Şekil 4.9.Aztreonama Dirençli Örnek Sayısı
4.2. Biyofilm Test Sonuçları
ÇalıĢmamızda çeĢitli klinik örneklerden izole edilen 54 adet Pseudomonas spp. suĢunda biyofilm varlığı Kongo kırmızılı agar yöntemi kullanılarak tespit edilmiĢtir. Bu suĢların 10’unda (% 18,5) biyofilm oluĢumu tespit edilmiĢ olup, 44’ünde (% 81,5) tespit edilememiĢtir.
25 ġekil 4.12. Kongo kırmızılı agar yöntemi ile biyofilm oluĢumu
Kongo kırmızılı agar yöntemi ile tespit edilen slime varlığının bakterilere göre dağılımı Ģekil 4.13.’de verilmiĢtir.
ġekil 4.13. Biyofilm görülen bakteri suĢları Ġzolat No Ġzole edilen kültür Ġzole edildiği klinik
1 Periton sıvısı Acil tıp servisi
9 Aspirat Yeni doğan yoğun bakım
11 Kan Yeni doğan yoğun bakım
16 Aspirat Çocuk yoğun bakım
24 Yara Yeni doğan yoğun bakım
25 Abse Genel cerrahi servisi
28 Balgam Göğüs hastalıkları servisi
30 Aspirat Nöroloji yoğun bakım
34 Kan Yeni doğan yoğun bakım
49 Aspirat Anestezi ve reanimasyon yoğun bakım
54 Kan Aile hekimliği polk.
Kongo kırmızılı agar yöntemi ile biyofilm pozitifliği tespit edilen 10 bakteri suĢundan 4’ü aspirat (%40), 3’ü kan (%30) ve 4’ü diğer kültürlerden (periton sıvısı, yara, balgam, abse) (%40) oluĢmaktadır. Ayrıca bu bakteriler 7’si yoğun bakım servisinde yatan hastalardan alınmıĢtır (%70).
[KATEGORİ ADI] 18,5% [KATEGORİ ADI] 81,5%
Biyofilm oluşumu
26 5. TARTIġMA
Günümüzde bakterilere karĢı direnç oluĢumunun hızla artması antibiyotiklerin uygunsuz kullanımına bağlıdır. Özellikle hastanelerde görülen
Pseudomonas spp. ile oluĢan enfeksiyonların tedavisi her geçen gün daha önemli bir
sorun oluĢturmaktadır (EkĢi ve ark 2007). Hastane kaynaklı etkenlerde antibiyotiklere direnç oranı hastane dıĢı enfeksiyon etkenlerine göre daha yüksektir. Antibiyotik kullanımının en sık kullanıldığı yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) direnç oranlarındaki artıĢ daha da belirginleĢmektedir. YBÜ’nde elde edilen direnç oranları hastanenin bütünü ile karĢılaĢtırıldığında daha yüksek bulunmaktadır. Bunun nedeninin yoğun bakıma yatan hastaların eĢlik eden kronik hastalıklarının olması, dirençli suĢların seleksiyonu, hastalara yapılan invazif iĢlemler ve yoğun antibiyotik kullanımından kaynaklandığı düĢünülmektedir. (Özdemir ve ark 2009).
Gram negatif bakterilerin neden olduğu enfeksiyonlarda uygun antibiyotik kullanımına tedavinin erken döneminde baĢlanması morbidite ve mortaliteyi azaltmak açısından önemlidir. Bunun içinde enfeksiyona neden olan etkenler ve bu etkenlerin antimikrobiyallere direnç profilleri hakkında genel bir bilgi olmalıdır (Karlowsky ve ark 2004).
Hastane enfeksiyonu etkeni bakterilerin antibiyotiklere karĢı geliĢtirmiĢ olduğu direnç, tüm dünyada önemli bir sağlık sorunu oluĢturmuĢtur (Korten ve ark 2007). Pseudomonas spp. nozokomiyal enfeksiyonlarda önemli fırsatçı bir patojendir. Çoklu antibiyotik alan immün sistemi zayıf hastalarda hızlı ve kolay bir Ģekilde kolonize olabilmektedir (Atilla ve ark 2012). Pseudomonas enfeksiyonlarını tedavi etmek zor olmakla birlikte bu bakteri birçok antibiyotiğe direnç gösterir.
P.aeruginosa ile oluĢan enfeksiyonların tedavisinde, tedavi aĢamasında direnç
oluĢmasını önlemek ve geniĢ etkili spektrum için ile kombinasyon tedavisi önerilmekte, genellikle penisilin, sefalosporin, karbapenem grubu ilaçlar ile aminoglikozid veya kinolon grubu ilaçların kombinasyonu kullanılmaktadır (Yücel ve ark 2006, Öztürk ve ark 2010, Özyurt ve ark 2010). Aminoglikozid grubu ilaçlar
Pseudomonas enfeksiyonlarının tedavisinde tek baĢlarına kullanılmamaktadırlar
(Gültekin ve ark 2004). Aminoglikozid grubu ilaçlardan amikasin, Pseudomonas ve diğer Gram negatif bakteri enfeksiyonlarında grubunun diğer ilaçlarına kıyasla daha etkilidir (Yücel ve ark 2006).
27 ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen Pseudomona spp. suĢların izole edildiği materyallere göre gruplandırıldığında; Kireçci ve Sevinç (2008)’in çalıĢmasında klinik örneklerinin % 36’sı idrar, % 18’i abse, % 16’sı kulak sürüntüsü, % 9’u kateter, % 7’si balgam, % 6’sı yara örneğidir. Yücel ve ark (2006)’nın çalıĢmasında % 48’le en sık olarak solunum yolu örneklerinden izole edilip, bu örnekler arasında % 22’lik oranla trakeal aspiratın ilk sırayı aldığını bildirmiĢlerdir. Ayrıca % 22’si idrar, % 15’i yara yeri örnekleri, % 14’ü balgam, % 8’i kan örnekleridir. Bir baĢka çalıĢmada Akçay ve ark (2003) ‘nın klinik örneklerden izole edilen örneklerin % 45’inin trakeal aspirat, % 23’ünün idrar, % 21’inin yara, % 5’nin kan olduğunu ve diğer örneklerin ise az bir kısmının kateter, bronkoalveolar lavaj, periton sıvısı ve beyin omurilik sıvısı kaynaklı olduğunu belirtmiĢlerdir. ÇalıĢmamızda 54
Pseudomonas spp. suĢunun % 28’si trakeal aspirat, % 20’si yara, % 15’i kan, % 9’u
idrar, % 7’si bronkoalveolar lavaj, % 7’si konjektiva, % 4’ü drenaj, % 4’ü balgam, % 2’si kateter, % 2’si abse ve % 2’si periton sıvısı örneklerinden elde edilmiĢtir. Bu örnekler en çok yoğun bakım ünitelerinden (%56) izole edilmiĢlerdir.
Genellikle sefalosporin grubu ilaçlardan seftazidim ve sefepim ile monobaktam grubu ilaçlardan aztreonam, karboksipenisilinler ve üreidopenisilinler antipsödomonal tedavide ilk seçenekler arasında yer almaktadır (Özyurt ve ark 2010). Ülkemizde yapılan çeĢitli çalıĢmalarda seftazidim direnci % 11 ile % 60,6 olarak tespit edilmiĢtir (Gayyurhan ve ark 2008, Eyigör ve ark 2009, Özyurt ve ark 2010, Üstün 2010). Bizim çalıĢmamızda ise seftazidim direncinin % 7,4 olduğu görülmüĢtür. Yapılan diğer çalıĢmalara oranla çalıĢmamızda elde ettiğimiz direnç oranı daha düĢüktür.
Özellikle hastane kökenli P.aeruginosa enfeksiyonlarına karĢı yüksek etki mekanizması nedeniyle sefepim, üçüncü nesil sefalosporinlere kıyasla daha kararlıdır (Yücel ve ark 2006). Ülkemizde yapılan bazı çalıĢmalarda sefepime karĢı direnç % 13 ile % 87 arasında değiĢkenlik göstermektedir (Çiftçi ve ark 2005, Eyigör ve ark 2009, Öztürk ve ark 2010, Üstün 2010). Bizim çalıĢmamızda ise sefepim direncinin % 14,8 olduğu görülmüĢtür.
Piperasilin tazobaktamın son yıllarda yapılan geniĢ kapsamlı çalıĢmalarında
P.aeruginosa bakterilerine karĢı en etkili anti bakteriyel ajan olduğu, bunu sırasıyla
28 Jones 2009, Turner 2009). Ülkemizde yapılan çeĢitli çalıĢmalarda elde edilen verilerde piperasilin tazobaktam için direnç oranları % 11 ile % 69 olarak değiĢmektedir (Ardıç ve ark 2004, Yücel ve ark 2006, Güven ve ark 2008). Bizim çalıĢmamızda ise piperasilin tazobaktama karĢı direncin % 14,8 olduğu görülmüĢtür. Piperasilin için ülkemizde yapılan çalıĢmalarda % 5 ile % 58 arasında değiĢen sonuçlar bulunmuĢtur (Eyigör ve ark 2009, Öztürk ve ark 2010, Üstün 2010, Öztürk ve ark 2011). Bizim çalıĢmamızda bu direnç değeri % 59,3 olarak tespit edilmiĢ olup, direnç oranının diğer çalıĢmalara göre yüksek olduğu gözlemlenmiĢtir.
Florokinolonlar grubu antibiyotikler, özellikle siprofloksasin Pseudomonas enfeksiyonlarının tedavisinde fazlaca kullanılmaktadır (Eyigör ve ark 2009). Ülkemizdeki çalıĢmalarda siprofloksasin için bulunan direnç oranları % 16 ile % 47 arasında değiĢmektedir (Kalem ve ark 2008, Eyigör ve ark 2009, Üstün 2010). Bizim çalıĢmamızdaki siprofloksasin direnci % 13 olarak tespit edilmiĢtir. Levofloksasin için yapılan bir çalıĢmada bulunan direnç % 44 bulunmuĢtur (BerktaĢ ve ark 2011). Bizim çalıĢmamızda levofloksasin direnci % 18,5 olarak tespit edilmiĢtir. Siprofloksasin ve levofloksasin için değerlerin ortalamanın altında olması suĢların temin edildiği hastanede enfeksiyon kontrol komitesi önerisiyle tedavinin baĢlangıcında florokinolon grubu antibiyotiklerin kullanımının az olması olarak düĢünülmüĢtür.
Beta laktam antibiyotikler içinde, bakteriyel dirence karĢı geliĢtirilmiĢ en geniĢ spektrumlu ajan olan karbapenemler etkin olarak bilinmekle birlikte, özellikle son dönemlerde Pseudomonas örneklerinde görülen karbapenem direncinin sorun yaratabileceği düĢünülmektedir. AmpC enzimlerine dayanıklılık gösteren geniĢ spektrumlu beta-laktamlar karbapenemlerdir. Beta-laktam antibiyotikleri hidrolize eden enzimlerin birçoğundan etkilenmezler. Bakterinin hücre geçirgenliğinin azalması gibi ilave bir direnç faktörü oluĢmadığı sürece karbapenemler etkisini devam ettirir ve tedavide baĢarısızlık yaĢanmaz (Eyigör ve ark 2009, Özyurt ve ark 2010). Karbapenemlerin Pseudomonas spp. ler dahil pek çok enfeksiyon etkenine karĢı etkili olduğunun bilinmesi ve bu grupta yer alan ajanların kontrolsüz kullanımının dirençte artıĢa neden olduğu bilinmektedir. Söz konusu karbapenem grubu antibiyotiklerin hastanelerin kullanım politikalarının yeniden değerlendirilmesi, hastanede kolonize olan suĢların uzaklaĢtırılması için gerekli
29 önlemlerin alınmasını önermekteyiz. Hastanede kolonize olan dirençli suĢların ortamdan uzaklaĢtırılması için ayrıca önlemler alınmalıdır.
Ülkemizdeki çalıĢmalarda meropeneme karĢı direnç oranları % 9,5 ile % 49,3 arasında, imipeneme karĢı direnç oranları % 7,8 ile 38,3 arasında olduğu gözlemlenmiĢtir (Cesur ve ark 2002, Çiftçi ve ark 2005, Tunçoğlu ve ark 2009, Özyurt ve ark 2010). ÇalıĢmamızda ise meropeneme % 27,8 imipeneme ise % 16,7 oranında direnç tespit edilmiĢtir. Bu sonuçlar elde ettiğimiz verilerle uyumludur.
Aminoglikozidler Pseudomonas infeksiyonlarında tek baĢlarına değil kombine tedavinin bir parçası olarak kullanılmaktadır (Gültekin ve ark 2004). Öztürk ve ark (2010)’nın çalıĢmasında amikasine % 4 gentamisine % 25, Üstün (2010)’ün çalıĢmasında amikasine % 31 gentamisine % 61, Eyigör ve ark (2009)’nın çalıĢmasında amikasine % 1 gentamisine % 4 oranında dirence rastlanmıĢtır. ÇalıĢmamızda ise amikasine % 11,1 gentamisine ise % 16,7 oranında direnç bulunmuĢtur.
Rewatkar ve Wadher (2013) yaptıkları bir çalıĢmada gram negatif bakteri olan Pseudomonas’ları kullanmıĢlar ve biyofilm tespit yöntemlerinden Kongo kırmızısı agar yöntemini kullanmıĢlardır. 30 suĢtan 27’sinde biyofilm tespit etmiĢler, 3’ünde tespit edememiĢlerdir.
Nonfermatif gram negatif bakterilerde biyofilm oluĢumu ile ilgili yapılan bir çalıĢmada biyofilm tespitinde Kongo kırmızısı agar yöntemi kullanılmıĢ, 42 örnekten 25’inde biyofilm tespit edilmiĢtir (Tursun 2018).
Bizim çalıĢmamızda çeĢitli klinik örneklerden izole edilen 54 adet
Pseudomonas spp. suĢunda biyofilm varlığı Kongo kırmızılı agar yöntemi
kullanılarak tespit edilmiĢtir. Bu suĢların 10’unda biyofilm oluĢumu tespit edilmiĢ olup, 44’ünde tespit edilememiĢtir.
Kronik ve yabancı cisim enfeksiyonlarının oluĢumunda biyofilmin tedaviye direnç oluĢturması, günümüzde enfeksiyonların tedavilerinde, bakterilerin hala çözülmesi gereken çok önemli gizemlerinin olduğunu ortaya koymaktadır. Bakterilerin olası tedavi hedeflerinin belirlenmesinde, biyofilmin yapısı ve mekanizmasının daha iyi anlaĢılması gerekmektedir (Sakarya 2005).
30 6.SONUÇ
Sonuç olarak, Pseudomonas’lar gerek doğal olarak gerekse sonradan kazanılmıĢ direnç açısından önemli bir bakteri olduğundan direnç mekanizmaları bölgeden bölgeye, hastaneden hastaneye, aynı hastanede servisler arasında ve hatta aynı serviste yıldan yıla değiĢiklik göstermektedir. Bu nedenle her merkezin kendi direnç profilini belirlemesi uygun ve etkili tedavi açısından yol gösterici olacaktır.
Gram negatif bakteri olan Pseudomonas özellikle yoğun bakım ünitelerinde yatmakta olan immün sistemi zayıf hastalar için fırsatçı bir patojendir. Bu hastalara uygulanan ventilasyon, katater ve benzeri invazif giriĢimler Pseudomonas için rezervuar olabilir. Bu bakterilerin geniĢ spektrumlu antibiyotiklere direnç oranları geçmiĢ yıllara oranla artıĢ göstermiĢtir. Bunun en büyük sebebi de antibiyotiklerin aĢırı ve kontrolsüz kullanımıdır. Pseudomonas türlerinin antibiyotiklere karĢı hızlı direnç geliĢtirmesi, invazif iĢlemler esnasında fırsatçı bir patojen olması ve biyofilm oluĢturma yeteneği ile yoğun bakım ünitelerinde tedavi görmekte olan hastalar baĢta olmak üzere immün sistemi zayıf olan hastaların tedavilerinde zorluklara neden olmaktadır.
Pseudomonas türleri biyofilm oluĢturması nedeniyle dezenfektanlardan
etkilenmediğinden antibiyotiklere dirençlidirler. Bu özelliklerinden dolayı yoğun bakım üniteleri baĢta olmak üzere hastane enfeksiyonlarının en önemli etkenlerinden biridir. Bu sebeple özellikle ülkemizde bilinçsiz antibiyotik kullanımında tedbirler alınmasına yönelik politikalar gözden geçirilmesi tavsiye edilir. Antibiyotiklerin uygunsuz kullanımı nedeniyle hastane enfeksiyon etkeni olan mikroorganizmalara karĢı direnç geliĢimi artmaktadır. Ayrıca invazif iĢlemlerde biyofilm oluĢmasını engelleyecek önlemlerin alınması ve biyofilm oluĢumunun moleküler yöntemlerle araĢtırılması da önem arz etmektedir.
Akılcı ilaç kullanımı politikalarının oluĢturulması ile uygun antibiyotik ya da antibiyotiklerin tedavide kullanılması hastaların hastanede kalıĢ süresinin kısalmasına neden olup, ekonomiye katkı sağlayacaktır.
Sonuç olarak Pseudomonas türlerinin antibiyotiklere dirençlilikleri, ESBL ve biyofilm yapma özelliklerini araĢtırdığımız tez çalıĢmamızın hastane
31 enfeksiyonlarının önlenmesine ve klinisyenlere tedavi süresinde katkı sağlayacağı kanaatindeyiz.
32 KAYNAKLAR
Acar J, Goldstein F, 1997. Trends in bacterial resistance to fluoroquinolones. Clinical Infectious Diseases, 24, Supplement_1, S67-S73.
Acar O, 2013. ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen pseudomonas aeruginosa suĢlarında per-1, oxa- 10 ve veb-1 tip geniĢlemiĢ spektrumlu beta laktamaz enzimlerinin varlığının araĢtırılması, Uzmanlık Tezi, Pamukkale Üniversitesi, Denizli.
Akalın H, 2007. Pseudomonas aeruginosa infeksiyonları ve tedavisi. Klimik Derg, 20, Suppl 1, 208- 14.
Akçay Sġ, Topkaya A, Oğuzoğlu N, Küçükercan M, Ertem SA, GöktaĢ P, 2003. Hastane infesiyonu etkeni Pseudomonas aeuroginosa suĢlarında imipenem ve meropenem duyarlılığı. Hastane, 17, 4, 465-9.
Ardıç N, Özyurt M, Ġlga U, Erdemoğlu A, Haznedaroğlu T, 2004. Yatan hastalardan izole edilen
Pseudomonas aeruginosa ve Acinetobacter suĢlarının karbapenemlere ve bazı antibiyotiklere
duyarlılıkları. Ankem derg, 18, 3, 145-8.
Atilla A, Eroğlu C, Esen ġ, Sünbül M, Leblebicioğlu H, 2012. Hastane kaynaklı Pseudomonas
aeruginosa izolatlarında PER-1 tipi beta-laktamaz sıklığının ve antibiyotiklere direnç
oranlarının araĢtırılması. Mikrobiyol Bul, 46, 1, 1-8.
Aydın F, 2001. ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen Pseudomonas aeruginosa suĢlarının değiĢik yöntemlerle çeĢitli antimikrobiyallere duyarlılıklarının araĢtırılması, Uzmanlık Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Bayrakal V, 2008. Pseudomonas aeruginosa enfeksiyonu geliĢiminde, etken-konak etkileĢiminin karĢılıklı kinetiği, Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Ġzmir.
BerktaĢ M, Güdücüoğlu H, Çıkman A, Parlak M, Yaman G, 2011. Nozokomiyal Pseudomonas
aeruginosa suĢlarında indüklenebilir beta-laktamaz aktivitesi. Fırat Tıp Dergisi, 16, 3, 125-8. Cesur S, Albayrak F, Birengel S, Kolcu Z, Tekeli E, 2002. ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen
Pseudomonas aeruginosa suĢlarının karbapenem ve diğer beta-laktam antibiyotiklere
duyarlılıkları. Türk Mikrobiyol Cem Derg, 33, 3-4, 203-6.
Costerton JW, 1999. Introduction to biofilm. International journal of antimicrobial agents, 11, 3-4, 217-21.
Costerton JW, Stewart PS, Greenberg EP, 1999. Bacterial biofilms: a common cause of persistent infections. Science, 284, 5418, 1318-22.
CoĢar M, Tuncer Ġ, Arslan U, 2009. Kan kültürlerinde üreyen Pseudomonas eeuroginosa suĢlarının antibiyotik direnç profili. Ġnfeksiyon Dergisi, 23, 2, 047-50.
Çiftçi ĠH, Çetinkaya Z, Aktepe OC, Arslan F, AltındiĢ M, 2005. Klinik örneklerden izole edilen
Pseudomonas aeruginosa suĢlarının antibiyotiklere duyarlılıkları. Türk Mikrobiyol Cem Derg, 35, 2, 98-102.
Dağı HT, Arslan U, Fındık D, Tuncer Ġ, 2011. Kan kültürlerinden izole edilen Pseudomonas
aeruginosa suĢlarının antibiyotiklere direnç oranları. Ankem Derg, 25, 2, 107-10.
Davies J, 1994. Inactivation of antibiotics and the dissemination of resistance genes. Science, 264, 5157, 375-82.
Demirhan F, 2013. Çoklu dirençli Pseudomonas aeruginosa klinik suĢlarında biyofilm formasyonu. Erciyes Üniversitesi Eczacılık Fakültesi Farmasötik Mikrobiyoloji, Bitirme Ödevi,Kayseri.
33
Donlan RM, Costerton JW, 2002. Biofilms: survival mechanisms of clinically relevant microorganisms. Clinical microbiology reviews, 15, 2, 167-93.
EkĢi F, Bayram A, Balcı Ġ, Özer G, 2007. Pseudomonas aeruginosa suĢlarında indüklenebilir beta- laktamaz aktivitesinin ve antibiyotiklere direncin araĢtırılması. Türk Mikrobiyol Cem Derg, 37, 3, 142-6.
Eliopoulos G, 1992. Mechanisms of bacterial resistance to antimicrobial drugs. Infectious Diseases. Philadelphia: WB Saunders Co, 280-6.
Eyigör M, Telli M, Tiryaki Y, Okulu Y, Aydın N, 2009. Yatan hastalardan izole edilen Pseudomonas
aeruginosa suĢlarının antibiyotik duyarlılıkları. Ankem Derg, 23, 3, 101-5.
Fidan I, Çetin Gürelik F, Yüksel S, Sultan N, 2005. Pseudomonas aeruginosa suĢlarında antibiyotik direnci ve metallo-beta-laktamaz sıklığı. Ankem Derg, 19, 2, 68-70.
Fujishige NA, Kapadia NN, Hirsch AM, 2006. A feeling for the micro-organism: structure on a small scale. Biofilms on plant roots. Botanical journal of the Linnean Society, 150, 1, 79-88. Gayyurhan E, Zer Y, Mehli M, Akgün S, 2008. Yoğun bakım ünitesi hastalarından izole edilen
Pseudomonas aeruginosa suĢlarının antibiyotik duyarlılıkları ve metallo-beta laktamaz
oranlarının belirlenmesi. Ġnfeksiyon Derg, 22, 1, 49-52.
Gönüllü N, Gürol Y, Bülüç M, Bal Ç, 2003. Pseudomonas aeruginosa suĢlarında görülen beta-laktam direnç fenotipleri ve antibiyotik duyarlılıkları. Hastane Ġnfeks Derg, 7, 141.
Gupta V, Singla N, Chander J, 2007. Detection of ESBLs using third & fourth generation cephalosporins in double disc synergy test. Indian Journal of Medical Research, 126, 5, 486- 8.
Gültekin B, Eyigör M, Aydın N, 2004. Klinik örneklerden izole edilen Pseudomonas kökenlerinin antibiyotik direnci. Ankem Derg, 18, 1, 1-4.
Güven Ö, Ünver D, Özdemir S, Gönüllü N, Küçükbasmacı Ö, AltaĢ K, 2008. ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen Pseudomonas aeruginosa kökenlerinin antibiyotiklere duyarlılıkları ve beta-laktam direnç fenotipleri. Türk Mikrobiyol Cem Derg, 38, 3-4, 112-6.
Jawetz E, Melnick JL, Adelberg EA, 1995. Jawetz, Melnick & Adelberg's medical microbiology, Appleton & Lange, p.
Jones RN, Baquero F, Privitera G, Inoue M, Wiedemann B, 1997. Inducible β‐ lactamase‐ mediated resistance to third‐ generation cephalosporins. Clinical Microbiology and Infection, 3, 7-20. Jones RN, Stilwell MG, Rhomberg PR, Sader HS, 2009. Antipseudomonal activity of
piperacillin/tazobactam: more than a decade of experience from the SENTRY Antimicrobial Surveillance Program (1997–2007). Diagn Micr Infec Dis, 65, 3, 331-4.
Kalem F, Gündem N, Feyzioğlu B, Arslan U, Tuncer Ġ, 2008. ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen
Pseudomonas aeruginosa suĢlarında antibiyotik direnci. Ankem Derg, 22, 3, 123-6.
Karlowsky JA, Jones ME, Draghi DC, Thornsberry C, Sahm DF, Volturo GA, 2004. Prevalence and antimicrobial susceptibilities of bacteria isolated from blood cultures of hospitalized patients in the United States in 2002. Annals of clinical microbiology and antimicrobials, 3, 1, 7. Kirby W, Yoshihara G, Sundsted K, Warren J, 1956. Clinical usefulness of a single disc method for
antibiotic sensitivity testing. Antibiotics Annual, 892.
Kireçci E, Sevinç Ġ, 2008. Klinik örneklerden izole edilen Pseudomonas aeruginosa suĢlarının çeĢitli antibiyotiklere in-vitro duyarlılıkları. Ankem Derg, 22, 4, 209-12.
34
Korten V, Ulusoy S, Zarakolu P, Mete B, Group TMS, 2007. Antibiotic resistance surveillance over a 4-year period (2000–2003) in Turkey: results of the MYSTIC Program. Diagn Micr Infec Dis, 59, 4, 453-7.
Mayer K, Opal S, Medeiros A, 1995. Mechanisms of antibiotic resistance. Principles and practice of infectious diseases. 4a. edición. Nueva York: Churchill Livinsgtone, 212-24.
Medeiros AA, 1997. Evolution and dissemination of β-lactamases accelerated by generations of β- lactam antibiotics. Clinical Infectious Diseases, 24, Supplement_1, 19-45.
Mesaros N, Nordmann P, Plésiat P, Roussel-Delvallez M, Van Eldere J, Glupczynski Y, Van Laethem Y, Jacobs F, Lebecque P, Malfroot A, 2007. Pseudomonas aeruginosa: resistance and therapeutic options at the turn of the new millennium. Clinical microbiology and infection, 13, 6, 560-78.
Miller G, Sabatelli F, Hare R, Glupczynski Y, Mackey P, Shlaes D, Shimizu K, Shaw K, Groups ARS, 1997. The most frequent aminoglycoside resistance mechanisms—changes with time and geographic area: a reflection of aminoglycoside usage patterns? Clinical infectious diseases, 24, Supplement_1, 46-62.
Murray PR, Rosenthal KS, Pfaller MA, 2010. Pseudomonas,Tıbbi Mikrobiyoloji, BaĢustaoğlu A (Edt), Atlas Kitapçılık p. 333-338.
Nikaido H, 1994. Prevention of drug access to bacterial targets: permeability barriers and active efflux. Science, 264, 5157, 382-8.
Özdemir M, Erayman Ġ, Dağı HT, Baykan M, Baysal B, 2009. Hastane infeksiyonu etkeni
Pseudomonas suĢlarının antibiyotiklere duyarlılıkları. Ankem Derg, 23, 3, 122-6.
Öztürk C, ÇalıĢkan E, ġahin Ġ, 2011. Pseudomonas aeruginosa suĢlarında antibiyotik direnci ve metallo-beta-laktamaz sıklığı. Ankem Derg, 25, 1, 42-7.
Öztürk C, Türkmen Albayrak H, Altınöz A, Ankaralı H, 2010. Pseudomonas aeruginosa suĢlarında antibiyotiklere direnç ve beta-laktamaz oranları. Ankem derg, 24, 3, 117-23.
Öztürk ġ, Sakarya S, Öncü S, Ertuğrul M, 2008. Biyofilmler ve yabancı cisim infeksiyonları. Klimik Derg, 21, 3, 79-86.
Özyurt M, Haznedaroğlu T, Baylan O, HoĢbul T, Ardıç N, Bektöre B, 2010. Yatan hastalardan izole edilen Pseudomonas izolatlarında antibiyotik direnci. Ankem Derg, 24, 3, 124-9.
Paköz N, ġeriban Doğan S, Aral M, 2011. ÇeĢitli klinik örneklerden izole edilen Pseudomonas
aeruginosa suĢlarının antibiyotiklere duyarlılıkları. Ankem Derg, 25, 73-8.
Philippon A, Arlet G, Lagrange P, 1994. Origin and impact of plasmid-mediated extended-spectrum beta-lactamases. European Journal of Clinical Microbiology and Infectious Diseases, 13, 1, 17-29.
Rewatkar A, Wadher B, 2013. Staphylococcus aureus and Pseudomonas aeruginosa-biofilm formation methods. J Pharm Biol Sci, 8, 5, 36-40.
Rhomberg PR, Jones RN, 2009. Summary trends for the meropenem yearly susceptibility test information collection program: a 10-year experience in the United States (1999–2008). Diagn Micr Infec Dis, 65, 4, 414-26.
Rossolini G, Mantengoli E, 2005. Treatment and control of severe infections caused by multiresistant
Pseudomonas aeruginosa. Clinical Microbiology and Infection, 11, 17-32.
Sakarya S, 2005. Biyofilm yapısı ve infeksiyon hastalıklarının virülans ve tedavisindeki rolü. Klimik Derg, 18, 1, 3-8.
35
ġen A, Halkman AK, 2006. Çiğ sütte Pseudomonas aeruginosa sayılması için yöntem modifikasyonları üzerine çalıĢmalar''. Orlab On-Line Mikrobiyoloji Dergisi, 4, 2, 2-13. Tunçoğlu E, YeniĢehirli G, Bulut Y, 2009. Klinik örneklerden izole edilen Pseudomonas aeruginosa
suĢlarında antibiyotik direnci. Ankem Derg, 23, 2, 54-8.
Turner PJ, 2009. MYSTIC Europe 2007: activity of meropenem and other broad-spectrum agents against nosocomial isolates. Diagn Micr Infec Dis, 63, 2, 217-22.
Tursun MF, 2018. Non-fermantatif gram negatif bakterilerde biyofilm oluĢumu ve antibiyotik duyarlılıklarının belirlenmesi, Yüksek Lisans Tezi, Fırat Üniversitesi, Elazığ.
Türetken Ġ, 2005. Su sistemlerinde mikrobiyal biyofilm oluĢumunun incelenmesi, Doktora Tezi, Ġstanbul Üniversitesi,Ġstanbul.
Üstün C, 2010. Pseudomonas aerugınosa suĢlarının çeĢitli antibiyotiklere direnç oranları. Ankem Derg, 24, 1-6.
Yalçın N, 2000. Nozokomiyal Gram-negatif çomak infeksiyonları. Klimik Derg, 13, 23-5. Yüce A, 2001. Antimikrobik ilaçlara direnç kazanma mekanizmaları. Klimik Dergisi, 14, 2, 41-6. Yücel M, Yavuz T, Kaya D, Behçet M, Öztürk C, ġahin Ġ, 2006. Pseudomonas aeruginosa izolatlarının
antibiyotiklere direnç oranlarının yıllar içinde değiĢimlerinin izlenmesi. Ankem Derg, 20, 3, 152-5.
Yücesoy Dede B, 2006. Hastane infeksiyonu etkeni olan pseudomonasa aeruginosa suĢlarının beta- laktamaz yapımı ve çeĢitli antimikrobiyallere duyarlılıkları, Uzmanlık Tezi, Sağlık Bakanlığı HaydarpaĢa Numune Eğitim ve AraĢtırma Hastanesi Ġnfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Kliniği, Ġstanbul.
36 EK-1
37 ÖZGEÇMĠġ
KĠġĠSEL BĠLGĠLER
Adı Soyadı : Osman PEKGÜL
Uyruğu : Türkiye Cumhuriyeti Doğum yeri ve Tarihi : Konya 1972
Medeni Durum : Evli
e-mail : opekgul@gmail.com
EĞĠTĠM BĠLGĠLERĠ
Derece Okul Adı Bitirme Yılı
Lise Konya Gazi Lisesi 1992
Yüksekokul Selçuk Üniversitesi 1996
Üniversite Anadolu Üniversitesi 2001
Yüksek Lisans Selçuk Üniversitesi
Ġġ DENEYĠMLERĠ
S.Ü. Meram Tıp Fakültesi Hastanesi Diyaliz 2003-2012
S.Ü. Tıp Fakültesi Hastanesi Diyaliz 2012-