Kavâid ile Ġlgili Kavramlar ve Kâidelerin Sınıflandırılması

2.1.1 Kâide

Sözlükte “oturmak” manasındaki "دوعق" mastarından türeyen "ةدعاق" kelimesinin çoğulu olan "دعاوقلا" “Bir Ģeyin aslı, esası, binanın üzerine dayandığı temel” anlamına gelir (Isfahânî, 1961:409; Ġbn Manzûr, 1968:III, 357; Cevherî, 1998:525; Fîruzâbâdî, 1986:340; Râzî, 1986:227; Feyyûmî, 1986:195; Kur‟an, 2/127; Kur‟an, 26/26).

Istılâhî anlam olarak kâide kelimesi, mantık, dilbilim, usûl gibi ilim dalları arasında kullanılan ortak bir kavramdır. Bu sebeple her ilim dalı kendi disiplini içerisinde tanımlamalar yapmaktadır (Tûfî, 1989:95; Ebherî, 1870:12; Elmalılı, 1997:201; Makkarî, ts:212; Feyyûmî, 1986:510; Ġbn Sübkî, 1991:11; Ġbn Hatîbü‟d-DehĢe, 1984:64; Hamevî, 1985:51; Bâhuseyn, 1998:44; Nedvî, 1986:43; Zerkâ, 1983:II, 947). Yapılan bu tanımlamalarda kâide kelimesiyle kastedilenleri üç grupta toplayabiliriz. Bize göre “kâide” kelimesi müstakil bir tez konusu olabilecek kadar geniĢ ve üzerinde durulmaya değer bir kavramdır. Biz sadece burada tezimizin çerçevesinin dıĢına çıkmadan kısaca bu farklılıklara değinerek özetleme yapmaya çalıĢacağız. Yapılan bu tanımlamalarda kâide keliesiyle kastedilenleri üç grupta toplayabiliriz.

Birincisi, kâidenin kazıyye olarak nitelendirilmesidir. Bu görüĢte olan Necmuddîn et-Tûfî (1989:II, 95) "Kendisinden cüz'î kaziyyelerin çıkarıldığı küllî kaziyelerdir." Ģeklinde, Cürcânî ise (1983:177) “Cüzîlerin tamamına uygulanan küllî kazıyyelerdir.”Ģeklinde, Kefevî‟de (1993:728) “Konusu alanına giren cüz‟iyyâtın hükümlerini bilkuvve ihata etmesi Ģekliyle küllî bir kaziyedir.” Ģeklinde kâide kelimesini tarif ederken kazıyye kelimesini esas almıĢlardır.

Ġkincisi, kâidenin emir olarak nitelendirilmesidir. Bu görüĢte olan Feyyûmî (1986:II, 510) “Cüz‟iyyatın tamamına uygulanan küllî emirdir.” Ģeklinde, Tâcuddîn es-Subkî

(1991:11) “Cüzîlerin çoğunun hükümlerinin bilinebilmesi için uygulanan külli emirlerdir.” Ģeklinde, Tehânevî ise (1996:II, 1295) “Cüz‟ilerin hükümlerinin bilinebilmesi için tamamına uygulanan küllî bir emirdir.” Ģeklinde kâide kelimesini tarif ederken emir kelimesini esas almıĢlardır.

Üçüncüsü, kâidenin hüküm olarak nitelendirilmesidir. Bu görüĢte olan Taftazânî, Ġbn Hatîbü‟d-DehĢe (1984:64) “Cüzîlerinin tamamının hükümlerinin bilinebilmesi için uygulanan küllî hükümlerdir.” Ģeklinde, Ġbn Nüceym ve Hamevî (1985:51) “Cüzîlerinin ekserisinin hükümlerinin bilinebilmesi için uygulanan küllî değil, ekserî hükümlerdir.” Ebû Saîd el-Hâdimî (1783:29b) “Küllî ya da Ekserî olan kâide” Ģeklinde, Güzelhisârî (1856:305) “Cüzîlerinin ekserisine uygulanan ekserî hükümdür.” Ģeklinde, Ali Haydar Efendi (1911:27) “Cüz‟iyyâtın ahkâmı bilinmek için o cüz‟iyyâtın küllisine ya ekserisine muntabık ve muvafık olan hükm-i küllî yada ekserîdir.” Ģeklinde, Ġzmirli Ġsmail Hakkı (1911:186) “Cüz‟iyyâtın ahkâmının bilinebilmesi için cüz‟iyyâtın tamamına uygun olan hükmü küllî veya ağlebîdir.” Ģeklinde kâide kelimesini tarif ederken hüküm kelimesini esas almıĢlardır.

Cüzîlerinin tamamı ya da çoğu Ģeklindeki tanımlamada geçen kelimeler “küllî” kelimesinin ıstılâhî anlamda değil de, sözlük anlamında kullanıldığına iĢarettir. Böylece “küllî” kelimesiyle kâidenin cüzîlerinin tüm detaylarına istisnasız uygulanabileceği Ģeklinde bir anlaĢılma olmayacağıdır. Her kâidenin istisnası olabileceği ve detaylara ait hükümlerde çoğunlukla uygulanabileceği Ģeklinde anlamak daha uygundur (Yıldırım, 2001:16; Zerkâ, 1983:II, 949; Nedvî, 1986:42; Bûrnû, 2002:16). Kavâidin küllî ya da ekserî olmasından daha genel bir anlamı içerdiği de vurgulanmaktadır (Güzelhisârî, 1856:51).

Netice olarak, “kâide” kelimesinin her ne kadar kazıyye, emir, hüküm gibi farklı anlamlarda nahiv, usûl ve mantıkçılara göre tanımlamaları yapılmıĢ ise de, cüz‟î hükümlerin bilinmesinde küllî ya da ekserî hükümlerin uygulanması Ģeklinde ortak manayı içermektedir. Yani, ibadetler ile hukukun her bölümünden kapsamına giren konularla ilgili olarak her zaman değil (küllî değil), çoğu zaman (ağlebî) geçerli fıkhî hükümler veren kâidelerdir.

2.1.2 Dâbıt

Dâbıt, fıkhîn sadece belli konularına ait dar kapsamlı prensiplere denir (Subkî, 1991:11; Yaman, 2001:50). Dâbıt kelimesi kâide kelimesiyle aynı anlamları ifade eder. Ancak fakihlerin çoğu kâide ile dâbıt arasında farklılığa iĢaret eder. Ġbn Nüceym “EĢbâh”ın ikinci bölümünde “ دعاوقلاو طباضلا ينب قرفلا” baĢlığı altında kâide ile dâbıt arasında fark olduğuna dikkat çekerek tanımlamayı Ģöyle yapar: “Kâide, furû„-ı fıkhîn tüm bâblarında geçerlidir. Dâbıt ise, fıkhîn sadece bir konusunda geçerlidir” (Ġbn Nüceym, 1983:192). Böylece kâide kapsam açısından dâbıttan daha genel ve umumidir. Dâbıt ise kapsam açısından daha dar prensip ifade eder.

Zarar izale olunur (Süyûtî, 1987:83; Ġbn Nüceym, 1983:85 ) prensibi furû„-ı fıkhîn nikâh, talâk, cihat, buyu„, hadler … gibi çeĢitli konularında geçerli olmasından dolayı kâidedir. Ġcârede ma‟kûdun aleyh menfaattir prensibi furû„-ı fıkhîn sadece icâre kısmında geçerli olduğundan dolayı dâbıttır.

Muktedînin namazı imamın namazına bağlıdır prensibi, sadece namaz konusunda geçerli olduğundan bir dâbıttır. Fakat Vücutta bir Ģeye tâbî olan hükümde de ona tâbî olur ya da Tâbî olan Ģeye ayrıca hüküm verilmez prensipleri de birer kâidedir (ZerkeĢî, 1982:234; Süyûtî, 1987:117; Ġbn Nüceym, 1983:133).

Bazı fakihler bu iki kelime arasındaki farkın teoride olduğunu, pratikte buna pek riayet edilmediğini vurgulamıĢlardır (Ġbn Hümâm, 1351:5; Feyyûmî, 1986:II, 510). Nitekim bazı alimler bu alanda dâbıtları bir araya getirmek suretiyle müstakil eserler yazmıĢlardır. Ġbn-i Nüceym el-Fevâidü‟z-zeyniyye fî fıkhî‟l-Hanefiyye adlı eserinde beĢ yüz kadar kâideyi bir araya getirmiĢ ve onları “dâbıt” diye nitelendirmiĢtir (Bâhuseyn, 1998:48).

Külliyyât kelimesi de dâbıt anlamında kullanılmaktadır. Mâlikî fakihlerinden Muhammed b. Abdullah el-Miknâsî‟nin (v. 917/1511) el-Külliyyât fî‟l-fıkh adlı risalesinde külliyyât diye tanımladıklarının tamamı dâbıttır. Yine Mâlikîlerin olan Makkâri‟nin (v. 758/1356) Amelü men tıbbe limen habbe adlı eserinde bu 524 adet dâbıtı külliyyât adı altında ele almıĢtır (Bâhuseyn, 1998:48; Yaman, 2001:58).

Ġlk dönemlerde kullanılan Asıl kelimesi, dâbıt kelimesi ile aynı anlamları ifade ediyordu. Daha sonra asıl kelimesi dâbıt Ģeklinde bir fıkıh kavramı olarak kendi kavramsal anlamına kavuĢacaktır. Kerhî (v. 340/952) ve Debûsî (v. 430/1040)‟nin eserlerinde dâbıtların لصلأا ile baĢlaması gibi. Örneğin;

“ كشلاب لوزي لا ينقيلاب تبث ام نألصلأا Kesin bilgi ile sabit olan Ģey, ġüphe ile ortadan kalkmaz. “اهمدنع لا هدنع مدلا ومزل وم دق وأ تقولا نع كسنلا رخأ اذإ مرلمحا نألصلأا” Ebu Hanife'ye göre genel prensip, ihramlı bir kimse hac görevlerini tayin edilmiĢ vaktinden sonraya tehir eder veya vaktinden önce yaparsa , ihramsız olarak mîkat yerini geçip de sonra ihram giyen kiĢi gibi, bir kurban kesmesi gerekir” (Koca, 2002:257 ).

Netice itibariyle diyebiliriz ki; Kâide ile Dâbıt arasındaki farklılık kâidelerde istisnaların çok olmasına zemin hazırlamıĢken, dâbıtlar için bu istisnalar azdır. Kâideler daha kapsamlı olmasından dolayı mezhepler arasında ortak paydaları çoktur, dâbıtlarda ise bu oran çok azdır. Yine kâideler kelime olarak daha veciz ve kısa iken, dâbıtlar ise bazen paragraf kadar uzun olabilektedir (Bâhuseyn, 1998:52).

Külliyyât, Asıl gibi kelimelerin de aslında “Dâbıt” anlamında kullanıldığını, zamanla bu kelimelerin kendi kavramsal anlamını bulduğunu söyleyebiliriz (Yaman, 2001:57). 2.1.3 Furûk

Furûk kelimesi sözlükte "ayırmak, iki Ģeyi birbirinden ayıran özellik" anlamına gelen farkın çoğuludur. Fıkıh terminolojisinde furûk eĢbâh ve nezâir ve kavâidle yakın iliĢki içinde olup fıkhîn dıĢ görünüĢ bakımından birbirine benzeyen, ancak hüküm ve hukukî değerlendirme açısından farklı olan veya Ģekil itibariyle farklı oldukları halde aynı hükme tâbî meselelerini konu edinen ilim dalının adıdır (Özen, 1996:224).

Furuk alanında eser yazan müellifler tanımlama yapmak yerine iĢleyecekleri konular üzerinden açıklamalarda bulunarak bir çerçeve oluĢturmuĢlardır. Aynı anlamlar ekseninde farklı kelimelerle ifade edilen tanımlamalarda “görünüĢte birbiriyle uyuĢan gerçekte ise ayrılan”, “yapıları uyuĢan, mânaları ihtilâf eden”, “Ģekilleri birbirine benzeyen, hükümleri ayrı olan” gibi tanımlamalar yapılmıĢtır.

Bu ilim dalının sadece furû„a ait meselelerdeki farklılığın ötesinde kâideler arasındaki farklılığa da iĢaret eden Karâfî, “ġekil bakımından birbirine benzeyen, ancak farklı olmalarını gerektiren bazı sebeplerden ötürü hüküm açısından birbirinden ayrılan meselelerin yahut kâidelerin bilgisidir." tanımını yaparak kâideler arasındaki farklılığa dikkat çekerek yeni bir oluĢum meydana getirmiĢtir (Özen, 1996:224; Yaman, 2001:56). Kadâ ve fetvâ birbirlerine benzeyen iki kelimedir. Ancak aralarındaki fark ise; mahkemede hakimin verdiği karar sonucu açısından kadâ, bağlayıcılık oluĢtururken; Fakihin vermiĢ olduğu fetvâ, sonucu açısından bağlayıcılık teĢkil etmez. Yine rivayet ile Ģahitlik birbirine benzeyen kelimeler olmasına rağmen aralarında farklar vardır. Rivayette Peygamber‟den gelen bir haber vardır. ġahitlikteki haber ise, hâkimin huzurunda hükmün oluĢmasına zemin hazırlayandır (Bâhuseyn, 1998:74).

Netice itibariyle diyebiliriz ki; furûk ile kavâid ilmî aynı konuları ele almada birbirlerine benzerken, furûkta birbirine benzeyen kâidelerin hükümleri arasındaki farklılıkların sebeplerini araĢtırması yönüyle de EĢbâh‟ın bir alt birimi Ģeklinde umum-husus iliĢkisi vardır.

2.1.4 EĢbâh ve Nezâir

EĢbâh Ģibh, Ģebeh veya Ģebîh kelimelerinin, nezâir de nazîre kelimesinin çoğulu olup "birbirine benzeyen Ģeyler" demektir (Bâhuseyn, 1998:93; Yaman, 2001:55).

EĢbâh ve nezâir kelimeleri aynı anlamları ifade etse de mana açısından aralarındaki ince farklılığa iĢaret eden Süyûti, “aralarında birçok benzerlik bulunan Ģeyler eĢbâh ile, sadece bir veya birkaç yönden benzeyen Ģeyler ise nezâir” ile ifade edilir. (Süyûtî, 1987:7; Baktır, 1995:456) GörünüĢte birbirine benzeyen fakat hemen fark edilmeyip dikkatli bir araĢtırmayla tespit edilebilen bir illet farkıyla hükümleri farklı olan meseleleri ifade eder (Hamevî, 1985:38; Yaman, 2001:54).

Hamevî‟ye göre (1985:38) eĢbâh ve nezâir, kâideyi de içine alacak Ģekilde daha genel anlam ifade eder.

Böyle bir tanımlamanın temelinde Hz. Ömer‟in Ebû Musa el-EĢ‟arî‟ye yazdığı mektupta geçen ve bu anlamı ifade eden “هابشلأا” kelimesi yer almaktadır (Süyûtî, 1987:32; Ġbn Kayyim, 1955:85; Nedvî, 1986:69).

“Sana getirilen davaların hükmü Kitab ve Sünnette yoksa ve kalbinde bir Ģüphe meydana gelirse bunu iyice düĢün. . كلذ دنع روملأا سق ثم , هابشلااو لاثملأا فرعأ Birbirine benzeyen meselelerin hükümlerini iyice öğren de diğerlerini bunlara kıyasla” (Beyhakî, 1989:133).

Kavâid ilmî ve Furûk‟un ortaya çıkması, mezheplerin doktriner olarak sistemleĢmesi ve sınıflandırmaların en ince ayrıntılarına kadar inerek yapılması bu ve benzeri kavramlar oluĢmasına zemin oluĢturmuĢtur. Böylece meseleler bu tür kavramlar altında yerini bulacak ve sonraki dönemlerde yapılan çalıĢmalarla kavâid ilmînin fıkıh içerisinde geniĢ bir alana sahip olmasını sağlayacaktır.

Netice itibariyle diyebiliriz ki; eĢbâh ve nezâir ile Ġslâm fıkhî literatüründe bir kavram daha yerini bulmuĢ, hicrî VIII. asırdan itibaren bu alanda eserler telif edilerek müstakil kitaplar yazılmıĢ ve kavâid ilmî daha sonraki dönemlerde bu alandaki eserlerle önemini devam ettirmiĢtir. Kaynaklarda Ġbnü‟l-Vekil‟in (v. 716/1317) el-EĢbâh ve‟n-nezâir adlı eserinin bu alanda ilk telif edilen eser olduğu belirtilmiĢtir (Baktır, 1995:456; Nedvî, 1986:69; Bâhuseyn, 1998:95; Yaman, 2001:56).

2.1.5 Usûl-i Fıkıh Kâidesi

Usûl-i Fıkıh kâideleri, üzerine furû„ fıkhîn bina edildiği temellerin kâideleridir. Fakîhin bir konu hakkında hüküm istinbat edebilmesi için usûl-i fıkha ve kâidelerine hakim olması gerekmektedir. Bu sebeple furû„-ı fıkıh usûl-i fıkıhtan; fıkhî kâideler de furû„ fıkıhtan çıkarılmıĢtır diyebiliriz. Bu ayırıma ilk defa değinen kiĢinin Karâfî olduğu söylenmektedir. Nitekim Karâfî Ģöyle tanımlama yapmıĢtır.

“ġeriatın temeli usûl ve furu‟dur. Usûl da kendisi içerisinde usûl-i fıkıh ve küllî fıkhî kâideler diye iki kısma ayrılır. Usûl-i fıkhî, özel olarak arapça lafızlardan hüküm kâidelerinin çıkarılması, “emir vucup ifade eder”, “nehiy tahrim ifade eder” Ģeklindeki örneklerle izah eder. Küllî fıkhî kâideleri de

Ģeriatın sırlarına ve hikmetine Ģamil sayıları sınırsız olan ve pek çok furu‟a ait meselelerin üzerine bina edildiği, usûl-i fıkıh içerisinde yer almayan kâidelerdir” (Karâfî, 1998:2).

Karâfî ve „Alâî (v. 761/1360), Usûl-i Fıkıh ile kavâidin birbirinden ayrı olduğunu vurgulamıĢlardır. (Karâfî, 1998:3; „Alâî, 1994:207) Ġbn Nüceym de bunların aynı kategoride, eĢdeğer olduğunu belirmiĢtir (Ġbn Nüceym, 1983:10). Nitekim Hâdimî‟de aynı kanaati paylaĢmaktadır (Hâdimî, 1783:1b

).

Usûl-i fıkıh ile Fıkhî kâideleri furu„-ı fıkıh içerisinde iç içe kullanılmaları ve birbirlerine benzemeleri sebebiyle yanlıĢ anlaĢılmalara sebebiyet verildiği düĢünülmektedir (Yıldırım, 2001:16).

Usûl-i fıkıh ile Fıkhî kâideler arasında bariz farklılıklar vardır. Bu sebeple aynı kategoride yer alması ya da eĢ değer kabul edilmesi esas açısından uygun değildir. ġimdi bu farklılıklardan bazılarını zikredeceğiz (Nedvî, 1986:59; Yaman, 2001:57).

- Usûl kâideleri, tafsîlî delillerden hüküm çıkarma iĢlemidir. Konusu delil ve hükümdür. Fıkhî kâideler ise, küllî ya da ekserî kazıyyelerdir. Konusu mükellefin fiilleridir.

- Usûl kâideleri, cüz‟îlerinin tamamına istisnasız uygulanan usûl kâideleridir. Fıkhî kâideler ise, cüz‟îlerin çoğuna uygulanan ve istisnaları olan küllî kâidelerdir.

- Usûl kâideleri, Arapça lafızlar ve kurallardan oluĢurken, fıkhî kâideler daha çok furû„-ı fıkhîn içinden istikrâ yoluyla oluĢmuĢtur.

- Usûl kâideleri, müctehide yol gösteren vasıtalardır. Fıkhî kâideler ise vasıtaya ihtiyaç duymadan doğrudan hükme ulaĢır.

ikisinde de cüz‟îlerinin bulunması gibi kısmî yönden birbirine benzeyen tarafları da vardır.

2.1.6 Nazariye

Nazariye furû„-ı fıkhîn belli bir konusunun derinlemesine incelenmesi ve o alana hakim olan teorinin ortaya konması Ģeklinde oluĢur. Mülkiyet nazariyesi, akit nazariyesi, fesat nazariyesi, ehliyet nazariyesi, ispat nazariyesi gibi (Zerkâ, 1983:235; Nedvî, 1986:54).

Kâide, bir hukukî hüküm taĢır. Bu hüküm, kapsamına giren her ayrıntı mesele için geçerlidir. Nazariye ise böyle değildir. Yine kâide için ana unsur ve temel Ģartları kapsamaz. Halbuki nazariyede alt ayırım, unsur ve Ģartlardan oluĢan teorik bir bütünlük vardır (Nedvî, 1986:55; Bâhuseyn, 1998:149; Yaman, 2001:59).