3. YÖNTEM
3.2. Katılımcılar
Çalışmaya 2017-2018 eğitim-öğretim yılında Konya ili Doğa Koleji 9. Sınıfta okuyan toplam 24 öğrenci dahil edilmiştir.
3.3. Denel İşlem
Oyunun amacı öğrencilerin kelime dağarcıklarını geliştirmektir. Bu amaçla öğrenciler için bir oyun tertip edilir. Oyun için öğrenciler 4 gruba ayrılır. Oyun mantığı şu şekildedir; Her öğrenciye önündeki iki hafta boyunca anlatacakları kelimeler verilmiştir. Ve her ders tüm öğrenciler en az birer kelime anlatırlar. Almanca olarak anlattıkları her kelimenin Türkçe karşılığını sırayla mevcut gruplara sorarlar eğer yanıt almazlarsa öğrenciler kelimenin anlamına sözlüklerinden bakarlar yanıt aldıkları zaman hem anlatan hem de anlayan grubun hanelerine birer artı konur. Eğer bir kelimenin birden fazla anlamı varsa her anlam ayrı ayrı anlatılır ve her anlamı farklı gruplara sorulur. Her bilen gruba ve anlatana her anlam için yarımşar artı verilir. Her seferinde cevap almaya son olarak anlatan gruptan sonraki grupla başlanır. Oyunlar haftalık olarak tekrarlanarak sürdürülür.
Öğrenciler bir hafta boyunca anlattıkları kelimeleri tahtaya yazarlar ve telaffuzu öğrenciler tarafından yapılır. Öğrencilerin yanlış telaffuzlarında veya telaffuz konusunda zorlandıklarında oyun esnasında hakemlik yapan öğretmen yardım eder. Ancak bir haftalık anlatımdan sonra ertesi hafta tekrara başlanır ve tekrar esnasında kelimenin sadece anlamı verilir ve kendisi verilmez. Öğrenciler ise kelimenin hem Almanca hem de Türkçe karşılığını bulmakla
59
yükümlüdür. İlk birkaç hafta tekrarlar kısa sürse de daha sonraki haftalarda yeterince vakit almaktadır. İlk haftalarda öğrencileri hem motive etmek hem de oyunun anlaşılmasını sağlamak için öğretmen de herhangi bir gruba dahil olmadan tüm öğrenciler hazırlandıkları kelimeleri tamamladığında bir ya da iki kelime anlatır ve en son anlatan öğrenciden itibaren cevap almaya baslar. Oyun 8 hafta boyunca devam eder ve bir öğrenci grupların puanlarını tutar.
Çalışma (6-27 Nisan haftaları) (4 Mayıs- 01 Haziran haftaları) arasında 480 dakikada tamamlanmıştır.
1. İlk olarak öğrencilere ön test olarak 28 soruluk Almanca kelime bilgisini ölçmeye yönelik okuduğunu anlama testi uygulanmıştır.
2. Ön testin hemen ardından öğrenciler için hazırlanmış olan oyun öğrencilere tanıtılmış ve uygulanmaya başlanmıştır.
3. Araştırma Nisan ayının ilk haftasında başlamış ve Mayıs ayının son haftasına kadar 8 hafta devam etmiştir.
4. Öğrencilere oyun uygulamasından sonra son test olarak 28 soruluk Almanca okuduğunu anlama testi uygulanmıştır.
3.4. Verilerin Analizi
Çalışmadan elde edilen verilerin analizinde SPSS 18.0 (Statistical Package for Social Sciences) paket programı kullanılmıştır. Tanımlayıcı istatistikler olarak ortalama, standart sapma (±) ve yüzdelik dağılımlar verilmiştir. Öntest ve sontest sonuçlar arasındaki farklılığı tespit etmek için ilişkili örneklem t testi (Paired Samples t Test) uygulanmış olup elde edilen sonuçlar %95 (p<0.05) anlamlılık düzeyinde değerlendirilmiştir.
60
DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
4. BULGULAR VE YORUMLAR
Oyundan önce yapılan öntest ve oyundan sonra yapılan sonteste verilen cevapların dağılımı Tablo 4.1’de görülmektedir.
Tablo 4. 1. Öntest ve Sontest’e verilen cevapların dağılımı
ÖNTEST SONTEST SORULAR Doğru N (%) Yanlış N (%) Doğru N (%) Yanlış N (%) 1 8 (33.3) 16 (66.7) 22 (91.7) 2 (8.3) 2 7 (29.2) 17 (70.8) 21 (87.5) 3 (12.5) 3 8 (33.3) 16 (66.7) 20 (83.3) 4 (16.7) 4 3 (12.5) 21 (87.5) 24 (100.0) 0 (0.0) 5 12 (50.0) 12 (50.0) 24 (100.0) 0 (0.0) 6 1 (4.2) 23 (95.8) 21 (87.5) 3 (12.5) 7 4 (16.7) 20 (83.3) 24 (100.0) 0 (0.0) 8 6 (25.0) 18 (75.0) 22 (91.7) 2 (8.3) 9 5 (20.8) 19 (79.2) 20 (83.3) 4 (16.7) 10 12 (50.0) 12 (50.0) 24 (100.0) 0 (0.0) 11 7 (29.2) 17 (70.8) 24 (100.0) 0 (0.0) 12 4 (16.7) 20 (83.3) 24 (100.0) 0 (0.0) 13 12 (50.0) 12 (50.0) 23 (95.8) 1 (4.2) 14 14 (58.3) 10 (41.7) 23 (95.8) 1 (4.2) 15 13 (54.2) 11 (45.8) 23 (95.8) 1 (4.2) 16 5 (20.8) 19 (79.2) 23 (95.8) 1 (4.2) 17 7 (29.2) 17 (70.8) 23 (95.8) 1 (4.2) 18 12 (50.0) 12 (50.0) 22 (91.7) 2 (8.3) 19 12 (50.0) 12 (50.0) 22 (91.7) 2 (8.3) 20 5 (20.8) 19 (79.2) 22 (91.7) 2 (8.3) 21 13 (54.2) 11 (45.8) 24 (100.0) 0 (0.0) 22 4 (16.7) 20 (83.3) 23 (95.8) 1 (4.2) 23 4 (16.7) 20 (83.3) 24 (100.0) 0 (0.0) 24 10 (41.7) 14 (58.3) 24 (100.0) 0 (0.0) 25 10 (41.7) 14 (58.3) 22 (91.7) 2 (8.3) 26 10 (41.7) 14 (58.3) 24 (100.0) 0 (0.0) 27 13 (54.2) 11 (45.8) 24 (100.0) 0 (0.0) 28 5 (20.8) 19 (79.2) 22 (91.7) 2 (8.3)
61
Tablo 4.1 incelendiğinde tüm öğrenciler oyun öncesi %33.3 oranında teste doğru cevaplar verirken, testten sonra ise bu oran %94.9’a çıktığı görülmektedir.
Şekil 4. 1. Öntest ve Sontest’e verilen doğru cevapların dağılımı
Oyun öncesinde uygulanan öntest’e verilen cevaplar incelendiğinde öğrencilerin yanlış cevaplarının oranlarının doğru cevap oranından daha yüksek olduğu, buna karşın oyun sonrasında uygulanan sontest’e verilen cevaplar incelendiğinde ise öğrencilerin yanlış cevaplarının büyük bölümünü düzelttiği ve doğru cevap verme yüzdesinin önemli ölçüde arttığı görülmektedir (Tablo 4.1; Şekil 4.1).
Tablo 4. 2. Öntest ve Sontest’ten elde edilen ortalama puanlar
N Minimum Maksimum Ortalama Ss (±) Öntest 24 17.86 46.43 33.63 6.81 Sontest 24 82.14 100.00 94.94 5.76
62
Şekil 4. 2. Öntest ve Sontest’ten elde edilen ortalama puanlar
Öğrencilerin oyun öncesi (öntest) ve sonrası (sontest) okuduğunu anlama düzeylerini belirlemek için uygulanan testlerden elde edilen ortalama puanlar incelendiğinde uygulama öncesinde öğrencilerin elde ettikleri ortalama puanın 33.63±6.81, uygulama sonrasında ise 94.94±5.76) olduğu görülmektedir (Tablo 4.2; Şekil 4.2).
Tablo 4. 3. Öntest ve Sontest’ten elde edilen ortalama puanların
karşılaştırılması
Ortalama Ss (±) t P Pair 1 Öntest 33.63 6.81 -31.179 .000*
Sontest 94.94 5.76
Öğrencilerin öntest ve sontest puanları arasında farklılık olup olmadığını tespit etmek için yapılan ilişkili örneklem t testi (Paired Samples t Test) neticesinde Tablo 4.3’te görülen sonuçlar elde edilmiştir. Tablodan da görüleceği üzere öğrencilerin sontest puanları öntest puanlarından anlamlı şekilde daha yüksektir (p<0.001) (Tablo 4.3). Bu sonuç da göstermektedir ki oyunlarla öğretim yöntemi öğrencilerin okuduğunu anlama düzeyleri üzerinde anlamlı bir etkiye sahiptir.
63
BEŞİNCİ BÖLÜM
5. TARTIŞMA VE SONUÇ
Yabancı dil öğretiminde kelimelerin öğretimi son derece önemlidir. Kelime bilgisinin yeterli düzeyde olmaması dil kullanımındaki en önemli engellerin başında yer almaktadır. Zira iletişimin gerçekleşebilmesi için verilen mesajların anlaşılabilir olması gerekir ki bu da uygun kelimelerin kullanılmasıyla mümkündür.
Küreselleşmenin etkisiyle uluslararası alanda yaygın olarak öğrenilen ve öğretilen yabancı dil İngilizce olmasına karşın günümüzde artık tek bir yabancı dilin yeterli olmadığı, bu nedenle de ikinci hatta üçüncü, dördüncü yabancı dil öğrenimi ve öğretilmesine ağırlık verilmeye başlandığı söylenebilir. Bilindiği üzere tüm dünya genelinde anadilden sonra öğrenilen en yaygın dil İngilizce’dir (Acar, 2016; Aydoğan, 2017). İngilizce’den sonra ise Almanca’nın önemli bir yere sahip olduğu söylenebilir.
Yabancı dil öğretimi oldukça zor ve sıkıntılı bir süreçtir. Pek çok derste olduğu gibi yabancı dil öğretiminde de öğrencilerin dikkatleri kolayca dağılabilmekte olduğundan onların ilgisini çekici, derse katılımlarını sağlayıcı ve eğlenecekleri aktivitelerin öğretimde kullanılmasının yararlı olduğu aşikârdır (Dursun, 1999). Zira öğrenciler eğlenirken kolaylıkla öğrenebilmektedirler. Bu sebepten ötürü de öğretim sırasında öğretmenler oyunlardan faydalanarak öğrencilerin ilgilerini canlı tutmaktadırlar, yeteneklerini ve zekâlarını da geliştirebilmektedirler (Palomo-Duarte ve ark., 2016).
Bu bağlamda oyun tekniği ile öğretim yöntemi üzerine çalışmaların sayısında da artış olduğu görülmektedir. Yapılmış olan bu araştırmada ikinci yabancı dil Almanca dersinde oyunlarla kelime öğretiminin okuduğunu anlama becerisine olan etkisi incelenmiştir. Yapmış olduğumuz çalışma neticesinde oyun sonrasında öğrencilerin okuduğunu anlama düzeylerinin anlamlı şekilde arttığı tespit edilmiştir. Konuyla ilgili yapılan benzer çalışmalardan elde edilen
64
sonuçlar ile çalışmamızdan elde edilen sonuçların paralellik arz ettiği görülmektedir (Şenol, 2007; Palamo-Duerte ve ark., 2016; Baranova ve Ladner, 2016; Hong ve ark., 2017; Yukselturk ve ark., 2018).
Bu tür eğitimi yönlendirici araçların hem eğitici hem de öğretici olduğunu düşünebiliriz. Bu nedenle dil öğretiminde farklı eğitim öğretim araçları kullanmak ve disiplinlerarası çalışmalar yapmak uzun süreli ve kalıcı eğitimi de sağlamaya yardımcı olacaktır.
Oyunların başlıca amacı çocukların ders içerisinde keyif alarak ve birbirleriyle etkileşim halinde olmalarını sağlayarak dersleri daha eğlenceli hale getirerek zihinsel faaliyetlerini bu doğrultuda geliştirmektir. Oyunun çocuk üzerindeki etkisini bilen bir eğitmenin yapmak istediği şey, eğitsel oyunlar kapsamında vermek istediği kazanımı daha eğlenceli hale getirerek öğrencinin bu kazanıma ulaşmasını ve pekiştirmesini eğitici oyunlar aracılığıyla öğrenciye kazandırılmasını sağlamaktır. Eğitsel oyunlar bağlamında meydana gelen edinim sayesinde öğrenci, aktif bir rol üstlenip yaparak ve yaşayarak öğrenir. Yapılandırmacı yaklaşıma göre yaparak ve yaşayarak öğrenme öğrenci üzerinde kalıcı izler bırakmakta ve öğrencilerin duygularına hitap etmektedir (Çangır, 2008:3). Bu noktadan yola çıkarak yapılandırmacı yaklaşım kapsamında edinilen kazanımlar bireylerin zihninde uzun süreli etki yaratabildiği gibi öğrencilerin zihinlerindeki kavramları, oyunlar aracılığıyla da daha kalıcı hale getirmektedir.
Bu çalışmada gerçekleştirilen oyunun;
1. Oyununun kurallar içinde bireyin özgürlüğüne olanak verdiği, 2. Öğrenmeye ve öğretmeye hizmet ettiği,
3. Oyununun Öğretme-öğrenme sürecinde öğretim tekniği olarak kullanılabildiği,
4. Öğretme-öğrenme sürecinde öğrencilere sınıf ortamında zevk alma, eğlenme fırsatı sunduğu,
65
5. Önceki öğrenilenlerin pekiştirilmesine ve tekrar edilmesine olanak sağladığı,
6. Hedef davranışların geliştirilmesinde etkili olduğu, 7. Hatalı öğrenmelerin düzeltilmesine yardımcı olabileceği,
8. İlgi çekici olmasından dolayı öğrencilerin dikkatin çektiği ve bilginin uzun süreli korunmasına etki ettiği,
9. Öğrencilerin çeşitli şekillerde düşünmelerine yol açtığı şeklindedir.
Yukarıda belirtilen oyunun özelliklerine bakıldığında öğretme- öğrenme sürecinde birçok faydasının olduğu öngörülmektedir. Oyunun özellikleri dikkate alındığında ise geleneksel eğitim anlayışının bir yana bırakılarak öğrencilerin aktif öğrenmelerini sağlayan oyun uygulamalarına yer verilmesi gerektiğinin önemi ortaya çıkmaktadır. Buna ek olarak,
1. Oyun esnasında çocukların, pasif pozisyonda olmaktan ziyade, rolleri gereği aktif durumda olduğu gözlemlenmiştir. Derslerin öğrenci merkezli yürütülmesi, öğrencinin bu süreçte aktif bir katılımcısı olması, oyunla öğretimin çağdaş bir yaklaşım olduğunu sergilemektedir.
2. Oyunun öğrencinin sadece bilişsel değil, aynı zamanda fiziksel, kişisel, sosyal, duyuşsal özelliklerini de geliştirme sürecine katkı sağlayabileceğini destekler nitelikte olduğu söylenebilir.
3. Oyun ve etkinliğin uygulanmasında, oyunun bütün öğrencileri kapsayacak şekilde planlanması ve oyununda kullanılacak malzemelerin sayısının da buna göre düşünülmesi, hiçbir çocuk dışarıda kalmayacak şekilde planlaması ile beraber her çocuğun derse katılımı sağlanmıştır.
66
4. Oyun ve etkinlikte öğretim yapmak istemek, disiplin sorunlarını azaltarak sınıf yönetimine de olumlu yönde katkıda bulunmasına yardımcı olmuştur.
5. Oyun ve etkinliklerle öğretim, öğrenci başarısının zaman içerisinde giderek artmasını sağlamıştır.
Yukarıda faydalarından bahsedilen oyunların, öğrencilerin fiziksel, duyusal ve sosyal anlamda kendini geliştirmelerini, geleneksel yöntemin aksine pasif rol durumdan aktif rol konuma geçmelerini, zaman zaman bir rekabet ortamı ve iş birliği ile dayanışma içerisinde olmalarını sağlamıştır.
Öğrencilerin anlamını bilmedikleri kelimelerin öğretimi sırasında, yaş seviyesine uygun, onların anlayabileceği zorlukta kelimelerin seçilmesi ve kelime öğretimi sürecinde eğitsel oyunların kullanımı, öğrencilerin zihinsel sözlüğünün geniş yelpazede tutulmasına olanak sağlamıştır.
Yukarıda sözü edilen bu özellikler dikkate alındığında kelime oyunlarının ne derece önemli olduğu görülmektedir.
Tablo 4.3 incelendiğinde, ön testte öğrencilerin %35.7’sinin soruların %20’sinden azına doğru cevap verdiği, son testte ise öğrencilerin %89.3’ünün %90 ve üzeri doğru cevap verdiği görülmüştür. Bu durum da, gerçekleştirilen oyunun büyük oranda olumlu etkiler sergilediğini göstermektedir.
Gerçekleştirilen oyunun öğrencilerin dikkatini çekecek şekilde planlanması ve eğlenceli olarak yarış halinde tasarlanmasından dolayı, oyun esnasında herhangi bir olumsuzlukla karşılaşılmamış aksine öğrencilerden daha da fazla bu tarz etkinliklerin gerçekleştirilmesi talebi alınmıştır.
Yapmış olduğumuz çalışmadan da elde edilen sonuçlar dikkate alındığında oyun ile öğretim tekniğinin okuduğunu anlama üzerinde anlamlı etkiye sahip olduğu görülmüş olup bu yöntemin de diğer derslerde de kullanılabileceği kanaatindeyiz.
67
KAYNAKLAR
Acar, S. (2016). İngilizce dil sınıfı öğrencileri tarafından edinilen kelime
öğrenme stratejileri ve başarıları arasındaki ilişki. Yüksek Lisans Tezi.
Yeditepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul. Açıkgöz Ün, K. (2003), Aktif Öğrenme, Eğitim Dünyası Yayınları, İzmir Adalı, O. (2003), Anlamak ve Anlatmak, Pan Yayıncılık, İstanbul.
Akbıyık, C.(2007). Sınıf Ve Bilgisayar Ortamına Dayalı Hızlandırılmış
Öğrenmenin Tutum, Başarı ve Kalıcılığa Etkisi. Doktora Tezi, Ankara
Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Aksan, D. (1977). Her Yönüyle Dil-Ana Çizgileriyle Dilbilim. Ankara: I. Türk Dil Kurumu Yayınları.
Akyol, H. (2009). Türkçe ilk okuma yazma öğretimi. 8. Baskı. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
Allen, V.F. (1983). Techniques in Teaching Vocabulary. Oxford University Press.
Anderson, N. (1999). Exploring second language reading: issues and
strategies. Toronto, Ontario: Heinle & Heinle Publishers.
Anderson, J. C. (2000). Assessing reading. United Kingdom: Cambridge University Press.
Anderson, A., Lynch, T. (1988). Listening. Oxford University Press.
Arak, H. (2010). Almanca Öğreniminde ve Öğretiminde Köprü Dil İngilizceden
Olumlu Transfer Örnekleri. Journal of International Social Research,
3(10):50-60.
Arıcı, A. F. (2006). "Türkçe Öğretiminde Kullanılan Strateji - Yöntem ve
Teknikler". Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi,
7(1):299-307.
Aydın, M.,(2014). “Dilbilim El Kitabı, Temel Kavram ve Konular”, İstanbul: Akademik Kitaplar Yayınları.
68
Aydoğan, H. (2017). Türk Öğrenciler Arasında Karşılaşılan İngilizce Kelime
Bilgisi Ve Dilbilgisi Zorlukları: Bir Türk Devlet Üniversitesinde Yapılan Vaka Çalışması. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi. 17(2): 550-562.
Balcı, U. (2016). Anadolu Liselerinde İkinci Yabancı Dil Olarak Almanca
Eğitimi: Batman İli Örneği. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim
Fakültesi Dergisi, 29: 346-355.
Başar, M., Batur, Z. ve Karasu, M. (2014). Kukset tekniğinin öğrencilerin zıt ve
eş anlamlı sözcükleri anlamalarına etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi,
22(3):909-922..
Bayırtepe, E. ve Tüzün, H. (2007). Oyun-tabanlı öğrenme ortamlarının
öğrencilerin bilgisayar dersindeki başarıları ve öz-yeterlik algıları üzerine etkileri. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 33:41-
54.
Bedir, G. ve Bektaş Bedir, S. (2012). The Effects of Various Teaching Methods
on Learning New L2 Vocabulary. Intercultural Linguistic Competence
and Foreign/Second Language Immersive Environments,(4-6 May.)- International Burch University, Sarejova.
Bintz, W. P. (2011). Teaching vocabulary across the curriculum. Middle School Journal, 42(4), 44-53.
Block, C. C., Pressley, M. (2002). Introduction. C. C. Block, & M. Pressley içinde, Comprehension instruction: Research- based best practices (s. 1-7). New York: The Guilford Press.
Brassell, D., Rasinski, T. (2008). Comprehension Thats Work. Huntington Beach: Shell Education.
Brisk, M. E. (2011). Learning to Write in the Second language. in E. Hınkel
(Ed), Handbook of Research in Second Language Teaching and
69
Bulut, B. (2013). Etkin dinleme eğitiminin dinlediğini anlama, okuduğunu
anlama ve kelime hazinesi üzerine etkisi, Yüksek Lisans Tezi, Adnan
Menderes Üniversitesi, Aydın.
Bygate, M. (1987), Speaking, Oxford University Press, Oxford.
Calp, M. (2007). Özel öğretim alanı olarak Türkçe öğretimi. Konya: Eğitim. Carney, N., ve Foss, P. (2008). Student-Produced Video: Two Approaches. In
English Teaching Forum (Vol. 46, No. 2, pp. 14-19). US Department of State. Bureau of Educational and Cultural Affairs, Office of English Language Programs, SA-5, 2200 C Street NW 4th Floor, Washington, DC 20037.
Cesur, O. (2005). Pansiyonlu ilköğretim okulu öğrencileri üzerinde kelime
serveti araştırması. Yüksek Lisans Tezi, Abant İzzet Baysal
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
Chastain, K. (1988), Developing Second Language Skills: Theory and Practice, 3rd Edition, CA: Harcourt Brace Jovanovich, San Diego.
Crist, R.L. (2008). Sat and Act Vocabulary Building . USA.
Cuma, F.İ., (2013) Project-based Learning inTeaching with the DAF
Montessori Method, Procedia - Social and Behavioral Sciences,Volume
70, Philidelphia, 1901-1910.
Cuma, F.İ., (2010) Sehverstehen Fördert Die Sprech-und Schreibfähigkeit im
Fremdsprachenunterricht, X. Dil, Yazın ve Deyişbilim Sempozyumu,
Gazi Üniversitesi, Ankara, 384-392.
Çangır, M. (2008). İlköğretim din kültürü ve ahlak bilgisi derslerinde eğitsel
oyun yönteminin uygulanma durumu (Tuzla örneği). Yüksek Lisans
Tezi, Yeditepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Çelebi, M. D. (2006). Türkiye’de anadili eğitimi ve yabancı dil öğretimi. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(21), 285-307.
70
Çiftçi, Ö. (2007). İlköğretim 5. Sınıf Öğrencilerinin Türkçe Öğretim
Programında Belirtilen Okuduğunu Anlamayla İlgili Kazanımlara Ulaşma Düzeyinin Belirlenmesi, Doktora Tezi. Gazi Üniversitesi,
Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Çongur, H. R. (1995). “Söz Sanatı (I)”, TÖMER Dil Dergisi, S. 28.
Day, R. R., & Bamford, J. (1998). Extensive reading in the second language
classroom. Cambridge: Cambridge University Press.
Demircan, Ö. (2005). Yabancı Dil Öğretim Yöntemleri, Der yayınları, İstanbul Demirel, Ö. (1993), ELT Methodology, Usem Yayınları, Ankara.
Demirel, Ö. (2004) Yabancı Dil Öğretimi, Dil Pasaportu Dil Biyografisi Dil
Dosyası, Pegem Yayınları, Ankara.
Demirel, Ö. (2011, Mart). Yabancı Dil Öğretimi. Ankara: Pegem Akademi. Dursun, K. (1999) Dokuz Yaş Grubu Türk Çocuklarına İngilizce Öğretimi
Üzerine Deneysel Bir Çalışma, Yüksek Lisans Tezi, Çanakkale Onsekiz
Mart Üniversitesi, Çanakkale.
Epçaçan, C. (2009). Okuduğunu Anlama Stratejilerine Genel Bir Bakış. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2(6), 207-223.
Ergin, M. (2011). Türk Dil Bilgisi, İstanbul: Bayrak Yayınları.
Erkman-Akerson, F. (2000). Türkçe Örneklerle Dile Genel Bir Bakış (1. Baskı), İstanbul: Multilingual.
Genç, A. (2000). Deutsch-Türkisch/ Türkisch-Deutsch Wörterbuch Pädagogik-
Eğitim Sözlüğü, Ankara: Hacettepe-Taş Kitapçılık.
Genç, A., Ünver, Ş. (2012). Türkiye’de Geçmişten Günümüze Almanca
Öğretimi İçin Yazılan Ders Kitaplarındaki Metinlerin İncelenmesi.
Eğitim ve Bilim, 37(163).
Göğüş, B. (1978). Orta Dereceli Okullarımızda Türkçe ve Yazın Eğitimi. Ankara: Gül Yayınları.
71
Gömleksiz, M. N., ve Elaldı, Ş. (2011). Yapılandırmacı Yaklaşım Bağlamında
Yabancı Dil Öğretimi. Electronic Turkish Studies, 6(2): 67-80.
Grabe, W. (1991). Current developments in second language reading research. TESOL Quarterly, 25(3), 375-406.
Grabe, W., Stoller, F. L. (2002). Teaching and researching reading. Edinburg, England: Pearson Education.
Graves, M. F. (2006). The vocabulary book learnıng and ınstructıon. New York: Teachers College Press.
Gülsoy, T. (2013). 6. sınıf öğrencilerinin kelime hazinesinin geliştirilmesinde
eğitsel oyunların etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Niğde Üniversitesi, Niğde.
Günay, V. D., (2007), Metin Bilgisi, Multilingual Yayınarı, İstanbul.
Günce, G. (1973). Çocukta Zihin Gelisimi Piaget Kuramına Toplu Bakış. Ankara: Baylan Yayınları.
Gündoğdu, M. (2007), Almanca Öğretiminin Temel İlkeleri, Kare Yayınları, İstanbul.
Güneş, F. (2007). Türkçe Öğretimi ve Zihinsel Yapılandırma. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Güneş, F. (2015). Oyunla öğrenme yaklaşımı, International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 10(11), 773- 786.
Hanbay, O. (2007). Etkin Öğrenme Modelinin İkinci Yabancı Dil Olarak
Almancanın Bilişsel Öğrenilmesine Etkisi, Türkiye de Yabancı Dil
Eğitimi Ulusal Kongresi, Gazi Eğitim Fakültesi, Ankara, 22-23 Kasım 2007:447.
Harris, T. L., Hodges, R. E. (1995). The literacy dictionary: The vocabulary of
reading and writing. Newark, Delaware: International Reading
72
Haznedar, B. (2010). Türkiye’de yabancı dil eğitimi: Reformlar, yönelimler ve
öğretmenlerimiz. In International Conference on New Trends in
Education and Their Implications (pp. 11-13).
Hengirmen, M. (1993), Yabancı Dil Öğretim Yöntemleri, Engin Yayınevi, Ankara.
Huber, E., (2008). “Dilbilime Giriş”, s.336 ISBN: 975-6008-53-9, İstanbul: Multilingual Yabancı Dil Yayınları.
Hong, J. S., Han, D. H., Kim, Y. I., Bae, S. J., Kim, S. M., Renshaw, P. (2017).
English language education on-line game and brain connectivity.
ReCALL, 29(1), 3-21.
Işık, A. (2008). Yabancı Dil Eğitimimizdeki Yanlışlar Nereden Kaynaklanıyor? Journal of Language And Linguistic Studies, 2(10):15-26.
İnce, H. G. (2006). Türkçede kelime öğretimi. Yüksek Lisans Tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
İpekçi, A. (2005). İlköğretim 7. sınıf öğrencilerinin kelime serveti üzerine bir
araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Bolu.
İşeri, K. (1996). Dilin kazanımı ve yabancı dil öğretimi. Dil Dergisi, 23-47. İşcan, A. (2011). Yabancılara Türkçe Öğretiminde Suggestopedianın (Telkin
Yöntemi) Kullanımı/Use of Suggestopedia in Turkish Teaching as Foreign Language. TURKISH STUDIES-International Periodical for
the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, Volume6/1, Winter, 1317-1322.
Kantemir, E. (1995). Yazılı ve sözlü anlatım. Ankara: Engin Yayınları.
Kara, M. (2010). Oyunlarla yabancılara Türkçe öğretimi, TÜBAR-XXVII-, 407-421.
73
Karatay, H. (2010). İlköğretim öğrencilerinin okuduğunu kavrama ile ilgili
bilişsel farkındalıkları. Türklük Bilimi Araştırmaları Dergisi(25), 457-
475.
Karateke, E. (2006). Yaratıcı dramanın ilköğretim II. kademede 6. Sınıf
öğrencilerinin yazılı anlatım becerilerine olan etkisi. Yüksek Lisans
Tezi, Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Üniversitesi, Hatay. Kavcar, C., ve Oğuzkan, F. (1987). Türkçe Öğretimi. Eskişehir: Anadolu
Üniversitesi Yayınları.
Kern, R. G. (1989). Second language reading strategy instruction: Its effects
on comprehension and word inference ability. The Modern Language
Journal (73), 135-149.
Knapp, Karlfried et al. (2004). Angewandte Linguistik, A. Francke Verlag: Tübingen und Basel.
Kocaman, A., Osam, N. (2000). Uygulamalı Dil bilim-Yabancı Dil Öğretimi
Terimleri Sözlüğü, Ankara: Hitit.
Krashen, S. (1981). Second Language, Acquisition and Second Language
Learning. California, Permagon Press.
Krashen, S. (2002). Second Language, Acquisition and Second Language
Learning. California, Permagon Press.
Kurudayıoğlu, M. (2005). İlköğretim II. kademe öğrencilerinin kelime hazinesi
üzerine bir araştırma. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri
Enstitüsü, Ankara.
Kurudayıoğlu, M. ve Karadağ, Ö. (2005). Kelime hazinesi çalışmaları
açısından kelime kavramı üzerine bir değerlendirme, Gazi Üniversitesi,
Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25(2), 293-307.
Larsen-Freeman, D. (1986). Techniques And Principles In Language Teaching. Hong Kong: Oxford University Press.
74
Luma, S. (2002). İlköğretim Okulu Yedinci Sınıf Öğrencilerinin Okuma Beceri
Ve Alışkanlıklarını Geliştirmeye Yönelik Uygulamalı Bir Araştırma.
Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
May, F. B., and Rizzardi, L. (2002). Reading as communication. USA: Prentice Hall.
MEB. (2006). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (6, 7, 8.
Sınıflar). Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
Memiş, M. R. ve Erdem, M. D. (2013). Yabancı Dil Öğretimde Kullanılan
Yöntemler, Kullanım Özellikleri ve Eleştiriler. Electronic Turkish
Studies, 8(9):297-318.
Nation , I.S.P ve Webb, S. (2011). Content Based Instruction and Vocabulary
Learning. In E. Hınkel (Ed), Handbook of Research in Second
Language Teaching and Learning. Newyork ve London: Routledge. Neuner,G. ve Hunfeld, H. (1993). Methoden des fremdsprachlichen
Deutschunterrichts Eine Einführung. Langenscheidt Verlag, Berlin.
Nunan, D. (1989), Designing Tasks For The Communicative Classroom, Cambridge University Press, Cambridge.
Onay, C. (2008). Çoklu zekâ kuramına göre oyunla eğitim, 2. Baskı, Ankara: Nobel Yayınları.
Oskay, Ü. (2005). İletişimin ABC’si, Der Yayınları, İstanbul.
Özbay, M. (2006). Türkçe özel öğretim yöntemleri I. Ankara: Öncü Kitap. Özdemir, E. A. (2006). Türkiye’de İngilizce öğreniminin yaygınlaşmasının
nedenleri. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2(1):28-35.
Palomo-Duarte, M., Berns, A., Cejas, A., Dodero, J. M., Caballero, J. A., &