Doktora tez konusu kapsamında gerçekleştirilmiş ve detayları önceki bölümlerde paylaşılan çalışmaların sonuçları her bir bölüm için aşağıda ayrı ayrı özetlenmektedir.
5.1. Çatlama ve Kendiliğinden İyileşmenin Çimento Bağlayıcılı Kompozitlerin Gaz Geçirimliliği Özelliği Üzerine Etkileri
Deneysel program kapsamında gerçekleştirilen bu çalışmada farklı puzolanik malzemeler kullanılarak üretilen ECC numunelerinin kendiliğinden iyileşme kabiliyetleri, gaz geçirimlilik (GG) ve rezonant frekansı (RF) ölçümleri aracılığıyla değerlendirilmiştir.
Ayrıca, çatlak özelliklerindeki değişimler kendiliğinden iyileşme öncesi ve sonrasında mikroyapısal analizler aracılığıyla incelenmiştir. Bulunan sonuçlar aşağıda verilmektedir:
GG deney sonuçlarının, mikroçatlak oluşumuna olan bağlılığı açık bir şekilde gösterilmiştir öyle ki 50 µm’den küçük çatlak oluşumlarında dahi GG sonuçları, hasarsız numunelerin 50 katı seviyelerine ulaşabilmiştir. Toplam çatlak genişliği ölçümlerinin 100 µm veya üzerinde seviyelere ulaşmasıyla hasarsız numunelerin 100 katından fazla GG sonuçları elde edilmektedir. Ancak, uygun malzeme tasarımı ve çevresel koşullar altında, kendiliğinden iyileşme aracılığıyla GG sonuçlarının %90 seviyesinden daha fazla iyileştirilmesi mümkündür. Çatlak kapama performansı ve bunun GG sonuçlarıyla ilişkisi düşünüldüğünde, ECC2,2_GYFC numuneleri hem SS hem de SH kürü altında uçucu küllü ECC numunelerinden daha iyi sonuçlar vermiştir.
Mikroçatlak oluşumunun GG sonuçlarında yarattığı etkiyle kıyaslandığında her ne kadar az da olsa, hasarsız ECC numunelerinin RF sonuçları, değişik önyükleme seviyelerine bağlı olarak farklılık göstermiştir. Uçucu kül içeren ECC numuneleri ECC2,2_GYFC numunelerine göre RF sonuçlarında daha iyi iyileşme oranları sergilemiştir. Bu durum, uçucu kül tanelerinin daha yoğun bir matris oluşturmadaki performanslarının cüruf tanelerine göre daha fazla olmasıyla ilişkilendirilmiştir.
ECC karışımlarının üstün süneklikleri sayesinde, farklı önyükleme seviyelerinden sonra karışımlardan elde edilen maksimum toplam çatlak genişliği 250 µm seviyesinde kalmıştır ve bu değer tekil bir çatlağın kendiliğinden iyileşmesi için yeterli bir seviyedir.
Çatlak kapama performansı bakımından GG ve RF ölçümlerinde olduğu gibi, SS kürü,
SH kürüne kıyasla daha etkili bulunmuştur öyle ki puzolanik malzeme türüne bağlı olarak %96’lara varan toplam çatlak açıklığı kapanma oranları elde edilebilmiştir.
Nihai kendiliğinden iyileşme ürünleri değerlendirildiğinde, dış yüzeylerde kendiliğinden iyileşmeden sorumlu mekanizma ECC2,2_GYFC numuneleri için kalsit oluşumu iken, uçucu küllü numunelerde C-S-H oluşumuyla beraber az miktarda kalsit oluşumu da gözlenmiştir. İç yüzeylerde ise, tüm ECC’lerin yüzeylerinde ana ürün olarak C-S-H jeli gözlemlenmiş, bunun yanında ECC2,2_GYFC numunelerinde çok az miktarda kalsit oluşumu da meydana gelmiştir.
5.2. Suya Doygun Hafif Agrega İlavesinin Çimento Bağlayıcılı Kompozitlerin Kendiliğinden İyileşme Kabiliyeti Üzerindeki Etkinliğinin Belirlenmesi
Bu çalışmada, suya doygun genleşmiş perlit agregası kullanımının ECC’nin kendiliğinden iyileşme performansı üzerindeki etkinliği araştırılmış ve farklı oranlarda (ağırlıkça %30’a kadar) SD-GPA kullanımının 28 günlük basınç, eğilme, yarmada çekme dayanımları ve klorür iyonu geçirimlilikleri üzerindeki etkileri değerlendirilmiştir. Mikroçatlak oluşumunun sağlanabilmesi için, numuneler yarmada çekme yüklemesi altında 1,25 mm deformasyon seviyesine önyüklenmiştir. Daha sonra sağlam ve önyüklenmiş numuneler 30 gün boyunca sürekli hava kürüne maruz bırakılmış ve kendiliğinden iyileşme performansı çatlak sayısı ve genişliği, yarmada çekme parametreleri (dayanım, deformasyon ve rijitlik) ve klorür iyonu geçirimlilik sonuçları bakımından değerlendirilmiştir. Deneysel verilere göre, aşağıdaki sonuçlar elde edilmiştir:
SD-GPA’nın, kuvars kumuna oranla daha iri taneli ve düşük dayanımlı olması, ECC’nin basınç ve eğilme dayanımını olumsuz etkilemiştir. Eğilme yükü altında, SD-GPA içeren karışımlar, SD-SD-GPA miktarının artmasıyla, daha belirgin şekil değiştirme sertleşmesi davranışı ve sehim kapasitesi sergilemiştir.
Basınç ve eğilme dayanımına benzer olarak, SD-GPA miktarı arttıkça, 28 gündeki yarmada çekme dayanımı azalmıştır. 1,25 mm’lik önyükleme sonrasında, numunelerin tekrar (yarmada çekme yükü ile) yüklenmesiyle, yarmada çekme yük taşıma kapasitesi, deformasyon kapasitesi ve rijitlik, SD-GPA miktarından bağımsız olarak ciddi şekilde azalmıştır. Bunun sebebi, hasarlı numunelerde yeniden yükleme sırasında, çatlakların yeniden açılmasıdır. Önyükleme yapılmış numunelerde ilave 30 günlük hava küründen sonra, SD-GPA kullanımıyla yarmada çekme dayanımı, sehim ve rijitlikte önemli derecede geri kazanımlar olduğu görülmüştür.
28 günde, 1,25 mm’lik önyükleme uygulanmasıyla, SD-GPA kullanımına bağlı olarak, çeşitli sayıda ve genişliği 18 µm ve 124 µm arasında değişen çatlaklar oluşmuştur. İlave 30 günlük hava kürünün ardından, SD-GPA içeren karışımların çatlak sayısı ve genişlikleri ciddi şekilde azalmıştır. SD-GPA miktarının artması, dar çatlak genişliği ve içsel suyun fazlalığı sayesinde, çatlakların onarılmasında önemli rol oynamıştır. Zaman içinde matriste bulunan içsel suyun çeşitli mekanizmalar aracılığıyla tüketilmesinden ötürü, çatlak oluşumu zamanının çatlakların kendiliğinden iyileşmesinde SD-GPA’nın etkinliği için önemli bir parametre olduğu sonucuna varılmıştır.
ECC üretiminde SD-GPA kullanılması, klorür iyonu geçirimliliği üzerinde olumsuz etki yapmıştır. Bu etki SD-GPA oranının artmasıyla belirginliğini arttırmıştır. ECC numunelerinin önyüklenmesiyle, klorür iyonu geçirimliliğindeki artış daha da belirgin olmuştur. Ancak, her ne kadar kontrol (ECC1,2_UK-F_0) numunelerinde gözlenmese de SD-GPA içeren karışımlarda ilave 30 günlük sürekli hava kürü sonrasında klorür iyonu geçirimliliği ciddi şekilde azalmıştır.
5.3. Çimento Esaslı Kompozitlerde Kendiliğinden İyileşmenin Tekrarlanabilirliği ve Yaygınlığı
Bu çalışmada ECC malzemelerinde kendiliğinden iyileşme mekanizmasının tekrarlanabilirliği ve yaygınlığı araştırılmıştır. Farklı PM’ler (F-sınıfı uçucu kül ve öğütülmüş granüle yüksek fırın cürufu) kullanılarak üretilen kendiliğinden iyileşmiş ECC numuneleri üzerinde yapılan analizler sonucunda aşağıdaki sonuçlar elde edilmiştir:
Ölçüm alınan noktaya bakılmaksızın, 3 günlük ECC numuneleri için, yaklaşık altı tekrarlı önyükleme ve akabinde gelen 60 I/K döngüsü sonrasında RF değerlerinde gözlemlenen iyileşme oranları belirginliğini kaybedip birbirine yakın bulunmuştur.
Ancak 28 günlük ECC numunelerinde RF iyileşme oranlarının sabitleşmesi yaklaşık üç tekrarlı önyükleme ve sonrasında gelen 30 I/K döngüsü sonucunda başlamıştır.
Sonuçlar, tercih edilen PM türüne ve başlangıç kür süresine bağlı olarak altı tekrarlı önyükleme sonucunda dahi başlangıç RF ölçümlerinin %85’ine kadar iyileşmelerin gerçekleşebileceğini göstermiştir.
Numunelerin iç kısımlarından alınan RF ölçümleri yüzey ölçümlerine kıyasla daha düşük iyileşme oranları göstermiştir ve bu durum yüzeyden uzak noktalara nem difüzyonun zor oluşuyla ilişkilendirilmiştir. İç kısım RF ölçümleri için RF iyileşme
oranları her ne kadar düşüş gösterse de, iyileşen önyüklemelerin sayısı yüzey ölçümleriyle aynı bulunmuştur. Bu sonuçlar kendiliğinden iyileşmenin tekrarlanan önyüklemeler varlığında dahi oldukça yaygın bir şekilde gerçekleştiğini göstermektedir.
Ancak kendiliğinden iyileşmenin derecesi, suyun çatlaklara ulaşım kolaylığıyla yakından ilişkilidir.
Tekrarlı beş önyükleme ve akabinde gelen 50 I/K döngüsü sonucunda, her ne kadar birbirine yakın kendiliğinden iyileşme oranları elde edilmiş ve ECC1,2_UK-1,2 numunelerinin HKİG sonuçları başlangıç değerlerinin %16’sına düşmüş olsa da, ECC1,2_GYFC numunelerinin sonuçları başlangıç değerlerinin %77’sine çıkmıştır.
ECC1,2_GYFC numunelerinin sergilemiş olduğu bu davranış daha geniş çatlakların oluşması ve hidrate olmamış taneciklerin daha hızlı tüketilmesiyle ilişkilendirilmektedir. Her ne kadar iki karışım farklı davranışlar sergilese de tekrarlı beş önyükleme sonucunda ECC1,2_UK-F ve ECC1,2_GYFC numunelerinin ortalama HKİG değerleri sırasıyla 3440 ve 1885 C bulunmuştur ve bu değerler ASTM C1202’ye (1997) göre orta ve düşük klorür iyonu geçirimlilik değerleri olarak sınıflandırılmaktadır.
Kendiliğinden iyileşme davranışı çatlakların kapanması bakımından değerlendirildiğinde her ne kadar kısıtlı süre (3 gün) kür edilen numuneler için daha belirgin görünse de, iki karışım da oldukça iyi performans sergilemiştir. Kendiliğinden iyileşmenin çatlakların kapanması üzerindeki etkileri maksimum çatlak genişliği değerlerinin incelenmesiyle de anlaşılabilmektedir öyle ki numunelerin yaşı ne olursa olsun aynı yerden tekrarlı şekilde uygulanan dokuz önyükleme ve 90 I/K döngüsü sonrasında ECC1,2_UK-F ve ECC1,2_GYFC numunelerinin yüzeylerinde gözlemlenen maksimum çatlak genişlikleri sırasıyla 130 µm ve 190 µm olarak kaydedilmiştir.
ECC numunelerinin daha uzun süre başlangıç kürüne maruz bırakılmaları, karışımlarda kullanılan PM türüne bakılmaksızın RF ve HKİG test sonuçlarında ki iyileşme oranlarını düşürmüştür. Bu sonuç numunelerin daha yüksek olgunluğa sahip olduğu durumlarda kendiliğinden iyileşme performansının çokta etkin olmadığının bir göstergesidir. Ancak, beton malzemesinin çeşitli rötre mekanizmaları, termal hareketler ve buna benzer birçok sebeple erken yaşlarda çatlama olasılığı daha yüksektir. Bu, betonun erken yaşlarda kendiliğinden iyileşme mekanizmasının gerçekleşmesine daha fazla ihtiyacı olduğu anlamına gelmektedir. Ayrıca, çalışmada ağır önyükleme uygulaması aynı yerden dokuz kere tekrarlanmıştır ve bu durumun gerçek yapılarda oluşma ihtimali neredeyse yok denecek kadar azdır. Her ne kadar ilave çalışmalar
yapılması gerekse de, genel olarak elde edilen sonuçlar yaş ne olursa olsun kendiliğinden iyileşmenin gerçek yapılarda kullanışlı olabileceğini göstermektedir.
5.4. Sönmüş Kireç Kullanımının Yüksek Hacimde Uçucu Kül İçeren Çimento Bağlayıcılı Kompozitlerin Kendiliğinden İyileşme Kabiliyeti Üzerine Etkileri
Çalışma kapsamında yüksek hacimde uçucu kül bulunduran ECC karışımları içerisinde farklı oranlarda sönmüş kireç kullanılmasıyla kendiliğinden iyileşme performansının tekrarlanabilirlik ve yaygınlığının ne ölçüde etkileneceği araştırılmıştır. Deneysel çalışmalar sonrasında aşağıdaki sonuçlara ulaşılmıştır:
Sönmüş kireç kullanımı kendiliğinden iyileşme mekanizmasının tekrarlanabilirliğini önemli ölçüde arttırmıştır. ECC1,2_UK-F_%0CH numuneleri ölçüm alınan nokta neresi olursa olsun, RF sonuçları sabitleşmeye başlamadan önce uygulanan üç tekrarlı önyüklemeden sonra sonuçlarda iyileşme sergilemiştir. Diğer taraftan sönmüş kireç bulunduran numunelerde, RF iyileşme oranları tekrarlı dokuz önyükleme sonucunda dahi sabitleşmemiş ve iyileşme sonrasında elde edilen ortalama nihai RF sonuçları ECC1,2_UK-F_%0CH numunelerinden yaklaşık %20 daha fazla bulunmuştur. Tekrarlı dokuz önyükleme sonrasında gelen I/K döngülerinin ardından RF sonuçlarının artış sergilemesi kendiliğinden iyileşme mekanizmasının üstün tekrarlanabilirliğini gözler önüne sermektedir.
Nemin daha uzak bölgelere difüzyonunun zor olması sebebiyle her ne kadar iç kısım RF ölçümleri yüzey ölçümlerinden az miktarda küçük bulunmuş olsa da farklı bölgelerden kaydedilen RF iyileşme oranları ve iyileştirilen önyükleme sayısı birbirine oldukça yakın bulunmuştur. Elde edilen bu sonuçlar kendiliğinden iyileşme mekanizmasının tüm kompozit malzeme boyunca yaygın bir şekilde gerçekleştiğini göstermektedir.
ECC1,2_UK-F_%5,0CH, ECC1,2_UK-F_%2,5CH ve ECC1,2_UK-F_%0CH numunelerine beş önyükleme ve sonrasında 50 I/K döngüsü uygulanmasının ardından HKİG test sonuçları sırasıyla %40, %37 ve %2 oranında azalmıştır. Bu sonuç ilerleyen yaşlarda üstün kendiliğinden iyileşme performansı için matrislerde CH bulunmasının gerekliliğini göstermektedir. Sonuçlardaki farklılıklara rağmen, nihai sonuçlar bakımından ECC1,2_UK-F_%0CH ve ECC1,2_UK-F_%2,5CH numuneleri ASTM C1202 (1997) uyarınca orta klorür iyon geçirimliliği sınıfında yer alırken ECC1,2_UK-F_%5,0CH numuneleri düşük sınıfta yer almıştır.
ECC1,2_UK-F_%0CH numuneleri daha dar çatlaklara sahip olmalarına rağmen, çatlak kapanması bakımından ECC1,2_UK-F_%2,5CH ve ECC1,2_UK-F_%5,0CH numuneleri hidrate olmamış uçucu kül taneciklerini bağlayabilecek malzemeleri barındırdıklarından dolayı daha başarılı olmuştur. Farklı iyileşme oranlarına rağmen, tekrarlı dokuz önyükleme ve sonrasında gelen 90 I/K döngüsü sonrasında farklı karışımlardan tüm numunelerin maksimum çatlak açıklıkları 200 µm seviyesinin altında tutulmuştur.
XRD sonuçları, CH bulunduran numunelerde yüzeye yakın çatlakların kalsiyum karbonat oluşumuyla, ECC1,2_UK-F_%0CH numunelerinde ise C-S-H jeliyle birlikte az miktarda kalsiyum karbonat oluşumuyla kapandığını göstermiştir. Daha içerdeki çatlakların kapanmasında ise nem ve karbondioksitin daha uzak bölgelere difüzyonunun zorlaşması sebebiyle C-S-H jellerinin daha etkili olduğu görülmüştür.
KAYNAKLAR
Aldea, C. M., Song, W. J., Popovics, J. S., ve Shah, S. P. (2000). Extent of healing of cracked normal strength concrete. Journal of Materials in Civil Engineering, 12(1), 92-96.
Alyousif, A., Lachemi, M., Yıldırım, G., ve Şahmaran, M. (2015). Effect of self-healing on the different transport properties of cementitious composites. Journal of Advanced Concrete Technology, 13(3), 112-123.
Antiohos, S. K., Papageorgiou, A., Papadakis, V. G., ve Tsimas, S. (2008). Influence of quicklime addition on the mechanical properties and hydration degree of blended cements containing different fly ashes. Construction and Building Materials, 22(6), 1191-1200.
ASTM Standard C1202. (1997). Standard test method for electrical indication of concrete’s ability to resist chloride ion penetration. ASTM International, West Conshohocken, PA, USA.
ASTM Standard C215. (1994). Standard test method for fundamental, transverse, longitudinal and torsional resonant frequencies of concrete specimens. ASTM International, West Conshohocken, PA, USA.
ASTM Standard C39. (2003). Standard test method for compressive strength of cylindrical concrete specimens. ASTM International, West Conshohocken, PA, USA.
ASTM Standard C618. (2003). Standard specification for coal fly ash and raw or calcined natural pozzolan for use in concrete. ASTM International, West Conshohocken, PA, USA.
ASTM Standard C989. (2009). Standard specification for slag cement for use in concrete and mortars. american society for testing and materials. ASTM International, West Conshohocken, PA, USA.
Bamforth, P. B. (1991). The water permeability of concrete and its relationship with strength. Magazine of Concrete Research, 43(157), 233-241.
Barbhuiya, S. A., Gbagbo, J. K., Russell, M. I., ve Basheer, P. A. M. (2009). Properties of fly ash concrete modified with hydrated lime and silica fume. Construction and Building Materials, 23(10), 3233-3239.
Bentur, A., Igarashi, S., ve Kovler, K. (1999). Control of autogenous shrinkage stresses and cracking in high strength concretes. Paper presented at the Fifth International Symposium of High Strength/High Performance Concrete, 1017–1026.
Care, S. ve Derkx, F. (2011). Determination of relevant parameters influencing gas permeability of mortars. Construction and Building Materials, 25(3), 1248-1256.
Clear, C. A. (1985). The effects of autogenous healing upon the leakage of water through cracks in concrete, USA: Wexham Springs: Cement and Concrete Association.
Edvardsen C. (1999). Water permeability and autogenous healing of cracks in concrete. mortars in chloride contaminated concrete.Transactions of the Institution of Engineers, Australia. Civil Engineering,33(3), 169-175.
Hossain, K. M. A., Ahmed, S., ve Lachemi, M. (2011). Lightweight concrete incorporating pumice based blended cement and aggregate: Mechanical and durability characteristics. Construction and Building Materials, 25(3), 1186-1195.
Ismail, M., Toumi, A., Francois, R., ve Gagne, R. (2004). Effect of crack opening on the local diffusion of chloride in inert materials.Cement and Concrete Research,34(4), 711-716.
Jacobsen, S. ve Sellevold, E. J. (1996). Self healing of high strength concrete after deterioration by freeze/thaw. Cement and Concrete Research, 26(1), 55-62.
Jacobsen, S., Marchand, J., ve Hornain, H. (1995). SEM observations of the microstructure of frost deteriorated and self-healed concretes.Cement and Concrete Research, 25(8), 1781-1790.
Jiang, Z., Sun, Z., ve Wang, P. (2006). Internal relative humidity distribution in high-performance cement paste due to moisture diffusion and self-desiccation. Cement and Concrete Research, 36(2), 320-325.
Keskin, S. B., Sulaiman, K., Şahmaran, M., ve Yaman, İ. Ö. (2013). Effect of pre-soaked expanded perlite aggregate on the dimensional stability and mechanical properties of engineered cementitious materials. Journal Materials in Civil Engineering, 25(6), 763-771.
Li, G. ve Zhao, X. (2003). Properties of concrete incorporating fly ash and ground granulated blast-furnace slag. Cement and Concrete Composites, 25(3), 293–299.
Li, M. ve Li, V. C. (2009). Influence of material ductility on performance of concrete repair. ACI Materials Journal, 106(5), 419-428.
Li, M. ve Li, V. C. (2011). Cracking and healing of engineered cementitious composites under chloride environment. ACI Materials Journal, 108(3), 333-340.
Li, V. C. (1993). From micromechanics to structural engineering – the design of cementitious composites for civil engineering applications. JSCE Structural Mechanics and Earthquake Engineering, 10(2), 37-48.
Li, V. C. (1997). Engineered cementitious composites – tailored composites through micromechanical modeling. Paper presented at the Fiber Reinforced Concrete:
Present and Future, Canadian Society for Civil Engineering, Montreal, 64–97.
Li, V. C. ve Herbert, E. (2012). Robust self-healing concrete for sustainable infrastructure. Journal of Advanced Concrete Technology,10(6), 207-218.
Li, V. C. ve Kanda, T. (1998). Innovations forum: engineered cementitious composites for structural applications. Journal of Materials in Civil Engineering, 10(2), 66-69.
Li, V. C. ve Leung, C. K. Y. (1992). Theory of steady state and multiple cracking of random discontinuous fiber reinforced brittle matrix composites. ASCE Journal of Engineering Mechanics, 118(11), 2246-2264.
Li, V. C. ve Stang, H. (2004). Elevating FRC material ductility to infrastructure durability.
Paper presented at the Sixth International Symposium on Fiber Reinforced Concrete, UK, 171-186.
Li, V. C., Wu, C., Wang, S., Ogawa, A., ve Saito, T. (2002). Interface tailoring for strain-hardening polyvinyl alcohol-engineered cementitious composite (pva-ecc). ACI Materials Journal, 99(5), 463-472.
Lura, P. ve Van Breugel, K. (2000). Moisture exchange as a basic phenomenon to understand volume changes of lightweight aggregate concrete at early age. Paper presented at the International Workshop on Shrinkage of Concrete, Paris, France, 533-546.
Lura, P., Bentz, D. P., Lange, D. A., Kovler, K., ve Bentur, A. (2004). Pumice aggregates for internal water curing. Paper presented at the International RILEM Symposium on Concrete Science and Engineering, 137-151.
Lv, Z. ve Chen, D. (2014). Overview of recent work on self-healing in cementitious materials. Materiales de Construcción, 64(316), e034.
Ma, H., Qian, S., ve Zhang, Z. (2014). Effect of self-healing on water permeability and mechanical property of medium-early-strength engineered cementitious composites.
Construction and Building Materials, 68, 92-101.
Marshall, D. B. ve Cox, B. N. (1988). A J-integral method for calculating steady-state matrix cracking stresses in composites. Mechanics of Materials, 7(2), 127-133.
Martys, N. S. ve Ferraris, C. F. (1997). Capillary transport in mortars and concrete. Cement and Concrete Research, 27(5), 747-760.
Mather, B. ve Warner, J. (2003). Why do concrete repairs fail. Interview held at University of Wisconsin, Department of Engineering Professional Development, Wisconsin.
McCarthy, M. J. ve Dhir, R. K. (2005). Development of high volume fly ash cements for use in concrete construction. Fuel, 84(11), 1423-1432.
Mehta, P. K. (1994). Concrete technology at the crossroads — problems and opportunities.
ACI Special Puplication, 144, 1-30.
Mindess, S., Young, J. F., ve Darwin, D. (2003). Concrete, New Jersey: Prentice Hall.
Misra, S., Yamamoto, A., Tsutsumi, T., ve Motohashi, K. (1994). Application of rapid chloride permeability test to quality control of concrete. ACI Special Publication, 145, 487-502.
Morgan, D. R. (1996). Compatibility of concrete repair materials and systems.
Construction and Building Materials, 10(1), 57-67.
Neville, A. M. (1995). Properties of concrete. Harlow: Longman.
Neville, A. M. (2002). Autogenous healing – a concrete miracle. Concrete International, 24(11), 76–82.
Nijland, T. G., Larbi, J. A., Van Hees, R. P., Lubelli, B., ve De Rooij, M. (2007). Self healing phenomena in concretes and masonry mortars: a microscopic study. Paper presented at the First International Conference on Self Healing Materials, Delft, Holland, 1-9.
Özbay, E., Şahmaran, M., Lachemi, M., ve Yücel, H. E. (2013). Self-healing of microcracks in high-volume fly-ash-incorporated engineered cementitious composites. ACI Materials Journal, 110(1), 33-44.
Özbay, E., Şahmaran, M., Yücel, H. E., Erdem, T. K., Lachemi, M., ve Li, V. C. (2013).
Effect of sustained flexural loading on self-healing of engineered cementitious composites. Journal of Advanced Concrete Technology, 11(5), 167-179.
Pandian, N. S. ve Balasubramonian, S. (1999). Permeability and consolidation behavior of fly ashes. Journal of Testing and Evaluation, 27(5), 337-342.
Picandet, V., Khelidj, A., ve Bastian, G. (2001). Effect of axial compressive damage on gas permeability of ordinary and high-performance concrete. Cement and Concrete Research, 31(11), 1525-1532.
Picandet, V., Khelidj, A., ve Bellegou, H. (2009). Crack effects on gas and water permeability of concretes. Cement and Concrete Research, 39(6), 537-547.
Qian, S. ve Li, V. C. (2008). Simplified inverse method for determining the tensile properties of strain hardening cementitious composites (SHCC). Journal of Advanced Concrete Technology, 6(2), 353-363.
Qian, S. Z., Zhou, J., ve Schlangen, E. (2010). Influence of curing condition and precracking time on the self-healing behavior of engineered cementitious composites. Cement and Concrete Composites, 32(9), 686-693.
Qian, S., Zhou, J., De Rooij, M. R., Schlangen, E., Ye, G., ve Van Breugel, K. (2009).
Self-healing behavior of strain hardening cementitious composites incorporating local waste materials. Cement and Concrete Composites, 31(9), 613-621.
Reinhardt, H. W. ve Jooss, M. (2003). Permeability and self-healing of cracked concrete as a function of temperature and crack width.Cement and Concrete Research,33(7), 981-985.
Reinhardt, H. W., Jonkers, H., Van Tittelboom, K., Snoeck, D., De Belie, N., De Muynck, W., Verstraete, W., Wang, J., ve Mechtcherine, V. (2013). Self-healing phenomena in cement-based materials: Recovery against environmental action, Germany:
Springer, 65-117. engineered cementitious composites. Cement and Concrete Research, 37(7), 1035-1046.
Şahmaran, M. ve Li, V. C. (2008). Durability of mechanically loaded engineered cementitious composites under highly alkaline environments. Cement and Concrete Composites, 30(2), 72-81.
Şahmaran, M. ve Li, V. C. (2009). Durability properties of micro-cracked ecc containing high volumes fly ash. Cement and Concrete Research, 39(11), 1033-1043.
Şahmaran, M. ve Li, V. C. (2009). Durability properties of micro-cracked ecc containing high volumes fly ash. Cement and Concrete Research, 39(11), 1033-1043.