Milliyet
iiim^> Pazartesi 31 Temmuz 1995
WBBMMBiMrt*iHiw^ıiiftwtnTTyanW)Tfiııııı^rtiijiııiiiBigiMMj^^ fıi)iff< w rrürnn agM^^aı^tıiTi'avfiııı^feB
Sevdiği iki
biri askerlik
t
A h m e t
ZİZ Nesin’iıı bugüne de ğin yaptığı işleri merak ettim, aralarında benim bile, yeni öğrendiklerim çıktı. Çoban Aziz, Bakkal Aziz, Asker Aziz, Din Hocası Aziz, Gazeteci :iz, Kitapçı Aziz, Fotoğ rafçı Aziz, Gül satan Aziz, Patron A- ziz, Yayıncı Aziz, Sendika Başkanı A- ziz ve Yazar Aziz... İşte, Aziz Nesin’in bugüne değin yaptığı işler... A li Ne- a b ı “Ba&r.sgn g i ş e y i a tm a d iğ ın ıç m . _ _ _ _ _ _ _ _ nerşeyin koleksiyonu
nu y a p ıy o r s a y ılır sın...” Şim di, bütün bunlara meslek kolek siyonu da eklenmiş o- luyor.
Ben çobanlığını ve gül sattığmı yeni öğ rendim. Daha deşsem, unuttukları da çıkar dı belki, ama sanırım k en d isin d e iz b ır a kanlar bunlar. Hepsi ni de çok ciddi yap m ış, ama ik i tanesi çok ciddi onun için. S u b a y lık ve Y a z a r lık...
- B u g ü n e d e ğ in yaptığın işleri anla tır mısın?
- Profesyonel olarak yaptığım iş ik i tane, biri askerlik, biri ya zarlık. Onun dışmda böyle profesyonel ol m ak ü zere b a şla d ı
ğım, ama becerem ediğim işler var, pek çok.
- Askere gitmeden önce yaptığın iş v ar mı?
- Askere gitmeden önce sakız koyu nu besledim, daha doğrusu babam besliyordu, bahçesi vardı. Dört dö nüm. Ben de yaz tatillerinde otlatır dım.
- Beyazıt’taki evde mi?
- Hayır, büyük bir bahçemiz vardı, dört dönüm, o bahçedeki otlar yet mezdi tabii k i onlara, etrafa götürür düm...
Sakız koyunu, inek kadar süt verir, sütünü sağar ve satardık. Daha sonra o parayla Beyazıt’taki evi aldı babam. Ondan önce hiç evim iz olmadı.
- Peki askerden ayrıldıktan son ra ne yaptın? Askerliği sonra anla tırsın.
- Askerden ayrıldıktan sonra bak k a llık yaptım . A y r ılın c a bana b ir miktar para verdiler. Cezaevinde ta nıştığım biri vardı. Daha önce de bak kallık yapıyormuş. Nuruosmaniye’de, camiinin yanında bir bakkal dükkanı açtık, 6 ay işlettik. Beni dolandırma ya kalktı ve ben de dükkanı kendisi ne bıraktım.
Bakkal dükkanından sonra Sedat Simavi’nin yanında çalıştım. Karagöz gazetesini yönettim. O gazeteyi ben yönettim. O sıralarda, geçenlerde öl dü, Tahsin Öztin, Yedi Gün’ü yöneti yordu. Benim arkadaşım dı, a yrıld ı Yedi Gün’den, orayı da idare etmeye başladım. G azeteciliğe Sedat Sim a v i’nin yanuıda başladım. Daha sonra, ordaıı ayrılıp Tan gazetesine köşe ya zarı olarak geçtim.
- Gelelim askerliğine...
- Benim yaşamım boyunca profes yonel işim iki tane oldu. Biri askerli ğim, biri de yazarlığım... Açıkça söy lem ek gerekirse, genellikle herkesi şaşmtabilir, ben askerliği de sevdim, ya za rlığ ı da sevdim. A s k e rliğ i sev dim, niçin devam etmedim, niçin
ay-<33 Benim profesyonel iki
işim oldu. Biri askerliğim , biri
de yazarlığım. A çık ça
söylem ek gerekirse, ben
askerliği de sevdim .
Dayanma gücüm ü askerlikte
kazandım g j
¿03
Bu kadar yıllık yazarım,
hala bir öykü yazmak için, bir
şiir yazmak için, bir deneme
yazmak için kağıdın başına
oturunca içim e bir korku
girer
İ j Eleştirm enler bana hep
soğuk kalmışlardır. Nedeni de
edebiyat gruplarına veya
edebiyat tekkelerine,
edebiyat ilişkilerine, edebiyat
meyhanelerine
katılm adım ^
Ahmet Nesin: Babamın çobanlığı nı ve gül sattığını yeni öğrendim.
nldım?
Doğrusu son yıllarında, askerliği min son yıllarında çok, Böyle Gelmiş Böyİe G itm ez’de anlatacağım gibi, düş kırıklığına uğradım.
Neden askerliği sevdim, anti - m ili tarist bir adamken. Ben askerken de anti - militaristtim. Ama neden sev dim askerliği, en çok askerliği şunun için sevdim. O askere gelen hamhalat insanlar - çok hamhalattı, hele o dö nemde 1937 - 38, savaş yıllarında; yü- smı lüinıeyen, çoğu, pekçoğu - ıkı sene, uç sene, dört sene - o za man uzundu askerlik - a s k e rlik y a p a rla rd ı, b ir de terhis olup g i d e rlerk en , o insana çok büyük gurur verir. İkisini mukayese etti ğin zaman, eline böyle geliyor bu adam, böyle g id iy o r. Çok m ü th iş bir fark, onu sen eğit m işsin, o h ale g e tir mişsin. Belki tüm su b a y la r d u y m a m ıştır bu duyguyu ama ben bu duyguyu çok derin den duydum. Onlarla çok uğraşırdım. Bir in san ken di çocu ğu yla n asıl uğraşırsa daha bile fazla.
Örneğin yetişmiş in sanların eğitim i hak kında bikaç kitap a l m ıştım , o n la rı o k u r dum, nasıl yetişecekler diye. Yalnız bu bakım dan değil, askerliği okuldaki eğitim i de çok sevdim. Bana askerliğin çok katkısı oldu. Çok şey gibi gelebilir in sana, hem anti - militarist hem de as k erliği nasü seviyor ama gerçekten, öyle. Ne gibi...
- Yazarlığına katkısı oldu mu? - Yazarlığıma katkısı oldu, hayatı ma, insanlığıma katkısı oldu. B ir in san en zor koşullarda nasü çalışabi lir. Bunu askerlikte öğrendim. Bak şim di görüyorsun nasü geliyorum , nasü çalışıyorum? Ondan sonra sü rekli çalışmayı askerlikte öğrendim. Sonra fik ri takibi askerlikte öğren dim. Bak mektuplarda dikkat et. (A- ziz Nesin - A h Nesin Mektuplaşmala r ı I - n - UT) hiçbişeyi unutmuyorum. On kere, elli kere soruyorum. Fotoğ ra f ne oldu, saat ne oldu, ansiklopedi aldın mı? Hiç ama hiç unutmuyorum. Burda da böyle, soruyorum, şu ne ol du, bu ne oldu? Görüyorum canları sıküıyor, kızıyorlar, ben farkındayım ama böyle. Kendim için de öyle. Bişe- yi kaybedersem, mutlaka onu bulma lıyım. Bulamazssam bişey eksik kalır. Bulamazsam aklımdan çıkar. Asker lik bunu bana kazandırdı. Dediğim gibi zor koşullarda en zor koşullarda büe ve dayanıklılığı kazandırdı; soğu ğa, hayatın maddi manevi bütün zor luklarına d a ya n ık lılığı kazandırdı. Ben, yoksa bu kadar acı şeylere daya namazdım. Hem bireysel yaşamımda hem toplumsal yaşamımda o denli kö tü durumlarda kaldım ki, bunlara da yanmamın sebebi bence, ben öyle sa nıyorum, belki öyle değü ama öyle sa nıyorum, askerlikte öğrendiğim da yanma gücü. Bunun gibi hasletler ka zandım askerlikte, askeri eğitim de kazandım.
Ama, tabii, askerlik ordunun büe y a ln ız T ü r k iy e ’de d eğ il dünyadan kalkmasını isteyen bir insanım, ba rışçı bir insanım ama askerliğin ver diği eğitim ve benim askerlere verdi ğim eğitim çok önemliydi. Birbirleri
ne ayak uydurmasını bümeyen insan lar, yürümesini bilmeyenler, ik i sene elinde bir hamur gibi, canlı heykel yapar gibi. Ve onlara duygulamrdım. Yaşam ları, kötü, acı, alçakça, yüce yaşamları, onları hepsini büirdim te ker teker. Hala aklımda, kaç yü oldu, aşağı yukarı 57 - 58 yü oldu, hala da ha M a n onbaşı, filan çavuş, falan er aklımdadır...
Keşanlı Mehmet diye bir çocuk gel di, ilk orduya çıkışımda. O’nu unuta mıyorum, bu kadar sene geçti. BUdiği sözcük 5ÖG - 600 civarındaydı: Ne ış yaparsın, dedim. Kasap, dedi. Şimdi düşünüyorum ki, kasap bu kadar bü- gisiz olamaz. O zaman Keşan’da ka saplar eti kendüeri kesiyorlar, salha ne gibi, mezbaha yok. M eğer kasap hayvanı keserken sadece ayaklarını bağlar ya da tutarmış, bütün yaptığı iş o. Şimdi bunu askere aldığım za man, ergin insanların yetişmesi k i taplarını, psikoloji kitaplarını okuya rak, ya n i can ım ı verere k a skerlik yaptım. Sonra çok büyük düş kırıklı ğına uğradım, açıkçası nefret ettim yani. Askerlikte ben aramadım fırsatı ayrılmak için, ama önüme böyle b ir fırsat çıkınca ayrüdım.
KİTAPÇI DÜKKANINDA
(Gazetelerde iş bulamadığı dönem lerde yaptığı işler var Aziz Neşin’in. Bunlardan b iri de gazetecilik. A m a gazete sa tıcılığı. L e v e n t’te k ita p çı dükkanı açmış.)
- Senin b ir de dükkan işin var. - O hayatımın en sıkmtüı dönemi dir. Levent, - o zaman sadece I. L e vent vardı - yeni gelişiyordu. Burju valar oraya yerleşiyordu. Ben de bu adamlar kitap filan okur diye orda “ Oluş” adında kitapçı dükkanı açtım. Ayrıca evlerine gazete de bırakıyor
dum. Sabahları 3.5 - 4’te Cağaloğlu’na gider bütün gazete ve dergileri alır gelirdim karda kıyamette. Ben aldı ğım zaman daha çok para bırakıyor du.
Onlar gazetelerin parasını aydan a- ya öderdi ama, ben peşin alırdım. Ya ni onlara kredi açıyordum. Aybaşın da, getirmemişsin, ıslanmış der, para nın çoğunu ödemezlerdi. Hele karıla rının, çocuklarının istediği dergüeri- ne çok yaparlardı bu numarayı. Bir tanesi bütün aylık gazete fiyatı kadar tutardı: 10 “ay kadar yaptım bu işi...
- Gelelim yazarlığına.
- Yazarlığım mektuplarda anlaşılı yor zaten. Nasü bir yazar olduğum, nasü k a yg ılı olduğum. Hep içim de şöyle bir duygu vardır. Yazabileceğim en iy i eseri yazam adığım duygusu vardır. Bir de korku vardır. Bu kadar yıllık yazarım, hala bir öykü yazmak için, bir şiir yazmak için, bir deneme, bir roman yazmak için kağıdın başı na oturunca içim e bir korku girer. Benim yazarlığım aşağıyukarı 60 yüa yaklaşıyor, 54 yü oldu. Profesyoner yazarlığım 54 yıl oldu, amatör yazarlı- ğım çok daha fazla tabii.
İçimde hep bir korku vardır, ya ya zamazsam, ya bundan önceki çizgimi tutturamazsam diye.
- K en din i hep aşm ak zoru n da sın...
- Kendini aşmak, ondan sonra ken dini aşmak da yetmiyor, bu aşmanm dışmda, yaşamın boyunca, diyelim 30 yıllık, 40 yıllık, 60 yıllık yazarsın, ay nı çizgide kalmaman gerekiyor. Her eserinde olmaz ama, bütün yaşamın boyunca aşamalar yapman gerekiyor yazar lıkda.
Benim yazarlığımda üç aşama oldu ğunu görüyorum ben. Benim de o ka dar şeyler, tabü sen de büiyorsun, in
celem eciler, araştırm acılar, eleştir menler, hemen hemen, hemen hemen değil tamamen diyebüirim ügüenme- düer. Aslında bu aşamaları edebiyat eleştirmenlerinin görmesi gerekirdi. Hiç böyle bişey olmadı yaşamım bo yunca. Bana hep soğuk kalmışlardır.
EDEBİYAT MEYHANELERİ
Nedeni de, kendim örgütçü bir a- dam olduğum halde, bunu da yaşa mımda büiyorsun, herkes büiyor, ör- güüere veya edebiyat gruplarına veya edebiyat tekkelerine, edebiyat üişkile- rine, edebiyat m eyhanelerine k a tıl madım. Hiç katılmadım, zaten zama nım da yoktu. Nasü zamanım yoktu benim, bunun başında tabii para ka zanmak geliyordu. Para kazanmak i- çih h içbir zaman, hele özellikle bu günkü gibi, bugünkü gazetecüer gibi yazarlık dışmda bitakım yollara sap madım. Hep yazarak, hep daha iy i ya zarak kazanmaya çalıştım bütün ya şamım boyunca. Bugün hastayım, iki - üç ameliyat geçirdim ama, yine aynı k a y g ıla r içerisin d eyim . V e gözüm görmeden yazıyorum, sen biliyorsun, çocuklara yazdırıyorum ama içimde bir umut var: Yazdıklarımın daha iyi sini bir gün yazacağım, diye... O daha iy i ne olur, o daha iyinin sonu yok ta bii...
- İnsan kendini nereye kadar aşa bilir, hele senin gibi bir yazarsa!..
- İnsana kendini, ne kadar zordur... B ir yazarın kendini aşması şöyle bi- şeydir, yerçekiminden kurtarması gi bi, saçlarından tutup bir eliyle yada i- ki eliyle tutup kendi kendini havaya kaldırması kadar zor bişeydir, yani o- lanaksız gibi görünen bir işdir. Ben bunu yapmaya çalıştım.
Benim gülmece öykülerim ve gül: meçe romanlarım ilk aşamamdır. Ma
Aziz Nesin oğulları Ali ve Ahmet ile...
sallarım ik in ci aşamamdır. Ondan sonra yazdığım beş kitabımdaki öy küler bir başka aşamadır. Oyunlarım, iki tür oyunlarım var tabii... Bundan sonra yapmak istediklerim yeni bir a- şama değü ama, yaptığım aşamada, yaptığımı sandığım aşamada daha üe- ri ve güzel yazüar yazmak istiyorum. Ama çok zor benim için. Ben yazar ken düşünen insanım, teybe söyleye miyorum, çocuklara söyleyerek yaz dırmak benim için çok zor. Tabii söy lüyorum, yapıyorum ama bunlar eski yazdıklarımın üretmesi oluyor. Yara tıcı eserler yazmam için, benim biz zat, elim le yazmam gerekiyor, o za man düşünebüiyorum ancak.
Ve bir de sürekli yazma fırsatı çok az buldum hayatımda. Eğer sürekli yazma fırsatı bulabüseydim, daha çok romanlar yazabilirdim. (Garip garip bakmaya başladım babama, bugüne- değin 107 yayımlanmış kitabını gözü mün önüne getirince, daha çok nasü olur diye düşündüm. Benim daha bir diküi kitabım büe yok.) Okurlar beni, yazar olarak çok kolay yazar sanır, yalnız okurlar değil, eleştirmenler de, herkes beni çok kolay yazar sanırlar. Çok yazdığım için, neden çok yazabü- dim... Zaman boşluklarım çok iyi kul lanabildim, çünkü benim boş zama nım hemen hemen yok, hemen he men değil yoktur. Zorunlu olduğu za man benim boş zamanım vardır. Ör neğin yaşamım boyunca hiçbir din lence yapmadım. Nasü oldu bu din lence. İşte ik i üç gün sonra Alm an ya'ya gideceğim. O Alm anya gezisi benim için dinlence. Oysa başka ya zarlar için o b ir işdir. B ir görevdir. N itek im oraya konuşm aya g id iy o rum, yazarlar çevresinde bulunaca ğım, önemli işler yapacağım orda da. Sosyal bir çalışma, toplumsal bir ça lışmadır, ama doğrudan bir yazarlık değü. Sonra İsveç’e, Am erika’ya gide ceğim. Bunlar da görev ama, yazarlık görevi değil, yazarın politik görevi, sosyal görevleri de var.
Bunlar böyle, askerlik ve yazarlık. Amatör yaptığım işlere de, amatör di ye başlamadım, çoğuna.
(Tam olarak büemiyorum ama, Be- yoğlu ’nda b ir arkadaşıyla, koltuğu nun altında, şurupluk ve reçellik gül satması ne kadar ciddiye aldığı bir iş- di. Ben de, sizin gibi, duyunca şaşır dım, ağzım açık kaldı. Tam bir gül se zonu hem de. Babamı gözümün önü ne getirdikçe gülesim geliyor. Ben es kiden, kalemle not alırdım, ama bu söyleşüerde olası değü. Düş kurmak tan, gülmekten yazı yazamam ki.)
- Bunlardan en üginci, Türkiye’de ilk fotoromanı ben çektim. Benim fo torom anım yayınlandı. O zamanki Hürriyet satm aldı fakat yayımlama dı bitanesini. Bikaç tanesi de Yelpa- ze’de yayımlandı. Bu fotoromanların bitanesini de fotorom an kitabı yap tım, içerde vitrinde var. Tü rk iye’de ilk yaptığım bazı şeyler var. Bazı şey leri de ilk yapmak istedim, fırsat bıi- lamadım, sonra gördüm ki başkaları yaptı...
- B ir de K ur’an dersi vermişsin. - O meslek sayılmaz...
- Sayılmaz mı, para kazanıp ge çinmişsin. O zaman dini inancın var mıydı?
- Dini innacım yoktu, Allah’a inna- cım vardı... Ben bu bölümün devamı nı sormadım, çünkü “ B ir Sürgünün Anüarı” adındaki kitabmm bir bölü mündeki canlılığıyla anlatması zor gi bi geldi bana. Olduğu gibi o bölümü kitaptan aldım...
Milliyet „ Sah 1 Ağustos 1995
*, aB&WSi
“Vaktile hafız olduğumun, bir zaman gelip faydasını göreceğimi hiç ummamıştım”
B
İR zaman, y a ğ lı boya ile yastık yüzleri resimledim. Gül, menekşe, kedi, manzara resimleri... Bursa kapalıçarşısmda bir dükkancı ile iş yapıyoruz. Resim yapılacak yas tık yüzü bezini dükkancı veriyor. Ben üstüne re sim ya p ıyoru m . Dükkancı bana resim başına önce leri bir lira veriyordu. Sonra yetmiş kuruş, daha sonra elli kuruşa indirdi. En sonra da:- Çok yapıyorsun birader, dedi, ekmek değil ki bu, herkes alsın. Haftada iki üç ancak satı lır.
Ondan sonra yaptığım resimlerin parasını peşin değü, yastıklar satüdıkça vermeğe baş ladı.
Bir oyma takımı ele geçirsem, kontraplak- tan sehpalar, raflar, takvimlikler, süslü kutu lar yapmağı düşünüyorum. Onu da satmak bir dert.
Bir gün Bursamn büyük kahvelerinden bi rinde oturuyordum. İçeri bir adam girdi.
- Sayın baylar! diye başladı. Sonra hokka bazlık numaraları gösterdi. Eline para alıyor, parayı göz kaş arasında kaybediyor. Sonra kaybolan parayı, sinek avlar gibi havada ya kalıyor. Bir makara iplik yuttu, iplikleri bur nundan çıkardı. Ağzında ateş yaktı. Türlü hü ner gösterdi. Sonra şapkasını çıkarıp parsa toplamağa başladı.
insanın böyle bir marifeti olmalıymış. Ben, işe yarar bir şey öğrenmemişim. Hokkabazlık nerede olsa geçiyor, iki, üç hokkabaz hüneri de bende olsa, çıksam orta yere, kahvede otu ranlara:
- Sayın baylar! Kıym etli zamanınızdan bir dakikanızı alacağım için özür dilerim, diye başlasam, hünerlerimi göstersem, kasketime paraları doldursam kötü mü
olurdu... Demek b ir yazar, başına gelecek bütün belala rı düşünüp, zamanında hok kabazlık öğrenmeliymiş.
DERS VERECEKKEN
T a n ıd ığım kitapçıya g it tim.
- “İngilizce ders verilir” di ye bir kağıda yazsam da si zin dükkanın camına kağıdı yapıştırsam, nasıl olur?
- İş çıkmaz, dedi. - Neden?
- Şim di herkes İn g iliz c e ders v e r iy o r. M an av dük kanlarından, berber dükkan larına kadar bak, hepsinin
camında “ İngilizce ders verilir” diye kağıtlar asılı. Ağaçlara, duvarlara bile kağıt asmışlar, îngüizce dersi bu hızla giderse, ders verenler dersi alanlardan çok olacak. O zaman Türkçe ders verenlere iş çıkacak. En iyisi siz Türkçe dersi verin.
Güldüm.
- Şaka değü, dedi, şuraya “ Eski Türkçe ders verilir” diye bir kağıt asalım, bak kaç kişi ge lecek.
Dediğini yaptık, Bir hafta sonra dört öğren
cim oldu. Bunlar dokuzla on üç yaşında ço cuklardı. Eski kitapları okumak isteyen genç lerden gelir sandım, çocuklar geldi.
Önce bir baba geldi:
- Kur’an dersi verir misin? dedi. Bu, hiç he sapta yoktu:
- Veririm, dedim.
Adam çocuğunu göndermeden, önce beni Kur’andan bir imtihan etti. Vaktile hafız ol duğumun, bir zaman gelip faydasım göreceği m i hiç ummamıştım. Kur’an talebeleri bir i- ken iki, iki iken üç oldu.
Her sabah Ulucami’ye gidiyoruz. Talebeleri me Kur’an dersini camide veriyorum. Talebe ler sekize çıkınca, başıma bir iş gelecek diye korkmağa başladım. Çocuklarının iyi yetişti ğine memnun babalar, birbirlerine haber ve riyorlar. Çocuklardan birinin babası bir gün:
- Maşaüah çok çabuk öğretiyorsunuz de di. Bizim oğlana bir hoca ders veriyordu. Oğlan bir senede “ Amme”ye gelemedi.
HAFIZ AZİZ
Durum iyi. Hani içimden:
- Sürgünden sonra da Bursada kalsam, bu Kur’an dersi hiç de fe na değilmiş... diye geçiriyorum.
B ir sabah U lu cam i’de bekle dim, talebelerimden hiç biri gel medi. Ertesi gün de gelm edi ler. Kitapçı arkadaşa gidip sordum. Kem küm ediyor, ağzmdan baklayı çıkarm ıyor - Hastalanmışlardır, diyor.
- Salgın hastalığına tutulmadüar ya bun lar... Hiç biri gelmiyor.
Bir daha talebelerim gelmedim. Sonradan öğrendim, talebelerden birinin babasına:
- Oğlunuza kim K u r’an okutuyor? diye somuşlar.
- Hafız Aziz, demiş. - H a fız m ı? N e h a fızı? Tam h afızı bulmuşsunuz maşallah...
N e olduğum uzu anlat mışlar.
Bunu bana bir gün kah vede ahbap olduğum bir a- dam anlattı:
- A h kardeşim ah, dedi, İstanbul’dan buraya sür gün ediyorlarmış, burada hafızız diye ortaya çıkıyor- larmış. Bu h eriflerin g ir mediği küık yok... A z kal dı, ben de çocuğumu gön derecektim. ö y le de güzel, çabuk öğretiyormuş ki... A z kaldı çocuğu ze hirleyecektik... Böyle bir adamın Ulucami’de hafızlık edeceği kimin aklına gelir.”
MUHASEBECİLİK
- Başka neler yaptın?
- Muhasebecilik yaptım biara. Gazetede ilan gördüm, yazarlığımdan önce, bakkaUığımdan da önce... Falan yerde,t Fincancı yokuşu, Ba- kırcüara doğru giderken, o yokuşta, bir han da, trikotaj yapan, çorap fabrikası gibi bir
I h . fa b rik a , o fa b rik a m uhasebeci a rıy o r. Ben de muhasebecili ğin m ’s in i b ilm iy o rum. Hem en gittim BabIali’ye, bir muha sebe kikabı aldım. Üç Ş| günde, gece gündüz de- ? meden çalıştım, öğren- \ diğimi sandım ki, hayat ta yapam ıyacağım bir iş olduğunu büiyorum. Bugün de sevmem hesap işlerini.
(¡Ü
Benim en iyi
njyetim,
enayiliğindir, bunu
anladım. Hem
milletin yüzde 6 0 ’ı
aptaldır, diyorum
hem de o aptallarla
gazete çıkarm ak
istedim. Am a bizim
de kabahatimiz var,
becerem edik
bu İŞİ ^
Gittim ve imtihanı kazandım.
- M atem atiğin k u vvetli olduğundan... - Matematikle ilgisi yok, ügisi var gibi geli yor. O yapüan muhasebenin matematikle ügi si yoktur, yani benim anladığun matematikle ügisi yoktur.
Kazandım imtihanı, başladım çalışmaya, ilk gün gittim, adam ordan dedi ki, defteri ke biri verir misiniz, dedi. Şimdi ben defteri ke birin ne olduğunu büiyorum, okudum. Fakat defteri kebirin manası büyük defter demektir. Ben birden daldım, ordaki defterlerin en bü yüğünü aldım, verdim. Adam, bu değü, dedi. Utandım, öğleden sonra gitmedim oraya. Çün kü yapamıyacağım bir iş, sevmediğim bir iş. insanın sevmediği bir işi yapması ve sevme diği kadınla yaşaması dünyanın en zor işidir. Zor değü, olanaksızdır, bence.
SENDİKACILIK
- Sendika başkanlığı yaptın. Bisürü insa na göre bu b ir meslek...
- Evet ama, biz ordan para kazanmıyorduk, para veriyorduk. Ben sendika başkanlığı yap tım 15,5 sene çok zarar etmişimdir çok... Ce bimden çok para verdim, söylemedim kimse ye. Yazarlar gelir, ziyafet verir, hediye alırsın yazarlara... Sendikanın, bizim sendikanın ola nağı yok. Bizim sendika, sendika değü ki. Pa rası yoktu sendikanın, cebimden alırdım ben. Bu kadar cim ri Aziz Nesin, büyük hediyeler alırdım. Çünkü neden alırdım onları. Biz gi dince, bize bişeyler veriyorlar, herşeyi veri yorlar. Biz onlara bişey veremiyoruz, sendi kanın parası yok, efendim para kazandığım dönemler bunları alırdım. Gezdirirdim, yedi
rir içiririz. Bunların bikısmı sendikadan çıkıyor ama çoğu çıkmaz. Neden yoktu? Sendi ka, normal bir sendika değü- di. Çünkü üyelerden ödenti alamaz... Şimdi sendikanın biraz parası oldu...
- Şim di, b ir de ik i tan e şirk et başkam sm. Hem de a n o n im ş ir k e t . T Ü S ÎA D başkanlığına aday olabilirsin...
- O şirketler de ne yazık ki, bitanesi kendi sini kurtarmaya çalışıyor, diğeri dağüdı. Da ğıtmadık şirketi ama, kağıt üstünde duran bir şirket.
Gazete çıkarmak girişimi vardı, benim en i- yi niyetim, enayüiğimdir, bunu anladık. Hem mületin yüzde altmışı aptaldır diyorum, hem de o aptaüarla gazete çıkarmak istedim. Yan lış bişey. Tabii-bu arkadaşlarımı» içerisinde son derece iyi insanlar da var. Ama becere medik bu işi. Bizim de kabahatimiz var.
Öbürü de B lLA R şirketi Ankara ve İstan bul’da. Bu şirket de dünyada olmayan bir şir ket. Kültür dağıtan, kültür satan bir şirket. Tabii şirketlerin kültür servisleri va r ama böylesi değü. Çok da önemli işler yaptık Tür kiye’de. Eğitim alanında özellikle çok iy i işler yapmıştır. Bir seçenek üniversite demektir, o anlamda bir kuruluştur.
- A y d ın la rın seni en çok d estek leri B l L A R oldu, gazete işinde seni a yn ı ölçüde desteklemediler...
- Beni aydınlar, büyük bir kitle olarak alı yorsan, beni aydınlar hiçbir zaman destekle medi. Bu işde benim yakın arkadaşlarım beni
A h m e t N e s i n
destekledi. Aydınlar Düekçesinde, kurultay larda desteklediler tabii. Onlar destekleme- seydi bunlar başardı olamazdı. Anayasa ku rultayı, Demokrasi kurultayı gibi önemli işler yaptik Türkiye’de. Am a en önemlisi bunla rın, halkın Aydınlar Düekçesi admı ver diği, istemler, demokratik istemler di lekçesidir. Türkiye’de 12 Eylül hare ketine karşı ilk tepki uyanmıştır. O
benim için çok zor olmuştur. Bana öyle ge liy o r ki, belki de değüdir, ama ben öyle yo rumluyorum, bana inme in m esin in n edeni odur, çünkü uyuyamadım gece- lerce, hep aklım fikrim ne olacak T ü rk iy e ’nin h ali diye.!. Sonunda hastaneye yattım , çık tık ta n sonra devam ettim. Tabii iki bin üç bin arkadaşın desteği ve katkılarıyla...
- B enim söylem ek iste d iğim , gazete o layın d a, s en in in a n d ığ ın k a d a r e t r a fın d a k i in s a n la r i- nanm adı ve destek v e r medi...
- Evet inanmadüar. Daha doğrusu o dönem inanma dönemiydi. O dönemin koşuüan, in sanlar inanmak zorundaydı. Halbuki gazete çıkartırken biraz gevşedi, tavsadı işler... Yani o zaman, böyle olmasa da olur dedi insanlar... Derleyemedik, toparlayamadık. O bizim kaba hatimiz. Bu 5 - 6 kişiyle değü, tabii 5 kişi, 6 ki şi çok iyi çalıştı, son derece özverüi çalıştı...
(Aziz Nesin’in kitaplarını yayınlamadıkları dönemde, bir de Kemal Tahir’le ortak kurdu ğu, daha sonra tek başına yeniden kurduğu, şimdi de benim ve A li Nesin’in devam ettirdi ği “ Düşün Y a yın evi” var. Kendi kitaplarını yayınlamışlar. Yazarın, aynı anda başka bir iş yapmaması gerektiğine inanıyor. Gerçi, Düşün Yayınevi, nedeni hala belli olmayan bir nedenle yanmış, kül olmuş ama, yazarın i- kinci işi olmamalı diyor.
Markopaşa da var, ama Markopaşa’nın hiç bir zaman kağıt üstünde sahibi olmamış... Za ten Markopaşa kitap olacak kadar geniş bir konu bence...
Am a A z iz N esin ’ in en önem li işi Nesin
(İ3&
Önce bir baba
geldi, ‘Kur’an dersi
verir m isin?’ dedi.
Bu hiç hesapta
yoktu. Veririm,
dedim. Her sabah
Ulucam i’ye
gidiyoruz.
Talebelerime Kur’an
dersini cam ide
veriyorum ^
Vakfı’nı yönetmek.)
B İ T T İ
M H H H H
Bom bakent İstanbul
Sokak aralarında, yerleşim merkezleri yakınında yer alan benzin istasyonları büyük facia olasılıklarını çağrıştırıyor
Fatih’teki benzinci Öz, "Yangın halinde otomotik olarak devreye giren yangın söndürme cihazı çıktı. Fi vatı 7 bin dolar (yaklaşık 300 milyon lira) olmasına rağmen bu cihazı alacağım "dedi.
T O K A T , Ankara ve son olarak Adana’da can kaybıyla sonuçla nan patlamalar, 11 milyon insa nın yaşadığı İstanbul’daki benzin istasyonlarını gündeme getirdi.
Y ü zlerce akaryakıt istasyonu nun dar sokaklarda, apartman ve işhanlarmm altında faaliyet gösterdiği İstanbul’da ufak bir ihmal sonucu bü yük faciaların yaşanması an meselesi.
Yerleşim birimlerine en az bir kilo metre uzaklıkta kurulması gerekirken İstanbul'un işlek caddelerinde hemen her şirketin istasyonuna rastlamak mümkün.
A k a ry a k ıt istasyonu çalışanlarının uyarılarına karşın ellerinde sigarayla istasyona giren ya da cep telefonlarını açık bırakan araç sürücüleri kaza ola sılığını artırıyor.
F a tih ’te bir ara sokakta ik i apart man arasındaki Mobil akaryakıt istas yonunun sahibi H am di Öz, 60 yıldır işletmecilik yaptığını belirterek şunla rı söyledi:
“ E ğer tedbir alıyorsanız, teh likeye 'dur’ dersiniz, istasyonda çalışanları elemanları periyodik olarak hizmet içi eğitimden ge çiriyoruz. Hiçbir sürücünün si garayla istasyona girmesine izin vermiyoruz. Dolum yaparken is tasyona kimseyi sokmuyoruz.”
A tış a la n ı’ndaki Total Benzin İstas yonu Müdürü Şuayip V a rd a r, İstan bul’daki akaryakıt istasyonlarının bü yük kısmının ruhsatsız olduğunu öne sürerek şöyle konuştu:
“ B ü y ü k ş e h ir Belediyesi istasyon sahiplerinden ruhsat istemeye başladı. Birçok istasyon çok kötü şartlarda ça lışıyor. Belediye ekipleri bu istasyo nları kapatıyor, ama birkaç gün sonra tekrar satış yapıyorlar. Belediye bu duruma ‘dur’ diyemiyor.
A ra ç sürücüleri çok büinçsiz. Siga rasını söndürmesini istediğimiz müş- terüer bize güceniyor. Bazıları da ina dına dolum yapılırken cep telefonuyla konuşuyor.”
