Başlık: Ölüler EviYazar(lar):YILMAZ, ŞâmilSayı: 33 Sayfa: 083-095 DOI: 10.1501/TAD_0000000285 Yayın Tarihi: 2012 PDF

Yönerge niyetine:

Babanın cesedi en son gömülür.

Bir gün ve geceyi yuvasında geçirmeli. Ve anlatmalı. Oğullar ve kızlar kâbus görecek. Görmeli.

Bejan Matur, Ayın Büyüttüğü Oğullar

Ölüler Evi

Şâmil Yılmaz

84

Şâ

mi

l Yı

lm

az

içi gibi görülmüyor ki. Geçmiş bir günü… bir ölümü tekrarlamaya yarayan eşya-lar… Aylarca bir adamın yanında yaşarsı-nız ve farkında olmazsıyaşarsı-nız o artık bu dün-yadan değildir. Hortlaklar bütün dünyayı sarmış… Öldüğümü yalnız ben biliyorum Ölüyüm Fakat Bir tarafım yaşıyor Bir tara-fım öbür taratara-fımı öldürmüş Düşman gibi… Öldüğümü yalnız ben biliyorum Her hort-lak, her geri-gelen burada topraktan gelir, toprağa gömülü bir gizlilikten gelir gibidir- Benim ruhumu öldürdün sen. Söyle: Ölü-münle toprağa giren o dua almış kemikle-rin neden kefenini yırttı. Evin içi ölülerden artakalmış eşyalarla doluydu. Sadece diril-miş bir ölüyüm ben. …farkında olmazsınız artık bu dünyada değildir. Çünkü birden dehşetle senin uzun zaman önce öldüğünü fark ettim. …fışkılı toprak, mezar ve yeral-tındaki hapishane… Hortlaklar bütün dün-yayı sarmış… Her hortlak, her geri-gelen, burada topraktan gelir ve geri gelir gibi-dir, toprağa gömülü bir gizlilikten gelir gi-bidir (humus ve fışkılı toprak, mezar ve ye-raltındaki hapishane), en aşağıdakine, na-çiz olana, nemli, aşağılanmış olana geri dö-ner gibi geri dönecektir buralara. Hortlak-lar her yerde… kum gibi kaynıyorHortlak-lar. Biz-se aydınlıktan öylesine korkuyoruz ki, he-pimiz. Onların ruhları bizim içimizde yaşa-makla kalmıyor, öldü sanılan inanç ve dü-şünceleri de....

KADIN

Buradayım. Siz bana bakıyorsunuz. Denizin sesini dinliyorum ben bu-rada. Karanlık su çalkalanıp duru-yor gecenin içinde. Bir şey sökülmüş içimden, eksik. Eksik olan o şeyi dü-şünüyorum. Düşündükçe o şeyin içi-ne düşüyorum. Anlatılmaz bir yok-luk geliyor aklıma kimi zaman.

OĞUL

Ölmüyor. Ölmeyecek başını bekledi-ğimiz.

85

Ö

lüler E

vi

KADIN

Çok zaman. Hiç olmamış bir şeyi anımsıyorum burada. Ben burada bunu yapıyorum. (Sessizlik.) Odanın ortasında bir ölüm var. (Sessizlik.) Ba-zen bir kadın anımsıyorum. Benim yaşımda, bana hiç benzemeyen, hiç görmediğim, tanımadığım bir kadın anımsıyorum bazen. Kadın bilmedi-ğim uzaklarda beni unutuyor. Ben ka-dının unutuşunu anımsıyorum. Son-ra unutuyorum. (Sessizlik.) Odanın içinde bir ölüm var. (Sessizlik.)

OĞUL

Ölmüyor. Ölmeyecek başını bekledi-ğimiz.

KADIN

Ben burada bunu yapıyorum. Pence-reden dışarı bakıyorum. Aşağıda bir uçurum. Odanın yarısı uçurumun boşluğuna uzanmış. Uçurum denize doğru düşüyor. Boşluğu ve karanlığı görüyor, uçurumu görmüyorum. Ben burada bunu yapıyorum. (Sessizlik.) Odanın ortasında bir ölüm var. (Ses-sizlik.) Dalgalar kayalıklara çarpıp pa-ramparça oluyor. Uzakta hiç dinme-yen bir rüzgâr yalıyor suyun yüzeyini. Ufukta ses çıkarmadan çakan kupku-ru şimşeklere bakıyokupku-rum. Her şeyde yaklaşan bir hastalık tedirginliği

OĞUL

Ölmüyor. Ölmeyecek başını bekledi-ğimiz.

KADIN

Ben, hiç başlamayan bir fırtınanın yısında dikiliyorum. Bu fırtınanın kı-yısında dikilen ben, üşüyorum. Ben burada-: Odanın içinde bir ölüm-

86

Şâ

mi

l Yı

lm

az

uzun zamandır başka bir yerdeydim. İçimde bir baba, bir kardeş, bir anne yoktu artık. Artık başka bir yerde ya-şıyordum ben. Başka bir yerde yaşıyor ve kendi insanlarımı; kardeş olmayan, anne olmayan, baba olmayan insan-larımı buluyordum. Ve böylesi doğ-ruydu- …ve baba, o gece, erkek kar-deşin ağzını gösterip “Tükür,” dedi, ve ben- …ve böylesi doğruydu. Ve ben, buna çok inanıyordum. Beni arayan kardeşim oldu. Babanın can çekiş-tiğini ve öleceğini ve fazla zamanı-nın kalmadığını ve eve dönmem ge-rektiğini söyledi. Dinledim. Babanın ölümü beni yeniden baba evine çek-ti. Ben, dirisinden kaçtığımın ölüsü-ne çekildim- bırak onu baba bırak onu benim üzerime çök- Ve böylesi doğ-ruydu. Ben buna da çok inandım. Ve ben, yaşadığım yerden artık yaşama-dığım bu yere geldim. Ve ev, bıraktı-ğım evle aynı evdi. Anladım ki-, in-san eve asla dönmemeli. Asla dönme-meli. Asla dönmedönme-meli.

OĞLAN Seni ben çağırdım.

KIZ

Beni çağıran erkek kardeşti. Ve ben, aynı gece yola çıktım.

OĞLAN

Çağırılması gerekenleri, bir ölümde hakkı olanları çağıran bendim. Çağır-dım ve çağırdıklarım geldi. Geldiler. Ama ölmedi ölümüne yatan. Bedeni çürüdü günden güne. Eti yumuşayıp gevşedi. Ama ölmedi. Tüm hakların hükmü çözüldü orada yatanın ölme-yişinde. Gelenler gelişlerinde hüküm-süzleştiler. Sanki hiç bilmiyor ölme-yi. Nasıl ölünür unutmuş sanki. Gel-diler. Ona gelGel-diler. Ölümüne çağır-dık hepsini. Gelsinler ve görsünler is-tedik. Son kez görmek ve helalleşmek için geldiler. Onlarca insan, günlerce bekledik başında. …kız kardeş

köşe-87

Ö

lüler E

vi

sinden çıkıp bize doğru yürüyor Baba beni bacaklarının arasına sıkıştırıyor Ben çok korkuyorum Anne! Neredesin anne!.. Baktık, ona baktık. Biz, hepi-miz. Ama o, niçin bilmem, bir türlü ölmeyi bilemedi.

SESLER

Tanrı insanı yarattığında onu kendine ben-zer kıldı. Onları erkek ve “Şey” olarak yarat-tı ve kutsadı. Yarayarat-tıldıkları gün onlara “in-san” adını verdi. Adem 130 yaşındayken kendi suretinde, kendine benzer bir oğlu oldu. Ona Şit adını verdi. Şit’in doğumun-dan sonra adem 800 yıl daha yaşadı. Başka oğulları, “Şeyleri” oldu. Adem toplam 930 yıl yaşadıktan sonra- Şit 105 yaşındayken kendi suretinde, kendine benzer bir oğlu oldu. Ona Enoş adını verdi. Başka oğulla-rı “Şeyleri” oldu. Şit toplam 912 yıl yaşadık-tan sonra- Enoş 90 yaşındayken kendi su-retinde, kendine benzer bir oğlu oldu. Ona Kenan adını verdi. Enoş toplam 905 yıl ya-şadıktan sonra- Kenan 70 yaşındayken ken-di suretinde, kenken-dine benzer bir oğlu oldu. Ona Mahalalel adını verdi. Mahalalel’in do-ğumundan sonra Kenan…

KIZ

Baktık. Gelenlerle birlikte günlerce babanın başında dikilip baktık. Ve biz baktıkça, uzadı babanın ölümü. Bir sonsuzluk geldi yerleşti ölümüne. Ve zamanın içinde kayboldu baba-nın ölümü. Çağrılan kadınların göz-leri korkudan iri iri açılıp, çağırılan erkeklerin ellerine bir titreme otur-du ona bakarlarken. Ve onlar, bu evin içinde ölümü gördüler. Ölüm, dur-muş bir saatin sessizliği gibi doldur-muştu odaları- …ve baba erkek kar-deşi yere yatırıyor ve bakışları ben-de babanın yüzünben-de hiçbir ifaben-de yok rab ona bir yüz vermemiş tıpkı bana bir isim vermediği gibi tıpkı anneye bir isim vermediği gibi… Ve hiç kim-se, hiçbirimiz ayıplayamadı onu. Ya-şamı ayıplayacak kelime yoktu hiç-birimizde. Ve onlar, anladılar ki, gel-dikleri evden bir ölü çıkmayacak. Ölü

88

Şâ

mi

l Yı

lm

az

baba-nın ölmeyişini görmüş gözlerle doldu taştı. Ve biz, hepimiz, onun ölmeyişi-ne baktık. (Sessizlik, uzun.) Sanki hiç bilmiyordu ölmeyi. Hiç duymamış, hiç bilmemişti sanki. (Sessizlik.) Ve birer birer gitmeye başladı gelenler. (Sessizlik, uzun.) Ve sanki, artık im-kansızdı onun için ölmek. Ve sanki, şimdi imkansız onun için ölmek.

OĞLAN

Ölmüyor, ölmeyecek başını bekle-diğimiz. Orada öylece yatıyor. Suyu çekilmiş kemikleri gıcırdıyor hare-ket ettikçe. Ama ölmüyor. (Bir an.) Ölmüyor, ölmeyecek başını- …şimdi annem pencerenin önünden bana ba-kıyor ben artık soluk alamıyorum an-nem hiçbir şey yapmıyor şimdi ölecek miyim… Ölmüyor, ölmeyecek başını beklediğimiz.

SESLER

Söyle: Ölümünle toprağa giren o dua al-mış kemiklerin neden kefenini yırttı. Ha-reketsizce içine gömüldüğünü gördüğümüz mezar, seni tekrar dışarı atmak için, neden ağır mermerden ağzını açtı? Ne var ki, ölü bir cesetken tekrar baştan aşağı zırh içinde, geceye korku salarak ayın yüzünü görmeye geliyorsun da tabiat dışı hiçbir şeyden ha-beri olmayan biz zavallıları aklımızın erme-diği düşüncelerle böyle tir tir titretiyorsun? Söyle, neden bu? Ne amaçla? Bizim ne yap-mamız gerekir.

KADIN

Buradayım. Siz bana bakıyorsunuz. Dalgaları dinliyorum ben burada. Suyun altındaki karanlığı düşünüyo-rum bazen. Bazen kendimi o karan-lıkta düşlüyorum. (Sessizlik.) Odanın içinde bir ölüm var. (Sessizlik.) Suyun altındayım şimdi ben.

89

Ö

lüler E

vi

OKUYUCU: KADIN’ı canlandıran oyun-cu, olduğu yerde, sanki gerçekten suyun di-bindeymiş gibi, hafif hafif sallanmaya baş-lar. Oyuncunun gövdesi, durgun bir suyun dibinde dalgalanan yosunlar kadar esnek ve düşsel bir devinimdedir. Ve kuşkusuz bu devinim bulanıktır; zemini toprak göllere atılan taşların dibe çöktüğünde dalgalandır-dığı çamurlar kadar durgun, ağır ve yoğun. Oyuncu, suyun dibine doğru sükûnetle ba-tan bir bedendir şimdi. Suyun dip uğultu-su bedene ritmini veren unuğultu-surdur. Oyuncu suyun, denizin içinde kaybolmaktadır artık. Usul usul görüş alanımızdan çıkar. Bakış, oyuncunun bulanık varlığını yakalayamaz olur. O, denizin koynunda, sonsuz bir kay-boluşa gömülmüştür. Şimdilik gerilerden, sahne dışından bir su sesi duyulur. SESLER

Onların giremediği başka bir şeyin içinde yaşıyorum. Her geçen gün biraz daha çeki-yor beni derine. Beni aynı anda hem kor-kutan hem de kendine çeken bir şeyden söz ediyorum. …kafamın içindeki bu çekim. Senin evine kök salamadım ben, her zaman her şeyin dışında kaldım. O dışarılara ait, onun yeri açık denizler. O dışarıya ait. Elli-da denize, o insanlara ait. Ah, beni bu bilin-meyene çeken, kışkırtan ne? Sanki denizin bütün gücü, gizemi… Bu kadın denizin ta kendisi. Sonunda sınırsızlığa, uçsuz bucak-sızlığa duyduğun özlem seni gecenin karan-lık koynuna çekecek.

OKUYUCU: Sahne dışından duyulan ses giderek yaklaşır; bir gümbürtüye, çağla-yanların gök gürültüsü benzeri sesini andı-ran bir ses patlamasına dönüşür. Ve apansız kapkaranlık sular basar tüm sahneyi. Oyun alanı sular altında kalır. Sahne içi, sahne dışı, sahne arkası, seyir yeri, ışık odası, lo-calar, fuaye, bilet gişeleri, salonun girişinde-ki geniş antre, güvenliğin ve idari birimle-rin odaları, tuvaletler v.b. sular altında ka-lır. Sular tiyatro salonundan da taşarak so-kağı, semti, şehri, başka şehirleri, tüm ül-keyi, ülke sınırlarını da aşıp diğer ülkeleri, sahne dışının o sonsuz uzayındaki ve evet, hiçliğin temsil alanındaki her şeyi, her şeyi, diğer sahneler ve sahne dışları da dahil her şeyi, serin ve ağır bir durgunluğun altına çe-ker. Sonra biter. Su yoktur artık. Sessizlik.

90

Şâ

mi

l Yı

lm

az

olmu-şum. Su dibe doğru çekiyor beni ve ben- …adam çocuğu kucağına alıp o gece n’oldu o gece… çekiliyorum. Dal-gaların uğultusunu hâlâ duyuyorum burada- …görme beni çocuk benden yana bana bakma bana… Burada, dipte, dalgaların uğultusu hâlâ duyu-luyor.

KIZ Ne işim var benim burada?

OĞUL Anne! Neredesin anne? Anne?

KADIN

Başka sesler de duyuyorum bura-da. Yıllar önce, bir gece yarısı, Adam, Kız ve Oğlan- …bana seslenme, bana seslenme çocuk, yokum ben burada, bana seslenme, sus… Bir yerlerde bir oda ve o odada bir ölüm vardı. (Uzun sessizlik) Suyun altında kalın, boğuk bir çınlama gibi dünyanın sesi. Gev-şiyorum ben suyun altında. İç organ-larımı bir arada tutan tüm bağlar çö-zülüyor. İçimdeki denizde ikinci bir savruluş daha yakalıyorum. Şimdi iç akıntılarda sürükleniyorum ben. Se-rin bir dış ağırlık kuşatmış gövdemi. Şimdi. Denizin yükünü tutuyorum gövdemde. Şimdi. Gövdem suyun bir parçası. Şimdi. Deniz kadar yoğun ve deniz kadar ağırım. Şimdi.

SESLER

Acaba bu kadın kim? Acaba bu kadın kim? Acaba bana mı soruyor? Acaba beni tanı-yor mu? Tanımıtanı-yorum. Acaba ne söylütanı-yor. Kendi kendime konuşuyorum. Sesinizi işi-tiyorum. Ben sizi duymuyorum. Kendi ken-dine konuşuyor. Kendi kendime konuşuyo-rum.

91

Ö

lüler E

vi

KADIN

Buradayım. Siz bana bakıyorsunuz. Sessizlik. Odanın ortasında bir ölüm var. Sessizlik. Kendi kendime konu-şuyorum. Kendi kendime konuşu-yorum. O gece de- o gece n’olmuştu da- KIZ: O gece sen yine kendi ken-dine konuşuyordun. Ve ben, o gece öldüm. Ve sen zaten ölmüştün. OĞ-LAN: O gece ölen bendim. KADIN: Hatırlamıyorum. KIZ: O gece baba ve sen bizi öldürdünüz. KADIN: Ama dedin ki siz- OĞLAN: O gece sade-ce ben öldüm. KADIN: Ben kimseyi öldürmedim. KIZ: O gece baba eve geç bir saatte gelmişti. Ve biz, erkek kardeşle ben, odamızda uyuyorduk. OĞLAN: Ben uyumuyordum. KA-DIN: Ben- KIZ: Sen yine şimdi dur-duğun yerde, şimdi yaptığın şeyi ya-pıyordun. Görmesek de biliyorduk. OĞLAN: Babamın sesini duydum. Seninle konuşuyordu. Ve sen hiç ko-nuşmuyordun. KIZ: Ve baba sana ba-ğırmaya başladı. KADIN: Hatırlamı-yorum. Hep bir su sesi kulaklarım-da. OĞLAN: Sonra babam sana ba-ğırmaya başladı. Dopdolu, kara, insa-nın etini ezen bir sesle bağırıyor ba-bam. Yorganın altına saklanıyorum. Ama yine de duyuyorum. Ses beni buluyor. Babam bağırıyor. Sesi eziyor, küçültüyor, gövdemi dolduruyor. Ya-taktaydım. Küçüktüm. Hatırlıyorum. KIZ: Ve baba aniden sustu. Ve son-ra bizim nerede olduğumuzu sordu. KADIN: Adam bana kız çocuğunu ve oğlan çocuğunu sordu. Ben- ben ona uyuduğunuzu söyledim. Ve söyledik-ten hemen sonra da unuttum.

Anneyi aydınlatan spot aniden kararır. KIZ: Sonra babanın yaklaştığını

duy-dum. Ve babanın heyecanı doldu içi-me. Bana gel baba babacığım anla-maz onlar kadın erkek kardeş bana gel bak nasıl boş içim boşum ben baba. OĞLAN: Babam odamızın kapısı-nı açıp içeri girdi. KIZ: Ve bize salo-na geçmemizi söyledi. OĞLAN:

Sar-92

Şâ

mi

l Yı

lm

az

kal-kıp babayı takip ettik. Salonda baba erkek kardeşe bir şeyler sordu. OĞ-LAN: Babamın peşinden salona geç-tik. Bir an. Babamın peşinden salo-na geçiyoruz. Babam basalo-na bir şey-ler soruyor. Benim içimde çok so-ğuk, çok yavaş bir korku. Sorunun bir soru olduğunu anlıyorum. Ama veri-lecek bir cevap yok. Susuyorum. Ba-bam aynı soruyu tekrar tekrar soru-yor. Ben öylece babama bakıyorum. Asıl bakmak istediğim annem. Ona bakamıyorum. Ben anneme bakmak istiyor fakat bakamıyorum. Annem bana bakıyor mu? Anne? Anne, ne-redesin anne? Bir an. Babam bir şeye çok kızıyor. Pis bir öfke şimdi baba-mın sesi. Adımı söylüyor. Adımdan korkuyorum. Anne? Sonra- sonra şey oluyor, bir şeyler oluyor sonra. Anne-me bir şey söyleAnne-mek istiyorum. Küçük, zayıf, incecik bir şey. Yok. Anneme baksam. Ondan tarafa- sonra baba! KIZ: Ve baba, erkek kardeşi yere yatı-rıyor. Erkek kardeş- küçük solucan in-cecik kemikleri nasıl küçük solgun ke-mikli her şeyi almış almış almış ama bu işte buncacık! kalk! Ve baba erkek kardeşi kollarının iki yanından tutup yere yatırıyor. KADIN’ın SESİ: Ben her şeyi olduğu anda unutuyorum. KIZ: Ve babanın bakışları bende. Ba-banın yüzünde hiçbir ifade yok. Rab ona bir yüz vermemiş. Tıpkı bana bir isim vermediği gibi. Tıpkı anneye bir isim vermediği gibi. KADIN’ın SESİ: Yok mu benim bir adım? KIZ: Baba-nın bir yüzü yok. Ona bir yüz veril-memiş. Pürüzsüz, çıkıntı tutmaz bir yumurta babanın yüzü. Ve o yüzün bir anlamı yok. Ve bunun için o, gül-müyor. Ve ağlamıyor. Ve kızmıyor. Ve üzülmüyor. O sadece duruyor. Ve baba bana bakıp duruyor. Ben oda-nın bir köşesindeyim. Ve baba bana gel diyor. Ve baba bana gel dedi. Ve ben babaya gittim. Yerde uzanmış er-kek kardeşe baktım. …cızır cızır ya-kınıyor yerde cızırdama be küçük

yıvı-93

Ö

lüler E

vi

şık vıcık vıcık yaptım beynimi… Cılız göğsü babanın elleri altında eziliyor-du. Ve baba onu daha çok yere bas-tırdı. Ve erkek kardeş inledi. Ve ben onun soluk tenine ve ağlak gözlerine baktım. Erkek kardeş sürekli kadına sesleniyordu. Ona adıyla değil, ona o kelimeyle sesleniyordu. O sesten de o kelimeden de iğrendim. Ve ben, er-kek kardeşin sürekli kadına seslen-mesinden tiksindim. KADIN’ın SESİ: Bana seslenme, bana seslenme çocuk, yokum ben burada, bana seslenme, sus! OĞUL: Kız kardeş köşesinden çıkıp bize doğru yürüyor. Baba beni bacaklarının arasına sıkıştırıyor. Ben çok korkuyorum. KADIN’ın SESİ: Adam çocuğun göğsüne çökmüş-tü ve kız köşeden çıkıp onların başı-na dikildi. Adamla birbirlerine baktı-lar. Adamın kıza bir bakışı yok gibiy-di. Ben ordaydım ve her şeyi gördüm. KIZ: Ve baba erkek kardeşin ağzını gösterip OĞLAN: “TÜKÜR! AĞZI-NIN İÇİNE TÜKÜR!”. KIZ: …dedi. Şehvet dolu bir sevinç uyandı içimde. Etimin kabardığını hissettim. Ve dol-duğunu. Sekiz yaşındaki kavruk be-denim- …bomboşum baba babacığım bana bak baba, içim kupkuru doldur içimi baba… …bedenim bir kadın bedeni gibi doldurdu odayı. Babaya yaltaklanmak ve ona sürtünmek ve etimi etine değdirmek istedim. …bı-rak onu baba, bı…bı-rak onu. Benim üzeri-me çök!.. KADIN’ın SESİ: Su sesi du-yuyorum. Serin, ağır, karanlık. Ço-cuk- çocuk sürekli- KIZ: Baba ağzını açmasını söyledi erkek kardeşe. “Ağ-zını aç!” dedi ona ve o, ağ“Ağ-zını açtı. Ve erkek kardeş ağzını açtı. KADIN’ın SESİ: Çocuk sürekli “Anne! Anne!” diye bağırıyordu. İçimde bir şey ço-cuğa doğru yürüdü. Ben oradaydım ve baktım. O yürüyüşe, o yürüyü-şün öfkesine, adamı çocuğun üzerin-den çekip çocuğu kollarının arasına alışına baktım. OĞLAN: Şimdi, an-nem pencerenin önünden bana bakı-yor. Ben artık soluk alamıyorum. An-nem hiçbir şey yapmıyor şimdi.

Öle-94

Şâ

mi

l Yı

lm

az

de-ğilim. Her ne oluyorsa onun bir par-çası değilim. Ve dünyada her ne olu-yorsa ben o olan şeylerin bir parça-sı değilim.

KIZ’ı aydınlatan spot aniden kararır. OĞLAN: Kız kardeşimin tükürüğü

boğazıma doğru akıyor. Yumuşak, şekerli, yoğun bir tiksintiyle doluyor ağzımın içi. Babam kız kardeşimi ko-lundan tutup geriye, yeniden odanın köşesine doğru itiyor şimdi. Kız kar-deşim bir karanlığın içinde yitip gi-diyor. KADIN’ın SESİ: Sonra evdeki kız yanıma geldi. Çirkin, insanın içini kaldıran bir mutsuzluk vardı yüzün-de. Evdeki kızın yüzüne bakmamayı, başka bir yere bakmayı istedim. Ama kıza baktım. Kız bacağımı tekmele-meye başladı. İnliyor, küçük bir hay-van, bir kemirgen gibi tiz ve hırçın sesler çıkarıyordu. Ben kıza bakıyor-dum. OĞLAN: Babam beni kucağına alıp odadan çıkarıyor. Odanın ışığın-dan karanlığa geçiyoruz. Bir bedenin tuttuğu başka bir bedenin kocaman gövdesinde kayboluyorum babamın şimdi babamın kucağında koridor-lardan bir sallanışta sımsıkı bir kav-rayış bir koridor geçiyorum. KIZ’ın SESİ: Ve ben o evde kalamayacağımı o akşam anladım. Ve anladım ki, ba-banın istediği benim rahmim değildi. Ve rahmimin başka bir soya can vere-ceğini anladım. O, erkek kardeşi isti-yordu. OĞLAN: Bir alacakaranlıktan uzun bir sürüngen boğazı gibi dar se-rin geçiyoruz ve baba suratımı göğsü-ne kalın kemikler geniş geniş gömü-yor hiçbir şey göremigömü-yorum artık.

OĞUL’u aydınlatan spot aniden kararır. Baba beni bir yere unutuyorum

bir-çok şeyi yatırıyor baba beni baba da benimle birlikte uzun bir uza-nış Yattığım yerde Annemin ko-kusunu alıyorum Anne! Neredesin

95

Ö

lüler E

vi

anne? Anne? Babanın gövdesi seğiri-yor karanlığın içinde Ben hâlâ baba-nın göğsündeyim Kalbin gümbürtü-sü Korkudan kusmak istiyor, korktu-ğum için kusamıyorum. Eti seğiriyor Kocaman bir damar gibi yanımda atı-yor gövdesi baba Babanın solukları-nı dinliyorum Kuru, kupkuru bir so-luk etimde geziniyor. Korkunç bir acı zonkluyor karanlıktaBen bir şeyinbir şeydentuhaf yabancı taş gibi çekilişi-yimbirsiliniş sonra bir titreme üze- rimdebiranartanağırlıkbiradambo-ğazındakikurutıkanma… (Sessizlik, uzun.) Sonrası karanlık.