Kamudaki Alt İşveren İşçileri İçin Nasıl Bir Yol

Haritası Çizilmeli?

Alt işveren işçilerinin en önemli beklentileri kadro, üc-retlerin iyileştirilmesi, sendikal haklar ve kıdem tazminatıdır.17 Kıdem tazminatı konusu 4857 sa-yılı İş Kanununun 112. Maddesi ile çözümlendi. Sendikal haklar ko-nusunda çeşitli sıkıntılar olsa da örgütlenme devam etmektedir. Kadro konusu ise hala belirsizliği-ni korumaktadır.

Kamuda alt işveren işçileri ola-rak çalışmakta olan yaklaşık 720 bin işçinin akıbetinin ne olacağı konusu neredeyse her gün bir ha-bere konu olmaktadır. Rakamın

17– Kaya, Gazanfer, Kamudaki Taşeron İşçiler Üzerine Bir Alan Araştırması: Adıyaman Örneği, Güz-2015 Cilt:14 Sayı:55 (257-267) www.esosder. org Autumn-2015 Volume:14 Issue:55. (Erişim: 20.12.2016)

büyüklüğü özellikle eş ve çocuk-lar da dahil edildiği zaman daha dikkat çeker bir hale gelmektedir. Öte yandan, sadece 6552 sayılı Kanunun çıktığı tarih dahi dikkate alınsa, iki yılın üzerinde bir zaman geçmiş durumda. Beklentinin her gün yükseldiği bu tür konularda nihai çözümün bir an önce bulun-ması gerekir. Şüphesiz bulunacak olan çözümün en iyiye yakın ol-ması tercih edilen bir durum olsa da, bu kadar sürüncemede kal-ması da pozitif bir algı oluşturma-maktadır. Burada ortaya çıkan ve birbirinden bağımsız birçok sorun bulunmaktadır. Öncelikle, ülke gündeminin bu kadar hızlı değiş-mesi, bu tür ekonomik konulara hiç sıra gelmemesine neden ol-maktadır. İkincisi, ekonomik gös-tergelerin pek de iyi olmadığı bir ortamda bu kadar büyük bir kit-lenin sebep olabileceği mali yük-ten dolayı kamuya nasıl entegre edileceği ciddi bir sorun olarak or-tada durmaktadır. Üçüncüsü ise, şu anda işçi olarak çalışan bu ki-şilerin statülerinin değişmesi, bu zeminde örgütlenmiş olan sendi-kaları ciddi bir biçimde etkileye-cektir. Dolayısıyla, bulunacak olan çözümün herkesi mutlu etmesi mümkün gözükmemektedir.

11. 1. Tüm Alt İşveren İşçilerinin Özel Sözleşmeli Personel Olarak İstihdam Edilmesi Özel Sözleşmeli Personel (ÖSP)

KARATAHTA/ İş Yazıları Dergisi 101

konusu basına da yansıdığı için üzerinde fazlaca durulmayacak-tır. Bu model mevcut 4/C pozis-yonun bir benzeri ancak, 4/C’den farklı olarak temel ücrette eğitim baz alınarak bir kademe yapıl-mamıştır. Herkes almakta olduğu ücretle güvenlik taraması yapıl-dıktan sonra üçer yıllık sözleş-melerle 657 sayılı Kanunun 4/E kadrosuna geçirilmekte ve ancak, memur sendikalarına üye olabil-mektedirler. Memurların alacağı zamları alacak, muhtemelen aile ve çocuk yardımından da yararla-nabileceklerdir. İşçi sendikalarına üye olamayacakları için, işçi sen-dikalarının büyük bir kısmı ciddi üye kaybına uğrayacaklardır. İşçi-lerin toplu sözleşme hakkı olma-yacağı gibi, yan ödeme kalemleri de söz konusu olmayacaktır. Me-mur sendikaları için yaklaşık 500 binlik18 bir üye potansiyeli ortaya çıkacaktır. İşçiler için toplu söz-leşme ve yan ödemeler olmasa da kamuda bir istihdam modeli oldu-ğu için ÖSP moral olarak da birçok çalışan tarafından kabul edilecek-tir. Özellikle taşrada kamu güven-cesi olması ve taşeronun aradan çıkmış olması çalışanı daha da rahatlatacaktır. Kamu hazinesine ek bir maliyet gelmeyeceği için Kamu tarafından en sıcak bakılan çözüm olarak gözükmektedir.

18– Buradaki rakam farklılığı, özel sözleşmeli personel alımlarında, emeklilerin dahil edilmeyeceği ve özellikle güvenlik soruşturması da yapılacağından mevcudun altına düşeceği varsayılarak tahmini olarak belirlenmiştir.

11.2. Asıl İş Yardımcı İş Ayrımının Yapılması

Özel sözleşmeli personel kav-ramı ortaya atılmadan önce konu-şulan konuların başında, kamuda alt işveren işçisi olarak çalışan-ların asıl işi yapanlar ve yardımcı işte çalışanlar olarak tasnif edil-mesi gerektiğiydi. Ancak, çok uzun süren çalışmalara rağmen bu konu her kurumun yaptığı iş-lerin ehemmiyeti ve kendine has politikaları yüzünden sonuçlan-dırılamadı. Bir başka ifade ile ka-muda hangi işlerin asıl hangi iş-lerin yardımcı iş olduğu net olarak ortaya konulamamıştır. Şayet bu yapılabilmiş olsaydı, asıl işi ya-panlar kamunun daimî işçisi ola-cak, yardımcı işlerde çalışanlar ise yine alt işveren işçisi olarak çalış-maya devam edeceklerdi. Hukuka uygun olan bu ayrım işçiler ara-sında sıkıntılara neden olabilecek ve işçi sendikalarını ciddi anla-mada zora sokacaktı. Bir işyerin-de bir kısım işçinin bir gün sonra ücretinin ciddi anlamda arttığı diğer bir kısmının ise aynı kaldığı bir ortamda iş barışı ciddi anlam-da yara alacaktı. Ancak, tüm bu olumsuzluklara rağmen, kamuda hangi işin asıl hangi işin yardımcı iş olduğunun belirlenememesi ise üzerinde ciddi ciddi düşünülme-si gereken bir konu olarak ortada durmaktadır. Alt işveren işçileri-nin kadroya alınması işi olmasa dahi her kamu kurumunun

yük-leniciye verdiği işleri tasnif etmesi gerekir. Bu çözüm yolunun da rafa kalktığını söylemek mümkün.

11.3. Mevcut Durumun Muhafaza Edilmesi

Bir başka çözüm yolu, bugün-kü mevcut durumun korunması-dır. Buna göre, alt işverenler Ka-nunda düzenlenen usule uygun olarak Kamu İşveren Sendikasını yetkilendirecek ve toplu iş söz-leşmesi yetkili işçi sendikası ile yetkilendirilmiş kamu işveren sendikası arasında yürütülecek-tir. Anlaşma olamaması halinde ise uyuşmazlık Yüksek Hakem Kurulunca çözülecektir. Ancak bu sistem bugün itibari ile bütün yükünü Yüksek Hakem Kurulu üzerine yığmış ve Kurul asli gö-revi dışında seri halde alt işveren işçileri için toplu iş sözleşmesi ba-ğıtlar hale gelmiştir. Bu da kuru-lun bir görevi olsa dahi, bu şekliyle yığılmalara sebebiyet verilmekte ve şikayetlerin artmasına neden olunmaktadır.

11.4. Tüm Alt İşveren

İşçilerinin İşçi Olarak Kamuya Alınması

Hem işçiler tarafından hem de işçi sendikaları tarafından tercih edilecek alternatif çözüm yol-larından biri de, tüm alt işveren işçilerinin hangi işi yaptıkları-na bakılmaksızın işçi kadrosuyaptıkları-na alınmasıdır. İşçiler arasında bir

ayrım yapılmayacağından dolayı en adil çözüm yolu olarak gözük-mektedir. Ancak, kadrolu işçilerin çalışması ve verimliliği gibi konu-lar bugün için bütün işçilerin kad-roya alınması önündeki en büyük engellerden birini oluşturmakta-dır. Bunu sadece işçinin sırtına da yüklememek gerekir. İşçiyi çalış-tıramayan işveren, her ne olursa olsun işçiye sahip çıkarım deyip çürük elmaları dahi göğüsleyen sendikacılar ve olayı araştırma-dan kendisini arayan her işçiye sahip çıkan siyasetçinin de bunda ciddi vebali bulunmaktadır. Ülke olarak herkes işini en iyi şekil-de yapabilse, sorunların çok bü-yük bir kısmı çözülmüş olacaktır. Mustafa Kemal Atatürk’ün dediği gibi “En vatanperver insan işini en iyi yapan kişidir.”

Kamu İşletmeleri İşverenleri Sendikası (KAMU-İŞ) tarafından organize edilen ve alt işveren işçi-lerinin sorunlarının konuşulduğu 2010 yılındaki seminerde dile ge-tirilen konulardan biri de, verim-lilik konusu olmuştur. Söz konusu seminerde üst düzey yöneticiler-den biri “… Şimdi kamu idareleri niye hizmet alımı ihalesi yapıyor, bunun gerekçesine bakmamız la-zım. Bir defa verimlilik. Niye şimdi kamu idarelerinin kadrolu işçileri verimli çalışmıyor ama alt işve-ren işçileri daha verimli çalışıyor? Yani bundan dolayı biliyorsunuz ki, verimli çalışma için kadrolu

KARATAHTA/ İş Yazıları Dergisi 103

işçi almayacağız, alt işveren işçisi çalıştıracağız. Ben yaklaşık 10 yıl Sayıştay’da çalıştım, memur kad-rosundaki yardımcı hizmetli çay-cının çay getirmesi ile firmanın çaycısının çay getirmesi arasında çok fark var. O yüzden şu anda kamuda hizmetlerin ihale yoluyla yaptırılması hem verimlilik artışı-na neden oluyor hem de maliyet-leri düşürüyor. Tabi olaya işçiler açısından baktığımızda çok farklı şeyler söylenebilir”19 şeklinde gö-rüşlerini dile getirmiştir.

Tüm işçilerin kadroya alınma-sı konusu hem verimlilik hem de maliyet açısından bugün için uzak bir ihtimal olarak gözükmektedir. Ancak, tüm kamu idarelerinin ih-tiyaçlarını net olarak belirlemesi ve memur eliyle görülecek işlerin memurlar eliyle, geri kalan işlerin ise işçiler eliyle gördürülmesi ve buna göre gerekli fizibilite çalış-malarının yapılması gerekir.

11.5. Çözüm Önerimiz

Hiç şüphesiz bu konuda ileriye sürülecek her çözümün eleştiri-lebilecek birçok yanı bulunacak-tır. Ancak, sorun hem çok büyük hem de bekledikçe sıkıntılara se-bep olacak düzeyde olduğu için bu konuda iyi niyetle öne sürülecek her türlü çözümü tartışmak gere-kir. Öncelikle alt işveren işçilerini

19– Kamu İşyerlerinde Alt İşveren Uygulamasının Doğurduğu Sorunlar ve Çözüm Arayışları, KAMU-İŞ Yayını, 2010, Ankara, 189.

kendi aralarına kabaca ikiye ayır-mak gerekir. Daha doğru bir ifade ile güvenlik görevlilerini bu gru-bun içinden çıkarıp değerlendir-meyi öyle yapmak gerekir. İkinci adımda ise kurumlar bazında bir değerlendirme yapmak gerekir.

5188 sayılı Kanuna göre çalış-makta olan kamudaki özel gü-venlik görevlileri kendi isimleriyle 657 sayılı Kanunun 4. maddesinin E fıkrasında kadroya almalı ve öz-lük haklarını da buna göre düzen-lemek gerekir. Yahut da bunların tümünü memur veya 4/B kadro-suna alıp çakılı pozisyonda çalış-tırmak gerekir. Özet olarak, özel güvenlik görevlilerini diğer alt iş-veren işçilerinden ayırarak 657 sayılı Kanunun 4. maddesi içinde memur, sözleşmeli veya yeni bir kadro türü ihdas ederek istihdam etmek yerinde bir uygulama ola-caktır. Hangi yolun tercih edilece-ğini ise, Maliye Bakanlığı ve Dev-let Personel Başkanlığı ortaklaşa karar verip uygulayabileceklerdir. Bu çalışma yapılırken özel güven-lik görevlilerinin hangi kamu ku-rumunda çalıştıklarının bir önemi olmayacaktır. Tüm kamu kurum-ları bu işlemin kapsamına alına-caktır.

Özel güvenlik görevlileri için bu tercih yapıldıktan sonra, ka-lan alt işveren işçileri için İdareler esas alınarak işlem yapılmalıdır. KİT’lerde çalışan tüm alt işveren işçileri daimî işçi kadrosuna

alın-malıdır. KİT’lerde çalışan alt işve-ren işçisi sayıca az olduğu için, bu işlemin maliyeti de düşük olacak-tır.

Bu iki işlem yapıldıktan sonra genel bütçeli kuruluşlarda çalışan alt işveren işçileri ise 657 sayılı kanunun 4/C kısmına aktarılma-lıdırlar. Böylece hem eğitim esas alınarak bir ayrım yapılmış olur hem emekliliğe kadar iş güvence-si sağlanmış olur.

İşin en zor kısmı ise Belediye-lerde çalışan alt işveren işçilerinin sisteme nasıl entegre edileceğidir. Son yıllarda üç ayrı torba kanunla belediyelerde çalışan norm kadro fazlası işçiler diğer kamu kurum ve kuruluşlarına nakledildiler. Bu nakledilme işlemleri sonrası yaşanan sıkıntılar da henüz çö-zülmüş değil. Yüzbinlerce işçinin tekrar belediyelerin kadroları-na daimî işçi olarak aktarılması yeniden aynı sıkıntıların ortaya çıkmasına sebebiyet verebilir. Be-lediyelerin kuracakları şirketler bünyesinde işçi olarak çalışma-ları birinci yol olarak görünürken, ikinci yol ise bu kişilerin de 4/C statüsüne aktarılmasıdır.

Tüm bu çözüm yollarını, hem işçiler açısından hem de işçi sen-dikaları açısından farklı değerlen-dirmek gerekir. İşçilerin öncelikle kadroyu önemsedikleri, özellikle devlette güvenceli bir işin birçok faktörün önüne geçtiğini söyle-mek yerinde bir tespit olacaktır.

Tabi ki, işçiler de kadroya geçer-ken en iyi mali haklarla geçmek isteyeceklerdir. Ancak, bir tercih yapmaları gerekirse öncelikle kadroyu tercih edeceklerdir. Hat-ta yapılan bir alan araştırmasın-da, taşeron firmanın asıl elemanı olmak dahi hedef olarak ortaya konabilmektedir. Bu şekilde ça-lışan kadın işçi yaşadığı durumu şu şekilde anlatmaktadır: “Ben jo-kerim. Her işi yapıyorum. Raporlu olanların yerine çalışıyorum. Biri rapor alsa da çalışsam diye dua ediyorum. En az 10 gün en uzun 4 ay çalıştım. Her görevde çalıştım. Bir tek diyaliz kaldı. Ne isterlerse hemen yaparım. 2,5 senedir böy-le çalışıyorum. Nabza göre şerbet veriyorum. ‘Sen çok iyisin seni kesin taşeron kadrosuna alacağız’ dediler. Tam 3 kişi benden sonra kadroya girdi. Benim için emekli-lik de hayal. Herkes kadroya geçe-lim istiyor ben gerçek bir taşeron işçisi olmak istiyorum.” (Ünye, te-mizlik elemanı, 43 yaşında) Bütün dezavantajlarına rağmen, düzenli gelir ve sosyal güvence kadınların taşeron çalışmaya devam etme-lerinin, daha doğru bir ifadeyle bu ağır koşullara katlanmalarının en temel iki nedeni olarak görülmek-tedir.20

İşçi sendikaları için durum çok daha zor gözükmektedir.

Bugü-20– Ulukan, Nihan Ciğerci, Yılmaz, Demet Özmen, Kamu Sağlık Sektöründe Çalışan Taşeron Kadın İşçiler: Samsun ve Ordu İli Örneği, Çalışma ve Toplum, 2016/1, 87-112.

KARATAHTA/ İş Yazıları Dergisi 105

ne kadar yaklaşık 35021 bin işçi üye yapılmış durumda. Sendika-laşma ve üyelik de halen devam etmektedir. Üyelik aidatlarının alınmasında sorunlar yaşansa da, sendikalı işçi sayısı da her ge-çen gün artmaktadır. Nitekim, bu durum yayınlanan sendikalı işçi sayısına da yansımaktadır. Ocak 2013 yılında yayımlanan istatis-tiklere göre 10,881,618 sigortalı işçinin 1,001,671’i sendikalı ve sen-dikalaşma oranı da %9,21 olarak gerçekleşmiştir. Temmuz 2016 tarihinde ise 13,038,351 sigorta-lı işçinin 1,499,870’i sendikasigorta-lı ve sendikalaşma oranı da %11,50 ola-rak gerçekleşmiştir.22 Dolayısıyla, sendikaların örgütlenebildiği yeni bir alan ortaya çıkmış durumda. Bu işçilere, işçi kadrosu dışında bir statünün verilmesi hem mevcut üyelerin kaybı hem de yeni üye kaydetme imkanını ortadan kal-dıracaktır.

Alt işveren işçileri için bir çö-züm aranırken kamuda bir mali yılda 6 (altı) aydan az süreyle ge-çici işçi pozisyonlarında çalıştırı-lan işçiler için de bir çözüm yolu bulunmalıdır. Alt işveren işçileri için böyle bir çalışma yapılırken geçici işçilerin dışarda bırakılması hakkaniyete de uymayacaktır.

21– Bu rakam işçi sendikalarının yapmış oldukları olumlu ve olumsuz yetkilendirme dosyaları esas alınarak tahmini olarak belirlenmiştir.

22– Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı verileri esas alınmıştır. http://www.csgb.gov.tr/home/ contents/istatistikler/iscisendikauyesayilari/ Erişim (21.12.2016)

SONUÇ VE DEĞERLENDİRME