Kadın Kamikazeler

Lokallere istihdam çoğunlukla aracılar tarafından yapılsa da şehirlerdeki polisler de bu görevi üstlenmişlerdir. İşgal öncesi tutulan polis kayıtlarına dayanarak, daha önce seks işçiliği yapmış kadınlar tespit edilmiş, kendilerine battaniye, çorap, şeker gibi hediyeler verilerek “Japonya’nın ve Japon halkının geleceği için” bu göreve başvurmaları istenmiştir. Polis teşkilatının işgücü ayrıca

143 _{Kovner, 2012, s. 51}

144 _{Recreation and Amusement Association (RAA).} 145 _{Tanaka, 2002, s. 151}

54

bu kadınların ve kullanılacak yatak, battaniye, kondom gibi ihtiyaçların da lokallere teminini sağlamıştır147_{. “Önemli Duyuru: Kadın işçiler için özel iş fırsatı. Yemek,}

kıyafet, konaklama ve yüksek maaş verilecektir. Avans imkânı vardır”148 _yazan

ilanlar şehirlerin birçok noktasına asılmıştır. Kadınlar hayatta kalabilmek için lokaller için yapılan ilanlara büyük ilgi göstermişlerdir, zira 1931’den beri birçok aile, ailede geçimi sağlayan erkekleri savaşta kaybetmiş, kalan erkekler ise çalışacak bir iş bulamamışlardır. Yerel halk “Bunu söylemek bizim için zor ancak lokal işçilerinin ve geyşaların sayısının mümkün olduğunca arttırılmasını istiyoruz”, “Amerikan askerlerini tatmin etmek için hızla eğlence semtleri kurulmalı” diyerek lokallerin çoğaltılmasını talep etmişlerdir. Bir görevli bu isteğin “genelde kadınlar ve genç kızlardan” geldiğini belirtmiştir149_{. Ancak yoksulluk bu}

talebin tek sebebi olmamıştır. 1949’da yabancı askerlere mahsus seks işçiliği yapmış 500 kadınla yapılan bir araştırmada, kadınların %26,8’i bunu açlıktan kurtulmak için yaptığını söylerken, ülkelerinin ve halkının geleceği için yaptığını söyleyen kadın oranı ise %22,8 olmuştur150_.

Japonya’nın ataerkil aile yapısında kadınlara verilen “iyi eş, bilge anne” görevi onu ailesindeki erkeklere ve böylece imparatorluğa karşı hizmetle yükümlü kılar. İşgal döneminde “Japon ırkının saflığını korumak” için görevlendirildikleri söylenen bu kadınlar “Kadın Kamikazeler” lakabını almış151_{, görevlerine}

başlamadan önce kendilerine bir yemin metni okutulmuştur:

“Ailemiz, dağ ve vadiler, nehirler ve çimler gibi değişmeden 3.000 yıl boyunca varlığını sürdürmüş olsa da bir dönemin sonunu belirleyen, yürek paralayıcı 15 Ağustos 1945’ten beri sonsuz bir üzüntüyle dalmış ve uçsuz bucaksız bir çaresizlikte kaybolmak üzereyiz... Zamanı geldi, bir emir verildi ve savaş sonrası ülkede düzenin tekrar tesisi için, işgal ordusunun rahatını temin etme görevini aldık. Bu görev ağır ve çok büyük. Ve başarı

147 _{Tanaka, 2002, s. 135} 148 _{Ikuhiko, 2018, s. 135} 149 _{Ikuhiko, 2018, s. 135} 150 _{Tanaka, 2002, s. 149} 151 _{Kovner, 2012, p. 23}

55

son derece zor olacak... Ve böylece kenetleniyoruz, inancımızla ilerliyoruz ve günümüzün birkaç bin Okichi’si152 _{olarak kimliğimizin temeline zarar} vermek isteyen öfkeli dalgaları engellemek ve ırkımızın saflığını savunmak için bir dalgakıran inşa ediyoruz… İşgal ordusunu onurlandırmıyoruz. Bütünlüğümüzden ödün vermiyoruz veya ruhlarımızı satmıyoruz. Kaçınılmaz bir nezaketi gösteriyor, sorumluluğumuzun bir parçasını yerine getirmek ve toplumumuzun güvenliğine katkıda bulunmak için hizmet ediyoruz. Bunu yüksek sesle söylemeye cüret ediyoruz: ulusun savunulması için kendimizi sunuyoruz”153_.

Yemin metni de göstermektedir ki; kadınlar arasında yaratılan bu sınıflandırma sayesinde orta ve üst tabakaya mensup kadınlar “iyi eş bilge anne” görevi yüklenerek korunurken, alt tabakaya mensup kadınlar gözden çıkarılmış ve bunu ülkenin geleceği için yaptıklarına inandırılmışlardır. Kimura’nın günümüz seks işçiliğinin de temelini oluşturan “iffetli/iffetsiz kadın” ayrımında, alt tabaka kadınların bedenleri, orta ve üst tabaka kadınları ve onların namuslarını korumak için feda edilmiştir154_{. Ancak işgal döneminde yaşanan ağır yoksulluk orta sınıf}

kadınları da lokallerde çalışmaya iterek, kurulmaya çalışılan iffetli eş/iffetsiz kadın ayrımını etkisiz kılmıştır.

Kurulan bu lokaller her ne kadar Japonya’nın savaş döneminde kurduğu rahatlama istasyonları ile büyük benzerlikler gösterse de; istasyonda çalıştırılan kadınlar bahsedildiği gibi kandırılarak yahut zorla getirilirken, lokallerde çalışan kadınlar reklamlar ve duyurular vasıtasıyla duydukları bu işlere kendi istekleri başvurmuşlardır. Rahatlama istasyonlarında olduğu gibi, lokallerde 100 Yen (Yaklaşık 8 Cent) karşılığında askerlere biletler verilmiş, görüşme sonrasında askerler bu biletleri kadınlara teslim etmişlerdir. Ancak istasyonlardaki

152 _{Okichi, seks işçileri için kullanılan bir terimdir. 1857’de Japonya’daki ilk Amerikan ataşesinin}

metresi olması için yetkililerce kendisine gönderilen 16 yaşındaki Okichi, bir yabancı ile ilişkisi olduğu için çeşitli hakaret ve aşağılamalarla maruz kalmış, toplumdan tamamen dışlanması üzerine intihar etmiştir. Kadınlara ülkeleri için yerine getirmeleri istenen görevin utanç, acı ve fedakârlık dolu olduğunu anlatmak için yeminde bu tabir özellikle seçilmiştir.

153 _{Dower, 2000, s. 128}

154 _{Kimura, M., Unfolding the "Comfort Women" Debates: Modernity, Violence, Women's Voices,}

56

düzenlemeden farklı olarak, kadınlar her sabah topladıkları biletleri işletme görevlilerine vererek kendi biletlerinden elde edilen gelirin %50’sini teslim almışlardır. Yiyecekler, kıyafetler ve ihtiyaç duyulan sağlık malzemelerinin giderleri işletme sahipleri tarafından karşılanmıştır. Ancak yapılan tüm hazırlıklara rağmen lokaller açıldığında adeta bir kaos ortamı hâkim olmuştur. Kadınlar günde en az 15 askere hizmet ederken, bu sayı 60’a kadar çıkmıştır155_{. Tokyo’nun Omori}

semtinde az sayıda tecrübesiz kadınla kurulan lokalde, odaların henüz çiftler için özel alanlara ayrılmış bölümlerinin yahut yataklarının temin edilmemiş olması askerleri durdurmamış; cinsel ilişkiler herhangi bir mahremiyet olmaksızın lokalin her köşesinde devam etmiştir156_.