Sığınma Evleri Hizmetleri

Tablo 3.34: Sığınma Evleri Hizmetleri

Frekans % Kümülatif%

Hiç memnun değ. 344 49,1 49,1

Kısmen memnunum 104 14,8 63,9

Memnunum 56 8,0 71,9

Çok memnunum 18 2,6 74,5

Hiçbir fikrim yok 179 25,5 100,0

Toplam 701 100,0

Tablo 3.34‟de Belediyenin sığınma evleri hizmetleri konusunda sorulan soruya 344 kiĢi %49,1 oranla hiç memnun değilim, 179 kiĢi %25,5 oranla hiçbir fikrim yok, 104 kiĢi ise %14,8 oranla kısmen memnunum, 56 kiĢi %8 oranla memnunum, 18 kiĢi ise %2,6 oranla çok memnunum diye cevap vermiĢtir

SONUÇ VE DEĞERLENDĠRME

Ġnsanın sonsuz ihtiyaçları, özel ve kamu sektörü tarafından üretilen mal ve hizmetler tarafından üretilen kıt kaynaklar tarafından giderilir. Özel sektör tarafından üretilen mal ve hizmetler, piyasada oluĢan fiyat aracılığıyla insanlara ulaĢır. Kamu sektörü tarafından üretilen mal ve hizmetlerin insanlara ulaĢtırılması ve bunların finansmanı, özel sektörden tamamen farklıdır. Vergiler baĢta olmak üzere devletin çeĢitli finansman kaynakları tarafından toplumsal ihtiyaçları karĢılamak için üretilen mal ve hizmetler, daha ziyade bedelsiz veya bedelinin altında insanlara sunulur.

Devlet, toplu halde yaĢayan insanların toplumsal ihtiyaçlarını, merkezi yönetim ile yerinden yönetim kuruluĢları aracılığıyla yerine getirir. Geçen yüzyılın sonlarına doğru yönetim anlayıĢında çok büyük değiĢiklikler olmuĢtur. Bunun sonucunda, klasik temsili demokrasi toplumdaki hızlı geliĢmeye cevap veremez hale gelmiĢtir. Halkın yönetime daha fazla ve aktif Ģekilde katılmak istemesi, yerel yönetimlerin güçlendirilmesine ve merkezi idarenin yerel yönetimler üzerindeki denetimin asgariye indirilmesi konularındaki isteklerinin artmasına neden olmuĢtur. Bu istekler uluslar arası belgelerde, anayasa ve yasalarda açık bir Ģekilde yer alır hale gelmiĢtir.

Demokrasi, hizmette kalite, etkinlik ve verimlilik, temsiliyet, yerindelik gibi kavramların öne çıkması yerinden yönetim kuruluĢları ve bunlar içinde de bilhassa belediyelerin önemini giderek artırmıĢtır. Belediyeler, belde halkının iradesi doğrultusunda seçilen kiĢiler tarafından yönetilirler. Böylece insan hakları ve çoğulcu katılımcı demokrasinin güçlenmesinde etkileri yadsınamayacak kadar büyüktür.

Bütün demokratik sistemler özerk yerel yönetimlere bilhassa halka en yakın yönetim birimleri olan belediyelere demokrasinin vazgeçilmez öğeleri gözüyle bakmaktadırlar. Belediyeler özerk yerel yönetim birimleridir. Bu birimlerin demokrasinin geliĢimine katkısı, mali ve idari yönden gerçek bir özerkliğe sahip olmalarıyla sağlanır.

Belde halkının bireysel ve toplumsal ihtiyaçlarını yerinde ve zamanında karĢılarlar. Ekonomik, sosyal ve kültürel zenginliğin artmasına yardımcı olurlar.

Demokrasinin vazgeçilmez üç erki olan yasama, yürütme ve yargı denetimleri yanında, belde halkının da yakın denetimi altındadırlar. Belde halkının hoĢnutluğu veya hoĢnutsuzluğu durumunda, demokratik katılım aracılığıyla belediye yönetiminin devamı veya nihai bulması söz konusu olabilmektedir.

Osmanlı Devleti‟nde klasik dönemde belediye yönetimi ve belediye baĢkanı gibi kavramlar yoktur. Toplumun ihtiyaç duyduğu beledi hizmetler büyük oranda kadı tarafından gerçekleĢtirilmektedir. Kadılar “Kaza Dairesi” denen yönetim birimlerinin hem mahkeme baĢkanı, hem mülki amir hem de Belediye baĢkanıdır. Emrinde Ģehrin her türlü beledi hizmetlerinde çalıĢan mimarbaĢı, böcekbaĢı, asesbaĢı gibi görevliler vardır. Vakıflar da eğitim, çeĢme yapımı, ibadet yeri yapımı gibi bir kısım beledi hizmetler yerine getirmektedirler.

Türk idari tarihi açısından bakıldığında Türkiye‟de belediyeler, Osmanlı Devleti‟nden kalan miras ile Batı demokrasilerine nazaran geç geliĢme göstermiĢtir. Türkiye‟de batılı anlamda ilk belediye teĢkilatı 1854 yılında, Osmanlı Devleti döneminde kurulmuĢtur. Osmanlı Ġmparatorluğu‟nda kentlerin geliĢmesi daha geç baĢlamıĢtır. Bu nedenle modern belediyelerin temelleri ancak Tanzimat Dönemi‟nde atılabilmiĢtir. Tanzimat Fermanı‟ndan itibaren hızlı bir modernleĢme süreci baĢlamıĢtır. 19.yy‟la birlikte Osmanlı Klasik müesseselerinin yerine Avrupa‟dan gelen müesseseler konulmuĢtur. Avrupa ile siyasi-sosyal ve ekonomik iliĢkiler arttığı için Avrupa‟daki müesseseler Osmanlı ülkesinde kurtuluĢ umudu olarak uygulanmaya konulmuĢtur.

BatılılaĢmanın yoğunlaĢtığı Tanzimat döneminde devlet eliyle kurulmuĢ olan yerel yönetim sistemi, Cumhuriyetin kuruluĢuna kadar merkezin taĢra teĢkilatı Ģeklinde algılanmıĢtır. Bu dönemde yerel yönetimlerle ilgili yasal düzenlemeler yapılmıĢtır. Ancak taĢra teĢkilatı anlayıĢı değiĢmemiĢtir. Osmanlı Devleti‟nden Cumhuriyet yönetimine 389 tane belediye devrolmuĢtur. Belediyeler Osmanlı Devleti dönemindeki yapısını 1930 yılında çıkarılan 1580 sayılı “Belediye Kanunu”na kadar muhafaza etmiĢ, 1580 sayılı kanunun kabulüyle oldukça büyük bir değiĢim geçirmiĢtir. Bu kanun Cumhuriyet Dönemi belediyeciliğinin kanuni ve kurumsal olarak ana hatlarını çizmiĢtir.

Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasıyla yerel yönetim anlayıĢında değiĢiklikler olması beklenirken dönemin siyasi koĢullarının uygun olmaması, bölünme tehlikesi yüzünden yerel yönetim anlayıĢında köklü bir değiĢiklik olmamıĢtır. Ancak bu dönemde anayasalarda yerel yönetimlere yer verilmiĢ ve yerel yönetimlerle ilgili düzenlemeler yapılmıĢtır. Yapılan bu düzenlemeler yerel yönetimleri merkezi yönetimin baskısından ve merkezin bir uzantısı olmaktan kurtaramamıĢtır.

Cumhuriyet döneminde belediyelerle ilgili 1580 sayılı Belediye Yasası 1930 yılında yürürlüğe girmiĢtir. Bu yasa yaklaĢık 75 yıl yürürlükte kalmıĢtır. Daha sonra yapılan 5393 sayılı yeni yasa ülkemiz belediyelerini çağdaĢ belediye fonksiyonları ile donatmayı amaçlamıĢtır. Bu nedenle 5393 sayılı yasa özellikle kentlerin sosyal kalkınmasına yönelik düzenlemeler içermektedir.

5393 Sayılı Yeni Belediye Yasası ile daha da güçlenen ve özerkliğe kavuĢan belediyeler, halka en yakın kuruluĢlar olmaları dolayısıyla, günlük yaĢamın gerekli kıldığı birçok sorunlarda, baĢvuru ve çözüm merkezi olarak ortaya çıkarlar. Halkın devletten bireysel ve toplumsal bazda talepleri arttıkça, haliyle yerinden yönetim kuruluĢları içinde yer alan belediyelerin yerine getirmekle yükümlü oldukları konular da artmaktadır. Kent nüfusunun hızlı artıĢı, kırdan kente göçün artması, ekonomik, sosyal ve kültürel ihtiyaçların nicelik ve nitelik olarak artması, sosyal devlet anlayıĢının gerektirdiği faaliyetlerin her alanda istenmesi ve hissedilmesi, yerel katılım ve demokrasinin geliĢmesi, uluslar üstü kurum, kuruluĢ ve entegrasyonların belediyelere iliĢkin tavsiyeleri doğrultusunda alınan kararlar gibi konular, belediyelerin ekonomik ve sosyal yaĢamdaki yerini ve önemini artırmıĢtır.

Türkiye‟de demokratikleĢmenin önemli adımlarından biri olan çok partili siyasal hayatın baĢlaması, yerel yönetimler açısından da çok önemli bir geliĢmedir. Bu dönemde yerel yönetim birimlerinin merkezin bir uzantısı ya da taĢra teĢkilatı olarak gören düĢüncenin yanlıĢ olduğu anlaĢılmıĢ yerel yönetimlere hak ettikleri değerin verilmesi için acilen düzenlemeler yapılması gerektiği gerçeği anlaĢılmıĢ buna paralel yerel yönetimlere iliĢkin yasalarda birçok değiĢiklik yapılmıĢtır. Ancak istenilen sonuca ulaĢılamamıĢ, ciddi bir iyileĢme sağlanamamıĢtır. Bu dönemde yerel yönetimlere önemsiz görevler verilmiĢ, yetkilerin çoğunluğu merkezi yönetimce

kullanılmıĢtır. Bu da demokrasi bilincinin oluĢmasını, yerel demokrasinin yaygınlaĢmasını ve halkın yönetime katılması görüĢünü engellemiĢtir

Türkiye‟de yerel yönetimler fonksiyonlarını tam olarak yerine getirememektedirler. Yerel yönetimlerin demokratikleĢmesi, çağın gereklerine uyum sağlayabilmesi için reformlar yapılmıĢ özellikle son dönemde Avrupa Birliğine üyelik sürecindeki görüĢmelerin yoğunlaĢmasıyla birlikte yerel yönetim sisteminde kayda değer bir artıĢa neden olmuĢtur. Avrupa Birliği yerel yönetimlere büyük önem vermiĢ, yerel yönetimlerin güçlendirilmesi ve demokratikleĢtirilmesi için yerellik ilkesini kabul etmiĢtir. Bununla ilgili Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik ġartı gibi yasal düzenlemeler yapmıĢtır bu düzenlemeyle Türkiye‟de de yerel yönetimlerin çağın gereklerine uygun olarak yeniden düzenlenmesini bir zorunluluk haline getirmiĢtir. Bu amaçla, 2001 yılında Kamu Yönetimi Yasa Tasarısı hazırlanmıĢ, ancak uygulamaya geçirilememiĢtir. Daha sonra 1580 sayılı yasa kaldırılmıĢ yerine 5393 sayılı Belediye Kanunu; 1913 yılında çıkarılmıĢ olan Ġl Özel Ġdarelerine iliĢkin yasanın yerine 5302 sayılı Ġl Özel Ġdaresi Kanunu yürürlüğe girmiĢtir. Yerel yönetimler alanında yapılan bu düzenlemeler, Cumhuriyetin kuruluĢundan günümüze kadar yapılan en önemli düzenlemelerdir.

Bu çalıĢmada araĢtırmanın temel bilgi kaynağını anket oluĢturmaktadır. AraĢtırmada kullanılan anket 34 sorudan oluĢmaktadır. Ankette yer alan sorular çalıĢmanın amacı göz önüne alınarak hazırlanmıĢtır. Ankette kapalı uçlu sorulardan oluĢmakla birlikte 1 adette açık uçlu soruya yer verilmiĢtir. Anketimiz 701 adet basılarak „tesadüfü örnekleme‟ tekniği ile seçilen vatandaĢlar üzerinde 2009 yılının Mart ayında uygulanmıĢtır. Anket bazı mahallelerde gönüllü anketörler tarafından ev ev gezilerek belde halkına dağıtılmıĢtır. Bir kısım anket ise rastgele seçilen örnek vatandaĢ kitlesine uygulanmıĢtır. Bu yöntemlerle dağıtılan 750 adet anket formlarından 701 tanesi geriye gelmiĢtir. Formlardan hepsi teker teker incelenmiĢ ve sorulan 34 soruyu deneklerin tam olarak cevaplandırıldığı görülmüĢtür. Böylece katılımın %93,46 gerçekleĢtiği görülmüĢtür.

Ankete katılanların %82‟sinin yaĢ ortalaması 18-45 arasında olup, genç ve orta yaĢlı sınıftan oluĢmaktadır. Böylece aktif nüfusa ulaĢılmıĢtır. Ayrıca orta yaĢın üzerindeki katılımcıların eleĢtirmekten ziyade, varolan hizmetleri yeterli

görmektedirler. Cinsiyet dağılımına bakıldığında hemen hemen yarı yarıya olduğu görülmektedir. Cinsiyet konusunda tarafsızlığın olduğu söylenebilir.

Deneklerin eğitim durumları dikkate alındığında üniversite ile lise mezunu olanların %72 gibi bir çoğunluğa sahip oldukları gözlenmektedir. UlaĢılan sonuçların eğitimli kiĢilere dayandırılması, gerçekçiliğe yakın yargılara varılabileceği sonucunu doğurmaktadır. Meslek gruplarına bakıldığında öğrenci, memur, eğitimciler ve iĢçilerin ağırlığı vardır. Ġkamet durumları dikkate alındığında, ilin bütün mahallelerinden temsilcilere ulaĢıldığı söylenebilir.

Karaman Belediyesi‟nin yerine getirdiği hizmetler ile ilgili 29 adet soruya deneklerin memnuniyet dereceleri; hiç memnun değil, kısmen memnun, memnun, çok memnun ve hiç fikrin olmadığı cevaplarıyla ölçülmeye çalıĢılmıĢtır.

Konut, arsa ve imar faaliyetleri ile ilgili olarak deneklerin %60,5‟i hiç memnun olmadıklarını ifade etmiĢlerdir. ĠĢyeri ve iĢ merkezi oluĢturma ve geliĢtirme hizmetlerinden hiç memnun olmayanların oranı %69,2‟dir. Tarihi ve kültürel dokunun bakımı ve korunması ile ilgili deneklerin %51,8‟i hiç memnun değildirler. Otopark hizmetlerinden katılanların %68,6‟sı hiç memnun değildirler. Su, kanalizasyon ve sağlık hizmetlerinden hiç memnun olmayanların oranı yaklaĢık %40,5‟dir. Eğitim ve spora destek konusunda hiç memnun olmayanların oranı %56,3 olarak ortaya çıkmaktadır. Evlendirme, itfaiye, zabıta, mezarlık ve hal hizmetlerinden hiç memnun olmayanlar yaklaĢık %35 oranına sahip iken, aynı hizmetler ile ilgili hiç fikri olmayanların da oranı yaklaĢık olarak %30‟dur.

Çevre temizliği ve sağlığı hizmetlerinden katılanların %49,5‟i hiç memnun olmadıklarını beyan etmiĢlerdir. UlaĢtırma hizmetlerinden hiç memnun olmayanlar, %53,1 oranına sahiptirler. Yolların ve kaldırımların oluĢturulması, bakım ve onarımından hiç memnun kalmayanların oranı %68,9‟dur. Yolların ve sokakların aydınlatılmasından, katılımcıların %50,6‟sı hiç memnun değildirler. Kültür ve sanat hizmetlerinden hiç memnun olmayanlar, %52,8 ağırlığına sahiptirler. Sosyal yardım ve dayanıĢma hizmetlerinden %44,2 oranında katılımcılar hiç memnun kalmamıĢlardır. Park, bahçe ve yeĢil alan oluĢturma hizmetlerinden %61,1 oranında hiç memnun kalınmadığı beyan edilmiĢtir. Hava kirliliği ile mücadele hizmetlerinden hiç memnun olmayanların oranı %64,9‟dur.

Karaman Belediyesi‟nin görüntü ve gürültü kirliliği konusundaki mücadelesinden hiç memnun olmayanların oranı %69,6‟dır. Denekler, alıĢ-veriĢ ve pazar yerlerinin açılması ve denetimi ile otogar hizmetlerinden %54,2 oranında hiç memnun olmadıklarını beyan etmiĢlerdir. Belediyenin halkla olan iliĢkileri ve hizmetlerin yerine getirilmesi konusunda halkın taleplerinin dikkate alınmasından hiç memnun olmayanların oranı yaklaĢık %62‟dir. Belediye personelinin tutum ve davranıĢlarından hiç memnun olmayanlar, %48,1 oranına sahiptirler.

Ticaret ve sanayinin geliĢmesine iliĢkin faaliyetlerden hiç memnun olmayanlar %53,6 oranında bir ağırlığa sahiptirler. Turizm ve kentin tanıtımı ile ilgili faaliyetler konusunda hiç memnun kalmadıklarını ifade eden deneklerin oranı %65,5‟dir. Sığınma evi faaliyetlerinden hiç memnun olmayanlar %49,1 oranına sahip iken, bu hizmet konusunda hiçbir fikri olmayanların oranı %25,5‟dir.

701 deneğe uygulanan anket çalıĢmasında Karaman Belediyesi‟nin hizmetlerinden büyük oranlarda memnuniyetsizlik ortaya çıkmaktadır. Hizmetlerin hepsinden böyle bir sonucun çıkması, hizmetlerin yerine getirilmesinde belediyenin baĢarısızlığını ortaya koymaktadır.

29 Mart 2009 Yerel Seçimlerinde Karaman Belediyesi‟ni aynı siyasal parti almasına rağmen, yönetimde köklü değiĢikliklerin yapılması, bu çalıĢmanın sonucunu teyit eder mahiyettedir. Nitekim yerel demokrasinin yaygınlaĢmasında belediyelerin ne denli önemli olduğu, bu seçimlerde kendini göstermiĢtir.

KAYNAKÇA

Acar, Örnek (1988), Kamu Yönetimi, Ġstanbul Üniversitesi Ġktisat Fakültesi, Ġstanbul.

Açba, Sait (1991), Belediye Bütçesi, Adım Yayıncılık, Ankara.

Alada, Adalet (1990), “Türk Belediyeciliğine Kronolojik YaklaĢım 1930- 1990”, Türk Belediyeciliğinde 60. Yıl Uluslararası Sempozyumu, Ankara BüyükĢehir Belediye BaĢkanlığı, 23-24 Kasım, Ankara, ss.119-143.

AltıntaĢ, Osman (2007), İl Özel İdaresi Harcamalarının Mevcut ve Potansiyel

Olarak Fonksiyonel Analizi, (Uzmanlık Tezi), DPT Yayın No: 2743, Ankara

Akdoğan, Abdurrahman (2002), Kamu Maliyesi, Gazi Kitabevi, 8. Baskı, Ankara.

Akdoğan, Yalçın (1999), Sosyal Belediyecilik, İstanbul Dergisi, Mart sayısı, Ġstanbul.

Akdoğan, Yalçın (2002), "Ulusal Soruna Yerel Çözüm:Sosyal Belediyecilik",

Eminönü Bülteni, ġubat Sayısı, Ġstanbul.

Akyazan, Ahmet Emrah (2005), “Yeni Belediye Kanunun Getirdikleri”,

Ankara Barosu Dergisi, sayı: 2005/3.

Altaban, Özcan (1990), “1960-1973 Dönemi Belediyeciliğine Genel BakıĢ”,

Türk Belediyeciliğinde 60. Yıl Uluslararası Sempozyumu, Ankara BüyükĢehir

Belediye BaĢkanlığı, 23-24 Kasım, Ankara, ss.317-325.

Arıkbay, Canan (1993); Yerel Yönetimlerde Eğitim ve Danışmanlık

Hizmetleri, Gereksinmeleri ve Karşılanma Kaynakları, Milli Prodüktivite Merkezi,

Yayın No: 511, Ankara.

Arslan, Rıfkı (1990), “Diyarbakır ve Batman KentleĢmesi Örneği (1960- 1973)”, Türk Belediyeciliğinde 60. Yıl Uluslararası Sempozyumu, Ankara BüyükĢehir Belediye BaĢkanlığı, 23-24 Kasım, Ankara, ss.348-369.

Ataç, Beyhan ve Özkazanç, Önder (1977), Belediye Bütçeleri, Anadolu Üniversitesi Ġktisadi ve Ġdari Bilimler Fakültesi Yayınları, EskiĢehir.

Ataç, Beyhan vd. (2003), Devlet Bütçesi, Anadolu Üniversitesi Yayını, No:1513, EskiĢehir.

Aytaç, Fethi (1990), “Belediye Kanunu‟nun OluĢumu, Uygulanması ve DeğiĢiklikler”, Türk Belediyeciliğinde 60. Yıl Uluslararası Sempozyumu, Ankara BüyükĢehir Belediye BaĢkanlığı, 23-24 Kasım, Ankara, ss.86-106.

Aytaç Fethi (2005), “Yeni Belediye Kanunumuz Hayırlı Olsun!”, Belediye

Dünyası, Cilt: 6, Sayı: 8, Ağustos.

- “Belediye ĠĢlerine Dair Ġstatistik Bilgileri”, Belediyeler Dergisi, Yıl:1, Sayı:1 (Haziran 1935).

Bilgiç, Veysel K. (2005), “Kamu Yönetimi ve Yerel Yönetimler Alanında Yeni GeliĢmeler”, Beklenen Mahalli İdareler Dergisi, Sayı:131, Haziran, ss.9-21.

Bostanoğlu, Özer (1990), “Türk Belediyeciliğinde Güncel Tarihsellik”, Amme

İdaresi Dergisi, Cilt 25, Sayı 2, Haziran, s.s.80-83.

Bulutoğlu, Kenan (2004), Kamu Bütçesi, Kamu Harcamaları, Kamu Borçları, Batı Türkeli Yayıncılık, Ġstanbul.

Can, Hasan Hüseyin, “Türk Ġdare Sistemi Ġçerisinde Yerel Yönetimler ve Yeni Mahalli Ġdare Kanunlarının Getirdiği Sistem”,

http://www.yerelnet.org.tr/mevzuat/makale_01.php.

Cengiz, Ahmet (2009), XVIII. Yüzyılda Larende (Karaman) Şehrinin Fiziki ve

Sosyo-Ekonomik Yapısı, Karaman Valiliği Ġl Kültür ve Turizm Müdürlüğü Yayını,

Karaman.

CDRL (1996), Avrupa Kentsel Şartı, Avrupa Konseyi Yerel ve Bögesel Yönlendirme Komitesi (CDRL), Konrad Adenaur Vakfı, Mahalli Ġdareler Genel Müdürlüğü Yayını, No: 10, Ankara.

CDRL (1995), Belediyelerin Büyüklüğü, Etkinliği ve Halkın Katılımı, Avrupa Konseyi Yerel ve Bögesel Yönlendirme Komitesi (CDRL), Konrad Adenaur Vakfı, Mahalli Ġdareler Genel Müdürlüğü Yayını, No: 3, Ankara.

Çoker, Ziya (1995), “Merkezden Yönetim, Ġl Sistemi ve Yerel Yönetim Reformu”, Yeni Türkiye-Yönetimde Yeniden Yapılanma Özel Sayısı, Sayı: 4, Ankara.

Çukurçayır, M.Akif (2000), Siyasal Katılma ve Yerel Demokrasi, Yargı Yayınevi, Ankara.

Çukurçayır, M.Akif (2003a), “Dijital Kentler ve Türkiye‟de Bazı Uygulamalar”, Yerel ve Kentsel Politikalar, Ed: M.Akif Çukurçayır-AyĢe Tekel, Çizgi Kitabevi, Konya, ss.121-143.

Çukurçayır, M.Akif (2003b), Yurttaş Odaklı Yerel Yönetim, Çizgi Kitabevi, Konya.

Çukurçayır, M.Akif ve Tekel, AyĢe (2003), “GiriĢ”, Yerel ve Kentsel

Politikalar, Ed: M.Akif Çukurçayır-AyĢe Tekel, Çizgi Kitabevi, Konya, ss.11-15.

Derbil, Süheyp (1960), “Belediyelerimizin Durumu”, İller ve Belediyeler

Dergisi, Sayı:177-178 (Temmuz-Ağustos 1960).

Dönmez, Zühal Sirkecioğlu (2005), “Belediye Yasası: Olmadı BaĢtan …”,

YAYED – Memleket Mevzuat, Sayı: 1, Temmuz.

DPT, (1963), 1. Beş Yıllık Kalkınma Planı (1963-1967), BaĢbakanlık Devlet Matbaası, Ankara.

DPT, (1967), 2. Beş Yıllık Kalkınma Planı (1968-1972), BaĢbakanlık Devlet Matbaası, Ankara.

DPT, (1973), 3. Beş Yıllık Kalkınma Planı (Yeni Strateji ve Kalkınma Planı) (1973-1977), BaĢbakanlık Devlet Matbaası, Ankara.

DPT, (1979), 4. Beş Yıllık Kalkınma Planı (1979-1983), BaĢbakanlık Devlet Matbaası, Ankara.

DPT, (1985), 5. Beş Yıllık Kalkınma Planı (1985-1989), BaĢbakanlık Devlet Matbaası, Ankara.

DPT (2001), Yerel Yönetimler (Özel İhtisas Komisyonu Raporu), Yayın No: 25387/554, Ankara

Dülgerler, Osman Nuri (1994), Karamanoğulları Dönemi Mimarisi, Ġstanbul Teknik Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü (YayınlanmamıĢ Doktora Tezi), Ġstanbul.

Egel, Dündar (1961), Belediyecilik, Milli Eğitim Basımevi, Ġstanbul.

Eken, Musa (1995), Yerel Yönetimlerde Hizmetlerin Özelleştirilmesi, Ġzmir Ticaret Odası, Yayın No: 1, Ġzmir.

Ekici, Birol; Toker, M.Cem (2005), “Avrupa‟da ve Ülkemizde Yerel Yönetimlerin Denetimi ve Etkinliği”, ÇağdaĢ Yerel Yönetimler, C.14, Sayı: 1, Ocak.

Erdem, Metin vd. (2006), Kamu Maliyesi, Ekin Kitabevi, 4. Basım, Bursa. Ergin, Osman (1936), Türkiye’de Şehirciliğin Tarihi İnkişafı, Ġ.Ü.H.F. Ġktisat ve Ġçtimaiyet Enstitüsü NeĢriyatı, Ġstanbul.

Erginay, Akif (1998), Kamu Maliyesi, 16. Askı, SavaĢ Yayınları, Ankara. Eroğlu, Hamza (1978), İdare Hukuku, 3. Baskı, Ankara Ġktisadi ve Ticari Ġlimler Akademisi Yayını, Kalite Matbaası, Ankara.

Eryılmaz, Bilal (2008), Kamu Yönetimi, 1.Baskı, Okutman Yayıncılık, Ankara.

Genç, F.Neval (2003), “Kent Yenileme ve Yerel Yönetimler: Kamu Yönetimi Perspektifi”, Yerel ve Kentsel Politikalar, Ed: M.Akif Çukurçayır-AyĢe Tekel, Çizgi Kitabevi, Konya, ss.413-462.

Geray, Cevat (1990), “Belediyelerin Hızlı KentleĢmeye Yenik DüĢtüğü Dönem (1945-1960)”, Türk Belediyeciliğinde 60. Yıl Uluslararası Sempozyumu, Ankara BüyükĢehir Belediye BaĢkanlığı, 23-24 Kasım, Ankara, ss.217-225.

Giritli, Ġsmet; Bilgen, Pertev ve Akgüner Tayfun (2006), İdare Hukuku, Der Yayınları, Gözden GeçirilmiĢ 2.Basım, Ġstanbul.

Gökçe, Gülise (2003), “KüreselleĢme ve YerelleĢme ĠliĢkileri Üzerine Bir TartıĢma”, Yerel ve Kentsel Politikalar, Ed: M.Akif Çukurçayır-AyĢe Tekel, Çizgi Kitabevi, Konya, ss.205-224.

Gökçe, Orhan ve Bayrakçı, Erdal (2006), Yerel Yönetimler (Ders Notları), Dizgi Ofset, Konya.

Göreli, Ġsmail Hakkı (1953), Bizde Belediyecilik, DoğuĢ Ltd. O.Matbaası, Ankara.

Görer, Nilgün (2003), “Altyapı Hizmetlerinin Sağlanmasında Kamunun DeğiĢen Sorumluluğu”, Yerel ve Kentsel Politikalar, Ed: M.Akif Çukurçayır-AyĢe Tekel, Çizgi Kitabevi, Konya, ss. 341-362.

Görmez, Kemal (1995), “Türkiye‟de Yerel Yönetim Reformu Üzerine”, Yeni

Türkiye Dergisi, Yönetimde Yeniden Yapılanma Özel Sayısı, Yıl:1, Sayı:4.

Görmez, Kemal (1997), Yerel Demokrasi ve Türkiye, Vadi Yayınları, Ankara. Görmez, Kemal (1988), Yerel Demokrasi ve Türk Belediyeciliği, (YayınlanmamıĢ Doktora Tezi), Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Göymen, Korel (1980), Bir Yerel Yönetim Öyküsü, Ankara.

Göymen, Korel (1997), Türkiye’de Kent Yönetimi, Boyut Yayınları, Ġstanbul. Gözübüyük, ġeref (1998), Yönetim Hukuku, 11. Bası, Turhan Kitabevi, Ankara.

Güler, Ali (2008), Karamanlı Sarı Paşa, Karaman Belediyesi, Karaman. Güler, Birgül Ayman (1995), “Yerel Yönetimler ve Demokrasi”, Yerel

Yönetimlere Bakış, Genel ĠĢ Yerel Yönetimler Sempozyumu-1994, Genel ĠĢ

Yayınları, Ankara.

Güler, Birgül A. (2005), “Avrupa ve Yerel Yönetimlerin Anayasa Konumu”,YAYED- Memleket Mevzuat, Sayı: 5, Kasım.

Gülöksüz, Yiğit (1994), “Demokratik ve Etkin Yerel Yönetim”, Yerel

Yönetim Sisteminin Geliştirilmesi Sempozyumu, Van, 5-6 Ağustos 1994, Kent

Basımevi, Ġstanbul.

Günday, Metin (2005), İl Özel İdareleri ve Belediyeler, Ġmaj Yayınevi, Ankara.

Gündoğdu, Balamir (2005), “Beklenen Belediye Yasaları”, Yerel Yönetim ve

Denetim, C: 10, S: 7, Temmuz.

GüneĢ, Ġsmail (2000), “Yerel Yönetimler ve Yerel Yönetimlerin Varlık Nedenleri”, Prof.Dr. Adnan Tezel’e Armağan, Marmara Üniversitesi Ġ.Ġ.B.F. Dergisi Maliye AraĢtırma Uygulama Merkezi, Yayın No:13, Ġstanbul, ss.271-292.

Halaçoğlu, Yusuf (1989), “Osmanlı Devlet TeĢkilatı”, Doğuştan Günümüze

Büyük İslam Tarihi, XII, Ġstanbul.

Halaçoğlu, Yusuf (1991), Osmanlı’da Devlet Teşkilatı ve Sosyal Yapı, Türk Tarih Kurumu Yayını, Ankara.

Halaçoğlu, Yusuf (2002), Osmanlılarda Ulaşım ve Haberleşme (Menziller), Ankara.

ĠçiĢleri Bakanlığı (1973), “50 Yılda Mahalli Ġdareler”, Mahalli İdareler

Dergisi, Özel Sayı, Yıl: 1, Ekim.

ĠçiĢleri Bakanlığı (2006), 2006 Yılı Mahaali İdareler Genel Faaliyet Raporu, Mahalli Ġdareler Genel Müdürlüğü, Ankara.

Ġnalcık, Halil, (2000), The Ottoman Empire The Clssical Age 1300-1600, Phoenix Press, London, 2000 .Kabaalioğlu, Haluk A. (1983), Türkiye’nin İdari

Teşkilatı (Ġdare Hukuku Dersleri C:I), Ġstanbul.

Ġsbir, Eyüp G. (1982), Kentleşme Metropolitan Alan ve Yönetimi, Ankara Ġktisadi ve Ticari Ġlimler Akademisi Yayın No:185, Ankara.

Kapucu, Naim (203), “Yeni Yönetim YaklaĢımları ve Yerel Yönetimler”, “GiriĢ”, Yerel ve Kentsel Politikalar, Ed: M.Akif Çukurçayır-AyĢe Tekel, Çizgi Kitabevi, Konya, ss.279-310.

Karaman Belediyesi ( 2006), Faaliyet Raporu, Karaman. Karaman Belediyesi ( 2007), Faaliyet Raporu, Karaman. Karaman Belediyesi ( 2008), Faaliyet Raporu, Karaman.

Karaman, Zerrin Toprak (1996), Yerel Yönetimler, 3. Baskı, Dokuz Eylül Üniversitesi Yayınları, Ġzmir.

Karpat, Kemal (1967), Türk Demokrasi Tarihi, Ġstanbul.

KeleĢ, RuĢen (1992), “Belediyeciliğimizde Son GeliĢmeler ve Yerel Özerklik”, Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, Cilt 1, Sayı 2, Mart.

KeleĢ, RuĢen (1993), “Yerel Yönetimlerin Özerkliği ve Bir Örnek Olay”,

Kent ve Siyaset Üzerine Yazılar, IULA-EMME, Ġstanbul.

KeleĢ, RuĢen (1995), “Yerel Demokrasinin Neresindeyiz”, Yeni Türkiye

Dergisi, Yönetimde Yeniden Yapılanma Özel Sayısı, Yıl:1, Sayı: 4.

KeleĢ, RuĢen; (2000), Yerinden Yönetim ve Siyaset, 4. Baskı, Cem Yayınevi,

Belgede Türkiye'de belediyecilik, Karaman'da belediyeciliğin tarihsel gelişimi ve mevcut etkinliklerinin analizi (sayfa 135-156)