William Stem’in sisteminin en iyi bilinen ve geçtiği
miz yıllar içinde gerçekten ilerleme kaydetmiş olan bölümü, çocukta konuşmanın gelişmesine ilişkin anlıkçı (intellectu- alistic) görüşüdür. Ancak Stem’in felsefesi ve psikolojik ki- jjiselciliğinin (personalism) yetersizlik ve tutarsızlıklarını, bu sistemin idealist temelleriyle bilimsel bakımdan geçersizli
ğini yalın biçimde açığa vuran da, bu görüşün ta kendisidir.
Bizzat Stem, kendi bakış açısını «kişiselci-türeyişsel»
olarak betimlemektedir. Kişiselci ilkeyi daha sonra ele alaca
ğız. Önce Stem’in türeyiş yönünü nasıl ele aldığım görelim ve bütün anlıkçı kuramlar gibi Stem’in kuramının da doğası bakımından gelişme fikrine karşı olduğunu baştan belirte
lim.
Stem, konuşmanın üç ayn kökeni olduğunu ileri sür
mektedir: Anlatma eğilimi, toplumsal köken ve «amaçlılık».
Bunlardan ilk ikisi, hayvanlarda görülen konuşmanın ilk be
lirtilerinin de temelini oluştururken, üçüncüsü sırf insanlara _özgüdür. Stem, bu anlamda amaçlılığı belli bir içerik ya da anlama yönelmişlik olarak tanımlamaktadır. «İnsan, ruhsal
gelişmesinin belli bir aşamasında, ses çıkartırken bir şey an
latma, nesnel bir şeyle ilişki kurma yeteneğini kazanır» de
mektedir [38, s. 126], Bu tür amaçlı eylemler öz bakımındaii artık düşünce eylemleridir;, bunların ortaya çıkması konuş.-
"manın anlıksallaşması ve nesnelleşmesinin,bir işaretidir.^
Stem, yeni düşünce psikolojisini temsil eden çeşitli yazarlarla birlikte, bunların bazılarından daha az olmakla be
raber dilin gelişmesinde mantık etkeninin önemini vurgula
maktadır.
Gelişmiş insan konuşmasının nesnel bir anlama sahip_
olduğu ve bu yüzden.düşüncenin gelişmesinin'belli bir düze
ye ulaşmış o İmâsını gerektirdiği şeklindeki önermeye bir di-, yeceğimiz yok ve dil ile mantıksal düşünme arasındaki ya
lcın ilişkinin dikkate alınması gerektiğine de katılıyoruz. § o | run, kendisi türeyişsel (yani evrim süreci içinde nasıl oluştu
ğuna ilişkin) bir açıklamayı gerektiren ve gelişmiş konuşma
nın bir özelliği olan amaçlılığı, Stem’in konuşmanın geliş
mesinin kökenlerinden biri, bir itici güç, doğuştan var olan bir eğilim, adeta bir iti (urge), her halükarda baştan var olan bir şey olarak görmesi, türeyiş bakımından gerçekten konuş
manın en başlarında görülen anlatma ve iletişimde bulunma eğilimleriyle eşdeğermiş gibrele almasıdır. Stem amaçlılığı bu şekilde («die ‘intentionale’ Triebfeder des Sprachd- ranges»)* ele almakla, türeyişsel açıklamanın yerine anlıkçı bir açıklama geçirmektedir.
Bir şeyi açıklaması gereken şeyin kendisiyle «açıkla
mak» şeklindeki bu yöntem, bütün anlıkçı kuramların ve„
"özeî olarak da Stemhn kuramının temel zaafını oluşturmak;
ta ve bu kuramı genel olarak içi boş ve türeyişselliğe aykırı bir hale getirmektedir (gelişmiş konuşmaya ait özellikler, konuşmanın ilk ortaya çıkış dönemine aktarılmaktadır}.;
Stem konuşmanın niçin ve nasıl anlam kazandığı sorusunu
* «Konuşma itişinin ‘amaçlı' zembereği» (ç.n.)
S -M -*> C,9W/«1 V* IlSucV. £*H
şö>le yanıtlamaktadır: Amaçlılık eğiliminden, yani anlama karşı duyulan eğilimden dolayı. Burada Moliere’in, afyonun uyuşturucu etkisini taşıdığı uyuşturucu özelliklerle açıkla
yan hekimini anımsıyoruz.
Stem’in bir buçuk ya da iki yaşındaki çocuğun yaptı
ğı büyük keşif konusundaki ünlü betimlemesinden, mantık etkenin gereğinden fazla önemsenmesinin ne gibi abartmala
ra yol açabileceğini görebiliriz. Buna göre çocuk o yaşta ön
ce her nesnenin sürekli bir simgesi, onu belirleyen bir ses örüntüsü -yani her şeyin bir adı- olduğunu kavramaktadır.
Stem, bir çocuğun yaşamının ikinci yılında simgelerin ve bunlara duyulan gereksinmenin farkına varabileceğine inan
makta ve bu keşfin tam anlamıyla bir düşünce süreci niteli
ğini kazanmış olduğunu düşünmektedir:.
İşaret ve anlam arasındaki ilişki konusunda bu nokta
da çocukta beliren kavrayış, ses simgelerinin, nesne simgelerinin ve bunların ilişkilendirilmesinin basit kullanımından ilke olarak farklı bir şeydir. Hangi tür
den olursa olsun her nesnenin bir adının bulunması
■ gerekliliği, çocuk tarafından yapılan gerçek bir genel
leme ve herhalde yaptığı genellemelerin ilki sayılabi
lir. [40, s. 109-110],
Bir buçuk ya da iki yaşında bir çocuğun dilin simgesel işlevinin farkında ve genel bir kuralın, genel bir kavramın bi
lincinde olduğunu varsaymayı olanaklı kılan herhangi bir ol
gusal ve kuramsal temel var mıdır? Son yirmi yıl içinde bu sorunla ilgili yapılmış bütün incelemeler, bu soruya olumsuz bir yanıt getirmektedir.
Bir buçuk ya da iki yaşındaki çocuğun zihinsel düzeyi konusunda bildiğimiz her şey, onun böylesine karmaşık zi
hinsel işlemleri gerçekleştirebileceği fikriyle çatışma halin
dedir. Hem gözlemler hem de deneysel çalışmalar, çocuğun işaret ile anlam arasındaki ilişkiyi ya da işaretlerin işlevsel
kullanımını çok daJha sonra kavrayabildiğim ortaya koymak
tadır; bu iş, iki yaşında bir çocuğun becerisinin çok ötesinde
dir. Üstelik sistemli deneysel araştırmalar, işaret ile anlam arasındaki ilişkinin kavranmasının ve işaretleri kullanmaya geçişin hiçbir zaman çocuk tarafından bir anda yapılan bir keşif ya da icattan kaynaklanmadığını göstermiştir. Stem co- cuğun dilin anlamını bir defada keşfettiğine inanmaktadır.
Bu, aslında kendine ait bir «doğal tarihi» (yani ilk kaynakla
rı ve daha ilkel gelişme düzeylerinde geçiş biçimleri) ve bir
«kültürel tarihi» (yine kendine ait bir aşamalar dizisi, kendi- t ne ait niceliksel, niteliksel ve işlevsel büyümesi, kendi dina
miği ve yasaları) olan son derece karmaşık bir süreçtir.
Stem, sonuç olarak simgenin işlevinin olgunlaşmasına giden karmaşık yollan görmezden gelmektedir; dilin geliş
mesi konusunda aşın basitleştirilmiş bir görüşe sahiptir. Ço
cuk konuşmanın anlamı olduğunu birdenbire keşfetmekte
dir: Konuşmanın nasıl anlamlı hale geldiği konusunda yapı-
| lan böyle bir açıklamanın, aslında dilin düşünülerek icat edilmiş olduğunu savunan kuram, akılcı (raüonalistic) top
lumsal sözleşme kuramı ve diğer ünlü anlıkçı kuramlarla ay
nı gruba dahil edilmesi gerekir. Bunlann hepsi türeyişle ilgi
li gerçekleri gözardı etmekte ve aslında hiçbir şey açıklama- maktadır:
Stern’in kuramı olgusal bakımdan da ayakta durama- maktadır. Wallon, Koffka, Piaget, Delacroix ve başka birçok araştırmacı normal çocuklar üstüne yaptıkları incelemelerde, K. Buehler ise sağır dilsiz çocuklar üstüne yaptığı inceleme
de 1) sözcük ile nesne arasındaki bağın çocuk tarafından keşfinin, gelişmiş düşüncenin bir özelliği olan işaret ile tem
sil edilen arasındaki simgesel ilişki konusunda açık bir kav
rayışa hemen yol açmadığı:; sözcüğün çocuğa uzun süre yal
nızca bir işaret olmaktan çok nesnenin bir niteliği ya da özel
liği olarak gözüktüğü; çocuğun içsel işaret-temsil edilen iliş-/
kişini kavramadan önce dışsal nesne-sözcük yapısını kavra
dığı ve 2) söz konusu keşfin çocuk tarafından aslında gerçekleşme anı kesinlikle belirlenebilecek biçimde birden
bire yapılmadığı sonucuna varmışlardır. Konuşmanın geliş
mesindeki bu kritik ana, uzun ve karmaşık bir «moleküler»
değişmeler dizisi sonucunda varılmaktadır.
Stern’in kaba bir gözlemle hiç ön hazırlıksız gerçekle- şiyormuş gibi gözüken bir keşif anının gerçekten var olduğu biçimindeki temel gözleminin doğruluğu, incelemesinin ilk kez yayınlanmasından bu yana geçen yirmi yıl içinde hiçbir kuşkuya yer bırakmayacak şekilde saptanmıştır. Çocuğun dilsel, kültürel ve anlıksal gelişmesinde Stem’in keşfettiği gibi belirleyici bir dönüm noktası gerçekten vardır - Stern’in hatası bunu anlıkçı biçimde yorumlamasıdır. Stem, bu kritik değişmenin ortaya çıkışının her ikisi de konuşmanın geliş
mesi açısından birincil öneme sahip iki belirtisine dikkati çekmektedir: Çocuğun nesnelerin adlarını soruşturmaya baş
laması ve bunun sonucunda sözcük dağarcığının birdenbire ve hızla zenginleşmesi.
Hayvanlarda «konuşma»nın gelişmesinde benzerine rastlamadığımız bir olgu olan sözcüklerin çocuk tarafından etkin biçimde araştırılması, çocuğun dil alanındaki ilerleme
sinde yeni bir aşamayı göstermektedir. îşte bu anda (Pav^.
lov’un deyişiyle) «konuşmanın görkemli işaret sistemi»,ço
cuğun gözünde diğer işaretlerin tümünün oluşturduğu yığın-, dan sıyrılıp ayrılmakta ve çocuğun davranışlarında özgül bir işlev kazanmaktadır. Bu gerçeği nçsnel belirtilerin sağlam temeli üstünde saptamış olmak, Stem’in büyük başarıların
dan biridir. Ancak bu konuyla ilgili açıklamasındaki boşluk, bu yüzden daha da çarpıcı hale gelmektedir.
Anlatma ve iletişimde bulunma eğilimlerinden oluşan ve gelişimleri toplumsallık düzeyleri en düşük hayvanlardan insansı maymunlara ve insanlara kadar izlenebilen dilin
di-kullanımını çok daha sonra kavrayabildiğim ortaya koymak
tadır; bu iş, iki yaşında bir çocuğun becerisinin çok ötesinde
dir. Üstelik sistemli deneysel araştırmalar, işaret ile anlam arasındaki ilişkinin kavranmasının ve işaretleri kullanmaya geçişin hiçbir zaman çocuk tarafından bir anda yapılan bir keşif ya da icattan kaynaklanmadığını göstermiştir. Stem co- cuğun dilin anlamım bir defada keşfettiğine inanmaktadır.
Bu, aslında kendine ait bir «doğal tarihi» (yani ilk kaynakla
rı ve daha ilkel gelişme düzeylerinde geçiş biçimleri) ve bir
«kültürel tarihi» (yine kendine ait bir aşamalar dizisi, kendi
ne ait niceliksel, niteliksel ve işlevsel büyümesi, kendi dina
miği ve yasaları) olan son derece karmaşık bir süreçtir.
Stem, sonuç olarak simgenin işlevinin olgunlaşmasına giden karmaşık yollan görmezden gelmektedir; dilin geliş
mesi konusunda aşın basitleştirilmiş bir görüşe sahiptir. Ço
cuk konuşmanın anlamı olduğunu birdenbire keşfetmekte
dir: Konuşmanın nasıl anlamlı hale geldiği konusunda yapı-
| lan böyle bir açıklamanın, aslında dilin düşünülerek icat edilmiş olduğunu savunan kuram, akılcı (rationalistic) top
lumsal sözleşme kuramı ve diğer ünlü anlıkçı kuramlarla ay
nı gruba dahil edilmesi gerekir. Bunlann hepsi türeyişle ilgi
li gerçekleri gözardı etmekte ve aslında hiçbir şey açıklama- maktadır:
Stern’in kuramı olgusal bakımdan da ayakta durama- maktadır. Wallon, Koffka, Piaget, Delacroix ve başka birçok araştırmacı normal çocuklar üstüne yaptıkları incelemelerde, K. Buehler ise sağır dilsiz çocuklar üstüne yaptığı inceleme
de 1) sözcük ile nesne arasındaki bağın çocuk tarafından keşfinin, gelişmiş düşüncenin bir özelliği olan işaret ile tem
sil edilen arasındaki simgesel ilişki konusunda açık bir kav
rayışa hemen yol açmadığı; sözcüğün çocuğa uzun süre yal
nızca bir işaret olmaktan çok nesnenin bir niteliği ya da özel
liği olarak gözüktüğü; çocuğun içsel işaret-temsil edilen
iliş-kişini kavramadan önce dışsal nesne-sözcük yapısını kavra
dığı ve 2) söz konusu keşfin çocuk tarafından aslında gerçekleşme anı kesinlikle belirlenebilecek biçimde birden
bire yapılmadığı sonucuna varmışlardır. Konuşmanın geliş
mesindeki bu kritik ana, uzun ve karmaşık bir «moleküler»
değişmeler dizisi sonucunda varılmaktadır.
Stern’in kaba bir gözlemle hiç ön hazırlıksız gerçekle- şiyormuş gibi gözüken bir keşif anının gerçekten var olduğu biçimindeki temel gözleminin doğruluğu, incelemesinin ilk kez yayınlanmasından bu yana geçen yirmi yıl içinde hiçbir kuşkuya yer bırakmayacak şekilde saptanmıştır. Çocuğun dilsel, kültürel ve anlıksal gelişmesinde Stern’in keşfettiği gibi belirleyici bir dönüm noktası gerçekten vardır - Stern’in hatası bunu anlıkçı biçimde yorumlamasıdır. Stern, bu kritik değişmenin ortaya çıkışının her ikisi de konuşmanın geliş
mesi açısından birincil öneme sahip iki belirtisine dikkati çekmektedir: Çocuğun nesnelerin adlarını soruşturmaya baş
laması ve bunun sonucunda sözcük dağarcığının birdenbire ve hızla zenginleşmesi.
Hayvanlarda «konuşma»nın gelişmesinde benzerine rastlamadığımız bir olgu olan sözcüklerin çocuk tarafından etkin biçimde araştırılması, çocuğun dil alanındaki ilerleme
sinde yeni bir aşamayı göstermektedir. İşte bu anda (Pav-*
lov’un deyişiyle) «konuşmanın görkemli işaret sistemi»,ço
cuğun gözünde diğer işaretlerin tümünün oluşturduğu yığın-, dan sıyrılıp ayrılmakta ve çocuğun davranışlarında özgül bir işlev kazanmaktadır. Bu gerçeği riçsnel belirtilerin sağlam temeli üstünde saptamış olmak, Stem’in büyük başarıların
dan biridir. Ancak bu konuyla ilgili açıklamasındaki boşluk, bu yüzden daha da çarpıcı hale gelmektedir.
Anlatma ve iletişimde bulunma eğilimlerinden oluşan ve gelişimleri toplumsallık düzeyleri en düşük hayvanlardan insansı maymunlara ve insanlara kadar izlenebilen dilin
di-ğer iki kökeninin tersine, «amaçlılık eğilimi» yoktan var ol
maktadır; tarihi yoktur ve hiçbir yerden türememektedir.
Stem’e göre bu eğilim temeldir, doğuştan mevcuttur; kendi-__
liğinden ve bir anda «ilk ve son olarak» ortaya çıkar. Çocu
ğa yalnızca mantığını kullanarak konuşmanın işlevini keşfet
me yeteneğini kazandıran, bu doğal eğilimdir.
Stem’in kendisinin bu fikirleri dile getirirken tam ola
rak bu sözcükleri kullanmadığını belirtmeliyiz. O, yalnızca çocuklarda konuşmanın başlangıcını sırf duygu-istek süreç
lerinde arayan karşı-anlıkçı kuramların savunucularıyla de
ğil, aynı zamanda çocuğun mantıksal düşünme yeteneğini abartan psikologlarla da polemiğe girmiştir. Stem, bu hatayı yinelememekte, ama anlığa anlamh konuşmanın kökeni,. çö.^_
/ zümlenemez ilk nedeni gibi birincil bir nitelik yükleyip ona
gelişmeli gibi gözükse de, bu tür bir anlıkçılık, özel
likle ilk bakışta geçerli uygulama alanı sanılabilecek olan anlıksal süreçlerin incelenmesinde yetersiz kalmaktadır. Ör
neğin, dilin, anlam taşımasını anlıksal işleyin bir sonucu ola
rak değerlendirmenin konuşma ile düşünce arasındaki ilişki- -şık tutacağı sanılabilir. Ama aslında daha, önce oluşmuş anlığın varlığını şart koşan bövle bir yaklaşım, düşünen :onuşma arşındaki diyalektik etkileşimlerin araştırılması-.
önünü tıkamaktadır. Stem’in dil sorununun bu temel ünü ele alışı tutarsızlıklarla doludur ve kitabının en zayıf tarafını oluşturmaktadır [38].
İçinden konuşma, bunun ortaya çıkışı ve düşünceyle olan bağlantısı gibi önemli konulara Stem hemen hemen hiç değinmemektedir. Piaget’nin benmerkezci konuşmayla ilgili araştırmasının sonuçlarını, konuşmanın bu biçiminin işlevle
rini, yapısını ve gelişme içindeki önemini görmezden gele
rek, yalnızca çocukların konuşmalarını ele alırken gözden adeta metafizik bir konum kazandırmakla daha ciddi bir
ha-düşmektedir.
geçirmektedir. Sonuç olarak Stem, düşüncede meydana ge
len karmaşık işlev ve yapı değişikliklerininin konuşmanın gelişmesiyle olan ilişkisini kurmayı başaramamaktadır.
Stem’in sahip olduğu kuramsal çerçeve, gelişme için
de ortaya çıkan bir görüngünün özelliklerini doğru belirledi
ği durumlarda bile, kendi gözlemlerinden kolaylıkla çıkacak sonuçlan çıkarmasına engel olmaktadır. Bu gerçek hiçbir yerde, kendisinin yaptığı çocuğun ilk sözlerinin yetişkinle
rin diline «çeviri»sinden çıkartılması gereken sonuçları gö
rememesinde olduğu kadar açık değildir. Çocuğun ilk sözle
rine getirilen yorum, çocuk konuşmasına ilişkinJürn kuram
ların denektaşıdır; çağdaş konuşma kuramlarında görülen başlıca eğilimlerin tümünün karşılaşıp kesiştikleri odak nok
rasıdır. Çocuğun ilk sözlerinin çevirisinin bir kuramın bütün yapısını belirlediğini söylemek abartma olmaz.
Stem, çocuğun ilk sözlerinin ne saf anlıkçı anlayışla, ne de saf duygu-istek bakış açısıyla yorumlanmasını doğru bulmaktadır. Meumann’ın, çocuğun ilk sözcüklerinin ger
çekte nesneleri simgelediğini savunan anlıkçı kurama karşı çıkmakla çok değerli bir iş yaptığını kabul eder [28], Ancak Meumann’ın çocuğun ilk sözlerinin yalnızca coşku ve istek
lerinin bir ifadesi olduğu biçimindeki varsayımına katılmaz.
Stem, çocuğun ilk sözcüklerinin ortaya çıktığı durumlara ilişkin çözümlemesiyle, bu sözcüklerin aynı zamanda bir nesneye doğru belli bir yönelimi içerdiklerini ve bu «nesnel gönderme» ya da işaret etme işlevinin genellikle bu sözcük
lerin taşıdığı «ılımlı duygusal niteliğe ağır bastığını» çok ke
sin biçimde kanıtlamaktadır [38, s. 183].
Stem çocuğun ilk sözcüklerini şöyle çevirmektedir:
Çocuğun anne demesi, gelişmiş konuşmaya çevrilirse,
«anne» sözcüğünden çok, «Anne, buraya gel» ya da
«Anne, bana ver» ya da «Anne, beni iskemleye oturt» ' ya da «Anne, bana yardım et» gibi bir tümce anlamı
na gelmektedir [38, s. 180],
Oysa çocuğu hareket halindeyken gözlersek, örneğin
«Anne, beni iskemleye oturt» anlamına gelen şeyin yalnızca.
anne sözcüğü değil, çocuğun o andaki davranışının bütü
nü (iskemleye doğru uzanması, ona tutunmaya çalışması, vb.) olduğunu açıkça görürüz. Burada (Meumann’ın terimle
rini kullanmak gerekirse) bir nesneye karşı «duygu-istek»
yönelmişliği henüz konuşmanın «amaçlılık eğiliminden» ay
rılmamıştır: Bu ikisi hala türdeş bir bütün oluşturmaktadır ve anne sözcüğünün ya da çocuğun ilk sözcüklerinden herhan
gi birinin doğru çevirisi ancak çocuğun hareketleriyle anlat
tığı şey olabilir. Sözcük, başlangıçta hareketin yerine geçiri
len bir şeyden ibarettir; bir dönüm noktası olan çocuğun «di
li keşfetmesi»nden ve mantık işlemlerini yürütebilir hale gelmesinden çok önce ortaya çıkar. Stem’in kendisi de, ilk sözcüklerin anlamlarının belirlenmesinde hareketlerin, özel
likle de gösterme hareketinin aracı bir rol oynadığını kabul etmektedir. Bu ise, kaçınılmaz olarak gösterme hareketinin aslında «amaçlılık eğilimi»nin bir ön habercisi olduğu sonu
cunu doğurur. Ancak Stem, bu eğilimin türeyiş tarihini izle
meyi reddetmektedir. Ona göre bu eğilim, gösterme eylemi
nin (hareket ya da ilk sözcüklerin) duygusal nesneye -yönel- mişliğinden evrilmez- yoktan var olur ve anlamın ortaya çı
kış nedenini oluşturur.
Aynı karşı-türeyişsel (antigenetic) yaklaşım, Stern’in özlü kitabında gözden geçirdiği kavramların gelişmesi ve konuşma ve düşüncenin gelişmesindeki başlıca aşamalar gi
bi bütün diğer önemli konuları ele alışına da damgasını vur
maktadır. Zaten başka türlü olması da beklenemez. Çünkü bu yaklaşım, Stern’in kendisinin geliştirdiği kişiselciliğin felsefi öncülerinin dolaysız bir sonucundan başka bir şey de
ğildir.
Stem, deneyciliğin ve doğuştancılığın oluşturduğu aşırı uçların üstüne çıkmaya çalışmaktadır. Konuşmanın ge
lişmesi konusundaki kendi görüşünü, bir yanda çocuğun
ko-* Slern eU ' df4r<*' A'trV e ‘ tl’ C'-’ 1'
vf*nciyi ı CrJ'CJ tîf i fLî ı İ(L 3*0 A| v t V û • - • <. *^ı5 [.(,. (t
m
nuşmasını çevrenin bir ürünü gibi görüp çocuğun kendi ka
tılımım öz bakımından edilgin olarak değerlendiren Wundt’un, öte yandan da ilk konuşmayı (onomatopoeia* ve yuva konuşması diye adlandırılan şeyi) sayısız çocuk nesli
nin ortak icadı olarak gören psikologların görüşünün-karşısı
na çıkarmaktadır. Stem, öykünmenin ya da çocuğun kendili
ğinden etkinliğinin konuşmanın gelişmesinde oynadığı rolü gözardı etmemeye dikkat etmekte, bu sorunlara kendisine ait olan «yakınsama», kavramını uygulamaktadır. Buna göre ço
cuğun konuşmaya egemen olması, kendisini konuşmaya iten iç eğilimlerle, bu eğilimlerin gerçekleşmesi için hem uyarı hem de gereç sağlayan dış koşulların r-yani çocuğun çevre
sindeki insanların konuşmasının- sürekli bir etkileşimi so
nucu gerçekleşir.
Stem’e göre yakınsama, insanın tüm davranışlarına uygulanması gereken genel bir ilkedir. îşte Goethe ile birlik
te «Kullandığımız sözcükler bilimin özünü gizler» diyebile
ceğimiz yeni bir örnek daha. Burada tam anlamıyla dokun- mazlığı olan yöntembilimsel bir ilkeyi (yani gelişmenin, or
ganizma ile çevrenin etkileşimi tarafından belirlenen bir sü
reç olarak incelenmesi gerektiğini) dile getiren etkileyici ya
reç olarak incelenmesi gerektiğini) dile getiren etkileyici ya