Yamur Atsz'n mrnn lk 65 Yl

  YAĞMUR ATSIZ’IN ÖMRÜNÜN İLK 65 YILI   Necati TONGA*        “Geçen gün ömürdendir.”    “Kâmildir o insan ki yaşar hâtıralarla        Bir başka kerem beklemez artık gelecekten”        Yahya Kemal    Türk edebiyatında bir hâtıra edebiyatının var olmadığı yahut bu  edebî  türde  pek  az  eserin  kaleme  alındığı  edebiyat  âleminin  genel  şikâyetleri  arasındadır.  Bu  kanaat;  belki  arayışlar  içerisindeki  edebiyatımızın  ilk  devreleri  için  doğrudur,  fakat  özellikle  Cumhuriyet  dönemi Türk edebiyatı ile birlikte bu nev’iden eserlerde gözle görülür  bir artışın olduğu yadsınamaz bir gerçektir.  

Geçtiğimiz  günlerde  Türk  Edebiyatı  Vakfı  Yayınları  arasında  yayımlanan  Yağmur  Atsız’ın  Ömrümün  İlk  65  Yılı  adlı  eser,  hâtıra  türünün edebiyatımızdaki seçkin örnekleri arasında yerini aldı. Kitabın  Prolog  kısmında  Atsız,  yazdığı  eserin  bir  kronolojik  hayat  hikâyesi  olmadığı  gibi,  bir  bölük‐pörçük  anılar  mecmuası  da  olmadığını  belirtiyor: 

“(…)bu  kitab  hayâtımın  kronolojik  bir  hikâyesi  değildir.  Yâni  sırf  meslek îcâbı berâber olduğum çok sayıda kalburüstü politikacı vs. benim  için  bu  bağlamda  bir  ölçü  değil.  Yoksa  tesâdüfen  uçakda  yan  yana  düştüğü  bir  meşhur  yazarın  sekiz  sayfa  psikanalizini  ‘yapan’ 

arkadaşları  da  bilirim.  Tabii  bunlar  ‘tuhâfiyyat’  faslına  girer.  Öte  yandan  bu  kitap  bir  ‘kronolojik  hayat  hikâyesi’  ne  kadar  değilse  bir  ‘bölük‐pörçük anılar’ mecmuası da o kadar değil. İstedim ki biraz olsun  herkesin,  bildiğini  sandığı  olaylara  yâhut  tanıdığını  sandığı  kişilere  değişik zaviyelerden ışık tutayım.” 

Yağmur  Atsız,  yukarıdaki  paragrafta  belirttiği  gibi  kitabını  kurgularken  daha  çok  portrelerden  hareket  etmiştir.  Bu  portreler  içerisinde  de  (doğal  olarak)  çoğunlukla  babasını  merkeze  almıştır.  Kitapta  Nihal  Atsız,  Orhan  Şaik  Gökyay,  Erol  Güngör,  Alpaslan  Türkeş,  Zülfü Livaneli, Yaşar Kemal, Sabahattin Ali, Aziz Nesin, İsmet İnönü, Turgut  Özal… Gibi isimlerin hayatlarından pek çok vak’a gün yüzüne çıkıyor.  Bildiğimiz yahut bildiğimizi sandığımız pek çok hâdisenin, hiç de öyle  olmadığını  kitabı  okuduktan  sonra  kavrıyoruz.  Bu  bakımdan  Atsız  Bir  Kafatasçıydı!,  Türkeş’i  Nasıl  Vuracaktım,  Bir  Vak’a:  Zülfü  Livaneli  adlı  bölümler kitabın en dikkat çeken kısımları.  

Yağmur  Atsız’ın  akıcı,  canlı  ve  kıvrak  bir  üslûbu  var.  Metinlerdeki humoresk tutum ve ironinin yanı sıra farklı imlâ tarzı ile  de  dikkat  çekiyor  kitap.  Kitapta  Türkçe  sevdalısı  bir  yazar  tarafından,  dilimizin  hangi  ellerle  ve  nasıl/niçin  bugünkü  durumuna  geldiğini  yorumlayan bölümler de yer alıyor. Sermo Noster(Dilimiz) ve Ana Diliyle  Kavgalı,  Târihiyle  Mahkemelik,  Benliğine  Küskün  adlı  bölümler,  bu  bakımdan okunmaya değer. 

Eserin Prolog adlı sonuç bölümünde Yağmur Atsız; ömrünün ilk  altmış beş yılına dair pek çok olayı anlatmadığını, bu eseri yazmaktaki  amacının  herkesin  bildiğini  sandığı  birtakım  olaylara  değişik  bir  bakış  açısı getirmek ve biraz da herkesin bilmediği olayların kıyısını köşesini  aralamak olduğunu belirtiyor.     

Eseri  okuyup  bitirdiğimiz  vakit,  Yağmur  Atsız’ın  altmış  beş  yıllık  ömrünün  yanı  sıra  yakın  dönem  tarihimizin  panoraması  bir  bir  gözlerinizin  önünde  canlanıveriyor.  Kitabın  içerisine  yerleştirilen  ve  pek çoğu ilk kez neşredilen fotoğraflar, bu panoramanın daha bir netlik  kazanması yönünde önemli bir görev üstlenmiştir.  

Yazarı;  bir  şâir,  televizyoncu,  muhalif,  gezgin,  Türkçe  sevdalısı  ve de Nihal Atsız’ın oğlu olunca Ömrümün İlk 65 Yılı tadına doyulmaz  bir  hâtırat  olarak  karşımıza  çıkıyor.  Ne  diyelim,  hakikat  şu  ki  “geçen  gün ömürden” ve Allah uzun ömürler versin Yağmur Bey. 

[Tonga,  Necati,  “Yağmur  Atsız’ın  Ömrünün  İlk  Altmış  Beş  Yılı”, Türk Yurdu, C.26, S.223, Mart 2006, s.80