Web 2.0 araçlarının eğitim ortamlarına sunduğu fırsatlar

Teknolojilerdeki ilerlemelerle Web 2.0, öğrenme ve öğretmeye yeni fırsatlar getiren daha önce mümkün olmayan yeni çalışma yolları çıkarmıştır (Franklin ve Harmelen, 2007). Ayrıca bu araçların çoğu teknolojiyi kullanmak, eleştirel düşünmeyi artırmak ve sınıfta temel görüşmeleri desteklemek için ucuz ve kolay erişilebilir yöntemler olması nedeniyle birçok öğretmen bu yeni teknolojileri dikkate almaya başlamıştır (Gooding, 2007). Grosseck (2009), eğitimde Web 2.0 teknolojilerini kullanmanın avantajlarını aşağıdaki şekilde belirtmiştir:

 Sosyal imleme servisleri aracılığıyla geniş çaplı bilgi ve işbirliği fırsatları,

 Maliyetin azalması,

 Esneklik (teknolojileri seçme olasılığı söz konusu olursa),

 İstenildiği yerde ve zamanda bilgiye hızlı ve kolay ulaşım,

 Öğrenme-öğretme ortamlarına çeşitli Web 2.0 teknolojilerinin entegre edilmesi,

 Kullanıcıların kimliklerini doğrulayarak kaynaklara ulaşımı kontrol etme olasılığı,

 Biriken bilgilerin (bloglar, microblogs, wiki, flickr, youtube) ve kaynakların paylaşımı,

 Platformdan bağımsızlık (internet tarayıcısı ve bağlantısı ile bir bilgisayar yeterli),

 Eğitim alanının unsurları ve mevcut bağlamsal dinamikler ile uyumluluk,

 Kullanımının basit olması,

 Sürekli kullanımdaki güvenilirlik,

 Arama ve bilgi yönetimi sırasında daha az zaman ve enerji harcama ve

 Dijital içeriği oluşturma.

Web 2.0 teknolojilerinin bu özellikleri dikkate alındığında eğitim ortamlarına katkıları görülmektedir. Bu araçlar özellikle öğrenciler arasındaki işbirliğini ve iletişimi kolaylaştırmaktadır. İletişimin tek yönlü ve sınırlı olması etkileşim gerektiren diğer alanlardaki gibi eğitim-öğretimde de Web 1.0’ın etkili bir iletişim yöntemi olarak kullanılamaması sonucunu doğurmaktadır (Çakıroğlu, 2013). Öğrenciler Web 2.0 ortamlarında öğretmenleriyle ve akranlarıyla kolayca iletişime geçebilirler. Bu özelliğiyle, kullanıcılara daha aktif bir şekilde bilgiyle etkileşim kurma olanağı ve çeşitli eğitim formatlarında işbirlikli ortamları sunmaktadır (Rhoads vd., 2013). Dolayısıyla bu araçlar sayesinde öğrenciler takım çalışması için iletişim, çevrimiçi işbirliği, müzakere, dijital kimlik yönetimi gibi becerileri kazanırlar (Avcı, 2009). Ayrıca, Web 2.0 araçları öğrencilerin yeterliğini destekleyen çalışmalarda hızlı dönüt vermektedir (Park, 2013). Bu da öğrencilerin katılımını arttırabilir. Web 2.0, sadece bireysel ve grupla öğrenmeyi geliştirme potansiyeline sahip değildir aynı zamanda yüksek performansla sonuçlanan örgütsel öğrenmeye de teşvik etmektedir (London ve Hall, 2011). Böylece, Web 2.0 önemli ölçüde okullarda okuryazarlığı sağlar ve dolayısıyla okuma, yazma ve değerlendirmeyi değiştiririr (Fahser-Herro ve Steinkuehler, 2009). Bower vd., (2010), farklı bilgi çeşitlerini, pedagojileri, yöntemler ve eş zamanlılığı desteklemelerine göre bir dizi Web 2.0 araçlarını aşağıdaki şekilde sınıflandırmıştır:

Tablo 3. Tipik olarak farklı bilgi çeşitlerini, pedagojileri, yöntemler ve eş zamanlılığı desteklemelerine göre bir dizi Web 2.0 araçlarının kategorize edilmesi (Bower vd., 2010)

Bilgi tipi Pedagoji destekli Yöntemler Eş-

zamanlılık Sosyal imleme

(Diigo)

Gerçekçi Ko-yapılandırmacı Metin Asenkron

Görüntü

oluşturma(Pixlr)

Kavramsal Yapılandırmacı Görüntü Asenkron Podcasting

(Houndbite)

Gerçekçi;

Prosedürel Yapılandırmacı Ses Asenkron Video paylaşma

(HowCast)

Prosedürel Yapılandırmacı Video Asenkron Sesli tartışma

ortamları (Voxopop)

Gerçekçi; Prosedürel

Diyalojik Ses Asenkron

Görüntülü tartışma ortamları

(Voicethread)

Kavramsal Diyalojik Ses; Görüntü Asenkron

Masaüstü görüntü kaydı (Jing)

Prosedürel Yapılandırmacı Video (bilgisayar ekranı)

Asenkron

Video düzenleme (Jaycut)

Prosedürel Yapılandırmacı Video Asenkron

Video paylaşımı Prosedürel Ko-yapılandırmacı Video Asenkron Animasyon araçları

(Goanimate)

Prosedürel Yapılandırmacı Video Asenkron

Sunum (Prezi) Gerçekçi, Kavramsal

Yapılandırmacı Metin,

Görüntü Asenkron

Wikiler (PB wiki) Gerçekçi, Kavramsal Ko-yapılandırmacı Metin, Görüntü Asenkron Bloglar (Wordpress) Hepsi Ko-yapılandırmacı /Diyalojik Metin, Görüntü Asenkron Döküman oluşturma (Google docs) Gerçekçi, Kavramsal Ko-yapılandırmacı Metin, Görüntü Asenkron Senkronize döküman oluşturma (Google Wave) Gerçekçi, Kavramsal Ko-yapılandırmacı Metin, Görüntü Senkron Mikrobloglar (Twitter)

Gerçekçi Diyalojik Metin Senkron

Multimedya mikroblogları (Coveritlive) Gerçekçi, Prosedürel Diyalojik/Ko- yapılandırmacı Metin, Görüntü, Video Senkron Etkileşimli Tahtalar (Scribblar)

Kavramsal Ko-yapılandırmacı Metin,

Görüntü (Ses paylaşım) Senkron Zihin haritalama (Mind42) Kavramsal, Üstbilişsel Ko-yapılandırmacı Metin, Görüntü (Ses paylaşım) Senkron Web konferansı (DimDim) Gerçekçi, Prosedürel, Kavramsal Ko-yapılandırmacı Metin, Görüntü ,Video (Ses paylaşım) Senkron

Bower vd., (2010)’nin önerdiği sınıflama pedogojik ve içerik gereksinimlerini sağlamak için öğrenmede bilişsel ve işbirlikçi ihtiyaçlara Web 2.0 teknolojilerinin nasıl yardımcı olabileceği potansiyelini göstermektedir. Bu araçlar, öğrencilerin bilgiyi değerlendirme, bilgi organizasyonu ve bilgi okuryazarlığı kavramlarını anlamalarına yardımcı olmak için kullanılabilmektedir (Magnuson, 2012). Dolayısıyla bu teknolojiler daha iyi bir işbirlikli öğretimi sağlamakla birlikte, bilişsel süreçleri de geliştirebilir (Estrada, 2012).

Web 2.0’ın yazılım işlevselliği birden çok duyuya hitap eden farklı sunum modları sağlayarak bireysel öğrenmeyi desteklemeye yardımcı olmaktadır (London ve Hall, 2011). Web tabanlı teknolojilerin avantajlarından yararlanarak eğitmen ve akranlar Web 2.0 sitelerinde yayınlanan öğrenci çalışmalarına kolayca ulaşabilirler (Park, 2013). Öğrenciler bu ağlarda kendi hızlarında çalışma fırsatı bulabilirler. Bu şekilde bireysel farklılıklar ortadan kaldırılabilir. Çünkü bu ağlar farklı öğrenme stilleriyle öğrenen öğrencilere metin, ses, video vb. hizmetler sunarak öğrenmelerine katkıda bulunabilir. Web tabanlı eğitimde internet ve bilgisayar teknolojisinden faydalanılarak pedagojik açıdan çok yüksek kalitede dersler hazırlanabilir (Ballıel, 2014). Bu şekilde hazırlanan derslerdeki deneysel uygulamalar ve simülasyonlar belirsiz durumlarda açık uçlu problemleri çözmeyi ve karar vermeyi sağlamaktadır (London ve Hall, 2011). Bu araçlar, grup çalışmasına desteğinin ötesine geçerek ders ve öğretim materyalleri oluşturmak için öğrencilere içerik paylaşım olanakları verir ve öğrenciler Web 2.0 sistemlerini kullanarak iyi bir ders malzemesi oluşturabilirler (Franklin ve Harmelen, 2007).

Web 2.0 araçlarının öğretmen eğitiminde de öğretmen adaylarının bireysel öğrenmelerine katkıda bulunduğu söylenebilir. Bilindiği gibi üniversitelerin en önemli amacı bağımsız bireyler yetiştirmektir (Franklin ve Harmelen, 2007). Bu bağımsız bireyler; kendi öğrenme amaçlarını tasarlarlar; bu amaçlara ulaşmak için plan ve stratejiler geliştirirler; hedeflerini geliştirmeye yönelik tek başlarına ya da başkalarıyla çalışmalar yaparlar; bunları öğrenme süreçlerine yansıtır ve çıktılarını kontrol edebilme becerilerine sahiplerdir (Franklin ve Harmelen, 2007). Bağımsız bireyleri yetiştirmek akademik öğretimin etkili olmasına bağlıdır. Akademik öğretim; işbirlikli öğrenme ve bilgiyi sosyal yapılandırma aracılığıyla farklı bir pedagojik yaklaşım sağlayarak Web

2.0 teknolojilerinin kullanımı ile bu öğrencileri yetiştirebilmek için değiştirilebilir (Newland ve Byles, 2014).

Biliş, motivasyon ve öğrenci katılımına pozitif etkileriyle bu teknolojiler, işbirlikli öğrenme ve gelişmeyi artırmak için fırsatları gösteren akademik ortamlarda başarıya yardımcı olmaktadır (Estrada, 2012). Çünkü Web 2.0 uygulamaları, video paylaşımı, işbirliği ağları, mobil geniş bant ve mobil bilgisayar aracılığıyla öğretmen eğitiminde öğrenme ve öğretmeyi desteklemektedir (Huang, Hood ve Yoo, 2013). Dolayısıyla öğretmenlerin Web 2.0’ı öğrenmelerinde yardımcı olabilecek en iyi yaklaşım onların Web 2.0 ile otantik aktivitelerle çalışmalarıdır (Albion, 2008).