Açlık grevlerinin meşru görülüp görülemeyeceği, hukukun içinde bir yerinin olup olmadığı tartışması sadece kavramsal düzeyde bir tartışma değildir. Açlık grevi yapan mahpuslara müda- hale edilip edilemeyeceği bu tartışmaların sonucuna bağlıdır. Açlık grevinin bir hak olmaktan çıkarılması, açlık grevindeki mahpusları müdahale edilebilir hâle getirmektedir.
Bu tartışma açlık grevinin yaşandığı birçok ülkenin gündemine ve dolayısıyla yasalarına da girmiştir. ABD, Almanya, Avusturya, Belçika, Fransa, İspanya, İsviçre, Portekiz, Bulgaris- tan gibi ülkelerin mevzuatları açlık grevindeki mahpuslara tıbbi müdahaleye izin vermektedir. Bu ülkelerin çoğunda, mahpus için “hayati tehlikenin oluşmaya başladığının doktor raporuyla belgelenmesi”nin ardından zorla müdahale gündeme gelmektedir.28
Alman Ceza İnfaz Kanunu’nun 101. Maddesinin ilk bölümü şöyledir:29
“Zorunlu tıbbi muayene, tedavi ve besleme, ancak tutuklu veya hükümlünün sağlığına yö- nelik ağır bir tehlikenin veya üçüncü kişilerin sağlığına yönelik bir tehlikenin bulunması durumunda yapılabilir. Alınacak önlemler, buna katılanlardan beklenebilir olmalı ve tutuk- lu veya hükümlünün yaşamına veya sağlığına ilişkin önemli bir tehlikeyle bağlantılı bulun- malıdır. Tutuklu ve hükümlünün serbest iradesinden yola çıkılabildiği ölçüde ve akut bir yaşam tehlikesi bulunmadığı durumlarda, infaz mercii, müdahalede bulunmakla yükümlü değildir.”
Yine Fransız Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 290. Maddesi hayati tehlike durumunda tıbbi müdahaleye olanak tanırken Avusturya Ceza İnfaz Kanunu’nun 69. Maddesi açlık grevinde- ki mahpusa iki gün sıvı içecekleri, yedi gün katı yiyecekleri reddetmesi durumunda zorla müda- haleyi karar altına almaktadır,30 Bulgar Ceza İnfaz Kanunu’nun 86. maddesi de zorla beslemeye
izin vermektedir. Ukrayna ise 4 Mart 1992 tarihli İçişleri Bakanlığı Kararnamesi ile mahpusların zorla beslenmesine izin vermiştir.31
Birçok ülkenin açlık grevindeki mahpusa zorla müdahaleyi mevzuatına almış olmasına rağ- men farklı yönde karar alan ülkeler de mevcut. Danimarka mevzuatında, temyiz kudretine sahip kişilerin iradesine saygı duyulması, bu irade ölüm yönünde olsa bile, kişi müdahaleyi reddedi-
24 Murat Sevinç, “Bir İnsan Hakları Sorunu Olarak: Açlık Grevleri”, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, sayı:
57-1 (2002): s. 133.
25 Sevinç, A.g.e., s. 134. 26 A.g.e., s. 133. 27 A.g.e., s. 134. 28 Taşkın (a), 2002, s. 11.
29 Murat Önok, “İnsan Hakları ve Türk Ceza Hukuku Açısından, İnfaz Kurumları ve Tutukevlerindeki Açlık Grevlerine Müdahale
Etme Yükümlülüğü ve Bunun İhmalinden Doğan Sorumluluk”, Hukuk ve Adalet, sayı: 9, (2007): s. 155.
30 Taşkın (a), 2002, s. 11. 31 Önok, 2007, s. 155-156
yorsa tıbbi müdahalede bulunulamayacağı öngörülmüştür.32
Birleşik Krallık’ta ise geçmişte bireyin yaşam hakkını koruma gerekçesiyle müdahale onay- lanırken, kişinin iradesine saygı göstermeye doğru bir yönelim söz konusudur. 1964 tarihli Ha- pishane Kuralları, hapishanedeki tıbbi görevliyi mahpusların ruhsal ve bedensel sağlığından so- rumlu tuttuğu için, zorla müdahale konusunda doğrudan bir hüküm olmasa da açlık grevlerinde zorla besleme “her yönüyle haşin bir şekilde” uygulanmaktaydı. İrlandalı mahpusların 1973 yılı Kasım ayında başlayıp 1974 yılı yaz aylarına kadar sürdürdüğü açlık grevinde de zorla müdahale gündemdeydi. Brixton Hapishanesi’nde tutulan İrlandalı mahpuslar açlık grevi süresince zorla beslemeye tâbi tutuldular. Bu süreçte Price soyadlı iki kız kardeş İçişleri Bakanlığı aleyhinde bir dava açmış ve mahpusların iradelerine rağmen zorla beslemenin uygulanamayacağını belirtmiş- lerdir. Bu açlık grevi ve dava sürecinde zorla müdahale Birleşik Krallık’ta tartışma konusu haline gelmiş ve zamanın İçişleri Bakanı Roy Jenkins, Avam Kamarası’nda yaptığı açıklamayla zorla beslemeye başvurulmasını gerektirecek bir hapishane kuralı olmadığını belirtmiştir:33
“Doktorun, mesleğinin ahlakına ve göreneksel hukuka [common law-çn.] karşı yüküm- lülüğü vardır. Cezaevi uygulaması açısından, mahkûmun iradesine karşın mahkûma zorla besin vermek gibi bir yükümlülüğü yoktur. Bu noktayla ilgili yanlış anlama olduğu için, ge- lecekte izlenecek usullerin kuşkuya yer bırakmayacak kadar açık olmasının mahkûmlar, tıp mesleği ve kamuoyu açısından yararlı olacağını düşünüyorum.
Bana verilen hukuksal görüşe göre, göreneksel hukukun mahkûmdan sorumlu kişilere yük- lediği görev, her olayla ilgili duruma uygun ve mahkûmun sağlığını ve yaşamının koruma- ya yönelik önlemleri almaktır. Bu kişiler, herhangi bir olayla ilgili karar alırken, yalnızca mahkûmun yemek yemeyi reddetmesinin yol açabileceği tehlikeleri değil, fakat aynı zaman- da, uygulandığı zaman, özellikle uygulanmasına karşı direnç olduğu zaman, zorla besleme- nin kendisinin yol açabileceği tehlikeleri de göz önüne almalıdır.
Bu nedenle ve benim kanıma göre, gelecekteki uygulama şöyle olmalıdır: Mahkûmun her- hangi bir besin almayı reddetmekte ısrar etmesi hâlinde, tıbbi görevlinin ilk yapması gere- ken şey, mahkûmun rasyonel bir yargıda bulunmasını engelleyecek bedensel veya ruhsal bir hastalığa sahip olmadığını tespit etmektir. Tıbbi görevli bu konuda bir sonuca vardıktan son- ra, dışarıdan bir uzmana başvurup görüşünün doğru olup olmadığını araştırmalıdır. Uzma- nın, tıbbi görevlinin hastalık olmadığı yolundaki görüşünü onaylaması hâlinde, mahkûma tıbbi bakım ve gözetim verilmeye devam edileceği, isterse yemek alabileceği konusunda açıklama yapılmalıdır.
Mahkûma, uygun ve gerekli olması hâlinde, kendisinin cezaevi hastanesine kaldırılabilece- ği belirtilmelidir. Ancak mahkûma tam olarak açıklanması gereken diğer husus da şudur: Cezaevindeki tıbbi görevlinin (hortum veya serum yoluyla) suni beslemeye başvurması- nı gerektirecek herhangi bir cezaevi kuralı yoktur. Son olarak, özel istemde bulunmaması hâlinde, sağlığında meydana gelebilecek kaçınılmaz gerilemenin sürmesine izin verilebile- ceği konusunda, açık ve kesin bir şekilde uyarılmalıdır.
Bu konuyu, ayrıca, İskoçya ve Kuzey İrlanda’dan sorumlu Sayın Devlet Bakanları’yla da tartışmış bulunuyorum. Her ikisi de, size özetlemiş olduğum kuralların İskoçya ve Kuzey İrlanda’da da uygulanacağına dair karar verdiler.”
Birleşik Krallık’ta bu süreçte başlayan tartışmalar sonrasında zorla müdahale konusundaki tutum değişmiş ve bu değişim IRA (İrlanda Cumhuriyet Ordusu) ve INLA (İrlanda Ulusal Kurtuluş Ordusu) mensubu İrlandalı mahpusların 1980-1981 yıllarında sürdürdükleri ve Bobby Sands’in de aralarında bulunduğu on mahpusun yaşamını yitirdiği açlık grevinde kendisini göstermiş- tir.34
32 A.g.e., s. 156.
33 Britanya Tabipler Birliği, İhanete Uğrayan Tıp, (İstanbul: Cep Kitapları, 1996).
34 İrlandalı mahpusların bu açlık grevi deneyimleri için bakınız: Denis O’Hearn, Bobby Sands/Yarım Kalmış Bir Şarkı, Çev. Deniz
Zorla besleme konusu 1980’li yılların sonlarında İspanya’da da tartışmalara yol açmıştır. GRA- PO (Grupos de Resistencia Antifascista Primero de Octubre – 1 Ekim Anti-Faşist Direniş Grupları) mensubu mahpusların 60 üyesinin 1987 yılında hapishane yasasında yapılan değişiklik sonucu İspanya’daki değişik hapishanelere dağıtılmasının ardından başlayan tepkiler ve eylemlilikler 1989 yılı sonlarında tek hapishanede toplanmak talebiyle açlık grevine dönüşmüş ve bu süreçte zorla müdahale İspanya’da tartışma konusu olmuştur. Madrid, Zaragosa ve Valladolid’deki bazı hakimler bu tartışma içerisine zorla müdahaleye karşı tutum alırken hükümet yetkilileri zorla müdahaleyi savunmuştur. 1990 yılı Şubat ayında hakimlerin muhalefetine rağmen yetkililerin talimatıyla Zaragaso ve Madrid’de hastaneye kaldırılan mahpuslara zorla müdahale edilmiş, 25 Mayıs 1990 tarihinde mahpuslardan biri yaşamını yitirmiş, Anayasa Mahkemesi de Temmuz 1990 tarihinde zorla müdahaleyi destekleyici bir karar almıştır.35
Aynı yıllarda zorla müdahaleyi kötü koşullarda uyguladığı bilinen bir başka ülke de Fas olmuş- tur. Hasan Aharat ve Nureddin Cuhari adlı iki siyasi mahpus, “işkenceye uğramış mahkûmlara yeterli tıbbi bakım gösterilmemesini” protesto etmek amacıyla1985 yılı Temmuz ayında bir aç- lık grevi başlatmış ve bu açlık grevi kraliyetin af çıkarıp 40 mahpusu serbest bıraktığı 16 Ağus- tos 1991 tarihine kadar sürmüştür. Açlık grevlerinin ikinci ayı olan 1985 Ağustos’unda İbni Rüşt Hastanesi’ne kaldırılan iki mahpusa tahliye edildikleri tarihe kadar nazogastrik (burundan mi- deye uzatılan) bir hortumla zorla yemek verilmiştir. Bu süre boyunca yatağa bağlı tutulan mah- puslar ne aileleri ne de avukatlarıyla görüştürülmüştür.36
İspanya ve Fas örneklerinin tersine zorla müdahaleyi Danimarka ve İngiltere gibi reddeden bir başka ülke de Güney Afrika olmuştur. Olağanüstü Hâl Yönetmeliği ve İç Güvenlik Yasası uya- rınca tutuklanan kişilerin 1989 yılında başlattığı açlık grevi sonucu hastaneye kaldırılan mah- puslarla ilgili olarak güvenlik gerekçesiyle hastanede bulunan polisler ile doktorlar arasında tartışmalar yaşanmış, doktorlar mahpusların yatağa zincirle bağlanmasına, ilk aşamada tekrar hapishaneye götürülmeye çalışılmasına karşı çıkmışlardır. Bu süreçte elde edilen deneyimler ilerleyen yıllarda çeşitli dokümanlara kaynaklık etmiş, Güney Afrika Tabipler Odası, Güney Afri- ka Sağlık İşçileri Kongresi, İnsan Hakları Komisyonu, Sağlık, Adalet ve Asayiş Bakanlıkları, Islah Servisi açlık grevleri ile ilgili olarak birtakım protokoller yaratmışlardır. Bu protokollerin bazı hükümleri şunlardır: 37
“İki (2) haftadan daha uzun bir süredir açlık grevinde olan veya vücut ağırlıklarının yüzde 10’undan daha fazlasını kaybeden grevciler, kendi muvafakatlarıyla, cezaevi olmayan has- tanelere kaldırılmalıdır. Hastaneye kaldırılmaya razı olmak, diğer tedavi yöntemlerine rıza göstermek anlamına gelmez. Bu hüküm, başka tıbbi nedenlerden dolayı açlık grevcilerinin daha önce hastaneye kaldırılması gerekliliğini ortadan kaldırmaz (…)
Hiçbir tıbbi personel, açlık grevini sona erdirmesi için açlık grevine giden kişi üzerinde her- hangi bir baskı uygulayamaz; ancak, açlık grevine giden kişiye açlık grevinin tıbbi sonuçları konusunda uzmanca bilgi verilmelidir.
Açlık grevinde olan kişilere tıbbi bakım ve tedavi koşulsuz olarak sağlanmalıdır.
Açlık grevine giden kişilerin bağımsız olan ikinci bir kaynaktan uzman görüşü alma hakkı vardır.
Açlık grevine giden kişiye zorla yemek verilmeyecektir.
Karar veremeyecek hale geldiği andan itibaren, açlık grevine giden kişi tedaviyle ilgili isteği- ni belirten bir yaşama vasiyetnamesi yapmaya teşvik edilmeyecektir.”
35 Tabipler Birliği, 1996. Zaragoza’da hastaneye kaldırılan üç mahpusa zorla müdahalede bulunan doktor Jose Ramon Muñoz, 27
Mart 1990 tarihinde GRAPO üyeleri tarafından kurşunlanarak öldürülmüştür. Mahpuslar açlık grevini 1991 yılı başlarında sona erdirmiştir.
36 Britanya Tabipler Birliği, 1996. Yine 1989 Haziran’ında başlayan ve 1990 Şubat’ına kadar devam eden bir başka açlık grevinde de
Çibada Abdülhak isimli bir mahpus açlık grevinin 64. gününde yaşamını yitirmiştir.
37 Britanya Tabipler Birliği, 1996.
Güney Afrika örneği kısmen de olsa konunun farklı bir boyutuna vurgu yapmaya ve bura- dan her zaman ve her yerde geçerli olmasa da bir genellemeye gitmeye de olanak sağlıyor. Zorla müdahale konusu meslekleri gereği hukukçular ile doktorlar arasında önemli bir tartışma konu- sudur. Hem hukukçuların hem de doktorların mesleki örgütleri ve tek tek kendileri zorla müda- haleye ilişkin tutumlar almış, bu konuya dair belgeler ortaya çıkmıştır.