UzlaĢma Kurumuna Getirilen Diğer EleĢtiriler

4369 sayılı Kanunla kısmi uzlaĢma uygulamasına geçilmiĢtir. Kısmi uzlaĢma uygulaması yapılırken artan oranlı tarifeye bağlı vergilerde ciddi sorunlarla karĢılaĢılmaktadır. Artan oranlı tarifenin geçerli olduğu vergilerde, matrah arttıkça,hesaplanan vergi tutarı artmaktadır. Durum böyle olunca, vergi incelemesi sonunda saptanan matrah farklarından, kısmi uzlaĢmaya konu edilecek kısmın hangi vergi dilimine veya diğer bir ifade ile hangi vergi oranına tabi olduğunun saptanması problemi ile karĢı karĢıya kalınmaktadır.

UzlaĢma kurumunun mevcut uygulaması, vergi inceleme elemanlarının mesleki etkinliğini otomatik olarak etkileyen bir yapıya dönüĢmesi nedeniyle, bu meslek grubunun motivasyonunu da kırmaktadır. Çünkü bazen büyük emek harcanarak varılan sonuçlar, özensiz bir uzlaĢma ile ortadan kaldırılabilmektedir.

Tarhiyat öncesi ve sonrası uzlaĢma Ģekilleri kapsamı ve uygulama farkları nedeniyle adalet ve eĢitlik ilkelerini olumsuz etkilemektedir.

Vergi mükellefi ve ceza muhatabı uzlaĢmayı bazen zaman kazanma aracı olarak kullanabilmektedir. Vergi yargısının uzun bir zaman aldığı, herkesçe bilinen bir husustur. Enflasyon sürecinin devreye girmesi, devlet alacağının reel değerinin azalmasına yol açmaktadır. Bu durumda, zaman kazanma eğilimi yükselmekte ve mükellefler uzlaĢma kurumunu çoğu zaman “zaman kazanma” kurumu olarak değerlendirmektedirler. Örneğin uzlaĢma isteminde bulunup ta uzlaĢmaya gelmemesi nedeni ile makul bir mazeret ileri sürmeyen mükellef sayısı azımsanmayacak kadar fazladır. UzlaĢma kurumunu bir zaman kazanma kurumu olmaktan çıkarmak, her Ģeyden önce uzlaĢma komisyonları ve vergi idaresinin çabuk ve uyumlu çalıĢması ile mümkündür.

88

UzlaĢma fikri daha tam yerleĢmemiĢtir. Türkiye‟de vergileme yetkisine haiz kamu makamları ve vergi mükellef veya sorumluları arasında, yaratılması gereken iyi niyet ve samimiyet havası psikolojik yönden henüz gerçekleĢmemiĢtir. UzlaĢma komisyonları mükelleflerin zaman kazanmak için bu yolu baĢvurduklarını zannederek, onların samimiyetinden, Ģüphe etmektedir. Buna karĢı mükellef veya ceza sorumlusu ise olumlu bir hava görmediği için vergi idaresine yaklaĢmamakta ve ona itimat edememektedir. Vergi idaresi her ne kadar, zaman zaman, iyi niyet ve samimiyet taĢıdığını ifade etmekte ise de, vergi uyuĢmazlıklarının çözümü konusunda temaslar baĢlayınca,vergi idaresinin hemen havasının değiĢtiği görülmektedir. Vergi idaresinin bu tutumu ise mükellefleri korkutmakta ve çekimser davranmaya yöneltmektedir (Aksoy,1999:152).

UzlaĢma kurumunun konusu çok dar tutulmuĢ, uzlaĢmaya gidebilmek, ancak belirli koĢul ve süreler içine sokulmuĢ bulunmaktadır. Bu da uzlaĢmanın etkili bir biçimde uygulanmasını etkilemektedir(Nas,2008:202).

Uygulamanın, uzlaĢma komisyonu üyelerinin tutumuna bağlı kalması, illerde hatta aynı ilde değiĢik zamanlarda çok farklı sonuçların ortaya çıkması uzlaĢma kurumunu olumsuz etkilemektedir.

UzlaĢma süreci bazen uzun süre almaktadır. UzlaĢma komisyonlarının haftada 2 veya 3 defa yarım gün toplanabilmeleri, uzlaĢma taleplerinin birikmesine yol açmaktadır. Bazı uzlaĢma komisyonlarında uzlaĢma talepleri aylarca beklemeyebilmektedir. Yerine getirilmesi gereken bir takım formaliteler uzlaĢma sürecinin uzamasına neden olabilmektedir.

Maliye Bakanlığının görüĢleri ve yargı organlarının kararları sık sık değiĢebilmektedir. Uygulamada istikrarın sağlanması açısından Maliye Bakanlığının uzlaĢma ile ilgili görüĢlerinin istikrar kazanması ve DanıĢtay‟ın içtihat mahkemesi fonksiyonunu iyi yerine getirmesi gerekir.

Sık sık çıkan af yasaları da uzlaĢma kurumunu olumsuz yönde etkilemektedir. Vergi mükellef veya ceza muhatapları vergi ve/veya cezayı normal yönden veya uzlaĢma ile ödeyeceğine, vergi affı çıkacağı düĢüncesiyle ödememe yoluna gitmektedir. Vergi aflarının sık sık çıkartılması mükellefleri tekrar vergi affı beklentisine sokmaktadır. Vergi affı beklentisine giren bir kısım mükellefler vergi borçlarını ödememe yoluna baĢvurmaktadırlar. UzlaĢma kurumu mükelleflere bir çok imkan sunmasına rağmen, mükellefler vergi afları ile elde edecekleri kazançları, uzlaĢmanın sağladığı kazançtan daha yüksek olduğu için, uzlaĢma yoluna gitmeyebilmektedirler.

89

UzlaĢma komisyonlarından bazılarında bürokratik katılık ve sorumluluktan kaçınma duygusuna rastlanmaktadır. Komisyon üyelerinin bu davranıĢları uzlaĢma kurumunda aksamalara sebep olabilmektedir. UzlaĢma komisyonu üyeleri vergi asıllarına nazaran vergi cezaları konusunda uzlaĢma yoluna tercih etme eğiliminde bulunmaktadırlar. Komisyon üyeleri, bu iĢleri asıl iĢleri yanında, ikinci bir ek iĢ olarak yapmaktadırlar. Bu komisyonların baĢkan ve üyeleri vergi idaresinde çalıĢan ve idareye bağlı kiĢiler olduğu için bazen uzlaĢmada çekimser davranabilmektedir. Bu davranıĢın çeĢitli nedenleri vardır. Bunlardan birincisi, komisyon üyelerinin bir vergi inceleme elemanın veya memurunun yapmıĢ olduğu tarh ve tahakkuk iĢlemini bozmak istememeleridir. Ġkincisi, komisyon üyelerinin hesap uzmanları ve maliye müfettiĢlerine göre yetiĢme eksikliği vardır. Bunlar bu iĢi ek iĢ olarak da yaptıklarından dolayı gerekli araĢtırma ve incelemeyi gerçekleĢtiremediklerinden dolayı inceleme elemanlarının vermiĢ oldukları raporlara katılmalarıdır. Sonuç itibariyle; VUK ek 1. maddede vergi asılları üzerinde uzlaĢma yapılacağı hükme bağlandığı halde, uzlaĢma komisyonları vergiler konusunda uzlaĢmadan kaçınmaktadırlar.

UzlaĢma komisyonlarına yapılan baĢvuruların süre açısından yetersiz olması uzlaĢma kurumunu olumsuz etkilemektedir. VUK.„nun ek–4. maddesine göre uzlaĢma isteğinin yasal süresi dava açma süresi olan 30 gündür. Vergi mükellefi veya ceza muhatapları için uzlaĢma talebinde bulunmaları için öngörülen bir aylık sürenin kısa olduğunu düĢünüyoruz. UzlaĢma baĢvuru süresinin kısa olması, uzlaĢma taleplerinin yeterli sayıya ulaĢmasını zorlaĢtırmaktadır.

90

SONUÇ

Vergi, devletle birey arasında bir borç-alacak iliĢkisidir. Her borç-alacak iliĢkisinde olduğu gibi vergide de taraflar arasında uyuĢmazlık çıkması kaçınılmazdır. Günümüzde artan sosyal ihtiyaçlarla kamu gelirlerine olan ihtiyacın da artması ve dolayısıyla vergilerin de hem miktar hem de çeĢitlilik olarak artması da bu uyuĢmazlıkların çoğalmasına neden olmaktadır. Kabul edilmesi gereken bir diğer gerçek de ülkemizde vergi bilincinin geliĢmiĢ ülkelere oranla fazla yerleĢmemiĢ olmasıdır.

Vergi uyuĢmazlıklarının idari aĢamada çözüm yolları, Vergi Usul Kanunu‟nda, vergi kaybına neden kanuna aykırı eylemin gerçekleĢtirilmesinden sonra da olsa, ziyana uğratılan verginin en kısa zamanda ve en az kayıpla tahsilini sağlamak amacıyla ihdas edilmiĢ müesseselerdir. Vergi uyuĢmazlıklarının yargıya intikal etmeksizin, idari aĢamalarda çözümlenmesine olanak sağlayan bu müesseseler; uzlaĢma, piĢmanlık ve ıslah, ceza indirimi ve vergi hatalarının düzeltilmesi uygulamalarıdır. Bu uygulamalarla; çeĢitli Ģekillerde kesilen cezalar konusunda vergi mahkemesine baĢvurmaksızın (uyuĢmazlık yaratmadan) mükellef ile vergi idaresinin anlaĢması, böylece tahsilatın hızlandırılması ve yargı organlarının iĢ yükünün hafifletilmesi, dolayısıyla vergi yargısının da hızlı iĢlemesi amaçlanmıĢtır.

1963 yılında 205 sayılı kanunla VUK‟na Ek 1-10. maddelerin eklenmesiyle vergi sistemimize dâhil edilen uzlaĢma kurumunda da amaç uyuĢmazlıkların yargıya intikal etmeden tarafların kendi irade ve rızalarıyla çözümlenmesidir. Kanun koyucu 1985 tarihinde 3239 sayılı kanunla VUK‟na Ek 11. maddeyi de ekleyerek uzlaĢmada bir adım daha ileri gitmiĢ ve uyuĢmazlıkların daha ortaya çıkmadan çözülmesini amaçlayan tarhiyat öncesi uzlaĢma kurumunu vergi sistemimize dâhil etmiĢtir. Ancak tarhiyat öncesi uzlaĢmanın uygulamaya geçirilmesi 16.02.1987 tarihli ve 19374 sayılı Resmi Gazete‟de yayınlanan yönetmelikle 01.03.1987 tarihinde mümkün olmuĢtur.

Ancak Türkiye de uzlaĢma kurumunun iĢleyiĢi neticesinde bir takım aksaklıklar meydana gelmektedir. Bu aksaklıkların en baĢında ve en çok eleĢtiri konusu yapılan husus ise vergilemede eĢitlik ve adalet ilkelerine aykırılıktan ileri gelmektedir. UzlaĢma bir yandan verginin kanuniliği ilkesine ters düĢürecek ölçüde idareye takdir etme hakkı vermesi nedeniyle eleĢtirilirken, diğer yandan ise vergilemede yatay ve dikey eĢitliği sağlayamamasından dolayı eleĢtiri konusu yapılmaktadır.

Diğer bir eleĢtiri konusu ise uzlaĢma neticesinde idarenin mükellef lehine bir taviz verdiği yönündedir. Bu durum ise yine vergilemede eĢitlik ilkesine aykırılığa sebebiyet vermektedir. Diğer taraftan, idare tarafından düzenlenen rapor, tutanak gibi evraklar

91

neticesinde tarhı istenen vergilerin sağlam bir ispatlama vasıtasına dayandırılmadan mükelleften talep edildiği düĢüncesine sebebiyet vermektedir.

UzlaĢma kurumu bazen hedeflenen amacının dıĢında kullanılmaktadır. Bunlardan en bariz olanı vergi mükellefleri ve ceza muhatapları tarafından, uzlaĢmanın bir zaman kazanma aracı olarak kullanılmasıdır. UzlaĢma komisyonları ise bu durumun farkına vararak, mükellef hakkında olumsuz düĢünmektedirler. Netice itibariyle taraflar arasında bir güvensizlik havası hâkim olmaktadır.

UzlaĢma kurumuna yapılan diğer bir eleĢtiri ise uzlaĢmanın konusunun dar tutulması ve uzlaĢma müessesine yönelik kanunla tayin edilen sürelerin kısa tutulmasıdır. Ayrıca bunun yanında kısmi uzlaĢma neticesinde uygulamada özelliklede vergi dairesi çalıĢanlarınca vergilerin hesaplanmasında bir takım sorunlar meydana gelmektedir.

UzlaĢma müessesinin önündeki diğer bir engel ise sosyal, ekonomik ve politik nedenlerden dolayı yasalaĢtırılan vergi af kanunlarıdır. Yasama organı tarafından yapılan vergi affına yönelik kanunlar, uzlaĢmanın amacına hizmet etmesine engel olmakta ve mükellefler ve ceza muhataplarını ise beklentiye sokmaktadır.

UzlaĢma komisyonları genellikle Maliye Bakanlığının iyi yetiĢmiĢ ve meslekte belirli bir süre hizmet etmiĢ kıdemli inceleme elemanlarından meydana gelmektedir. Bunun yanında, konuya tam anlamıyla vakıf olmayan veya idari görevlerinden dolayı mevzuattan uzak kalmıĢ kiĢilerin uzlaĢma komisyonlarında görev aldığı görülmektedir. Hal böyle olunca komisyon üyelerince gereken sorumluluğun alınmaması nedeniyle uzlaĢma masası terk edilebilmektedir. UzlaĢma kurumunun mevcut uygulaması, vergi incelemeye yetkili olanların mesleki etkinliğini olumsuz yönde etkileyebilmektedir. Çok uzun süren vergi incelemeleri neticesinde bulunan matrah farkları üzerinden tarhı istenen vergiler uzlaĢma neticesinde çok düĢük tutarlara düĢürülebilmektedir.

Kanaatimizce; uzlaĢma kurumu hakkında yapılan tüm bu eleĢtirilerin esas nedeni ise uzlaĢma kurumunun tam anlamıyla sistematik ve kurumsal bir yapı hüviyetine kavuĢamamasından ileri gelmektedir. Uygulamada meydana gelen aksaklıkların tamamı kronikleĢmiĢ bir yapının parçası haline gelmiĢtir. Temelden bir çözüm geliĢtirilmemesi halinde ise tüm bu sorunlar çözümsüz kalacaktır. Çözüm yolu olarak; uzlaĢma komisyonlarının daha bağımsız hareket edebilen komisyonlara dönüĢtürülmesi gerekmektedir. OluĢturulan komisyon üyelerinin ise yalnızca idare tarafından oluĢturulan ve idari personelden oluĢan üyelerinden ibaret olmaması gerekmektedir. OluĢturulan komisyonların daha objektif davranabilmesi için bu komisyon üyelerinin konuya vakıf olan; sivil toplum örgütleri, üniversite öğretim üyeleri, kamu tüzel kiĢiliğine haiz mesleki teĢekküller ile vergi

92

incelemeye yetkili kamu personelinden oluĢturulması gerekmektedir. OluĢturulan komisyon üyeleri daimi değil geçici olmalı ve atama değil görevlendirilme ile iĢ baĢına getirilmelidir. OluĢturulan komisyonun ise hem idarenin hem de vergi mükellefi ve cezanın muhatabının yanında değil, tamamen bağımsız ve tarafsız davranabilen bir hakem görevi görmesi gerekmektedir. Bunun yanında kendisine ait bütçe ve personeli olan bir UzlaĢma Kurumu oluĢturulmalı uygun olan bir erke bağlanmalıdır. OluĢturulan Kurumun asli görevinin ise Ģeffaf ve bağımsız bir Ģekilde oluĢturulan uzlaĢma komisyonlarına teknik ve fiziki imkân sağlamaktır. OluĢturulması gereken kurul ve komisyonlar hakkında tüm hukuki alt yapının sağlanması gerekmektedir. Bunun yanında oluĢturulan komisyonların ise vergi mahremiyetine zarar vermeyecek Ģekilde oluĢturulması gerektiği de göz ardı edilmemelidir.

UzlaĢma kurumunun oluĢturulmasıyla birlikte, vergi incelemeye yetkili olanlarca düzenlenen ve uzlaĢmaya konu olan raporların Ģeffaf bir uzlaĢma komisyonunun marifetiyle süzgeçten geçirilerek uzlaĢı konusu yapılması halinde; vergi incelemeye yetkili olan memurlar üzerinde bir otokontrol sağlayacağı, vergi incelemeye yetkili olanlarca düzenlenecek raporların ise daha özverili çalıĢmalar neticesinde hazırlanacağı kanaatindeyiz.

93

KAYNAKÇA

Akdoğan A. ( 2005). Kamu Maliyesi, 10. Baskı, Ankara, Gazi Kitapevi.

Akdoğan, A. (1999). Vergilendirme Politikası, Gelir ve Ġkame Etkileri Açısından Ġzlenebilecek Gelir Vergisi Politikasının Değerlendirilmesi, G.Ü. Ġktisadi ve Ġdari Bilimler Fakültesi Dergisi, C.1, S. 2, Ankara

Akdoğan, A. (2007). Kamu Maliyesi, 12. Baskı, Ankara: Gazi Kitabevi Aksoy, ġ. (1998), Kamu Maliyesi. Ġstanbul, Filiz Kitapevi.

Aksoy, ġ. (1999). Vergi Yargısı ve Türk Vergi Yargısı Sistemi, Filiz Kitabevi, 2. Baskı, Ġstanbul.

Aliefendioğlu Y. (1980).Vergi Yargısı ve Sorunları. DanıĢtay Dergisi, Ankara (Yıl:9, Sayı: 32–33),143.

Aliefendioğlu, Y. (1971). “Türk Vergi Hukukunda UzlaĢma Müessesesi”, DanıĢtay Dergisi, Yıl: 1,Sayı 1.

Aliefendioğlu, Y. (1984). “Vergileme Yetkisi Ve 1980 Sonrası Türk Vergi Politikası”, Vergi Dünyası, Sayı 33, s. 3–25.

Anayasa Mahkemesinin 07.10.2003 Tarih, E: 2003/73, K: 2003/86 Kararı, 20.12.2003 Tarih ve 26029 sayılı RG'de yayınlanmıĢtır.

Anayasa Mahkemesi'nin 14.05.1997 tarih E: 1996/75 ve K: 1997/50 Sayılı Kararı,http://www.anayasa.gov.tr/eskisite/KARARLAR/ĠPTALĠTĠRAZ/K1997/K1997.50htm .

Arıca, M. N. (1999). UzlaĢma ve Dava Açma. Vergi Sorunları Dergisi, (Sayı 129), 8. Armağan, R. (2007). Veri UyuĢmazlıklarının Çözümünde UzlaĢma Müessesesi ve Isparta Ġline ĠliĢkin Bir Değerlendirme. Maliye Dergisi (Temmuz –Aralık), 153.

Arpacı, Atlar Ö. (2008). Mükelleflerin Vergi Tarhiyatı Sonrası Seçenekleri. Mali Çözüm, (S:86), 72.

Arslan M. (2005). Vergi Hukuku, Ankara,YaklaĢım Yayıncılık

Baykara, B. (2008). UzlaĢma Talebinde Bulunmak veya UzlaĢmak Haksız Olunduğunu Kabul Anlamına Gelmez. Vergi Dünyası, (Sayı: 318), 9.

94

Bilici, M. (2010). Vergi UyuĢmazlıklarının Çözüm Yolları, Vergi Mahkemelerinin Fonksiyonları: Antalya Vergi Mahkemesi Örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.

Bilici, N. (2008). Vergi Hukuku. Ankara, Seçkin Yayınevi.

Bulutoğlu, K. (2004). Türk Vergi Sistemi, Ġstanbul, Batı Türkeli Yayınları, 8. Bası, 2004, s.355

Büyükkayalar, A. (1987). Tarhiyat Öncesi UzlaĢma Müessesesi. Vergi Sorunları Dergisi, 40.

Candan T. (1991). UzlaĢma I. Maliye Postası, (Yıl:13, Sayı:271), 161.

Candan, T. (2001). Vergilendirme Yöntemleri Ve UzlaĢma, Ankara,YaklaĢım Yayınları,.

Candan, T. (2004). Vergi Suçları ve Cezaları, Süryay Yayınları, Ġstanbul,156.

Candan, T. (2006). Vergileme Yöntemleri ve UzlaĢma. Ġstanbul, Maliye ve Hukuk yayınları.

Çağan, N. (1982). Vergilendirme Yetkisi, Ġstanbul, Kazancı Hukuk Yayınları, s.148 Doğan, B. (2000). Vergi Hukukumuzda Yer Alan UzlaĢma Müessesinin Değerlendirilmesi. Vergi Sorunları Dergisi, (Sayı 137), 79.

Dönmez, R.(2006). "Vergi UyuĢmazlıklarının Çözüm Yollarına Hukuk ve Ġktisat Teorisi Açısından YaklaĢım", (Çevrimiçi) http://home-anadolu-edu-tr, 18 Ocak 2013.

Duran, M. (2005). Tarhiyat Öncesi UzlaĢmanın Sağlanamaması Üzerine Vergi Mahkemelerinde Dava Açma. Vergi Sorunları Dergisi, (sayı 130), 49-51.

Edizdoğan, N. (1986). Türkiye‟de Vergi Suç ve Cezaları. Bursa, Örnek Kitabevi. Erdem, T. (2005). Vergi Cezalarında UzlaĢma Mümkün mü?. Vergi Sorunları Dergisi, (sayı 204), 86.

Gerçek, A. (2009). “Türk Vergi Hukukunda Vergi Sorumlusu, Sorumluluk Halleri ve Türlerinin Ġncelenmesi”, http://www.muhasebetr.com/ozelbolum/024/( 25.11.2009).

Gözübüyük, ġ. (2007). Yönetim Hukuku, Ankara, Turhan Kitabevi. Gözübüyük, ġ. (2007). Yönetsel Yargı, Ankara, Turhan Kitabevi.

95

http://www.onlinedergi.com/MakaleDosyalari/51/PDF2008_2_20.pdf, EriĢim Tarihi: 03.11.2012.

GĠB, (2006). www.gib.gov.tr/.../faaliyetraporlari, EriĢim Tarihi: 03.11.2012. GĠB, (2007). www.gib.gov.tr/.../faaliyetraporlari, EriĢim Tarihi: 03.11.2012. GĠB, (2008). www.gib.gov.tr/.../faaliyetraporlari, EriĢim Tarihi: 03.11.2012. GĠB, (2009). www.gib.gov.tr/.../faaliyetraporlari, EriĢim Tarihi: 03.11.2012. GĠB, (2010). www.gib.gov.tr/.../faaliyetraporlari, EriĢim Tarihi: 03.11.2012. GĠB, (2011). www.gib.gov.tr/.../faaliyetraporlari, EriĢim Tarihi: 03.11.2012.

ĠĢbilir, ġ. (2008). Türkiyede Vergi UyuĢmazlıkları ve Ġdari Çözüm Yolları, Yüksek Lisans Tezi, Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Edirne.

Karakoç, Y. (2002). Genel Vergi Hukuku. Ankara, Yetkin Yayınları.

Kırman, A. (2002). Mali Yükümlülükler Bakımından Verginin Kanuniliği Ġlkesinin Anlamı Ve Petrol Arama Ve Petrolle Ġlgili Faaliyetleri Düzenleme Fonu Ġle Sigorta Denetleme Aidatı Uygulaması, Türkiye Bankalar Birliği, Yayın No: 230.

Kızılot, ġükrü (1986). “Vergi UyuĢmazlıklarının Ġdari AĢamada Çözümlenmesi Bakımından Bazı Yabancı Ülkelerin Uygulamaları”, Vergi Dünyası, Sayı:62, s.19.

Kotay, F. (2008). “UzlaĢma Müessesesi”, Vergi Raporu, Sayı: 108 s. 103.

Kumrulu, A. (1978). "Vergi Hukukunun Bir Kısım Anayasal Temelleri" Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C.XXXV, Sayı 1, s.156

Maliye Bakanlığı, Hesap Uzmanları Kurulu 2007 yılı Faaliyet Raporu, Ankara, Mart 2008, s.40

Mutluer, K. (2006). Vergi Genel Hukuku, Ġstanbul, Bilgi Üniversitesi Yayınları. Mutluer, K. Heper F., Dönmez R., Üyümez, M.E (2008). Vergi Hukuku, 10. Baskı, Anadolu Üniversitesi yayını No.1536, EskiĢehir.

Nas, A. (2008). “Türk Vergi Hukukunda UzlaĢma Kurumu” Ġstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Mali Hukuk Anabilim Dalı Doktora Tezi, Ġstanbul.

Organ, Ġ. (2006). EleĢtirel Bir YaklaĢım-Yasal Af: UzlaĢma. Vergi Sorunları Dergisi, (Sayı, 2139), 168.

96

Öncel, M. Kumrulu A., Çağan N. (2001). Vergi Hukuku, 9. Baskı, Turhan Kitapevi, Ankara:168.

Öncel, M., Kumrulu A., Çağan, N. (2003). Vergi Hukuku (11. Baskı) Ankara, Turhan Kitabevi.

Pehlivan Osman, (2002). Vergi Hukuku; Genel Ġlkeler ve Türk Vergi Sistemi. Trabzon Derya Kitabevi.

Saban, N. (2006). Vergi Hukuku. Ġstanbul, Beta yayınları. SağbaĢ, Ġ. (2008). Vergi Teorisi, Ankara: Ece Matbaası.

Sandford, G.T. (1978). The Economics of Public Finance, Second Edition, Pergamon Press, William Clowers and Sons Ltd., London.

Serim, N. (2006). “Türkiye‟de ve ABD‟de UzlaĢma Sistemi”, Vergi Sorunları, Sayı: 214, s.97–111.

Seviğ, V. (2008). “Anayasa Yargısının Vergiye BakıĢAçısı”, http://www.referansgazetesi.com/ print.aspx?HBR_KOD, 18.04.2008, (E.T. 13.07.2013).

Stinglitz, J. E. (1994). Kamu Kesimi Ekonomisi, Ġkinci Baskı, Marmara Üniversitesi Yayın No:549, Ġktisadi ve Ġdari Bilimler Fakültesi Yayın No: 396,Çeviren: Ömer Faruk Batırel, Ġstanbul.

ġahinok A. (1986). Her Yönüyle Mukayeseli Olarak Vergi Hukukunda UzlaĢma Müessesesi. Ankara, DanıĢtay Tasnif ve Yayın Bürosu Yayınları.

ġengül, H. B. (2012). Türk Vergi Hukukunda UzlaĢma, Okan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Bitirme Projesi, Bursa.

ġenyüz, D. (2003). Vergi Ceza Hukuku. Bursa, Ezgi Kitabevi Yayınları

ġimĢek M. (2010). Türk Vergi Hukukunda UzlaĢma, Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Ġktisat Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi.

ġiĢman, B. (2003). ĠĢletmelerde Vergi Planlaması Yöntemleri, Ankara: YaklaĢım Yayıncılık.

Tuncer, S. (1999). Vergi Hukukunda Muvazaa-III, YaklaĢım Dergisi, Sayı: 82.

Tuncer, S. (2008). ĠĢletme Vergiciliğinden Vergi Planlamasına, YaklaĢım Dergisi, Ocak 2008, Sayı: 182.

97

Tülü U. (2006). Türk Vergi Hukukunda Re‟sen Tarh, Ġstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Mali Hukuk Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi.

Türkkot, M. (2005). UzlaĢma Müessesi ve Değerlendirmeler. Vergi Sorunları Dergisi, (Sayı 199), 25

Vardal Z. B. (2009). Türk Vergi Sistemi‟nde UzlaĢma Kurumu, Ġstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Maliye Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi, Ġstanbul.

Yılmaz, E. (2009). UzlaĢma Müessesesinin Hukuki ve Temel Vergilendirme Ġlkeleri. Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, (C. 13), 1-2.

Yürükoğlu A. (2012). “Vergi Hukukunda UzlaĢma Müessesesi”, <http://www.muhasebetr.com/makaleler/023/>, EriĢim Tarihi: 02.11.2012.