4. 2. 5. 1. Yüzey Suları
Uğursuyu Elmacık dağlarının kuzeydoğu yamaçlarından doğar, belirli bir kaynağı yoktur, yan dere ve sel sularını toplayarak oluşur ve Efteni gölüne dökülür. Uzunluğu 30 km kadardır. Yıllık ortalama akımı 150x106 m3’tür. En yüksek akım Haziranda, en düşük akım ise Ekim ayındadır. Taşkın potansiyeli vardır ve taşkın durumunda 1200 ha arazi sular altında kalabilmektedir. Uğur suyundan Merkez ilçenin içme suyu da sağlanmaktadır. Uğur suyunun bir kolu olan Samandere üzerinde, Düzce’nin güneydoğusunda İl merkezine 26 km uzaklıkta Samandere köyü sınırları içinde
Samandere şelalesi bulunmaktadır. Orman Bakanlığınca 1988 yılında Tabiat Anıtı
olarak tescil edilmiş ve koruma altına alınmıştır (Tatar, 2003).
Aksu Deresi ise Efteni gölüne dökülen akarsulardan biridir. Elmacık dağlarından kaynaklanır. Önce batıya, daha sonra kıvrılarak doğuya akar ve Efteni gölüne dökülür. Uzunluğu 40 km kadardır. En yüksek akımı Haziranda 175 m3/sn, en düşük akımı Ocakta 0,95 m3/sn, yıllık ortalama akımı 150x106 m3’tür. Taşkın sahası toplam 1.000 ha’dır. Aksu deresinin bir kolu üzerinde Gölyaka sınırları içinde Güzeldere şelalesi bulunmaktadır. Ormaniçi dinlenme yeri statüsünde olan bu şelale İl merkezine 28, Gölyaka’ya 16 km uzaklıktadır. Yüksekliği 135 m olarak verilmiştir (Tatar, 2003).
Araştırma alanında doğal göl olarak Efteni gölü bulunmaktadır. Rakımı 112 m, en derin noktası 6 m, alanı ortalama 250 ha’dır. Suyu, besleyici akarsuların rejimine bağlı olarak fazlaca azalıp çoğaldığından, yüzölçümü 100 ha ile 500 ha arasında değişir. Yağış alanı 1.869 km2 olarak hesaplanmıştır (Şamandar, 1995). Efteni gölü bir sulak alan olarak birçok kuş türü tarafından beslenme, barınma ve üreme alanı olarak kullanılmaktadır. Efteni gölü hem derinliğinin düşük olması, hem çevre koşulları açısından gölden çok bir sulak alan niteliği taşımaktadır. Besleyici akarsular ve Büyük Melen çayı çıkışı nedeniyle suları sürekli yenilenmektedir. Bu göl 1992 yılında Orman Bakanlığınca
4. 2. 5. 2. Kaplıcalar
Uğursuyu ve Aksu Havzaları içerisinde iki önemli kaplıca bulunmaktadır. Efteni Kaplıcası, Efteni gölünün kenarındadır. Değişik sıcaklıklarda üç havuzu, konaklama evi ve pansiyonlar bulunmaktadır. Sıcaklığı 42 0C, debisi 2 lt/sn’dir. Başta romatizmal hastalıklar olmak üzere, birçok hastalığa iyi gelmektedir (Tatar, 2003).
Derdin Kaplıcası ise Düzce’nin 17 km güneydoğusunda, Elmacık dağları eteklerinde, 400 m rakımında ve orman içindedir (Şekil 10). Sıcaklığı 42 0C, debisi 2.0 lt/sn’dir (Turizm Bakanlığı, 2002). Mide bağırsak, safra kesesi, karaciğer, böbrek, şeker ve cilt hastalıklarına iyi gelmektedir. Kaplıca’da 15 odalı küçük bir otel bulunmaktadır (Tatar, 2003).
4. 2. 6. Doğal Bitki Varlığı
Araştırma alanına ilişkin olarakdoğal bitki varlığının ortaya konulmasında Aksoy (2006)’dan yararlanılmıştır.
Aksoy (2006)’ ya göre Elmacık Dağı (Düzce)’nda yer alan vejetasyon tipleri aşağıdaki gibidir.
Orman Vejetasyonu
1. Querceto petraea-Pinetum nigra asosiyasyonu 2. Genisto tinctoria-Pinetum nigrae asosiyasyonu
3. Hyperico calycinum-Quercetum petraea asosiyasyonu 4. Tilio tomentosa-Carpinetum betulus asosiyasyonu 5. Cisto cretici- Pinetum nigrae asosiyasyonu
6. Buxo sempervirens-Carpinetum betuli asosiyasyonu 7. Rubo hirtus-Abietum bournmuleriana asosiyasyonu 8. Rhododenro ponticum-Fagetum orientalis asosiyasyonu 9. Fago orientalis-Pinetum sylvestris asosiyasyonu
10. Bublero falcato-Pinetum sylvesris asosiyasyonu 11. Thlaspio jaubertii-Pinetum sylvesris asosiyasyonu 12. Hyperico cerastoidi-Pinetum sylvestris asosiyasyonu
13. Taneceto armenum-Pinetum sylvestris asosiyasyonu
Kalıntı Maki Vejetasyonu
16. Phillerio latifoli-Arbuteum unedo asosiyasyonu 17. Genisto carniali-Cisteum cretici asosiyasyonu 18. Erico arborea-Cisteum cretici asosiyasyonu
Subalpin ve Alpin Vejetasyonu
19. Plantagini holosteum-Nardietum stricta asosiyasyonu 20. Poae nemoralis-Pimpinellatum saxifraga asosiyasyonu
Kaya (Rupikol )Vejetasyonu
21. Centaureo yaltirikii asosiyasyonu 23. Seselio resinosii asosiyasyonu 24. Petrorhagiato saxifraga asosiyasyonu
25. Origano- Polypodietum vulgare asosiyasyonu 26. Sileno italica-Salivietum forskahlei asosiyasyonu 27. Genisto-Sempervivo armanum asosiyasyonu 28. Hylotelephio telephium asosiyasyonu
Sucul ( Göl ) ve Bataklık Vejetasyonu
29. Sparganio-Tyhiphetum latifolia asosiyasyonu 30. Mentho-Paspaletium paspalodis asosiyasyonu 31. Typho-Bidenteum cernua asosiyasyonu
4. 2. 7. Doğal Hayvan Varlığı
Özellikle doğal alanlarda yapılan peyzaj planlama çalışmalarında ve yaban hayatı yönetim planları, Milli park planları vb. hazırlanmasında hayvan varlığı’nın belirlenmesi ve her bir türün yayılım alanları ile karşılıklı ilişkilerinin ortaya konulması
oldukça önemlidir. Bitki türleri ve hayvan türlerinin yayılış alanları haritalara işlenmesi doğal kaynakların yönetimi konusunda doğru kararların alınabilmesi sağlanmaktadır (Uzun, 2003).
Araştırma Alanı içerisinde Efteni Gölü ve çevresi gerek bitki örtüsü ve gerekse de su kaynakları açısından alanın zengin olması nedeni ile fauna için uygun ortam şartlarına sahiptir. Batı palearktik kuş göç yollarından kuzeybatı-güney (Trakya-boğaziçi- İçAnadolu- Güneydoğu Anadolu) rotasında olan göç yolu üzerinde bulunan alan Türkiyede ender görülen ya da nesli tükenmekte olan kuş türleri bulundurmaktadır (Tatar,2003).
Kesim G. ve Mansuroğlu S.(1996) ya göre, koruma alanında bulunan kuş türleri ve tehlike sınıfları;
Nesli Tükenme Tehlikesi Altında Olanlar; Kuğu (Cgynus olor), Turna (grus grus),
Mezgeldek (Otis Tetrax), Toy (Otis tarda)
Büyük Tehlike Altında Kalanlar; Karabatak (Phalacrocorax Pygmeus ),Büyük
Beyazbalıkçıl (Egretta alba ), Sibirya kazı (Branta Ruficollis )
Tehdit Altında olanlar; Küçük Karabatak (Phalacrocorax pygmeus ) ,Bozördek (anas
Strepera) , Çıkrıkçın (Anasquerquedula ) ,Kaşıkçın (anas Clypeata )
Potansiyel Tehlike Altında olanlar; Yeşilbaş (anas Platyrhynchos ), Fiyu (Anas
Peneope) ,Bekri (Anas Crecca ) , Kılkuyruk (Anas Acuta ), Macar (netta Rufina ), Pasbaş (aythya nyroca ), Elmabaş (aythya Ferina ),
Yüksek Tehlike Altında Bulunan Ancak Ülkemizde Kuluçkaya Yatmayıp Kışlayanlar ya da Transit Göçer olanlar; Sakarca (anser Albifrons ), Sütlabi (mergus
albellus dur ).
Gölyaka-Efteni Gölü Yaban Hayatı Geliştirme Sahasında 2009-2010 Merkez Av Komisyon kararlarınca avlanmak yasaktır.
Bunların dışında araştırma alanında Bozayı, Kurt, Tilki, Karaca, Geyik, Yaban domuzu, Sansar, Karatavuk, ve ağaç kakan olduğu 2002 tarihli Düzce İli turizm envanterinde ortaya belirtilmiştir.
4. 3. ARAŞTIRMA ALANINA İLİŞKİN KÜLTÜREL PEYZAJ ELEMANLARI
Toplumların yaşadıkları çevreyi kendi amaçları ve gereksinimleri doğrultusunda değiştirmesi ile oluşan kültürel peyzaj, insan-doğa ilişkilerinin zaman içindeki değişimine bağlı olarak şekillenmektedir (Dirik, 2005).
Bu bölümde kültürel peyzaj elemanları kapsamında Düzce Uğursuyu ve Aksu Havzaları sosyo-ekonomik yapısı, yerleşimleri, ormancılık, sanayi, ulaşım, malzeme ve maden ocakları, turizm ve rekreasyon olanakları, mevcut su kiralamalar, festivaller ve şenlikler ile alandaki geleneksel yerleşim dokusu incelenmiştir.
4. 3. 1. Sosyo-Ekonomik Yapı ile İlgili Veriler
Bu bölümde Uğursuyu ve Aksu Havzalarında içerisindeki ilçelerin nüfus ve ekonomik yapılarına ilişkin veriler incelenmiştir. Araştırma alanı nüfusu, son 72 yıllık nüfus hareketleri, araştırma alanı içerisindeki etnik yapı, yaş ve cinsiyete göre nüfus, kırsal ve kentsel nüfus gibi konular değerlendirilmiştir.
4. 3. 1. 1. Nüfus
Bir bölgenin demografik yapısı, geçmişteki ve günümüzdeki nüfus eğilimlerinin ve geleceğinin belirlenmesinde önemli bir yer tutmaktadır. Bu eğilimlerin bilinmesi sosyal, ekonomik ve fiziksel planlamada temel verileri oluşturmaktadır (Uzun, 2003).
Uğursuyu ve Aksu havzalarındaki nüfus dinamikleri hakkında genel bir bilgi edinilmesi için “Düzce İli Gelişme Planı (2004)” çerçevesinde hazırlanan raporlardan, Türkiye İstatistik Enstitüsü (2009) verilerinden ve Düzce Ticaret ve Sanayi odası verilerinden yararlanılmıştır. Ayrıca köy muhtarlıkları için hazırlanan anket formlarının değerlendirilmesi ile alana ilişkin ek bilgilerin elde edilmesi mümkün olmuştur.
Araştırma alanı içerisindeki nüfus hareketlerine göz atıldığında, Osmanlı-Rus savaşları (1877-1878) sırasında Anadolu'ya gelen Muhacır (Macır), Gürcü, Laz, Boşnak, Çerkez, Arnavut, Tatar, Abaza, Kürt, Makedon ve Rumeli göçmenlerinin bir kısmı Bolu İline, durumları iyi olmayan Kırım, Kafkasya ve Rumeli göçmenleri ise Düzce Ovası ve Akçakoca çevresinde çoğunlukla orman açmalarına yerleştirilmiştir. Göçler, Abdülaziz döneminden II. Abdülhamit dönemine kadar sürmüştür. 1924 ve 1940’lardaki göçlerden sonra 1946 ve 1952 yıllarında Bulgaristan, Yugoslavya ve Yunanistan'dan gelenlerle devam etmiştir (DTSO, 2009).
Doğu Anadolu'dan gelen Ermenilerin de Düzce, Adapazarı ve İzmit'e yerleşmesiyle Düzce Ovasında etnik çeşitlilik artmıştır. Bu dönemde bir nahiye ve 133 köyü ile Düzce nüfusu 34.861'dir (DTSO, 2009).
1990 Genel Nüfus Sayımı’na kadar Bolu iline bağlı bir ilçe olması nedeniyle Düzce’nin Genel Nüfus Sayımı verileri Bolu ile birlikte değerlendirilmiştir. Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren 1985 yılına kadar Düzce nüfusunun gelişimi Çizelge 4. 9’da verilmiştir.
Çizelge 4. 9. 1927-1985 Yılları arası Bolu ve Düzce Nüfusu (DİGEP, 2004). Nüfus Sayım Yılı Bolu ve Düzce Nüfusu Nüfus Artış Hızı (%)
1927 217 597 - 1935 248 027 16.4 1940 257 393 7.4 1945 276 367 14.2 1950 303 111 18.5 1955 318 219 9.7 1960 353 004 20.7 1965 383 939 16.8 1970 403 766 10.1 1975 428 704 12 1980 471 751 19.1 1985 257 845 -
Çizelge 4. 9’da görüldüğü gibi Bolu ve Düzce’nin nüfus artış hızı 1927-1935 yılları arasında Türkiye nüfus artış hızına yakındır. 1935 yılından itibaren yapılan Genel nüfus Sayımı sonuçlarına göre Bolu ve Düzce’nin nüfus artış hızı Türkiye geneli nüfus artış
hızının altında kalmıştır. Özellikle 1960'dan sonra 1985-1990 dönemi dışında, nüfus artış hızında ciddi bir yavaşlama izlenmektedir (DİGEP, 2004).
Düzce’de 1946 yılına kadar önemli ölçüde bir şehirleşme olmamıştır. Bu yıllardan sonra tarımsal üretimdeki artış ve bunun iyi değerlendirilmesi, sanayi başta olmak üzere iş alanlarının genişlemesi sonucu hızlı bir kentleşme başlamıştır. İlçe toplam nüfusu 1935 Genel Nüfus Sayımı’na göre 70.476’dır. 1985 Genel Nüfus sayımı’na göre 199.569 nüfusa sahip iken 29 Temmuz 1988 tarihinde Gölyaka ve Cumaova, 9 Mayıs 1990 tarihinde Çilimli kasabalarının ayrı birer ilçe olması nedeniyle 1990 Genel Nüfus Sayımı’na göre Düzce merkez nüfusu 64.000 olarak belirlenmiştir (DİGEP, 2004).
2000 yılı Genel Nüfus sayımı sonuçlarına göre 130.632 kentsel ve 183.634 kırsal olmak üzere Düzce İli toplam nüfusu 314.266’dır. Nüfus artış hızı; 1990-2000 yılları arası kırsal alanda % 8.99 ve kentte % 21.05 olup yıllık bazda % 13.82 olarak saptanmıştır. Aynı yıllarda Türkiye kırsal nüfus artış hızı % 4.21 ve Türkiye geneli kentsel nüfus artış hızı % 18.28 olarak belirlenmiştir. Bu verilerden 1990-2000 yılları arasında Düzce kenti nüfus artış hızının Türkiye ortalamasının altında kaldığı, buna karşılık Düzce kırsal nüfus artış hızının Türkiye ortalamasının üzerinde gerçekleştiği anlaşılmaktadır (DİGEP, 2004). Çizelge 4. 10’da DİE 1990 ve 2000 Yılı Genel Nüfus Sayımı Sonuçları araştırma alanı içerisinde yer alan ilçeler için verilmiştir.
Çizelge 4. 10. 1990 ve 2000 Yılı Genel Nüfus Sayımı Sonuçları (Tuik, 2009).
İl ve İlçeler
1990 Yılı Genel Nüfus Sayımı Sonuçları
2000 Yılı Genel Nüfus Sayımı Sonuçları
Yıllık Nüfus Artış Hızı ( % )
DÜZCE Toplam Şehir Köy Toplam Şehir Köy Top. Şehir Köy
Merkez 138 560 65 209 73 351 159 690 56 649 103 041 14.19 -14.07 33.98 Gölyaka 19 775 4 265 15 510 19 612 8 572 11 040 -0.83 69.79 -33.99 Kaynaşlı 18 308 5 878 12 430 21 639 9 439 12 200 16.71 47.35 -1.87
Düzce’de çalışanların alt sektörlere göre dağılımında çalışanların % 72.7’ sinin 10 alt sektör tarafından kapsandığı görülmektedir. Çalışanların payının % 3’ten fazla olduğu alt sektörler ile ilgili veriler Çizelge 4. 11’de verilmiş bulunmaktadır. Çalışanların geri kalanı her birinin payı % 3’ten az olan 37 alt sektöre dağılmaktadır (DİGP, 2004).
Çizelge 4. 11. Düzce’de çalışan nüfusun sektörlere göre yüzde dağılımı (DİGEP, 2004).
Çizelge 4. 11’da görüldüğü gibi; dokuma, kimya, orman ürünlerine dayanan üretim çeşitlenmesi Düzce’de toplam % 12.8 kadar ağırlığa sahiptir. İşgücünün önemli bir bölümü (% 80 gibi ) özel sektörde çalışmaktadır. Kamu çalışanı oranı düşük miktarda kalmaktadır (DİGEP, 2004).
Düzce ili genelinde işsizlik % 21.5 olup köylerde % 25’e kadar yükselmekte, ilçe merkezlerinde ise % 13.7’ye kadar inmektedir. Düzce il merkezinde ise işsizlik % 21.6’dır. Bu ortalamalar Türkiye ortalamasının üzerindedir. 1992–2000 yılları Türkiye ortalaması % 8.81’dir (DİGEP, 2004). Çizelge 4. 12’de Düzce yerleşim yeri tiplerinde yaş gruplarına göre dağılım oranı verilmiştir.
Çizelge 4. 12. Düzce yerleşim yeri tiplerinde yaş gruplarına göre dağılım oranı (DİGEP, 2004).
Yaş Grubu Kent merkezi İlçe merkezleri Köyler Düzce
Ortalaması Türkiye Geneli 15 Yaş altı 29.3 20.8 25.8 25.1 31.5 15-64 66.2 70.7 66.3 67.8 62.6 65 Yaş ve üstü 4.5 8.5 2.9 7.1 5.9 Toplam 100 100 100 100 100
ALT SEKTÖR YÜZDE
Tarım 21.0 Perakende Ticaret 11.3 İnşaat 7.4 Hizmet + Ticaret 6.4 Küçük sanayi 5.9 Ulaşım 4.6 Ağaç imalat 4.6 Dokuma sanayi 4.1 Kimya sanayi 4.1 Makine imalatı 3.3 Toplam 72.7 Diğer 27.3
Çizelge 4. 12’de Türkiye genelinde en kalabalık yaş grubu 15-19 yaş grubu olduğu halde, Düzce’de en kalabalık grup 20-24 yaş grubuna bulunmaktadır. Bu durum, Düzce’de nüfus artış hızındaki düşüşün Türkiye genelinden daha önce başladığını göstermektedir. Düzce ilinde 20-24 yaş grubunun ilçe merkezlerinde yığılması; köylerde, özellikle kadınlarda, göreli olarak bu yaş grubunun ağırlığının az olması, genç nüfusun ilçe merkezlerine ve kent merkezine aktığının bir göstergesidir.
Araştırma alanı içerisindeki ilçelerin nüfus bilgileri detaylı olarak aşağıda verilmiştir.
Düzce Merkez: Düzce merkez nüfusu 1985-1997 yılları arasında sürekli artış
göstermektedir. Nüfus artış hızı yılda binde 27’ler düzeyinde olmuştur. Bu hız, aynı yıllarda Türkiye toplam yıllık nüfus artış hızından daha yüksek, Türkiye yıllık kentsel nüfus artış hızından daha düşük düzeyde olmuştur. Türkiye yıllık kentsel nüfus artış hızı 1980-85 arasında binde 62,6; 1985-90 arasında binde 43,1 iken, Düzce merkez nüfusu 1985-90 döneminde yılda binde 30,7 artmıştır. 2000 Genel Nüfus Sayımına göre Düzce kent merkezi nüfusundaki azalma 12 Kasım 1999 depreminin neden olduğu bir azalmadır (Ulusoy, 2002).
Düzce merkeze bağlı köylerin toplam nüfusu 1985-90 arasında binde 17 gibi küçük bir yıllık artış hızıyla artmakta, 1990-97 arasında ise sıfıra inmektedir. 1985-97 gibi 12 yıllık uzun bir dönem için Düzce merkez köylerinde ortalama yıllık binde 7,5’luk bir nüfus artış hızı görülmektedir. Diğer taraftan, Düzce ilçelerine bağlı diğer köylerin tümünün 1985-97 arasında büyük ölçüde nüfus kaybettiği görülmektedir. Düzce merkez köyleri, diğer ilçe köylerine göre az da olsa nüfusu artan köylerdir (Ulusoy, 2002).
Gölyaka ilçesi: İlçe merkezinin nüfus artış hızı, 1997 - 2000 yılları arasındaki artış göz
ardı edilirse, Türkiye kentsel kesim nüfus artış hızına yakındır. Gölyaka ilçe merkezi nüfusu sürekli artan ilçelerden biridir. Köylerinin ise, diğer Düzce köyleri gibi nüfus artış hızı negatiftir (Ulusoy, 2002).
Kaynaşlı ilçesi: İlçe merkezi, diğer ilçe merkezleri gibi nüfusu artan bir merkezdir,
ancak, Düzce ilçe merkezine çok yakın olması nedeniyle, nüfus artış hızı Türkiye kent nüfus artış hızından daha düşüktür. Kaynaşlı köyleri de nüfus kaybetmektedir (Ulusoy, 2002).
Sakarya İli Hendek İlçesi, 2000 Yılında yapılan Genel Nüfus Sayımına göre İlçe
toplam nüfusu63.703’dür. Bunun 30.597 kişisi ilçe merkezi ve mahallelerinde, geri kalan 27.706 kişisi köylerde, 2.596’sı Yeşilyurt Beldesinde, 2.804 kişisi Çamlıca Beldesinde olmak üzere 5.400 kişisi de beldelerde yaşamaktadır (Anon, 2009m).
2000 yılı genel nüfus sayımlarına ait çalışma alanında yer alan köylerin nüfusları Orman işletme müdürlüğü işletme şeflikleri itibariyle 31 - 32.madde ve diğer köyleri gösterir liste’den yaralanılarak çizelge 4. 13’de verilmiştir.
Çizelge 4. 13. 2000 yılı genel nüfus sayımlarına ait araştırma alanında yer alan köylerin nüfusları (Tuik,2009).
Köyün Adı Hane sayısı 2000 Yılı Nüfusu
Açma 169 534 Aktarla 40 168 Aydınpınar 350 2248 Kavakbıçkı 315 800 Büyükaçma 71 436 Çakırhacı İbrahim 60 411 Çamköy 209 1625 Çınardüzü 163 536 Derdin 160 496 Esentepe 55 354 Gölormanı 325 1878 Karaçalı 87 419 Uğur 213 652 Samandere 388 572 Kutlu 52 365 Dağdibi 47 253 Çınarlı 55 258 Ballıca 175 911 Konaklı - - Develi 58 261 Aksu 44 187 Bakacak 121 435
Çizelge 4. 13’ün Devamı Bekiroğlu 66 279 Çamlıbel 80 504 Çay 53 238 Değirmentepe 123 281 Güzeldere 85 410 Hacısüleymanbey 96 414 Hacıyakup 190 1232 Yeşilova 50 216 Yazlık 50 157 Taşlık 55 166 Saçmalıpınar 318 1260 Hamamüstü 188 549 Sarıdere - - İçmeler 94 611 Zekeriya 136 505 Yunusefendi 162 791 İçmeler 94 611 Kadifekale - - Dikmen - - Beyköy - 3359 Bıçkıyanı 121 476 Çamlıca 48 198 Çatalçam 125 435 Çakırsayvan 65 251 Tavaklı 150 511 Hacıazizler 30 82 Yeniyurt 125 526 Altunköy 64 155 TOPLAM 5725 28627 Nüfus projeksiyonları
Bir yerin sosyal, ekonomik ve fiziksel planlama çalışmaları yapılırken o yerin nüfusunun belirli faktörlerin değişimi ya da sabit kalmasına göre nasıl değişebileceği üzerinde farklı yöntemlere göre projeksiyonlar yapılmaktadır (Uzun, 2003). Bu kapsamda Ulusoy (2002) tarafından yapılan Düzce ili ve ilçelerine ilişkin nüfus projeksiyonlarından araştırma alanı ile ilgili olanlarının değerlendirilmesi yapılmıştır.
Ulusoy (2002)’un çalışmasında, plan dönemleri 5’er yıllık düzenlenmiştir. Planlama için beş devre tanımlanmıştır. 2003-2005 / 2006-2010 / 2011-2015 / 2016-2020 / 2021- 2023 dönemleri gibi. Araştırma kapsamında 2010 ve sonrası değerlendirilmiştir.
Ulusoy’un çalışmasında üç senaryoya göre projeksiyonlar yapılmıştır. Ancak Ulusoy (2002)’un çalışmasında 2. ve 3. senaryolar nüfus olarak birbirine yakın değerler gösterdiğinden sadece 1. ve 2. senaryolar çalışmada değerlendirilmiştir. Bu varsayımlara göre, Düzce Merkez, Gölyaka ve Kaynaşlı ile ilgili 2023 yılına kadar olan nüfus projeksiyonları çizelge 4. 14’deki gibidir.
Çizelge 4.14. Düzce ve Kaynaşlı nüfus projeksiyonları (Ulusoy 2002)
I. Senaryo 2010 2015 2020 2023
DÜZCE MERKEZ
Düzce il merkezi ve merkez
köyler 173357 187374 200810 209594
Düzce Kent Merkezi 60214 64503 68503 71011
Düzce Merkez Köyleri 122824 137576 153022 164718
II. Senaryo 2010 2015 2020 2023
Düzce il merkezi ve merkez
köyler 171475 182811 192006 196956
Düzce Kent Merkezi 59714 63291 66196 67730
Düzce Merkez Köyleri 119859 130368 138672 143237 KAYNAŞLI
I. Senaryo 2010 2015 2020 2023
Kaynaşlı ilçe merkezi ve merkez köyler
24138 26150 28115 29412
Kaynaşlı Kent Merkezi 10298 11053 11774 12231
Kaynaşlı Merkez Köyleri 15116 17031 19061 20608
II. Senaryo 2010 2015 2020 2023
Kaynaşlı ilçe merkezi ve merkez köyler
23905 25588 27020 27827
Kaynaşlı Kent Merkezi 10222 10874 11424 11733
Kaynaşlı Merkez Köyleri 14736 16110 17220 17840 GÖLYAKA
I. Senaryo 2010 2015 2020 2023
Gölyaka ilçe merkezi ve merkez
köyler 24138 26150 28115 29412
Gölyaka Kent Merkezi 10298 11053 11774 11115
Gölyaka Merkez Köyleri 13820 15478 17234 18577
II. Senaryo 2010 2015 2020 2023
Gölyaka ilçe merkezi ve merkez
köyler 21963 23373 24541 25196
Gölyaka Kent Merkezi 9428 9973 10423 10670
Gölyaka Merkez Köyleri 13475 14652 15589 16110
Bu projeksiyonların özellikle Gölyaka merkez, merkez köyler ve Kaynaşlı merkez bölümü araştırma alanı için önemlidir. Araştırma alanı içerisinde yer alan 50 adet köyün 48’i bu ilçelere bağlıdır.
Tuik(2009) verilerine göre 2007 yılı rakamlarına göre Düzce Merkez İlçe toplam nüfusu 186.567, Gölyaka İlçe nüfusu 20230, Kaynaşlı İlçe nüfusu 20713’tür. Verilen
senaryolara göre ise Düzce merkez için I. Senaryo, Kaynaşlı ve Gölyaka ilçeleri için II. Senaryo, Gölyaka gerçeğe daha yakındır.
4. 3. 2. Yerleşimler
Araştırma alanındaki en önemli yerleşimler Düzce Merkez, Gölyaka ve Kaynaşlı’dır. Uğursuyu ve Aksu havzalarında 50 köy, 3 ilçe merkezi, 1 belde ve 1 il merkezi yer almaktadır. Bu yerleşimlerden Aksu Havzasında bulunanlar; Açma, Aksu, Bakacak, Bekiroğlu, Çamlıbel, Çay Köyü, Değirmentepe, Güzeldere, Hacısüleymanbey, Hacıyakup, Yeşilova, Yazlık, Taşlık, Saçmalıpınar, Hamamüstü, Sarıdere, İçmeler, Zekeriya, Yunusefendi, Dikmen, Kadifekale Uğursuyu Havzasında Bulunanlar ise Aktarla, Aydınpınar, Kavakbıçkı, Büyükaçma, Çakırhacı İbrahim, Çamköy, Çınardüzü, Derdin, Esentepe, Gölormanı, Karaçalı, Uğur, Samandere, Kutlu, Dağdibi, Büyükaçma, Çınarlı, Ballıca, Çakırhacıibrahim, Konaklı, Develi, Çakırsayvan, Tavaklı, Hacıazizler, Yeniyurt, Altunköy, Çatalçam, Çamlıca, Bıçkıyanı köyleri ve Beyköy beldesidir (Harita 4. 10).
13
8