

Ercanlı (1997) yüksek lisans tezinde, “İlköğretim Okullarının 4. Sınıflarda Dünyamız ve Gökyüzü Ünitesinin Öğretilmesinde Oyun ve Modellerin Başarıya Etkisi” üzerine çalışmış Taşlı’ nın (2003) yüksek lisans tez çalışması ile de aynı doğrultuda oyun yönteminin ilgili konuda başarıyı artırdığı kanısına varılmıştır.

Aycan vd. (2002) periyodik cetveldeki elementlerin ve simgelerin daha etkin öğrenimini sağlamak ve bellekte kalıcılığı artırmak amacıyla uyguladıkları çalışmada, bilgisayar aktiviteleri ile periyodik cetvel tombala oyun tekniklerini kullanmışlardır. Elde edilen sonuçlara göre tombala oyununa ilköğretim öğrencilerinin üniversite öğrencilerine göre daha fazla ilgi gösterdiği ancak her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmadığı tespit edilmiştir.

Karaer ve Kösterelioğlu (2005) çalışmalarında okul öncesi öğretmenlerinin fen kavramlarının öğretilmesi aşamasında öğretim yöntemlerin ne gibi yöntemler olduğunu belirlemeyi amaçlamışlardır. Öğretmenler fen ile ilgili herhangi bir hizmet içi eğitime tabi tutulmadıkları için geleneksel yöntemlere bağlı kaldıklarını ve kendilerini bu hususta yetersiz gördüklerini aktarmışlardır.

Ören ve Avcı (2004) fen bilgisi öğretiminde eğitimsel oyunlara dayalı öğrenme ile geleneksel öğretim yöntemi arasında anlamlı bir ilişki olup olmadığını araştırdıkları çalışmada, ilköğretim 6. sınıf öğrencileri ile çalışmış ve oyunla öğretimin geleneksel öğretime göre fen bilgisi öğretiminde başarıyı arttırmada daha etkili olduğunu göstermiştir.

Tural (2005) araştırmasında ilköğretim matematik öğretiminde oyun ve faaliyetlerle öğretimin, geleneksel öğretime göre, öğrencilerin edinimleri ve matematik dersine yönelik tutumları üzerindeki etkisini araştırdığı çalışmada beş hafta boyunca ilköğretim 3. sınıf öğrencilerine "ritmik saymalar, doğal sayılar, toplama,

çıkarma, çarpma ve bölme" konularına ilişkin uygulama yapılmıştır. Sonuçlar, “Oyun ve Etkinliklerle Öğretim’in” uygulandığı deney grubu ile "geleneksel öğretimin” uygulandığı kontrol grubunun edinim düzeyleri ve matematik dersine yönelik tutumları arasında, deney grubu lehine anlamlı farklar olduğunu göstermiştir.

Benzer şekilde Yurt (2007)’un oyun etkinliklerinin öğrenci başarısına etkisini araştırdığı çalışmada deney ve kontrol grubundan oluşan ilköğretim 7. sınıf öğrencilerine oyun tekniğine dayalı öğretim ve düz anlatım yöntemi ile soru-cevap tekniğine yönelik uygulama yaptığı görülmektedir. Uygulanan başarı testleri sonucunda eğitsel oyunla yapılan öğretimin öğrencilerin başarısına daha fazla katkı sağladığı, öğrencilerin derse olan ilgilerinde artış gözlemlendiği ve bunun sonucunda derslerinde daha başarılı oldukları belirlenmiştir.

Fırat (2007) ilköğretim seviyesindeki öğrencilerin yabancı dil öğreniminde oyunun etkisini araştırdığı yüksek lisans çalışmasında ana sınıfından itibaren İngilizce dersi veren okullar seçilerek uygulama yapılmış ve öğrencilerin dinleme, konuşma, okuma ve yazma becerileri geliştirilmeye çalışılmıştır. Çalışma sonunda, yabancı dil öğretiminde oyunun kullanılması ile öğrencilerin yabancı dili öğrenmeleri kolaylaştığı, bilgilerin kalıcı olduğu ve öğrencilerin bu yöntemden zevk alarak, derslere severek ve isteyerek katıldıkları tespit edilmiştir.

Yurt (2007) yüksek lisans tezinde yaptığı “Eğitsel Oyun Tekniği ile Fen Öğretimi ve Yeni ilköğretim Müfredatındaki Yeri ve Önemi” isimli çalışmasında eğitsel oyun yönteminin başarıya olan etkisi araştırılmıştır. Analizler sonucu elde edilen bulgular ışığında, eğitsel oyun yöntemi ile uygulanan öğretimden yana anlamlı bir fark elde edilmiştir.

Saracaloğlu ve Aldan Karademir (2009)’in eğitsel oyun temelli hazırlanan eğitim programının öğrencilerin akademik başarıları üzerine etkisini araştırdıkları çalışmada “Kuvvet ve Hareket” ünitesi kapsamında iki gruba başarı testi uygulamışlardır. Gruplardan birine eğitsel oyun temelli eğitim programı uygulanırken,

diğer grupta ise Fen ve Teknoloji Öğretim Programındaki mevcut olan faaliyetlere yer verilmiştir. Sonuçlar, oyun temelli öğretim yapılan grubun ortalamasının diğer gruba oranla daha yüksek olduğunu ve oyun temelli öğretim yapılan deney grubundaki öğrencilerin derse daha istekli, zevkle geldiklerini ve derslere birebir katılım sağladıklarını göstermiştir.

Can (2010)‘a göre, bu çalışmada öğrenme biçimlerinin öğrenciye göre değiştiğinin, ancak öğretim sürecinde öğrencilerin birçoğunun öğrenmelerine engel oluşturan unsurun öğrenme şekline dayalı olduğu ve bütün öğrencilerde aynı olduğu düşünülmüş, dolayısıyla tüm öğrencilerin öğrenme biçimlerinin benzer görüldüğü belirtmiştir. Öğretim sürecine, oyun ve faaliyetlerle öğretim dahil edildiğinde, öğrenciye hem bilişsel, hem sosyal-duygusal, hem de psikomotor gelişim açısından aktif bir öğrenme şekli sunulmaktadır. Oyunla verilen öğretim farklı öğrenme şekillerine sahip öğrencilerin öğrenmelerine yönelik daha elverişli bir metot olma özelliği taşımaktadır. Buradan yola çıkarak oyun, öğrenmeyi somut materyallerle güçlendirmekte; görmeye, duymaya ve hareket etmeye dair unsurlara hitap etmekte ve öğrenciyi öğrenme sürecinde aktif kılmaktadır.

Hanbaba ve Bektaş (2011)’da oyunla öğretimin öğrencinin başarı ve tutumuna etkisi üzerine yaptıkları çalışmalarında, 30 öğrenci deney grubu ve 29 öğrenci kontrol grubu olmak üzere toplam 59 ilköğretim 3. Sınıf öğrencisine oyunla öğretim ve programda belirtilen şekilde öğretim yöntemi uygulamışlardır. Veri toplanırken hayat bilgisi dersi başarı testi ve hayat bilgisine yönelik tutum ölçeğinin kullanıldığı çalışma 18 ders boyunca uygulanmış ve oyunla öğretimin yapıldığı deney grubunun kontrol grubundan daha başarılı ve anlamlı sonuçlar verdiği, ancak derse yönelik tutum açısından ise anlamlı bir farkın olmadığı belirlenmiştir.

Karamustafaoğlu ve Kaya (2013) yapılan çalışmada, ilköğretim altıncı sınıf öğretim programında yer alan “Işık ve Ses ünitesinde” bulunan “Yansıma ve Aynalar” konusunun öğretimine dair eğitsel bir oyun faaliyeti tasarlanmıştır. Bu faaliyetle öğrencinin derse etkin katılımı sağlanarak “Yansıma ve Aynalar” konusu ilgi çekici

bir biçimde somutlaştırma yolu ile anlamlı öğrenmenin gerçekleşmesine yönelik yardımda bulunması amaçlanmıştır. Oyunun anlamlı öğrenmeye yardımcı olduğu bu çalışma ile tasarlanan faaliyetin fen ve teknoloji dersinde uygulanabilirliği açısından değerlendirilmiştir.

Bayır (2014) tarafından yapılan çalışmada öğrencilerin birbirleriyle ilişkili birçok konuyu ve kavramları öğrenmelerine yardımcı olmak için ( isimler, semboller, atom numaraları ve elementlerin özellikleri, elementlerin periyodik tabloya yerleştirilmesi, elementlerin bulunduğu gündelik nesnelerin örnekleri, elementlerin özellikleri) periyodik tablodaki gruplar ve bileşiklerin oluşumu üzerine üç oyun formüle edilmiştir. Elemental Periodica ve Groupica kart oyunları ve Compoundica bir tahta oyunudur. Oyunlar iki günlük Kimya Oyunları Günleri etkinliğinde 250 öğrenci (9-12. Sınıflar) ve 30 öğretmen ve öğretmen adayı ile faaliyet olarak kullanılmıştır. Öğrencilerin ve öğretmenlerin oyunlara verdiği tepkiler oyun esnasında kayıt edildi. Sonuçlar, bu oyun grubunun öğrencilerin elementler, bileşikler ve periyodik tabloya dair öğrenmelerini kolaylaştırmak adına ilgi çekici bir yöntem olduğunu göstermiştir. Bu oyunları oynamak öğrencilerin merkezi kimya kavramlarını pekiştirmelerine ve sınavları tetkik etmelerine destek olabileceği sonucuna gidilmiştir.

Şahin ve Samur (2015) tarafından gerçekleştirilen çalışmada oyun temelli öğrenmenin 5. sınıf öğrencilerinin Fen Bilimleri dersindeki başarılarına ve tutumlarına etkisi incelenmiştir. Çalışmada 5. sınıf Fen Bilimleri dersi "Vücudumuzun Bilmecesini Çözelim" ünitesi "Besinler ve İçerikleri" konusunun ders planı oyunlaştırılmış olarak hazırlanmış ve öğretim materyali olarak da eğitsel dijital bilgisayar oyunu kullanılmıştır. Çalışma sonucunda deney ve kontrol gruplarında öğrenim gören öğrencilerin başarı, tutum ve kalıcılık puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. Ancak deney grubundaki öğrencilerin başarıları, kontrol grubundaki öğrencilerden daha fazla artış gösterirken, cinsiyetin ve öğrencilerin oyun oynama sıklıklarının öğrencilerin fen bilimleri başarısını ve tutumu üzerinde bir etkisinin olmadığı saptanmıştır.

Canaslan ve Sevimli Çelik (2018) tarafından yapılan çalışmada okul öncesi öğretmenlerin oyunseverlik özelliklerini ve oyunseverlikle ilgili görüşleri incelenmiştir. Karma desen yönteminin kullanıldığı bu çalışmanın nicel kısmına 485 okul öncesi öğretmeni katılırken, nitel kısmına 20 okul öncesi öğretmeni katılmıştır. Çalışma sonucunda öğretmenlerin sınıfta çocukların oyunlarına aktif bir biçimde katıldıkları ve en çok tercih edilen oyun rolünün "oyun arkadaşı" olduğu, kişilik özelliklerinin ve artan sorumlulukların oyun severlik üzerinde azalmaya sebep olduğu saptanmıştır.