5. SONUÇ ve ÖNERİLER
5.2. Öneriler
Araştırmadan elde edilen sonuçlara göre şu önerilere yer verilebilir;
Türkülerin keman eğitiminde ele alınan müzikal özelliklerinin dışında farklı müzikal özellikleri incelenip, zorluklarına ilişkin bulgulara ulaşılabilir.
Keman eğitiminde türkülerin seslendirilmesi sırasında oluşabilecek zorlukların aşılabilmesi için etüt ve alıştırmalar yazılabilir.
Keman eğitiminde türküleri seslendirilmesi öncesinde makamlarına uygun makamsal diziler ele alınıp, arpejler ve gamlar yazılıp çalıştırılabilir.
Keman eğitimindeki sağ el(yay) ve sol el teknikleri kullanılarak seslendirilen türküler, farklı sağ el(yay) ve sol el teknikleri kullanılarak da seslendirilebilir. Türkülere piyano eşliği yazılıp seslendirilmesi sağlanabilir.
Türküler, çoksesli hale getirilip, iki veya daha fazla keman için düzenlenerek seslendirilmesi sağlanabilir.
Akseki ve Yöresine ait diğer incelenmemiş olan türküler, analizleri yapılarak çalgı eğitiminde kullanılabilir.
116
Bu çalışmadan yararlanılarak farklı bölgelerdeki yöresel türkülerin müzikal özelliklerinin ortaya çıkartılıp, keman, piyano ve gitar gibi enstrümanlara uygun şekilde düzenlenerek seslendirilmesi sağlanabilir.
117
KAYNAKLAR
Akdoğu, O. (2001). Kutsal Hazinemiz Türk Halk Müziği. (2. Baskı). İzmir: Emka
Akgül, H. (1998). Manisa Türküleri. Manisa: Manisa Ticaret Ve Sanayi Odası Organize Sanayi Bölgesi Müdürlüğü
Akpınar, M. (2014). Kemanda Martele Yay Tekniğinin Öğretilmesinde Türk Halk Ezgilerinin Kullanılması. Journal Of World Of Turks,6(3), 91-98.
Akpınar, M. (2001). Türkiye'deki Üniversitelerin Eğitim Fakülteleri Güzel Sanatlar
Eğitimi Bölümleri Müzik Öğretmenliği Anabilim Dallarındaki Keman Öğretiminde Makamsal Ezgilerin Kullanılma Durumları. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Fen
Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Akpınar, M. (2002). Türk halk ezgilerinin keman ile seslendirilmesi üzerine bir araştırma.
Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 8, 27-55.
Aksak, S. (2014). Kemanda Sol El ve Vibrato Tekniğinin Metodik Örneklere Dayanarak
İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü,
İstanbul.
Aktüze, İ. (2003). Müziği Anlamak. Ansiklopedik Müzik Sözlüğü. İstanbul: Pan
Akyürek, R. (2002). Trabzon’da Müzik Eğitimcisi yetiştirmeye dönük lise ve yüksek
öğrenim kurumlarında ege türküleri yoluyla başlangıç düzeydeki keman tekniklerinin öğrencilere kazandırılması ve bu yaklaşımın keman eğitiminde kullanılabilirliği. Yüksek lisans tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Bolu.
Alpagut, U. (2001). Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Müzik Eğitimi
118
Yoluyla Müzik Öğretmenliği Eğitimine Yansıyabilirliği. Doktora tezi, Gazi
Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Arıkan, R. (2007). Araştırma Teknikleri ve Rapor Hazırlama. Ankara: Asil Yayın Dağıtım Arslan, M. (t.y.) Akseki Kazası. İstanbul: Lord
Ayyıldız, S. (2013). Teke Yöresi Yörük Türkmen Müzik Kültüründe Yerel Çok Seslilik
Özellikleri. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, İstanbul.
Bozkurt, H. (2015). Akseki Türküleri. A. Durak (Ed.), Ben Aksekiyim içinde (s. 454-467). İstanbul: Elit
Bulut, F. (2011). Piyano Eğitiminde Geleneksel Türk Halk Müziği Kaynaklı Eserlerin Seslendirilmesine Yönelik Oluşturulan Bir ‘‘Çoklu Analiz Modeli’’. Gazi
Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 31(1), 31-52.
Bulut, M.H. (2013, Ekim). Türkülerimizde İnce Saz Olarak Kemanın Kullanımı. Kültürümüzde Türkü Sempozyumu Bildirisi, Sivas.
Büyükaksoy, F. (1997). Keman Öğretiminde İlkeler ve Yöntemler. Ankara: Armoni
Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E.K., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2014).
Bilimsel Araştırma Yöntemleri. (16. Baskı) Ankara: Pegem Akademi
Çilden, Ş. (1990). Türk Halk Ezgilerini Keman İle Çalma ve Yorumlama Yöntemleri. Sanatta Yeterlik Çalışması, Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara. Çilden, Ş. (1996). Vibrato Öğretimi. Filarmoni Sanat Dergisi, 133(11), Ankara.
Çilden, Ş. (1999, Nisan). Yaylı Çalgı Çalışmaları Nasıl ve Ne Zaman Yapılmalıdır. 1. Ulusal Sanat Eğitimi ve Sorunları Sempozyumu Bildirisi, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi, Çanakkale.
Çilden, Ş. (2001). Bireysel Çalgı Eğitiminde Temel İlkeler ve Etkili Faktörler. Çağdaş
Eğitim Dergisi, 272, 27-30.
Çilden, Ş. (2001). Kemanda Parmak Numarası Saptamanın Genel Kuralları. Gazi
Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 14(2), 373-377.
Çilden, Ş. (2001). Yaylı Çalgıda Ses Temizliği. Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü
119
Çilden, Ş. (2002). Türk halk müziğinin keman eğitiminde kullanımıyla ilgili sorunlar.
Uluslararası “Avrupa’da ve Türk Cumhuriyetleri’nde Müzik Kültürü ve Eğitimi” Kongresi’nde sunulmuş bildiri, Ankara.
Çuhadar, C.H. (2009). Kemanda Çalma Teknikleri. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Dergisi, 18(1), 121-132.
Dalkıran, E. (2006). Keman Eğitiminin Başlangıç Aşamasında ‘‘Detache ve Legato’’ Yay Tekniklerinin Keman Öğrencilerine Aktarımı. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim
Fakültesi Dergisi, 26(1), 125-142.
Demirci, B. (2013). Viyolonsel Eğitiminde Geleneksel Türk Müziğine Yönelik Bir Çalışma Modeli. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28(1), 117-129. Demirsipahi, C. (1975). Türk Halk Oyunları. (Birinci Baskı). Ankara: Türk Tarih Kurumu Ekinci, A. (2010). Tekeli’nin Dilinden Telinden. (Birinci Baskı). Ankara: Burdur İl Kültür
ve Turizm Müdürlüğü
Ekici, S. (2009). Türk Halk Müziğinin Melodik Yapısının Adlandırılması Konusunda Düşünceler(Ayak, Makam ve Dizi Kavramları). Akademik İncelemeler, 4(1), 21-33. Enhoş, M. (1974). Bütün Yönleriyle Akseki ve Aksekililer. İstanbul: Hüsnütabiat
Erol, M. (2007). Nihavent Ezgilerin İstatistiksel Metodlara Dayalı Olarak Kemana
Uygunluğunun Belirlenmesi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri
Enstitüsü, Ankara.
Fayez, S. (2001). Kuramdan Uygulamaya Başlangıç Keman Eğitimi Teknik İlke ve
Yöntemler. Ankara: Yurtrenkleri
Fidan, C. (2014). Keman Eğitiminde Van Türkülerini Çalma Ve Yorumlama Yöntemleri. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Günay, E. (2011). Müzik Sosyolojisi- Sosyolojiden Müzik Kültürüne Bir Bakış. İstanbul: Bağlam.
Günay, E., & Uçan, A. (1975). Keman 1. Mektupla Yükseköğretim. Ankara: Mektupla Öğretim Merkezi
Günay, E., & Uçan, A. (1980). Çevreden Evrene Keman Eğitimi. Ankara: Yeni Dağarcık Güven, M. (2009). Türküler Dile Geldi. İstanbul: Ötüken
120
Gök, S. (2013). Antalya Yöresi Halk Türkülerinde Yer Alan Kültürel Motifler. Eğitim ve
Öğretim Araştırmaları Dergisi, 2(4), 92-97
İncirlioğlu, S. (1997). Türkiye’deki Müzik Eğitimi Bölümlerinde, Türk Müziği
Makamlarının, Keman Çalma Tekniği Yönünden İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi,
Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Kapçak, B. (2008). Kemanda Vibrato ve Öğretim Teknikleri. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Karadeniz, B. (2010). Türkülere Giriş. Kara Mavi: İstanbul
Karadeniz, C.K. (2011). Kemanda Sağ El Tekniklerinin Kuramsal Analizi. Yüksek Lisans Tezi, Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kırıkkale.
Karahasan, F., & Karahasan, T.H. (2003) Duygu Dolu Gönül Sesi Türkülerimiz. İstanbul: Alkım
Karasar, N. (1999). Bilimsel araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel
Karasar, N. (2006). Bilimsel Araştırma Yöntemi. (17. Baskı). Ankara: Nobel
Kaya, M. (2014). Klasik Gitarın Halk Müziğinde Kullanımının Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi, Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Edirne.
Kaya, E.E., & Çilden, Ş. (2010). Türkiye’deki Üniversitelerin Müzik Öğretmeni Yetiştiren Anabilim Dallarındaki Viyolonsel Eğitiminde Türk Müziği Ürünlerinin Kullanım Durumlarının İncelenmesi. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi
Dergisi, 29, 65-82.
Kervancıoğlu, M.H. (2013). Erzurum Türkülerinin Viyola Eğitiminde Kullanılabilirliği. Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Erzurum. Kekeç, D.Y., & Albuz, A. (2010). Müzik Öğretmenliği Anabilim Dallarında Uygulanan
Bireysel Ses Eğitimi Derslerinde Türk Müziğine Dayalı Ezgilerin Kullanımına İlişkin Bir Araştırma. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28(2), 51-67 Koca, Ş. (2001). Anadolu Güzel Sanatlar Lisesi Keman Öğretim Programlarının
İncelenmesi Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi
121
Koç, T. (2007). Bir Yöntem Olarak Bölgesel Müziklerin Keman Eğitiminde Kullanımı. Yüksek Lisans Tezi, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Van. Koçak, H. (2004). Türk Halk Müziği Terminolojisi. Yüksek Lisans Tezi, Ege Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
Koruk, Ç. (2009). Teke Yöresi’nde Kullanılan Telli Çalgıların Müzikal ve Teknik Analizi. Yüksek Lisans Tezi, Haliç Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul
Kurtaslan, H. (2010). Flüt Eğitiminde Çağdaş Türk Flüt Eserlerinin Kullanımı Ve Örnek
Çalışma Egzersizleri. Doktora Tezi, Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü,
Konya.
Kulaboğa, A.H. (2007). Ege Bölgesi Türkülerinin Afyon Kocatepe Üniversitesi Devlet
Konservatuarı Türk Halk Müziği Bölümünde Verilmekte Olan Kabak Kemane
Eğitimine Uygulanabilirliği Ve Bu Çalışmanın Uzmanlar Tarafından
Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Afyonkarahisar.
Müezzinoğlu, A. (2012). Kemana Uyarlanmış Halk Ezgilerinin Keman Eğitiminde
Kullanılması. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara
Nacaklı, Z. (2004). Türk Halk Müziği eserlerinin Viyola Eğitimi Üzerinde Kullanılabilirliği Üzerine Bir Araştırma. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi
Dergisi, 24(2), 157-171.
Öğüt, E. (2001). Keman Eğitiminde Yay Teknikleri ve Bu Tekniklerin Keman Öğrencilerine
Aktarımı. Yüksek Lisans Tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Bolu.
Özkaynak, K. (1954). Akseki Kazası. Ankara: Akgün
Sarıkaya, M. A. (2015). Akseki ve Çevresinin Coğrafyası ve Jeolojisi. A. Durak (Ed.), Ben
Aksekiyim içinde (s. 46-55). İstanbul: Elit
Say, A. (2005). Müzik Ansiklopedisi I. Ankara: Müzik Ansiklopedisi Say, A. (2005). Müzik Ansiklopedisi II. Ankara: Müzik Ansiklopedisi Say, A. (2005). Müzik Ansiklopedisi III. Ankara: Müzik Ansiklopedisi Say, A. (2005). Müzik Sözlüğü. (3. Baskı) Ankara: Müzik Ansiklopedisi
122
Şenel, S. (1997, Eylül). Türk Halk Müziğinde ‘‘Beste’’, ‘‘Makam’’, ‘‘Ayak’’ terimleri
hakkında. V. Milletlerarası Türk Halk Kültürü Kongresi’nde sunulmuş bildiri,
Kültür Bakanlığı Halk Kültürlerinin Araştırma ve Geliştirme Genel Müdürlüğü, Ankara.
Şener, B., Çakmak, E.K., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş. & Demirel, F. (2014). Bilimsel
Araştırma Yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Tamer, F. (2002). Kemanda Yay Teknikleri. Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Taşçı, G. (2012). Türk Halk Musikisi Saz Eserlerinin Ortaöğretim Mesleki Keman
Eğitiminde Kullanım Olanakları Yönüyle İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Trakya
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Edirne.
Tufan, E. (2004). Geleneksel Makamlar Kullanılarak Yazılan Etütlerin Piyano Eğitimi Açısından Önemi. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24(2), 65-77 Tutu, S.B. (2001). Türk Müziği’nde Viyolonsel Eğitimi. Yüksek Lisans Tezi, Ege
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
Tutuş, Y. (2011). Türk Müziği Keman Eğitiminde Birinci Sınıf Ders Hedeflerinin
Belirlenmesi ve Yeni Bir Model Önerisi. Sanatta Yeterlilik Tezi, Afyon Kocatepe
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Afyonkarahisar.
Turhan, S. (1992). Türk Halk Musikisinde Çeşitli Görüşler. Ankara: Kültür Bakanlığı Uçan, A. (1994). ‘‘Müzik Eğitimi’’ Temel Kavramlar İlkeler Yaklaşımlar. Ankara: Müzik
Ansiklopedisi
Uçan, A. (2005). Anadolu Güzel Sanatlar Liseleri İçin Lise 1 Keman Ders Kitabı. Ankara: Saray
Uçan, A. (2005). Anadolu Güzel Sanatlar Liseleri İçin Lise 2 Keman Ders Kitabı. Ankara: Saray
Uçan, A. (2005). Anadolu Güzel Sanatlar Liseleri İçin Lise 3 Keman Ders Kitabı. Ankara: Saray
Uslu, M. (2001). Nitelikli Keman Eğitimine Yönelik Yaklaşımlar. Eğitim ve Öğretim
123
Ulucan, S. (2005). Kemanda Yay Tekniğinin Temel Bilgileri ve Gelişimi. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Uludağ, E. (2009). Teke Yöresi Müzik Kültüründe İki Telli Kozağaç Curası. Yüksek Lisans Tezi, Haliç Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Vural, F.G. (2011). Türk Kültürünün Aynası: Türküler. E-Journal Of World Sciences
Academy, 6(3), 397-411.
Yokuş, H. (2005). Ülkemizde Türk Halk Müziği Kaynaklı Piyano Eserlerinin Piyano
Eğitiminde Uygulanabilirliğinin Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi, Uludağ
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa.
Yücel, H. (2011). Türk Halk Müziği Üzerine Bir İnceleme. Kırgız-Türk Sosyal Bilimler
Enstitüsü Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler E-Dergisi, 26, 1-13.
Antalya Halk Oyunları (2016). https://tr.wikipedia.org/wiki/Antalya#M.C3.BCzik adresinden erişilmiştir.
Teke Oyunu (2015). http://www.kulturelbellek.com/teke-oyunu-nedir-hakkinda-bilgi adresinden erişilmiştir