- r t - Ç > t 2
/O-S
15 AĞUSTOS1999 PAZAR
Can Yücel
“Şiir bir tahta kaşıktır/ Sapı ortasına denk düşen” dedi; “Çaresiz dertlere düştüm/ Yok mu bunun çaresi? Var:/ Yaşamayı ölecek kadar sevmek!” dedi; “Kaybederken kazanmayı şiirden gördüm/ Öyle bir harp meydanına döndü ki ömrüm/ Mağlup bir şah iken galip bir nefer-i merkum/ Yürüyorum sılaya, uyağımda ölüm” dedi; “Ben kahraman değilim./ Demire! beni affedecekmişse/ Kolay gelsin!/ Benim endişem,/ Ya beni affetmeden önce/ Eceli gelip ölürse.../ Ama onu affetmeye benim/ Sıkletim yetmez/ Ne de cesedim ” dedi; “Konser oldum/ Bitmemiş Senfoni’yi bitirdim” dedi; “Bana Bir Varmış... de!/ Bir Varmış Bir Yokmuş... deme!/ İçime
dokunuyor...” dedi; “Dediğim gibi beni Datça’ya gömün/ Şu deniz gören
mezarlığın orda,/ Gömü sanıp
deşerlerse karışmam ona!” dedi; ve daha neler dedi neler; ömrünce hep muhalif yaşadığını söyledi; artık iktidarda kimin olduğu umurunda değil, sonsuza dek iktidar oldu!
