SAİDİLİ KAZASI’NDA SOSYAL YAPI

Saidili nüfus defterlerinde bazı erkeklerin kayıtlarının hemen üzerinde çeşitli notlar

düşülmek suretiyle o kişiyle ilgili özel bilgiler verildiğini söylemiştik. Askerde olanlar da bu

şekilde kayıt altına alınmıştır. Defterlerde kaydedilen kişinin isim, eşkâl ve yaş bilgileri

verildikten sonra o kişinin asker ya da redif olduğu kayıtlar da bildirilmiştir. Bu kayıtların

geneli kısaca askerde, mansurda redif gibi detaysız ifadeler halindedir. Askerlikle ilgili

bilgiler gerekli detaylara sahip olmadığından, askerde olanların nerede, ne zaman ve kaç yıldır

askerde olduğu gibi bilgileri yansıtacak düzeyde olmayacaktır. Ancak elimizdeki mevcut

bilgilerden hareketle Saidili’nde Osmanlı ordusuna dâhil olanların geneli ile ilgili bazı bilgiler

vermek mümkündür. Ancak daha önce XIX. yüzyılda Osmanlı’ da askerlikle ilgili

hareketliliğin seyrine bakmak daha doğru olacaktır.

Bir zamanlar Osmanlı Devleti’nin en güçlü kurumu iken sonraları bozulan ve devlete

zarar vermeye başlayan Yeniçeri Ocağı 15-16 Haziran 1826’da lağvedildi. Bu olay Osmanlı

tarihine “Vak’a-i Hayriyye” olarak geçti.139 _{1826 yılında Yeniçeri Ocağı’nın kaldırılmasından}

hemen sonra Asâkir-i Mansûre-i Muhammediye isimli bir ordu kurulmuştur. Osmanlı

ülkesinin belli başlı gelir kaynakları bu ordu için kurulmuş olan Mansure Hazinesi’ne

devredilmiştir. Ancak mevcut hazinenin gelirleri ordunun masraflarına yeterli gelmediğinden

askere alınan erlerin sayısının daha fazla artırılması mümkün olmamaktadır. Bunun üzerine

başka bir çözüm yolu aranarak redif askeri teşkilatı kurulmuştur.140

Modern bir orduya asker alınması, ordunun etkin ve yedek birimler olarak

örgütlenmesi zorunluluğu, erkek nüfusun yaşı ve sayısı hakkında doğru bilgi edinmeyi

gerektiriyordu. Müslümanların askere alınmasıyla ilgili olarak Sultan II.Mahmud tarafından

1838 yılında yürürlüğe sokulan sistem, 1855 yılında bu sistemin tüm topluluklara

uygulanmaya başlanması (Hıristiyanlara hiç uygulanmadı) özellikle de askerlik hizmetiyle

139

_{Aköz, Karaca, “1831”, s.17.}

140

_{Musa Çadırcı, “Anadolu’da Redif Askerî Teşkilatının Kuruluşu”, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih, Coğrafya}

64

yükümlü erkeklerin sınıflandırılması ancak sağlıklı bir kayıt sistemi sayesinde yürütülebilirdi.

XIX. yüzyılın ikinci yarısında Müslüman erkekler, askeri yükümlülükleri ayrı ayrı tanımlanan

4 yaş grubuna ayrıldılar. Etkin görev grubu (muvazzaf) yirmi yaşından itibaren dört yıl hizmet

ediyordu, etkin yedek grubu (ihtiyat) iki yıl daha görev başında kalıyordu. Etkin olmayan

yedekler (redif), 14 yıl daha yükümlülük altındaydı. Son olarak da bölgesel/yerel askerler

(mustahfızlar) dört yıl hizmet ediyordu. Böylelikle her Müslüman erkek 24 yıla kadar askerlik

yapabiliyordu. Bu nedenle Osmanlı Askeri Kurumu sultana ve hükümete nüfus sayımı

yapılması ve nüfusun düzenli olarak kaydedilmesi için baskı yapan ilk kurum oldu. Aynı

zamanda Osmanlı nüfus sayımında da etkin rol oynadılar. Kayıtlarını kendileri tuttular ve

XIX. ve XX. yüzyıl boyunca sivil nüfus memurlarıyla sıkı işbirliği yaptılar141_{. Elimizdeki}

kayıtlardan çıkan sonuçlara bakacak olursak:

1834-1838-1844 yılında düzenlenmiş olan nüfus defterine göre, Saidili’nde kayıtlı olan

bazı kişilerin askerde oldukları görünmektedir. 1834 yılında defterlerde düşülen notlara göre

Saidili’nde kaydedilmiş 2614 erkekten 49’u askerdedir. 1838 yılında defterlerde düşülen

notlara göre Saidili’nde kaydedilmiş 3023 erkekten 60’ı mansurda,142 _{76’sı redif}143 _olarak

kaydedilmiştir. 1844 yılında defterlerde düşülen notlara göre Saidili’nde kaydedilmiş 3064

erkekten 29’u mansurda, 53’ü redif olarak kaydedilmiştir.

1834 yılında Saidili’nde nüfus defterine kaydedilen 2614 erkeğin 50’sinin askerde

olduğu kaydedilmiştir. Yerleşim yerine göre baktığımızda en çok askerde bulunan erkek

sayısı 9 kişi ile Mahalle-i Küçük’tür. Ardından 7 kişi ile Mahalle-i Karamanlı ve onun

arkasından 6 kişi ile Mahalle-i Aşağı gelmektedir. 1834 sayımında askerde olanlar ayrı

gruplara ayrılarak yazılmamıştır. Askerlerin hangi sınıfa mensup olduklarıyla ilgili bilgi

verilmeyip genel ifade ile askerde olarak kayıt altına alınmışlardır. (Bkz. Tablo 8)

141

_{Karpat, Osmanlı Nüfusu, s.44.}

142

_{“Asakir-i Mansure-i Muhammediye” yeniçeri ocağının Vaka-i Hayriye ile kaldırılmasından sonra}

Sultan II.Mahmud tarafından 1826 yılında kurulmuş yeni ordunun adıdır. Bu sebeple olmalı ki bu dönemde

askere gidenlere “mansurda” şeklinde not düşülmüştür.

143

_{Redif: Yeniçeri Ocağı’nın kaldırılmasından hemen sonra kurulan “Asakir-i Mansure-i Muhammediye” ile çok}

geniş sınırları olan imparatorluğu koruyup kollamak olanaksızdı. Nitekim çok geçmeden yeni bir yol bulunmuş

ve Redif Askeri Teşkilatı kurulmuştur. 22-32 yaşları arasındaki gençler kur’a ile tesbit edilecek vücutlarında

askerliğe engel bir durum yok ise askere alınacaklardı. II.Mahmud’un yayınladığı fermandan Redif Askeri

Teşkilatı’nın kuruluş esaslarını saptamak mümkündür. Bkz. Musa Çadırcı, “Anadolu’da Redif Askeri

Teşkilatı’nın Kuruluşu”, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Bölümü Tarih Araştırmaları

Dergisi, C.8,s.14, 1963, s.66-67.

65

Tablo 8: Yerleşim Bölgelerine Göre Askerde Olanların Dağılımı 1834

1834

Yerleşim Bölgeleri

Askerde

Mahalle-i Hacı Velili

Mahalle-i Derinli

2

Mahalle-i Tekkenişin

2

Mahalle-i Şahvirdi

1

Mahalle-i Çavundur

1

Mahalle-i Karahisarı

3

Mahalle-i Karamanlı

7

Mahalle-i Kabacalı

2

Mahalle-i Köylü

2

Mahalle-i Mehmedli

2

Mahalle-i Hacı Muradlı

3

Mahalle-i Ahmedli

2

Mahalle-i Hacı Pirli Maa Kurt Hasanlı

2

Mahalle-i Kara Halilli

Mahalle-i Osmancık’a Tabi Kadınhanı

1

Derbendi Ladik’e Tabi Saidili Mahalle-i Aşağı

6

Mahalle-i Küçük

9

Mahalle-i Pancarcı

2

Karye-i Sarayine Tabi Saidili

3

Toplam

50

1838 yılında ise Saidili nüfus defterine kaydedilen 3023 erkeğin 136’sı askerlikle

ilişkilidir. Yerleşim yerlerine göre baktığımızda en çok askerde bulunan erkek Mahalle-i

Küçük’te 17 kişidir. Mahalle-i Karamanlı’da 16, Mahalle-i Karahisarı ve Karye-i Ladik Tabii

Kazai M’de ise 12 kişinin askerde olduğu tespit edilmiştir. (Bkz. Tablo 9)

66

Tablo 9: Yerleşim Bölgelerine Göre Askerde Olanların Dağılımı 1838

1838

1838

Yerleşim Bölgeleri

Mansurda

Redif

Toplam

Mahalle-i Hacı Velili

3

8

Mahalle-i Tekkenişin

1

3

Mahalle-i Derinli

3

2

Karye-i Şahvirdi

1

2

Mahalle-i Çavundur

1

4

Mahalle-i Karahisarı

4

8

Mahalle-i Karamanlı

7

9

Mahalle-i Kabacalı

4

3

Mahalle-i Köylü

4

5

Mahalle-i Hacı Mehmedli

2

1

Mahalle-i Hacı Muradlı

2

4

Mahalle-i Ahmedli

1

Mahalle-i Hacı Pirli

2

3

Mahalle-i Kara Halilli

1

1

Karye-i Osmancık’a Tabi Kaza-i M

Karyei Serini Tabii Kaza-i M

2

10

Çiftliği Kökeze Tabii Kaza-i M

Karyei Ladik Tabii Kazai M Mahalle-i Aşağı

6

6

Mahalle-i Pancarcı

2

4

Mahalle-i Küçük

15

2

Toplam

60

76

136

1844 yılında ise Saidili nüfus defterine kaydedilen 3064 erkeğin 82’si askerlikle

ilişkilidir. Yerleşim yerlerine göre baktığımızda en çok askerde bulunan erkek Mahalle-i

Karamanlı ve Mahalle-i Küçücük’te 11 kişidir. Mahalle-i Hacı Velili’de 8, Mahalle-i

Pancarcı’da ise 7 kişinin askerde olduğu tespit edilmiştir. (Bkz. Tablo 10)

67

Tablo 10:Yerleşim Bölgelerine Göre Askerde Olanların Dağılımı 1844

Yerleşim Bölgesi

Mansurda

Redif

Toplam

Mahalle-i Hacı Velili

3

5

Mahalle-i Tekkenişin

1

1

Mahalle-i Derinli

5

Karye-i Şahvirdi

4

Mahalle-i Çavundur

1

3

Mahalle-i Karahisarı

1

3

Mahalle-i Karamanlı

6

5

Mahalle-i Kabacalı

1

1

Mahalle-i Köylü

2

2

Mahalle-i Hacı Mehmedli

1

Mahalle-i Hacı Muradlı

1

1

Mahalle-i Ahmedli

Mahalle-i Hacı Pirli

3

Mahalle-i Kara Halilli

Mahalle-i Osmancık

Karye-i Kökez

Derbendi Ladik Mahalle-i Küçücük

8

3

Mahalle-i Aşağı

1

4

Mahalle-i Pancarcı

3

4

Karye-i Sarayine tabi Saidili

9

Toplam

29

53

82

1834 ve 1844 yılları arasındaki asker sayısında zaman zaman artışlar ve azalmalar

görülmüştür. Bu durumu dönemsel olarak askere ihtiyaç duyulmasıyla ifade edebiliriz.

B- Özür Durumu Olanlar

Daha önce de belirtildiği gibi Osmanlı Devleti’nde nüfus sayımı belli bir amaç

doğrultusunda yürütülüyordu. Bu çerçeve de gerekli bilgiler de kayıt defterlerine işleniyordu.

Nüfus sayımlarında temel amaç vergi ve asker toplamak olduğundan defterlere bu

duruma uygun olmayan kişilerin özürleriyle veya bazı kronik hastalıklarıyla ilgili kayıtlar

düşülmüştür.144 _{1834 yılındaki sayıma göre defterlerde kişilerin özür durumu ile ilgili bilgi}

verilmezken 1838 yılında Saidili nüfus defterlerinde bazı erkeklerin isim ve yaş bilgilerinden

sonra üzerine düşülen notlarda kişinin fiziki durumuyla ilgili bilgiler de verilmiştir. Bu

bilgilerde bazı kişilerin kayıtlarına yekçeşm gibi kayıtlar düşülmek suretiyle kişinin özür

durumu hakkında bilgiler verilmiştir. Bu bilgilerin bir araya getirilmesi neticesinde toplam 3

68

erkeğin özürlü olduğu tespit edilmiştir. Mahalle-i Tekkenişin’de 1 kişi, Mahalle-i

Karamanlı’da 2 kişi yekçeşm olarak kaydedilmiştir. Özür durumu olanların mesleği

verilmemiştir. 1844 yılı nüfus kayıtlarında da kişilerin özür durumuyla ilgili bilgi

bulunmamaktadır. Bunlardan ayrı olarak özel not düşülmeyip lakap olarak özür durumu

belirtilenlerin gerçeği yansıtıp yansıtmadığı bilinmediğinden veri olarak ele alınmamıştır.

69

SONUÇ

Osmanlı Devleti kuruluşunda ve hükümdarlık sürecinde kendinden önce Anadolu’da

kurulan Türk devletlerini örnek almış, bu devletlerin birçok kurum ve kuruluşlarını tesahup

etmiştir. Osmanlı Devleti kendinden önceki devletler gibi, tahrir geleneğine dayanarak asker

ve vergi toplama amaçlı birçok kayıt tutturmuştur.

Osmanlı bu usulle yıllarca ihtiyacına yönelik tespitlerde bulunmuştur. Ancak 1831

sayımı diğerlerinden farklı olarak gerçekleştirilmiştir. Yeniçeri Ocağı’nın kaldırılmasıyla

yerine kurulacak yeni orduya gerekli asker temini ve Müslüman olmayanlardan alınacak cizye

vergisinin uygulanacağı kişileri tespit için sayım yapılması kararlaştırılmıştır. Bu doğrultu da

ilk defa genel anlamda nüfus sayımı denebilecek kayıtlar tutulmuştur.

Çalışmaya kaynaklık eden arşiv belgeleri de bu dönemde ki sayımlardan oluşmaktadır.

XIX. yüzyılın ortalarına doğru Saidili Kazasının nüfus istatistiği nasıl bir manzara arz

ediyordu? Nüfus kayıtlarındaki verilerden bölge ile ilgili hangi sonuçlara ulaşılabilir? Bu gibi

sorulara çalışmamızla ışık tutulmuştur. Bölgeyle ilgili tamamen net bilgilere sadece nüfus

defterleriyle ulaşılamayacağı kesindir. Ancak bu defterlerle bölgenin genel anlamda grafiğini

çıkarmak olanaklı olmuştur.

Şüphesiz ki nüfus kayıtları sadece isim ve eşkâl bilgileri ile sınırlı değildir. Aynı

zamanda bölge halkının etnik kökenleri, sosyal yaşantıları, ekonomik çeşitlilikleri, bölgenin

tarıma elverişliliği, antroponimi (geçmişte kullanılan insan isimleri) ve toponimi (geçmişte

kurulan yerleşim merkezlerinin isimleri) gibi araştırılmaya açık konulara da açıklık

getirebilecek veriler barındırmaktadır.

Çalışmaya kaynaklık eden belgeler, T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel

Müdürlüğü Osmanlı Arşivleri Daire Başkanlığı’nda 3469-3470-3471-3472 sıra numarası ile

muhafaza edilen nüfus defterleridir. Defterlerin başlangıcında genellikle bir kapak sayfası

bulunmaktadır ve ardından sayımı yapılacak mahalleye geçilmeden sayımla ilgili not

düşülmüştür. Mahalle ismi verildikten sonra yerleşimde bulunan bütün haneler kayıt edilmiş

kişi numarası verilmek suretiyle nüfus kayıt altına alınmıştır.

1834 yılında Saidili’nde 19 bölgeye ait kayıtlar bulunmaktadır. Defterdeki kayıtlara

göre Saidili Kazası’nda 1834 yılında 964 hane, 2614 erkek nüfus ve yaklaşık 5228 kişi

yaşamaktadır. 1838 yılındaki sayımlarda Saidili’nde 20 yerleşim yeri kayıt altına alınmıştır.

Defterdeki kayıtlara göre Saidili Kazası’nda 1838 yılında 3023 erkek nüfus sayılmıştır ve

yaklaşık 6046 kişi yaşamaktadır. Bu sayımda kişi sayısının yanında hane kayıtları

tutulmamıştır. Buradaki hane sayılarına ancak aile reislerinin toplamından ulaşabilmekteyiz.

Defterdeki kayıtlara göre Saidili Kazası’nda 1844 yılında 1132 hane, 3063 erkek nüfus ve

70

yaklaşık 6126 kişi yaşamaktadır. Defterde bazı sayım hataları bulunmaktadır. Bazı hane

numaraları atlanmış veya tekrar yazılmıştır.

1834 yılı sayımlarına göre Saidili’nde yaşayan bütün erkekler göz önüne alındığında

2614 kişinin ortalama yaşı 23,6 olarak ortaya çıkmaktadır. 1838 yılı sayımlarına göre

Saidili’nde yaşayan bütün erkekler göz önüne alındığında 3023 kişinin ortalama yaşı 23,9

olarak ortaya çıkmaktadır. 1844 yılı sayımlarına göre Saidili’nde yaşayan bütün erkekler göz

önüne alındığında 3064 kişinin ortalama yaşı 24,3 olarak ortaya çıkmaktadır.

Saidili nüfus defterinde kayıtlı erkeklerin isimlerinin de defterlere kaydedildiği

bilinmektedir. 1834 yılındaki nüfus defterine göre 2614 erkek isminin kaydedildiğini, 1838

yılındaki defterde yapılan incelemede 3023 erkeğin isminin kaydedildiği, 1844 yılındaki

defterde yapılan incelemede ise 3064 erkeğin isminin kaydedildiği tespit edilmiştir. Buna

göre, 1838 de Saidili’nde yaşayan erkeklerin %13,92’inin ismi Ali’dir. Saidili’nde en çok

kullanılan bir diğer isim %13,39 ile ismi Mehmet’dir. Ayrıca %7,90’ının ismi ise Mustafa’dır.

Bu durumda her 7 erkekten birinin ismi Ali ya da Mehmet’dir. Sık kullanılan isimlere

bakıldığında Ali, Mehmet ve Mustafa’nın dışında Hasan ismi %7,21, Ahmet ismi %6,21,

Hüseyin ismi %5,25’lik bir yüzdeye sahip bulunmaktadır.

1834 tarihli Saidili nüfus defterinde kayıtlı 2614 erkekten meslek kaydı tespit

edilenlerin sayısı 577’dir. Diğerlerinin meslek kaydı ile ilgili herhangi bir bilgi yer

almamaktadır. Hane olarak bakıldığında ise 2614 erkek kaydının bulunduğu 964 haneden, 570

aile reisi meslek sahibidir. 1834 sayımında gulam olarak kaydedilenlerin sayısı 6’dır. 1838

tarihli Saidili nüfus defterinde ise 3023 erkekten meslek kaydı tespit edilenlerin sayısı 896’dır.

2127 kişinin ise, mesleği ile ilgili bir kayıt yer almamaktadır. Hane olarak bakıldığında 3023

erkek kaydının bulunduğu 1009 haneden, 863 aile reisi meslek sahibidir. 1844 tarihli Saidili

nüfus defterinde ise 3064 erkekten meslek kaydı tespit edilenlerin sayısı 733’dür. 2331 kişinin

ise, mesleği ile ilgili bir kayıt yer almamaktadır. Hane olarak bakıldığında 3064 erkek

kaydının bulunduğu 1137 haneden, 729 aile reisi meslek sahibidir.

1834 yılında Saidili’nde nüfus defterine kaydedilen 2614 erkeğin 49’unun askerde

olduğu kaydedilmiştir. 1838 yılında ise Saidili nüfus defterine kaydedilen 3023 erkeğin 136’sı

askerlikle ilişkilidir. 1844 yılında ise Saidili nüfus defterine kaydedilen 3064 erkeğin 82’si

askerlikle ilişkilidir.

Sonuç olarak; Osmanlı Devleti’ni nüfus sayımlarına getiren süreçte, Saidili bölgesinin

günümüzden yaklaşık 180 yıl önce demografik yapısı, sosyo-ekonomik durumu hakkında

bilgi verilmiştir. Bu kavramlar isimler, eşkâller, aile yapısı, askerlik, özür durumları,

meslekler gibi ayrıntıları ile incelenerek bölgenin Osmanlı Devleti’nin yıkılışına doğru

71

sürüklenen XIX. yüzyılın ikinci çeyreğindeki manzarası hakkında genel bir grafiği ortaya

konmuştur.

72

KAYNAKÇA

I-Arşiv Belgeleri

T.C. Başbakanlık Osmanlı Arşivi, (BOA), NFS.d nr. 3469. (1249 Z.3 Tarihli Saidili

Kazası Nüfus Defteri)

T.C. Başbakanlık Osmanlı Arşivi, (BOA), NFS.d nr. 3470. (1254 S.15 Tarihli Saidili

Kazası Nüfus Defteri)

T.C. Başbakanlık Osmanlı Arşivi, (BOA), NFS.d nr. 3471. (1259 Tarihli Saidili

Kazası Nüfus Defteri)

T.C. Başbakanlık Osmanlı Arşivi, (BOA), NFS.d nr. 3472. (1259 Tarihli Saidili

Kazası Nüfus Defteri)

II-Kaynaklar

AKDAĞ, Mustafa, Türkiye’nin İktisadi ve İçtimai Tarihi 1(1243-1453), Barış

Kitabevi, Ankara 1999.

AKÖZ, Alaattin, Şeyda Karaca, “1831 Nüfus Sayımına Göre Doğanhisar’ın

Demografik Yapısı”, I. Ulusal Doğanhisar ve Çevresi Tarih, Kültür ve Turizm Sempozyumu,

5-7 Ekim 2012, Konya, s.17-30.

ALPAR, İstiklal, “Türkiye’nin Nüfus ve Çevre Politikaları”, Nüfus, Çevre ve

Kalkınma Konferansı 13-14 Kasım 1997, Türkiye Çevre Vakfı Yayını, Ankara 1998, s.4.

ALTAN, Midhat, Konya’nın İktisadi Bünyesine Bir Bakış, Hüsnütabiat Basımevi,

İstanbul 1940.

ARSLAN, Hüseyin, 16.yy. Osmanlı Toplumunda Yönetim, Nüfus, İskan, Göç ve

Sürgün, Kaknüs Yayınları, İstanbul 2001.

AYBAR, Celal, Muhtasar Demografi Nüfus İlmi, Ulus Basımevi, Ankara 1937.

BAHAR, Hasan, Güngör, Karauğuz, Özdemir, Koçak, Eskiçağ Konya Araştırmaları 1,

İstanbul 1996.

BAHAR, Hasan, Özdemir, Koçak Eski Çağ Konya Araştırmaları 2, Kömen Yayınları,

Konya 2004.

73

BARKEY, Karen, Farklılıklar İmparatorluğu Osmanlılar, Çev. Ebru Kılıç, Versus

Yayınevi, İstanbul 2008.

BAYKARA, Tuncer, Türkiye Selçukluları Devrinde Konya, Konya Valiliği İl Kültür

Müdürlüğü, Konya 1998.

BAYRAM, Mikail, “Selçuklular Zamanında Konya’da Su Şebekeleri” Su Medeniyeti

Sempozyumu, Konya Büyükşehir Belediyesi, Konya 2009, s.104-109.

BİNGÖL, Sedat, 1829 İstanbul Nüfus Sayımı ve Tophane Kasabası, T.C. Anadolu

Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları, Eskişehir 2004.

BOZKURT, Nebi, “ Nüfus” , Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, C.33, İstanbul 2007,

s. 293-300.

CERAN, Ahmet Şeref, “Osmanlı Dönemi 1317/1899 Yılı Nüfus Esas Defterine Göre

Saiteli (Kadınhanı) Nahiyesi Merkezinin Sosyo-Kültürel Yapısı” Uluslar Arası Kuruluşunun

700. Yıl Dönümünde Bütün Yönleriyle Osmanlı Devleti Kongresi 7-9 Nisan 1999, ( Yay. Haz.

: Alâaddin Aköz, Bayram Ürekli, Ruhi Özcan) Selçuk Üniversitesi Yayınları, Konya 2000,

s.725-730.

ÇADIRCI, Musa, “Anadolu’da Redif Askerî Teşkilatının Kuruluşu”, Ankara

Üniversitesi Dil ve Tarih, Coğrafya Fakültesi Tarih Araştırmaları Dergisi, C.VIII, S.14,

Ankara 1963.

DEMİRCİOĞLU, Sezgin, Mustafa, Çakıcı, Ali Mesut, Birinci, Süleyman, Bilgin,

Trabzon Nüfus Kütüğü 1834, Baskı Düzey Matbaacılık, İstanbul 2012.

Doktor Nazmi, Türkiye’nin Sıhhi-i İctimâi Coğrafyası Konya Vilayeti, Yay. Haz.

Mehmet Karayaman, Çizgi Kitabevi Yayınları, Konya 2009.

ELİBOL, Numan, “Osmanlı İmparatorluğu’nda Nüfus Meselesi ve Demografi

Araştırmaları”, Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF, C.12, S.2, Isparta 2007, s.135-160.

FAROQHI, Suraıya, Osmanlı’da Kentler ve Kentliler, Tarih Vakfı Yurt Yayınları,

İstanbul 2000.

GÜNEŞ, Mehmet, “Osmanlı Dönemi Nüfus Sayımları ve Bu Sayımları İçeren

Kayıtların Tahlili” Akademik Bakış Dergisi, C.8, S.15, Kış 2014, s.221-239.

74

HALAÇOĞLU, Yusuf, Anadolu’da Aşiretler, Cemaatler, Oymaklar(1453-1650), Türk

Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 2009.

İNALCIK, Halil, Osmanlı İmparatorluğunun Ekonomik ve Sosyal Tarihi, Eren

Yayıncılık, İstanbul 2000.

KAPLANOĞLU, Raif, 1830-1844 Yılları Nüfus Defterlerine Göre Bursa’nın

Ekonomik ve Sosyal Yapısı, Nilüfer Belediyesi Yayınları, Bursa 2013.

KARAL, Enver Ziya, Osmanlı İmparatorluğunda İlk Nüfus Sayımı 1831, T.C.

Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü Yayınları, Ankara 1997.

KARPAT, Kemal H., Osmanlı Nüfusu (1830-1914) Demografik ve Sosyal Özellikleri,

Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul 2003.

KASABA, Reşat, Bir Konargöçer İmparatorluk Osmanlıda Göçebeler, Göçmenler ve

Sığınmacılar, Çev. Ayla Ortaç, Kitap Yayınevi, İstanbul 2012.

KAYGISIZ, Mustafa, Turgutoğulları Orta Anadolunun Türkmen Beyliği, Çizgi

Kitabevi Yayınları, Konya 2016.

KONYALI, İbrahim Hakkı, Konya Tarihi, Yeni Kitap Basımevi, Konya 1964.

KONYALI, İbrahim Hakkı, Abideleri ve Kitabeleri ile Konya Tarihi, Enes Yayınları,

Ankara 1997.

KÜTÜKOĞLU, Mübahat S., Menteşe Sancağı 1830, Türk Tarih Kurumu Basımevi,

Ankara 2010.

KÜÇÜKDAĞ, Yusuf, Caner Arabacı, Selçuklular ve Konya, Selçuklu Belediyesi

Yayınları, Konya, 1994.

MUŞMAL, Hüseyin “XIX. Yüzyıl Ortalarında Beyşehir Bölgesinden İzmir ve

İstanbul’a Yapılan Göçler”, I. Uluslararası Beyşehir ve Yöresi Sempozyumu Bildiriler Kitabı,

Konya 2006, s.269-284.

MUŞMAL, Hüseyin, Müjgan Şahinkaya, “1844 Tarihli Nüfus Sayımına Göre

Beyşehir Kazası”, Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and

History of Turkish or Turkic Volume 10/1 Winter 2015 Konya s.477-510.

ORHONLU, Cengiz, Osmanlı İmparatorluğunda Derbend Teşkilatı, Eren Yayıncılık,

İstanbul 1990.

75

ÖZDEĞER, Mehtap, “Osmanlı İmparatorluğu’nda Miri Arazi Rejimi ve Tahrir

Geleneği”, Sosyal Bilimler Dergisi, Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi, 2003, s.1-13.

ÖZKAYA, Yücel, 18. Yüzyılda Osmanlı Toplumu, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul

2010.

SAK, İzzet, “Konya Şer’iye Sicillerinde Bulunan Sa’îd-ili Nâhiyesi ile İlgili Bazı

Kayıtlar (1690-1740)” Tarih. Kültür, Sanat, Turizm ve Tarım Açısından Uluslararası

Sarayönü Sempozyumu (24-26 Ekim 2014 Konya) Bildiri Kitabı, s.141-172.

SARIKÖSE, Barış, “Konya Vilayet Salnâmelerine Göre Saidili Nahiyesi’nin İdarî ve

Sosyo-Ekonomik Yapısı” Türkiyat Araştırmaları Dergisi, s.295-307.

SARIKÖSE, Barış, Selma Turhan Sarıköse, Kadınhanı (1844-1845), Çizgi Kitabevi

Yayınları, Konya 2015

SARIYAR, Canan “Nüfus Sayımlarına Göre Ilgın Kazası (1830-1844)” Selçuk

Üniversitesi, SOSBE, Yüksek Lisans Tezi, Konya 2015. s. 17.

SARRE, Friedrich, Küçükasya Seyahati, Çev. Dârâ Çolakoğlu, Pera Turizm ve Ticaret

A.Ş., Alâattin Eser Kitaplığı, İstanbul 1998.

ŞAHİNKAYA, Müjgan, MUŞMAL, Hüseyin, “Osmanlı Nüfus Defterlerinin Şehir

Tarihi Araştırmalarındaki Yeri: Beyşehir Örneği” 3. Milletler Arası Şehir Tarihi Yazarları

Konferansı 6-8 Mart 2015 Şanlıurfa, Türkiye Yazarlar Birliği, s.245-257.

ŞENER,Abdüllatif, Tanzimat Dönemi Osmanlı Vergi Sistemi, İşaret Yayınları,

İstanbul 1990.

TUŞ, Muhittin, Sosyal ve Ekonomik Açıdan Konya, Tablet Yayınları, Konya 2007.

UÇAN, Fevzi, Ünitelerimizde Konya İli, Oba Kitabevi, Konya 1986.

UZUNÇARŞILI, İsmail Hakkı, Osmanlı Tarihi, TTK Basımevi, Ankara 1988.

ÜNAL, Mehmet Ali, Osmanlı Müesseseleri Tarihi, Kardelen Kitabevi, Isparta 1997.

YEDİYILDIZ, Bahaeddin, “Klasik Dönem Osmanlı Toplumuna Genel Bir Bakış”,

Türkler, C.10, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara 2002.

YILMAZ, Mehmet, “Tanzimat Döneminde Yapılan Nüfus Sayımlarına Göre Kulu

Köyü” Kulu Sempozyumu Bildirileri, Konya 2012, s.81-132.

YILMAZ, Mehmet, “XIX. Yüzyılda Osmanlı Devleti’nin Muhacir İskan Politikası”,

76

YILMAZ, Mehmet, “Tanzimat’tan Cumhuriyet’e Sarayönü Havalisinde Nüfus

Hareketleri”, Tarih, Kültür, Sanat, Turizm ve Tarım Açısından Uluslararası Sarayönü

Sempozyumu (24-26 Ekim 2014), Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü

Yayınları 8, s.621-655.

YÖRÜK, Doğan “XVI. Yüzyılda Sarayini Köyü’nün Sosyal ve Ekonomik Yapısı”

Tarih, Kültür, Sanat, Turizm ve Tarım Açısından Uluslararası Sarayönü Sempozyumu (24-26

Ekim 2014), Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Yayınları 8, s.106-121.

III-Web Kaynakları

http://www.kadinhani.bel.tr/ Erişim Tarihi: 30.01.2017.

http://www.kadinhani.gov.tr/ Erişim Tarihi:31.01.2017.

77

78

79

80

81

82

Belgede Nüfus sayımlarına göre Saidili Kazası (1834-1838-1843/1844) (sayfa 76-97)