Motivasyon ile İlgili Araştırmalar

Özevin (2006), müzik öğretmeni adaylarının, “Oyun, Dans ve Müzik” dersine yönelik motivasyon düzeylerini tespit etmek amacıyla bir ölçek geliştirme çalışması gerçekleştirmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu Müzik Öğretmenliği Programı 4. sınıf öğrencileri oluşturmaktadır. Ön deneme formu 42 maddeden oluşmaktadır. Faktör analizi neticesinde, nihai formun 28 maddeden ve üç faktörden oluştuğu tespit edilmiştir. Faktör-1, müzikal gelişim ifade (n=14); faktör-2, Oyun, Dans ve Müzik dersinin mesleğe ve hayata yansıması(n=9); faktör-3 ise Oyun, Dans ve Müzik dersine ilişkin ilgi (n=5) olarak adlandırılmıştır. Formun güvenirlik katsayısı . 96 bulunmuştur.

Özgüngör ve Kapıkıran (2008), araştırmalarında müzik ve resim-İş öğretmenliği programlarında öğrenim gören adayların öğretmenlik meslek bilgisi derslerine ilişkin motivasyon ve başarı düzeylerini incelemişlerdir. Araştırmanın çalışma grubunu; müzik eğitimi, resim eğitimi, fen bilgisi öğretmenliği, sınıf öğretmenliği ve Türkçe öğretmenliği anabilim dalı öğrencileri oluşturmaktadır (n=409). Çalışmanın veri toplama aracı olarak; güdülenme ve öğrenme stratejileri ölçeği, öğretmenlik mesleğine yönelik tutum ölçeği, öğretmen beklenti düzeyi ölçeği ve özerklik destekleme envanteri uygulanmıştır. Araştırmanın sonucunda öğrencilerin içsel motivasyonları ve derin strateji kullanımları ile derse verilen düşük değer arasında negatif yönde anlamlı ilişki olduğu belirlenmiştir.

Modiri (2012), araştırmasında müzik öğretmeni adaylarının kişilik özellikleri ile piyano dersi motivasyonları arasındaki ilişkileri incelemiştir. Çalışma grubu; müzik eğitimi anabilim dalı birinci sınıf düzeyinde kırkbeş öğrenciden oluşmaktadır. “Piyano Eğitiminde Öğrenci Motivasyonunu Değerlendirme Ölçeği” ile “Sıfatlara Dayalı Kişilik Testi” araştırmanın veri toplama araçlarıdır. Öğrencilerin piyano dersine yönelik motivasyonlarının yüksek olduğu bulunmuştur. Bunun yanı sıra kişilik özellikleri ile piyano dersi motivasyonları arasında anlamlı ilişki olmadığı tespit edilmiştir.

Sungurtekin (2010), doküman analizi tekniği ile motivasyon ve çalgı eğitimindeki yerine yönelik bir araştırma gerçekleştirmiştir. Bu araştırmada; çalgı

eğitiminde motivasyon, model alma, öğretmen-öğrenci güdülenmesi, fizyolojik ve sosyal motifler sunulmuştur.

Özevin Tokinan ve Bilen (2011) tarafından yapılan çalışmada müzik öğretmenliği lisans programında yer alan Oyun, Dans ve Müzik dersinde yapılan yaratıcı dans etkinliklerinin, motivasyon, özgüven, beden dili ve dansa ilişkin özyeterlik ve dans performansı üzerindeki etkilerinin tespiti amaçlanmıştır. Çalışma, zaman dizisi ve öntest-sontest kontrol gruplu desenler temel alınarak yürütülmüştür. Araştırmanın çalışma grubunu, müzik öğretmenliği anabilim dalı son sınıf öğrencileri oluşturmuştur. Veri toplama araçları; oyun, dans ve müzik dersine ilişkin motivasyon ölçeği, beden dili ve dansa ilişkin özyeterlik değerlendirme formu ve dans performans testidir. Araştırma sonuçlarına göre yaratıcı dans etkinliklerinin, müzik öğretmeni adaylarının oyun, dans ve müzik dersine yönelik motivasyonlarını anlamlı düzeyde arttırdığı saptanmıştır.

Özmenteş (2013), çalgı öğretmenlerinin, öğrencilerin çalgılarına veya çalgı derslerine yönelik motivasyonlarını etkileyen faktörlere yönelik görüşlerini ve öğrencilerin bu konulara yönelik motivasyonlarını arttırmak için çalgı öğretmenlerinin neler yaptıklarını incelemiştir. Nitel özellik taşıyan bu araştırmanın çalışma grubunu Antalya’da çalışan çalgı öğretmenleri oluşturmuştur. Yarı yapılandırılmış görüşme tekniği ile veriler toplanmıştır. Verilerin çözümlenmesi için betimsel analiz tekniği uygulanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre öğretmenler; öğrenci motivasyonunu arttırmak için sıcakkanlı ve samimi olunması, çocukların yaş özelliklerine uygun davranılması, konusuna hakim olunması gerektiğini belirtmişlerdir. Ayrıca öğretmenin çok iyi çalmasından ziyade iyi bir öğretici olmasının daha önemli olduğu öğretmenler tarafından ifade edilmiştir. Öğretmenler, çalgı eğitiminde motivasyonun arttırılması için usta-çırak ilişkisi yerine rehber-arkadaş ilişkisinin benimsenmesinin daha yararlı olacağını düşünmektedirler.

Girgin (2015), müzik öğretmeni adaylarının, bireysel çalgı dersine ilişkin motivasyon düzeylerini tespit etmek amacıyla bir ölçek geliştirme araştırması gerçekleştirmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu üç üniversitenin müzik öğretmenliği anabilim dallarında öğrenim gören 287 öğrenci oluşturmaktadır. Deneme formu 38 maddeden oluşmaktadır. Açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizi sonucunda nihai formun 25 maddeden oluşmasına karar verilmiştir. Ölçek; motivasyonsuzluk, başarı motivasyonu ve çalışma motivasyonu olmak üzere üç faktörden meydana gelmektedir.

Güvenirlik analizi katsayısının .77, faktör yük değerlerinin ise .51 ile .82 arasında değiştiği saptanmıştır.

Schivitsa (2007), müzik motivasyonu ile müziğe yönelik aile desteği, müzikal deneyimler, öz-kavram, öğretmenler ve akranlar, müzik sınıflarındaki akademik ve sosyal entegrasyon ve müzik alanından olmayan kolej yöneticilerinin müziksel etkinliklere verdikleri değer arasındaki ilişkiler incelenmiştir. Araştırmanın çalışma grubunu Amerika’daki bir kolejde öğrenim gören 130 koro öğrencisi oluşturmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak bahsi geçen değişkenleri içeren bir anket uygulanmıştır. Path analizi, müzikal yönelimlerdeki varyansın %42’sini açıklamıştır. Araştırma sonucunda, aileleri müzikle ilgilenen ve müziksel aktivitelere katılma konusunda destekleyici olanların motivasyon düzeylerinin yüksek olduğu bulunmuştur. Ayrıca müziksel motivasyon ile en yüksek düzeyde ilişki gösteren ve yordayan değişkenin müziğe verilen değer olduğu tespit edilmiştir.

Schmidt (2005), çalgı öğrencilerinin motivasyon, performans başarısı ve müzik deneyimleri arasındaki ilişkileri araştırmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu dört okulun yedinci ve on ikinci sınıf düzeylerinde öğrenim gören 30 müzik öğrencisi oluşturmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak motivasyon ölçeği, deneyim bilgi formu ve performans başarısı değerlendirme formları kullanılmıştır. Motivasyon ölçeğinin; öğrenme/görev uyumu, performans/ego uyumu ve kişisel uyumu olmak üzere üç faktörde toplanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre; öğrenme/görev uyumu, çalışma süresi, performans başarısı, solo konser performans başarısı ve sınıf düzeyi ile pozitif yönde anlamlı ilişki göstermektedir. Kişisel uyum puanları ile performans başarısı ve solo konser başarısı arasında pozitif yönde anlamlı ilişki olduğu bulunmuştur.

3. YÖNTEM