Burhan Cahit B. ve gazeteler:meşhur olmayınız!

ZONGULDAK

MEŞHUR OLMA YINIZ!

nuz, doktor olunuz, ne olursanız olunnz.. Fakat, sakın meşhur olmayınız! Eserlerine göre

Şöhret, hırsız elinde may­ muncuk gibidir:

Hayatınızın bütün gizli kâ­ plarını, kilitli dolaplarını, ka­ ranlık odalarını açar ve içe- sinde ne var ne yok, hepsi­ ni, mezatmalı gibi gelenin geçenin gözü önüne serer!

Hangi meşhur adam ta­ nırsınız ki, hayatının birkaç münasebetsiz vakası hafıza­ nızda saklı olmasın?..

Ressam Çallı İbrahimin, tablolarından bir tanesini gör* miyenler bile onun birkaç sarhoşlu« hikâyesini anlatır­ lar!.

Şair Necdet Rüştünün man­ zum hikâyelerinden ziyade düşme hikâyesi hatırlardadır!.

Süleyman Nazifin ne müt­ hiş bir muharrir olduğunu

bilmiyenler bulunabilir. Fakat ne müthiş bir kadın düşmanı olduğunu bilmiyen bulunamaz!..

Zonguldukta, Bürhan Cahil B. in romanla­ rım okumuş belki bir kişi yoktur. Fakat bütün Zonguldak ahalisi onan bir şeyh oğlu olduğunu öğrendi...

Hiflerin bir sıvacı, Musolininin bir kasap çırağı olduğudu bütün dünya biliyor* Edisonun bir gazete müvezzii olduğunu kitaplarda oku­ yoruz.

Şeyh Zeynullah:

Eğer, bütün bu adamlar meşhur olmasalardı, oların bu içyüzleriyle kim meşgul olurda ki!,

muharrirler: Halbuki şöhret, röntken

şuat gibi, üzerine çevrildiği her insanı şeffaf bir hale koyuyar: Damarlarını, bağır­ saklarını, sinirlerini, kemik­ lerini, kalbini, ciğerlerini gö­ rüyorsunuz!..

Böyle bir adamın rahat, mesut ve muvaffak olması ne mümkün!..

Her hangi büyük, şerefli, kazanç!! bir mevki’e meşhur bir adamı geçirmek isteyiniz, bütün ağızlar, bir esrar mah­ zeninin kapısı gibi açılır ve içindeki vesikaları, hatıraları birer birer dökmeğe başlar:

— O mu?... Aman efen­ dim, hani vaktile!...

Ve söyleye söyleye, an­ lata anlata, saya saya bitire­ mezler!

Bir de meşhur olmıyan adamın rahatını, huzurunu, sükûnunu düşünü­ nüz. Ne ismi belli ne cismi. Babası kimdir? Nerelidir? Meçhul... Hangi mektepte okumuş, mazisi nasıl, malum değil.. Ne bilen var, ne ta- nıyad.. Mühim bir mevkie, yüksek bir vazifeye kârlı bir işe de geçse kimse çekiştirecek tara­ fını bulamaz. Çünkü hayatı, şöhretin tefine konup yedi mahallede çalınmamış!

Ecdadımıza hak veriyorum: Şöhret hakikated afettir.

(Akbaba) Yusuf Z iya

Bürhan Cahit

(Akbaba)

Bürhan Cahit B. in gazetemize ‘‘Bir cevap,, olarak “Milliyet,, de çıkardığı yazı üzerine “Son Posta,, arkadaşımızın “İster inan ister, inanma» sütununa yazdığı fıkrayı da aynen aşağıya geçiriyoruz:

İ S T E R İ N A N İ S T E R İ N A N M A

!

İstanbul muharrirleri arasında kendi ken­ di kendilerini methetmek bir moda olmıya başladı.

Bir muharrir arkadaşımız vardır ki, yazı­ larında münhasıran kendinden bahseder. Durup dururken 125 eser neşrettiğini, en çok okunan bir muharrir olduğunu söyler.

Bu defa da diğer bir muharrir arkadaşı­ mız, Zonguldak gazetelerinden birinin ken­ disine çatmasını vesile ittihaz ederek temed- dühe kalkıyor.

“Ben, diyor, memleketi anlamamış bir mu­

harrir olsaydım, memlekette muharrir diye beni tanımaz ve anlmazdı. Halbuki hesap­ la, kitapla isbat etmek kabildir ki, memle­ kette en çok karii olan bir muharririm. Ga­ zetem bugün Türkiyenin en çok okunan gazetesidir. Bugün Istanbulun bütün mem­ lekete hitap eden dört büyük gazetesini açınız. Hepsinin sayfalarında benim imza­ mı göreceksiniz.,,

Arkadaşımız haksızdır, demeyeceğiz, fa­ kat bu satırları yazmakla doğru bir iş yap­ mış olduğuna

ister İnan İster İnanma'.

Vdu„ mm “Uzun İsa,, Köyünde çıkan ve Türkiyede köyde çıkan ilk gazete olan “Güzel Ordu,, ar- rmz da “Utanırım dersiniz?,, başlığı altında Bürhan Cahit B. e gazetemiz tarafından verilen karşı-an bahisle iğneli bir fıkra neşretmiştir.

İstanbul Şehir Üniversitesi Kütüphanesi Ta h a T o ro s Arşivi