Çalışmanın ana bulgusu, Denizli ilinde 2012 ve 2013 yılları arasında yürütülmüş AİPP programlarından sınıf içi ve işbaşında eğitimlerin genel anlamda etkin kabul edilemeyeceğidir. Fakat özellikli ve küçük ölçekli alanlar itibarıyla programlara katılım göstermemişlere nazaran kimi programlardan mezun bireylerin istihdam olanaklarını artırdıkları da görülmüştür. Özellikle İGMEK kapsamında düzenlenen kursların ayrılan kaynakla doğru orantılı bir biçimde istihdam olanağı yaratmada etkin olmadığı ifade edilebilir. İEP ise, bireylerin sigortalılık ve yıllık izin durumlarında yaşanabilen sıkıntılara rağmen işgücü piyasasıyla doğrudan buluşma eliyle eğitim sağlaması açısından sınıf içi kurslarla karşılaştırıldığında daha olumlu sonuç verme olanağına erişmektedir. MEK kapsamında açılan programların nihai çıktısı büyük oranda istihdam olmamakta veya olamamaktadır. Bu bakımdan bu programlara kaynak ayırmanın tek olumlu yanı, katılımcı kadın bireylerin görüşlerinin de desteklediği üzere kendilerine hobi vb. olarak gördükleri çeşitli istihdama nakledilemeyen beceriler olmaktadır. Bütün programların ortak özelliği, kadın istihdamını artırma hususunda kamu yardımlarıyla
131
veya tamamen kamu destekli çocuk bakım hizmetlerinin ve her iki cinsiyet istihdamını artırmada periferi ilçe olanaklarının geliştirilmesi gerekliliğidir.
Araştırmanın ilk iki hipotezi olan, program mezunu olma ile istihdam oranı arasındaki ilişki ve mezun olma ile daha iyi çalışma koşulları arasında ilişki, bulgular neticesinde reddedilmiştir. Bu bakımdan yazınla örtüşen bir durum ortaya çıkmaktadır. Zira programlar yoğun iş arama faaliyetleri (Karabulut, 2007: 59), eşleştirme hizmetlerinin iyi kurgulanması ve istihdam sübvansiyonlarıyla desteklendiği müddetçe bu hususta daha iyi sonuçlar üretebilecektir. Ancak verili durumda etkinlik, özellikle Türkiye işgücü piyasasının yapısal özellikleri ile paralellikler neticesinde ve işgücü talebinde bulunanlar ağırlıklı olarak sağlanamamaktadır. Zira iş arama kanalları içinde enformel iletişim ağlarının yaygınlığı, asgari ücret seviyesinde ısrar ve uzun çalışma saatleri bu sorunların başında gelmektedir.
Araştırmanın bir diğer hipotezi, istihdama katılımda sınıf içi ve mesleki eğitimlere katılan gençlerin bu eğitimlere katılmayanlara göre daha yüksek şansa sahip olabilecekleridir. Ancak kontrol grubundaki bireylere kıyasla daha yüksek oranda çalışmanın yapıldığı dönemde gençlerin istihdamda bulundukları saptansa da, yapılan Ki- Kare testleri ile her iki grup arasında yaş ile istihdam oranı arasında istatistiksel açıdan ilişki bulunmadığı saptanmıştır. Bu hususta özellikle vurgulanması gereken bir diğer durum, genç kadınların özellikle doğum veya hamilelik sebebiyle İŞKUR’ a kayıt olsalar dahi işsizliklerini sürdürmeleri ya da mesleki eğitim kursları bitiminde istihdam olanaklarına kavuşamamalarıdır.
Hipotezlerden bir diğeri, programların kadınların istihdam edilmesinde daha etkili olduğudur. Kadınların programa katılımları sonrasında istihdama katılımlarını artırma durumları, kontrol grubundaki kadınlara nazaran değerlendirilmiş ve program katılımı ile istihdam arasında istatistiksel açıdan ilişki bulgulanmıştır. Bu bakımdan yazın ile desteklenen bir bulguya ulaşılmış gözükmektedir. Ancak özellikle boşanmış veya dul kadınlar üzerine saptama yapmanın güçlüğü, gruplarda bu medeni duruma sahip kadınların azlığından kaynaklanmıştır.
Araştırmanın hipotezlerinden sonuncusu, işbaşı eğitimlerinin sınıf içi eğitimlere göre daha yüksek istihdam oranı ile ilişkili olduğudur. İlgili yazın bu yargıyı onaylamaktadır (Karabulut, 2007: 64). Ancak çalışmamızda, hipotezin sınanması esnasında sonuçların gruplandırılması ihtiyacı doğmuştur. Zira işbaşı eğitimleri sınıf içi
132
eğitimlere nazaran istihdama katılma konusunda daha etkin iken aynı zamanda dahil olunan program ile istihdam olunan meslek/ görev arasındaki bağıntı konusunda etkin değildir.
133
SONUÇ
Aktif işgücü piyasası programları, uygulaması belirli bir grup odaklı ve istihdam merkezli olduğu surette başarılı sonuçlar verebilen politikalar bütünüdür. Bu bakımdan özellikle bireylerin kısa vadede işbaşında ve orta dönemde işgücü piyasasında talep duyulan alanlara yönlendirilerek istihdam edilmelerinde oynadığı rol önem arz etmektedir. Kamu istihdam kurumunun, Türkiye’ de ve dolayısıyla Denizli’ de İŞKUR’ un etkinliği, bu önem gözetilerek oluşturulacak ve yürütülecek faaliyetlerle şekillenmektedir. Bu faaliyetler içerisinde, on yıllık dönemler göz önüne alındığında farklı uygulama örnekleri türetilebilmektedir. Özellikle dünya çapında yaygınlık gösteren bu tür örneklerin, ülkeye uyarlanmasında da ülke işgücü piyasasının yapısına hâkimiyet elzemdir. Kamu istihdam danışmanlığı ile beraber en eski AİPP’ den biri olan mesleki eğitimler, dünyanın içinde bulunduğu dönüşümler çağında tercihen pasif yardımlar yerine ikame edilmek istenmeye devam eden programlardır. Gelir bölüşümü adaletsizliklerinin törpülenemediği dünya genelinde, insana yakışır işlerden bahsedebilmenin dahi lüks olduğu, ideolojik bir örüntünün parçası, her bireyin kendisinden sorumlu olduğudur. Oysa kamu yararının, bireylerin çıkarlarından üstün tutulduğu bir yaşam yaratımı, kurgulanabilecek en bütünlüklü projedir. İşte sınıf içi veya işbaşında düzenlenebilen mesleki eğitim programları, bu proje içerisinde bireylerin çıkarları ve kamu yararının en azından ortaklaşabileceği bir ara istasyon olarak düşünülebilir. Bu yüzden, bu programların uygulanma amaçları doğru belirlendiği takdirde, kamusal kaynakların da etkin kullanımı, takip edilecek yoldaki aksaklıkları düzenleme işlevine sahip olabilir.
Etki değerlendirmesi yazını, özellikle kadınlar, dezavantajlı gruplar ve işgücü piyasasına yeniden girmeye çalışan erkekler hususunda AİPP’ nin etkili olabildiği konusunda görüş birliği taşımaktadır. Ancak bu politikalara ilişkin programların ülkeler bazında GSYH’ ların içerisinde düşük miktarlarla kaynak kullanılarak sürdürüldüğü ortadadır. Pasif politikaların yaklaşık yarısı ilâ üçte biri oranında kaynak aktarılan AİPP’ ler, bu bakımdan etkinlikleri saptanabildikçe değeri artacak politikalardır. Özellikle kadınlar söz konusu olduğunda, politikaların çocuk bakım hizmetleri ile birlikte kurgulanması etkinliği daha da artırabilecektir.
Doğru kullanımın geçmişe ilişkin ayna tutma ve geleceğe ilişkin projeksiyon kurma ile doğrudan ilişkisi vardır. Bu açıdan bu kullanımı sorgulamak ve dert edinmek
134
de kamusal yararı gözeten bir birey sorumluluğudur. İşte burada devreye etki değerlemesi yöntemleri girmektedir. Yöntemlerden çalışma için de seçilmiş olan yarı deneysel teknikler, başlamış ve sonlanmış bir eğitim programının devamında, bu program kapsamındaki kurslara katılan (deney grubu) ve katılmayan (kontrol grubu) bireylerin değerlendirilmesinden ibarettir. Özellikle istihdam oranları, ücret, çalışma koşulları vb. değişkenlerin katılım ya da katılmama ile ne ölçüde farklılaştığı saptanmak istenmektedir. Aynı zamanda eğitim alınan özellikli alanlarda istihdam, konunun önemli bir ayağını oluşturmaktadır. Saptayabilmenin en hızlı sonuç alıcı yolu, anket aracılığıyla ölçümdür.
Anket uygulamasının herhangi bir sorun barındırmadığını söylemek doğru olmayacaktır. Üstelik çalışmanın da kullandığı telefon aracılığıyla bireylere ulaşım, çeşitli sıkıntıları da beraberinde getirmektedir. Bireylerin kişisel güvenliğine ilişkin davranış kalıpları ve damgalayıcı algılanabilecek işsizlik temelli sorular bu sıkıntıların başında gelmektedir. Ayrıca veri elde etme kanallarının Türkiye genelinde zorluklar barındırdığı aşikârdır. Mesleki eğitim programlarının da yalnızca bir kurum tarafından düzenlenmediği hesaba katıldığında, en kapsamlı veriye sahip ve bu konumda kamusal otorite kabul edilen İŞKUR’ un Denizli İl Müdürlüğü, bu çalışmanın yapılması esnasında en ufak tereddüt göstermeyerek yardımını esirgememiştir. Kursların yaklaşık iki buçuk yıl önce tamamlanmış olmasına rağmen ilgili dönemin işsiz bireylerine ulaşılabilmesi ancak bu şekilde mümkün olmuştur.
Denizli’ de gerçekleştirilen İGMEK, UMEM, MEK ve İEP kapsamındaki mesleki eğitimlerin/programların amacına ulaşma konusunda farklı değerlendirmelere tabi olacağı öne sürülebilir. Toplamda 50 farklı kurs üzerinden 2012 ve 2013 yılları arasında yürütülmüş bu programların, işsizlerin iş bulmasında yeteri ölçüde etkin olduğunu söylemek zor olmaktadır. Ayrıca her programın her meslek dalı açısından olumlu sonuçlanmaması yalnızca kamu istihdam kurumunun sorumluluğunda olmamaktadır. Ekonomiye ilişkin temel yapısal sorunların bu konuda göz ardı edilmemesi gerekmektedir.
Denizli’ de açılan kurslara bakıldığında, özellikle resepsiyon görevlisi, ayakkabı imalatı ustası, reyon görevlisi gibi kursların etkinlik ve mezunda yarattığı tatmin boyutunun daha yüksek olduğu ifade edilebilmektedir. Bunun yanında, Denizli’ de sanayi içerisinde öncelikli iki sektör olan tekstil ve gıdaya ilişkin düzenlenen kursların
135
etkinliğinde problemli alanların mevcut bulunduğu ifade edilebilir. Özellikle tekstil alanında, açılan kurslar ve kurslar sonrası olası istihdam arasında zaman zaman açı oluşabilmektedir. Temel sebeplerden biri, firmaların istihdam konusunda bonkör olabildikleri kadar istihdamın pozisyonu hususunda kendi ihtiyaçlarına göre davranmaları olabilir. Özellikle istihdam sübvansiyonlarıyla desteklenen mesleki eğitim ile bu programların etkinliği arasında örtüşen yanlar göz önüne alındığında firmaların kâr maksimizasyonu açısından değerlendirebilecekleri önemli bir durum ortaya çıkabilmektedir.
Çalışmanın yalnızca Denizli’ ye ilişkin olarak kurgulanması, sonuçlarının temsiliyeti açısından Türkiye’ ye ilişkin ayrıntılı bir değerlendirme sunmamasını doğurabilir. Zira bölgesel plânda uygulanabilen mesleki eğitim programları olduğu gibi, yine bu düzeyde çeşitlendirilebilen ve eşleşmeyi daha rahat sağlayabilen kurslar yürütülüyor olabilir. Ancak Denizli özelinde, tarım ve hizmetler sektöründe ağırlığın var olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır. Bu yüzden bulguların, bu iki alana ilişkin kurslara katılanlar ve katılmayanlar açısından değerlendirmelerle müdahale olanakları açıktır.
İŞKUR gibi AİPP yürütücüsü kamu kurumlarının, etki değerlendirmesi çalışmalarını yakından takibi, açılması kararlaştırılacak gelecek dönem programlarının kurgusunu da olumlu yönde etkileyebilir. Bu konuda gelecekte yapılacak fayda- maliyet analizi çalışmaları desteklenebilir. Program kapsamına alınıp, çeşitli sebeplerle (devamsızlık vb.) mezun olamamış bireylerin, mezunlar ile istihdam ve çalışma koşulları konusunda olası farklılıklarının incelendiği etki değerlendirmesi çalışmaları yapılabilir. Önem arz eden bir diğer çalışma konusu, istihdam sübvansiyonlarının programların başarısındaki etkisinin değerlendirilmesidir.
136
KAYNAKLAR
Aca, Z., Emirgil, B. F., Işığıçok Ö. (2014). “Türkiye’ de İş ve Meslek Danışmanlığının Etkinliği: Sorun Alanları ve Beklentiler (Bursa İŞKUR Örneği)”, Çalışma ve Toplum, 2014/1, Ankara, s. 139-160.
Arpat, B., Karadeniz, H. K., Karadeniz, O., Kocaalan, M. L. (2013). Mesleki Eğitim Kurslarına Katılanların İşgücü Piyasasındaki Durumu Araştırması: Birleşmiş Milletler Ortak Programı: Herkes İçin İnsana Yakışır İş- Ulusal Gençlik İstihdam Programı ve Antalya Pilot Bölge Uygulaması, ILO Türkiye Ofisi, Ankara.
Auer, P., Efendioğlu, Ü., Leschke, J. (2005). Active Labour Market Policies Around the World: Coping with the Consequences of Globalization, International Labour Office.
Austrian Development Agency (2009). Guidelines for Project and Programme Evaluations,Vienna.
http://www.oecd.org/development/evaluation/dcdndep/47069197.pdf
(05.08.2015).
Aydın, M. (2011). İstihdam Politikaları Açısından İŞKUR’ un Eğitim Programları: Yalova Örneği (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi), İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Baştürk, R. (2010). Bütün Yönleriyle SPSS Örnekli Nonparametrik İstatistiksel Yöntemler, Ankara, Anı Yayıncılık.
Betcherman, G., Dar, A., Luinstra, A., Ogawa, M. (2000). “Active Labour Market Programs: Policy Issues for East Asia”, World Bank Social Protection Discussion Paper Series, No. 5.
Betcherman, G., Olivas, K., Dar, A. (2004). “Impacts of Active Labor Market Programs: New Evidence from Evaluations with Particular Attention to Developing and Transition Countries”, World Bank Social Protection Discussion Paper Series, No. 0402.
Biçerli, K., Özer, M. (2004). “Türkiye’ de Kadın İşgücünün Panel Veri Analizi”, Sosyal Bilimler Dergisi, 2003-2004.
http://www.acarindex.com/dosyalar/makale/acarindex-1423869751.pdf
(10.08.2015).
Biçerli, K., (2005). “Aktif İstihdam Politikaları İşsizliği Azaltır mı?”, Çimento İşveren, Kasım, Ankara, s. 4-13.
Biçerli, K. (2007). Çalışma Ekonomisi, 1. Baskı, İstanbul, Beta Yayınevi.
Caliendo, M., Falk, A., Kaiser, L. C., Schneider, H., Uhlendorff, A., Berg, G. V. D., Zimmermann, K. (2011), “The IZA Evaluation Dataset: Towards Evidence- Based Labor Policy Making”, International Journal of Manpower, Vol. 32, Iss:7, pp 731-752.
Carcillo, S., Grubb, D. (2006). “From Inactivity To Work: The Role of Active Labour Market Policies”, OECD Social, Employment and Migration Working Papers, No: 36, Paris.
137
Çağlar, A., Kumaş, H. (2011), “Türkiye’ de Kadın Eksik İstihdamını Belirleyen Faktörler: TÜİK 2009 Hanehalkı İşgücü Anketi Ham Verileri ile Cinsiyete Dayalı Bir Karşılaştırma”, Çalışma ve Toplum, 2011/2, S: 29, 249-289, Ankara. Çetinkaya, E. (2008), Türkiye’ de Genç İşsizliği ile Mücadelede Aktif İşgücü Piyasası
Politikaları (Basılmamış Doktora Tezi), Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Dar, A., Tzannatos, Z. (1999). “Active Labor Market Programs: A Review of the Evidence from Evaluations”, World Bank Social Protection Discussion Paper Series, No. 9901.
Dedeoğlu, S. (2009), “Eşitlik mi Ayrımcılık mı? Türkiye’ de Sosyal Devlet, Cinsiyet Eşitliği Politikaları ve Kadın İstihdamı”, Çalışma ve Toplum, 2009/2, S: 21, 41- 53, Ankara.
Diriöz, S. Ç. (2012). İstihdamın Artırılmasında Aktif İşgücü Politikalarının Rolü, Kalkınma Bakanlığı Uzmanlık Tezi, Ankara.
Elliott, R. (1997). Karşılaştırmalı Çalışma Ekonomisi, (çev: Beşeli ve diğerleri), 1. Baskı, Ankara, Ankara Üniversitesi Rektörlüğü Yayınları.
Emirgil, B. F., Işığıçok, Ö. (2009), “Aktif İşgücü Piyasası Politikaları ve Mesleki Yetiştirme: “İşgücü Yetiştirme Kursları”nın Etkinliğinin Bursa İli Özelinde İncelenmesi”, Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, s. 57, 213- 232.
Erdut, T. (2005), “İşgücü Piyasasında Enformelleşme ve Kadın İşgücü”, Çalışma ve Toplum, Sayı: 6, 11-46, Ankara.
Erdut, Z. (2004), “Liberal Ekonomi Politikaları ve Sosyal Politika”, Çalışma ve Toplum, Sayı: 2, 11-37, Ankara.
Erdut, Z. (2007), “Enformel İstihdamın Ekonomik, Siyasal ve Sosyal Etkileri”, Çalışma ve Toplum, Sayı: 12, 53-82, Ankara.
Gertler, P. J., Martinez, S., Premand, P., Rawlings L. B., Vermeersch, C. M. J. (2011).
Impact Evaluation in Practice, World Bank, Washington.
http://siteresources.worldbank.org/EXTHDOFFICE/Resources/5485726- 1295455628620/Impact_Evaluation_in_Practice.pdf (04.08.2015).
Gökbayrak, Ş. (2009), “Refah Devletinin Dönüşümü ve Bakım Hizmetlerinin Görünmez Emekçileri Göçmen Kadınlar”, Çalışma ve Toplum, Sayı: 21, 55-78, Ankara.
Grubb, D., Martin, J. (2001). “What Works and Whom: A Review of OECD Countries’ Experiences with Active Labour Market Policies”, OECD Working Paper, No. 14.
Gül, E., Ekinci, A., Konya, S. (2009), Türkiye’ de İstihdam Politikaları: Yapısal Bir Analiz, 1. Baskı, Bursa, Ekin Yayınevi.
Hussmanns, R. (2004). Defining and Measuring Informal Employment, ILO, Geneva. International Labour Office (2004). Economic Security for a Better World, Geneva. Işığıçok, Ö. (2013). İstihdam ve İşsizlik, 2. Baskı, Bursa, Dora Yayınevi.
138
Işık, S., Mütevellioğlu, N. (2009). Türkiye Emek Piyasasında Neoliberal Dönüşüm, Küreselleşme, Kriz ve Türkiye’ de Neoliberal Dönüşüm (ed. Mütevellioğlu, N., Sönmez, N.), 159-200, İstanbul, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Kapar, R. (2005). “Aktif İşgücü Piyasası Politikaları”, İktisat Mecmuası Dergisi, Cilt: 55, s. 1, 341-369.
Kapar, R. (2006). “Gelişmiş Ülkelerde Enformel İstihdamın Boyutları”, Tes- İş Dergisi, Haziran 2006, 46- 52. http://www.sosyalkoruma.net/pdf/Enformelistihdam.pdf
(07.08.2015).
Karabulut, A. (2007). Türkiye’ deki İşsizliği Önlemede Aktif İstihdam Politikalarının Rolü ve Etkinliği, Türkiye İş Kurumu Uzmanlık Tezi, Ankara.
http://statik.iskur.gov.tr/tr/rapor_bulten/uzmanlik_tezleri/ALPASLAN%20KAR ABULUT%20%28T%C3%9CRK%C4%B0YE%E2%80%99DEK%C4%B0%2 0%C4%B0%C5%9ES%C4%B0ZL%C4%B0%C4%9E%C4%B0%20%C3%96
NLEMEDE%20AKT%C4%B0F%20%C4%B0S.pdf (04.08.2015).
Karadeniz, O. (2011). “Türkiye’ de Kıdem Tazminatı Uygulamasının Kapsam ve Yararlanma Koşulu Açısından Değerlendirilmesi: İşçilerin Ne Kadarı Kıdem Tazminatına Hak Kazanıyor ya da Alabiliyor?”, Kıdem Tazminatı: Uygulamada Yaşanan Sorunlar ve Çözüm Önerileri içinde (ed. Kumaş, H., Orhan, K.), 103- 126, Ankara, Gazi Kitabevi.
Korkmaz, A., Mahiroğulları, A. (2013). İşsizlikle Mücadelede Emek Piyasası Politikaları: Türkiye ve AB Ülkeleri, Genişletilmiş 3. Baskı, Bursa, Ekin Yayınevi.
Korkmaz, A., Korkut, G. (2012), “Türkiye’ de Kadının İşgücüne Katılımının Belirleyicileri”, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler
Dergisi, C: 17, s:2, 41-65.
http://sablon.sdu.edu.tr/fakulteler/iibf/dergi/files/2012-2-3.pdf (09.08.2015). Kumaş, H. (2010). “Türkiye İş Kurumu Faaliyetleri ve İşgücü Piyasası İhtiyaçları
Arasındaki Uyum”, Sosyo Ekonomi, Sayı:11, 131-160.
Kumaş, H. (2011). “Ülke Örnekleri ile Kıdem Tazminatı Uygulamalarına Genel Bir Bakış”, Kıdem Tazminatı: Uygulamada Yaşanan Sorunlar ve Çözüm Önerileri (ed. Kumaş, H., Orhan, K.), 67-94, Ankara, Gazi Kitabevi.
Kusek, J. Z., Rist, R. C. (2004), Ten Steps to a Results- Based Monitoring and Evaluation Systems, World Bank, Washington.
Lordoğlu, K., Özkaplan, N. (2007). Çalışma İktisadı, Genişletilmiş 3. Baskı, İstanbul, Der Yayınları.
Marcuse, H. (2008). Tek Boyutlu İnsan, (çev: Aziz Yardımlı), İstanbul, İdea Yayınevi. Martin, J. P. (2000). “What Works Among Active Labour Market Policies: Evidence
From OECD Countries’ Experiences”, OECD Economic Studies, 2000/ 1, No:30, 79-113.
Martin, J. P. (2014). “Activation and Active Labour Market Policies in OECD Countries: Stylized Facts and Evidence on their Effectiveness”, IZA Policy Paper, No. 84, Bonn.
139
Marx, K. (2011a). 1844 Elyazmaları: Ekonomi Politik ve Felsefe, (çev: Kenan Somer), Ankara, Sol Yayınları.
Marx, K. (2011b). Kapital, (çev: Mehmet Selik ve Nail Satlıgan), Cilt:1, İstanbul, Yordam Yayınları.
Organization for Economic Co-Operation and Development (2005), Labour Market Programmes and Activation Strategies: Evaluating the Impacts, Employment Outlook, c. 4, p. 173- 203, Paris.
Organization for Economic Co-Operation and Development (2007), Activating the Unemployed: What Countries Do, Employment Outlook, c. 5, p. 207-237, Paris.
Organization for Economic Co-Operation and Development (2015), Statistical Annex, Employment Outlook, Paris. http://dx.doi.org/10.1787/data-00312-en (22.07.2015). O’Leary, C., Nesporova, A., Samorodov, A., (2001), Manual on Evaluation of Labour
Market Policies in Transition Economies, Geneva, ILO Publications.
Özkaplan, N. (1999). “İşgücü Piyasasına Ait Kavramların Sorgulanması”, Ekonomik Yaklaşım, Cilt: 10, Sayı: 32, 61-84.
http://ekonomikyaklasim.org/pdfs2/EYD_V10_N32_A03.pdf (05.08.2015). Özşuca, Ş. T. (2003). Esneklik ve Güvenlik İkileminde Türkiye Emek Piyasası, Ankara,
İmaj Yayıncılık.
Pierre, G. (1999). “A Framework for Active Labour Market Policy Evaluation”, International Labour Office Employment and Training Papers, No.49.
Sapancalı, F. (2007). “Türkiye’ de İşgücü Piyasası, Sorunlar ve Politikalar”, TÜHİS İş Hukuku ve İktisat Dergisi, Kasım 2007- Şubat 2008, Cilt: 21, Sayı: 2-3, Ankara, s. 8-29.
Sosyal Güvenlik Kurumu (2013). 2013 Yıllığı: İşyeri ve Sigortalılara Ait İstatistikler, Ankara.
Standing, G. (2014). Prekarya: Yeni Tehlikeli Sınıf, İstanbul, İletişim Yayınları. Talas, C. (1997). Toplumsal Politika, Ankara, İmge.
Temiz, H. E. (2004), “İşgücü Piyasasında Güvencesizliğin ve İstikrarsızlığın Yeniden Yapılandırılması”, Çalışma ve Toplum, Cilt: 2, Sayı:2, 55-77, Ankara.
Topak, O. (2012). Refah Devleti ve Kapitalizm: 2000’ li Yıllarda Türkiye’ de Refah Devleti, Ankara, İletişim Yayınları.
Varçın, R. (2004). İstihdam ve İşgücü Piyasası Politikaları, Ankara, Siyasal Kitabevi. World Bank (2002). Impact Evaluation: Techniques For Evaluating Active Market
Programs, Washington.
T.C. Resmi Gazete (1999), İşsizlik Sigortası Kanunu, 08.09.1999, Sayı: 23810.
T.C. Resmi Gazete (2004), 5234 Sayılı Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun Madde 19, 21.09.2004, Sayı: 25590.
140
Tokol, A. (2011). Endüstri İlişkileri ve Yeni Gelişmeler, Gözden Geçirilmiş 3. Baskı Bursa, Dora Yayınları.
Toksöz, G. (2007). Türkiye’ de Kadın İstihdamının Durumu, ILO, Ankara.
Türkiye İstatistik Kurumu (2011). Hanehalkı İşgücü Araştırması Mikro Veri Seti, Ankara.
http://www.tuik.gov.tr/MicroVeri/Hia_2011/turkce/metaveri/tanim/index.html
(09.08.2015).
Türkiye İstatistik Kurumu (2014a). Seçilmiş Göstergelerle Denizli, 2013, Ankara. Türkiye İstatistik Kurumu (2014b). Hanehalkı İşgücü İstatistikleri, Eylül 2014, Ankara. Türkiye İstatistik Kurumu (2014c). Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi Sonuçları,
Ankara.
Türkiye İstatistik Kurumu (2014d). Ulusal Eğitim İstatistikleri Veritabanı, Ankara. Türkiye İstatistik Kurumu (2015). İşgücü İstatistikleri, Mart 2015, Ankara.
http://tuik.gov.tr/HbGetirHTML.do?id=18638 (14.07.2015). Türkiye İş Kurumu (2012a), 2012 Yılı Faaliyet Raporu, Ankara.
Türkiye İş Kurumu (2012b), Tablo 43: İllere ve Kurs Türlerine Göre 2012 Yılı İşgücü Yetiştirme Kursları, 2012 Yıllık Tabloları.
http://www.iskur.gov.tr/tr-tr/kurumsalbilgi/raporlar.aspx#dltop (23.07.2015). Türkiye İş Kurumu (2012c), 2012 Yılı Kurumsal Mali Durum ve Beklentiler Raporu.
http://www.iskur.gov.tr/tr-tr/kurumsalbilgi/raporlar.aspx#dltop (24.07.2015). Türkiye İş Kurumu (2013a), 2013 Yılı Faaliyet Raporu. http://www.iskur.gov.tr/tr-
tr/kurumsalbilgi/raporlar.aspx#dltop (23.07.2015).
Türkiye İş Kurumu (2013b), 2013 Yılı Kurumsal Mali Durum ve Beklentiler Raporu.
http://www.iskur.gov.tr/tr-tr/kurumsalbilgi/raporlar.aspx#dltop (24.07.2015). Türkiye İş Kurumu (2015), Kayıtlı İşsiz İstatistikleri.
http://www.iskur.gov.tr/KurumsalBilgi/istatistikler.aspx#dltop (08.08.2015). Ulutaş, Ç. Ü. (2009), “Yoksulluğun Kadınlaşması ve Görünmeyen Emek”, Çalışma ve
Toplum, 2009/2, Sayı: 21, 25-38, Ankara.
Zaim, S. (1997), Çalışma Ekonomisi, Yenilenmiş ve Gözden Geçirilmiş 10. Baskı, İstanbul, Filiz Yayınları.
141
142
EK 1: ANKET FORMU
2012- 2013 YILLARI ARASINDA İŞKUR’A KAYITLI OLUP, DENİZLİ İŞKUR TARAFINDAN DÜZENLENEN MESLEKİ EĞİTİM KURSLARINA
KATILAN VE KATILMAYANLARA YÖNELİK ANKET FORMU 1.BÖLÜM DEMOGRAFİK DURUM
Adınız- Soyadınız:
Yaşınız:
Cinsiyetiniz:
Medeni Hal:
Eğitim Durumu:
En Son Bitirilen Okul:
Engelli misiniz? [ ] Evet [ ] Hayır
İŞKUR’ a Kayıt Olma Tarihi:
Deney Grubu (Kursa Katılan) ( ) Kontrol Grubu (Kursa
Katılmayan) ( )
Kayıt Sırasında İşgücündeki Durumu:
İŞKUR’ a kayıtlılar listesinden arananlara ilk şu soru sorulacaktır:
İŞKUR'a kayıtlı olduğunuz tarihten beri İŞKUR ya da başka kurumlar tarafından düzenlenen mesleki eğitim kursu vb. çalışmalara katıldınız mı?
Katılmış ise ANKET UYGULANMAYACAKTIR.
2.BÖLÜM İŞGÜCÜ DURUMU
1. Son bir ay içerisinde bir saat bile olsa gelir elde etmek amacıyla bir işte çalıştınız mı?
[ ] Evet, çalıştım. [ ] Hayır, çalışmadım.
(Cevabınız HAYIR ise 2. Soruya, EVET ise 4. Soruya geçiniz.)
2. Son bir ay içerisinde iş aramak için herhangi bir teşebbüste bulundunuz mu?
[ ] Evet- Kendi olanaklarımla [ ] Evet- İŞKUR aracılığıyla [ ] Hayır- Bulunmadım.
143
(Cevabınız HAYIR ise 3. soruya geçiniz)
3. İş aramama nedeniniz nedir? 1. İş buldu- iş kurdu, başlama
sürecinde
7. Engelli
2. Öğrenci 8. Hasta
3. Ev hanımı 9. Ailevi/ kişisel nedenler
4. Emekli 10. Mevsimlik çalışıyor
5. İş bulma ümidi kırıldı 11. Diğer ( Belirtiniz)
6. Yaşlı (+60)
4. a İşyerinde ne kadar süredir çalışıyorsunuz?
4.b İlgili işyerinin adı nedir?
………..
4.c Sektörü nedir?... 4.d Mesleğiniz nedir? ……….
5. İşteki çalışma durumunuz aşağıdakilerden hangisidir?
1. Düzenli ücretli 2. Yevmiyeli 5. İşveren
3. Kendi hesabına 4. Ücretsiz aile
işçisi
6. İşyerinde aylık kazancınız ne kadar?
7. İşyerinde haftalık çalışma süreniz ne kadar?