T 7 I 5 ^ 6 2 - 3 2
@
Hasta/anma/dançok perhizden korkardı
ahya Kemal, atalarımızın «Can boğazdan ge
lir» sözünü, bütün hayatı boyunca uygulamış
tır. Hattâ hastalanmaktan çok, hastalandığı za
man perhize girmek kendisini korkuturdu. Bu yüz
den sık sık doktorların kendisini aç koymaya kalk
tığından yakınırdı. Belki de o yüzden vücudunda
o kadar çok «yedek besin» depolamıştı. .Kilosu
100’ün hayli üstünde olduğundan, ortaya yakın
boyu, çok şişman olduğu için, kısa bir görünür
dü... Hattâ bu fazla kilolar yüzünden, uzun yıllar
nefes darlığı da çekmiştir. Kimi dili belâsı çeker
miş, Yahya Kemal ise dilinden çok «boğazı» yü
zünden çekmiştir. Belki de boğaza düşkünlüğü,
Boğaziçi’ne olan düşkünlüğüne yol açmıştır. Şa
ir, hayatı boyunca ikisini de aynı derecede sev
miştir. Belki de bu yüzden, «boğaz» lı ziyafetlerin
Boğaz’da olunca Yahya Kemal’i daha çok mem
nun etmiştir!...
Böylesine «boğaz» a düşkün bir Şair elbette ki bu konuda da peiiçok fıkranın kahramanı olmuştur.
Yahya Kemal’in, yemekle ilgili fıkralarından seçtiklerimi zi aşağıya alıyoruz:
Halit Fahri Ozansoy, bir gün «Hayal Şehir» şairini evine yemeğe çağırır ve, «Fakirhane sizi ağırlamaya pek müsait değil
ama, nefis bir hindi dolması var» der.
Daha, «hindi doiması» nın lâfı ile ağzı sulanan Yahya Ke mal, merakla sorar:
— Hindi güzel ama, sofrada kaç kişi olacağız, seıi onu söyle?
---0O0
---Elinin sıkılığı ile de Bâbıâli’de ün yapmış olan Halil Lüt- fi Dördüncü, bir gün, Yahya Kemal'i evine yemeğe davet eder. Fakat Şair, daha dördüncü jkaba varmadan, Dördüncü’nün sof rasındaki azıcık azıcık gelen yemeklerin sona erdiğini hayretle görür!
Karnı doymadan sofradan kalkan Şair, ilk rastlayacağı lo kantaya kapağı atıp doğru dürüst karnını doyurmak, için ev sa hibine: ^ ■\__WX Û ' l '
ö l
ö u & * ^ ó í V i > 0 %¿
t/> ¡A$*} y» '•* V4 ytJ*J &
^ ijfcilM#/
.M Merhumun bir şilhinin Arap harfleriyle kaleme aldığı müsveddesi
Müsaadenizle artık ben kaçayım, deyince, Halil Li ilil Lüt- de bir yanlışlık olacak!
fi:
-oOo-N— Üstadım, der, davetimi kabul etmekle beni ihya e| niz. Acaba bir daha sizi ne zaman yemeğe çağırabilirim?
Yahya Kemal, dayanamayıp su ceyabı verir:
— Hemen şimdi! 1 *
---
oOo---Yahya Kemal, sık sık dostlarına yemeğe gitmeyi sever.
yy a etti- n?
Zâten canlı sohbeti, yaygın ünü yüzünden, yalnız şiirden aç yanlar ■ değil, anlamıyan varlıklı kimseler de sık sık kendisi davet ederler, Şair de «kuşsütü» ne kadar her şeyin bulund ğu öyle sofraları pek kaçırmazdı. Onun için de bu konuda p çok fıkra vardır... Hattâ «yakıştırma» olanlar bile türemişi Nitekim şu aşağıdaki Yahya Kemal’den, sohbetlerimiz sırası da doğruluğunu sormadığımız, «yakıştırma» olma ihtimali j
bulunan bir fıkradır: - |
Yahya Kemal, günün birinde, yolda zengin bir tacir dtj tu ile karşılaşır. Varlıklı dostunun, karşılaşmanın verdiği ş vinçle kendisini yemeğe dâvet etmeyi unutması üzerine, o sır larda biraz da para sıkıntısı çeken Şair sorar:
ı— Bu akşam yemeği benimle yer misiniz?
Varlıklı dostunun sevinçten ağzı kulaklarına vararak te lifi kabul eder:
— Aman benim için ne şeref olur üstadım!... Üstelik 1
akşam da tamamen boşum. ;
O zaman Yahya Kemal şöyle der:
— İşte buna çok sevindim; o halde bu akşam yemeğe si deyim! Hemen eve telefon et; sevdiğim şeyleri hazırlasınlar!
---oOo---Yahya Kemal, bir gün sabahtan akşama kadar, Istanb
severdi, len aşlı- ;end isini mlunclu- uda pek remiştir. sıras^n- mali de
Yahya Kemal, perhize pek yanaşmadığından hastalıklar; uzun sürerdi.. Fakat doktorlar «moral» ini bozmamak için, ra hatsızlıklarım çoğu zaman kendisinden gizlerler ve ona, önemli birşeyi olmadığını, yakında iyileşeceğini söylerlerdi. Bunun için de Şair, niye boyuna perhiz verdiklerinin sebebini bir türlü an
lamazdı... l
Yine böyle bir gün, doktorlar her yanını mükemmel bul duktan sonra, Şair bir dostuna şöyle dert yanar:
— Doktorlara sorarsanız: karaciğer mükemmel, kalp mü kemmel, böbrek mükemmel, tansiyon mükemmel, yalnız ben berbat bir haldeyim!...
: OOO ---cir dps- diği ^e- , o sıra-. rak tek telik bu tege sığ ınlar! i
surlarının dibinde dolaşıp «fethi» yeni baştan yaşar... Kendir o günlerin havasına öyle kaptırır ki, hiç ihmal etmediği öğ
yemeğini bile unutur... \
Akşama doğru, karnının çok acıktığını farkedince, yol ü tü ilk rastladığı lokantaya girer. Ve hemen bir kuzu kapanı ısmarlar. Adı «Bol Kepçe» olan lokantada sabırsızlıkla gars< nun getireceği yemeği beklemeye başlar. Nihayet garson eline tabakla görünür. Yanma yaklaşınca, hemen Şair tabağa sarılı önüne kor. Fakat çatalı ile bütün aramalarına rağmen bir tür! kuzudan «eser» bulamaz! Nihayet en altta, ufacık bir parça ı görünce, hemen garsonu çağırıp:
— Oğlum, der, bak buraya bir parça et karışmış, her ha
İstanbul «fendini,
y[ öğle
Bir gün Çallı İbrahim, Yahya Kemal’i ziyarete gider. Park otel’in lpkantasmda, Boğaz’ı gören bir köşeye çekilirler. Bir yandan tatlı tatlı konuşurlarken bir yandan da ağır ağır dem-' ¡enirler.
Bir ara, Çallı, garsonu çağırıp: — Mayonezli bir levrek, der. 1
A.z sonra levrek gelir. Ünlü ressam bir lokma aldıktan son ra, henüz başından ayrılmamış olan garsona:
— Bu levrek değil, bal gibi palamut, der.
Garson getirdiği balığın «levrek» liginde ısrar edince, söze Yahya, Kemal karışır:
— Nafile yorulma, ona yutturamazsm. Çünkü bütün ömrü palamut yemekle geçmiştir... Onun kadar palamudu kimse ta nıyamaz! --- oOo---yol üş- kapatga t garsç- ı elinde ı sarılıp >ir tür^ü iarça çt
Karnının çok aç olduğu bir gün Yahya Kemal, Pandeli’ye gider. Ünlü lokantacı, Şair’in en sevdiği yemekleri bir bir biz zat önüne getirip kor... Ve Yahya Kemal, her zamanki dev iş tahı ile nefis yemekleri iri gövdesine indirir... Sıra tam tatlıya gelince Pandeli’ye seslenir:
— Aferin, tattığım numuneler iyiydi, şimdi yemekleri .bir fıir, gönderebilirsin. Çeşniye bakmak müthiş iştihamı açtı!
Y A R I N
YAHYA KEMAL VE ESKİ ALEMLER
‘BOĞAZLI ŞAİR
Y
ahya Kemal’in boğazına düşkünlüğü ve sık sık ünlü 1ccartalara ve heie Pandeli’ye gidişi mi zahî yazarlara bile konu olmuştur. Bunun en güzel örneği, ise «Boğazlı Şâir» başlığı İ1e Aklbaba’da çıkmıştır.4 =
her
hal-«Can Ali, üçüncü hikâyesi ni anlatmak için söze başlama dan evvel sordu:
— Hani sizin bir boğazlı şair vardı. Neydi onun adı?
Düşünüp taşındık. Hangisi? Faruk Nafiz olmasın?
— Boğaz’m ne tarafında oturuyor? diye sorduk.'
Can Ali, her zaman yaptığı gibi, sigarasını yakmadan ev vel, tütünü koklarken güldü:
— Yok canım, öyle Boğaz ;lı değil, dedi. Boğazlı, yani
boğazına düşkün... — Rahmetli Hâşim mi? — O değil. Onu da tanırım. O değil, öteki.
— Yahya Kemal mi? ' , Can Ali başını salladı: — H a... H a... O... tşte^. Maşallah, ne de koyvermiş enine. Benim Hudson’a bile zor sığıyor. 1 Geçenlerde bir gün onu Beyoğlu’ndan alıp Pandeli’ye götüıdüm. Yanın da bir şair daha vardı: Hamdı
Pmartan. - ,
— Tanpınar.
— H a... İşte o. .a Beraber .Galatasaray'dan bindiler. Yol da şiirler okudular. Pek anla madım ama hoşlandım doğ rusu. Pandeli’de bir saatten fazla kaldılar. Ben o lokanta ya müşteri götürmeye sinirle nirim' ağabey. Sokak pistir, dardır. Üstelik Pandeli’niıı ye mekleri malûm..". Müşteri bir kere girdi mi çıkmak bilmez. Bir pilav, bir pilav daha. Bir kadayıf, bir kadayıf daha...
— öyledir,
— Neyse efendim. Allah âfi yet versin, iki şair de karınla rını bir güzel doyurup çıktı lar. Arabada Yahya Kemal Bey ağzını şapırdatıyor:
— Vay kâfir Pandeli, diyor du,. o ne baklava... İnsanın di li rüya görüyor. Bizim eski beyiti hatırladım:
«Cennetle de böyle tatlı ol maz. Bir baklava elli kat olm az.» Hamdi Tanpınar bahsi değiş tirip yine edebiyat falan ko nuşmak istiyordu. Fakat Yah ya Kemal oralarda değildi:
— Vay kâfir Pandeli, diyor du, köftesi de enfesti. Kaç ya mağı var onun Hamdi?
— Bilmiyorum. Herhalde o- rada birkaç aşçı çalışıyor.
Y ahya Kemal hemen bir be.
yit düzdü:
«Ey Pandeli, kâfir sana yüz bin kere alkış, Kaç aşçının alın teri köf tenle karışmış.» Fakat Hamdi Tanpınar Bey yine, bahsi değiştirerek sordu:
— Hisar'daki makaleyi gör dün mü Kemal?
Yahya Kemal mırıldandı: — Yo b plak! neydi Ham di? İki tabak yedim. Şimdi iki tabak daha yerim.
Sahi çok güzeldi. Eminönü’ne gelmiştik. Yatı va Kemal tutturdu:
— Haydi dönelim, birer ta bak daha yiyelim. Ha? Olmaz m ı?... H aydi...
— Aman Kemal ben bir damla yiyemem.
— Sen yeme. Şiirlerini okur sun bana. Ben yerim. Üstüne bir de kaymaklı ekmek kada yıfı...
— Aman Kemal, yapma lütfet...
Fakat üstad . dinlemedi ve batva emir verdi:
— Çek Pandeli’ye... ‘ Haydi gerisin geriye... Ya
rım saat daha bekledim. Gel diler. Bindiler. Yahya Kemal Bey artık soluyordu.
— Ben otele gidip yatayım, dedi, sen nereye gideceksin Hamdi?
Ben Eminönü’nde ayrılırım senden Kemal.
'Dikiz aynasından bakıyor: dum. Yahya Kemal kamını sı vazlıyor ve rüya görüyormuş gibi sayıklıyordu:
—t Hey Pandeli... Senin heykelini yapan heykeltraş Türkiye'nin Michel Ange’ı o- lur. Bülbül yuvası nasıldı Ham di? — Enfesti. — Enfes de söz mü? Bak, hemen geliverdi: «Git Vandell'ye, götür o yân, BiHbül yuvasında gör baha rı.» Eminönü’ne geldik. Hamdi Pmartan Bey üstadın elini ö- püp arabadan indi. Uzaklaş tı. "
iBen Yahya Kemal’e sordum: — Otele rai beyefendi? — Hayır, hayır... Dedi, sonra emir verdi: — Çek P an d eli'ye...»? (A.E., Akbaba - 3/4/1952)
Kişisel Arşivlerde İstanbul Belleği Taha Toros Arşivi
