Avrupa Birliği‟nin (AB), temelleri 1950‟li yıllarda Avrupa bütünleĢmesi olarak altı üye ülkenin kuruculuğunu üstlendiği Avrupa Ekonomik Topluluğu ile atılmıĢtır. Avrupa Birliği yaĢadığımız çağda birçok alanda bütünleĢmeyi sağlamıĢtır ve bölgesel örgütlenme anlamında örnekler içinde en kapsamlısını Avrupa Birliği oluĢturmaktadır. 28 Avrupa ülkesinin üyeliğinin bulunduğu AB‟de üye devletlerin politikalarının ve uygulamalarının birliğe uyumlu olmaya çalıĢtığı aĢikârdır. Siyasi bütünleĢme yönünde eksiklikler olmasına rağmen AB, uluslararası arenada küresel bir aktör olarak temsil edilmektedir. Örnek olarak AB‟nin çevre konusunda yapmıĢ olduğu düzenlemeler ve giriĢimler üye ülkeleri bağlayıcı olmasının yanında küresel etki oluĢturabilecek kapasitede ve niteliktedir. AB çevre politikası, sürdürebilirlik ilkeleri nezdinde çevrenin korunması ve doğal kaynakların rasyonel kullanımı ile ilgiliyken çevre politikasının bir parçası olan su konusunun gittikçe artan önemi su konusunda ayrı politik düzenleme gerekliliğini ortaya çıkarmıĢtır (Atvur, 2012: 46).
Su Çerçeve Direktifi Avrupa Birliği‟nin ana su yasası olarak bilinmektedir. Su Çerçeve Direktifi AB‟de ki sınıraĢan sular dahil olmak üzere tüm yerüstü, kıyı ve yeraltı su kütlelerinin kalite ve miktar açısından korunmasını sağlamak, suların kirlenmesini önlemek, iyileĢtirilmesini ve sürdürülebilir Ģekilde yönetimini bir uygulama zamanı dâhilinde hedeflemektedir. Havza bazında bütüncül bir yönetim anlayıĢının hâkim olduğu direktifin sektörel bakıĢ açısı terk edilmiĢtir. Katılımcılık, suyun gerçekçi bir Ģekilde fiyatlandırılması gibi çeĢitli ilkeleri ve unsurları içinde
barındırmaktadır. Su Çerçeve Direktifi üye ülkeler açısından bağlayıcılığı olan yasal bir düzenlemedir (Orhon, 2015: 37).
Topluluğa üye olan bazı ülkelerin Avrupa Birliği su mevzuatının etnik milliyetçiliği tetiklemesi sebebiyle tercih ettikleri öne sürülmektedir. AB‟nin araç olarak kullanılabileceği Ortadoğu Bölgesi‟nde yapay su sorunları oluĢturulması gibi bir risk taĢımaktadır. AB su mevzuatına uyum ve uygulama sürecinde, uluslararası su hukukunun hakkaniyet ve komĢu ülkelere önemli zarar vermemek ilkelerine uyumlu olsa da hidropolitik açıdan temel sorun, sınıraĢan suların kullanımlarına yönelik kısıtlama getirilmesi için çabalar yoğunluk kazanmıĢtır. Orta Doğu Bölgesi‟nde su probleminin gelecek zamanda önemi artan bir konu olacağı ve AB‟nin gündeminde de önemli bir yer edineceği bilinmektedir. Orta Doğu Bölgesi‟nde su önemi gitgide artan Ģekilde stratejik konum haline gelecektir. Örneğin Türkiye‟nin AB‟ye katılmasıyla beraber su kaynaklarının ve altyapılarının Fırat Nehri ve Dicle Nehri havzaları üzerinde bulunan barajlar ve sulama sistemleri, Ġsrail ve komĢu ülkeleri arasında su alanında sınır ötesi iĢbirliği oluĢturulması için, uluslararası yönetimin AB nezdinde önemli bir sorun haline gelebileceği öngörülmektedir (Bilen, 2010: 25-30).
Su Çerçeve Direktifi, AB‟nin su konusunda politikalarının ifade edildiği önemli dokümanlardan biridir. 1951 yılında Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu ile temeli oluĢan ve 1991 Maastricht AntlaĢmasıyla kurulan Avrupa Birliği, su kaynaklarının korunması ve yönetilmesine ait mevzuat AB içerisinde çok önemli bir yer tutmaktadır ve yirmiyi aĢkın direktif içermektedir. Direktifler içerisinde 23 Ekim 2000 tarihli ve 2000/60/EC sayılı Su Çerçeve Direktifi en önemlisidir (TMMOB, 2006: 195). AB‟ye üye ülkeler ya da üye olmaya çalıĢan ülkeler için su yönetimi prensipleri belirlenmiĢtir. SınıraĢan sular dıĢında iç suları da kapsamaktadır. Su Çerçeve Direktifi„nin yasal düzenlemelerinin iç hukuka aktarılması gereklidir. Direktifte yer alan temel kavramlar özetle; nehir havzası planlaması, nehir havzaları bölgesi yaklaĢımı, entegre su yönetimi, tehlikeli maddelerin yarattığı kirliliğin önlenmesi, halkı bilgilendirme, istiĢare, ekolojik kalite, sürdürülebilir su kaynakları, tehlikeli atıklar, ekonomik analizler, mali araçlar, maliyetin karĢılanması ile AB mevzuatının uyumlu hale getirilmesi Ģeklindedir (Okyay, 2012: 92).
Su Çerçeve Direktifi‟nin temel amacı iç yüzeysel sularının, geçiĢ suları ve kıyı sularının ayrıca yeraltı sularının korunabilmesi için belirlenen iĢlevleri yerine getiren bir çerçeve oluĢturmasıdır. Belirtilen iĢlevler tablo Ģeklinde gösterilmiĢtir:
Tablo1: Su Çerçeve Direktifinin ĠĢlevleri
Su Çerçeve Direktifinin ĠĢlevleri
Su ekosistemlerine ve gereksinimlerine bağlı karasal ekosistemler ile su ekosistemlerine bire bir tabi olan bataklıkların durumunun daha çok bozulmasını önlemek, korumak ve geniĢletmek
Var olan su kaynaklarının uzun süreli korunması için sürdürülebilir kullanımı teĢvik etmek Su çevresinin, öncelikli maddeler kapsamında deĢarj edilmesi, emisyonların ve kayıpların azaltılması, zararlı maddelerin deĢarjları, emisyonlar ile kayıpların sona erdirilmesi veya kademeli Ģekilde yok edilmesi için önlemler vasıtasıyla geliĢtirilmiĢ korunma ve iyileĢtirilmeyi amaçlamak
Yeraltı sularının süreç ile kirlenmesini azaltmaya sağlamaya çalıĢmak ve daha çok kirlenmeyi önlemek
Kuraklıkların ve sellerin neden olduğu etkilerin azaltılmasına katkı sağlamak
Suyun sürdürülebilir, dengeli ve eĢit olarak kullanılması için gereken ölçüde kaliteli yerüstü ve yeraltı suyu temin etmek
Yeraltı su kirliliğinde azalma
Bölgesel suların ve denizlerin korunması
Deniz çevrelerinin toplu faaliyetlerle kirlenmesinin önlenmesi, öncelikli tehlikeli madde deĢarjı emisyonu ve kayıplarının önlenmesi veya zamanla yok edilmesi, deniz etrafında doğal olarak bulunan maddeler asıl değerine yakın, insanlar tarafından üretilmiĢ sentetik maddeler için sıfıra yakın konsantrasyonların oluĢması amacı gütmeye ek olarak konuyla alakalı uluslararası anlaĢmaların amaçlarının gerçekleĢmesi
Kaynak: Aytüre, Selma (2016: 68). Su Kanununun AB Su Çerçeve Direktifi Kapsamında Değerlendirilmesi, Türk Bilimsel Derlemeler Dergisi, 9 (1): 65-71.
Su Çerçeve Direktifi‟nin yeni yaklaĢım getiren ana özellikleri maddeler halinde belirtilmiĢtir:
1. Bütün suları nehirleri, gölleri, kıyı sularını ve yeraltı sularını korumaktadır.
2. 2015 yılına dek bütün su kütlelerinin iyi durumda olması gibi kesinleĢmiĢ hedef
belirlemektedir.
3. Su sistemlerinin siyasi sınırlamalarla sınırlandırılmadığı nehir havzaları bazında yönetim gerekli kılmaktadır.
4. Emisyon sınır değerleri ve kalite standartları için bütüncül yaklaĢım getirmektedir.
5.Devletler ve kurumlar arasında sınırlar arası çalıĢma gereklidir.
6. Su yönetimi ile ilgili faaliyetlerde sivil toplum kuruluĢlarının ve kamuoyunun katıldığı katılımcı yaklaĢım gerekli görülmektedir.
7. Tarım, sanayii, evsel ve diğer tüm kirliliğe neden olan kaynakların azaltılması ve kontrolü gereklidir.
8. Suyun fiyatlandırılma faaliyetleri ve kirleten öder prensibi doğru ücretlerle, gerekli kılmaktadır.
9. Çevreye bağlı olan çevre ile iliĢkilerin dengelenmesi amaçlanmaktadır (TMMOB, 2006: 197).
Su Çerçeve Direktifi‟ne göre nehir havzaları teknik açıdan “bir dizi yüzeysel su dereleri, nehirleri ve muhtemelen göller aracılığıyla yüzeydeki bütün akıntıların su güzergâhındaki belli bir noktadan tek bir nehir ağzı, haliç ya da delta aracılığıyla denize aktığı bir yüzey alanı” Ģeklinde tanımlanmaktadır. Nehir Havza Bölgesi, nehir havzaları yönetimi için ana ünite Ģeklinde tanımlanan bir veya daha çok komĢu nehir havzasının yer altı suları ve kıyı sularıyla beraber oluĢturduğu kara ve deniz alanıdır. Dolayısıyla nehir havzalarının nehir havza bölgeleri olarak belirlenmesi son derece önemlidir. Kararların hangi düzeyde verileceği ve entegre su yönetiminin organizasyonel yapısı bu Ģekilde uygulamada olabilecektir (Ir. Vd., 2003: 14-32).
Dalkılıç ve Harmancıoğlu (2008: 418) SÇD‟ye göre önemli bir kavram olan entegre nehir havzası yönetimi yaklaĢımının özellikleri: 1. Yönetimin havza bazlı yapılması; 2. farklı formdaki suların bütün olarak değerlendirilmesi; 3. araziyle su kaynakları bağlantısına dikkat edilmesi; 4. doğal kısıtların, sosyal ve ekonomik ihtiyaçların, siyasi ve idari süreçlerin entegresi; 5. nehirlerin ve havzalarının Ģimdiki kuĢaklar ve gelecekteki kuĢaklar için kullanımlarının devamının sağlanması yani sürdürülebilirlik Ģeklindedir. SÇD her nehir havzası için bir Nehir Havzası Yönetim Planı (NHYP) oluĢturulmasını gerekli görmektedir. Dolayısıyla 2015 tarihinde iyi duruma eriĢmek için gerekli önlemleri içermektedir. Nehir havzası yönetimi yaklaĢımında, havza sınırları ile idari sınırların genellikle çakıĢmaması durumuyla idari açıdan önemli kısıtlara yol açabilmektedir. Su yönetimiyle ilgili yetkiler genellikle birçok kuruluĢ arasında paylaĢılmıĢ Ģekildir. Böylece kuruluĢlar arasında, iĢbirliği ve koordinasyon mekanizmalarının geliĢmesi gereklidir.
Tablo 2: Su Çerçeve Direktifi Ġçin Tanımlanan Temel Tarihler
YIL EYLEM REFERANS
2000 Su Çerçeve Direktifi‟nin yürürlüğe giriĢi Madde 25
2003 Ulusal mevzuata uyum sağlama
Nehir Havza Bölgeleri‟nin ve otoritelerin tespiti
Madde 23
Madde 3
2004 Nehir havzalarının karakteristikleri
belirleme: Baskılar, etkilerle ekonomik analiz
Madde 5
2006 Ġzleme ağı kurulumu
Kamuoyu konsültasyonu baĢlaması
Madde 8 ve 14
2008 Havza Yönetim Planı taslak sunumu Madde 13
2009 Havza yönetim planının önlemler programı dâhilinde
sonuçlanması
Madde13 ve 11
2010 Ücretlendirme politikası oluĢturma Madde 9
2012 Uygulama programları hazırlama Madde 11
2015 Çevresel hedeflerin gerçekleĢmesi Madde 4
2021 Birinci yönetim dönem sonu Madde 4 ve 13
2027 Ġkinci yönetim dönem sonu
Hedeflerin gerçekleĢmesi için son tarih
Kaynak:http://www.imo.org.tr/resimler/ekutuphane/pdf/9125.pdf,EriĢim Tarihi: 01 Haziran 2018.
AB sadece kendi sınırları içinde bulunan kaynakların korunması çabalamaz. Aynı zamanda sınırları aĢan suların geleceği ile ilgili kararlar ile de ilgilidir. AB, bu maksatla sınıraĢan sular ile ilgili birçok uluslararası anlaĢmada bulunmuĢtur. Kronolojik sıralamada 1992 Helsinki SözleĢmesi, AB‟nin taraf olduğu bir anlaĢmadır ve tam ismi SınıraĢan Su Yollarının ve Göllerin Kullanımı ve Korunmasına ĠliĢkin SözleĢme‟dir. AB bu sözleĢmeye 2006 yılında taraf olmuĢtur. SözleĢme, iki ya da ikiden fazla devletin sınırlarını aĢan suların korunması, kontrolü ve olası zararı en aza indirme amacındadır (UNECE, 1992).
SınıraĢan sular açısından incelendiğinde AB‟ye üye ülkelerin birbirine bağımlı oldukları görülmektedir. Macaristan su kaynaklarının yüzde doksan beĢini komĢu AB‟ye bağlı ülkelerden temin etmektedir. Hollanda için yüzde doksan olan oran Slovakya için yüzde doksan beĢ oranındadır. Almanya‟nın ve Portekiz‟in yaklaĢık olarak su kaynaklarının yüzde kırkı sınıraĢan sulardan oluĢmaktadır. AB ülkeleri arasındaki bağımlılık genelde su kalitesi, taĢkın ve nehir ulaĢımı ile ilgili sorunlarda yoğunlaĢmıĢtır. Ġklim koĢullarının uygun oluĢu miktar açısından önemli bir probleme sebep olmamaktadır. AB‟ye üye ülkelerde su kaynakları üzerinde, nüfusun azalması nedeniyle nüfus baskısı sorunu yoktur. AB ülkelerinde kentleĢme baskısı ve arz güvenliği sorunu yaĢanmamaktadır. Ġklimsel özellikler dolayısıyla önemli bir su miktarı sıkıntısına engel olmaktadır. Bu özellikler Su Çerçeve Direktifi‟nin genel yaklaĢımına da yansıtılmıĢtır. Önemli sınıraĢan su havzalarının hepsi AB‟ye üye ülkelerin sınırları içerisinde yer almaktadır. Ren, Elbe, Vistül, büyük ölçüde Tuna Nehri Havzası ve Ġspanya ile Portekiz arasında yer alan çeĢitli havzalar örnekleridir. SÇY iç sularda ve sınıraĢan sularda fark etmeksizin uygulanması gerekli hükümleri içermektedir. Ġç sular için belirlenmiĢ olan hedefler, üye ülkelerin sınırlarını aĢan havzaları için de geçerliliğini korumaktadır. Yönergede tanımlar da dahil olmak üzere çeĢitli maddelerinde sınıraĢan havzalar için uluslararası havza kavramı kullanılmaktadır (Yıldız ve Özbay, 2010: 6).
Suyun önemi her geçen gün artmaktadır. AB Komisyonu 6 Ekim 2004 tarihli Etki Değerlendirme ÇalıĢması, Orta Doğu‟da su sorununun gelecek zaman içinde
önemi artan bir konu olarak AB‟nin gündeminde önemli bir yere sahip olacağı bildirilmiĢtir. ÇalıĢmanın 9. sayfasında,Orta Doğu‟da suyun gelecek yıllarda gittikçe artan Ģekilde stratejik konu haline geleceği ve Türkiye‟nin AB‟ye katılması ile su kaynaklarının ve altyapılarının (Fırat ve Dicle nehirleri havzaları üzerinde bulunan barajların ve sulama sistemlerinin, Ġsrail ile komĢu ülkeleri arasında su alanında sınır ötesi iĢbirliği) uluslararası yönetimin AB için önemli bir sorun haline gelebileceği ifadesi bulunmaktadır. Su kaynaklarının ve alt yapılarının uluslararası yönetimi ifadesiyle Fırat ve Dicle havzalarında sınıraĢan boyutta entegre havza yönetimi gerektiği savunulmaktadır. Türkiye‟nin ulusal görüĢünün tersine Dicle ve Fırat nehirleri ayrı havzalar olarak gösterilmektedir (DıĢiĢleri Bakanlığı, 2011).
2.5.Ġktisadi ĠĢbirliği ve Kalkınma Örgütü (OECD) ve Su Faaliyetleri