Volume 15 Issue 1 Year: 2018
Detailed Köppen-Geiger
climate regions of Turkey
Türkiye’nin detaylandırılmış
Köppen-Geiger iklim
bölgeleri
Erkan Yılmaz
1İhsan Çiçek
2 AbstractTurkey is situated in the temperate zone as the macro climate zone. The fact that it remains under the influence of different air masses in every season due to its mathematical position causes differences are experienced in terms of the climate types. Besides its mathematical position, its special position also causes this influence grows stronger and the differences become clear much more. The fact that it is surrounded with seas from three sides, there are high mountain ranges in its northern and southern, its altitude increases from the west to the east, the roughness is high due to the tectonic effects and river erosion cause different climate types are dominant. The distribution of the dispersion areas of these climate types can be made by means of various climate
classifications. Köppen-Geiger climate
classification is a classification which is used at most in the world and which is used in the comparison of the past environmental conditions and the current environmental conditions and in the comparison of the future climate differences with our present day. Even if the dispersion areas of the climate types are shown according to Köppen-Geiger climate classification by different researchers at global scale, these classifications cannot reflect the diversity in Turkey in the exact manner due to the lack of data and scale problem. In this study,
Özet
Türkiye, makro iklim bölgesi olarak ılıman kuşakta yer almaktadır. Matematik konumu nedeniyle her mevsimde farklı hava kütlelerinin etkisi altında kalması iklim tipleri bakımından farklılıkların yaşanmasına neden olmaktadır. Matematik konumu yanında özel konumu da bu etkinin kuvvetlenmesine ve farklıkların daha da belirginleşmesine neden olur. Üç tarafının denizlerde çevrili olması, kuzey ve güneyinde yüksek dağ sıralarının bulunması, yükseltisinin batıdan doğuya doğru artması, tektonik etkiler ve akarsu aşındırması nedeniyle engebenin fazla olması kısa mesafelerde farklı iklim tiplerinin hüküm sürmesine neden olmaktadır. Bu iklim tiplerinin yayılış alanlarının dağılışı, çeşitli iklim sınıflandırmaları ile yapılabilmektedir. Köppen-Geiger iklim tasnifi, dünyada en fazla kullanılan, geçmiş ortam şartları ile günümüz ortam şartlarının karşılaştırılmasında ve gelecekteki
iklim farklılıklarının günümüzle
karşılaştırılmasında kullanılan bir
sınıflandırmadır. Küresel ölçekte farklı
araştırmacılar tarafından Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre iklim tiplerinin yayılış alanları gösterilse bile bu sınıflandırmalar veri yetersizliği ve ölçek problemi nedeniyle Türkiye’deki çeşitliliği tam yansıtamamaktadır.
Bu çalışmada Köppen-Geiger iklim
sınıflandırmasına göre Türkiye’de hüküm süren ikim tiplerini ortaya koymak amacıyla
1 Asst. Prof. Dr., Ankara University, Faculty of Language History and Geography, Department of Geography, eryilmaz@ankara.edu.tr
2 Prof. Dr., Ankara University, Faculty of Language History and Geography, Department of Geography, ihcicek@ankara.edu.tr
the monthly average temperature and monthly average total precipitation data of 249 meteorological station associated to the General Directorate of Meteorology and the global monthly average temperature and monthly average total precipitation data of the model printouts having 30-minute (approximately 1 km) resolution were used for the purpose of revealing the climate types which are dominant in Turkey according to Köppen-Geiger climate classification. Two different Köppen-Geiger climate types distribution maps were created depending on these two different data set.
According to Köppen-Geiger climate
classification, it was revealed that there are 13 different Köppen-Geiger climate zones in Turkey. According to this classification, the Mediterranean coasts were revealed to be in the "temperate-dry-hot summer climate- Csa" class, Konya Region and the southern of the Southeast Anatolia was revealed to be of the "dry-hot and cold steppe climate - Bsh-k" type and ET, that's tundra areas were designated in the Northeast Anatolia and Ararat Mountain. Köppen-Geiger climate zones of Turkey which were produced at low resolution in the previous studies were detailed much more in this study.
Keywords: Turkey climate; Köppen-Geiger
climate classification; climate types.
(Extended English summary is at the end of this document)
Meteoroloji Genel Müdürlüğü’ne ait 249 meteoroloji istasyonuna ait aylık ortalama sıcaklık ve aylık ortalama toplam yağış verileri ile 30 dakikalık (yaklaşık 1 km) çözünürlüğe sahip model çıktılarına ait küresel aylık ortalama sıcaklık ve aylık ortalama toplam yağış verileri kullanılmıştır. Bu iki farklı veri setine bağlı iki farklı Köppen-Geiger iklim tipleri dağılışı haritası oluşturulmuştur. Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre Türkiye’de 13 farklı Köppen-Geiger iklim bölgesi olduğu ortaya konulmuştur. Bu sınıflandırmaya göre Akdeniz kıyıları “ılıman-kurak-sıcak yaza sahip iklim - Csa” sınıfında çıkarken, Konya Bölümü ve Güneydoğu Anadolu’nun güneyi “kurak-sıcak ve soğuk step iklim- Bsh-k” tipinde, Kuzeydoğu Anadolu’da ve Ağrı Dağı’nda ise ET yani tundra alanlar belirlenmiştir. Daha önceki çalışmalarda düşük çözünürlükte üretilen Türkiye Köppen-Geiger iklim bölgeleri bu çalışmada daha da ayrıntı kazanmıştır.
Anahtar Kelimeler: Türkiye iklimi;
Köppen-Geiger iklim tasnifi; iklim tipleri.
1. Giriş
Yeryüzünde hâkim olan süreçler çeşitli güçlerce denetlenmekte, bu güçlerin nitelik ve niceliklerine göre de farklı ortamlar, yaşam biçimleri meydana gelmektedir. Bu ortamlar her konu için farklı ölçütlerle belirlenmekte, klimatoloji için ise hâkim olan hava şartları ile karakterize edilmektedir. Klimatolojide hâkim olan havanın ortalama karakteri, iklim sınıflandırmaları ile ortaya koyulmaktadır. Dünyada ortamları sınıflandırmak için pek çok iklim sınıflandırması kullanılmaktadır. Bunların en bilinenleri arasında Köppen (1884), De Martonne (1942), Thornthwaite (1948), Strahler (1951), Emberger (1955), Holdridge (1947), Trewartha (1968) bulunmaktadır.
Köppen iklim sınıflandırması ilk olarak 1884 yılında yapılmış ve diğer tüm iklim sınıflandırmaları için de temel oluşturmuştur. Köppen, daha sonra bu sınıflandırmayı geliştirmek için çalışmalar yapmış (Köppen, 1900; Köppen, 1918; Köppen, 1919, 1931), en sonunda Geiger ile beraber bir dünya iklim bölgeleri haritası yayınlamış (Köppen ve Geiger, 1954) ve bu çalışmaya göre yapılan sınıflandırmalar Köppen-Geiger iklim sınıflandırması olarak tanınmıştır.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırması dünya ölçeğinde bitki örtüsünü yansıtması açısından oldukça kullanışlıdır (Chen ve Chen, 2013). Küresel ölçekte iklim belirlemesi amacıyla çok kere kullanılan (Engelbrecht, 2016) bu sınıflandırma, küresel iklim modeli çıktılarının yorumlanması için
de iyi bir araçtır (Ul ve diğ., 1993; Wu ve diğ., 2016). Geçmiş ortamla günümüz ortamları karşılaştırılırken de Köppen-Geiger sınıflandırasından faydalanılmaktadır (Engelbrecht, 2016; Shin, 2016; Becker ve diğ., 2017). Akın ve diğ. (2011) tarafından Türkiye için 1960-1990 normallerine göre 2041-2070 yıllarında iklim karşılaştırması Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre yapılmıştır.
Dünya üzerindeki iklim tiplerinin yayılışını göstermek amacıyla Köppen-Geiger iklim sınıflandırması çeşitli araştırmacılar tarafından uygulanmıştır. Peel ve diğ. (2007)’nin yapmış olduğu tasnifte Türkiye’de kurak soğuk step (Bsk), kurak soğuk çöl (Bwk), kurak-sıcak yaza sahip ılıman (Csa), kurak-serin yaza sahip ılıman (Csb), kurak mevsimi olmayan sıcak yaza sahip ılıman (Cfa), kurak mevsimi olmayan serin yaza sahip ılıman (Cfb), kurak ve sıcak yaza sahip soğuk (Dsa), kurak ve serin yaza sahip soğuk (Dsb), kurak mevsimi olmayan sıcak yaza sahip soğuk (Dfa) ve kurak mevsimi olmayan serin yaza sahip soğuk (Dfb) iklim sınıflarının olduğu belirlenmiştir (Şekil 1a).
Şekil 1. Peel ve diğ. (2007) (a) ve Kottek ve diğ. (2006) (b) tarafından oluşturulan Dünya Köppen iklim
sınıfı haritaları içinde Türkiye ve çevresi.
Bu sınıflandırmada, Bwk ve Bsk’nın Van Gölü kuzeydoğusunda ve Bingöl civarında Bsk’nın görülmesi, kullanılan veri setlerinin yetersiz ve eksik olduğunu göstermektedir. Kottek ve diğ. (2006) tarafından yapılan tasnifte ise Türkiye’de kurak sıcak step (Bsh), Bsk, Cfa, Cfb, Csa, Csb, Dfb, Dsa ve Dsb iklim sınıflarının görüldüğü belirlenmiştir (Şekil 1b). Bu çalışma da Peel ve diğerlerine göre daha az ayrıntı içermiştir.
Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Örgütü (FAO) tarafından yapılan Köppen-Geiger (FAO, 2016; Şensoy ve Ulupınar, 2016) iklim sınıflandırmasında Türkiye ve çevresi Bsk, Csa, Cfa iklimleri ile sınıflandırılmamış yüksek dağ iklimi şeklinde gösterilmiş, iklim tipi 4’e indirgenmiştir. Sayılan çalışmalarda üretilen sonuçlar şüphesiz kullanılan veri yoğunluğuna bağlı kalmış, Türkiye gibi çok farklı iklim özelliklerini barındıran bir saha için yeterli olmamıştır.
Okunmakta olunan mevcut çalışma başlangıcında da tüm dünya için Köppen-Geiger iklim sınıflandırması yapılmış ve Türkiye’de Bsk, Csa, Csb, Cfa, Cfb, Dfa, Dfb, Dfc sınıfı iklim tiplerinin olduğu görülmüştür (Şekil 2). Bu iklim sınıfları da diğer çalışmalara benzer ayrıntılar göstermiştir. Çalışmada 5 dakika konumsal çözünürlüklü veriler kullanılmış, çok parçalı bir topografyaya sahip Türkiye için yeterli ayrıntı sağlanamamıştır.
Şekil 2. Dünya ve Türkiye Köppen-Geiger iklim sınıfları haritası (Hijmans ve diğ. (2005) tarafından
oluşturulan 2,5 dakika konumsal çözünürlüğe sahip yağış ve sıcaklık verilerine göre yazarlar tarafından üretilmiştir - http://geography.humanity.ankara.edu.tr/turkiye-iklim-arastirmalari/).
Türkiye’de hem iklim sınıflandırma hem de bu yöntemi geliştirme çalışmaları bulunmaktadır. Erinç (1965), Sezer (1988) ve Aydeniz (1985) yöntem üzerine çeşitli eşitlikler önermişlerdir. Erinç (1949), Türkiye’de ilk iklim tipleri dağılışını Thornthwaite sınıflandırmasına göre yapmış, ardından da Türkiye’deki kuraklık ve nemlilik derecesi ile ilgili çalışma gerçekleştirerek (Erinç, 1950) kendi adıyla anılan eşitliği ortaya koymuştur (Erinç, 1965). Ertürk ve Bayar (1984), Erinç formülüne göre Türkiye’deki istasyonları aylık ve yıllık durumlarını ortaya koyarak haritalamışlardır. Sezer (1988), Thornthwaite iklim sınıflandırmasından etkilenerek, adıyla anılan indisi ortaya koymuştur. Avcı (1992) ve Çiçek (1996) Türkiye’deki meteoroloji istasyonlarının Thornthwaite iklim sınıflandırmasına göre analizini yapmışlardır.
Ünal ve diğ. (2003)’nin yaptıkları kümeleme analizi sonuçları bir iklim sınıflandırma özelliği taşımaktadır. Türkeş ve Tatlı (2011) tarafından da yağışa bağlı bir gruplama çalışması yapılmıştır. Tatlı ve Dalfes (2016) tarafından yapılan Holdridge yaşam kademeleri çalışması da Türkiye’de iklim bölgelerini belirleme yolunda önemli bir adım olmuştur. Yılmaz ve Çiçek (2016) tarafından üretilen Thornthwaite iklim sınıflarına ait veritabanı, Türkiye iklim bölgelerini belirlenmesi açısından yeni bir çalışma olmuş, oldukça fazla ayrıntı içermiştir.
Öztürk ve diğ. (2017) tarafından da Türkiye’ye ait Köppen-Geiger iklim sınıflandırması çalışması gerçekleştirilmiştir. Söz konusu çalışmada da Türkiye’de yer alan 512 meteoroloji istasyonu verisi kullanılmıştır. Bu istasyonların yarıya yakını 30 yıldan, 150’den fazlası ise 20 yıldan daha az yılı kapsayan bir döneme ait uzun yıllık ortalamalara sahiptir. Elde edilen sonuçlar, manuel olarak enterpole edilmeye çalışılmış ve Türkiye geneline ait bir Köppen-Geiger iklim sınıfları haritası elde edilmiştir. Sonuç haritasında yine Peel ve diğ. (2007) tarafından elde edilen iklim sınıfları belirlenmiş, sınırlarda değişimler yapılmıştır. Çalışma, Peel ve diğ. (2007)’ye benzer şekilde, düşük çözünürlüktedir. İncelendiğinde, Türkiye rölyefi ile tam uyumlu olmadığı ve Türkiye’yi tam olarak karakterize etmediği anlaşılmıştır.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırması, günümüzdeki ortam şartlarını genel hatlarıyla ifade etmeye yarayan oldukça kullanışlı bir tasniftir. Bu nedenle hem günümüz iklim tiplerini belirleme çalışmalarında oldukça sık kullanılmakta, hem geçmişteki hem de gelecekte oluşacak ortam şartlarını günümüzle karşılaştırılmasına fırsat vermektedir. Bu da sadece meteoroloji istasyonlarının bulunduğu alanlarda bu tasnifin yapılmasının yeterli olmayacağı, ortam koşullarının tespiti ve tanımlanması için alansal bir dağılışın da yapılması gerektiğini zorunlu kılmaktadır.
Bu çalışmada,
Türkiye’de yer alan, sıcaklık yağış serileri 30 yılı geçmiş 249 meteoroloji istasyonu verisine göre uzun yıllık ortalama Köppen-Geiger iklim sınıflaması yapılmış ve haritalanmış;
Türkiye’ye ait yüksek çözünürlüğe sahip (1 km) Köppen-Geiger iklim tipleri
hesaplanmıştır;
İstasyon verileri ve 1 km çözünürlüğe sahip model verisinden üretilen iklim sınıfları haritalarının karşılaştırması yapılmış, farklılıkların nedenleri tartışılmıştır.
Çalışmada üretilen Türkiye iklim sınıfları haritası kullanıcıların istifadesi için internet ortamında, (http://geography.humanity.ankara.edu.tr/turkiye-iklim-arastirmalari/) vektör formatında yer almaktadır. Ayrıca Microsoft Excel paket programında yazılan Köppen-Geiger iklim sınıflandırması formülasyonları .xlsx formatında bir dosya halinde indirilebilir ve düzenlenebilir şekilde internet ortamında kullanıcılara sunulmuştur.
2. Veri ve Yöntem
Çalışmada, Türkiye’de Köppen-Geiger’e göre iklim sınıflarının belirlenebilmesi için T.C. Orman ve Su İşleri Bakanlığı Meteoroloji Genel Müdürlüğü’nden (MGM) elde edilen sıcaklık ve yağış verileri ile Hijmans ve diğ. (2005) tarafından küresel ölçekte üretilen 1 km konumsal çözünürlüğe sahip sıcaklık ve yağış model verileri kullanılmıştır. Bu sayede hem meteoroloji istasyonlarına hem de model verilerine göre iki farklı Köppen-Geiger iklim sınıflandırması yapılması sağlanmıştır. Verilerin analizi için Köppen-Geiger iklim tasnifini yapan bir Microsoft Excel sayfası üretilmiş, verilerin haritalanması için, voronoyi çokgenleri oluşturulmuştur.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırması aylık ortalama sıcaklık ve aylık ortalama toplam yağış verilerine göre yapılmaktadır. Çalışmada ilk olarak, MGM’den Türkiye’de bulunan meteoroloji istasyonlarının uzun yıllık aylık ortalama sıcaklık ve uzun yıllık aylık ortalama toplam yağış verileri elde edilmiş, veriler incelenmiş ve hem sıcaklık hem de yağış verisinin 1971-2010 yılları arasında, en az 30 yıl olduğu toplam 249 meteoroloji istasyonu olduğu belirlenmiştir (Şekil 3). Bu istasyonların verileri kullanılarak Türkiye’ye ait “istasyon tabanlı uzun yıllık ortalama Köppen-Geiger haritası” üretilmiştir. Söz konusu istasyonlar Türkiye geneline yarı düzenli dağılsa da özellikle yüksek dağlık alanlardaki istasyonların azlığı, üretilen haritanın tüm Türkiye’yi karakterize edebilmesinde yetersiz kalmasına neden olmaktadır.
Şekil 3. Çalışmada kullanılan T.C.Orman ve Su İşleri Bakanlığı Meteoroloji Genel Müdürlüğü (MGM)’ne
Hijmans ve diğ. (2005) tarafından tüm dünya için Anuclim ve Anuspline gibi çeşitli yazılımlar kullanılarak aylık ortalama sıcaklık, aylık ortalama toplam yağış ve maksimum-minimum aylık ortalama sıcaklık modelleri üretilmiştir. Bu veri seti Fick ve Hijmans (2017) tarafından geliştirilmiş ve http://www.worldclim.org/ internet sitesinden farklı konumsal çözünürlük seçeneğiyle kullanıcılara sunulmuştur. Veriler incelendiğinde Türkiye için kullanılabilir özellikte olduğu görülmüş, Cihanbeyli ve Kuzey Ege çevresinde yağış açısından genel gidişe ters düşen özellikler gözlense de bu durumun sadece sayılan alanlarla sınırlı kaldığı anlaşılmıştır (Şekil 4).
Şekil 4. Hijmans ve diğ. (2005)1 km’lik model verilerine göre Türkiye’de aylık yağış ve sıcaklıklar
(Çalışmada, Fick ve Hijmans (2017) verileri kullanılmak istenmiş, Türkiye için her iki verinin de aynı sonuçları verdiği görülmüştür).
Belirtilen çalışmadaki modeller 10, 5, 2,5 dakika ve 30 saniye konumsal çözünürlükte üretilmiş, bu çalışmada 30 saniyelik veriler kullanılmış, projeksiyon değişimi yapılarak Türkiye için Lambert Koni Konformal projeksiyonunda 1 km’lik veri setine dönüştürülmüştür. Bu şekilde, Türkiye’nin 805.000 noktasında tüm ayları kapsayan aylık ortalama sıcaklık ve aylık ortalama toplam yağış modelleri elde edilmiştir. Bu model verileri kullanılarak da “uzun yıllık ortalama Köppen-Geiger iklim sınıflandırması haritası” (Şekil 6) üretilmiştir.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasının yapılabilmesi için belli eşik değerler kullanılmaktadır. Köppen (1884)’in ilk yaptığı iklimlendirme çalışmasındaki sınırlar enlem ve sıcaklıklarla oldukça paralel gitmiş, iklim tasnifinin ölçütleri tam belirlenmemiş, daha sonraki çalışmalara (Köppen, 1900; Köppen, 1918; Köppen, 1919, 1931) ölçütler oluşturulmaya başlanmıştır. Köppen’in (1918) çalışmasında, ana ve alt iklim tiplerine ait ölçütler belirlenmiş, Köppen ve Geiger (1954) tarafından üretilen son harita ise Köppen-Geiger iklim tasnifinin son halini oluşturmuştur. 2000 yılından sonra üretilen Köppen iklim sınıfları haritaları daha fazla istasyon verisine göre oluşturulmuş ve ölçütlerde de değişimler meydana gelmiştir (Kottek ve diğ., 2006; Peel ve diğ., 2007). Bu ölçüt değişimlerinden biri, Köppen (1918)’de C ve D iklimleri arasındaki sıcaklık eşiğinin -2 °C alınmış iken, Kottek ve diğ. (2006)’de -3 °C, Peel ve diğ. (2007)’de ise 0 °C alınmasıdır. Bu çalışmada Peel ve diğ. (2007)’nin kullandıkları eşik değerler kullanılmıştır. Köppen-Geiger iklim tasnifinin yapılabilmesi için bazı iklim indislerinin oluşturulması ve daha sonra sınıflandırılma yapılması gerekmektedir. Bunlara ait eşik değerler Tablo 1’de sunulmuştur.
Tablo 1. Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına ait tanımlama ve koşullar.
Harf İklim Tipi 1. Koşul Diğer Koşullar
Af Tropikal - Yağmur Ormanı
A için
min 18
ort
S
f için Yortmin 60
Am Tropikal - Muson
m Af değil veYortmin100Yyıl/ 25 Aw Tropikal - Savan
w için Af değil veYortmin 100Yyıl/ 25 BWh Kurak - Sıcak Çöl B için A değil ve 10 yıl eşik Y Y W için 5 yıl eşik Y Y h için Syıl 18 BWk Kurak - Soğuk Çöl k için Syıl 18 BSh Kurak - Sıcak Step
S için Yyıl5Yeşik h için Syıl 18
BSk Kurak - Soğuk Step
k için Syıl 18 Csa Ilıman - Kurak Yaz, Sıcak Yaz
C için A ve B değil ve 10 ortmak S ve min 0Sort 18 s için min 40 y Y ve min m / 3 y y ak Y Y a için Sortmak 22
Csb Ilıman - Kurak Yaz, Serin Yaz
b için a değil ve Sort104 Csc Ilıman - Kurak Yaz, Soğuk Yaz
c için a ve b değil ve Sort104 Cwa Ilıman - Kurak Kış, Sıcak Yaz
w için
min m /10
k y ak
Y Y
a için Sortmak 22
Cwb Ilıman - Kurak Kış, Serin Yaz
b için a değil ve Sort104 Cwc Ilıman - Kurak Kış, Soğuk Yaz
c için a ve b değil ve Sort104 Cfa Ilıman - Kurak Mevsim Yok, Sıcak Yaz
f için s ve w değil
a için Sortmak 22 Cfb Ilıman - Kurak Mevsim Yok, Serin Yaz
b için a değil ve Sort104 Cfc Ilıman - Kurak Mevsim Yok, Soğuk Yaz
c için a ve b değil ve Sort104
Dsa Soğuk - Kurak Yaz, Sıcak Yaz
D için A, B ve C değil ve 10 ortmak S ve min 0 ort S s için min 40 y Y ve min m / 3 y y ak Y Y a için Sortmak 22 Dsb Soğuk - Kurak Yaz, Serin Yaz
b için a değil ve Sort104
Dsc Soğuk - Kurak Yaz, Soğuk Yaz
c için a ve b ve d değil Dsd Soğuk - Kurak Yaz, Çok Soğuk Kış
d için a ve b değil ve Sortmin 38 Dwa Soğuk - Kurak Kış, Sıcak Yaz
w için
min m /10
k y ak
Y Y
a için Sortmak 22 Dwb Soğuk - Kurak Kış, Serin Yaz
b için a değil ve Sort10 4 Dwc Soğuk - Kurak Kış, Soğuk Yaz
c için a ve b ve d değil Dwd Soğuk - Kurak Kış, Çok Soğuk Kış
d için a ve b değil ve Sortmin 38
Dfa Soğuk - Kurak Mevsim Yok, Sıcak Yaz
f için s ve w değil
a için Sortmak 22
Dfb Soğuk - Kurak Mevsim Yok, Serin Yaz
b için a değil ve Sort10 4
Dfc Soğuk - Kurak Mevsim Yok, Soğuk Yaz
c için a ve b ve d değil Dfd Soğuk - Kurak Mevsim Yok, Çok Soğuk Kış
d için a ve b değil ve Sortmin 38 ET Polar - Tundra A, B, C ve D değil E için
ve
10
ortmak
S
T için Sortmak 0
EF Polar - Don F için Sortmak 0
Açıklama: Sortmnin=En düşük aylık ortalama sıcaklık; Syıl=Yıllık ortalama sıcaklık, Sortmak=En yüksek aylık ortalama sıcaklık, Yortmnin=En düşük aylık
toplam yağış; Yyıl= Yıllık toplam yağış; Yortmin= En kurak ayın toplam yağışı, Yortmax= En yağışlı ayın toplam yağışı, Sort10=Ortalama sıcaklığın 10°C’ın
üzerinde olduğu ay sayısı; Yymin= Yaz döneminde en kurak ayın toplam yağışı, Yymax= Yaz döneminde en yağışlı ayın toplam yağışı, Ykmin= Kış
döneminde en kurak ayın toplam yağışı, Ykmax= Kış döneminde en yağışlı ayın toplam yağışı, Ytopyaz= Yaz yağışı toplamı, Ytopkış= Yaz yağışı toplamı, Yeşik
için aşağıdaki fonksiyon uygulanır. Yeşik
0, 7 * , 2 0, 7 * , 2 28
, 2 14
topkış yıl yıl topyaz yıl yıl yıl Y Y S Y Y S Diğer durumlar S
(Kuzey yarım küre için yaz Nisan-Eylül, kış ise Ekim-Mart arasıdır.)
Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre analiz edilen her noktaya ait “harf grubu” tanımlaması yapılmaktadır. Sonucu harf olan bir çıktının haritalanması, sonucu sayı olan bir çıktıya göre farklı olmaktadır. Sonuç sayı olduğunda, enterpolasyon ve ekstrapolasyonla haritalama yapılabilirken, harflerin haritalanması için karakteristik alanların tespit edilmesi gerekmektedir.
Şekil 5. Örnek noktalara bağlı voronoyi çokgenleri ve oluşturulma basamakları.
Noktaların karakteristik alanları, iklim çalışmalarında, rölyefe, yükseltiye, bakıya ve denizelliğe göre yapılabilmekte, bu tür bir haritalamada her sahayı karakterize edecek istasyon varlığı ön koşul olarak ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmada olduğu gibi, her ortamı karakterize edecek istasyon olmadığı durumlarda voronoyi çokgenleri kullanılabilmektedir. Voronoyi çokgenleri, ağırlıklı ortalama ile birlikte yağış miktarı tespiti için de kullanılabilen (Aydın ve Raja, 2016; Usul, 2001) ve istasyon karakteristik sahalarının belirlenmesi için kullanılabilecek bir tekniktir.
Voronoyi çokgenleri, noktaların konumlarına bağlı olarak karakteristik alanları geometrik kurallara bağlı olarak belirleyen bir sistemdir. Bu işlem için önce noktalara bağlı tezyen (thesisien) ağı oluşturulur (Şekil 5a, b). Bu ağın oluşturulmasıyla deleunay üçgenleri elde edilmiş olur. Tezyen ağındaki her doğrunun orta noktasına dikmeler çizilmekte, bu dikmeler çizildikten sonra her noktanın çevresinde, köşeleri çizilen dikmelerden oluşan çokgenler meydana gelmektedir (Şekil 5c, d). Bu çokgenler düzensiz olmakla beraber, her noktaya ait geometrik bir karakteristik alan vermektedir (Şekil 5e,f) (Voronoi, 1907; Thiessen, 1911; Burns, 2009; A-iyeh ve Peters, 2015). İklim çalışmalarında bu karakteristik alan, bir meteoroloji istasyonunun karakterize ettiği saha olarak kullanılabilmektedir. Bu çalışmada da istasyonlara bağlı olarak oluşturulan sınıflandırma haritalarında voronoyi çokgenleri kullanılmıştır. Çalışmada, model verileri düzenli bir karelaj ağı oluşturduğundan, sonuçların haritalanması için her noktaya ait 1*1 km’lik karakteristik alanlar belirlenmiş ve buna göre haritalama işlemi gerçekleştirilmiştir.
3. Bulgular ve Tartışma
3.1. Türkiye’nin 249 meteoroloji istasyonun uzun yıllık ortalama yağış ve sıcaklık değerlerine göre oluşturulan Köppen-Geiger iklim sınıfları
MGM’den 30 yıl ve daha uzun süreli verisi alınan 249 istasyonun verilerinin analizi sonucunda Türkiye’de 10 farklı Köppen-Geiger iklim sınıfı olduğu tespit edilmiştir. Bu iklim sınıflarının dağılışının da oldukça heterojen olduğu belirlenmiştir.
Analiz edilen istasyonların 3’ünün iklim tipi kurak sıcak step (Bsh), 26’sının iklim tipi kurak soğuk steptir (Bsk). Bunun yanında 117 istasyon ılıman kurak-sıcak yaz (Csa-Akdeniz), 7 istasyon ılıman kurak-ılık yaz (Csb) iklim tipindedir.
Türkiye’de kurak mevsim yoktur. 19 istasyonda sıcak yaza sahip ılıman iklimin (Cfa), 2 istasyonda ılık yaza sahip (Cfb) iklim görülmektedir.
Toplam 75 istasyon soğuk iklim bölgesinde yer almaktadır. Bunların 31’i kurak ve sıcak yaz (Dsa), 28’i kurak ve ılık yaz (Dsb), 4’ü kurak mevsimi olmayan sıcak yaz (Dfa), 12’si ise kurak mevsimi olmayan ılık yaz (Dfb) iklim tipine sahiptir (Tablo 2, Şekil 6).
Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde yer alan 17 meteoroloji istasyonunda Bsh (2), Bsk (1), Dsa (1) ve Csa (13) iklim tipleri belirlenmiştir. Akçakale ve Ceylanpınar Tarım İşletmeleri Genel Müdürlüğü (TİGEM) istasyonlarında Bsh, Birecik’te Bsk, Gölbaşı’nda Dsa, diğer istasyonlarda ise
Csa iklim tipi görülmektedir (Tablo 2, Şekil 6).
Karadeniz Bölgesi’nde analiz edilen 42 istasyonun Bsk (2), Cfa (15), Cfb (2), Csa (7), Csb (2),
Dfa (3), Dfb (6) ve Dsb (6) iklim tiplerinde olduğu belirlenmiştir. Bsk iklim tipi sadece Nallıhan ve
Osmancık istasyonlarında görülmektedir. Bölgenin deniz kıyısında yer alan, Bafra ve Trabzon çevresi haricindeki istasyonlarda, Cfa ve Cfb iklim tipleri, Orta Karadeniz Bölümü’nde Csa ve Csb iklim tipleri dağılış göstermektedir. Bölgede, Ilgaz Dağları ile Köroğlu Dağları’nın doğu kısmında ve Doğu Karadeniz Bölümü’nün iç kesimlerindeki dağlık alanlardaki istasyonlarda Dfa ve Dfb iklim tipleri görülmektedir. Kelkit Havzası yukarı çığırında ve Gümüşhane-Bayburt çevresindeki istasyonlarda ise Dsb iklim tipinin hüküm sürdüğü anlaşılmıştır (Tablo 2, Şekil 6).
Marmara Bölgesi’nde Köppen-Geiger iklim tasnifine göre analiz edilen 28 istasyonun Uludağ dışındaki tümünde ılıman iklim görülmektedir. Uludağ’da Dsb iklim tipinin belirlendiği analizlerde, Bahçeköy istasyonu Csb, Edirne, Sakarya ve Kocaeli istasyonları Cfa, diğer tüm istasyonlar ise Csa iklim şartlarına sahip olduğu anlaşılmıştır (Tablo 2, Şekil 6).
Tablo 2. Çalışmada verileri kullanılan meteoroloji istasyonlarının Köppen-Geiger iklim sınıfları
İstasyon Kİ. B. İstasyon Kİ. B. İstasyon Kİ. B. İstasyon Kİ. B. İstasyon Kİ. B.
Mut Bsh A Ağın Csa D Datça Csa E Karapınar Bsk İ Bafra Csa K Korkuteli Bsk A Çemişgezek Csa D Denizli Csa E Kırıkkale Bsk İ Tokat Csa K Ulukışla Bsk A Maden Csa D Dikili Csa E Konya Hv. Bsk İ Trabzon B. Csa K Acıpayam Csa A Şırnak Csa D Dursunbey Csa E Niğde Bsk İ Turhal Csa K Adana B. Csa A Ardahan Dfb D Edremit Csa E Polatlı Bsk İ Zile Csa K Alanya Csa A Arpaçay Dfb D Gediz Csa E Emirdağ Cfa İ Artvin Csb K Anamur Csa A Erzurum Hv. Dfb D Güney Csa E Akşehir Csa İ Merzifon Csb K Antakya Csa A Horasan Dfb D İzmir B. Csa E Ankara Csa İ İspir Dfa K Antalya Hv. Csa A Kars Dfb D Kuşadası Csa E Bozüyük Csb İ Oltu Dfa K Burdur Csa A Sarıkamış Dfb D Manisa Csa E Çankırı Dfa İ Tosya Dfa K Ceyhan Csa A Ahlat Dsa D Marmaris Csa E Ilgın Dsa İ Çerkeş Dfb K Dalaman Csa A Arapgir Dsa D Milas Csa E Kayseri B. Dsa İ Çorum Dfb K Dinar Csa A Bingöl Dsa D Muğla Csa E Keskin Dsa İ Devrekani Dfb K Dörtyol Csa A Bitlis Dsa D Nazilli Csa E Kırşehir Dsa İ Ilgaz Dfb K Eğirdir Csa A Doğanşehir Dsa D Ödemiş Csa E Kulu Dsa İ Kastamonu Dfb K Elmalı Csa A Elbistan Dsa D Salihli Csa E Sivrihisar Dsa İ Tortum Dfb K Erdemli Csa A Erzincan Dsa D Seferihisar Csa E Yunak Dsa İ Bayburt Dsb K Fethiye Csa A Genç Dsa D Selçuk Csa E Boğazlıyan Dsb İ Gümüşhane Dsb K Finike Csa A Hakkari Dsa D Simav Csa E Esenboğa Hv. Dsb İ K.Hamam Dsb K Gazipaşa Csa A Karakoçan Dsa D Sultanhisar Csa E Gemerek Dsb İ Suşehri Dsb K Islahiye Csa A Malazgirt Dsa D Uşak Csa E Kaman Dsb İ Ş.Karahisar Dsb K Isparta Csa A Mazgirt Dsa D Yatağan Csa E Kangal Dsb İ Edirne Cfa M İskenderun Csa A Muradiye Dsa D Keleş Csb E Nevşehir Dsb İ Kocaeli Cfa M K. Maraş Csa A Muş Dsa D Kütahya Csb E Pınarbaşı Dsb İ Sakarya Cfa M Kale-Demre Csa A Palu Dsa D Tavşanlı Csb E Sivas Dsb İ Bandırma Csa M Karaisalı Csa A Sivrice Dsa D Akçakale Bsh G Tomarza Dsb İ Bilecik Csa M Karataş Csa A Solhan Dsa D Ceylanpınar T. Bsh G Ürgüp Dsb İ Bozcaada Csa M Kaş Csa A Tatvan Dsa D Birecik Bsk G Yozgat Dsb İ Bursa Csa M Kozan Csa A Tercan Dsa D Adıyaman Csa G Zara Dsb İ Çanakkale Csa M Köyceğiz Csa A Tunceli Dsa D Batman Csa G Nallıhan Bsk K Çınarcık Csa M Manavgat Csa A Van B. Dsa D Cizre Csa G Osmancık Bsk K Çorlu Csa M Mersin Csa A Varto Dsa D Çermik Csa G Amasra Cfa K Florya Csa M Samandağ Csa A Ağrı Dsb D Diyarbakır Hv. Csa G Bartın Cfa K Geyve Csa M
Senirkent Csa A Başkale Dsb D Ergani Csa G Bozkurt Cfa K Gökçeada Csa M Seydişehir Csa A Erciş Dsb D Gaziantep Csa G Düzce Cfa K Gönen Csa M Silifke Csa A Gevaş Dsb D Kilis Csa G Giresun Cfa K İpsala Csa M Tefenni Csa A Hınıs Dsb D Mardin Csa G Hopa Cfa K Kadıköy R. Csa M Uluborlu Csa A Özalp Dsb D Nusaybin Csa G İnebolu Cfa K Kartal Csa M Yalvaç Csa A Sarız Dsb D Siirt Csa G Karabük Cfa K Kırklareli Csa M Yumurtalık Csa A Yüksekova Dsb D Siverek Csa G Ordu Cfa K Kumköy-Kil. Csa M Beyşehir Dsa A Bolvadin Bsk E Şanlıurfa Csa G Pazar Cfa K Lüleburgaz T. Csa M Göksun Dsb A A.Karahisar B. Csa E Gölbaşı Dsa G Rize Cfa K Malkara Csa M Hadim Dsb A Akhisar Csa E Aksaray Bsk İ Samsun Cfa K Sarıyer Csa M Baskil Bsk D Aydın Csa E Beypazarı Bsk İ Sinop Cfa K Şile Csa M Divriği Bsk D Ayvalık Csa E Cihanbeyli Bsk İ Ünye Cfa K Tekirdağ Csa M Doğubeyazıt Bsk D Bergama Csa E Çiçekdağı Bsk İ Zonguldak Cfa K Uzunköprü Csa M Elazığ B. Bsk D Bodrum Csa E Çumra Bsk İ Akçakoca Cfb K Yalova Csa M Iğdır Bsk D Bornova Csa E Develi Bsk İ Bolu Cfb K Bahçeköy Csb M Keban Bsk D Burhaniye Csa E Ereğli Bsk İ Akçaabat Csa K Uludağ Dsb M Malatya Bsk D Çeşme Csa E Karaman Bsk İ Amasya Csa K
Not: A-Akdeniz, D-Doğu Anadolu, E-Ege, G-Güneydoğu Anadolu, İ-İç Anadolu, K-Karadeniz ve M Marmara Bölgesini ifade etmektedir. Kİ-Köppen-Geiger iklim tasnifindeki harfleri göstermektedir.
Şekil 6. Türkiye’nin 249 meteoroloji istasyonun uzun yıllık ortalama yağış ve sıcaklık değerlerine göre
oluşturulan Köppen-Geiger iklim sınıfları haritası
Ege Bölgesi’nde 3 farklı iklim tipi olduğu belirlenmiştir. Bolvadin istasyonunun Bsk olarak belirlendiği analizlerde, Keleş, Kütahya ve Tavşanlı istasyonları Csb, bölgede kalan diğer tüm istasyonların ise Csa iklim tipinde olduğu görülmüştür (Tablo 2, Şekil 6).
Akdeniz Bölgesinde yer alan 43 istasyonda Bsh (1), Bsk (2), Csa (38), Dsa (1) ve Dsb (2) iklim tipleri belirlenmiştir. Bölgede Mut istasyonunda Bsh, Korkuteli ve Ulukışla istasyonlarında Bsk, Beyşehir istasyonunda Dsa, Göksun ve Hadim istasyonlarında Dsb, geriye kalan tüm istasyonlarda ise Csa iklim tipi görülmektedir (Tablo 2, Şekil 6).
İç Anadolu’da analiz edilen 37 istasyon verisine göre bölgede Bsk (13), Cfa (1), Csa (2), Csb (1), Dfa (1), Dsa (7) ve Dsb (12) iklim tipleri görülmektedir. Bölgede Konya ve çevresindeki kurak sahada Bsk iklim tipi, Orta ve Kızılırmak Bölümlerinde ise soğuk iklim (Dsa, Dsb, Dfa) tipleri görülmekteyken, Emirdağ’da Cfa, Akşehir ve Ankara istasyonlarında Csa, Bozüyük’te ise Csb iklim özellikleri hakimdir (Tablo 2, Şekil 6).
47 meteoroloji istasyonu ile analiz edilen Doğu Anadolu Bölgesi’nde Bsk (7), Csa (4), Dfb (6),
Dsa (22) ve Dsb (8) iklim tipleri görülmekte, bölgenin batısındaki depresyon alanlarında ve Iğdır’daki
istasyonlarda Bsk, bölgenin ortasında, batısında ve güneydoğusundaki istasyonlarda Dsa ve Dsb iklim tipleri, bölgenin kuzeydoğusundaki istasyonlarda ise Dfb iklim tipi dağılış göstermektedir (Tablo 2, Şekil 6).
3.2.Model Verilerine (1 km) Göre Türkiye’nin Köppen-Geiger İklim Sınıflandırması
Şekil 7. Model verilerine göre Türkiye Köppen-Geiger iklim sınıfları
Tablo 3. Model verilerine göre Türkiye Köppen-Geiger iklim sınıflarının bölgelere göre alansal dağılışı
İklim sınıfı (km2)
(%) Karadeniz Bölgesi Marmara Bölgesi Ege Bölgesi Akdeniz Bölgesi. İç Anadolu Bölgesi Doğu Anadolu Bölgesi Güneydoğu Anadolu Bölgesi Toplam
Bsk 0 0 0 196 17.651 3.021 894 21762 (%) 0,0 0,0 0,0 0,2 10,9 1,8 1,5 2,8 Bwh 0 0 0 0 0 0 9 9 (%) 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 Cfa 5210 3461 0 0 3 0 0 8674 (%) 3,9 5,6 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 1,1 Cfb 29426 3481 0 0 22 0 0 32929 (%) 21,8 5,6 0,0 0,0 0,0 0,0 0,0 4,2 Csa 2765 41218 51393 62247 11168 6947 57585 233323 (%) 2,1 66,3 63,0 56,5 6,9 4,1 94,4 29,9 Csb 11802 12951 20692 13796 16375 0 0 75616 (%) 8,8 20,8 25,4 12,5 10,1 0,0 0,0 9,7 Dfa 83 0 0 0 21 393 0 497 (%) 0,1 0,0 0,0 0,0 0,0 0,2 0,0 0,1 Dfb 34610 132 0 0 347 25419 0 60508 (%) 25,7 0,2 0,0 0,0 0,2 15,2 0,0 7,8 Dfc 4230 36 0 0 0 5669 0 9935 (%) 3,1 0,1 0,0 0,0 0,0 3,4 0,0 1,3 Dsa 0 0 0 1048 5174 41423 2348 49993 (%) 0,0 0,0 0,0 1,0 3,2 24,7 3,8 6,4 Dsb 46237 915 9484 31945 110744 83297 153 282775 (%) 34,3 1,5 11,6 29,0 68,4 49,7 0,3 36,3 Dsc 221 0 0 906 281 1171 0 2579 (%) 0,2 0,0 0,0 0,8 0,2 0,7 0,0 0,3 ET 164 0 0 40 10 148 0 362 (%) 0,1 0,0 0,0 0,0 0,0 0,1 0,0 0,0 Toplam 134748 62194 81569 110178 161796 167488 60989 779662
Hijmans ve diğ. (2005)’in ürettiği modellerden elde edilen veri seti kullanılarak Köpen-Geiger iklim tasnifine göre sınıflandırıldığında, Türkiye’de toplam 13 farklı iklim tipi belirlenmiştir. Bu iklim tipleri Bsk, Bwh, Cfa, Cfb, Csa, Csb, Dfa, Dfb, Dfc, Dsa, Dsb, Dsc ve ET olarak sıralanmaktadır. Bölgelere göre bu iklim tipleri farklılık göstermekte, genel olarak Türkiye rölyefine uygun bir dağılış göstermektedir (Şekil 7, Tablo 3).
Karadeniz Bölgesinde Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre 10 farklı sınıf belirlenmiş, kurak iklimin (B) olmadığı görülmüştür. Belirlenen sınıfların dağılışı incelendiğinde, en geniş alan kaplayan iklim tipinin % 34,3 oran ile Dsb olduğu görülmektedir. Köroğlu volkanik alanı ile Orta Karadeniz’deki tüm yüksek alanlarda bu iklim tipi hakimdir. Bu iklim tipi bölgenin iç kesimlerinde denizel etkinin azaldığı alanlarda, İç Anadolu Bölgesi ile komşu sahalarda görülmektedir. Dsb’yi Dfb iklim tipi takip etmekte, Ilgaz ve Küre Dağları ile Doğu Karadeniz Bölgesi’nde deniz kıyısı ve çok yüksek dağlık alanlar haricindeki tüm alanlarda bu iklim tipi hüküm sürmektedir. Bölgenin % 21,8’ini Cfa iklim tipi oluşturmakta ve bölgenin tüm kıyı kuşağını kaplamaktadır. Cfa, özellikle Batı Karadeniz’de yükseltinin azalmasına bağlı olarak kıyıdan içlere doğru girebilmektedir. Ilıman ve soğuk iklimin alt tipleri bu sahaları çevrelemektedir. Bölgede, Doğu Karadeniz Dağlarının yüksek kesimlerinde ET, tundra alanlar yer almaktadır (Şekil 7, Tablo 3). Bu alanlar geçmişte vadi buzullarının geliştiği bir saha iken günümüzde yaylacılık amaçlı kullanılmaktadır.
Marmara Bölgesi’nde hakim iklim tipi alansal olarak bölgenin % 66,3’ünü kaplayan Csa iklim tipidir. Bu iklim tipi bölgede tüm alçak alanları kaplarken, çevresinde yüksek sahalarda Csb iklim tipine dönüşmektedir. Bölgenin % 20,8’ini kaplayan Csb iklim tipi, Yıldız Dağları’nın doğu kesiminde, Uludağ’ın zirve ve çevresi haricindeki yüksek kısımlarında, Samanlı Dağlarında ve Kocaeli Platosunun yüksek kesimlerinde yayılış göstermektedir. Bölgede yaklaşık olarak aynı alansal orana sahip Cfa iklim tipi Yıldız Dağlarının batısında, denizden uzak güneye bakısı olan alanlarda,
Cfb iklim tipi ise bu dağlık alanın denize dönük kuzey kesimlerinde görülmektedir. Uludağ zirvesi ve
çevresinde Dsb iklim tipi yayılış göstermekte, bu ikim tipi bölgenin % 1,5’sını kaplamaktadır (Şekil 7, Tablo 3).
Ege Bölgesi, Csa, Csb ve Dsb iklim tiplerinin görüldüğü bir sahadır. Bu üç iklim tipi batıdan doğuya, kıyıdan iç kesimlere, alçaktan yükseğe doğru bir dağılış göstermektedir. Bölgede en geniş alanı %56,5 oranıyla Csa iklim tipi kaplamaktadır. Bu iklim tipi, Kıyı Ege Bölümü’nün neredeyse tamamında hakimdir. Bu bölümde sadece yüksek dağlık alanlarda Csb ve Dsb iklim tiplerine rastlanmaktadır. Bölgenin karasal özellikler gösteren İç Ege Bölümünde yer alan platolarda Csb iklim tipi, bu platolar üzerinde yükselen dağlık alanlarda ise Dsb iklim tipi hakimdir (Şekil 7, Tablo 3).
Akdeniz Bölgesi, Bsk, Csa, Csb, Dsa, Dsb, Dsc ve ET iklim tiplerinin görülmesiyle birlikte Csa ve Dsb iklim tiplerinin hâkim olduğu bir sahadır. Bölgenin tüm kıyı şeridi ve Akdeniz’e ulaşan akarsu vadilerinde, Çukurova, Amik Ovası, Göksu Deltası ve Göksu Vadisi, Antalya çevresindeki düzlükler ve Teke Platosu üzerindeki depresyonlarda Csa iklim tipi görülmektedir. Teke Platosunda yer alan dağlık alanlarda Csa, Csb’ye dönüşmektedir. Bölgede, Taşeli Platosu, Dedegöl ve Geyik Dağları, Dibek ve Tahtalı Dağlarının bölgede kalan kısımlarında Dsb iklim tipi hakimdir. Bölge içerisinde görülen Bsk iklim tipi, Konya-Ereğli ovalarının bölge sınırı içinde kalan kısımlarında yayılış göstermektedir. Bölgede, Aladağlar zirveleri ve çevresinde ET iklim tipi (40 km2) yayılış gösterirken, Bolkar Dağları zirve çevrelerinde Dsc iklim tipi hakimdir (Şekil 7, Tablo 3).
İç Anadolu Bölgesi, B, C, D ve E iklim tiplerinin görüldüğü bir alandır. Konya Bölümü’nde yer alan kurak soğuk step (Bsk) sahası bölgenin % 11’ne yakınını oluşturmakta, Kızılırmak ve Sakarya vadileri boyunca hakim olan Csa ve Csb iklim tipleri bölgenin % 17’isine yakınını kaplamaktadır. Bölgenin % 68,4’ünü kaplayan Dsb, en geniş alan kaplayan iklim tipidir. Sayılan bu iklim tipleri çevrelerinde Cfa, Cfb, Dsa ve Dsc iklim tipleri yayılmakta, Erciyes Dağı zirve ve çevresinde ise ET sahaları yer almaktadır (Şekil 7, Tablo 3).
Doğu Anadolu Bölgesi’nin % 49,7’si Dsb, % 24,7’si Dsa % 15,2’si ise Dfb gibi soğuk iklim sahalarından oluşmaktadır. Dsa iklim tipi, bölgenin güney ve batısında yer alan Malatya Havzası, Palu, Bingöl, Muş Ovası ve Güneydoğu Torosları kaplamaktadır. Dsb iklim tipi ise bölgenin en
batısında yer alan Uzunyayla Platosu ve çevresinde, bölge ortasında Dsa iklim tipi alanlarını çevreleyecek şekilde yayılış göstermektedir. Erzurum-Kars çevresindeki plato alanlarında Dfb, bu platolar üzerindeki dağlık alanlarda ise Dfc iklim tipi hüküm sürmektedir. Bölgenin iki yüksek dağı olan Ağrı Dağı ve Süphan Dağı zirvelerinde ET ikim şartları görülmektedir (Şekil 7, Tablo 3).
Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde model verilerine göre 5 farklı Köppen-Geiger iklim sınıfı belirlenmiştir. Bölgenin genelinde Csa iklim özellikleri hakimken, en güneyde, Harran çevresinde
Bsk ve çok dar bir alanda da Bwh iklim tipi görülmektedir. Bölgenin yüksek kısımlarından Karacadağ
volkanı zirvesi ve çevresi ile Güneydoğu Torosların bölge içinde kalan kesimlerinde Dsa ve Dsb iklim şartları hüküm sürmektedir (Şekil 7, Tablo 3).
Tartışma
Analizler sonucunda iki farklı Türkiye Köppen-Geiger iklim sınıfları haritası elde edilmiştir. Bunlardan ilki noktasal meteoroloji istasyonlarına ait iklim tasnifine, diğeri ise model sıcaklık-yağış verileri ile oluşturulan alansal iklim tasnifine göre üretilmiştir. Bunların karşılaştırılması amacıyla, meteoroloji istasyonlarının konumlarındaki model iklim tasnifi bilgisi elde edilmiş ve bunlar arasındaki tutarlık incelenmiş, benzer ve farklı sonuçlar karşılaştırılmıştır. Karşılaştırma sonucunda çalışmada verileri kullanılan MGM istasyonlarına ait veriler ile model verileri arasında tam bir tutarlılığın bulunmadığı tespit edilmiştir. İncelenen 249 istasyonun 70’inin (% 28) verileri Köppen-Geiger iklim tasnifi model verileri ile uyuşmamış, genel olarak benzer bir iklim tasnifi sonucunu vermiştir (Tablo 4).
Tablo 4. İstasyon verilerine göre üretilen Türkiye Köppen-Geiger iklim sınıflarının model verilerindeki
karşılıkları
Bsk Cfa Cfb Csa Csb Dfb Dsa Dsb Toplam
Bsh (3) 1 2 3 Bsk (26) 1 6 3 1 4 2 17 Cfa (19) 6 1 1 8 Csa (117) 1 1 11 3 16 Csb (7) 1 1 2 Dfa (4) 2 2 Dfb (12) 2 2 Dsa (31) 2 3 13 18 Dsb (28) 1 1 2 Toplam 70
Not: Burada sadece iki sonucun aynı olmadığı istasyonlara ait matris verilmiştir. Satırlar istasyon verisini, sütunlar ise model verisindeki sonuçları göstermektedir. Parantez içindeki değerler toplam Türkiye değerleridir.
İstasyon ve model sonuçları arasındaki en büyük fark Bsk, Csa ve Dsa olarak belirlenen iklim tiplerinde görülmektedir. İstasyonlarda belirlenen Dsa iklim tipinin büyük bir kısmının Dsb çıkmış olması bu istasyonun model verilerindeki sıcaklık durumunun ölçülenden düşük modellendiğini göstermektedir. Csa olarak belirlenen iklim tipinin de model sonuçlarına göre çoğunluğu (11) Csb çıkmıştır. Yine bu durum da özellikle modellenen yaz aylarındaki sıcaklıkların ölçülenden düşük modellendiğini göstermektedir. İstasyonlarda Bsk olarak belirlenen iklim tipi, model sonuçlarına göre çoğunlukla Csa olarak belirlense de diğer iklim tiplerinin sayısı da fazladır. Bu da model verilerindeki yağışların, ölçülen değerlerden farklı olduğunu göstermektedir.
Hem sıcaklıklardaki hem de yağışlardaki farklılıklar, model verilerinin üretiminde kullanılan istasyonların azlığından kaynaklanabilir. Bu durumda herhangi bir noktanın verisi kendine yakın bir istasyon verisi yerine daha uzak bir istasyon verisine göre modellenmiş olmakta ve tutarlık azalmaktadır. Yine bu farklılığın bir nedeni de kullanılan topografya verisi ile istasyon koordinatlarının uyuşmamasıdır. Bu durumda da istasyon gerçek konumunda bulunmamakta ve
buna bağlı olarak da farklı sonuçlar elde edilebilmektedir. Yine buna benzer bir durum topografik verinin çözünürlüğü nedeniyle de yaşanabilmektedir.
İstasyon ve model verilerinde tutarsızlıkların bir nedeni de kullanılan dönem olabilmektedir. Bu çalışmada kullanılan istasyon verileri 1970-2010 yılları arası ortalamaları içermekteyken, model verilerindeki ortalamaların periyodu 1960-1990 yılları arasıdır. Bu iki dönem arasındaki iklim değişimleri de her iki veri arasında farklılıklar yaratabilecektir.
İstasyon ve model verilerinden Türkiye için üretilen Köppen-Geiger iklim sınıfları, mekânsal olarak değerlendirildiğinde benzer sonuçlar görülmektedir. Genel olarak her iki veri setinde de Güneydoğu Anadolu Bölgesi, Akdeniz-Ege-Marmara kıyılarında Csa, bu alanlara yakın, yüksek sahalarda Csb, Karadeniz kıyılarda ise Cfa ve Cfb iklim özellikleri belirlenmiştir. Kuzeydoğu Anadolu ile Ilgaz ve Küre Dağlık alanı benzer özellikler göstererek Dfb ve Dfc iklim özellikleri ile karakterize olmuştur. Her iki sonuca göre de Doğu Anadolu Bölgesi’nin büyük bir kısmında Dsa ve Dsb iklim tipi belirlenmiş, bölgenin güneyindeki depresyonlarda belirlenen Dsa iklim tipi istasyon verilerine göre daha geniş alan kaplamış, model verilerinde bu depresyon çevrelerindeki yüksek alanlarda Dsb iklim tipi çıkmıştır. Dsb iklim tipi istasyonlara göre üretilen haritada İç Anadolu Bölgesi’nde daha dar alanda dağılış göstermiş, model sonuçlarında ise Doğu Anadolu Bölgesi ile birleşerek geniş bir yayılışa sahip olmuştur. İstasyon verilerine göre Bwh iklim tipi bulunmasına karşın model verilerinde bu iklim tipi dar bir alanda görülmektedir. Bu da Bwh iklim tipindeki istasyonların model verilerinin üretiminde kullanılmadığını göstermektedir.
Model verilerine göre, istasyon verilerinden farklı olarak özellikle yüksek dağlık alanlarda ET ve Dsc iklim tipi belirlenmiştir. Bu durum da MGM istasyonlarının bu alanlarda yer almamasından kaynaklanmaktadır. Buna göre, yüksek dağlık alanların analizinde model verileri daha doğru sonuçları göstermektedir.
4. Sonuç
Türkiye’de, 249 meteoroloji istasyonunun uzun yıllık aylık ortalama sıcaklık ve yağış verisine göre 10 farklı Köppen-Geiger iklim sınıfı bulunmaktadır. Bunlar Bsk, Bwh, Cfa, Cfb, Csa, Csb, Dfa,
Dfb, Dsa ve Dsb iklim sınıflarıdır. Model verisinden elde edilen 805 bin noktanın analizi sonucunda
bu sınıflara ek olarak Dfc, Dsc ve ET iklim tipleri belirlenmiştir. Bu durum, Türkiye’de bu iklim tiplerini karakterize edecek meteoroloji istasyonlarının eksik olduğunu da göstermektedir.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre Türkiye’de B,C,D ve E ana iklim sınıfları görülmekte, tropikal iklim bölgesine ait bir saha yer almamaktadır. Ilıman iklim, Türkiye’de en geniş alan kaplayan ana iklim tipidir. Polar bölge iklimi sadece çok yüksek dağlık alanlarda görülmektedir.
Model verilerine göre Türkiye’de en geniş alan kaplayan alt iklim tipi Dsb’dir. Bunu Csa, Csb,
Dfb, Dsa iklim tipleri takip etmektedir. Bwh ve ET ise çok dar alan kaplamaktadır.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nden başlayan Csa iklim tipi tüm Akdeniz, Ege ve Marmara Denizi kıyıları ile Karadeniz’in Avrupa tarafından kalan kıyılarında görülmektedir. Kışı yağışlı yazı kurak olan bu iklim tipi kıyılardan iç kesimlere gidildikçe ve yükseklere çıkıldıkça yerini Csb’ya bırakmaktadır.
İç Anadolu ve Doğu Anadolu Bölgesi’ndeki plato alanları genel olarak Dsb ile kaplıyken bu platolar arasındaki depresyon sahalarında Dsa iklim tipi hakimdir. Platolar üzerindeki yüksek sahalarda ise Dsc ve ET iklimi görülmektedir. ET iklim tipi Tüm Türkiye’de ancak çok yüksek dağlık alanlarda da dağılış göstermektedir. Karadeniz kıyılarıyla denizel etkinin girdiği iç kısımlarda Cfa ve
Cfb iklim tipleri görülmektedir. Erzurum-Kars Bölümü ile Ilgaz-Küre Dağlık alanlarının düşük
yükseltideki kısımlarında görülen Dfa, yükseldikçe Dfb’ye dönüşmekte, en yüksek kısımlarda ise Dfc olarak ortaya çıkmaktadır.
Köppen-Geiger iklim sınıflandırması, aylık ortalama toplam yağış ve aylık ortalama sıcaklık verilerinden faydalanılarak, eşik değerlere göre yapılan bir sınıflandırmadır. Bu sınıflandırma, küresel ölçekte makro ve mezo iklim bölgelerinin belirlenmesi amacıyla kullanılabilir. Daha ayrıntılı iklim analizleri ve ortam analizlerinde farklı iklim sınıflandırmaları kullanmak gereklidir (Ör: Thornthwaite).
Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasına göre yapılan analizlerin haritalanması oldukça zordur. Bu zorlukları oluşturan etmenlerin başında, haritalama yapacak veri sayısının az olması gelmektedir. Bu nedenle enterpolasyon yapılması gerekmektedir. Bu enterpolasyon, Köppen-Geiger iklim sınıflandırması sonucunda elde edilen harflerin alanlarının genişletilmesi ya da sınırlarının çizilmesi olarak değerlendirildiğinde daha da karmaşık hale gelecektir. Bunun yerine önce sıcaklık ve yağış verisinin enterpole edilerek alana yayılması, bu şekilde istasyon sayısının artırılması ve daha sonra enterpole edilen yerlerdeki verilerin çekilerek, Köppen-Geiger iklim sınıflandırmasının her nokta için ayrı ayrı yapılması gerekmektedir.
Klimatoloji çalışmalarında bölgelendirme yapılırken kullanılan veri seti çalışmanın hem konumsal hem de konusal ayrıntısını sınırlandırmaktadır. Veri sayısının artışı, hem alanda daha doğru bölgelendirme yapmamıza yardımcı olmakta hem de daha farklı sınıf ve sınırların oluşmasını sağlamaktadır. Bu çalışmada 249 istasyon ile yapılan analiz sonucunda 10 farklı Köppen-Geiger iklim sınıfı belirlenirken, 805000 model verisinin analiz sonucunda 13 farklı sınıf belirlenmiştir. İki harita arasındaki sınır tutarlılığı ise oldukça azdır.
Kaynaklar
A-iyeh, E., & Peters, J. F. (2015). Measure of Tessellation Quality of Voronoï Meshes. 2015, 5(2), 28. Akın, H. S., Dalfez, H. N., Önol, B., & Şen, L. (2011). Türkiye ve Bölgesinde İklimin Geleceğine Köppen-Geiger İklim
Sınıflandırması Dayalı Bir Bakış. Paper presented at the Uluslararası Katılımlı Coğrafya Kongresi (70. Yıl anısına), İstanbul.
Avcı, M. (1992). Thornthwaite rasyonel İklim Sınıflandırma sistemine göre Türkiye İklimi. Tarla Bitkileri Merkez Araştırma Enstitüsü Dergisi, 1(1), 67-88.
Aydeniz, A. (1985). Toprak Amenajmanı. Ankara: Ankara Üniversitesi, Ziraat Fakültesi Yayınları No:928. Aydın, O., & Raja, N. B. (2016). Yağışın mekansal dağılışında deterministik ve stokastik yöntemler: Mauritius
örneği, Doğu Afrika. Coğrafi Bilimler Dergisi, 14(1), 1-14.
Becker, D., Brocks, S., Hutt, C., & Bareth, G. (2017). High Resolution Koppen-Geiger Classifications of Paleoclimate Simulations. Transactions in GIS, 21(1), 17p. doi:10.1111/tgis.12187
Burns, Jared (2009). Centroidal voronoi tessellations.
https://www.whitman.edu/Documents/Academics/Mathematics/burns.pdf Son Erişim: 2 Şubat 2018
Chen, D., & Chen, H. W. (2013). Using the Köppen classification to quantify climate variation and change:
An example for 1901–2010. Environmental Development, 6, 69-79.
doi:http://dx.doi.org/10.1016/j.envdev.2013.03.007
Çiçek, İ. (1996). Thornthwaite Metoduna Göre Türkiye’de İklim Tipleri. Ankara Üniversitesi, Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi, Tarih-Coğrafya Araştırmaları Dergisi, 12, 33-71.
De Martonne, E. (1942). Nouvelle carte mondial de l'indice d'aridité. Annales de Géographie, 241-250.
Emberger, L. (1955). Une classification biogéographique des climats. Rev. Trav. Lab. Bot. Fac. Sci. Montpellier, 7, 3-43.
Engelbrecht, F. (2016). Shifts in Koppen-Geiger climate zones over southern Africa in relation to key global temperature goals. Theoretical & Applied Climatology, 123(1/2), 15p. doi:10.1007/s00704-014-1354-1 Erinç, S. (1949). The Climates of Turkey According to Thornthwaite's Classifications. Annals of the Association
of American Geographers, 39(1), 26-46.
Erinç, S. (1950). Climatic Types and the Variation of Moisture Regions in Turkey. Geographical Review, 40(2), 224-235. doi:10.2307/211281
Erinç, S. (1965). Yağış Müessiriyeti Üzerine Bir Deneme ve Yeni Bir İndis (Vol. No:41): İstanbul Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Coğrafya Enstitüsü Yayınları.
Ertürk, A. K., & Bayar, F. A. (1984). Türkiye'nin İklim Tasnifi -Erinç Kuraklık İndis Formülüne Göre. Ankara: Devlet Meteoroloji İşleri Genel Müdürlüğü.
FAO. (2016). New gridded maps of Koeppen’s climate classification.
(http://www.fao.org/nr/climpag/globgrids/KC_classification_en.asp) Son erişim: 13 Aralık 2016 Fick, S. E., & Hijmans, R. J. (2017). WorldClim 2: new 1-km spatial resolution climate surfaces for global
Hijmans, R. J., Cameron, S. E., Parra, J. L., Jones, P. G., & Jarvis, A. (2005). Very high resolution interpolated climate surfaces for global land areas. International Journal of Climatology, 25(15), 1965-1978. doi:10.1002/joc.1276
Holdridge, L. R. (1947). Determination of World Plant Formations From Simple Climatic Data. Science, 105(2727), 367-368. doi:10.1126/science.105.2727.367
Kottek, M., J. Grieser, C. Beck, B. Rudolf, & F. Rubel. (2006). World Map of the Köppen-Geiger climate classification updated. Meteorol. Z, 15, 259-263.
Köppen, W. (1884). Die Wärmezonen der Erde, nach der Dauer der heissen, gemässigten und kalten Zeit und nach der Wirkung der Wärme auf die organische Welt betrachtet (The thermal zones of the Earth according to the duration of hot, moderate and cold periods and of the impact of heat on the organic world). Meteorol. Z., 1, 215-226.
Köppen, W. (1900). Versuch einer Klassifikation der Klimate, vorzugsweise nach ihren Beziehungen zur Pflanzenwelt (Attempted climate classification in relation to plant distributions). Geogr. Zeitschrift, 6, 593-611, 657-679.
Köppen, W. (1918). Klassifikation der Klimate nach Temperatur, Niederschlag und Jahresablauf (Classification of climates according to temperature, precipitation and seasonal cycle). Petermanns Geogr. Mitt., 64, 193-203, 243-248.
Köppen, W. (1919). Baumgrenze und Lufttemperatur (Timberline and air temperature). Petermanns Geogr. Mitt., 65, 201-203.
Köppen, W. (1931). Grundriss der Klimakunde (Outline of climate science). Berlin: Walter de Gruyter.
Köppen, W., & Geiger, R. (Cartographer). (1954). Klima der Erde (Climate of the earth) Wall Map 1:16 Mill. Öztürk, M. Z., Çetinkaya, g., & Aydın, S. (2017). Köppen-Geiger İklim Sınıflandırmasına Göre
Türkiye’nin İklim Tipleri. Journal of Geography, 35, 17–27.
https://doi.org/10.26650/JGEOG295515
Peel, M. C., Finlayson, B. L., & Mcmahon, T. A. (2007). Updated World Map Of The Koppen-Geiger Climate Classification. Hydrol. Earth Syst. Sci. Discuss., 4, 439*473.
Sezer, L. İ. (1988). İklim ve vejetasyon sınıflandırması konusunda yeni bir indis denemesi. Ege Coğ. Der., 4(1), 161-201.
Shin, H.-J. (2016). Climatic classification over asia during the middle holocene climatic optimum based on PMIP models. Journal of Earth Science, 27(1), 7p. doi:10.1007/s12583-016-0622-7
Strahler, A. N. (1951). Physical Geography: New York:Wiley
Şensoy, S., & Ulupınar, Y. (2016). İklim Sınıflandırmaları.
http://212.174.109.9/FILES/iklim/iklim_siniflandirmalari.pdf, 29.06.2016.
Tatli, H., & Dalfes, H. N. (2016). Defining Holdridge's life zones over Turkey. International Journal of Climatology, 36(11), 3864-3872. doi:10.1002/joc.4600
Thiessen, A. H. (1911). Precipitation Averages for Large Areas. Monthly Weather Review, 39(7), 1082-1089. doi:10.1175/1520-0493(1911)39<1082b:PAFLA>2.0.CO;2
Thornthwaite, C. W. (1948). An Approach toward a Rational Classification of Climate. Geographical Review, 38(1), 55-94.
Trewartha, G. T. (1968). An introduction to climate. New York: McGraw-Hill.
Türkeş, M., & Tatlı, H. (2011). Use of the spectral clustering to determine coherent precipitation regions in Turkey for the period 1929–2007. International Journal of Climatology, 31(14), 2055-2067. doi:10.1002/joc.2212
Ul., Lohrnann, R., Sausen, Bengtssonl, L., Cubasch, U., Roecknerl, E. (1993). The Koppen Climate Classification As A Diagnostic Tool For General Circulation Model. Climate Research, 3, 177*193. Usul, N. (2001). Engineering Hydrology. Ankara: METU PRESS.
Ünal, Y., Kindap, T., & Karaca, M. (2003). Redefining the climate zones of Turkey using cluster analysis. International Journal of Climatology, 23(9), 1045-1055. doi:10.1002/joc.910
Voronoi, G. (1907). Nouvelles applications des paramètres continus à la théorie des formes quadratiques. J. reine angew. Math, 133, 97-178.
Wu, Q., Jiang, G., & Dai, X. (2016). Projected shifts in Koppen climate zones over China and their temporal evolution in CMIP5 multi-model simulations. Advances in Atmospheric Sciences, 33(3), 11p. doi:10.1007/s00376-015-5077-8
Yılmaz, E., & Çiçek, İ. (2016). Türkiye Thornthwaite iklim sınıflandırması. Journal of Human Sciences, 13(3), 3973–3994.
Extended English Summary
In the study, the temperature and precipitation data obtained from the General Directorate of Meteorology (MGM) and the temperature and precipitation model data having 1 km positional resolution, which was produced at global scale by Hijmans et al. (2005) were used for the determination of the climate classes according to Köppen-Geiger in Turkey. By this means, it was ensured that two different Köppen-Geiger climate classifications were made according to both the meteorological stations and the model data. For the analysis of the data, a Microsoft Excel page which makes Köppen-Geiger climate classification was generated and voronoi polygons were formed for the mapping of the data.
As a result of the analyses, two different Köppen-Geiger climate classes maps of Turkey were obtained. The first one is the results of the climate classification of the meteorological stations data and the other one, however, is the results of the areal climate classification formed with the model temperature-precipitation data. For the purpose of comparing them, the model climate classification information in the positions of the meteorological stations was obtained and the consistency between them was examined and the similar and different results were compared. According to the comparison, there is no complete consistency between the data of the stations of MGM and the model data. Köppen-Geiger climate classification of 70 (28%) of 249 stations examined did not mesh with the model data and gave a similar climate classification result in general (Table 4).
The biggest difference between the station results and the model results is seen in the climate types designated as Bsk, Csa and Dsa. A major part of the climate type Dsa designated at the stations was revealed to be Dsb and this shows that the temperature status in the model data of the station was modelled as lower than the measured one. The majority (11) of the climate type designated as
Csa was revealed to be Csb as well according to the model results. Also this shows that the
temperatures especially in the modelled summer months were modelled as lower than the measures temperatures. Although the climate type designated as Bsk at the stations was revealed to be Csa mostly according to the model results, the number of the other climate types is also high. This shows that the precipitations in the model data are different from the measured values.
The differences in both the temperatures and precipitations might be caused by the scarcity of the stations used in the production of the model data. In this case, the data of any point is modelled according to the data of a farther station instead of a close station and the consistency reduces. Another reason for the difference is that the topographical data used and the station coordinates do not mesh. In this case, the station is not located in its actual position and accordingly different results may be obtained. Also, a similar situation may be experienced due to the resolution of the topographical data. One reason for the inconsistencies in the station data and the model data may be the period used. Whereas the station data used in this study includes the averages between the years of 1970-2010, the period of the averages in the model data is between the years of 1960-1990. The climate variations between these two periods might create differences between both data.
When Köppen-Geiger climate classes produced for Turkey from the station data and the model data are examined spatially, similar results are seen. Generally, in both data set, Csa climate characteristics were designated in the Southeast Anatolia Region and on Mediterranean-Aegean-Marmara coasts, Csb climate characteristics at the high sites close to these areas and Cfa and Cfb climate characteristics on the Black Sea coasts. The Northeast Anatolia and Ilgaz and Küre Mountainside were characterized with Dfb and Dfc climate characteristics by showing similar properties. According to both two results, the climate types Dsa and Dsb were designated in a large part of the East Anatolia Region, the climate type Dsa designated in the depression sites in the south of the region covered a wider area according to the station data and the climate type Dsb was revealed in the high areas in the vicinity of these depression sites in the model data. The climate
type Dsb dispersed in a narrower area in the Central Anatolia Region in the map generated according to the stations and acquired a wide dispersion by merging with the East Anatolia Region in the model results. Although there is the climate type Bwh according to the station data, this climate type is seen in a narrow area in the model data. This shows that the stations of Bwh climate type are not used in the production of the model data.
According to the model data, the climate types ET and Dsc were designated especially in the high mountainsides as different from the station data. This is caused by the fact that the stations of MGM are not located in these areas. Accordingly, the model data shows more accurate results in the analysis of the high mountainsides.
According to the long annual monthly average and precipitation data of 249 meteorological stations in Turkey, there are 10 different Köppen-Geiger climate classes in Turkey. These are the climate classes Bsk, Bwh, Cfa, Cfb, Csa, Csb, Dfa, Dfb, Dsa and Dsb. As a result of the analysis of 805 thousand points obtained from the model data, the climate types Dfc, Dsc and ET were designated in addition to the above classes. This also shows that the meteorological stations which will characterize these climate types are deficient in Turkey.
According to Köppen-Geiger climate classification, the main climate classes B, C, D and E are seen in Turkey and there is no site belonging to the tropical climate zone. The temperate climate is the main climate type which covers the widest area in Turkey. The polar climate is seen only in the very high mountainsides.
According to the model data, the sub-climate type that covers the widest area in Turkey is
Dsb. It is followed by the climate types Csa, Csb, Dfb and Dsa. Bwh and ET , however, cover a very
narrow area. According to Köppen-Geiger climate classification, the climate type Csa which starts from the Southeast Anatolia Region is seen on all Mediterranean, Aegean and Marmara Sea coasts and on the coasts of the Black Sea remaining on the European side. This climate type which has rainy winter and dry summer gives its place to Csb from the coasts towards to the inlands and uplands. Whereas the tableland areas in the Central Anatolia and the East Anatolia Region are generally covered by Dsb, the climate type Dsa is dominant at the depression sites between these tablelands. At the high sites on the tablelands, however, the climate types Dsc and ET are seen. The climate type ET disperses also in the very high mountainsides in the other zones. On the Black Sea coasts and in the inlands into which the sea effect enters, the climate types Cfa and Cfb are seen. The climate type Dfb is dominant in Erzurum-Kars Region and in Ilgaz-Kure Mountainside and the climate type Dfc in the higher areas at these sites.
In this study,
The long time annual average Köppen-Geiger climate classification was made and mapped according to the data of 249 meteorological stations which are located in Turkey and the temperature and precipitation series of which are over 30 years;
Turkey's Köppen-Geiger climate types with high resolution were calculated;
The comparison of the maps of the climate classes produced from the station data and the model data with 1 km resolution was made and the reasons for the differences were discussed.
The climate classes map of Turkey produced in the study was presented to the users in the vector format in the internet environment
(http://geography.humanity.ankara.edu.tr/turkiye-iklim-arastirmalari/).
Moreover, Köppen-Geiger climate classification formulations written in Microsoft Excel package program were presented to the users in the internet environment in such a manner that they can be downloaded and arranged in the form of a file in .xlsx format.
