Karaca Oğlan’ın ömrünü ailesi içinde geçiremediğini anlıyoruz. Günleri çeşitli hasretlerle yoğrulmuş olmalı ki, sürekli gurbetten, gariplikten yakınır.
Bazan ana-ata, bazan ana-baba, bazan da ana veya “garip anam” diyerek
“karlıca bir dağ” olarak gördüğü gibi, anadan ayrılmayı bir yiğit için zeval bilir; öyle söyler: “Anasından ayrı düşen sağ olmaz”…
1. Karaca Oğlan der derdim pek beter Bahçede bülbüller şakıyıp öter Anayı, atayı dün aldın yeter
Var git ölüm, bir zaman da gene gel 2. Tükendi cünbüşüm, yoktur gıybetim Bir yatsıya kaldı benim mühletim Bilemedim ana-baba kıymetin Arkamızda karlıca bir dağ imiş 3. Kafamı alınkucağa
Garip anam ağlar bir gün 4. Karac’Oğlan der anama götürün Sağıma soluma yastık getirin Şimdi ölüyorum, bir tas su verin İçmeyince gönül yârdan ayrılmaz 5. Karac’Oğlan ben korkarım haramdan Ayrı düştüm yurttan, harab haneden Bir yiğidi ayırsalar anadan
Anasından ayrı düşen sağ olmaz
AİLE HASRETİ
1. Şu dünyada Hakk’a yarar yok işim Ecel yastığına komuşum başım Hanı benim eşim, dostum, kardaşım Yol ver ecel, ben sılama varayım Ne güç olur bu gurbetin ölümü Yol ver ecel, ben sılama varayım
2. Gurbet elde pâdişahlık sürmeden Vatanında züğürt olmak yeğ imiş Gerçek Odur ki;
1. Üryan geldim gene üryan giderim Ölmemeğe elde fermanım mı var Azrail gelmiş de can taleb eder Benim can vermeğe dermanım mı var Dirilirler dirilirler gelirler
Huzur-ı mahşerde divan dururlar Karac’Oğlan der ki, ismim öğerler Ağı oldu yediğimiz şekerler Güzel sever diye isnad ederler
Benim Hakk’tan özge sevdiğim mi var 2. Kimi cennet ister, kimi cehennem Cennetten beride yolda neler var 3. Kimi cennet ister, kimi cehennem Cennete gitmeden evvel sual var 4. Senden gayrı yâr sevmedim vallaha Getir el basayım kitabullah’a Gece gündüz yalvarırım Allah’a Hakk yanında kabul olsun dilekler 5. Tükendi cünbüşüm, yoktur gıybetim Bir yatsıya kaldı benim mühletim Bilemedim ana baba kıymetin Arkamızda karlıca bir dağ imiş
Aradım cihanı dertsiz yoğ imiş Tırnağın var ise başını kaşı Kimseden kimseye vefa yoğ imiş Gürbet ilde padişahlık sürmeden Vatanında züğürt olmak yeğ imiş 6. Meğer bu dünyanın sonu yoğ imiş 7. Bir yiğide bir yâr yeter
İki seven del’olma mı?
8. Güvercinliktir bu âlem Konan göçer, demedim mi?
9. Bire ağlar, bire beyler Ölmeden bir dem sürelim Gözümüze kara toprak Dolmadan bir dem sürelim Aman hey Allah’ım aman Ne aman bilir, ne zaman Üstümüzde çayır çimen Bitmeden bir dem sürelim 10. Üç günlük fâni dünyada Ölmeden gülen öğünsün Beş vaktını da kazaya Koymayıp kılan öğünsün Dünya fâni, insan konuk Demlerin süren öğünsün Kardaş kardaşın kıymatın Sağlıkta bilen öğünsün
11. Âkıbet alırsın komazsın beni Var git ölüm, bir zaman da gene gel 12. Kadir Mevlâ’m asla geçmez kulundan Deli gönül ah çekip de ağlama 13. Varıp da değince on beş yaşıma Bir kuru sevdaya yeldirdin beni Ecel şarabını verdin kandırdın Emreyledin Azrail’i gönderdin Hiç te doğmamışa döndürdün beni 14. Yedirdin içirdin hepsi de yalan Âhır ömrümüzü ederler talan Azrail göğsüme çöktüğü zaman Öyle bilin, halim perişan yaman 15. Yürü bire yalan dünya
Sana konan göçer bir gün İnsan bir ekin misali Seni eken biçer gün Can, kafeste duran kuştur Elbet uçar gider, bir gün Yastığımız kara toprak O da bizi atar bir gün Var, dünyada yol ahrete Mezarımın baş taşına Baykuş konar, öter bir gün
16. Sultan Sülayman’a kalmayan dünya Bu dağlar yerinden ayrılır bir gün Nice bin senedir çürüyen canlar Hakk’ın emri ile dirilir bir gün Ağa olsa, paşa olsa, beğ olsa Yakasız gömleğe sarılır bir gün Yeme el malını, er geç verirsin İğneden ipliğe sorulur bir gün
Yarın mahşerde de sorarlar bizi Hak mizan terazi kurulur bir gün Ecel şerbetini bir gün içersin
Sen Sırat Köprüsün bir gün geçersin Amelin eline verilir bir gün 17. Şu dünyaya gelen âdem oğlanı Allah Allah deyip ölse gerektir Uçmalık olanlar gitti uçmağa Günahkâr olanlar yansa gerektir Dünyada ettiğim gizli nesteler Hak katında ayan olsa gerektir 18. Evvel Allah, âhir Allah Andan ulu gelmemiştir.
Hak Muhammed’den sevgili Hakk’ın kulu gelmemiştir Şol âlemde eksiksiz yâr Kimse bulup gelmemiştir
19. Kısmet nerde ise çeker, iletir Kimse bilmez, nerde kalır ölümüz 20. Öldüğüme kaygı etmem ağalar İman ile gidem, şehid merd’olur 21. Yıkılıp düşene gülme sakın sen Yiğit düşüp kalkmayınca bell’olmaz Altına batırsan ey’olmaz kötü
Aslı ham demirden, cevherden olmaz Yiğit gölgesinde yiğit saklanır Nâ-mertlerde gölge olmaz, ar olmaz Herkes ataşını burdan götürür O dünyada ataş olmaz, nâr olmaz 22. Dünyada Kur’an da ahrette iman Sualsiz Cennete girse varımız
Hani insan, ömrünün sonuna yaklaştığını hisseder de “meğer bu dünyanın sonu yoğ imiş” gibi bir ulu söz eder. Hani insan, hayat merdiveninin son basamaklarında, “dostumu, düşmanımı yeni belledim” gibi bir bilgiçlik örneği verir. Dînî ve dünyevî bilgi ve tecrübenin farkı, bu noktada da apaçık kendini gösterir. Onlarca yıldan sonra, bazı gerçekleri henüz kavrayabildiğini söyleyen birinin mazisi ne kadar manâlı olabilir? Ama, attığı her adımın anlamını, hedefini ve sıkletini bilen biri boş bir hayat sürmüş olabilir mi?
“Gafletle geçen ömre demadem çekerim âh!” diyerek, pişmanlıklarla dolu bir feryadı kim eder? Hayat ve hakikati bir mısra, bir beyite sığdıran ve sunan, erdemli insanlardan gayrısı olabilir mi? İşte Karaca Oğlan’ın önünde de, sonunda da söylediği, her biri bir hayat düsturu olan erdemli sözlerini böylece
“Gerçek odur ki” başlığı altında toplamış olduk. Karaca Oğlan’ın yeri geldikçe vurguladığı bu değerlerin, anonim değerler olduğu ve yeni bir üslup ile ortaya konduğu ileride belirtilecektir.
MÜBALAĞA
Karaca Oğlan’da mübalağa konusuna girmeden önce, bu konunun anlamını gözden geçirelim. Kısaca mübalağa, bir işi, sözü, bir şeyi çok büyütme, fazla ileriye götürme; çok aşırı, bazan bir duygunun anlatılması için, fazla sıcaklanan birinin “yandım” fazla üşüyenin “dondum” demesi gibi küçük bir şeyi olduğundan fazla büyük göstermedir.
Lügât-ı Nacî’de* mübalağa hakkında şu açıklamalar yapılır. “Bir hususta ziyade çalışmak. Birinin evsâf-ı mahmûde (öğülmeye değer sıfatlar) ve mezmûme (yerilme)sini müsteb’id (uzak sayan) veya muhal (imkânsız) görünecek surette beyan etmek. O yolda söylenen söz eğer aklen ve âdeten mümkün** (tebliğ), aklen ve âdeten muhal olursa (olacak gibi görünen, fakat olması âdet olmıyan (İğrak), aklen ve âdeten muhal (olabilmesi aklın alnıyacağı çeşitten) olursa (ğülüv) namını alır ki, merduttur (reddolunur), mübalağanın makbülü ifadeye ruh ve revnak (güzellik) verir…”
Türk Edebiyatında yer alan edebî sanatlardan biri de mübalağadır. Pek çok yazar ve şairimiz ifadelerinde mübalağaya yer vermişlerdir. Bunların büyük bir çoğunluğu, hoşumuza giden güzel örneklerdendir.
Karaca Oğlan, ifadelerinde olabildiğince mübalağaya yer vermiştir.
Mübalağalı ifadeler, mısralarda eğreti şeklinde yer almamıştır. İfadeler yeni bir ruh kazanmış, mısralar bunlarla süslenmiştir.
Gün doğmadan şavkın düşmüş pınara Gün üstüne bir gün daha doğar mı?
beytinde olduğu gibi, ifadelerini güçlendirmiş; şairimiz kendini daha rahat bir biçimde kanıtlama imkânı bulabilmiştir.
Güzel gitti diye pınar ağladı Acıdı yüreğim, yandı eşi var’mola
Beytinde olduğu gibi, mübalağa ile “övgü” öyle bir noktaya getirilmiştir ki, o, varılacak noktaların serhaddi olmuştur.
Yüzbin şehir saysam değmez kıymetin Hasılı cihanı değer gözlerin
* Muallim Nâcî, Lügât-ı Nâcî, Sh. 676, Çağrı Yayınları, İstanbul,1978
** Mümkün yazılacak yerde, yanlışlıkla, lügatta muhal yazılmıştır. Yani, “akıl alabilecek gibi olan” anlamında yazılacaktı.
Ol güneşin doğup battığı yerde Acap sevdiğimin eşi var’m’ola
örneğinde olduğu gibi, mübalağa ile “övgü” öyle bir noktaya getirilmiştir ki, o, varılacak noktaların serhaddi olmuştur.
Bu arada, Karaca Oğlan’ın sevgisinin derinliğini, sevgilisinin de evsafının genişliğini anlamış oluyoruz.
Mübalağa, zorlanmadan, sıradan bir söz gibi söyleyiverdiği ifadeler arasındadır. Buraya alınan örnekler ise, bütün şiirleri içindekilere kıyasla, mübalağasız, devede kulak misalidir.
Mübalağa Örnekleri:
1. Gün doğmadan şavkın düşmüş pınara Gün, üstüne bir gün daha doğar mı?
2. Bakın hey ağalar benim halime Değirmenler döner gözüm seline 3. Şu bağrım kül oldu hep yana yana Onu söndürmeğe sel gerek bana 4. Güzel gitti diye pınar ağladı Acıdı yüreğim, yandı pınara 5. Yarısı gerdanda, yarısı yüzde Sayılmaz benleri binden ziyade 6. Gözüm yaşları yer yüzün bürüdü Sel oldu, gidelim bizim illere 7. Sade kaşlarıyla gözleri değer Acem ülkesinin taht-u tacını 8. Cennet-i âlâda bir gül açılmış
9. Yedi iklim dört köşeyi dolandım Vallahi görmedim eşin, sürmeli 10. Emsali gelmemiş devr-i cihana El göğüste hizmet eder ikisi 11. Bir tepede yeni doğan gün gibi Akşam sabah erken aştı neyneyim 12. Dünyanın sonunda bir gül açılmış Misali cennette, kokar sabahtan 13. Saçları topukla eyliyor çengi Bir hüma bakışlı, on dört yaşlının 14. Ala gözlerini sevdiğim dilber İbrişim atkının telinden misin?
Kadir Mevlâ’m seni öğmüş yaratmış Cennet-i âlânın nurundan mısın?
15. Bin katar içinde bu bir türlüdür Urum’da, Şam’da birdir bu gelin Kılınç vurur, kanlar döker gürz ile İki bin gelinle, dört yüz kız ile Tartılsa çok ağır gelir bu gelin Tunus, Tırabulus, koca Maraş’da Reyhan’ın içinde birdir bu gelin Varın bakın Gürcistan’ın iline Acem, Buhara’da birdir bu gelin Bütün dünyada da birdir bu gelin