* ' / ? ¿ cf
T í ,
«*> ,
d iıım ııııııın ıııııtıııfiıııııııııııııtm ıııım ııım iiım ıııııı... tııııııııııııııa. j5v .
<•
ııııııııııiiııtlıııııııı
TAKVİMDEN
BİR YAPRAK
B R ACI H Â T R A
B
U acı hâtıra, üstadım Rıza T erfik merhumun 1950 senesi Aralığının 31 inci günü Hakkın rahmetine kavuşmuş olma sıdır. İlim , edebiyat ve insanlık dünyasının telâfi ve teselli kabul etmeyen bu kaybı bugün akşam üzeri vukubuldu. Ertesi günü Yılbaşı idi. Mübarek na’şını Şişli Camiinden alarak Zincirli- kuyu kabristanına götürdük. Refikası Nazlı hanımefendi bitik bir halde idi. Iztırap içinde kıvranan başını, üstadımı tedavi eden doktor Sadi beyin göğsüne dayayarak:— Ah doktor, gitti, gitti!
Feryadını bâlâ unutamam. Sadi bey hıçkırmamak için bütün gayretini sarfediyor ve içinin bütün acısını yalnız gözlerinden yaş olarak akıtıyordu.
Hava gayet fena idi, dondurucu bir soğuk vardı. Yağmurla karışık yağan kar, yüzümüzü kamçüıyordu.
O dehâ güneşini toprağa verdik. Artık bir tümsekten ibaret kalan kabrinin önüne geldim. Ona son bir hitapta bulunacaktım.
— Elvedâ!
Diye bağırdım. Etrafımda halka olanlardan bir feryat koptu. Mustafa Ragıp merhum, iki elini yüzüne kapamış hüngür hüngür ağlıyordu.
Rıza Tevfik başbbaşma bir âlemdi. Şiirlerindeki ifade salâbe- ti, beyan tatlılığı ve âhenk pek az şairlere nasip olmuştur. Bâzan gayet çetin bir mevzuu ele alır, Divân Edebiyatının en güç bir manzumesini B akileri, N ef’i’leri hayretlere düşürecek bir selâ- setle yazar. Bâzan Tanzimat edebiyatını en ince ve zarif noktala rın ı göstermek suretiyle belirtir, bâzan Edebiyat-ı-Cedfde’yi ele anı-, Fikret’e bile hakkında manzumeler söyletecek hârikalar yazardı.
Bâzan da «saz şairleri» tarzında öyle şiirler yazardı ki insan okuduğu zaman nârâlar atmak ihtiyacını duyardı.
Hususiyetine doyulmazdı. Nüktedan, zarif, yakası çözülmedik mazmunlar sarfeder. Eski devirlerin bütün inceliklerini lehçe tak litleri ile anlatırdı.
Spora fevkalâde merakh idi. Vücudu çelik gibi idi. B ir fıkrasını anlatayım:
B ir gün takdir edilmenin mânevi zevkinden bahsedildi. — İnsanoğlu, dedif methedilmeyi sever.
— Hocam, dedim, siz çok raütevazi bir adamsınız. Yüzünüze karşı sizi metheden adamdan sıkılmaz mısınız?
— Bâzan sıkıldığım olur. Fakat beni bir gün methettiler. Bu senadan duyduğum zevki hâlâ unutamam.
— Lütfedin hocam.
— Efendim, Kadıköyünde otururken merhum Faik bey, Selim Sırrı ve ben üçümüz gülle kaldırmak gibi ağır jimnastikte pul as mıştık. Oturduğum mahallede bir hamal Kerim Ağa vardı. Ben halk ile sohbeti severim. B ir gün görüşürken:
— Kerim Ağa, dedim, en fazla kaç okka yük kaldırabilirsin? — Evvclallah, dedi, 250 okka kaldırırım.
— Adam sen de— dedim, ben 300 okka kaldırırım. Güldü.
— Begim, dedi, yalan söylüyorsun demem. Ama 200 okka bile kaldıramazsın.
— Deneyelim. Bana bir arkalık yaptır. Kum torbalarını bas külde tartalım, arkalığa koy. Kaldırıp kaldırmadığımı görürsün. Kerim Ağaya 3 mecidiye verdim. Bana bir arkalık yaptırdı. Mahallede eş dost toplandık. B ir yerden ben arkalığı sırtıma al dım. Kum torbalarını doldurdular, birer birer tartarak arkalığın üzerine koydular. Kerim Ağa:
— Begim nasılsın?
Diyordu. Nihayet 300 okka oldu.
— Kerim Ağa, dedim, nereye kadar götüreyim?
— Aha... B ir kere şu sokağın başma kadar götür, getir, yetişir, — Ben sırtımda 300 okka ile iki defa gösterilen yere kadar gittim, geldim. Kerim Ağa elim i öptü.
— Maşallah! dedi, nazar değmesin.
Zaman geçti. Eve gelirken baktım, Kerim Ağa sonra yeğeni olduğunu öğrendiğim bir delikanh Qe bana doğru geliyor. Beni görünce önünü ilikledi, ellerini bağladı, selâma durdu. Yanından geçerken yeğenine:
■— Aha bu beye Irıza bek derler. Katır gibi yiik taşıy! Dedi.
