Bölüm: Başka bir kimlik olarak Diyarbakırspor

Futbolun Anadolu’da spor bağlamından koparılmış, halk kitlelerinin ‘birliği ve beraberliğini’ sağlamak için bir nevi toplumsal tutkal rolüne

soyundurulduğu da görülmüştü. Mesela Diyarbakırspor örneği… Diyarbakır’ın Kürt bölgesindeki kritik konumundan dolayı şehrin takımı da bir türlü

siyasilerin müdahalesinden uzak kalamamıştır. Bunun dışında Kürt kimliğiyle özdeşleşmesi ve il sınırının da dışında bir kimliği işaret etmesi açısından önemli bir takımdır Diyarbakırspor. Diyarbakırspor’la özdeşleşen kimlik sadece şehirle sınırlı kalmamış, Güneydoğu Anadolu Bölgesi’ne yayılmıştır.

Diyarbakırspor bir şehir takımı olmasına rağmen bir şehirden çok daha kalabalık bir taraftar potansiyeline sahip. Si Yayınları’ndan çıkan

Diyarbakırspor’un bölgedeki anlamını dile getiren ‘Geripas: Diyarbakırspor’un 33 Yılı’ isimli kitabın hemen başında yer alan resim taraftar kitlesinin bir bölgeye yayılmasının oldukça güzel bir örneğini sunuyor. Resimde bir kamyon ve kamyonun arkasında seyahat etmekte olan mevsimlik işçileri görüyoruz. Aracın arka kısmında ayrık bir şekilde ve büyük harflerle “DİYARBAKIR SPORLU” yazıyor. Fakat aracın plaka numarası 73, yani araç Şırnak’a ait. Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nin en başarılı takımı olması ve Diyarbakır’ın Güneydoğuluların gönlünde farklı bir yere sahip olması birleştiğinde kitabın sunuş yazısında da belirtildiği gibi Gaziantep’ten sonra herkes

Diyarbakırsporlu oluyor (Arhan, 2001). Kürt kimliği ile özdeşleşen Diyarbakır tribünleri biraz daha yakından bakıldığında futbol dışında dertlerin, söylenmek istenenlerin de ifade edilebildiği bir alan haline geliyor.

Fakat tribünlere geçmeden önce Diyarbakırspor’un bugünkü önemini anlayabilmek için kulübün tarihine Faruk Arhan’ın anlattıklarından

faydalanarak bakmak gerekiyor. Diyarbakırspor 1968 yılında kuruluyor. 60’lı yılların sonunda Anadolu’da birçok ilde amatör de olsa futbol takımlarının sayısı bir elin parmaklarıyla sınırlıyken Diyarbakır’da yirminin üzerinde takım olması bölgenin futbola olan düşkünlüğünün bir göstergesi olarak okunabilir. Arhan’ın ilk akla gelenleri sıraladığı bu takımların bazıları şöyle: Dicle, Güven, Ay, Kuyumcular, Karaca, Yıldız, Ülkü Sağlık (daha sonra adı Öz Diclespor olarak değiştiriliyor), Yeşilova, Ziya Gökalp Lisesi Futbol Takımı, Taksim ve Karadağ Spor. Diyarbakırspor, 24 Haziran 1968’de dönemin Belediye Başkanı Nejat Cemiloğlu yönetiminde Gazi Köşk’ünde kuruluyor. Kulüp Diyarbakır’ın o dönem güçlü takımlarından Dicle Gençlik Spor ve Yıldız Spor’un birleşmesi sonucu ortaya çıkıyor. Kulübün renkleri Dicle’nin yeşil-beyazından yeşilin, Yıldız’ın sarı-kırmızısından kırmızının alınması suretiyle oluşuyor. Kulübün halen sahip olduğu ambleminde Diyarbakır surları, karpuz dilimi, Dicle Nehri ve On Gözlü Köprü bulunuyor. Kulübün renklerini oluşturan kırmızı-yeşilin aynı zamanda yöreye has bir meyve olan karpuzdan da geldiği gibi, bölgeye has renkler olan sarı-kırmızı-yeşilin iki tanesi olduğu ve Tanıl Bora’nın (2000) belirttiği üzere zaman zaman maçlarda araya ‘hınzır’ bir sarının karıştığı da bir gerçek. 1969-1970 yıllarında 3.Lig’de mücadelesine başlayan Diyarbakırspor, 1974-1975 sezonunda 2.Lige hemen arkasından da hiç sene kaybetmeden 1.Lig’e yükselerek oldukça önemli bir başarının sahibi oluyor. Arhan kitabında bu başarının bir rekor olduğunu ve dünyada İngiltere’nin Nottingham Forest takımından sonra Diyarbakırspor’un böyle bir başarıya imza attığını belirtiyor.

80’li yıllarla beraber tüm Anadolu takımlarında yaşanan düşüş gibi

Diyarbakırspor da bir düşüş içerisine giriyor. Fakat 80’li yılların ilk yarısının sonuna doğru bölgede çıkan çatışmalar ekseninde futbolun ikinci planda kalmasıyla bu düşüşün Diyarbakırspor ekseninde anlamının daha farklı

olduğunu söylemek mümkün. Kulüp o dönemde bir anlamda sahipsiz kalmıştı. Oldukça hızlı bir şekilde gerçekleşen yönetim değişiklikleri bir türlü

Diyarbakırspor’a istenen başarıyı getirememekteydi. Kısacası 80’li yıllardan 90’lı yılların sonuna kadar geçen süre içerisinde Güneydoğu’da devam etmekte olan çatışmalar ve gerginlik ortamı her türlü faaliyeti olduğu kadar

Diyarbakırspor’u da etkiliyor ve kulüp savaş sonrası devlet tarafından kitlelerin apolitize edilmeleri için uygun bir araç olarak görülene kadar başarıyı sadece özlemekle kalıyordu.

90’lı yılların sonuna gelindiğinde kulübün çehresine sonradan tüm Türkiye’nin de yakından tanıyacağı bir sima da ekleniyordu: Gaffar Okkan. Gaffar Okkan çalıştığı şehirlerde futbola olan yakın ilgisi ile bilinen bir isimdi. 1993 yılında atandığı Kars Emniyet Müdürlüğü esnasında da Karsspor’la yakından ilgilenmiş ve kulübün başarısını artırmaya yönelik çalışmalarda bulunmuştu. 1997 yılında Diyarbakır’a Emniyet Müdürü olarak atanan Okkan’ın yöre halkı tarafından oldukça benimsendiği, yöre halkıyla bütünleştiği Arhan’ın (2001, s.75) kitabında da dile getiriliyor.

Diyarbakırspor’u 1.Lige çıkarmayı kafasına koyan Okkan’ın 24 Ocak 2001’de arkasında oldukça önemli soru işaretleri bırakarak öldürülmesinden altı ay kadar önce tayininin çıktığı fakat Diyarbakırspor bundan kötü etkilenir gerekçesiyle tayini ertelettiği söyleniyordu. Hatta 26 Ocak 2001 tarihinde

Hürriyet Gazetesi’nde Naci Sapan tarafından kaleme alınan yazıda Okkan’a İstanbul’a tayini çıkacağı yönündeki iddialar hatırlatıldığında ‘Olursa olur, kısmet. Diyarbakır’ı bırakıp gitmek içime sinmiyor. Diyarbakırspor’u şampiyon yapmadan gitmeyeceğim’ şeklinde açıklamalar yaptığı dile

getiriliyordu(Arhan, 2001, s.75). Arhan kitabında Okkan’ın kulübe 700’e yakın polisi üye yaptığı ve sahip olduğu bu güç sayesinde istediği kişiyi başkan seçebilecek güçte bir ‘gizli başkan’ statüsüne sahip olduğunu iddia ediyor. Aynı kitapta Arhan dönemin ANAP Şırnak Milletvekili Salih Yıldırım ve bölge valisi A. Cemil Serhadlı’nın da kulüp üzerindeki etki ve çalışmalarından bahsediyor. Aslında bu kısmı çok fazla uzatmaya gerek yok. Netice itibarıyla söylenebilecek ve zaten ortada gibi gözüken, bu çalışma içerisinde de

ilgilenilen kısım devletin Diyarbakırspor’a duyduğu yakın ilgi ve bu ilginin sebepleri. Futbolun bölge halkını kaynaştırmak, belki ‘Türkleştirmek’ amacıyla uygun bir araç olarak görüldüğü çok açık.

Bu amaçla Diyarbakırspor’u 1.Lig’e çıkarmaya yönelik çalışmalar içerisinde bugün bile hayretler içerisinde kaldığımız Altay, Konya Kombassan ve İstanbul Büyükşehir Belediyespor’la yapılan maçlar yer almakta. Bunlardan kısaca üzerinde durmak istediğim Altay maçı bu ülkede futbolun ne kadar önemli bir siyaset aracı olarak görülebildiğini göstermesi açısından oldukça önemli. Normal şartlar altında TRT ekranından yayınlanması gereken maçın yayınının kaldırılması suretiyle karşılaşma boyunca yaşanan olaylara önayak olunduğu çok açık. Maç öncesi görüntü almaya çalışan basın mensuplarından iki tanesinin sivil kişiler tarafından dövülmesi, kendisini stat yöneticisi olarak tanıtan bir görevlinin İstanbul ve İzmir’den gelen tüm gazetecileri bir odaya

kilitlemesi, görüntü almaya çalışan TRT kamerasının önünde birkaç kişinin barikat oluşturması, Altay takımının stada girişinin uzunca bir süre

engellenmesi, elektrikler kesik bahanesiyle çalıştırılan jeneratörden çıkan gazın bir boru aracılığıyla Altay takımının soyunma odasına verilmesi ve son olarak sahaya çıkan Altay’ın sadece stattan değil stat dışından sapanlarla atılan taşlar nedeniyle bırakalım ısınmayı saklanmaya yer bulamaması bu maçın nasıl bir atmosferde gerçekleştiğinin kanıtı. Tüm bu yaşananlar aynı zamanda

Diyarbakırspor’un 1.Lig’e çıkmasının devlet erkanı tarafından ne kadar önemsendiğinin de bir göstergesi.

Peki Diyarbakırspor örneğinde işin taraftar kısmında neler oluyordu? Hiç kuşkusuz Diyarbakırspor taraftarları da tıpkı diğer takımların taraftarları gibi başarı istiyorlardı ve1.Lig’e çıkmak onları da çok mutlu etmişti. Fakat Arhan kitabında sadece isminin baş harflerini verdiği K.G. ile yaptığı röportajı anlattığında farklı bir tepkiyi, bir tür içe sindirememeyi görmek mümkün:

‘Dün bize ‘kıro, vahşi, bölücü’ diyenler, nedenini tam olarak anlamadığım bir şekilde Lig’e çıkmamızı istiyordu. Lig’e çıktığımız gün mutluydum. Gecenin ilerleyen saatlerine dek kutlamalara katıldım. Ancak sabah uyandığımda onurumuzla oynandığını düşündüm. Şapkamı önüme koymuştum. Yıllardır haksızlığa karşı durmak adına bedeller ödedik ama şimdi, hakkımızla çıkmamıştık. Öfkeliydim.’(Arhan, 2001)

Diyarbakırspor taraftarı bu anlamda farklıydı. Başarıyı koşulsuz bir şekilde kabullenmek istemiyordu. Uygulanmak istenen politikaya teslim olmak istemedikleri, tribünlerin kendilerine ‘Türkleşmenin’ bir aracı olarak

dayatılmasına razı olmadıkları sadece bu açıklamadan değil tribünlerde

yaşanan birçok olayla kendisini gösteriyordu. Her ne kadar görmezden gelirsek gelelim -eninde sonunda tribünde olma nedeninin bir futbol karşılaşmasını izlemek olduğunu da unutmadan- Diyarbakır tribünleri sahip olunan kimliğin, Kürt kimliğinin ifade edildiği alanlardı. Futbolun ilk zamanlarında ve uzun yıllar boyunca görülmemiş fakat seksenli yıllarla birlikte söylenmeye başlayan İstiklal Marşı esnasında katılım oldukça düşük oluyordu Diyarbakır

tribünlerinde. Marşın hemen ardından o yöre tarafından ulusal marş olarak kabul edilen Hernepeş ıslıkla söyleniyordu her maçta. Sözlerini söylemeleri yasaktı. Fakat tüm yasaklara rağmen bir takımla özdeşleştirilen Kürt kimliği kendisine bir aralık buluyor, en müsait yataktan kamusal alana doğru akmaya devam ediyordu. İstanbul Büyükşehir Belediyespor’la İstanbul’da İnönü Stadyumu’nda oynanan 1.Lig’e yükselme maçına Türkiye’de belki de Trabzon (ve son yıllarda Sivas) dışında hiçbir takımın maçında yaşanmayacak şekilde 30.000 seyirci geliyordu5. Hatta bu maç için Hollanda’dan taraftarları taşıyan iki uçak kalkıyordu, eşi benzeri görülmemiş bir şekilde. Zaten bu kimliği taşıma isteğinden vazgeçseler bile taraftarlar gittikleri çoğu maçta ‘Kahrolsun PKK’, ‘Teröristler dışarı’, ‘Apo’nun piçleri, yıldıramaz bizleri’ sloganlarıyla karşılanıyorlardı. Bora (2000), 1997'de Gaziantep Sankospor-Diyarbakırspor

5 _{Trabzonspor ve bu takım üzerinden tanımlanan Karadenizlilik kimliği de oldukça ilginç,}

incelenmesi gereken ve şimdiye kadar hakkında yapılan hiçbir çalışmaya rastlayamadığım, gördüğüm kadarıyla bakir bir alan olarak duruyor.

maçında Diyarbakırlı taraftarların Sanko taraftarlarının "Teröristler dışarı!" tezahüratının ardından polislerce dövülerek stattan atılmasını örnek gösteriyor bu tip olayların bir benzeri olarak. 1998 yılında oynanan Türkiye-İsviçre maçı sonrası Türkiye’nin Avrupa Şampiyonası finallerine kalması nedeniyle tüm yurt çapında kutlamalar yapılırken Diyarbakır’da görevli astsubay, polis, uzman çavuş, subay, özel tim ve bir grup ülkücü öğrencinin HADEP'in İl Binası önüne gelerek ‘Kahrolsun PKK, şehitler ölmez, vatan bölünmez’ gibi sloganlar atmaya başladıklarını yazıyor Arhan. Bunun üzerine hafta sonu oynanan maç sonrası stadyumdan çıkan 15.000 taraftar HADEP binası önüne HADEP lehine sloganlar atarak geliyor ve HADEP yöneticisi Feridun Çelik’i dışarı çağırarak ‘Diyarbakırspor sizinle gurur duyuyor’ şeklinde sloganlar atıyorlar. Bu yaşananların Diyarbakır kamuoyunda ‘bu pazar geçen çarşamba yaşananlara cevap verildi’ yorumlarına neden olduğunu söylüyor Arhan (2001).

Kürt kimliği futbolda kuşkusuz sadece Diyarbakırspor’da değil, Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nin diğer takımlarında da oldukça önemli bir şekilde yer buluyor. Örneğin 91-92 sezonunda Cizrespor’da Adanalı, 4 numaralı, orta saha oyuncusu, çok da parlak bir futbolcu olmayan Abdullah’a tribünler büyük sevgi gösterilerinde bulunuyor. Tribünler sık sık ‘Biji Apo’ tezahüratıyla bu oyuncuya ‘destek’ veriyorlar. Üstelik destek verenler sadece Cizrespor seyircileri değil rakip seyirciler de aynı zamanda. Jandarma ‘Biji Apo’ sloganı atan seyircilere oldukça kızıyor ama verdiği cevap oldukça ilginç ve belki de Güneydoğu’da futbol üzerinden yaşananları özetliyor: ‘Ulan

ibneler! Ben sizin hangi Apo’ya biji yaptığınızı biliyorum ama hadi neyse gene...’. (Duran, 1993)

İstanbul takımlarıyla ya da Anadolu’daki diğer takımlarla, fark

etmeksizin hemen her takımla oynanan maçlarda Diyarbakırsporlu taraftarları kastederek ‘PKK dışarı’ tezahüratı yapılıyordu. Bugün bile bu tezahüratı rakip takım tribünlerinden duymak mümkün. Diyarbakırspor’u PKK ile özdeşleştiren tribün refleksinden de anlaşılacağı gibi Anadolu taraftarı sadece İstanbul’u veya dört büyük takımı değil, komşularını, Anadolu’nun diğer kentlerini de ötekileştiriyor.