PASS‘ın Türkçe versiyonunun fizyoterapi literatürüne kazandırmak amacı ile planlanan bu çalıĢmada, postüral kontrol ve dengeyi genel olarak değerlendiren PASS-T ile BDS, Barthel Ġndeksi, Gövde Bozukluk Ölçeği arasında çok güçlü düzeyde korelasyon elde edildi.
Ölçeğin iç tutarlılığını gösteren Cronbach alfa katsayısı oldukça yüksek bulundu. Ölçeğin güvenirliğini belirlemek amacıyla yapılan test-tekrar test yönteminde sonuçlar arasında yüksek korelasyonlar bulundu.
Sonuç olarak, PASS-T geçerli ve güvenilir bir ölçektir. Türk araĢtırmacıları ve sağlık çalıĢanları tarafından inmeli hastalarda postüral kontrol ve dengeyi değerlendirmek için kullanıma uygundur.
Postüral kontrol ve dengeyi değerlendiren birçok ölçek bulunmasına rağmen PASS-T, inmeli hastalarda daha kapsamlı ve düĢük fiziksel aktivitelerde dahi uygulanabiliyor olması açısından diğerlerine göre daha avantajlıdır.
PASS-T‘nin inmeli hastalarda postüral kontrol ve dengeyi değerlendirmesinin yanında biraz daha ayrıntılı hale getirilmeye ihtiyacı vardır. Ġnmeli hastaların cinsiyeti, yaĢı, kilosu, sistemik hastalıkları, lezyonun büyüklüğü ve lokalizasyonu hastalığın seyrini değiĢtirebilmektedir. Bu nedenle, inmeli hastaları daha alt gruplara ayırarak ve farklı zaman aralıklarında alacağı değerlerin ölçülerek yapılacağı daha geniĢ kapsamlı çalıĢmalara ihtiyaç vardır.
KAYNAKLAR
1. Öge E. A.(Ed), Baykan B. (Ed), Bahar S. Z. (Yrd Ed). (2004). Nöroloji. Ġstanbul, Nobel Tıp Kitabevi, 19-24.
2. Otman S., Karaduman A., Livanelioğlu A., Köse N., Kerem M., Aksu S., Meriç A., Aras Ö. (2001). Hemipleji Rehabilitasyonunda Nörofizyolojik YaklaĢımlar. Ankara, Hacettepe Üniversitesi Yayınevi, 1-23.
3. Algun, C. Z. (2014). Fizyoterapi ve Rehabilitasyon. Ġstanbul, Nobel Tıp Kitabevleri, 397-420.
4. Shumway-Cook A., Woollacott MH. (2001). Motor Control: Theory and Practical Applications (2. bs.). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
5. Woolley SM. (2001). Characteristics of gait in hemiplegia. Journal Topics in Stroke Rehabil, Toledo, 7: 1-18.
6.Badke MB., Sherman J., Boyne P., Page S., Dunning K. (2011). Tongue-based biofeedback for balance in stroke: results of an 8-week pilot study. Arch Phys Med Rehabil., 92: 1364-70.
7. Mishra S., Chitra J. (2014). Effect of Modified Constraint Induced Movement Therapy (mCIMT) for lower limb on Weight Bearing Symmetry and Balance in Stroke Patients: a Pre-Post Experimental Study. International Journal of Scientific Research. Vol.3, issue: 6.
8. Gillen G., Burkhardt. A. (2004). Balance impairment. (Ed. Donato S., Pulaski KH.), Stroke rehabilitation. St Louis: Mosby, 145-62.
9. Persson, U. C. (2012). The Modified Version of the Postural Assessment Scale for Stroke Patients. Measurement properties and a longitudinal follow-up. Institute of
Neuroscience and Physiology, Sahlgrenska Academy, University of Gothenburg, Göteborg, Sweden.
10. Beaton DE, Bombardier C, Guillemin F, Ferraz MB. (2000). Guidelines for the process of crosscultural adaptation of self-report measures. Spine. 25 (24): 3186-91.
11. Berg KO., Wood-Dauphinee S., Williams JI., Gayton D. (1989). Measuringbalance in the elderly: preliminary development of an instrument. Physiother Can; 41: 304-11.
12. Blum, L., and Korner-Bitensky, N. (2008). Usefulness of the Berg Balance Scale in Stroke Rehabilitation; A Systematic Review. Phys Ther., 88: 559-566.
13. Kucukdeveci, A. A., Yavuzer, G., Tennant, A., Suldur, N., Sonel, B., & Arasil, T. (2000). Adaptation of the modified Barthel Index for use in physical medicine and rehabilitation in Turkey. Scandinavian Journal of Rehabilitation Medicine; 32(2): 87- 92.
14. Sackley, C.M. and Baguly, B.I. (1993). Visual Feedback After Stroke with Balance Performance Monitor: Two Single Case Studies. Clin Rehabil., 7: 189-195.
15. Krishnamurthi RV, Feigin VL, Forouzanfar MH, Mensah GA, Connor M veBennett DA. (2013). Global and regional burden of first-ever ischaemic and haemorrhagic stroke during 1990-2010: findings from the Global Burden of Disease Study 2010. Lancet Glob Health; 1: 259-281.
16. Onat A., KeleĢ Ġ., Çetinkaya A., ve ark. (2001). On Yıllık TEKHARF ÇalıĢması Verilerine Göre Türk EriĢkinlerinde Koroner Kökenli Ölüm ve Olayların Prevalansı Yüksek. Türk Kardiyol Dern. ArĢ; 29: 8-19
17. Rothwell PM., Coull AJ., Silver LE., Fairhead JF., Giles MF., Lovelock CE., Redgrave JN., Bull LM., Welch SJ., Cuthbertson FC., Binney LE., Gutnikov SA.,
Anslow P., Banning AP., Mant D., Mehta Z. (2005). Population-based study of event-rate, incidence, case fatality, and mortality for all acute vascular events in all arterial territories (Oxford Vascular Study). Lancet; 366: 1773-1783.
18. Alberts MJ. (2006). Diagnosis and treatment of ischemic stroke. American Heart Association. Heart Disease and Stroke Statistics, Dallas, AHA Journals; 114: 168- 182.
19. WHO. (2000). The World Health Report 2000: Health Systems- Improving Performance. Geneva: WHO; 2: 30-40.
20. Bartels M.N. (2011). Pathophysiology and medical management of stroke. In: Gillen G., Editor. Stroke rehabilitation a function-based approach. Third edition. New York: Anitha Rajarathnam Press; 1-2.
21. Kayacı S., GürkaĢ E., Bilen ġ., Ayberk G. ve ark. (2011). Akut inmede son yaklaĢımlar. Türk Serebrovasküler Hastalıklar Dergisi; 17 (2): 49-54.
22. Brandstater ME. (2005). Stroke Rehabilitation. Physical Medicine and Rehabilitation Principles and Practice. Fourth edition. (Ed: DeLisa J). Lippincott Williams and Wilkins., Volume 2: 1655–1677.
23. Kannel WB., Dawber TR., Sorlie P., et al. (1976). Components of blood pressure and risk of atherothrombotic brain infarction: the Framingham study. Stroke; 7: 327- 331.
24. Wolf PA., Kannel WB., Venter J. (1983). Current status of risk factors for stroke. Neurol Clin.; 1: 317-343.
25. Modrego PJ., Pina MA., Mar Fraj M., Llorens N. (2000). Type, causes, and prognosis of stroke recurrence in the province of Teruel. Spain. A Five-year Analysis, Neurol Sci, 21: 355- 360.
26. Viitanen M., Eriksson S., Asplund K. (1988). Risk of recurrent stroke, myocardial infarction and epilepsy during long-term follow-up after stroke. Eur Neurol; 28: 227-231.
27. Rosamond W., Flegal K., Furie K., et al. (2008). Heart disease and stroke statics- 2008 update: a report from the American Heart Association Statics Committee and Stroke Statics Subcommittee. Circulation; 117: 25-146.
28. Mohr, J. and Sacco, R.I. (1992). Classification of Ischemic Strokes, ―Stroke: Pathophysiology, Diagnossis and Management‖ (Ed. In Barnett, H., Mohr, J., Stein, B., Yasu, F.), Churchill Livinstone, New York, 2271-2284.
29. Yıldırım, M. (2005). Ġnsan Anatomisi. Ġstanbul, Nobel Yayınevi; 2: 30-60.
30. Bahar, S. Z.,Bakaç G. (2015). Beyin Kan DolaĢımının Anatomi ve Fizyolojisi. Nöroloji 2. Baskı, Ġstanbul: Nobel Tıp Kitabevleri; 22(2): 239-245.
31. Dyken ML., Conneally M., Haerer A. F., et al. (1977). Cooperative study of hospital frequency and character of transient ischemic attacks. I. Background, organization, and clinical survey. JAMA; 237: 882-886.
32. Daroff B. R., Fenichel M. G., Jankovic J., Mazziotta J. (2012). Neurology in Clinical Practice ( Tan. E., Özdamar E. S.) Medikal Yayıncılık; 2(5): 1165-1225.
33. Mohr J. P., Caplan LR., Melski JW., et al. (1978). The Harvard Cooperative Stroke Registry: a prospevtive registry. Neurology, 28: 731-735.
34. Buccino G., Scoditti U., Patteri I. (2003). Neurological and Cognitive Long Term Outcome in patients with Cerebral Venous Sinus Thrombosis. Acta Neurologica, Scandinavica; 107(5): 330.
35. Özcan O., Turan B. (2000). Hemipleji rehabilitasyonu. Özcan O., Arpacıoğlu O, Turan B. (Editörler). Nörorehabilitasyon. Bursa: GüneĢ ve Nobel Tıp Kitabevleri; 61-82.
36. Paciaroni M., Agnelli G., Micheli S., et al. (2007). Efficacy and safety of anticoagulant treatment in acute cardioembolic stroke: a metaanalysis of randomized controlled trials. Stroke, 38: 423-430.
37. Donnan GA, Norrving B. (2009). Lacunes and lacunar syndromes. In Handbook of Clinical Neurology ―Stroke‖. Part II: Clinical Manifestations and Pathogenesis, Edinburgh, In: Marc Fisher. Elsevier; 485-536.
38. Adams HP Jr, Bendixen BH., Kappelle LJ., Biller J., Love BB., Gordon DL., et al. (1993). Classification of subtype of acute ischemic stroke. Definitions for use in a multicenter clinical trial. TOAST. Trial of Org 10172 in Acute Stroke Treatment. Stroke; 24: 35-41.
39. Kelly PJ., Furie KL., Shafqat S., et al. (2003). Functional recovery following rehabilitation after hemorrhagic and ischemic stroke. Arch Phys Med Rehabil; 84: 968-972.
40. Uca U. A., Akpınar Z., Demir O. (2002). Hemipleji Vejetatif Alterna sendromu. Selçuk Üniversitesi Anabilim Dalı, Konya, 22(1): 73-9.
41. Gillen G. (2004). Upper extremity function and mangement In: Gillen G, Burkhadt A editors, Stroke rehabilitation a function-based approach. 2nd ed. Philadelphia: Mosby, 172-218.
42. Granger CV, Sherwood CC, Greer DS. (1977). Functional status measures in a comprehensive stroke care program. Arch Phys Med Rehabil; 58: 555-561.
43. Young JA, Tolentino M. (2011). Neuroplasticity and Its applications for Rehabilitation, American Journal of Therapeutic January; 18(1): 70-80.
44. Pyöria O., Talvitie U., Nyrkkö H., Kautiainen H., Pohjolainen T., Kasper V. (2007). The effect of two physiotherapy approaches on physical and cognitive functions and independent coping at home in stroke rehabilitation. Disability & Rehabilitation; 29(6) : 503-11.
45. Teasell R., Bayona N., Salter K., Hellings C., Bitensky J. (2006). Progress in Clinical Neurosciences. Stroke Recovery and Rehabilitation, Can. J. Neurol. Sci.; 33: 357-364.
46. Jorgensen HS, Nakayam H, Raaschon HO, Olsen TS. (1999). Stroke: Neurologic and functional recovery. The Copenhagen Stroke Study. Phys Med Rehabil Clin North Am; 10: 887–906.
47. IĢıkay CT, Mutluer N. (2005). Strok komplikasyonları. Edt Balkan S, Serebrovasküler Hastalıklar. Antalya, GüneĢ Kitabevi, 345-361.
48. Gillen G. (2011). Stroke rehabilitation: a function-based approach. In: Bartels MN (ed). Pathophysiology, Medical Management, and Acute Rehabilitation of Stroke Survivors. 3rd ed. Missouri: Elsevier Mosby; 33-59.
49. Çakçı A., Aras M.D. (2005). Ġnme Rehabilitasyonu.Tıbbi Rehabilitasyon. 2. Baskı. (Ed: Oğuz H)‘ da. Nobel Kitabevi; 589-617.
50. Kuffofsky, A., Wadell, I. & Nılsson, B. Y. (1982). The Relationship Between Sensory Impairment and Motor Recovery in Patients with Hemiplegia. Scand J Rehab Med; 14: 27-32.
51. Dong KN, Jae-Young L, Hyung-Ik, Nam-Jong. (2008). The effect of aquatic therapy on postural balance and muscle strength in stroke survivors – a randomized controlled pilot trial Clinical Rehabilitation; 22: 966–976.
52. Ashburn A, Hyndman D, Pickering R, Yardley I, Harrıs S. (2008). Predicting people with stroke at risk of falls. Age and Ageing; 37: 270–276.
53. Hsieh, C.L., Sheu, C.F., Hsueh, I.P.,Wang, C.H. (2002). Trunk control as an early predictor of comprehensive activities of daily living function in stroke patients. Stroke; 33(11): 2626-2630.
54. Bohannon, R.W. (1992). Lateral trunk flexion strength: impairment, measurement reliability and implications following unilateral brain lesion. Int J Rehabil Res; 15 (3): 249-251.
55. Dickstein, R., Shefi, S., Marcovitz, E.,Villa, Y. (2004). Electromyographic activity of voluntarily activated trunk flexor and extensor muscles in post-stroke hemiparetic subjects. Clin Neurıphysiol; 115(4): 790-796.
56. Kafri, M., Dickstein, R. (2005). Activation of selected frontal trunk and extremities muscles during rolling from supine to side lying in healthy subjects and in post-stroke hemiparetic patients. NeuroRehabilitation; 20(2): 125-131.
57. Dickstein, R., Nissan, M., Pillar, T., Scheer, D. (1984). Foot-ground pressure pattern of standing hemiplegic patients. Major characteristics and patterns of im- provement. Phys Ther; 64(1): 19-23.
58. Van Emmerik REA, VAN Wegwn EEH. (2000). On variability and stability in human movement. Journal of Applied Biomechanics. University of Massachusetts, Amherst 4; 16: 394-406.
59. S.Bouisset. (2008). Posture, dynamic stability, and voluntary movement. Clinical Neurophysiology; 38: 345-362.
60. Mayston M. (1999). An overwiev of the central nervous system cited in IBITA (2007). Theoretical assumptions and clinical practice. http:// www.ibita.org/
61. Danckert, J. and Ferber, S. (2006). Revisiting Unilateral Neglect. Neuropsych, 44(6): 987-1006.
62. Shumway-Cook A., Brauer S., Woollacott M. (2000). Predicting the probability for falls in community-dwelling older adults using the timed up & go test. Phys Ther, 80: 896-903.
63. Hesse S., Reiter F., Jahnke M., Dawson M., Sarkodie-Gyan T., Mauritz KH. (1997). Asymmetry of gait initiation in hemiparetic stroke subjects. Arch Phys Med Rehabil; 78: 719-24.
64. Forster A., Young J. (1995). Incidence and consequences of falls due to stroke: a systematic inquiry. BMJ; 8: 83-6.
65. Geurts AC., de Haart M., van Nes IJ., Duysens J. (2005). A review of standing balance recovery from stroke.. Gait Posture; 22: 267-81.
66. Winter DA. (1995). ABC: Anatomy, Biomechanics, and Control of Balance during Standing and Walking. Waterloo, Ontario, Canada: Waterloo Biomechanics: 10-30.
67. Borelli (1989). De Motu Animalium. A first treatise on biomechanics. Acta Orthop Belg; 55(4): 541-6.
68. Fitzpatrick R., Rogers DK., McCloskey DI. (1994). Stable human standing with lower-limb muscle afferents providing the only sensory input. Journal of Physiology, 480(2): 395-403.
69. Massion J., Alexandrov A., Frolov A. (2004). Why and how are posture and movement coordinated. Prog Brain Res; 143: 13-27.
70. Paillex R, So A. (2005). Changes in the standing posture of stroke patients during rehabilitation. Gait posture; 21: 403-9.
71. Field A. (2009). Discovering Statistics Using SPSS. London. SAGE Publications; 647.
72. Ercan Ġ, Kan Ġ. (2004). Ölçeklerde güvenirlik ve geçerlik. Uludağ Üniv. Tıp Fakültesi Dergisi; 30(3): 211-216.
73. TavĢancıl E. (2015). Tutumların ölçülmesi ve Spss ile veri analizi, Ankara: Nobel Yayınları;
74. Hayran M., Hayran M. (2011). Sağlık araĢtırmaları için temel istatistik. Hayran M., Hayran M. Editors., birinci basım, Ankara, Omega AraĢtırma.
75. Gözüm S, Aksayan S. (2003). Kültürler arası ölçek uyarlamsı için rehber 2: Psikometrik özellikler ve kültürler arası karĢılaĢıtıma. HemĢirelikte AraĢ. GeliĢtirme Dergisi; 1: 3-14.
76. Sahin, F., Yilmaz, F., Ozmaden, A., Kotevoglu, N., Sahin, T., & Kuran, B. (2008). Reliability and validity of the Turkish version of the Berg Balance Scale. Journal of Geriatric Physical Therapy; 31(1): 32-37
77. Mahoney FI, Barthel DW. (1965). Functional Evaluation Index. Md State Med J; 14: 61-5.
78. Monticone M., Ambrosini E., Verheyden G., Brivio F., Brunati R., Longoni L., Mauri G., Molteni A., Nava C., Rocca B., Ferrante S. (Sep 2017). Development of the Italian version of the trunk impairment scale in subjects with acute and chronic stroke. Cross-cultural adaptation, reliability, validity and responsiveness. Disabil Rehabil; 10: 1-8.
79.Verheyden G., Nieuwboer A., Mertin J., Preger R., Kiekens C., De Weerdt W. (May 2004). The Trunk Impairment Scale: a new tool to measure motor impairment of the trunk after stroke. Clin Rehabil; 18(3): 326-34.
80. Parlak Demir Y., Yıldırım SA. (Jan 2015). Reliability and validity of Trunk Control Test in patients with neuromuscular diseases. Physiother Theory Pract; 31(1): 39-44.
81. Benaim, C., Pérennou, D. A., Villy, J., Rousseaux, M., & Pelissier, J. Y. (1999). Validation of a standardized assessment of postural control in stroke patients the Postural Assessment Scale for Stroke Patients (PASS). Stroke, 30(9): 1862-1868.
82. Chou, Shih-Wei MD, PhD; Wong, Alice M. K. MD; Leong, Chau-Peng MD;
Hong, Wei-Shien MS; Tang, Fuk-Tan MD; Lin, Tsong-Hua MD. (Jan, 2003). Postural Control During Sit-to Stand and Gait in Stroke Patients. American Journal of Physical Medicine & Rehabilitation; 82(1): 42-47.
83. Gjelsvik BE., Hofstad H., Smedal T., Eide GE., Naess H., Skouen JS., Frisk B., Daltveit S., Strand Ll. (May, 2014). Balance and walking after three different models of stroke rehabilitation: early supported discharge in a day unit or at home, and traditional treatment (control). BMJ Open; 4(5): 14.
84. Bryman A., Cramer D. (2005). Quantitative data analysis with SPSS 12 and 13: a guide for social scientists: New York, Psychology Press; 4-13.
85. Chien CW, Hu MH, Tang PF, Sheu CF, Hsieh CL. (2007). A comparison of psychometric properties of the smart balance master system and the postural assessment scale for stroke in people who have had mild stroke. Arch Phys Med Rehabil; 88: 374–380.
86. Lih-Jiun Liaw, Ching-Lin Hsieh, Sing-Kai Lo, Hui-Mei Chen, Su Lee& Professor Jau-Hong Lin. (2008). The relative and absolute reliability of two balance performance measures in chronic stroke patients. Journal Disability and Rehabilition; 30(9): 656-661.
87. Hsueh IP., Chen KL., Chou YT., Wang YH., Hsieh CL. (Oct, 2013). Individual- level responsiveness of the original and short from postural assessment scale for stroke patients. Phys Ther; 93(10): 1377-82.
88. Huang CY., Song CY., Chen KL., Chen YM., Lu WS., Hsueh IP.,Hsieh CL. (2016). Validation and Establishment of an Interval-Level Measure of the Balance Assesssment in Sitting and Standing Positions in Patients With Stroke. Arch Phys Med Rehabil; 97(6): 938-46.
89. Liaw LJ., Hsieh CL., Lo SK., Chen HM., Lee S., Lin JH. (2008). The relative and absolute reliability of two balance performance measures in chronic stroke patients. Disabil Rehabil; 30(9): 656-61
90. Cabanas-Valdes R, Girabent-Farres M, Canovas-Verge D, Caballero-Gomez FM, German-Romero A, Bagur-Calafat C. (Feb 2015). Spanish translation and validation of the Postural Assessment Scale for Stroke Patients (PASS) to assess balance and postural control in adult post-stroke patients. Rev Neurol; 16; 60(4): 151-8.
91. Mao HF, Hsueh IP, Tang PF, Sheu CF, Hsieh CL. (2002). Analysis and comparison of the psychometric properties of three balance measures for stroke patients. Stroke; 33: 1022–1027.
92. Liaw LJ, Hsieh CL, Lo SK, Chen HM, Lee S, Lin JH. (2008). The relative and absolute reliability of two balance performance measures in chronic stroke patients. Disabil Rehabil; 30: 656–661.
93.Wang YL., Lin GH., Huang YJ., Chen MH., Hsieh CL. (May, 2017). Refining 3 Measures to Construct an Efficient Functional Assessment of Stroke. Stroke; 48(6): 1630-1635.
94. Huang YC, Wang WT, Liou TH, Liao CD, Lin LF, Huang SW. (Mar 2016). Postural Assessment Scale for Stroke Patients Scores as a predictor of stroke patient ambulation at discharge from the rehabilitation ward. J Rehabil Med; 48(3): 259-64.
95. Dierick F., Dehas M., Isambert JL., Injeyan S., Bouche AF., Bleyenheuft Y., Portnoy S. (2017). Hemorrhagic versus ischemic stroke: Who can best benefit from blended conventional physiotherapy with robotic-assisted gait therapy?. PloS One; 12(6): e0178636.
96. Cabanas-Valdes R., Bagur-Calafat C., Girabent-Farres M., Caballero-Gomez FM., du Port de Pontcharra-Serra H., German-Romero A., Urrutia G. (Nov, 2017). Long-term follow-up of a randomized controlled trial on additional core stability exercises training for improving dynamic sitting balance and trunk control in stroke patients. Clin Rehabil; 31(11): 1492-1499.
97.Lee JH., Choi JD. (Mar, 2017). The effects of upper extremity task training with symmetric abdominal muscle contraction on trunk stability and balance in chronic stroke patients. J Phys Ther Sci; 29(3): 495-497.
98. Huang SW., Wang WT., Yang TH., Liou TH., Chen GY., Lin LF. (Aug, 2014). The balance effect of acupuncture therapy among stroke patients. J Altern Complement Med;20(8): 618-22.
99. Yu WH., Hsueh IP., Hou WH., Wang YH., Hsieh CL. (Feb, 2012). A comparison of responsiveness and predictive validity of two balance measures in patients with stroke. J Rehabil Med; 44(2): 176-80.
EKLER
EK.1.Fonksiyonel Bağımsızlık Düzeyinin Değerlendirilmesi ( Barthel Ġndeksi ) Beslenme
0. Yapamaz
5.Bir miktar yardıma ihtiyaç duyar. Bir yiyeceği kesmek,yağ sürmek gibi 10. Tam bağımsız
Yıkanma
0.Yardıma ihtiyacı vardır 5.Bağımsızdır
Kendine Bakım
0.KiĢisel bakımda yardıma ihtiyacı vardır.
5.Elini, yüzünü yıkayabilir, diĢlerini fırçalayabilir, traĢ olabilir. Giyinip Soyunma
0.Tam bağımlı
5.Hasta yardıma gereksinim duyar, en az yarısını kendi yapabilmelidir.
10.Hasta giyinip soyunabilir. Ayakkabı bağcıkları bağlanıp çözülebilir, fermuar açılıp kapatılabilir.
Barsak Bakımı 0.Ġnkontinan
5.Hastaya suppozituar koymak veya lavman yapmak için yardıma ihtiyaç duyar 10.Kontinan
Mesane Bakımı
0.Ġnkontinan veya kateterlidir
5.Bazen tuvalete yetiĢemez veya sürgüyü bekleyemez 10.Hasta mesanesini kontrol edebilmektedir.
Tuvalet Kullanımı 0.Bağımlı
5.Yardıma ihtiyaç duyar ancak bazı hareketleri bağımsız yapabilir. 10.Bağımsızdır. (Oturup kalkma, giyinme, tuvalet kağıdını kullanma) Yataktan Tekerlekli Sandalyeye ve Tersine GeçiĢ
5.Bir ya da iki kiĢinin yardımıyla hareketi tamamlayabilir. 10.GeçiĢ için minimal bir yardım alır.
15.Tam bağımsız geçer. Düz Yüzeyde Yürüme
0.45 metreyi yürüyemez, immobildir
5. Hasta yürüyemez ama tekerlekli sandalyeyi kullanabilir. Hasta köĢeleri dönebilir. Yatağa, tuvalete yanaĢabilir.
10. Hasta bir kiĢinin yardımıyla 45 metre yürüyebilir.
15. Hasta yardımsız olarak 45 metre yürüyebilir. Breys, baston , koltuk değneği, yürüteç kullanabilir.
Merdiven Ġnip Çıkma 0.Yapamaz
5.Hasta bir kiĢinin yardımıyla veya trabzan, baston vs kullanarak inip çıkabilir. 10.Hasta bağımsız yapabilir.
EK.2. Berg Denge Ölçeği
1. OTURMA POZĠSYONUNDAYKEN AYAĞA KALKMAK
YÖNERGE: Lütfen ayağa kalkın. Ellerinizden destek almamaya çalıĢın. 4. Ellerini kullanmadan ayağa kalkabilir ve kendi kendine denge sağlayabilir. 3. Ellerini kullanarak ayağa kalkabilir.
2. Birkaç denemeden sonra ellerini kullanarak ayağa kalkabilir.
1. Ayağa kalkmak ve denge kurmak için çok az yardıma ihtiyacı vardır. 0. Ayağa kalkmak için orta düzeyde ya da çok yardıma ihtiyacı vardır.
2. DESTEKSĠZ AYAKTA DURMAK
YÖNERGE: Lütfen hiçbir yere tutunmadan iki dakika ayakta durun. 4. 2 dakika emniyetli bir Ģekilde ayakta durabilir.
3. Gözetim altında 2 dakika ayakta durabilir. 2. Desteksiz 30 saniye ayakta durabilir.
1. Desteksiz 30 saniye ayakta durabilmek için birkaç denemeye ihtiyacı var 0. Yardım almadan 30 saniye ayakta duramaz.
Eğer bir olgu 2 dakika boyunca desteksiz ayakta durabiliyorsa, desteksiz oturma için tam puan verin. 4. maddeye geçin.
3. AYAKLAR YERDE YA DA BĠR TABURE ÜSTÜNDEYKEN ARKAYA YASLANMADAN OTURMAK (DESTEKSĠZ OTURMA)
YÖNERGE: Lütfen kollarınızı kavuĢturarak iki dakika oturun. 4. Emniyetli bir Ģekilde 2 dakika oturabilir.
3. Gözetim altında 2 dakika oturabilir. 2. 30 saniye oturabilir.
1. 10 saniye oturabilir
0. Desteksiz 10 saniye oturamaz.
4. AYAKTAYKEN OTURMA POZĠSYONUNA GEÇMEK YÖNERGE: Lütfen oturun.
3. Ellerinden yardım alarak kontrollü bir Ģekilde oturur.
2. Bacaklarıyla sandalyeden destek alarak kontrollü bir Ģekilde oturur. 1. Kendi baĢına oturabilir ama kontrollü değildir.
0. Oturmak için yardıma ihtiyacı vardır.
5. TRANSFER
YÖNERGE: Sandalyeleri transfer yapılacak Ģekilde göre yerleĢtirin. Hastaya bir kolluklu bir de kolluksuz koltuğa doğru yer değiĢtirmesini söyleyin. Ġki
sandalye (biri kolluklu diğeri kolluksuz) ya da bir yatak ve bir koltuk kullanabilirsiniz.
4. Ellerini çok az kullanarak emniyetli bir Ģekilde transfer olabiliyor. 3. Emniyetli bir Ģekilde transfer olabiliyor, ellerini kesinlikle kullanıyor 2. Sözlü kılavuzlukla ve gözetimle veya gözetimsiz transfer olabiliyor 1. Yardım edecek bir kiĢiye gereksinimi var
0. Güvende olabilmesi için yardım edecek veya gözetecek iki kiĢiye gereksinimi var
6. GÖZLER KAPALIYKEN DESTEKSĠZ AYAKTA DURMAK
YÖNERGE: Lütfen gözlerinizi kapayın ve ayakta 10 saniye hareketsiz durun. 4. 10 saniye emniyetli bir Ģekilde ayakta durabilir.
3 Gözetim altında 10 saniye ayakta durabilir. 2 3 saniye ayakta durabilir.
1 Gözlerini üç saniyeden fazla kapalı tutamaz ama ayakta sabit durabilir. 0 DüĢmemek için yardıma ihtiyacı vardır.
7. AYAKLAR BĠTĠġĠKKEN DESTEKSĠZ AYAKTA DURMAK YÖNERGE: Ayaklarınızı birleĢtirin ve tutunmadan ayakta durun. 4. Kendi baĢına ayaklarını birleĢtirip 1 dakika emniyetli bir Ģekilde ayakta durabilir.
3. Kendi baĢına ayaklarını birleĢtirip 1 dakika gözetim altında ayakta durabilir 2. Kendi baĢına ayaklarını birleĢtirip 30 saniye ayakta durabilir.
1. Yardım ile istenilen pozisyona gelebilir, ama ayaklar bitiĢik vaziyette ancak 15 saniye ayakta durabilir.
0. Yardım ile istenilen pozisyona gelebilir, ama bu pozisyonu 15 saniye muhafaza edemez.
8. AYAKTAYKEN KOLLAR GERGĠN ÖNE DOĞRU UZANMAK
YÖNERGE: Kollarınızı 90 derece kaldırın. Parmaklarınızı uzatın ve öne doğru uzanabildiğiniz kadar uzanın. (Gözetmen eller 90 derecedeyken hastanın parmak uçları hizasında bir cetvel tutar. Öne uzanırken hastanın parmakları cetvele değmemelidir. Hastanın en ileri uzanabildiği noktada parmak uçlarının katettiği mesafe kaydedilmelidir. Gövdenin dönmesini önlemek için, hastaya mümkünse iki kolunu da uzatmasını söyleyin. )
4. Rahatça öne uzanabilir >25 cm. 3. Rahatça öne uzanabilir >12.5 cm. 2. Rahatça öne uzanabilir >5 cm.
1. Öne uzanabilir ama gözleme ihtiyacı vardır.
0. Öne uzanmaya çalıĢırken dengesini kaybeder/dıĢarıdan destek gerekir
9. AYAKTAYKEN YERDEN NESNE ALMAK