Affedicilik ile İlgili Yapılan Çalışmalar

Topbaşoğlu (2016), sürekli öfke ve yaşam doyumu arasındaki ilişkide kendini affetme, başkalarını affetme, durumu affetme ve toplam affetmenin düzenleyici (moderating) rolünü incelemek amacıyla araştırma yapmıştır. 1083 üniversite öğrencisi ile yapılan çalışmada sürekli öfke ve yaşam doyumu arasındaki ilişkide toplam affetme ve başkalarını affetmenin düzenleyici bir öneme sahip olduğu görülürken kendini affetme ve durumu affetmenin böyle bir rolünün olmadığı sonucuna ulaşılmıştır.

Affedicilik ve psikolojik iyi olma arasındaki ilişkiyi araştırıp bu ilişkinin farklı parametrelere göre değişkenlik arz edip etmediğini inceleyen Şahin (2013), 327 öğrenci ile yaptığı çalışması sonucunda, affedicilik ile psikolojik iyi oluşun arasında anlamlı ilişkiler olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca ilişkisi incelenen parametrelerden cinsiyet, algılanan gelir düzeyi ve ebeveyn tutumlarının affedicilik düzeylerine etkisinin bulunmadığı sonucuna ulaşılmıştır.

Şamatacı (2013) araştırmasında genç yetişkinlerin romantik ilişki içerisinde bir incinme durumuyla karşılaştıklarında verdikleri affetme tepkileri ile bireyin ve partnerinin ego durumları arasında bir ilişkinin olup olmadığının incelemiştir. 305 üniversite öğrencisi ile yapılan çalışmada genç yetişkinlerin incinme düzeylerini algılamalarında bir kişilik özelliği olarak partnerinin ego durumlarının yanı sıra kendi ego durumlarının da de etkili olduğu, ancak bireylerin algıladıkları affetme düzeylerinin ve incinme sonrası vereceği tepkilerin kendilerinde algıladıkları ego durumlarından ziyade partnerlerinin ego durumlarına göre farklılaştığı sonucuna ulaşılmıştır.

74 Güzel (2016), yakın ilişki yaşayan bireylerin aldatma ve affetme eğilimlerinin onların erken dönem uyumsuz şemalarını ne düzeyde yordadığını incelenmek amacıyla araştırma yapmıştır. 316 yetişkinin katıldığı araştırmada erken dönem uyumsuz şemalarının sosyo demografik özellikleriyle birlikte aldatma eğilimi yüzde 36 ve affetme eğilimi yüzde 21 düzeyinde yordadığını ortaya koymuştur.

Evli bireylerin aldatma eğilimi ve affetme düzeylerinin bağlanma stillerine göre incelenmek amacıyla araştırma yapan Seyfi (2017), 200 evli birey ile çalışmış, aldatma eğilimi ile bağlanma stilleri arasında ilişki olmadığı sonucuna varılmıştır. Kadın evli bireylerde affetme düzeyi ile aldatma eğilimi arasında pozitif bir ilişki olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Araştırma sonucunda aldatma eğilimi ve bağlanma stilleri arasında anlamlı bir ilişki olmadığı, kadın katılımcılarda affetme düzeyi ve aldatma eğiliminde pozitif yönde anlamlı bir ilişki saptanmıştır.

Mameghani (2017), Türkiye ve İran’daki üniversite öğrencilerinin affetme, tolerans ve mutluluk düzeylerinin farklı değişkenlerden (cinsiyet, yaş, medeni durum ve devam ettiği program) açısından karşılaştırmak ve Türkiye ve İran’daki üniversite öğrencilerinin affetme, tolerans ve mutluluk düzeyleri arasında anlamlı bir farklılaşma olup olmadığı incelemek üzere araştırma yapmıştır. Araştırma sonucunda Türkiye ve İran’daki üniversite öğrencilerinin affetme düzeyleri cinsiyet, yaş, medeni durum ve öğrenim durum değişkenlerine göre farklılık arz etmediği sonucuna ulaşılmıştır.

Dolunay Cuğ (2015), üniversite öğrencilerinin kendini affetme, öz-duyarlılık, öznel yaşam enerjisi ve mutluluğa yönelimlerinin özne iyi oluşa etkisini incelemek amacıyla yaptığı araştırmasında 820 öğrenci ile çalışmıştır. Araştırma sonuçları öznel yaşam enerjisinin öznel iyi oluşun en güçlü yordayıcısı olduğunu; öznel iyi oluşu yordayan kendini affetme, öz-duyarlılık ve öznel yaşam enerjisine anlam yöneliminin aracılık ettiğini ancak keyif yöneliminin aracılık etmediğini göstermiştir.

Biçer ve Sarıçam (2015), araştırmalarında ahlaki değer ve öz-anlayışın affedicilik üzerindeki açıklayıcı rolü incelemeyi amaçlamışlardır. 412 öğretmen

75 adayı ile yapılan çalışma sonucunda ahlaki değer, öz anlayış ve affedicilik arasında pozitif yönlü ilişki olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Fincham, Hall ve Beach (2006) makalesinde evlilik bağışlamasıyla ilgili genel bir bakış açısı ortaya koymuşlardır. Makalede uygulayıcılar için ve gelecek araştırmalar için bazı öneriler sunmuşlardır.

Dilmaç, Ekşi ve Şimşir (2016) makalelerinde psikolojik danışma deneyimi yaşayanların dini başa çıkma, psikolojik iyi olma ve affetme düzeyleri arasındaki yordayıcı ilişkileri incelemişlerdir. Araştırma sonucunda psikolojik danışma deneyimi yaşayan bireylerin psikolojik iyi olma düzeyinin, affedicilik düzeyini yordadığı sonucuna yani psikolojik danışma sonucunda bireylerin psikolojik iyi olma düzeyi arttığında, affedicilik düzeyleri artacaktır sonucuna ulaşmışlardır.

Hebl ve Enright (1993), yaşlı kadınlara yönelik psikoterapi ve affetme konusu üzerine olan araştırmalarında 24 tane yaş ortalamaları 74,5 olan kadınla çalışmıştır. Affedicilik eğiliminin yüksek olduğu deney grubunda depresyon ve anksiyetedeki azalmalar etkisi ile psikolojik iyi oluş halinde iyileşmeler görülmüştür.

Lawler vd. (2005), affediciliğin çeşitli sağlık sonuçlarına etkisini inceledikleri araştırmalarında orta yaştaki yetişkin grupla çalışmışlardır. Affediciliği fiziksel sağlık ve bazı kişilik özellikleri ile ilişkili bulan Lawler vd. (2005) affetmenin sonucunda oluşan stresin vücutta bazı zararlı maddeler salgılattığı ve aynı zamanda tansiyon yükselmesi, hormanal bozukluklara sebep olma, kalp rahatsızlıkları ve bağışıklık sisteminin çökmesine kadar giden etkileri olduğu sonucuna ulaşmışlardır.

Gündüz (2014) tarafından üniversite öğrencilerinin affetmelerini yordayan değişkenleri belirlemek amacıyla çalışma yapılmıştır. Ulaşılan sonuçlarda evde yaşayan üniversite öğrencilerinin yurtta yaşayan öğrencilere göre arkadaşlarını affetme yani başkalarını affetme meylinin daha yüksek olduğu görülmüştür. Yine bu çalışma sonucunda bilişsel çarpıtma ve benlik saygısının kendini affetme ile ilişkili olduğu, dini yönelim ve cinsiyet ile herhangi bir ilişkisinin olmadığı görülmüştür. Benlik saygısı ve dini yönelimin başkalarını affetme ile ilişkili olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

76