ÇALINAN HAYATIMIZ-SULARIMIZ
Ekolojik sistemin döngüsünden geçerek tatlı su ihtiyacımızı karşılayan göller ve akarsular bugün uluslararası
kartellere açılmış durumda.AKP iktidarının özelleştirme sıralamasının başında gelen, görece gizlilik içerisinde, akarsu havzalarımız bugün 49 yıllığına uluslararası şirketlere pazarlandı. 2000’li yıllarda dünya üzerinde ülkemizde dahil olmak üzere şehirde yaşayan insanlar, kırsalda yaşayan insan sayısını aştı. Sağlıksız yapılaşma, altyapıdan yoksun, temiz su kaynaklarına ulaşmada sorun yaşayan gecekondulaşma meydana geldi ve bu insanlar temiz sudan yeterince yararlanamıyorlar.
Mesleki olarak projelendirdiğimiz sıhhi tesisat işlerinde bir kişinin günlük kullanımı maksimum olarak 150 litre olarak hesaplanır. Maude Barlow’un araştırmasına göre ortalama bir ABD vatandaşı günlük 600 Litre, bir Afrika vatandaşı ortalama 1 Litre su tüketmekte. İki kullanım arasında devasa boyutta bir dengesizlik var. Zengin ülkeler azalan temiz su kaynaklarına rağmen bugün temiz suya daha kolay ulaşabilmekte. Aynı durum geri kalmış ülkelerde
olamamaktadır ve savaşlarda ölen çocukların toplamından daha fazla çocuk susuzluk veya kirli suyun taşıdığı hastalık neticesinde ölmektedir.
Bugün yapılan araştırmalar gösteriyor ki 2025 yılında dünya nüfusunun üçte ikisi su kıtlığı çekecek. Ekoloji sistemde suyun döngüsünde,suyun tükenmesi gibi bir durum, doğa yasalarına göre yaşanmaması gerekmektedir.Fakat dünya üzerinde sanayi ve endüstriyel tesislerde kullanım, eğlence sektöründe yaşanan dengesiz israf ve zengin ülkelerin peyzaj işlerine harcadıkları gereksiz su tüketimi ile su doğaya geri kazandırılmıyor. Kirletilen sular nehirlere ve göllere bırakılarak ekolojik geri dönüşümden mahrum bırakılıyor. Bu geri dönüşümün yaşanmadan kirli suları ile baş başa kalan ülkeler Çin, Hindistan,Endonezya v.s. İronik bir şekilde bu ülkeler bugün ABD ve AB ülkelerinin fason imalat fabrikalarının bulunduğu, yan sanayi üssü olarak kullandıkları ülkeler. Emperyalizmin kurnazlığı bu noktada kendini gösteriyor. Uluslararası şirketler hem bu ülkede ucuz kol gücünden faydalanıyor hem de kendi doğal kaynaklarını temiz tutarak fabrikasyon atıklarını kendi ülkelerinin dışında tutabiliyorlar.
Güney Amerika ülkelerinin bir kısmında tatlı su kaynakları ABD gıda tekelleri tarafından el konulmuş durumda. Su kartelleri doğadan kendi tesislerine çevirdikleri suları şişeleyerek çok yüksek ücretle pazarlamak üzere ülke dışına çıkarmaktadırlar. Atık su kaynaklarını da arıtım tesislerine yönlendirip, biyoloji ve kimyasal arıtımdan geçirerek satmaktadırlar. Güney Amerika’da tatlı su rezervlerinin bulunduğu arazilerin sahipleri CNN’in sahibi Ted Turner: 55 bin hektar, Doug Tomkins: 800 yüz bin hektar, Benetton’un sahibi: 900 bin hektar. Bu acımasız mülkiyet sistemi ile yerliler topraklarından sürülüyor, kaynaklar insansız hale getiriliyor ve birkaç zengin daha fazla zenginleşmesi için gasp ediliyor. İnsan yaşamının olmazsa olmazı olan suya ulaşım her geçen gün bu kapitalistler tarafından
zorlaştırılmakta.
Dünyanın su kartelleri muazzam bir işbirliği içerisindeler. Bu işbirliğinin aktörleri; Dünya Bankası,Uluslararası Para Fonu, Birleşmiş Milletlerinin farklı disiplinleri, Dünya Ticaret Örgütü. Bu aktörler devasa bir hırsızlık ağı kurdular. Hırsızlık ağına işbirliği içerisine girdikleri ülkelerin yöneticilerini de dahil ederek gasp süresinde gerekli yasal düzenlemeler, halkın tepkisinin bastırılması konusunda güç kullanılması, tesislerin kurulmasında ucuz iş gücünün
sağlanması, belediye ve devlet kasasından işletme kurulması için kaynakların sağlanması gibi destekleri talep ediyorlar. Mevcut hükumetler işbirliği sonucunda, özelleştirme adı altında ile tatlı su kaynaklarımızı satıyorlar. 2009 Yılında Enerji ve Tabi kaynaklar bakanı Hilmi Güler’in açıklamasıyla bu satışların yapılacağı belirtilmiş ve o zamandan bu zaman büyük bir hızla su rezervlerimiz halkın kullanımından ve kamusal yapılanmadan
uzaklaştırılmaktadır. İller Bankasının işlevsiz hale getirilmesi bu politikanın bir parçasıdır. Akarsularımız ve tatlı su kaynaklarımız son dönemlerdeki agresif politikalarla asıl kullanım hakkına sahip yerel nüfusun elinden alınarak merkezi şirketlerin taşeronluğunda uluslararası şirketlerin kullanımına açıldı.Tarlasını, bağını, bahçesini sulayamayan köylü, barajlar suları altında köyleri bırakılan köylü zorla şehir hayatına yönlendirilmektedir. Şehirde aşırı
kalabalıklaşan köylü, sahipsiz kalan kırsal iki taraflı bir zorbalığın eseridir.
Su şirketlerce alınıp satılan bir meta olamaz. Suyun kullanımı bir insani hak olarak koruma altına alınmalıdır. Bu kullanım hakkının korunması için toplumsal tepki hareketi oluşturulması ivedilikle gereklidir.
KAYNAK SULARIMIZ HALKIMIZINDIR, YABANCI VE YERLİ KARTELLERİN DEĞİLDİR. HABERLINK-Nuray Çevirmen-04-05-2013
