Anne-Baba Eğitimi Ġle Ġlgili AraĢtırmalar

Arnas (2002), Adana‟da bulunan özel okul öncesi eğitim kurumlarındaki okul- aile iĢbirliği çalıĢmalarını ve anne-baba eğitimi programları ile ilgili uygulamalarını belirlemek amacıyla yaptığı araĢtırmada yöneticilerin %94,3‟ünün ebeveynler ile

okula ilk geldikleri gün ön görüĢme yapıldığını ve bu görüĢmede daha çok uygulanan eğitim programı, anaokulunun fiziksel özellikleri gibi konular üzerinde konuĢulduğunu, %97,1‟inin okul-aile iĢbirliği çalıĢmalarını gerekli gördüğünü, %91,4‟ünün okullarında okul-aile iĢbirliğine yönelik çeĢitli etkinlikler yürüttüğünü ve %97,1‟inin okulda uygulanan eğitim programı hakkında ebeveynleri bilgilendirdiğini belirlemiĢtir. Yöneticilerin %97,1‟i ebeveynlere yönelik anne-baba eğitimi programlarının gerekli olduğunu belirtirken ancak %51,5‟i anne-baba eğitimi programı düzenlendiğini, anne-baba eğitimi programı düzenlenirken daha çok üniversitedeki ilgili bölümlerle iĢbirliği yapıldığını ve eğitimin kurum dıĢından gelen uzmanlarca verildiğini, ebeveynlerin çoğunluğunun bu programlara katıldığını, katılmayanların daha çok zaman yetersizliği nedeni ile katılamadığını, katılamayan ebeveynler için çoğunlukla hiçbir Ģey yapılmadığını, anne-baba eğitimi programlarının sonuçlarının çocuklar gözlenerek ve velilerle bireysel görüĢmeler yapılarak değerlendirildiğini ve program sonucunda ebeveynlerin davranıĢlarında değiĢiklikler gözlendiğini belirtmiĢlerdir.

ġimĢek (2002), okul-aile iletiĢimini ve bu iletiĢimi geliĢtirmek amacıyla yapılan çalıĢmaları, hazırlanıp uygulanan etkinlikleri yetiĢkin eğitimi açısından değerlendirmek amacıyla yaptığı araĢtırmada okul-aile iletiĢiminin ve bu iletiĢimi gerçekleĢtirmek amacıyla yapılan çalıĢmaların, hazırlanıp uygulanan etkinliklerin yetiĢkin eğitimi açısından yeterli olmadığını belirlemiĢ ayrıca anne-babaların eğitim ihtiyaçlarının karĢılanabilmesi için ne tür çalıĢmalara ihtiyaç duyduklarını da ortaya çıkarmıĢtır.

Kaya (2002), ailelerin okul öncesi eğitim kurumlarında uygulanan programlara karĢı ilgi ve katılımları ile okul öncesi eğitim kurumlarının aile eğitimine katkısını incelemek amacıyla yaptığı araĢtırmada anne-babaların okul öncesi eğitim kurumlarında uygulanan programlara karĢı ilgili ve iĢbirliğine açık olduklarını ancak eğitim programı ve etkinliklere katılamadıklarını, araĢtırma kapsamındaki okul öncesi eğitim kurumlarından biri dıĢında diğerlerinde anne-babaların eğitimine yönelik çalıĢmaların yapılmadığını, ailelerin bu konuda da istekli ve iĢbirliğine hazır olduklarını, bu çalıĢmaların yaĢamlarındaki etkileri konusunda çeĢitli görüĢ ve

önerileri olduğunu, büyük bir bölümünün okul öncesi dönem çocuklarının geliĢim özellikleri, psikolojileri ile anne-baba-çocuk iletiĢimi konusunda eğitim almak istediklerini, anne-baba eğitimine yönelik çalıĢmaların aile yaĢantıları ve çocukları ile iliĢkileri üzerinde olabilecek etkileri konusunda düĢüncelerinin olumlu olduğunu, böyle bir eğitim aileleri bilinçlendireceği için çocukların eğitimini de olumlu yönde etkileyeceğini, çocuklarına bakıĢ açılarına ve yaklaĢımlarına farklılık getireceğini, böylece yapmıĢ oldukları yanlıĢ uygulama ve davranıĢları değiĢtirebileceklerini düĢündüklerini belirlemiĢtir.

Güzel (2006), annelere yönelik eğitim programlarının geliĢtirilmesinde kullanılmak üzere annelerin ihtiyaç duydukları konuları belirlemek ve çocuk yetiĢtirme konusunda ebeveynlere ihtiyaçları doğrultusunda yardımcı olmak amacıyla yaptığı araĢtırmada araĢtırmaya katılanların kendilerini en yetersiz hissettikleri konuların sırasıyla davranıĢ yönlendirme, genel kiĢilik geliĢimi ve aile içi iletiĢim, en yeterli hissettikleri konunun ise oyunun ve oyuncağın önemi olduğunu belirlemiĢtir.

Arıkan (2007), anne-babaların çocukları ile ilgili eğitim gereksinimlerini saptamak ve okulların bu eğitim gereksinimlerini karĢılamadaki mevcut durumlarını tespit etmek amacıyla yaptığı araĢtırmada anne-babaların en çok gereksinim duydukları konuların verimli ders çalıĢma yöntemleri ve çocuklarla sağlıklı iletiĢim kurma olduğunu, gereksinim duydukları eğitimi okul tarafından karĢılanan biçimlerden daha farklı ortamlarda veli toplantıları, uzmanların davet edildiği konferans, seminer vb. yoluyla almak ve okulda anne-baba eğitimi programı düzenlenirse katılmak istediklerini, öğretmenlerin ders saatlerinin, yöneticilerin okuldaki idari iĢlerinin yoğunluğunun ve sınıf mevcutlarının fazla olmasının anne- baba eğitimine yönelmesini engellediğini belirlemiĢtir.

Gökçe (2009), sınıf öğretmenlerinin anne-baba eğitimi konusuna iliĢkin yeterlilik düzeylerini belirlemeye çalıĢtığı araĢtırmada öğretmenlerin büyük bir bölümünün anne-baba eğitimi konusunda yeterli düzeyde hizmet içi eğitim almadığını, konferans ve seminerlere katılım düzeylerinin yeterli olmadığını, hizmet içi eğitime çok az katıldıklarını, anne-baba eğitimini konu alan yayınları ve bu

konuda yapılan çalıĢmaları bazen takip ettiklerini, anne-baba eğitimi çalıĢmalarının her zaman anne-baba-çocuk iliĢkisine, akademik baĢarısına olumlu yönde katkı sağladığını düĢündüklerini, anne-baba eğitimi çalıĢmalarıyla okulun ve anne-babanın çocuk üzerindeki beklentilerinin uzlaĢtırılabileceğine inandıklarını, anne-babalarda davranıĢ değiĢikliği meydana getirmenin uzun vadeli ve sabır gerektiren bir süreç olduğunu düĢündüklerini, ebeveynlerin çocuklara iliĢkin beklentilerinin, çocukların ilgi, yetenek ve olgunluk düzeyine uygun olmasında anne-baba eğitimi çalıĢmalarının olumlu katkısı olacağına, anne-baba eğitimi çalıĢmalarıyla çocuğa yönelik Ģiddet eğiliminin azaltılabileceğine, anne-baba eğitimi çalıĢmalarıyla ebeveynlerin çocuğun cinsellikle ilgili sorunlarına basit, anlaĢılır, tatmin edici yanıtlar verme davranıĢlarının artacağına, anne-babalara verilen eğitim yoluyla kariyer planlama konusunda çocuklarına daha esnek davranabileceklerine inandıklarını ve Türkiye‟de yapılan anne-baba eğitimi çalıĢmalarını yetersiz bulduklarını belirlemiĢtir.