ÇEVRE POLİTİKALARI 6. Hafta
Prof.Dr.Kıvılcım ERTAN
Türkiye’de çevreyle ilgili mevzuat, Anayasa, Çevre Yasası, çevreyle ilgili diğer yasalar, yasa altı düzenlemeler olarak çevreyle ilgili Tüzük, Yönetmelik ve Yönergeler ile uluslararası
sözleşmelerden oluşur. Yargı kararları ise ayrı bir bölümde incelenmiştir. Türkiye’de çevre
mevzuatını, çok ayrıntılı düzenlemeler olması nedeniyle, genel olarak ve temel ilkeler
açısından ele alacağız.
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 56. maddesi, doğrudan çevre hakkıyla ilgili bir düzenleme
getirmiştir. Anayasanın 56. maddesindeki
düzenleme şöyledir: “Herkes, sağlıklı ve dengeli bir çevre hakkına sahiptir. Çevreyi geliştirmek, çevre sağlığını korumak ve çevre kirlenmesini önlemek, devletin ve vatandaşların ödevidir.”
Bu düzenleme ile bireylere “sağlıklı ve dengeli bir çevrede yaşama hakkı” tanınmış ve bunu gerçekleştirmek için devlet ve bireylerin
sorumlu olduğu belirtilmiştir.
Bu hüküm çevre mevzuatına olduğu kadar çevre politikasına da yön vermektedir.
Uluslararası ve ulusal kaynaklardan beslenerek çevre politikası gelişimini sürdürmektedir.
Kamu politikası, toplumsal sorunlara karşılık alınan yönetsel bir tavırdır. Bir tanıma göre çevre politikası, çevre kalitesini ya da doğal kaynakların kullanımını etkileyen ya da
etkilemeye çalışan yönetsel eylem çeşitliliğini kapsar.
Çevre politikası, yasalar, diğer
düzenlemeler ve mahkeme emsal kararlarında, yasaları yapmak ve uygulamaktan sorumlu kamu
görevlilerinin tavırlarında bulunur.
Kaynakça
Ertürk Hasan (2018), Çevre Politikası, Ekin Yayınevi, Bursa.
Keleş, Ruşen, Can Hamamcı ve Aykut Çoban (2016), Çevre Politikası, İmge Kitabevi Yayınları, Ankara.
Keleş, Ruşen (2013), 100 Soruda Çevre, Yakın Kitabevi Yayınları, İzmir.
Kraft, Michael E. (2011), Environmental Policy and Politics, Longman, Person, London