Milli Demokratik Devrimcilerin karşı-devrim tezi ve bu tez etrafında geliştirdikleri düşünceler, onların bir anlamda Kurtuluş Savaşı Türkiyesi ve Kemalizm ile bağ kurmaya çalışmalarının bir çabasını göstermektedir.
Türkiye’de karşı devrim sürecinin dönüm noktasını 1942 Şükrü Saraçoğlu hükümetinin iktidara geldiği tarihle bağdaştıran Milli Demokratik Devrimciler II. Dünya Savaşı koşullarında, Saraçoğlu hükümetini serbest ticaret politikası ve en kötü vergilendirme usullerini uygulamakla suçladılar, bu dönemde uygulanan varlık vergisi yöntemini yoğun bir biçimde eleştirdiler.36
Ayrıca II. Dünya Savaşı yıllarının konjonktürünün, karşı devrim şartlarının hazırlanması sürecini hızlandırdığını, savaştan sonra uygulanan “Filipin tipi demokrasiciliğinin“ karşı devrimci sınıfların ağır basmasının siyasi yansıması olduğunu belirttiler. Onlara göre; Filipin tipi demokrasicilik hem karşı devrim sürecini hazırlayan hem de onu pekiştiren bir araç oldu.
Yani; 1940’lardaki gelişmelerin 1950 ve 1960 yılları arasında DP iktidarı döneminde iyiden iyiye perçinleştiğini ifade ettiler, DP’nin iktidara gelişi ile karşı- devrim sürecinin hızlandığını savundular. 27 Mayıs askeri müdahalesini de bu kötü gidişe Atatürkçü asker-sivil aydın zümrenin dur deyişi olarak yorumladılar, Türkiye’nin
35 Daha ayrıntılı bilgi için bkz: Berat Günçıkan (hazırlayan) “Yoldaşım Mihri Belli”, Cumhuriyet Pazar, Yıl 20, Sayı 1040, 26 Şubat 2006, s. 4-5
36 II. Dünya Savaşı koşullarında Türkiye’nin ve özellikle Saraçoğlu hükümetinin uyguladığı iktisadi politikalar için bkz: Tevfik Çavdar, Türkiye Ekonomisinin Tarihi ( 1900-1960 ), İmge Kitabevi, 2003, s. 297-340
gidişinin, 27 Mayıs 1960 askeri müdahalesini izleyen kısa bir süre hariç, hep bir karşı devrim Yönünde ilerlediğinin altını önemle çizdiler.
Milli Demokratik Devrim tezine göre; Türkiye, Kurtuluş savaşı sonrasında ve onu izleyen dönemde siyasi bağımsızlığını kazandığı halde, emperyalizmin iktisadi tahakkümünün ve sömürüsünün kökünden kazılmaması, emperyalizmin müttefiklerinden olan feodal güçlerin tasfiyesinin tam olarak gerçekleştirilmemesi yüzünden Kemalist devrime karşı anti-Kemalist karşı-devrim sürecinin fırsat bulduğu ilk anda ortaya çıkışına sahne oldu.
Kemalist devrimin silahlı mücadele dönemi olan Ulusal Kurtuluş Savaşı tamamlanmamış bir Milli Demokratik Devrimdir.
“Küçük burjuvazinin uluslaşma, bağımsızlık ve demokratik özgürlük gibi
ideolojik ve politik özlemlerini gerçekleştirecek olan bu devrim yarım kalmıştır. Kemalist devrimin yarım kalmış olması, yani temelde, üretim ilişkilerinde devrimin tamamlanmamış olması, karşı-devrimin iktisadi temelinin kökünden kazınmaması, karşı- devrimci güçlerin gelişerek siyasi iktidarı ele geçirmesine ve ülkenin iktisadi ve siyasi hayatında egemen güçler olarak yerlerini almalarına imkan hazırlayacaktır.”37
Milli Demokratik Devrimcilere göre Kemalist devrimin başarıları ve başarısızlıkları şunlardır:
“1. Ülkeyi sömürgeleştirmek için işgal etmiş bulunan düşman, silahlı mücadele ile Misak-ı milli sınırları dışına atılmış
2. Feodal devlet yıkılmış, Cumhuriyet kurulmuş
3. Feodal devletin ideolojik kaynağı olan tarikat, tekke vb. kapatılmış, yobaz sindirilmiş
4. Yabancı sermaye sahibi işletmeler millileştirilmiştir.
Kemalist devrim, Milli Demokratik Devrimi tamamlamadı, çünkü:
1. Feodal mütegalibenin iktisadi kaynağını ve dayanağını teşkil eden büyük toprak mülkiyetinin ortadan kaldırılması yolu tutulmadı
37 Erdost, Türkiye Üzerine Notlar, s.14
2. Emperyalizmin ayaklarını bastığı ihracat ve ithalat millileştirilmedi
3. Emperyalizm çağında milli burjuvazi yaratmaya gayret edilerek kapitalist kalkınma yolu tutuldu.” 38
Dolayısıyla, demokratik devrimin cumhuriyetle ve özellikle çok partili yaşamla birlikte tamamlandığı düşüncesini yanlış bulan Milli Demokratik Devrimciler, ne cumhuriyetin ilk yıllarında ne de daha sonrasında, demokratik devrimin birinci görevi olan, büyük toprak mülkiyetine son verilmesi olayının gerçekleştirilmediğini söylediler. Çünkü onlara göre, zaten Milli Demokratik Devrimin özü toprak reformudur.
Feodal güçlerin siyasi iktidar üzerindeki egemenliğinin özellikle 1950’yi izleyen yıllarda arttığını ve Türkiye’nin sağa açık, sola kapalı bir, çok partili hayat içerisine girdiğini, oy depolarının kilit noktalarını teşkil eden büyük toprak sahipleri, tefeciler, aşiret reisleri, şeyhlerin siyasi partileri etkileri altına aldığını savunmuşlar, emperyalizmin de ülkede bu yıllardan itibaren egemenliğini daha çok hissettirdiğini, dış borçlanmanın ve yabancı sermaye ile kurulan şirketlerin sayısının hızla arttığını ifade ettiler.
Karşı-devrim sürecini yenilgiye uğratacak olan, ilk olarak siyasal rejim sorunu, sonra sosyal bir sorun daha sonra da ekonomik bir sorun olarak ele alınan ancak nihayetinde her üç durumda da demokratikleşme sorunu olarak gündeme geldiği savunulan “Toprak reformu” yani toprağın yeniden biçimlendirilmesi olayı, demokratikleşmeye koşut olarak kırsal emekçinin topraklandırılması amacını taşımaktadır.
Milli Demokratik Devrim tezinde toprak reformu başlıca üç açıdan ele alınmaktadır: 39
1. Feodal ve yarı-feodal toprak mülkiyetine son vermek, yani toprakta mülkiyetin feodal niteliğinden arındırılması amacıyla yapılan yeniden düzenlemedir.
38 Erdost, age, s. 15
2. Genel olarak büyük toprak mülkiyetine son vermek, yani mülkiyetin niceliği açısından yapılan yeniden düzenlemedir.
3. Topraksız ve az topraklı köylüyü yeterli toprağa kavuşturmak için yapılan yeniden düzenlemedir.
Belli’ye göre; toprak reformunun esas amacı, gericiliğin ana kuvvet kaynağı olan zirai bölgelerde feodalite artıklarının, çiftlik bey ve ağalarının hâkimiyetinin ortadan kaldırılmasıdır. Şimdiye kadar çok defa bu gerici unsurların etkisi altında kalmış olan fakir ve orta köylüyü bu tahakkümcü zümreye karşı bir safta, demokratik inkılâp safında toplamak devrimci güçlerin nihai hedefi olarak ifade edilmiştir. Burada Milli Demokratik Devrimcilerin köylüyü devrimci saflara katmadaki kararlığı da ortaya çıkmaktadır, demokratik devrimin başarıya ulaşmasında köylüyü devrim saflarına katmanın önemini vurgulayan Belli bunun aynen şöyle ifade etmektedir:
“…köylülük tarih boyunca hiçbir zaman müstakil bir inkılâpçı kuvvet
olmamıştır. Fakat hiçbir inkılâp da köylüyü kendi safına kazanmadıkça muzaffer olamamıştır.”40
Milli Demokratik Devrim tezinin karşı-devrim görüşü, onun orduya bakış açısını da ortaya çıkaran düşünceler içermektedir. Burada yine Kemalist devrimle bağ kurmaya çalışma ve asker-sivil aydın kesimi devrim saflarına katabilme çabalarını görmek mümkündür. Örneğin; egemen çevrelerin orduya bakış açılarının ve ordu karşısındaki tavırlarının birbirinden farklı olduğunu anlatan Milli Demokratik Devrimciler, gerici güçlerin, saltanata, hilafete son veren, tarikat ve tekkeleri kapatan Kemalist devrimcilere ve özellikle subaylara karşı olduğunu söylemişlerdir. Emperyalizmin ise, ordunun kendi çıkarları nedeni ile emperyalist amaçları için bir vurucu güç olabileceği düşüncesinde olduğunu söyleyerek, bunun
yanı sıra ordunun tüm devrimci güçlerinin de irticanın ve feodal unsurların ezilmesinden yana olduğunu belirtmişlerdir.
Milli Demokratik Devrim tezine göre; ordunun geniş kitlesi emperyalizm, işbirlikçi burjuvazi ve feodal mütegallibe ile çelişki halindedir.
Onlara göre, ordu Kemalist devrim geleneğinden gelmektedir. Bu nedenle, ordu emperyalizm ve ülkedeki diğer gerici unsurlarla çelişmektedir. Milli Demokratik Devrimcilerle, Kemalist devrimciler arasında bir amaç birliği de vardır. Bu amaç birliği, Türkiye’nin bağımsız ve demokratik bir ülke olması özleminden kaynaklanmaktadır. Emperyalist güçler orduyu proleter devrimcilerin karşısına dikmek çabasındadırlar.41
Sonuç olarak, Milli Demokratik Devrim tezine göre, iki dünya savaşı arasındaki dönemde kapitalist dünya pazarı içerisinde siyasi bakımdan bağımsız bir ülke olan Türkiye, 1970’li yılların başlarında emperyalizm ve işbirlikçi ortaklığının tahakkümü altında emperyalist dünya sistemi içinde sömürülen bağımlı geri ülkelerin bütün özelliklerini taşımaktadır. Karşı-devrim, küçük burjuva radikallerinin egemenliğine son vermiştir. Çünkü Kemalist devrim işbirlikçi burjuvazi, emperyalizm ve feodal güçleri tam olarak tasfiye edememiş, aksine içinde barındırmaya devam etmiştir. Ülke, bu şekilde yarı-bağımlı bir hale gelmiştir. Geçen çeyrek yüzyıl içerisinde Türkiye ileri gitmek şöyle dursun, başta milli bağımsızlık olmak üzere, Atatürk devriminin sağladığı belli başlı kazançları dahi koruyamamıştır. Yani, Türkiye karşı devrim yolunu tutmuştur. 27 Mayıs askeri müdahalesi kaşı devrim yolundaki bu gidişi kısa bir süre için durdurmuş olsa bile tamamen önleyememiştir.42
41 Erdost, Türkiye Üzerine Notlar, s.51