B. AYDINLANMA VE UYGARLIK ELEŞTİRİSİ
I. BÖLÜM
2.3. ROUSSEAU’NUN İDEAL TOPLUM SÖZLEŞMESİ: ADİL VE EŞİTLİKÇİ
Yukarda söz ettiğimiz kuramlar ve sözleşme biçimi meşru bir otoritenin temeli olamadığına göre yapılması gereken, “bir ilk sözleşmeye dönme zorunluluğu”ndan hareketle tekrardan varsayımsal doğa durumuna başvurmaktır. Rousseau, Toplum Sözleşmesi yapıtında “toplum sözleşmesi”nin gerekliliğine ilişkin şöyle bir akıl yürütmede bulunur: insanları öyle bir aşamaya gelmiş var sayalım ki, doğa durumunda korunmalarını zorlaştıran engeller, her bireyin bu durumda kalabilmek için kullanabileceği güçlerini dirençleriyle yenebilsinler. Böyle olunca, bu ilkel durum sürüp gidemez artık; insan, yaşayış biçimini değiştirmezse yok olup gider.139 Demek
ki toplum sözleşmesinin yapıldığı an insanın doğa durumundan çıkışına tekabül eder.140
Akıl yürütmesini daha da ileri götüren Rousseau’ya göre, doğanın engelleri karşısında insanlar, yeni güçler yaratamayacaklarına ve ancak ellerindeki güçleri birleştirip yönlendirebileceklerine göre, insanların varlıklarını sürdürmek için yapacakları tek şey, dirençli engellerin üstesinden gelebilecek bir güçler birliği
137 Rousseau, age., s. 12.
138 “En bilge kanun koyucuların bütün çalışmalarına rağmen politik durum, yetkinlikten her zaman uzak kaldı; çünkü politik durum hemen hemen rastlantıların eseriydi ve yanlış başlamış olduğu için zamanla bozuklukları keşfedilip tedavileri de önerirken, kuruluştaki kusurları asla tedavi edemedi. Daha sonra iyi bir yapı yükseltebilmek için Ispartalı Lycurgue’ün yaptığı gibi havayı temizlemekle, bütün eski malzemeyi ortadan kaldırmakla işe başlamak gerekli olduğu halde, bunun yerine durmadan onarmalar, düzeltmeler yapılıyordu.” (Rousseau, 2.Söylev, s. 143-144.)
139 Rousseau, T.S., s. 13. 140 Ağaoğulları, age., s. 74.
oluşturmak ve bu güçleri tek bir dürtücü güç ile hareket ettirmektir.141 Bu güçler
birliğinin oluşumunda her insan, kendi varlığını korumada temel araç olan güç ve özgürlüğünü başkalarınkiyle bağlar. Ancak bunu yaparken insanın zarara uğramaması gerekir. Rousseau’nun deyişiyle, “üyelerinden her birinin canını, malını bütün ortak güçle savunup koruyan öyle bir toplum biçimi bulmalı ki, orada her insan hem herkesle birleştiği halde yine kendi buyruğunda kalsın, hem de eskisi kadar özgür olsun.”142
İşte toplum sözleşmesinin bu soruna bulduğu çözüm, her bireyin, bütün haklarıyla toplumun tamamına bağlanmasıdır. Yani her birey, kendini tümüyle topluma verdiğinden, durum herkes için aynıdır; kimsenin bu durumu başkalarının zararına kullanmakta bir çıkarı olamaz. Üstelik her birey, hiç kimseye bağlanmamış olur ve kendisi üzerinde başkalarına tanıdığı hakların aynısını elde eder. Böylece herkes hem yitirdiğinin tam karşılığını alır hem de elindekini korumak için daha çok güç elde etmiş olur. Rousseau’nun deyişiyle, toplum sözleşmesiyle, “Her birimiz bütün varlığımızı ve bütün gücümüzü bir arada genel istemin buyruğuna verir ve her üyeyi bütünün bölünmez bir parçası kabul ederiz.” Bu sözleşmeyle birlikte, sözleşmeye katılanların kişisel varlığı yerine “tüzel ve kollektif bir bütün” ortaya çıkar. Bu bütün, iradesini, yaşamını ve ortak benliğini bu sözleşmeden alır ve “cumhuriyet ya da politik bütün” olarak adlandırılır. Rousseau’ya göre bu politik bütüne, “üyeleri ona, edilgin olduğu zaman devlet (état), etkin olduğu zaman egemen varlık (souverain), öbür devletler karşısında da egemenlik (puissance) diyorlar. Ortaklara gelince, onlar bir birlik olarak halk, egemen gücün birer üyesi olarak teker teker yurttaş, devletin yasalarına boyun eğen kişiler olarak da uyruk adını alırlar.”143
Rousseau’nun yaptığı bu ayrımlar (kavramsal ikilikler), toplum sözleşmesi kuramını anlamada oldukça önemli bir yer tutar. Rousseau, kurguladığı toplum sözleşmesiyle bireye yitirdiği birliği, bütünlüğü yeniden sağlamayı amaçlar. Bu nedenle bireyi “kuramsal düzlemde ikiye böler.” Karşımızda, bir yanda egemen gücün (genel irade) aktif bir üyesi olan yurttaş ile diğer yanda devletin (genel irade) yasalarına itaat eden uyruk vardır. Yurttaş politik bütüne aktif katılım sağlayan ve her
141 Rousseau, T.S., s. 13. 142 Rousseau, age., s. 14. 143 Rousseau, age., s. 14-15.
zaman genel çıkarı gözeten “soyut” bir insandır; uyruk ise kendi özel çıkarı olan “somut” insandır. Aynı biçimde Rousseau, “halk” kavramını da ikiye böler: bir yanda yurttaşların oluşturduğu, egemen olan “soyut halk”, öte yanda uyruklardan oluşan, Rousseau’nun “herkes” ya da “kalabalık” dediği “somut halk” vardır.144
Rousseau’nun kurguladığı toplum sözleşmesi, “kamu ile tek tek kişiler” ya da “her birey ve halk”145 arasında gerçekleştirilir. Zaten kamusal kişilik, bireyin
kendisinin de ayrılmaz bir parçası olduğu politik bütündür. Dolayısıyla sözleşme bireyin ya da halkın kendisiyle ilişkisidir146, “kamu ile tek tek kişiler arasında bir söz borcu yer almakta ve her kişi sanki kendi kendisiyle sözleşme yaparak iki bakımdan bağlanmış bulunmaktadır: önce, egemen varlığın üyesi olarak kişilere karşı, sonra da devletin üyesi olarak egemen varlığa karşı.”147 Bu durumda sözleşme, birey
düzleminde yurttaş ile uyruk; halk düzleminde somut halk (“kalabalık”) ile soyut halk (egemen) arasında yapılır.148 Bu şekilde sözleşmenin taraflarını belirleyen Rousseau,
toplum sözleşmesinin oybirliğiyle gerçekleştirildiğini söyler. Aynı şekilde oybirliğiyle gerçekleştirilen bu sözleşmenin yine oybirliğiyle bozulabileceğini de ekler, “halkın bütünü için hiçbir zorunlu temel yasa yoktur ve olamaz, hatta toplum sözleşmesi bile.”149
144 “Aslında bu bölme işlemi, halk (hatta ulus) egemenliği savının benimsenmesiyle birlikte kaçınılmaz bir zorunluluk olarak belirmektedir. Çünkü siyasal iktidar ya da egemenlik kavramları yöneten- yönetilen ayrımını çağrıştırmaktadır. Halk egemense, yani yönetense, onun karşısında bir de yönetilenin bulunması gerekir. İşte Rousseau, halk kavramına biri somut, diğeri soyut iki farklı anlam yükleyerek, onu hem yöneten hem de yönetilen olarak ele alma olanağına kavuşur. Rousseau’nun Toplum Sözleşmesi’nde ortaya koyduğu kuramın iyice anlaşılabilmesi için, onun gerek birey gerek halk düzleminde gerçekleştirdiği bu bölme işlemi sürekli olarak akılda tutulmalıdır.” (Ağaoğulları, age., s. 78)
“Modern siyaset felsefesi geleneğinde, sözleşme kuramından hareketle, iyi ve adil bir yönetim biçiminin nasıl olması gerektiğini gerekçelendirmeye çalışan, temel olarak iki anlayış kendisini göstermektedir. Bunlardan ilki, özellikle bireyin hak ve özgürlüğünü temele alan bir yönetim biçimini savunan liberal siyasal anlayış; diğeriyse, gelenek ve ayrıcalıklar karşısında toplumsal ve siyasal yapının kuruluşunu ussal ilkeye dayandıran ve buradan hareketle bireylere hak ve özgürlükler öngören cumhuriyetçi yaklaşımdır. Rousseau, daha ziyade ortak yararı gözeten ve bütün toplumsal tarafların rızasıyla sağlanan genel istenç çerçevesinde biçimlenen halk ya da ulus egemenliği kavramıyla cumhuriyetçi gelenek içerisinde değerelendirilir. (Seyit Coşkun, “Jean Jacques Rousseau”, Siyaset Felsefesi Tarihi, (s. 294-308), Doğu Batı Yayınları, Ankara 2014.) 145 Rousseau, Emile, s. 686.
146 Jean Jacques Rousseau, Siyasal Fragmanlar, Ekonomi Politik Üzerine Söylev, (çev. İsmail Yerguz), Say Yayınları, İstanbul 2008, s. 41.
147 Rousseau, T.S., s. 16. 148 Rousseau, Emile, s. 687. 149 Rousseau, T.S., s. 16.
Rousseau’ya göre, sözleşme bireyin özgür katılımıyla gerçekleştiğinden ve bütünün iyiliğini amaçladığından herhangi bir kimsenin (ya da halkın) sözleşmeye aykırı davranması akıl dışı bir şeydir. Buna rağmen bazı bireyler kendi özel (bireysel) çıkarlarına göre hareket edip sözleşmeye aykırı bir davranışta bulunabilirler. Bu durumda o birey artık yurttaş olmaktan çıkıp bir düşman haline geldiği için öldürülebilir.150
Peki, tıpkı bireyler gibi politik bütün (egemen) de sözleşmeye aykırı bir tutum içine girebilir mi? Rousseau’ya göre, böyle bir durum mümkün değildir. Çünkü politik bütün kendini kuran kişilerden yani halktan oluşur. Halktan oluşan egemen her zaman genel iradeyi gözettiğinden bireylere zarar veremez; egemenin halka zarar vermesi demek kendi kendine zarar vermesi demektir ki, böyle bir şey de söz konusu olamaz, “egemen varlık, egemen olmak dolayısıyla, ne olması gerekse, her zaman odur.”151
Dolayısıyla egemenin bireylere güvence göstermesine gerek yoktur. Kaldı ki, zarar yalnızca bireylerden gelebileceğine göre egemenin güvencesi yine kendisidir. Rousseau’nun deyişiyle, “toplum sözleşmesinin hiçbir zaman halk gücünden başka kefile gereksinimi yoktur.”152
Toplum sözleşmesinin bireyler için yararlı olduğunu söyleyen Rousseau, bu sözleşmeyle bireylerin birtakım haklarından vazgeçmesi gibi bir şeyin söz konusu olamayacağını söyler. Hatta bu sözleşme ile bireyler önceki durumlarına göre çok daha iyi bir durum edinmiş ve herhangi bir vazgeçme yerine, yararlı bir değiş tokuş yapmışlardır, “Kararsız ve iğreti bir durum yerine, daha iyi ve daha güvenli bir durum; doğal bağımsızlık yerine özgürlük; başkasına zarar verme gücü yerine, kendi güvenliklerini; başkalarının alt edebileceği güçleri yerine, toplumsal birliğin yenilmezleştirdiği bir hakkı seçmişlerdir.”153 Demek ki bu “hukuksal”154 sözleşme
sayesinde bireyler güvenli bir ortama kavuşmuşlardır. Böylece doğal özgürlüğün
150 Rousseau, T.S., s. 32. 151 Rousseau, age., s. 17. 152 Rousseau, Emile, s. 686-7. 153 Rousseau, T.S., s. 31.
154 Ernst Cassirer, Rousseau, Kant, Goethe, (çev. Mustafa Tüzel), Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul 2014, s. 30.
yerini “toplumsal” ve “manevi” (ahlaki) bir özgürlük, doğal eşitsizliğin yerini ise “manevi ve haklı”155 bir eşitlik almış olur.
Rousseau’nun toplum sözleşmesiyle hedeflediği toplum, insanın doğasını değiştirir ve ona yeni bir doğa kazandırır. Rousseau’nun deyişiyle,
“İyi toplumsal kurumlar, insanın doğasını değiştirmesini, ona görece bir varlık vermek için mutlak varlığını ortadan kaldırmasını ve ben’i ortak birliğin içine taşımasını en iyi bilen kurumlardır; öyle ki her kişi kendisinin artık tek değil, birliğin bir parçası ve ancak bütünün içinde algılanabilir olduğuna inanır.”156
Buna göre, daha önceki bölümde söz ettiğimiz gibi, doğa durumunda dolayımsız bir bütün olan insan, toplumsallaşarak kendi gerçek kimliğiyle görünmek zorunda olduğu biçim arasında bölünmüştür. Dolayısıyla sorun, bu bölünmüş insanın yeniden “bir” ve “bütün” olmasıdır. O halde bölünmüş insanın yeniden (bir) bütün olabilmesi için bir birliğin ya da bütünün parçası olması gerekir. İnsan bütünün ayrılmaz bir parçası haline gelerek, birliğe aktif bir şekilde katılarak “bir”liğini ve özgürlüğünü yeniden kazanır. Bu durumda, diyebiliriz ki toplum sözleşmesiyle amaçlanan hem toplumsal hem de özgür insanı ortaya çıkarmaktır. Bu da insanın gerçek anlamda yurttaş olmasıyla gerçekleşir; başka bir deyişle, yurttaş, yeniden “bir”liğine kavuşan toplumsal özgürlüğü tam anlamıyla yaşayan insandır. Bu bağlamda yurttaşlardan oluşan bütünün “kamunun iyiliği”nden, “ortak yarar”157dan
başka bir amacı olamaz. Ortak iyiliği amaç edinen bu bütünün amacını gerçekleştirebilmesi içinse ortak olanı gözeten bir “genel irade”ye sahip olması gerekir. Bu nedenle Rousseau, toplum sözleşmesiyle ortaya çıkan politik bütünde onu yönlendiren bir genel irade olduğunu ifade eder.