Ardından

,

o

y '3

j

9/4- u>

j

_{M A G A Z İ N}

mm

ARDINDAN...

■ LK mizah denemelerimi O’na var- | mistim. Daha Üniversitede öğrenci İken... «Tetkik edeyim» demişti, îkinci gidişimde «Çıkacak Akbaba’da» demişti. Üçüncü gidişimde «Çıkmadı mı?» demişti. Sanki çıkmadığım bllmi- yormuşcasına. Ama beni delikanlılık hevesi içinde kırmak istemediği için böyle konuştuğunu, yıllar sonra anla­ mıştım. Ve o yıllar sonra, karşısına tek­ rar gittiğimde «yazar» sıfatımı tanıyan bir eşitlik içinde konuşmuştu. Artık yazılarımı tetkik değil, takip ettiğini söylüyordu. Verdiğim yazılar için «Çık­ madı mı?» diye sormuyor, «Bu hafta çıkan yazınız» diye söze başlıyordu. Evet, yıllar beni de karınca, kaderince «yazar» yapmıştı. Ama insan, Yusuf Ziya Ortaç gibi ustalar ustası bir ka­ lem önünde hiç bir giln «okuyueu» o l­ maktan kurtulamazdı.

Kendisine «Akbabacı» denmesini pek sevdiğine dikkat etmiştim. Çünkü «Akbaba» en büyük sevgilisiydi. Ve her şey bir yana, hattâ sınırlar dışma çık­ sanız da, 45 yıl, evet yazıyla da «kırk beş yıl» bir mizah dergisini aralıksız yaşatmak. Yusuf Ziya Ortaç adım öl­ mezleştiren en büyük başarıydı.

Şairdi :

Dünyada silâh mı varı Kalem gibi, dil gibi? Döğüştüriir kardeşi Habil’le Kabü

gibi.-Tiirkçeyi en güzel kullanan, beyaz kâğıt üstünde siyah harfleri çeşitli renk­ lerle süsleyen yazardı Ortaç... Mizah gölünde yüzmeğe hazırlananlara «Müs­ tehcen olabilirsiniz ama, sakın müstek- reh olmayın» derdi. Yazı yazarken insa­ nın parmaklarının ucundan kalbine ka­ dar o yazıyla dolması gerektiğini en bü­ yük öğüt olarak tekrarlardı.

B ir tarihte «İkdam»da çalışırken bir Yusuf Ziya daha varmış gazetede... Ortaç’ın mektupları yanlışlıkla ötekine gider, o da açtıktan sonra getirirmiş kendisine... B ir gün, bu defa öteki Yu­ suf Ziya’ya gelmiş bir tas bal ile bir güzel kızı karşısında bulmuş. Hemen koşmuş öteki Yusuf Ziya’ya: «Bak ada- şun, demiş, mektuplar size, ballar, kız­ lar bana geliyor. Ama görüyorsunuz, ben hiçbirini ellemiyor, hiçbirini açmı­ yorum. Eğer mektuplarımı bana bırak­ mazsanız, haberiniz olsun, hepsinin ta­ dına bakacağım.»

Milletvekilliği de yapmıştı bir ara... O günleri sonradan gene dilin en güze­ liyle anlatmıştı: «Ankara’da karaya vur­ muş bir balıktım. Oltaya takılı balık, denizi bulmak için, her çırpınışta nasıl topraktan havalanıp toprağa düşerse ben de öyleydim... Meydan meydan, şehirde köyde nutuklar çekerek oy ço­ ğunluğunu sağlamıştık listemize. Ama artık usanç vermişti bu seçmen efendi­ lerimize dalkalvukluk... B ir yanlış iş yaptığımı anlamıştım: Politikanın için­ de, politikacılığın dışında olmalıydım.

Büyük Millet Meclisi değil, kuş’tu benim yerim...»

Ve bir gün hiç kimse tarafından doldurulamayacak o yerini bırakıp gö­ çüverdi Bizim Yokuş’tan...

Kaç gündür çıkarken dikkat