69 yıl süren bir yarışın sonu

S a y f a

a

★

69 YIL SOREN

BİR YARIŞIN SONU

R

yahut gazetelerimizi gören dostlarım ve okuyucularım, İstanbul Üniversi­ tesi İktisat Fakültesi’nce bana “ fahrî doktor­ luk” şerefi verildiğini öğrenmişlerdir. Bun­ dan dolayı bu yaşta çocuklar gibi sevindim. Gerçi bu unvanın veriliş merasiminde de söylediğim gibi:

“ Sunar bir câm-ı memlû bin tehî peymâneden Felek ehl-i dili dilşâd eder amma neden sonra” da olsa, gene de beni pek mutlu eden bu “ pâye"nin tevcihi ile tam 69 senelik bir yarı­ şın, Hakkın inayeti ve dostların teveccühüyle tarafımızdan kazanılmış olmasıdır.

Hikâye uzundur. Onu ayrıca size hatıra­ larımızda nakledeceğim. Bugün bir kısa özet vereyim. 1911 senesinde hukuk mektebini bitirdim. O devirde doktora adıyla yapılan şey, sınıf imtihanlarını geçtikten sonra,, son sınıf imtihanını müteakip tekrar bütün 4 sene hukuk mektebinde okunmuş olan derslerden umumî imtihan daha vermekti. Bu, gayrı İnsanî ve çok defa beşer takatinin üstüne çıkan imtihanı verip de verem, deli olanlar, intihar edenler vardı. Bunlardan biri de, pek parlak bir talebe olan ve medreseden yetiştiği halde hocalarım geçen Şahap Efendi isminde­ ki sarıklı talebenin A vru pa’ da tahsile gittik­ ten sonra intihar etmesidir. Yani biçare genç, zivanadan çıkmıştı. Biz, bu şekilde doktoraya, “ hayır” dedik ve buna girmemek üzere yemin ettik. Yalnız içimizden 3 kişi yemin etmedi. Biz yeminimizi tuttuk. Ben işte bu yüzden hukuk doktoru olamadım. Bizden sonra istibdat devrinin bu manasız doktora şeklini kaldırdılar ve şimdiki “ tez” sistemini koydular. A m a ben, bir daha bu işe pek yanaşmadım ve ondan dolayı sadece Frenklerin “ Licencier” dedikleri doktorluk­ tan bir derece aşağı diploma ile hukuku bitirdim.

Gerçi sonradan normal doktora verip hukulr doktoru olmadım ama, Cenab-ı Hak ve dostlarım sayesinde 69 sene sonra fahri doktorluk pâyesine nail olarak yarışı kazan­ dım. İşte hikâye bundan ibarettir.

i :ye kadar üniversitenin akademik duvarlar ı aşarak harîmine girememiş ve sadece üniversitenin eski bir talebesi olmak­ tan başka bir dereceyi aşamamış olan bir yaşlı talebe nihayet 8 mayıs 1980’de bu irfan ocağının mihrakına kadar girmek ve onun nurlu ve sıcak atmosferinin inşam dirilten, gençleştiren, havasını teneffüs etmek bahti­ yarlığına nail oldu. Bu birkaç saatlik irfan ocağı hayatı yaşamak, ömrümün eşref saatlerinden biri, belki de en önemlisi oldu.

Beni bu saadete eriştiren Cenab-ı Hak'ka ve onun yardımı ve ilhamıyla bizi aralarına “ fahri” olarak kabul eden Üniversite ve İktisat Fakültesi’ nin pek muhterem rektör, dekan ve profesörlerine minnetlerimi burada şimdi ve fırsat buldukça her zaman sunmayı bir ahlâk ve vicdan borcu bilirim.

Gazetecilik, her zaman talebelerime de tekrarlamışımda, bir nankör ve ardından ses ve iz bırakmayan bir meslektir. B ir yazınız ne kadar parlak, ne kadar şaheser olursa olsun, bir günlük bir hayata maliktir. O yazıyı ertesi gün kimse okumaz, balık gibi âdeta kokar ve kesekâğıdı olur. Onun için bir gazeteciye üniversitemizin böyle bir pâye vermelerini şahsım ve benden sonraki meslekdaşlarım için bir büyük itibar ve iltifat sayıyor, gelecekteki gazeteciler için bunu büyük bir ümit kapısının aralanması gibi görüyorum.

Bu satırları bitirirken, genç arkadaş­ larımıza meslekî birkaç gerçeği hatırlatmak isterim.

Gazetecilik hiçbir devirde rahat bir meslek değildir. Bugün hayatî tehlike arzeden bir iş olmuştur. Bu tehlikelerden yılıp rota değiş­ tirmek, hem mesleğe, hem gazetecinin şerefine yakışmaz. Onun için kendinizce doğru bildiğinizi yazabilirseniz, yazınız. Yazamazsanız, aksini asla yazmayın ve susunuz. Biliniz ki, bir gazeteci, iyi yazar, sipariş üzerine, kanaati hilafına yazı yazmaz. Her zaman söylemişimdir: Biz, terzi değiliz, ölçü üzerine iş görmeyiz.

Cümleye, benim tattığım fahri doktorluk pâyesi şerefini tatmaları temennisi ve bize bunu tattıranlara minnet duygularıyla.

Sağolunuz dostlarım!..