Sonuçlar

Konya’da sulu şartlarda bir firmanın çiftliğinde ticari bir firmadan temin edilen “Mera-S” tohum karışımından dekara 7 kg ve 2 kg yonca ilave edilerek 2012 yılı Ekim ayında tesis edilen suni meradan 2013 yılında ilk biçim değerleri alınarak değerlendirilmiştir. Tesadüf Bloklarında Bölünmüş Parseller Deneme Desenine göre 3 tekerrürlü olarak kurulan araştırmada 3 farklı azotlu gübrenin (Amonyum Nitrat, Amonyum Sülfat, Üre) N0, N3, N6, N9 ve N12 dozları (0, 3, 6, 9, 12 kg/da saf azot)

kullanılmıştır. Araştırmada ilk biçimden yeşil ot verimi (kg/da), kuru ot oranı (%), kuru ot verimi (kg/da), ağırlığa göre botanik kompozisyon (%), ham protein oranı (%), ham protein verimi (kg/da) gibi verim özelliklerinin değerleri incelenmiştir.

Suni merada yapılan araştırmamızda gübre çeşitlerinin dozlarına ait ilk biçim yeşil ot verimi ortalamalarına bakıldığında Amonyum Nitratın 570.7 kg/da, Amonyum Sülfatın 537.8 ve Ürenin ise 544.9 kg/da olduğu görülmektedir. En yüksek yeşil ot verimi ortalaması Amonyum Nitrat gübresinden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin yeşil ot verimine etkisi istatistiksel olarak önemsiz bulunmuştur. Denemede yeşil ot verimi genel ortalaması 551.1 kg/da olarak tespit edilmiştir. Araştırma parsellerinde en yüksek yeşil ot verimi 654.2 kg/da ile Amonyum Nitrat gübresinin N12 dozundan elde

edilmiştir. N0, N3, N6, N9, N12 azot dozlarının yeşil ot verimi ortalamaları sırasıyla

449.5, 503.9, 571.3, 622.2, 608.8 kg/da olarak saptanmıştır. Farklı gübre dozlarının yeşil ot verimine etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek yeşil ot verimlerinin elde edildiği N6, N9, ve N12 azot dozları aynı önem

grubu içerisinde yer almakta olup diğer gübre dozları ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Araştırmamızda yapılan azot gübrelemesi yeşil ot verimini artırmıştır. Yeşil ot verimi 9 kg/da azot dozuna kadar sürekli artış göstermiştir.

Yeşil ot verimine ilişkin bulgular ışığında; Amonyum Nitrat gübresi uygulanan parsellerde dekardan elde edilen yeşil ot verimi ortalaması Amonyum Sülfat gübresinden 32.9 kg ve Üre gübresinden de 25.8 kg fazladır. Gübre çeşitlerinin yeşil ot verimine etkisi istatistiksel olarak önemsiz bulunmuştur. En fazla yeşil ot verimine sahip olan ve aynı önem grubu içerisinde yer alan N6, N9, N12 azot dozlarından N9 dozu,

Denemede gübre çeşitlerinin dozlarına ait kuru ot verimi ortalamalarına bakıldığında Amonyum Nitratın 168.7 kg/da, Amonyum Sülfatın 149.2 ve Ürenin ise 157.5 kg/da olduğu görülmektedir. En yüksek kuru ot verimi ortalaması Amonyum Nitrat gübresinden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin kuru ot verimine etkisi istatistiksel olarak önemsiz bulunmuştur. Araştırmada kuru ot verimi genel ortalaması 158.5 kg/da olarak bulunmuştur. Araştırma parsellerinde en yüksek kuru ot verimi 218.5 kg/da ile Amonyum Nitrat gübresinin N12 dozundan elde edilmiştir. N0, N3, N6, N9, N12 azot

dozlarının kuru ot verimi ortalamaları sırasıyla 111.2, 131.8, 160.9, 196.2, 192.3 kg/da olarak saptanmıştır. Farklı gübre dozlarının kuru ot verimine etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek kuru ot verimlerinin elde edildiği N9, ve N12 azot dozları aynı önem grubu içerisinde yer almakta olup diğer gübre dozları

ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Araştırmamızda yapılan azot gübrelemesi ile kuru ot veriminde artış gözlenmiştir.

En fazla kuru ot verimine sahip olan ve aynı önem grubu içerisinde yer alan N9,

N12 azot dozlarından N9 dozu, hem maliyet hem de maksimum kuru ot verimi

düşünüldüğünde en uygun doz olduğu düşünülmektedir. Konya şartlarında yapılan bir yıllık çalışma sonuçlarına göre suni meralarda yapılacak azot gübrelemesinde en yüksek kuru ot verimi (196.2 kg/da) elde etmek için dekara 9 kg Amonyum Nitrat gübresi tavsiye edilebilir bulunmuştur.

Denemede botanik kompozisyon içerisindeki buğdaygil oranı genel ortalaması %96.23 olarak bulunmuştur. En yüksek buğdaygil oranı %98.53 ile Amonyum Nitrat gübresinin N12 dozundan elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin dozlarına ait buğdaygil

oranı ortalamalarına bakıldığında Amonyum Nitratın %96.77, Amonyum Sülfatın %95.40 ve Ürenin ise %96.54 olduğu görülmektedir. En yüksek buğdaygil oranı ortalaması Amonyum Nitrat gübresinden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin botanik kompozisyon içerisindeki buğdaygil oranına etkisi istatistiksel olarak %5 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek buğdaygil oranı ortalamalarının elde edildiği Amonyum Nitrat ve Üre gübreleri aynı önem grubu içerisinde yer almakta olup Amonyum Sülfat ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. N0,

N3, N6, N9, N12 azot dozlarının buğdaygil oranı ortalamaları sırasıyla %94.87, 95.21,

95.79, 97.42, 97.89 olarak saptanmıştır. Farklı gübre dozlarının botanik kompozisyon içerisindeki buğdaygil oranına etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek buğdaygil oranı ortalamalarının elde edildiği N9 ve N12 azot

dozları aynı önem grubu içerisinde yer almakta olup diğer gübre dozları ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Çalışmamızda ekimde kullanılmış olan karışımdaki buğdaygil oranının az olması ve azot dozları artışına bağlı olarak buğdaygil oranında artış görülmüştür.

Denemede botanik kompozisyon içerisindeki baklagil oranı genel ortalaması %3.77 olarak bulunmuştur. En yüksek baklagil oranı %5.79 ile gübre uygulanmayan (şahit) parselden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin dozlarına ait baklagil oranı ortalamalarına bakıldığında Amonyum Sülfatın %4,60, Ürenin %3,46, Amonyum Nitratın ise %3,23 olduğu görülmektedir. En yüksek baklagil oranı ortalaması Amonyum Sülfat gübresinden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin botanik kompozisyon içerisindeki baklagil oranına etkisi istatistiksel olarak %5 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek baklagil oranı ortalamasının elde edildiği Amonyum Sülfat gübresi ile diğer gübreler aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. N0, N3, N6, N9, N12 azot dozlarının baklagil oranı ortalamaları sırasıyla %5.13, 4.79,

4.21, 2.58, 2.11 olarak saptanmıştır. Farklı gübre dozlarının botanik kompozisyon içerisindeki baklagil oranına etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek baklagil oranı ortalamalarının elde edildiği N0, N3, N6 azot

dozları aynı önem grubu içerisinde yer almakta olup diğer gübre dozları ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır.

Botanik kompozisyona ilişkin bulgular ışığında; buğdaygil ve baklagil oranı ortalamaları benzerlik gösteren Amonyum Nitrat ve Üre gübreleri en yüksek buğdaygil oranlarına sahiptir. Bu sonuçlar azotlu gübrelemenin buğdaygillerin gelişmesini arttırdığı sonucunu doğrulamaktadır. Buğdaygil ve baklagil oranı ortalamaları hemen hemen aynı olan N9 ve N12 gübre dozları en yüksek buğdaygil ve en düşük baklagil

oranlarına sahiptir. Meranın botanik kompozisyonunda buğdaygil oranını arttırmak için 9 kg/da azot gübresi dozundan sonra kullanılacak olan gübre miktarı gereksiz maliyet artışına sebep olacağı için en uygun azot dozunun N9 olduğu düşünülmektedir.

Araştırmamızda ham protein oranı genel ortalaması %7.91 olarak bulunmuştur. Parsellerden elde edilen en yüksek ham protein oranı %12.67 ile Amonyum Nitrat gübresinin N12 dozundan elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin dozlarına ait ham protein

oranı ortalamalarına bakıldığında Ürenin %8,46, Amonyum Nitratın %8,42, Amonyum Sülfatın ise %6,86 olduğu görülmektedir. En yüksek ham protein oranı ortalaması Üre gübresinden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin ham protein oranına etkisi istatistiksel

olarak %5 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek ham protein oranı ortalamalarının elde edildiği Amonyum Nitrat ve Üre gübreleri aynı önem grubu içerisinde yer almakta olup Amonyum Sülfat ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. N0, N3, N6, N9, N12 azot dozlarının ham protein oranı ortalamaları

sırasıyla %5.92, 6.91, 7.54, 8.82, 10.37 olarak saptanmıştır. Farklı gübre dozlarının ham protein oranına etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde çok önemli bulunmuştur. En yüksek ham protein oranı ortalamasının elde edildiği N12 azot dozunun diğer gübre

dozları ile arasında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Gübrexdoz interaksiyonunun ham protein oranına etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek ham protein oranı ortalamasının (%12.67) elde edildiği Amonyum Nitrat gübresinin 12 kg/da (N12) dozundaki interaksiyon ile diğer gübrexdoz

interaksiyonları arasında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Araştırmamızda artan azot dozları ile ham protein oranında sürekli artış görülmüştür.

Ham protein oranına ilişkin bulgular ışığında; ham protein oranı ortalamaları benzerlik gösteren Üre ve Amonyum Nitrat gübreleri en yüksek oranlara sahiptir. Maliyet açısından yapılan kıyaslama sonucu mera otunun ham protein oranını arttırmak için Üre gübresinden daha ucuz olan Amonyum Nitrat gübresini tercih etmenin daha ekonomik olacağı düşünülmektedir. N12 azot dozu en yüksek ham protein oranı

ortalamasına sahip olup diğer dozlarla arasında ciddi bir fark bulunmaktadır. 12 kg/da azot gübresi mera otundaki ham protein oranının yüksek bir orana ulaşmasını sağlayabilmektedir.

Dozlara ait dekara ortalama ham protein verimi, N9 dozunda 17.41 kg ve N12

dozunda da 20.48 kg tespit edilmiştir.

Araştırmamızda ham protein verimi genel ortalaması 13.13 kg/da olarak bulunmuştur. Parsellerden elde edilen en yüksek ham protein verimi 28.09 kg/da ile Amonyum Nitrat gübresinin N12 dozundan elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin dozlarına

ait ham protein oranı ortalamalarına bakıldığında Amonyum Nitratın 14.99 kg/da, Ürenin 13.90 kg/da, Amonyum Sülfatın ise 10.51 kg/da olduğu görülmektedir. En yüksek ham protein verimi ortalaması Amonyum Nitrat gübresinden elde edilmiştir. Gübre çeşitlerinin ham protein verimine etkisi istatistiksel olarak %5 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek ham protein verimi ortalamalarının elde edildiği Amonyum Nitrat ve Üre gübreleri aynı önem grubu içerisinde yer almakta olup Amonyum Sülfat ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. N0,

12.10, 17.41, 20.48 kg/da olarak saptanmıştır. Farklı gübre dozlarının ham protein verimine etkisi istatistiksel olarak %1 ihtimal düzeyinde önemli bulunmuştur. En yüksek ham protein verimi ortalamalarının elde edildiği N9 ve N12 azot dozları aynı

önem grubu içerisinde yer almakta olup diğer gübre dozları ile aralarında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Gübrexdoz interaksiyonunun ham protein verimine etkisi istatistiksel olarak %5 ihtimal düzeyinde çok önemli bulunmuştur. En yüksek ham protein verimi ortalamasının (28.09 kg/da) elde edildiği Amonyum Nitrat gübresinin 12 kg/da (N12) dozundaki interaksiyon ile diğer gübrexdoz interaksiyonları

arasında istatistiksel olarak önemli bir fark bulunmaktadır. Araştırmamızda artan azot dozları ile ham protein veriminde sürekli artış görülmüştür.

Ham protein verimine ilişkin bulgular ışığında; ham protein verimi ortalamaları benzerlik gösteren Üre ve Amonyum Nitrat gübreleri en yüksek oranlara sahiptir. Maliyet açısından yapılan kıyaslama sonucu mera otunun ham protein verimini arttırmak için Üre gübresinden daha ucuz olan Amonyum Nitrat gübresini tercih etmenin daha ekonomik olacağı düşünülmektedir. N12 azot dozu en yüksek ham protein

verimi ortalamasına sahip olup diğer dozlarla arasında ciddi bir fark bulunmaktadır. 12 kg/da azot gübresi mera otundaki ham protein verimini en yüksek değere (20.48 kg/da) ulaşmasını sağlayabilmektedir. Ham protein verimi bakımından N12 dozu tavsiye

edilebilir bulunmuştur.