Sivil toplum ilk oluştuğu dönemlerde devletten bağımsız bir alan olarak düşünülmemekteydi, Sözleşmeci düşünürlerin de etkisiyle oluşan devlet–sivil toplum özdeşliği zaman içinde özellikle Hegel tarafından yeniden formüle edilmiş ve sivil alanın devletten ayrı bir konumda olduğu fikri belirginleşmiştir.
John Locke
Sivil toplum kavramı ile ilgili ilk belirgin açıklamaları getiren Locke’ a göre doğa durumunda insanları birbirlerine zarar vermekten alıkoyan bireyleri bağımsız ve eşit olmaya zorlayan kanun ve değerler bulunmaktadır. Bu kanun ve değerler bireylerin doğa durumunda sahip oldukları yaşam, özgürlük ve mülkiyeti güvenlik altında tutar; fakat bireyler kendi yaşam alanlarını özgürlüklerini ve mülkiyetlerini
60 korumak için kendi aralarında kurumlaşmış bir sivil toplumu yani politik toplumu oluştururlar (Çaha, 2003: 44). Locke; devleti sadece kendi çıkarlarını tedarik etmek, korumak ve geliştirmek için insan toplulukları tarafından oluşturulmuş bir organizasyon olarak görmektedir. Bu sivil çıkarlar, hayat, özgürlük, sağlık ve bedenin dinlenmesi ve para, araziler, evler, eşyalar ve benzeri maddi şeylerin mülkiyetidir. Locke’ a göre; bu tür şeylere sahip olmak kanunları tarafsız bir şekilde ifa ederek güvence altına alan ve koruyan siyasi yönetimin varlığına bağlıdır ve bu sivil alanın korunması noktasında ahlak kurallarına aykırı kanaatlerin sivil yönetici tarafından hoş görülmemesi gerekir (Locke, 2005: 28- 67).
Alexis De Tocqueville
Devlet ile sivil hayat arasında bir ayrıma giden De Tocqueville’ e göre Devlet; meclisi, hükümeti, mahkemeleri ve silahlı kuvvetleri içinde barındırır. Sivil hayatta ise vatandaşların “ailenin dışında kalan” kamusal alanına işaret eder. Oluşan pek çok derneğin sivil veya siyasi bir biçimde ortaya çıktığını belirten Tocqueville, sivil derneklerin özel iktisadi çıkarlarla, ticaret ve sanayi ile ilgilendiğini, siyasi derneklerin ise belirli doktrinleri egemen kılmak üzere işbirliği içine giren belirli sayıda bireyler tarafından kamusal ve resmi olarak oluşturulduğunu belirtir (Erdoğan, 1998: 223).
Hegel
Sivil toplum ve devlet arasındaki ayrımı ilk defa yazdığı “Hukuk Felsefesi”
adlı eseriyle 1821 yılında Hegel; sivil toplumu aileden devlete geçişte bir ara geçiş olarak görmektedir. Hegel’e göre özgürlüklerin teminatı olmayan ve sözleşmeyle de gelişmeyen sivil toplum tarihsel olarak ancak modern toplumda olgunlaşabilir. Bu kapsamda sivil toplum ekonomik şirketler, bireyler ve devletten bağımsız her türlü kurum ve kuruluşu kapsar. Bu aşamada sivil toplum Hegel’ e göre “devletten bağımsız” farklı bireylerin, grupların, kurum ve kuruluşların bir mozaiğini oluşturmaktadır. Bu mozaik özelliği Hegel’ i sivil toplum alanını olumsuz yorumlamaya yöneltmiştir (Bayhan, 2005:152).
Hegel’ göre sivil toplumda hüküm süren ilke tikellik ilkesidir ve burada birey yalnızca kendi özel amacına yöneliktir. Tikelliğin bu egemenliği sivil toplumun çözülmesi ve dağılması demektir. Gereksinimler sistemi özel mülkiyeti varsaydığı için bir karşılıklılık ve karşılıklı bağımlılık ağı oluşmaktadır; çünkü burada herkes başkasının gereksinimlerini karşılayacak araçları elinde tutmaktadır. Burada amaç, öznel tikelliğin doyumudur, ama bu doyumun başkalarının gereksinimleri açısından
61 taşıdığı anlam yüzünden evrensellik kendini ortaya koyar. Başka bir deyişle Hegel’ e göre bireyler birbirleriyle ilişkiye girip birbirlerin gereksinimlerini karşılarken, amaçları yalnızca kendi gereksinimlerini karşılamaktır. Hegel bu sistemi, doğrudan doğruya ussallık olarak değil “ ussallık yanılsaması” olarak nitelendirmiştir (Savran, 2013:201-202).
Hegel'e göre "sivil toplum" hayat kesitlerinin toplu olarak yaşanmış şeklinin bir ifadesidir. Hegel’ e göre insanların yaşam yönleri kolektif bir şekil almaktadır;
fakat bu kolektif şekil tek başına yeterli değildir. Doğası gereği egoist olan insanların çıkarlarını düzenleyen bir güce ihtiyaçları vardır ve bu güç devlettir. Bundan dolayı insanların gelişimini destekleyen bireylerin sadece sivil toplumda yaşamaları değil devlet kapsamında yaşamalarıdır. Sivil toplum tarihsel bakımdan olduğu kadar kavramsal bakımdan da bir eksiği olan bir toplum aşamasıdır, insan ancak "devlet"
biriminin içinde yaşadığında “en yüksek" amacına ulaşır (Mardin, 2006: 16).
Marx
Marks’a gelinceye kadar sivil toplum kavramı bir burjuva toplumu olarak anlaşılmıştır. Sivil toplumu iktisadileştiren Marks, devleti şekillendirenin sivil toplum olduğunu belirterek sivil toplum-devlet ayrımına karşı çıkmıştır (Aslan, 2004: 40). Marks Alman İdeolojisi adlı kitabında Sivil toplum sözcüğünü; 18.
Yüzyılda mülkiyet ilişkileri eski çağın ve ortaçağın komünal toplumundan kopup ayrıldıktan sonra ortaya çıktığını belirtmiş, bizatihi “sivil toplum ancak burjuvaziyle birlikte oluşur” şeklinde açıklamıştır. Marks’a göre sivil toplum ancak kapitalist özel mülkiyet ile birlikte gelişir. Bunun bir sonucu da şudur:Sivil toplum-devlet ayrılığı da kapitalist özel mülkiyetle birlikte doruğuna ulaşır. Marks sivil toplumun oluşum tarihini belirlemede odak noktası, toplumun siyasetten arınması ve siyasal devletin kurulmasıdır. (Savran, 2013: 270). Marks’a göre toplumsal yaşamın tüm alanlarını belirleyen devlet değil, sivil toplumdur aynı zamanda sivil toplum siyasi hayatı da belirleyen bir alandır. Evrensel kurallara sahip ve ulusun ihtiyaçlarını karşılayan kapsayıcı bir kurumun tersine Marks, devleti egemen gücün bir kurumu olarak kabul etmiş ve devleti sivil toplumdaki çatışmaları uzlaştıran üst kurumsal bir sentez değil, sivil toplumun bir yansıması olarak kabul etmiştir, yani Marks’ a göre sivil toplum ve devlet aynıdır. Sivil toplum devletin şahsında kaybolmaz, aksine yeniden üretilir;
çünkü sivil toplumda güçlü olan ve üretim araçlarına hakim olan sınıf, devleti ve onun normlarını da belirler ve sivil toplumun işleyiş kurallarını kendi lehine çevirir (Çaha, 2003: 37-38).
62 Gramsci
Marksist teoride ekonomik alana tekabül eden Sivil Toplum, Gramsci’ de daha geniştir ve toplumun üretmiş olduğu tüm semboller, değerler, din, felsefe vb.
tüm zihinsel ürünleri içermektedir ve ideoloji de bu alanın içindedir. Gramsci’ye göre Siyasal iktidarı ele geçirmenin öncelikli yolu kültürel iktidarın ele geçirilmesidir. Bir sınıfın kendi ideolojisini diğer sınıflara kabul ettirebilmesini hegemonya kavramıyla açıklayan Gramsci’ ye göre, egemen sınıfın dünya görüşü toplumda doğru ve kabul edilebilir olduğu sürece bu sınıfın iktidarı meşrudur. Bu durumda Gramsci’ de sivil toplum üstyapısal bir unsurdur. (Örs, 2009:21). Gramsci’
ye göre yapılar ve üstyapılar bir “Tarihsel Blok” oluşturur yani üst yapıların karmaşık, çelişik, uyuşmaz bütünü toplumsal üretim ilişkilerin bütününü yansıtır (Gramsci, 2007:69). Gramsci’ye göre üretim tarzının belirlediği alt yapı, üst yapıyı belirlediği anda “Tarihsel Blok” oluşmaktadır, ilk aşamada alt yapı üst yapıyı belirlemektedir; fakat tarihsel blok oluştuktan sonra üst yapı o kadar etkili olmaktadır ki ilişki tersine dönmekte, üst yapı alt yapıyı etkilemeye başlamakta hatta gelişimini engellemektedir (Örs, 2009: 23).
Alanı çok geniş olan ve komleks bir bütünlük oluşturan Sivil toplumun bütün tarihsel bloku yönetebilme yeteneği, içeriğinin eriştiği toplumsal kategorilere göre uyarlaması anlamına gelir. Bundan dolayı sivil toplum üç tamamlayıcı görünüm altında düşünülebilir: (Portelli,1982: 14-15).
Yöneten sınıfların dünya görüşü olarak, hukuktan, ekonomiden vb. geçerek, sanattan bilime kadar bütün ideolojik kolları kapsar.
Tamamlayıcı görünümler toplumun bütün katmanlarına uymaktadır: felsefe, din, ortak duyu, folklor gibi çeşitli nitel dereceleri de bu durumun sonucudur.
Toplumun ideolojik yönetimi üç temel üzerinde şekillenir bunlar; gerçek anlamıyla ideolojik yapı yani ideolojiyi yaratan ve yayan örgütler ile teknik ideoloji yayma araçları (okul sistemi, kitaplıklar vb.)
Gramsci’ ye göre Sivil toplumun temel görünümlerinden biri yöneten sınıfların kendi ideolojisini yayma örgütüne dayanır, bu yapı Gramsci tarafından
“İdeolojik Yapı” olarak nitelenmiştir. Gramsci bu nitelendirmeyle ideolojik cepheyi sürdüren, savunan ve geliştiren örgütleri kasteder. İdeolojik yapının içerisinde Gramsci, ideoloji yaymakla görevli örgütleri genel etkinliklerine kültürel bir bölüm katan örgütlerden ayırır. Örneğin yüksek görevlileri ordu subaylarını bu ikinciler
63 içine sokar. Kilise, öğretim örgütü ve basın örgütleri gerçek anlamıyla kültürel örgütlerdirler (Portelli,1982: 21).
Althusser
Gramsci’ nin sivil toplum düşüncesini bir adım öteye taşıyan Althusser ‘e göre devlet sadece görünen baskı araçlarından oluşmamaktadır. Hükümet, silahlı kuvvetler, mahkemeler, bürokrasi gibi şiddet araçlarına ve yaptırım mekanizmalarına sahip olan örgütler “Devletin Baskı Aygıtlarını” oluşturmaktadır; ancak devlet sadece baskı araçlarıyla uzun süre ayakta kalamaz, varlığını haklı, yerinde ve vazgeçilmez kılacak meşruiyet araçlarına da ihtiyacı vardır. Bu araçlara “ Devletin İdeolojik Aygıtları” adını vermektedir. Bu aygıtların tamamının devletin tekelinde olması da gerekmemektedir, bir kısmı sivil topluma aittir; ancak devlet kendi değerlerini topluma öylesine empoze etmiş ve öylesine karşılıklı bağımlılık yaratmıştır ki sivil toplum da devletin ideolojik aracı haline gelmiştir. Sivil toplumun
“Devletleştirilmesi” ifadesi ile Althusser bu durumu açıklamaktadır (Örs, 2009: 24).
Althusser Devletin sivil toplum aracılığıyla kendi ideolojilerini topluma empoze ettiği alanları sıralayarak Sivil toplumun aslında hayatın her alanında olduğuna dikkati çekmiştir. Bu alanlar: dini, öğretimsel, aile, hukuk, siyasal, sendikal hareketler, haberleşme ve kültürel baskı aygıtlarıdır. Bu baskı aygıtlarının özelliği
“Özel” alanda olması ve zor kullanmadan ideolojiyle işlemesidir (Althusser, 2006:
64-65).
Gellner
Sivil toplumla ilgili bir başka tanımlama getirenGellner ‘e göre sivil toplum;
devleti dengelemeye yetecek güçte olup onun barışın koruyucusu ve büyük çıkarlar arasında hakem olma rollerini engellememekle birlikte toplumun geri kalanını hâkimiyeti atına alıp en küçük parçalarına ayırmasını engelleyebilen çeşitli hükümet dışı kuruluşlar topluluğudur (Gellner, 1994: 14). Gellner sivil toplumun kan bağları, ritüeller ve diğer yüklenmiş kimlik biçimleri ile dolu aşırı parçalı bir topluluk olmadığını belirtir, Gellner’ e göre Sivil toplum, siyasi sistemin ekonomik ve sosyal yaşamdan ayrılığına ve iktidar sahiplerin toplumsal yaşam üzerinde hâkimiyeti olmamasına dayalıdır. Sivil toplumun öznelerinin kendine güvenen, kendini dönüştüren yurttaşlar olmalarını sağlayan da tamamen sivil toplumun bu mekân bağımsızlığı, siyasi yöneticilerden uzakta hareket etme yeteneğidir. Sivil toplumu
64 cazip kılan yönlerden biri de, etkinliklerindeki ve üstünlük standartlarındaki çeşitliliğin fırsat eşitliği yanılsamasını beslemesidir. Yani kendini geliştirme mücadelesini işler ve besler. Sivil toplum pek çok sayıda kişinin merdivenin en üst basamağına çıkacağına inanmasını sağlar; çünkü birbirinden ayrı o kadar çok merdiven vardır ki herkes kendi bulduğu merdivenin sahiden önemli olduğunu düşünür (Keane,2010: 67-68).