Hayat kısa bir öykü,
Hikayeyi düzgün yazmaya çabalıyoruz..
Mesela kuralları yıkıyoruz.
Kolay affedip,yürekten seviyoruz..
Ruha dokunan bütün renkleri görüyoruz, Bütün sesleri duyuyoruz..
Bizi ve herkesi olduğu gibi kabullenip, Samimice,yüreğimizle seviyoruz..
Hayatımıza ve içimize dokunabilen, Hiç kimseye ve hiç bir şeye, Sırt dönmüyoruz..
Hep birlikte akıp geçen zamana çengel atıp, Renkler,biçimler,sesler bırakıyoruz geride..
Sanat öncüdür ve her düşüncenin başlangıcıdır felsefesiyle,bilgi,bilim ve estetiğin bir arada olup,en üst düzeyde ve en derinde farkındalıklar yaratmaya çabalıyoruz..
Bu nedenle gerçekten avangard bir tavır ve dürtüyle sanata sariliyoruz...
Biz bütün bu yaklaşım ve felsefeyi kendimize hareket ve uygulama noktası olarak aldığımız için de bir sanat grubu oluşturarak
adımıza SO ART
"BU YÜZDEN SANAT" dedik..
Life is a short story, We try to write the story properly. For example, we are washing rules. We easily forgive and love from the heart. We see all the colors that touches the soul, We hear all the voices. Accepting us and everybody as it is, We love sincerely, by our hearts. We’re not turning back to anything or anyone that touches our lives and inside of us. All together, we throw our hooks into the elapsed time, We leave colors, forms and voices behind. With the philosophy of Art being a pioneer and the beginning of every thought, we are trying to create the highest level and deepest awareness by combining knowledge, science and aesthetics. For this reason, we are indeed hugging art with an avant-garde manner and motive ... We have all this approach and philosophy to create an art group for ourselves as a movement and application point step, and we named it SO ART, "ART IN THAT CASE".
Orhan CESUR / Proje Direktörü Sema TECEN / Sanat Yönetmeni
Societies carry all their experiences with the memory of places to the future. You watch past events and experiences as if you are watching a movie, and you feel like you are suffering in that day. Just as a noble nation feels in its heart...
Here are these great wars, EL ORFELINATO, a place where children who have gone without father, fatherless, and children who belong to the family are owned and the story of this place. A naive, insipid gaze at the Ortaköy Orphanage, which carries traces of the last period of a great empire society and the life of a handful of fatherless childrenin the first years of the republic.
“El Orfelitano”, the venue of our activity and the theme at the same time, is also the name of the thematic film of this activity. During the film event opening and during the event, it will turn around on the walls of the orphanage and tell a feeling, a phenomenon, a period of society and a history. I think that the orphanage should be told through this place where the orphanage has been able to survive from the past through the day, and also by standing still today, and the dramatic social memories of a period can survive today despite all things with art language. This is the greatest indication of the concept of HOPE Toplumlar mekan hafızasıyla geleceğe taşırlar tüm
yaşanmışlıkları.. O geçmiş günleri ve yaşanmışlıkları bir film izler gibi zihninizde izler, yaşanan acıları o günkü gibi duyarsınız..
Koskoca bir milletin yüreğinde hissettiği gibi. İşte bu büyük savaşlar, gidip dönemeyen babalar, babasız ailesiz kalan çocukların sahiplenildiği bir mekan ve bu mekanın öyküsüdür EL ORFELİNATO filmi.. Büyük bir imparatorluk toplumunun son dönemi ve cumhuriyetin ilk yıllarına bir avuç babasız kalmış çocuğun yaşanmışlığının izlerin taşıyan ortaköy
yetimhanesinden naif bir iç burkan bir bakış... Etkinliğimizin mekanı ve aynı zamanda da teması olan EL Orfelitano aynı zamanda bu etkinliğin tematik filminin da adı.. Etkinlik açılışında ve etkinlik süresince yetimhanenin duvarlarında dönüp duracak ve bir duyguyu, bir olguyu, bir toplumu bir dönemi ve geçmişi anlatacak.. Yetimhanenin geçmişten günümüze ,üstelik çeşitli badireler atlatıp bugün hala ayakta kalarak gelmiş olması ve bir dönemin dramatik toplumsal hafızasının bugün sanat diliyle her şeye rağmen ayakta kalabilmiş bu mekan üzerinden anlatılması sanıyorum ki, sanatın en büyük olgularından olan UMUT kavramsallığının en büyük göstergesi olmaktadır...
Orhan Cesur - Yönetmen SO Art Proje Direktörü Orhan Cesur - Director SO Art Project Director
Thematic film “El Orfelinato”
Omurgalı canlı türlerinden bizlerin, insan olma sürecinde gelişim gösterebilmemizi şu kazanımlar belirlemektedir:
1- Araştıran-sorgulayan 2- Seçebilen 3- Mevcudun üstüne yeni bir şeyler koyabilen, yaratan olan
Eğer bu kriterleri hayatımıza aktaramıyorsak hala birer omurgalı hayvan (beşer) olarak yaşamaya devam ediyoruz demektir.
Kapı kavramı ile kendisini içerdekine ve dışardakine karşı korumaya çalışırken yakıp yıkmayı, öldürmeyi ilkel benliğinde bir dürtü olarak saklayan ve bunu bazen hükmetme bazen de din adına en çok da egosuna yenik düşerek yapar.
Neslini sürdürmek ve canlı kalabilmek için, tüketmek üzerine kurulu yaşama biçimi, bunun gibi biriktirmeyi de gerekli kılar.
İsraf yüzünden milyarlarca ton yiyecek çöpe giderken bazı coğrafyalarda insanlar açlıkla mücadele etmektedir. Kendini sanatın, uygarlığın merkezi sananlar, Anadolu'daki Uygarlıklar 4000 yıl hiç savaşmamışlar. Bugün bunu, Anadolu yu
ötekileştirenler görmezden gelmişlerdir. Uygarlıkların beşiği olan Anadolu ötekileştirilmeye çalışılsa da gerçek ortadadır.
Emrah Günay – Ressam Yıldız Teknik Üniversitesi Öğretim Görevlisi
Emrah Günay – Artist –
Lecturer at Yıldız Technical University El Orfenilato
Yetimhane'de Olmak
Yeni dünya kendi kültürünü ve geçmişini bu kadim uygarlıkların miraslarını ve toplumlarını yok ederek, öldürerek kurmaya çalışsa da insanlık (uygarlık) tarihi dünya yok olana kadar bu toprakların derinliklerinden tekrar ve tekrar yeryüzüne çıkacak (Göbeklitepe'de olduğu gibi) insan olma süreci devam
edecektir.
Adem ve Havva'nın Cennet'ten kovulduğu günden bugüne insan olma süreci kurutmadan, kirletmeden, yakmadan, yıkmadan olana kadar tekrar tekrar bu simülasyon sürecektir:
Sen kendin olana kadar öteki kalmaya mahkumsundur!
The process of being human, us as one of vertebrates, is determined by these listed properties: 1- researcher-examiner 2- have ability to make choices 3-to put (create) new additives (things) on creator
If we are not able to have such properties, thus we will continue living as vertebrate (animal), not an exact human being. Moreover, human is destroying surroundings to defend him/ her under “gate” concept as a primitive reflection. And human is continuing this behaver sometimes for his/her religious but mostly because of ego which becomes our most dangerous instinct.
Lifestyles are based on consuming to survive as a living unit, and of course collecting is another obligation. As a reason of uncontrollable wasting, billions of foods are in bins; on the other hand millions of people are dying of hunger in other regions. For those who define themselves as in the center of art, culture and civilization are neglecting the fact of
importance of Anatolia in human civilization periods. For centuries human live in peace and tolerance in Anatolia and even it is aimed to ignore the role of Anatolia in human history, this is the reality.
It doesn't matter how much this new world tries to destroy his/her own culture and existence in Anatolia, under the soil the existence of human(civilization) history will show itself (as in Gobeklitepe) repeatedly and the process of being human will continue till the world is completely destroyed.
Since Adam and Eve are fired from Heaven, this simulation will continue forever as you appear as “yourself” and you name the different as “other”!
El Orfenilato Being in Orphanage
1956 yılında Hekimhan-Malatya'da doğan sanatçı, 1977'de İstanbul Çapa İlk Öğretmen Okulunu (Resim Semineri) bitirdi.
Aynı yıl İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Yüksek Resim Bölümü' ne girdi.
Prof. Neşet Günal ve Prof. Neşe Erdok atölyesinde resim, Prof. Asım İşler gravür atölyesinde baskı resim eğitimi aldı.
1984 yılında Yüksek Resim bölümünden mezun oldu.
1997 yılından beri Yıldız Teknik Üniversitesi Sanat ve Tasarım Fakültesi Sanat Bölümü Bileşik Sanatlar Ana Sanat Dalı'nda Öğretim Görevlisi olarak çalışmaktadır.
Sanatçı 2002 yılında İTÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Sanat Tarihi Bölümünde Doktora programına başlamıştır.
Sanat ve Tasarım Fakültesinin kuruluş aşamasında, Sanat
bölümü Başkan Yardımcılığı ve Bileşik Sanatlar Ana Sanat Dalı Başkan Yardımcılığı görevlerini üstlenmiştir.
Sanatçının ulusal ve uluslararası özel ve kurumsal
koleksiyonlarda resim, heykel ve fotoğraf çalışmaları yer almaktadır.
Sanatçı, YTÜ deki görevinin yanı sıra, çalışmalarını restore ettirdiği Beyoğlu'ndaki tarihi binadaki atölyesinde
sürdürmektedir.
Emrah Günay – Ressam Yıldız Teknik Üniversitesi Öğretim Görevlisi
Emrah Günay – Artist –
Lecturer at Yıldız Technical University
Born in Hekimhan-Malatya in 1956, the artist graduated from the Istanbul Capa School of Teaching (Painting Seminar) in 1977, and enrolled into the Istanbul State Fine Arts Academy Department of Painting in the same year.
Gunay has received training on painting in the Prof. Neset Gunal and Prof. Nese Erdok workshop, and lithograph training in the Prof. Asim Isler gravure workshop, graduating from the Painting department in 1984.
Gunay has been working as a Lecturer in the Yildiz Technical University Faculty of Art and Design, Department of Art, Major of Combined Arts since 1997. The artist has started his
doctorate program in the ITU Faculty of Social Sciences Department of Art History in 2002.
Gunay has taken on the roles of Co-Head of the Department of Arts and Major of Combined Arts in the foundation stage of the Faculty of Art and Design.
The artist's paintings, sculptures and photography have been featured in national and international private and corporate collections.
Aside from his post in YTU, the artist continues to focus on his artwork in his workshop in the historical building he has had renovated in Beyoglu.
KAPILAR VE NUMARALARI
Emrah GÜNAY Fotoğraf Sergisi
FOTOĞRAFTA BİR MEKÂN ÖRÜNTÜSÜ OLARAK KAPILAR
“Doğru olan sanatçıdır, yalancı olan fotoğraf, çünkü gerçeklikte zaman durmaz.”
Auguste Rodin
Rodin'in söylediğine karşın, fotoğraf gerçekliktir ve çoğunlukla mekânla birlikte var olur. Fotoğrafın gerçek dünyaya
tutunduğunun bir göstergesi olan mekân, farklı biçimlerde
karşımıza çıkabilir. Bu mekânlar içinden belki de en ilginci “kapı”dır.
Kapı, içerisi ve dışarısını ayıran bir mekân, iki yer arasında bir köprü kuran içeriyi dışarıya bağlayan bir ara geçiş yeridir.
Kapı merak uyandırır. Kapı ile karşı karşıya gelindiğinde onun arkasındakine yönelen bir merak sarar insanı. Kapı her yere açılan, ardındaki bilinmezliği her daim saklayarak, kişinin
dürtülerini harekete geçirendir. Kapı yalnızca et kalınlığı olan bir dikdörtgenden ibaret değildir; bir hanenin, içinde birçok insanın yaşadığı bir mekânın, ya da kimi zaman bireyin temsilcisidir.
Bireyler nasıl birbirinden farklıysa, kapıların da her birinin ayrı bir karakteri, başka bir numarası vardır. Numaralar, kişilere karakter verir. Her bireyin bir kimlik numarası vardır, kapıların da…
Değişmez ve nihai bir sokakta, değişmez bir binanın, hanenin ya da mekânın kapısına zaman zaman değişebilen numaralar verilir.
Kapı numarasına göre kimlik değiştirmez ama bazen bu sayılar kapının karakterini değiştirebilir.
Emrah Günay'ın fotoğrafları, bu kapı problemini farklı coğrafya ve bağlamlardan yeniden ele alır. Paris, İstanbul, Mardin gibi
şehirlerin kapılarının fotoğraflarını çeken sanatçı, her bir kapıya içinde yer aldığı şehir ve numarasıyla birlikte kimlik verir adeta.
Her bir kapı, içinde bulunduğu coğrafyayla şekillenir. Mardin'deki bir kapı bazen boş bir oyuk olabilirken, bazen de birbirine
eklemlenmiş tahtalardan oluşur. Mimari, etnografik, arkeolojik, tarihi ve görsel değerleri ile tüm imkânsızlıkların önünde durur. Mardin kenti daha oraya adım attığınızda bütün kapılarını açar size.
Paris kapıları özenle yapılmıştır. Batı sanatının tüm ihtişamını üzerinde taşıyan kapılarla karşılaşılabileceği gibi, küçük modernist müdahalelerle zamanın etkisinden nasibini almış kapılara rastlamak da mümkündür. Paris, bir devrim şehri, cesaretin ve ihtişamın
öyküsünü anlatan bir yerdir. Kapıları açmak da cesaret ister.
İstanbul kapıları ise, arkasında barındırdığı tarihi ve şu an içine doğduğu kozmopolit yapıyı anlatır. İstanbul'un tarihi, mimarisiyle ön plana çıkar. İstanbul bir dönüşüm şehridir. Kapılar da bu dönüşümün bir göstergesidir. Aynen sanat yapıtı gibi bir kimliğe sahip olan kapı belki de en çok İstanbul'da çeşitlilik kazanır. Asya ile Avrupa'nın kapısıdır o. İşte bu yüzden belki de İstanbul'da kapıları çekmek, zaten kendisi bir kapı olan İstanbul kenti için anlamlıdır.
Emrah Günay'ın fotoğraflarında kapılar adeta dillenir, farklı hikâyeler anlatırlar. Her biri başka bir öykünün ayrı bir
noktasından tutar bizi. Tüm bu öyküleri anlamak için fotoğraflara biraz daha kulak vermemiz gerekir. Dinledikçe daha da içine gireriz ve bu coğrafyalar bizim coğrafyamız oluverir. Kapı
numaraları bu öykülerin kaydını tutarlar. Bu kapılara kimlik verirler ve onları sınıflandırmamıza yardımcı olurlar. Öte yandan içinde barındırdıkları pek çok bağlamla, çağdaş sanatı ve felsefeyi uzun süre işgal etmiş olan ben – öteki, içerisi – dışarısı, mahremiyet – kamusallık gibi kavramları yeniden düşünmemizi sağlarlar. Kapı sahip olduğu üç boyutlu mekân özelliği ve tüm kavramlarıyla bu sergide yeniden karşımızda durur.
DOORS AND THEİR NUMBERS
Emrah GÜNAY Photo Exhibition
DOORS AS A SPACE PATTERN IN PHOTOGRAPHY
“It is the artist who is truthful and the camera that lies, because in reality time does not stop.”
Auguste Rodin In spite of what Rodin says, photograph is reality and it exists within space. The space, which the photography holds on to life, can be present in various ways. Among these spaces, perhaps the most interesting one is “the door”. The door is a place which separates inside and outside, a crossing of two spaces.
The door stimulates the curiosity, the curiosity towards the behind the door. The door is an object which is an opening to
everywhere, hiding the unknown behind it and stimulating the compulsions. The door is not just a rectangular three dimensional object, thus it is a representative of a house or a person
Emrah Günay's photos, consider the problematic of door through different geographies and contexts. By taking the photos of the doors from the cities, Paris, İstanbul, Mardin, he almost identifies the doors within the city and the numbers. All doors take form with the cities where they live in. The doors in Mardin can be a hive or clumsily constructed woods. It obviates all the
impossibilities with its architectural, ethnographic, archaeological, historical and visual goods. Mardin opens its doors to at the moment you take the step in that city. Paris doors are made diligently. There, it is possible to face both the doors of Western splendour and modernist minimalist ones. Paris is a city of revolution, telling the story of courage and bravery. The one needs this bravery in order to open the doors. Doors in İstanbul explicate the history behind and the cosmopolitan structure that they are born into. Istanbul's history comes into play with its architecture. Istanbul is a city of transformations. The doors are the symbols of these transformations. Istanbul is the door between Asia and Europe. Maybe just for this reason it is significant to take the photos of İstanbul's doors, because it is already a door itself.
In Emrah Günay's photos the doors almost speak and tell different stories. Every single of them holds us from different parts of different stories. In order to understand the stories, one must listen to these photos. As we listen we dive through and the geographies inside the photos become our geographies. The numbers register these stories and give identities to the doors in order to helps us to classify them. On the other hand, with all the contexts, they help us to reconsider the notions “me – the other”,
“inside – outside”, “privacy – public”. The doors in this exhibition stand still with all the characteristics and notions.
sometimes. As all individuals, the doors are all different from each other and have diverse numbers. The numbers characterise the individuals. All individuals have numbers as all doors do... The numbers of a building or a flat or a door can change in an
unchanging ultimate street.
The door does not change his character according to the number but sometimes the number can characterise the door.
KAPILAR VE NUMARALARI
Emrah GÜNAY Fotoğraf Sergisi
DOORS AND THEİR NUMBERS
Emrah GÜNAY Photo Exhibition
KAPI’NIN DIŞINDA KALANLAR
Emrah GÜNAY Fotoğraf Sergisi
“Sözsüzlüğün mekanı ne kadar da genişmiş!” (*)
Konusunu hayatın içinde varolan gerçeklikten alan belgesel fotoğraf; insanların yaşam biçimlerini, toplumsal değerleri ve bu değerlerdeki değişimi, toplumdaki siyasal ve sosyal hareketliliği ve bu hareketliliğin insanların günlük hayatlarına yansımasının taşıyıcısı bir bellek gibidir.
Toplumdaki büyük sosyolojik değişimler “söz” le kağıda sabitlenirken, onu “görüntüye” taşıyan fotoğraf ile hem belleklere daha kalıcı izler bırakmakta hem de fikritakip için birer kanıt ve hareket noktası oluşturmaktadır. Bu fotoğraflarla; yaşarken
kanıksanan, korkulan ya da yok sayılanlara “gözün tanıklığı” davet edilir.
Bu tanıklığın en çarpıcı yanlarından biri de her sabah korunaklı ve güvenli sıcak evlerimizden çıkarken sokağımızda karşılaştığımız ama yanlarından çoğu zaman görmeden, daha doğrusu çoğu zaman görmezden gelerek geçtiğimiz insanlara bakabilmektir. Sayıları hızla artan bu insanlar ekonomik, ailevi veya sağlık problemleri nedeniyle sokakta yaşamaya başlıyor.
Pekçoğu günlük yaşam akışı ile bağlarını koparmış, gerçeklik algıları farklılaşmış, kimlik taşımayacak kadar özgürleşmiş bu insanlar parkları, bahçeleri, bankamatikleri, kaldırımları, saçak altlarını mesken tutmuş durumda. İstanbul'un en işlek cadde ve semtlerinde kendilerine ait köşeler yaratmışlar. Kentin hareketliliği ve temas olmasa da insanla dolu caddeleri onlar için güvenli alanlar oluşturur. Herbiri herhangi bir nedenle sokakta kalmış ya da sokağa taşmış bu insanların evlerinin yerini beller gibi
sokaklarda çoğu zaman mekanları, köşeleri bellidir.
Hergün hepimiz benzer görüntüleri defarlarca görüyoruz.
Hepimiz için olağan olan görme, bakma ve izleme eylemini bir fotoğrafçının objektifinden gördüğümüzde ise donup kalabiliyoruz.
Fotoğraf çekerek varolanı sürekli olandan, akıp gidenden soyutlayarak önümüze koyan fotoğrafçı aynı zamanda dün, bugün ve gelecek zaman arasında bir zaman köprüsü inşa eder.
'An'ın dondurulması olan fotoğraf aynı zamanda zamanın akışını gösteren önemli bir belgedir de...
Önceki işlerinde mekan olarak “kapı”yı seçen Emrah Günay bu kez içerisi ve dışarısını ayıran kapının önüne, sokağa çeviriyor objektifini. Ve sokakta yaşayanlarla, hayatını sokaktan
kazananlara dikkat çekiyor. Vizörüne takılanlar İstanbul'un en işlek sokaklarında yaşıyor; Beyoğlu'nda, Sıraselviler'de, Sultanahmet'te ve İstiklal Caddesi'nde... Yanlarından hızla işlerine gidenler, telefonla konuşanlar, dostlarıyla buluşmayı bekleyenler, turistler gelip geçiyor.
Kentin sokaklarında sabahlayan, bizler uyurken belki kentin boş caddelerini, köprülerini adımlayan, acılarını yüzlerine hapsetmiş insanlarla karşılaşıyorsunuz bu sergide... Sokakta yaşayanlar kadar sokaktan hayatını kazananlar da var karelerde... Kocaman harar çuval ve demir kafesli el arabalarıyla çöplerden kağıt toplayan bu insanları görmemek mümkün değil. Sokak insanları gibi sokak hayvanları da sokağın devamlı müdavimleri, aralarında hoş
dostluklar oluşmuş. Sokağı kendine ev olarak seçenlerle o sokakta korunaklı evlerinde yaşayanlar arasında kurulamayan ilişki, hatta korku da bu karelere tüm çıplaklığı ile yansımış. Yanlarından ya hızlı adımlarla geçiyor, ya da görmemek için elinde taşıdığı herhangi birşeyle ilgileniyor insanlar...Sadece çocuklar bunun dışında, onlar sokakta yaşayanlarla gözgöze gelmekten korkmuyorlar, tersine merakla bakıyorlar.
Bu karelerde gördüğümüz yüzlere; acı, kayıtsızlık, boşvermişlik ve tanımlaması zor bir hafiflik sinmiş... Bazen uyumak için afişlerle bezeli bir duvarın dibini, bazen bir kitapevinin basamaklarını bazen de bir reklam pankartını üzerine battaniye olarak seçen sokak insanları 'modern' yaşamın hızında önlerinden geçen
“öteki”ler tarafından bir enstelasyon gibi seyredilmeye başlanıyor.
Uyanıkken onları 'görmezden” gelen gözler, onlar uyurken edindiğini düşündüğü güvenlik alanından 'o'na ve çevresine bakmaya başlıyor. Işıklı reklam panolarının sunduğu renkli yaşam idealleri ile dalga geçer gibi onların yanıbaşına uzanan sokak insanlarına dair her birinin yüzünün anlattığı hikayeyi görmek;
kamusal alanın paylaşımı- görme- görmezden gelme-izleme- öteki- kontrol dışında olandan korkma-yabancılaşma-kendimiz gibi kavramları birkez daha düşünmek üzere önümüze bırakıyor.
Bazen iç savaşla, göçle, bazen ekonomik ve sosyal nedenlerle bazen ruhsal nedenlerle ya da kendi seçimleriyle olsun sokakta yaşamayı seçen insanlarla kentin ve kentlinin ilişkisi üzerinde düşünülmesi, yazılması, konuşulması gerekiyor. Yanyana ama bibirimize değmeden, görmeden ve hiç konuşmadan süren bu ilişkinin anlaşılması biraz kendimizi de anlamaktan geçiyor...
Her yaşanılanın hikaye olması gibi her şey bir fotoğrafta son buluyor belki de...
Oysa şairin dediği “çıplağız gözlerimizden başka örtü yok bize”
dizesindeki bu yalınlık belki sokak insanları ile aramızdaki mesafeyi biraz olsun azaltır. Emrah Günay'ın karelerindeki samimiyet bu mesafenin kısalmasında bir adım olur belki de...
THOSE OUTSİDE OF THE DOOR
Emrah GÜNAY Photo Exhibition
“How vast, the spectrum of speechlessness!”(*)
Documentary photography, deriving its subjects from the reality existing within life, is like a memory that carries people's lifestyles, social values and the changes in these values, the political and social movement in the society and the reflection of this
movement in the daily lives of people.
While the great sociological changes in the society are fixed on paper with “words”, they leave more permanent marks on memories and provide proof and a starting point for following up the idea with photographs. With these photographs; the invitation is to “eye witness” the things taken for granted, feared or ignored while living them.
One of the most striking sides of this witnessing is to be able to look at the people we encounter in the street as we leave our safe, warm houses yet pass them by without noticing, or rather mostly ignoring them. These people, constantly increasing in numbers, start living on the streets due to economic, domestic or health problems. These people, the most of whom have severed ties with daily life, have altered perceptions of reality, and are free enough not to carry IDs, dwell in parks, gardens, ATMs, sidewalks, doorsteps. They have formed corners for themselves in the busiest streets and districts of Istanbul. The frenzy of the city and its people, if not contact, filled streets create safe areas for them. The locations, corners of these people, having been left or thrown out on the street for any reason, are defined on the streets, just like defining the location of one's home.
We see similar sights frequently every single day. When we witness the regular action of seeing, looking and watching through the objective of a photographer we might be frozen to the spot. The photographer, presenting the existing by
abstracting it from the constantly present and flowing, builds a bridge of time between today and the future. Photography, the act of freezing a “moment”, is also an important document that displays the sands of time…
Having chosen the “door” as a spot in his previous work, Emrah Gunay is now turning his objective outside that door that
separates the inside and the outside: the streets; drawing attention to those living on and earning a living on the streets.
Those caught by his viewfinder live on the busiest streets of Istanbul; in Beyoglu, Siraselviler, Sultanahmet and the Istiklal square… People hurrying to work, talking on the phone, waiting to meet up with their friends, tourists pass them by.
You come across people who sleep out on the streets of the city, stroll over the empty streets, bridges of the city as we sleep, and have trapped their pain in their faces in this exhibition… the frames include people who earn a living on the streets as much as those living on them… It's impossible to ignore these people who pick up paper from the garbage with their giant sacks and iron caged carts. Street animals are permanent residents of the street as well, just like street people, and pleasant friendships have formed between them. The relationship that cannot be formed between those who chose the streets as their residence and those living in their safe homes, and even the fear felt between them, has reflected full front on these frames. People either pass them by with hurried steps or busy themselves with something they're holding to ignore them… Kids are the only exception, they aren't afraid to look in the eyes of those living on the streets; instead they stare at them with wonder.
The faces in these frames have a certain pain, apathy, nonchalance and a lightheartedness that's hard to describe ingrained in them… The people of the streets, who sometimes choose the bottom of a wall draped in posters or the ladders of a bookstore and an advertisement poster as a blanket, are now watched as an installation art by the “others” that pass them by at the speed of “modern life”. The eyes that “ignore” them while awake start looking at “him” and his environment from the safe zone that they believe they obtain while sleeping. To see the story that the face of each street person, lying right by the glittery advertisement board as if mocking the colourful ideals of life they present, tells forces us to reconsider concepts such as sharing public areas-seeing-ignoring-watching-the other-fearing the uncontrollable-alienation-ourselves.
The relation between people who choose to live on the streets, sometimes due to civil war, immigration, economic and social reasons, sometimes mental reasons or by their own choice, and the city and urban dwellers need to be contemplated, written and spoken about. Comprehending this relation, existing with us right by each other, without touching, seeing or talking,
somewhat depends on comprehending ourselves as well…
Just like everything that's ever lived is a story, perhaps everything ends in one photograph. However, perhaps the simplicity of the line of a poet “we're naked; no veils for us but our eyes” would perhaps decrease the gap between us and the people of the streets. Perhaps the sincerity in the frames of Emrah Gunay would help bridge this distance…
HAYDARPAŞA YANIYOR İSTANBUL SEYREDİYOR
Emrah GÜNAY Fotoğraf ve Gravür Sergisi
Haydarpaşa Garı'nın kent belleğindeki izleri…
Haydarpaşa Garı, İstanbul'a hiç ayak basmamış insanlar için bile Yeşilçam filmlerinde, başrol oyuncusunun tahta bir bavulla,
İstanbul'a gelip, buharlı bir trenden Haydarpaşa Garı'nda inip, o muhteşem kapısından şaşkın şaşkın kente, denize baktığı ve ardından ağır ağır mermer merdivenlerinden indiği sahne ile hafızalardadır.
İki Alman mimar Otto Ritter ve Helmuth Cuno tarafından
hazırlanan projenin inşaatında Alman ustalar ile birlikte İtalyan taş ustaları da çalışmıştır. Neoklasik Alman Mimarisi’nin en güzel
örneklerinden biri olan Haydarpaşa Gar binası 100 yaşını çoktan gerilerde bırakmış, tarihsel ve kültürel miras niteliğinde olup, İstanbul II Numaralı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kurulu tarafından 21.08.1997 tarih ve 4542 sayılı kararla “1. Sınıf
Korunması Gereken Yapı” olarak tescil edilmiştir.
Kadıköy'den kalkan tüm vapurların selam durduğu, 1908'den bu yana yaşayan bu tarihi mekân şimdilerde trensiz ve yolcusuz, üstelik çatısı ve dördüncü katı harap olmuş durumda… Daha birkaç yıl öncesine kadar şehirlerarası yolculukların heyecanla başladığı, yemekli vagonlarda yer tutma telaşlarının yaşandığı, yola çıkılmadan önce Gar Lokantasında buluşulduğu, banliyö yolcularının koşuşturduğu salonları şimdi bomboş…
İstanbul'un simgesel değerlerinden biri ve kent içi ulaşımın önemli bir unsuru olan Haydarpaşa Garı, Anadolu'nun batıya açılan kapısı konumuyla toplumsal belleğimizde çok özel bir yer
edinmiştir. Tarihi, kültürel değerleriyle aynen korunması gereken 1.
grup kültür varlığı olarak tescil edilmiş olan Haydarpaşa Garı ve yakın çevresi de en az onun kadar değerlidir. Selimiye Kışlası, Mekteb-i Tıbbîye-i Şahane (Haydarpaşa Lisesi), Askeri Hastane (GATA), Haydarpaşa Numune Hastanesi, Karacaahmet Mezarlığı, Selimiye Camii gibi kültür ve tabiat varlıkları ile birlikte, Tarihi Yarımada ile birlikte İstanbul'un kimliğini yansıtan özel bir siluet oluşturur. Ayrıca mimarlık tarihi açısından da; geçmişin farklı mimari üsluplarında tasarlanmış binaları bir arada bulunduran, bu alandaki yapıların askeri ve endüstri mirası açısından da önem taşıdığını da unutmamak gerekir. Bağdat'a uzanan tarihi
demiryolunun başlangıç noktası olan Haydarpaşa Gar Binasının deniz üzerindeki özel konumu ve yapımında kullanılan inşaat teknolojisi açısından ayrı bir önemi vardır.
Kent ve kentlinin kimliğinin bir parçası olan Gar'ın; 28 Kasım 2010 tarihinde çatısında çıkan ağır yangından dolayı çatısı çökmüş ve 4. katı kullanılamaz hale gelmiştir. Ardından Ankara-İstanbul Yüksek Hızlı Tren Projesi kapsamında İstanbul-Eskişehir bölümündeki demiryolu çalışmaları nedeniyle, 1 Şubat 2012 tarihinden itibaren 24 ay süreyle ülke çapındaki tren seferlerine ara verilerek tamamen işlevsiz kılınmıştır.
Konusunu hayatın içinde varolan gerçeklikten alan belgesel fotoğraf; tam da bu noktada büyük bir önem kazanıyor. Sözün kifayetsiz kaldığı zamanlarda, sessizliğe bir 'çığlık' işlevi verebilen fotoğraf; hem belleklere daha kalıcı izler bırakmakta hem de fikritakip için birer kanıt ve hareket noktası oluşturmaktadır.
Fotoğraf Sanatçısı Emrah Günay 28 Kasım 2010 günü
Haydarpaşa Gar'ı yangının söndürülme çalışmaları sürerken denklanşöre basmış ve üç yıl boyunca da Haydarpaşa Gar'ını izlemiş. “Haydarpaşa Yanıyor, İstanbul Seyrediyor” adını verdiği sergi de 22 fotoğrafa, 22 de gravür eşlik ediyor.
Emrah Günay; bu sergi ile toplumsal hafızaya belgeler sunarken bir yandan da Haydarpaşa Garı ve çevresinin “endüstri tarihi mirası” özelliğini hatırlatıyor ve bu sergi ile
Haydarpaşa Garı'nın kent belleğindeki izlerinin peşine düşüyor…
HAYDARPAŞA IS BURNING, İSTANBUL IS WATCHING!
Emrah GÜNAY Photo and Engraving Exhibition
Traces of urban memory of Haydarpasa Train Station…
Haydarpasa Train Station is even in the memory of people who never have been in Istanbul with scenes of Yesilcam (Turkish cinema) where the main artist came to Istanbul caring a wooden suitcase, leaving out of a stream train in Haydarpasa Train Station and staring the city which is the gate of Anatolia to Europe and the sea, wondering and confused, while moving down the marble stages slowly.
Two German architects Otto Ritter and Helmuth Cuno are prepared the construction of the project together with the German and Italian master stonecutters. It is one of the most beautiful samples of Neoclassical German Architecture and named as Haydarpasa Train Station. The building is 100 years old already and it has been registered as "1st Class Structure in Need of Protection " by Istanbul II Cultural and Natural Heritage Protection Council 21.08.1997 dated 4542 resolution number.
From Kadıköy shield all ferry saluting which stood since 1908, living in this historic venue is now without any passanger, moreover, roof and fourth floor was destroyed in case . A few years ago intercity journeys excitedly began in Haydarpasa Train Station, dining car involved in keeping flurry of intense, Road Station Diner met the suburbs before climbing through where passengers scour the halls, the building is empty now…
The station as it is being a part and cultural heritage of the city lost its roof and 4th floor became unusable because of the fire in 28 November 2010. Subsequently,as a result of the Ankara- Istanbul High Speed Train Project in Istanbul-Eskisehir section due to rail work, for a period of 24 months starting from 1 February 2012, suspension of trains was completely disabling and train services were cancelled contry-wide.
One of Istanbul's symbolic value , which is an important element of urban transportation and Haydarpasa Train Station , the gateway to the west of Anatolia in the position of our society has a very special place in our memory . Historical and cultural values need to be maintained with 1 groups that have been registered as cultural assets Haydarpasa Train Station and its surroundings is at least as valuable as his . Selimiye Barracks , Mekteb-i Tıbbîye-i Şahane (Haydarpaşa High School ), Military Hospital (GATA) , Haydarpasa Numune Hospital, Karacaahmet Cemetery, Selimiye Mosque as cultural and natural assets , along with the Historic Peninsula Istanbul together with the identity that reflects a silhouette will create . Also in terms of the history of architecture of the past in a different architectural style buildings containing a combination designed , military and industrial heritage of the buildings in this area in terms of importance to remember that you need . History dating back to Baghdad railway , which is the starting point of the sea Haydarpasa Train Station on the specific location of the building and construction technology used in the production has a different significance in terms .
Photographer Emrah Gunay strated to tahe photos by
November 28, 2010 during the efforts to extinguish the fire and the shutter for three years he had followed the events in Haydarpasa Train Station. "Haydarpasa is Burning, Istanbul is watching" the name given to the exhibition of photgrapht and printmaking are composed of 22 photographs accompanied by 22 engravings.
Emrah Gunay is presenting documents of social memory and on the other hand, he is recalling the property of Haydarpasa Train Station's as a part of " industrial and cultural heritage" by
following the traces of Haydarpasa Train Station's urban memory.
The document about the exhibition is written by Elif Aydogdu as it is attached.
Toplumsal hafızanın bir mekan üzerinden bugüne aktarımını, sanatsal bir dil ve etkinlikle yapabiliyor olmanın heyecanı inanılmaz. 100 yıl öncesinin dramatik toplumsal durumunu, naif bir anlatımla biçimlemeye özen gösterdiğimiz bu etkinliğe, özellikle mekan üzerinden yola çıkıp, buranın o günlerde anıldığı sıfatı tema ismi olarak verdik ve "EL ORFELİNATO"
dedik. Etkinlik içerisinde projenin direktörlüğünü de üstlenen Orhan Cesur'un çektiği tematik kısa film,öğretim üyesi Emrah Günay'ın üç ayrı alt başlıktan oluşan foroğraf ve gravür
kolleksiyonu, benim de geçmişten bugüne El Orfelinato'yla ilgili geçmişi, mekan ve o günün anlatımını getiren röportaj,
fotoğraf, belge ve objelerden oluşan farkındalık çalışmalarım bulunmaktadır. Ben projenin sanat yönetmeni olarak biz üç sanatçının bu derin hafızayı kendi cümlelerimizle ayrı başlıklar, tek tema altında ortak bir ifade vurgusu çıkmasına özen
gösterdim en çok. Çünkü buradaki ortak amacımız, koskoca bir toplumun geçmiş ortak hafızasının bugüne sanatsal bir dil ile dönemin tüm gerçekliğinin yaşandığı ve hala ayakta olan bu yetimhane üzerinden anlatılmasıdır.
Sema Tecen – Ressam SO Art Sanat Yönetmeni Sema Tecen – Artist SO Art “Art Director”
Photo Documentary “Remember”
(Private Collection)
The excitement of being able to make social memories through a vezne today with an artistic language and activity is incredible. We expressed this dramatic social situation of 100 years ago with this naive expression. Especially considering the venue, as the name of the theme we used the adjective it was named in those days: "EL ORFELINATO". The thematic short film is taken by Orhan Cesur, who also took the role of director of the project within the event. The photography and photograph collection consisting of three separate
subheadings belong to lecturer Emrah Günay. And I made the studies on the archival photograph bringing the past, the venue and the narrative of that day to the El Orfelinato and awareness studies consisting of documents and objects. As the artistic director of the project, we have tried to take this deep memory of three artists apart from our own cues, with a single emphasis on common theme under one theme. Our common goal here is that the past common memory of a big society is told through artistic language and through this orphanage where all the reality of the time is still alive and still standing.
