Kaynakça
Aktan, C.C. ve Börü, D. (2007), “Kurumsal Sosyal Sorumluluk”, Aktan. C.C. (ed.), Kurumsal
Sosyal Sorumluluk, İşletmeler ve Sosyal Sorumluluk, İstanbul, İGİAD Yayınları, 11-36.
Araç, B., Alptekin, N. (2017). Türkiye'de illerin sürdürülebilir kalkınma göstergelerine göre değerlendirilmesi. Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 13 (1), 19-49
Arpacıoğlu, Ö., Yıldırım, M. (2011). Dünyada ve Türkiye’de yoksulluğun analizi. Niğde Üniversitesi İİBF Dergisi, 2011, Cilt: 4, Sayı: 2, s. 60-76.
Atasever, P. (2010). 1980 sonrası Türkiye’de uygulanan para politikalarının yoksulluk sürecine yansıması (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Adnan Menderes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü
Bahar, Z. Aydoğdu, N. G. (2011). Sağlıkta Eşitsizlik ve Hemşirelik. DEUHYO ED 2011, 4 (3), 131-136
Schlenker, Barry R., Britt, B. R., Pennington, T. W., Murphy, J. R., and Doherty, K. (1994) The Triangle Model of Responsibility, Phycological Review, 101(4).
Eraslan, L. 2011. Bireysel Sosyal Sorumluluk Ölçeğinin (BSS) Geliştirilmesi: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Aile ve Toplum. 7 (24), 81-91
Uzkesici. N. 2005. Kurumsal Sosyal Sorumluluk: İşletmelerde Paydaş beklentilerinin karşılanmasında yeni fırsatlar ve Tuzaklar. Kurgu Dergisi. 21: 69-84
Bayraç, N., (2011). Enerji kullanımının küresel ısınmaya etkisi ve önleyicipolitikalar, Esk işehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 11(2),
Beken, H. G. (2006). Yoksulluk olgusuna kavramsal bir bakış (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniv. Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Belek, İ. (1998). Sağlıkta eşitsizlik: Önlenebilir ve kabul edilemez bir politik ekonomi sorunu. Toplum ve Hekim, 13:2.
Birleşmiş Milletler (2016). Binyıl Kalkınma Hedefleri ve 2030 Sürdürülebilir Kalkınma Hedefleri (Der: S. N. Özbakır), İzmir Ticaret Odası
Birleşmiş Milletler Çevre Programı, (2010). İş ve Sürdürülebilir Kalkınma Komisyonu. AlphaBeta analizi, Eko Sistemler ve Biyolojik Çeşitlilik Ekonomisi (TEEB). Bkz: http://www.teebweb.org.
Çukurçayır, A. ve Sağır, H., (2007). Enerji sorunu, çevre ve alternatif enerji kaynakları, Selçuk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi, Konya.
Ekonomi ve Barış Enstitüsü, (2015). İş ve Sürdürülebilir Kalkınma Komisyonu AlphaBeta analizi. verilerine dayanır. Küresel Barış Endeksi 2015. Bkz:http://economics andpeace.org/wp-content/ uploads/2015/06/Global-Peace-Index-Report-2015_0.pdf.
FAO, (2015). Birlemiş Milletler Gıda ve Tarım Örgütü. Afetlerin tarım ve gıda güvenliği üzerinde etkileri. Roma. Bkz: http://www.fao.org/3/a-i5128e.pdf.
Gönel, D. F. (2002). Globalleşen dünyada (nasıl bir) sürdürülebilir kalkınma. Birikim, 158: 72-80
Gür, B. (2012). Sürdürülebilir kalkınma, kurumsal sosyal Sorumluluk ve Türkiye'de mikro finansman Uygulamaları. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 11 (21),87-106
ILO, (2012). Uluslararası Çalışma Bürosu. ILO Zorla Çalıştırma Küresel Tahminleri: Sonuçlar ve metodoloji. Zorla Çalıştırmayla Mücadele için Özel Eylem Programı (SAP-FL). Cenevre. Bkz: http://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/ed_norm/declaration/ documents/publication/wcms _182004.pdf.
ILO, (2016). Uluslararası Çalışma Bürosu. Rapor IV: Küresel tedarik zincirlerinde düzgün çalışma. Uluslararası Çalışma Konferansı 105. Oturum, 2016. Cenevre. Bkz:http://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/ed_norm/relconf/documents/meetingdocu ment/wcms_468097.pdf.
ILO, 2013. Uluslararası Çalışma Bürosu. Çocuk işgücüne karşı ilerleme: Küresel tahminler ve eğilimler 2000-2012. Çocuk İşgücünün İlgası için Uluslararası Program (IPEC). Bkz: http://www. ilo.org/wcmsp5/groups/public/ed_norm/ipec /documents/ publication/wcms_221513.pdf.
İnandı, T. (1999). Sağlık hakkı ve eşitsizlikler. Toplum ve Hekim, 14:5.
Leiserowitz, A. A., Kates, R. W. ve Parris, T. M. (2006). Sustainability values, attitudes, and behaviors: A review of multinational and global trends. Annual Review of Environment and
Resources, 31, 413–444.
Nemli E, 2006. Sürdürülebilir Gelişme: Ekonomi İle Çevre Arasındaki Denge. www.kalder.org/genel/Esra%20Nemli%20Oturum%205E%20Windows%20XP.p pt
Norgaard, R. B. (1994). Development Betrayed: The End of Progress and a Coevolutionary Revisioning of the Future. Routledge, New York and London.
OHCHR, (2011). Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Yüksek Komiserliği. İş ve İnsan Haklarında
Rehber İlkeler. New York ve Cenevre. Bkz: http://www.ohchr.org/Documents/Publications/Guiding
PrinciplesBusinessHR_EN.pdf.
Onions, C.T.(Ed), (1964), The Shorter Oxfort English Dictonary, Oxford:Clarendan press
Ölçek Geliştirme Çalışması. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD) 16
(3), 161-180
Özgen, N., Bindak, R. (2017). Mekan- Cinayet Bağıntısına Küresel Bir Bakış: Bir Davranışsal Coğrafya Çalışması. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 6 (2), 1070-1087
Özgenç, N. (2015). Sürdürülebilirlik temelinde yoksulluk kavramının yeniden yorumlanması: Yoksulluk düğümü. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi 15 (35), 101-136
Panapanaan, V.M., Linnanen, L. (2009), “Finland”. Global Practices of Corporate Social Responsibility. Idowu. S.O. and Filho. W.L. (ed)s, 73-102.
Sağdıç, A., Şahin, E. (2015). Sürdürülebilir Kalkınma Eğitimine Yönelik İnançlar: Seydioğulları, H.S. (2013). Sürdürülebilir Kalkınma için Yenilenebilir Enerji.
Planlama, 23(1):19-25
Uysal, A. (2003). Sürdürülebilir Kalkınma: Genel Bakış. https://www.tubitak.gov.tr/tubitak_content _files/vizyon2023/csk/EK-3.pdf (01. 03. 2018).
Uzun, A. M. (2003). Yoksulluk olgusu ve Dünya Bankası. Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi İdari Bilimler Dergisi, 4(2),157-170.
Wade, R.H. (2004). Is globalization reducing poverty and inequality? World Development, 32, 567-589.
Yıkmaz, R.F. (2011). Sürdürülebilir kalkınmanın ölçülmesi ve Türkiye için yöntem geliştirilmesi. Sosyal Sektörler ve Koordinasyon Genel Müdürlüğü. Devlet Planlama Teşkilatı Müdürlüğü, Yayın No: 2810, Ankara
Yüksek, M. (2010). Sürdürülebilir kalkınma ve Türkiye’de çevre politikaları (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Gaziantep Üniversitesi, Gaziantep.
Baş, K. 2009. Küreselleşme ve Gelir Dağılımı Eşitsizliği. Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 18 (1) , 49–70 49